De kogel is door de kerk (blijkbaar weet niemand waar deze uitdrukking vandaan komt, zelf Wikipedia niet) Het wordt Nice !xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Waarom heeft het zo lang geduurd voor ik de beslissing genomen heb om me in te schrijven ? In mijn laatste ‘Code Roth’-blog, vermeldde ik immers al dat ik mijn oog op Nice had laten vallen. Had ik toen al niet onbewust beslist ? Eerlijk ? Nee, eigenlijk niet. Ik had me ten eerste voorgenomen om pas te beslissen nadat mijn huidige sportjaar afgesloten was. En dat is uiteindelijk een lang sportjaar geworden, tot de marathon van Amsterdam toe op 21 oktober.

En daarna was ik even op de sukkeltoer met mijn gezondheid maar dat is nu ook bijna achter de rug. Maar die 4 weken zonder sport hebben me 1 ding geleerd. Ik ben aan sport verslaafd geworden, voelde me echt niet goed zonder, en verveelde me … En dat terwijl ik voor mezelf altijd gezegd heb dat ik nooit ergens aan verslaafd zou geraken. Erg hé. Maar deze verslaving zie ik nu niet echt een teken van zwakte zodat ik er wel mee kan leven ;-)

Ik heb inderdaad na Roth niet lang stilgezeten. 4 dagen om precies te zijn. Exact wat de coach had voorgeschreven. En de 5^de dag lag ik in het water van de Damse Vaart. En ik niet alleen. Wim en Geert, ook allebei aan de finish in Roth, waren er ook bij. En 2 dagen later zat ik ook weer op de fiets voor de Ergo Classic in Gistel. Nico had ons allemaal uitgenodigd voor een rustige fietstocht en barbecue, met als dessert de laatste aflevering van Code Roth op groot scherm. Heel emotioneel eigenlijk en een ongelooflijke herinnering !

Ik moet eerlijk bekennen dat ik sinds die zondag de uitzending op zijn minst al een keer of 5 bekeken heb. Een uniek moment, dat vele triathleten nooit meer zo intens kunnen herbeleven als  wij dat kunnen door Code Roth.

Na de Ergo Classic, stond ik een week later bij de zwemloop in Sluis aan de start. Een heel gezellige wedstrijd met vele bekenden uit Knokke en bijna altijd prachtig weer. Maar ook een relatief korte sprint eigenlijk. En toch ging het schitterend. Ik was maar liefst 4 minuten sneller dan het jaar voordien en ging voor het eerst (en hopelijk niet maar vermoedelijk wel voor het laatst) ruim onder de 50 minuten grens.

7 dagen later iets totaal anders : de Arlberg Giro in St Anton in Oostenrijk. 150 km op de fiets met 2 alpencols en meer dan 2.200 hoogtemeters. 10 dagen later was ik terug in Tirol maar dan om 5 dagen in de bergen te fietsen, met als afsluiter de prachtige beklimming van de Kaunertalergletscher. Voor mij al de 4^de keer maar het blijft een uniek en adembenemend landschap.

Die paar dagen in de bergen waren dan weer ideaal als hoogtestage en voorbereiding voor het 2^de hoogtepunt van mijn sportjaar. Ondanks dat ik prachtige herinneringen heb aan zowel de Volcanowedstrijd op Lanzarote, de triathlons van Leuven en Brugge, blijft de Zwintriathlon voor mij ieder jaar weer heel speciaal. Dit jaar misschien nog iets meer dan anders. Uiteraard ook omdat velen me aangesproken hebben over Roth maar vooral omdat in 2011 aan de vooravond van de wedstrijd Peter Callant me opgebeld had om te vragen of ik aan Code Roth wou deelnemen en ik toen in Sluis voor mezelf beslist had om als het enigszins haalbaar was, zeker mee te doen.

De wedstrijd zelf, dat zal ik, in tegenstelling tot wat ik gewoon ben, in een paar woorden proberen te schetsen.  Zwemmen : vlot. Fietsen : buitenverwachting goed, 36 km/u gemiddeld. Lopen, lastig omdat ik me een scherp doel gezet had maar wel gehaald heb en mede daardoor een super tijd ! Het zal wel niemand verbazen als ik in mijn 13^de Zwintriathlon mijn snelste tijd ooit gehaald heb.

Verder had ik voor 2012 nog 1 wedstrijd op mijn lijstje staan : de Marathon van Amsterdam op 21 oktober, samen met Nico en Wim. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zowel Nico, Sabine als Annelies zouden in Mechelen aan het BK Triathlon ‘Olympische Afstand’ (1/4 dus) meedoen. Bovendien zou Peter Croes, die ons in Roth schitterend heeft bijgestaan, daar zijn titel verdedigen. Zelf Luc deed mee ! Dus stond ik daar, anderhalve week na Knokke, ook aan de start. Omdat ik te laat was om me in te schrijven, regelde Peter Croes dat ik het startnummer van een andere deelnemer kreeg, die jammer genoeg gekwetst was : Nico.

En blijkbaar hebben we dit jaar toch allemaal veel van onszelf gevraagd want ook Annelies viel gekwetst uit. Maar ze kwam ons wel aanmoedigen, en ook haar vader die in de categorie H60 zijn allereerste triathlon zou meedoen. Respect !!!

Het BK was mijn eerste wedstrijd sinds lang waar weer eens gestayerd mocht worden. Nu heb ik geen probleem met het in groep fietsen, doe ik bijna elke week met mijn fietsclub, maar dit was andere koek. Sommigen hadden blijkbaar absoluut geen ervaring met het rijden in groep, waaiers. In de eerste helft van de 40 km fietsen zijn er in de groep waarin ik zat 2 zware valpartijen gebeurd die ik net heb kunnen ontwijken.

Behalve dat liep alles wel naar wens en tot mijn grote verbazing was ik aan de finish, luid aangemoedigd als ‘Nico, Nico’ zelf nog een fractie sneller dan in Knokke. Helemaal leeg maar voldaan. Luc zei me toen dat hij eigenlijk verbaasd was dat ik blijkbaar nog steeds zo goed in vorm was.

Peter Croes was het jammer genoeg niet gelukt om zijn titel te verlengen en kondigde na de wedstrijd ook zijn afscheid als professional aan. Luc werd eerste in zijn categorie maar mocht niet op het podium plaatsnemen omdat hