Vandaag blijven we in Santa Barbara. Wat later opgestaan en het is bewolkt en frisjes.
We dachten vandaag aan Whale watching te doen en na de “fog” van gisteren en nu het
bewolkt weer, hebben we onze bedenkingen.

Hoe dan ook, naar de haven gereden en bij de toeristische dienst verwijzen ze ons verder.
 De zon doet ondertussen haar best en men beweert dat we in het goede seizoen
zitten voor de “gray whale”. Gaan we dan ook doen.

In afwachting doen we een wandeling op het strand en inderdaad de zon komt er door!

Als we aan boord gaan van de catamaran blijken we de enige passagiers te zijn.
Het wordt dus een exclusieve cruise met de DOUBLE DOLPHIN!!!

Er is ook een “expert” aan boord (een volunteer die ook de whales moet tellen).
Interessante gesprekken in afwachting van …

 Het is ook wachten maar op de terugvaart is het prijs. Mits enig geduld komt er
een groepje van 5 (3 volwassenen en 2 “kalveren”) in onze richting.
Die aantallen worden door de bemanning gegeven (wij kunnen alleen zeggen dat er meer dan 2).

We hebben zelfs veel geluk want ze blijven zo’n 20 minuten op 1 bepaalde plaats
 hangen en doen ook enkele “spy-hop’s” (even komen kijken wie er naar hen kijkt).

Op de foto’s is allemaal wat kleintjes want redelijk ver want we komen niet dichter
dan zo’n 100 meter, maar het is elk geval een enorme ervaring.

Op de pier hebben ze ook nog een nieuwe soort dienstverlening: het "Husband day care center".
Lijkt me ook wel wat ...

Daarna op de papier nog een crèmeke gegeten in aanwezigheid van de pelikaan van dienst

En later nog een goede hamburger.

Vandaag stijgt de spanning en de temperatuur want we gaan naar de zee.
 We rijden bewust rond Los Angeles rond en via het achterland dat op momenten
heel groen en Europees lijkt benaderen we de kust.

Ondertussen zien we de bizon en ook een arend (of althans een vogel die daarvoor kan doorgaan).

 


...

En daar is dan de zee … (daar ergens n de verte vermoeden we ze toch ...)

Als we de laatste kilometers langs de snelweg doen ervaren we de sterke mist die uit de zee
komt opzetten. Heel speciaal.

Ons hotel ligt enkele kilometers van het strand en daar hebben we geen last van de mist.
We rusten eerst wat uit aan het zwembad (ook de eerste keer dat het weer dit toelaat) en
daarna gaan we naar de pier.

Die is in elk geval in nevelen  gehuld en we kunnen nog even de ondergaande zon zien
die wat minder mist te verduren heeft.

Blythe was inderdaad een mindere beleving. De mexikaan van gisterenavond was niet
echt culinair te noemen.
Het ontbijt in de Diner naast het hotel kan dan weer veel goedmaken (vooral “veel”).

En dan op weh naar Joshua Tree national park. Dit laatste national park vervult niet echt
onze wensen (redelijk eentonig en lange weg..).
Er zijn natuurlijk wel wat Joshua trees te zien en daarbuiten wat cactussen,
en we hebben het geluk dat er veel in bloei staan!

De cholla (op de voorgrond)

En de bloem.

De joshua tree (en de deze is een echte boom)

En zijn bloem.

En de Ocotillo

Ook in de bloei!!

We komen vroeg aan in ons volgende motel en profiteren ervan om wat uit te rusten
 en wat boodschappen te doen. Het goede nieuws is dat het aangenaam warm is en we
buiten onze kamer iets kunnen eten .
We hebben ondertussen ook de volgende 2 motels
vastgelegd in Santa Barbara (2 nachten) en San Simeon (ook 2 nachten).

 Dit is een overgangsdag. We vertrekken in de mooie Oak Creek vallei richting Prescott.
We passeren een stadje me de naam “Jerome”. Hier werd van einde 19^de eeuw tot 1950
een aan koperontginning gedaan.

Van hieruit naar Prescott. En plots zijn we in het Arizona van de cactussen.
We zien verschillende van de grotere exemplaren en er staan verschillende soorten al in bloei.

Morgen gaan we naar Joshua Tree national park, het laatste dat we zullen zien voor de zee bereiken.

  
Vandaag krijgen we een uur gratis erbij: we zijn van Utah in Arizona aangekomen
en die kennen (buiten de Navajo reservaten) geen zomeruur. Zo zitten we dus tot het
einde van de vakantie op het goede uur.

De zon schijnt maar het is nog bitter koud met een gure wind.

Vandaag gaat het naar “Petrified Forest national park”. Zoals eerder al in Escalante
 gaat het hier om versteend hout maar dan in grote hoeveelheden. Er is al enorm veel
 verdwenen maar wat er nog rest is zeer de moeite. Je ziet inderdaad nog bijna volledige
 bomen liggen.

Vergis u niet: dit is geen hout maar bestaat hoofdzakelijk uit mineralen en halfedelgesteente!

 
In het park komt er nog eens een "camper" langs.
Opgelet: die Harley, auto en scooter hangen allemaal aan die camper!
En wij denken van al een grote caravan te hebben.

Daarna via “Winslow Arizona” (zie ook Take it easy voor de Eagles kenners),
Two Guns en daarna Twin Arrows (ik verzin het niet!) richting Sedona.

Sedona werd ons aangeraden door de Engelse “greek yoghurt” dame. Het is een
 redelijk exclusief oord in de mooie Oak Creek valley. Hier is het ondertussen al
tegen de 15°C en de wind is gaan liggen zodat het in de zon best aangenaam is.
Vanaf nu zou het alleen maar beter (zeg warmer) moeten worden.

Voor de laatste week is het programma aan het uitklaren.
Het gaat in elk geval rustiger aan gaan (maar daarover later meer).

En dan vandaag het niet te vermijden Monument Valley!!!

We vertrekken al goed. Tijdens het ontbijt begint het zowaar te sneeuwen.

Dat betekent dat we dan al regen, stortregen, zon, zandstorm, wind en sneeuw gehad hebben.
Voor de temperatuur noteren we voor het eerst een minimum van 32°F.

Gelukkig houdt het snel op en reizen we in de goede richting Hoe dan ook zal het de ganse
 dag niet warmer worden dan zo’n 10°C.

 
En dan natuurlijk de foto die iedereen moet nemen en die in elke gids staat:
de aanloop naar de valley vanop Hwy 163

In Monument Valley is het nog koud, met een serieuze wind maar de zon doet haar
best en dan kunnen er wat leuke foto’s genomen worden.

Een mustang hier (hier een bruine in het veld) …

En een mustang daar (een rode op de weg)...

En op John Ford’s view poseert de Navajo gewillig
(iemand heeft hem het tarief van een paar dollar toegestoken) op zijn paard …

 Na monument valley gaan we richting motel in Chambers (echt niet meer dan een kruispunt)
terwijl een zandstorm de weg teistert. Het weer moet volgens de voorspellers vanaf morgen
verbeteren (hopen maar).

Nu verlaten we Utah en gaan even naar Cortez in Colorado.

Het weer in Moab is weerom zeer bewolkt met wat regen en koud. Onderweg duikt
de temperatuur naar 41°F (ocharme geen 6°C) maar krijgen we langs de weg nog een
laatste “arch” te zien.

De regen houdt mettertijd op, de zon komt er wat door en de temperatuur stijgt alsook
ons enthousiasme.
We rijden de berg in met de wind die nog steeds erg sterk is.

Tegen de middag zijn we in “Mesa Verde national park”. Hier zijn
woningen te zien die de voorouders van de huidige pueblo-indianen gemaakt hebben in
de periode van de 11^de tot de 13^de eeuw. Dit zijn dus echt de oudste gebouwen die hier te zien zijn.
Bizar genoeg werden deze “steden” plots zonder enige echte bekende beweegreden verlaten om
600 jaar later teruggevonden te worden.

Het bezoek wordt geleidt door de ranger.

 

Om uit de site weg te geraken moeten er wat ladders beklommen worden.



Oeps, die staat wat verkeerd ...

Tegen dat we terugrijden heeft de wind enorme massa’s zand in de lucht gebracht zodat
het uitzicht op de omgeving bijna volledig wegvalt. Dit is een raar zicht. Ge kunt de weg
perfect zien (verschillende honderden meters) maar de overkant van het dal niet meer en
de zon zit ook achter een waas. Blijkbaar brengt de wind zo zand van in Mexico naar
deze streek. Tandengeknars tot gevolg …

Het was in elk geval “something completely different” en in elk geval “awesome”.

Vandaag een lange rit vanuit Tropic naar Moab (meer dan 400 km).

Onderweg passeren we eerst langs Escalante (petrified forest). Daar zijn versteende bomen terug te vinden
(die staan wel niet meer recht want ze dateren van de tijd van de dino’s). Het is een mooie maar frisse dag
(minder dan 10°C). Boven bij de wandeling ziet christel nog een coyote (of zoiets, lijkt op een hond maar
 laat zich daarna niet meer zien). Verrassend genoeg is er daar een meer. In dit dorre landschap is dat het
laatste wat ge verwacht.

 ...

Dan verder door naar Boulder waar we een museum(ke) bezoeken over de Anasazi (dat zijn de voorouders
van de Pueblo indianen). Er zijn daar wat hutten teruggevonden en een wprdt een hele uitleg verschaft over
 dit in de 13^de eeuw plots verdwenen volk.

En dan gaat het hogerop richting Capitol Reef. De top van de weg is op een hoogte van 9600 voet
(jawel: 3200 meter) en dat is zelfs geen echte “col”. Er staan nog wat berken en uiteraard nog wat sneeuw.
Dat is helemaal niet te vergelijken met de cols in de Alpen of Pyreneeën waar de boomgrens  al
rond de 2500 meter ligt.

Capitol Reef is dan weer een heel ander landschap. Langs de weg zien we enkele speciale rotsformaties
(die we al dan niet steun geven of omver willen duwen).

 


..

Vanuit de visitor center nemen we nog de “Fruita scenic route” met op het einde van een deel onverharde
weg een nauwe canyon die uitmondt in de “register”.

 

Daar hebben onverlaten vroeger
 (jaren 1800 en begin 1900) hun naam in de rots gekrast (neen, niet de "oude" belgen hieronder!!!).



Vandaag kan dat tegen een “fijne” vergoeding van 250$.

De vergezichten zijn hier enorm, ook wegens de “clearest air in de USA waar je tot 235km ver kan zien
(de besneeuwde Henry mountain in de verte).

Het is dan al na zessen en nu nog naar Moab. Ondertussen zien we langs de eindeloos rechte wegen
ook zeer verschillende landschappen defileren en zowaar ook nog een stel herten. Tegen 20u45 komen
 in Moab aan en is het ondertussen al donker. We overnachten 3 keer in Moab (http://www.incainn.com)
 in onze bescheiden 6-persoons kamer. Zo kunnen we elke nacht in een ander bed slapen.

Gelukkig hebben ze in de Moab Brewery nog wat lekkers (de “derailleur ale” was op, dan maar een
“dead horse ale” gedronken. (www.themoabbrewery.com )

Vandaag enkel Bryce Canyon. We zijn wat later opgestaan en dan op weg naar Bryce (7 mijl)
vanuit onze blokhut in Tropic. Het is koud (misschien 10°C) en winderig en enigszins bewolkt.
Het is vooral de wind die ongaangenaam is maar dan doen we maar een extra laagje aan.

Maar het zicht is in elk geval uniek en fascinerend.

We hebben ons gisteren laten wijs maken door de uitbaatster van het motel dat een uitstap per
paard best aan te bevelen is. We zijn nog niet echt zeker maar nadat we de film in het visitor
center gezien hebben staat het vast: we gaan de gok wagen en we schrijven ons in voor een rit van 2 uur.

Ondertussen doen we enkele uitzichtspunten aan (Bryce point, Inspiration point) en dat geeft
al een heel idee van de pracht van Bryce canyon.

Dan gaan we om 2 uur van start met de paarden. Het weer is ondertussen wat beter geworden
(bewolking trekt langzaam weg) maar de wind blijft met momenten onaangenaam.

Christel rijdt op Keystone en in krijg Porky (jajaja ..). Die beesten zijn gewoon voorgeprogrammeerd
en als ge denkt dat ge iets te zeggen hebt … bijf dan maar in de waan ...

 
 
...

Het is in elk geval een prachtige rit waarbij we 1000 voet afdalen tot op de bodem van de canyon.



Dat geeft een heel ander zicht op de “hoodoo’s” (dat zijn die kolommen die door wind en water tot
stand komen (en uiteindelijk ook vergaan).

Na de rit voelen we wat onstabiel aan en ze beloven ons nog wat naplezier aan het zitvlak
voor de komende dagen (belooft!!!).

En Fabienne, die herten zitten echt overal, ook waar ge ze niet verwacht en meestal per drie.

 

Morgen naar Moab, een rit van weeral zo’n 400 km.

Vroeg opstaan vandaag: Rudi en Fabienne worden om 7u ’s morgens aan het vliegveld afgezet en wij
gaan onze weg verder naar Bryce Canyon.

En dan vangt nu het 2^de deel aan van de reis. Die ligt nog maar gedeeltelijk vast.

Nu we de grens van Utah voor langere tijd oversteken gaat de klok weer uur vooruit.
We gaan nog even langs Kolob Canyon (een deel van Zion) voor een degelijke wandeling van
een dikke 3 uur naar de “double arch alcove). Een leuke wandeling langs een riviertje maar
toch meer dan vermoeiend.

 

...

En ja Fabienne, we hebben zelf een trosje herten (8 stuks!!!) naast de weg gezien (wel zonder foto ).

En dan richting Bruce Canyon .

Vlak voor Bryce rijden we eerst nog oor een besneeuwde hoogvlakte (top is 7777 voet)



En dan door de Red Canyon wat al een voorsmaakje van Bryce geeft.

En ja, Tropic is wel wat rustiger dan Las Vegas.

Vandaag een dagje Las Vegas. Wat later opgestaan en om  9u ontbeten.

Rudi & Fabienne zijn dan in het hotel naar de tentoonstelling gegaan van de “Titanic artefacts”
met allerlei grotere en kleinere zaken die uit de Titanic opgevist zijn.

Ondertussen hebben wij een volledige dollar opgegokt. Christel had op een bepaald moment
zelfs 3 dollar winst! Maar de gokduivel slaat onverbiddelijk toe en dus zijn we al dat geld
kwijtgespeeld. Maar het was toch een een gezellig half uurke aan de éénarmige bandieten.

Gokster aan het werk ...



Na de middag dan maar anders geld verspeeld in een outlet center. Dat gaat bij
momenten veel sneller maar ge houdt er toch ook iets aan over.

’s Avonds dan afgesloten met onze tegoedbonnen (30$ voor eten een een drankje)
op te doen want het is de laatste avond voor Rudi & Fabienne

Vandaag een kortere rit naar Las Vegas. We overnachten in de Luxor (www.luxor.com). 

Dit is het andere Amerika: commerce en consumeren. En weerom alles is om ter grootst.
We logeren in de Luxor in een “pyramid room” wat uitzicht geeft op de binnenzijde van
de pyramide. Het is er immens groot.

Uiteraard kan Fabienne zich al niet bedwingen maar samen kunnen we erger voorkomen.

Dan trachten we uit het Luxor te geraken. Maar de uitgang naar de straat is een goed
bewaard geheim. Dan maar langs de Mandalay en met een monorail naar de Bellagio.

We wandelen langs de strip en passeren de andere hotels, casino’s en annex shopping centers.

Las Vegas is ook de enige plaats waar je zonder trucage Brooklyn bridge
en de Eiffeltoren op 1 foto krijgt!



Het Bellagio is heel mooi met een prachtige bloementuin
 

Er is daar ook de grootste chocoladefontein ter wereld.

 En we zijn op tijd voor de fontein show.



Caesar’s Palace is weerom enorm groot en uiteraard moeten we de Venetian aandoen.

 
Verder nog buitenshows gezien aan Treasure Isalnd (waar de Sirenes de piraten verslaan)
en een vulkaanuitbarsting aan de Mirage
en uiteraard overal casino's.

De wandeling heeft ons in elk geval een gevoel gegeven van wat Las Vegas is
(een immens grote foor) en ze was ook navenant vermoeiend.

Vandaag naar Zion. Bij het ontbijt was er in het hotel (waar ze aan het renoveren waren en de werklust
wel heel eenvoudig te meten was) nog een Vlaams koppel dat ons gisteravond ook al opgemerkt had bij
 de Italiaan (Strombolli met dubbele l). Zij gingen vandaag naar Bryce en hadden op het internet al gezien
 dat er sneeuw gevallen was op de weg naar Bryce. De temperatuur is inderdaad gisteren sterk gedaald
en is nu minder dan 10°C. Volgens het weerbericht zou het gisteren in Zion gesneeuwd hebben en
zou het in de namiddag moeten opklaren. Gelukkig voor ons hebben we geen sneeuw gezien en was
 het de hele dag helder weliswaar met maar 5°C en een sterke koude wind.

Zicht op Zion vanuit Carmel

Niet getreurd, Zion is gewoon fantastisch mooi. In vergelijk met andere parken is het hier groen.
We hebben een 4-tal wandelingskes gemaakt en kwamen daar dan ook van alles tegen, van schitterende
 landschappen tot een stel herten die wel heel rustig dichtbij kwamen.

De opgewekte startende wandelaars

 

Het onverschrokken hert(je)

Wandelaars nemen een douche...




...


En ook nog mooie planten maar er ook met cactussen (niet altijd even netjes)



In Utah zijn we dan weer van uur veranderd (1 uurtje later dat in Arizona en California).

Na het bezoek zijn we dan doorgereden naar Hurricane (what's in a name met zo'n wind) voor de overnachting.

Vanavond dan gaan eten in de Red Lobster (www.redlobster.com) (in St George, zo’n 30km verderop)
en dan morgen op naar Las Vegas.

Vandaag een “rustige” dag met slechts 1 evenement: Antelope canyon.

Dit is een “slot” canyon, zeer smal en door het water uitgesleten. Door de werveling
 van het water worden er grilleige vormen uitgesleten.

Het is een zeer winderige dag, begint enigszoins bewolkt maar bij het bezoek
hebben we het geluk dat de zon er toch nog een beetje door komt. Dat geeft
dan de mooiste schakeringen in de canyon.

De toegang naar de canyon.

 

In de canyon ...



in de Canyon "regent" het bij wijle zand ...

Mits de nodige verbeelding zie je in de verschillende contouren allerlei
zaken zoals een “zonsopgang in monument valley”

 


Of nog andere zaken (bedenk het maar)

De uitgang wordt bewaakt door een beer.

Op de parking van de tour staat er ook een “camperke, op Amerikaanse wijze”.
Waar we in Europa al eens een camper zien met een scooter en in het beste geval
 een Smart, rijden ze hier gewoon met een groter model en een volwassen 4x4 aan de trekhaak.

Na de middag is het regenachtig en het wordt nu zelfs koud. Blijkbaar is er vandaag zelfs sneeuw gevallen in Zion (onze bestemming van morgen) dus dat belooft.

Nu een kortere dag om dan 2 dagen in Page te zijn. We reizen rechtstreeks naar Page (weliswaar met een omweg want de “rechte” weg is ergens weg-gespoeld. We zijn dan tijdig aan Lake Powell om een boottocht te maken op het stuwmeer. De trip gaat tot in de nauwe Antelope Canyon (en nog wat andere canyons). Het weer is excellent, volle zon, niet te warm en een wat (te stevige) wind.

Eigenlijk kunnen we hierover kort zijn: een hele dag Grand Canyon!

Eerst de film gezien in het IMAX theater van National geograhic en dan de uitstap gemaakt,
voor een deel te voet, naar Hermit’s rest. Een prachtige wandeling.

.   .




De noeste wandelaars in actie


Daarna via Devils view naar Cameron.

We slapen in de Cameron Trading post (http://www.camerontradingpost.com/ ),
 een uit de kluiten gewassen onderneming (hotel, shop, benzine …) in the middle of nowhere
 (Cameron stelt echt niets voor …) en uitgebaat door de Navajo.
Heel pittoresk.

Dit is zowat de langste rit van het eerste deel.
We verlaten Death Valley langs Badwater 
(laagste punt, zo’n 85 meter onder de zeespiegel) en Zabriskie point.

 

Onderweg komen we langs Kingman, een verplichte stop voor een foto
voor de oude stoomtrein (kwestie van in de sporen van onze “voorgangers” te gaan),
ondertussen opgeschrikt door de enorm luide klaxons van de even enorme
goederentreinen (Rudi telde 3 locs vooraan, zowat 150 wagons en nog eens
2 duwende locs achteraan). We hebben ze achteraf op de weg naar Seligman nog ingehaald.

Via een stukje klassieke route 66 (Kingman en Seligman) komen we aan in Williams.
Dit is het dichtstbij gelegen stadje stadje om naar de Grand Canyon te gaan.

Hier in Williams is in elk geval een frakske kouder dan in Death Valley.

Goed gegeten in de route 66 restaurant, een “family” portie BBQ met Flintstone ribben (van het rund!).

Morgen naar de Grand Canyon!!!

Zo, na de radiostilte en de blog-site problemen zijn we terug in de lucht vanuit Cameron.
Jullie krijgen natuurlijk het volledige relaas dag per dag.

Hier gaan we (uiteraard is dit al enkele dagen geleden geschreven):

Vandaag de eerste van 2 lange ritten (zo’n dikke 400 km). We kopen in 3-rivers de
 benodigdheden voor een pick-nick en dan kunnen we vertrekken. We rijden eerst
 door de boomgaarden van California waar we de appelsienen in grote hoeveelheden
aan de bomen zien hangen. Hier en daar ook olijven. Op onze rit naar Mariposa waren
 er ook amandelen maar die zien we hier niet. Dan toch even gestopt aan  een fruitstandje
 en een mandje aardbeien gekocht. Die van het ontbijt van eergisteren waren heel lekker
 en inderdaad zijn de deze ook erg lekker (en erg groot).

Op nu naar de woestenij. Eerst nog lieflijke glooiende en groene landschappen maar al
 snel worden het dorre vergezichten. En zoals steeds hier in Amerika is het weer
allemaal een serieuze maat groter dan bij ons

.

 Eens Ridgeport voorbij wordt het wel erg desolaat met mijlenlange kaarsrechte
 wegen. Getuige de foto’s.

En dan uiteindelijk Death Valley. De temperatuur die de ganse dag tussen 20 en 25
 zat (met een heel stevige bries) stijgt nu snel naar tegen de 30°C
 (en nog steeds die harde en nu warmere wind).

Na aankomst gaan we nog even naar de Mesquito Sand Dunes. We vragen ons zinloos
 af waar het strand eindigt en de zee begint en het waait zo hard dat het in onze ogen
al en zandstorm is.

Morgen vroeg uit de veren voor de rest van de vallei en de lange rit naar Williams.

Bij het ontbijt kwamen we de “volunteer” tegen die ons gisteren in Yosemite
van dienst was om suggesties te doen voor wandeling. Hoe die nu in onze Inn
terecht kwam is ons duister maar vandaag ging hij “birding”. Vrij vertaald is
 dat “vogelen” dacht ik zo, maar hij had er wel een thermos koffie en een
verrekijker voor nodig. Dus voor degenen die duistere gedachten moesten hebben …

Het is in elk geval een frisse ochtend maar al snel laat de zon zich van haar beste kant zien.

Eerst naar Fresno waar we eerst een halte maken in een shopping center
(kwestie van wat voorraden op te slaan en dan op naar Sequoia national Park.
 De weg is niet altijd even goed aangegeven en de Garmin-madam is ook
 niet op haar best. Maar met een goede kaartlezer komt het allemaal in orde.

Het is al wat later in de middag als we het Giant Forrest bereiken. Daar staan
inderdaad een hele hoop reuze bomen (een is dus) en de afmetingen zijn enorm.
 Dit bos ligt ook op een hoogte van meer dan 7.000 voet (dus zo’n dikke 2.300 meter)
 en er ligt nog sneeuw langs de weg.

 

Het hoogste punt of 7335 voet, en nee, ge ziet niet dubbel. Er staan inderdaad 2 van die Dodges!

De grootste boom ter wereld (althans uitgedrukt in kubieke meter) is de General Sherman.
 



Maar die staat er niet alleen en dat maakt het verhaal alleen maar grootser.
Het Zoniënwoud is daar echt niets tegen.

Dan maar afgezakt naar Three Rivers (nee, niet de Dijle, Nete en Rupel) waar
we na een rustgevende nacht morgen een langere rit voor de boeg hebben naar Death Valley.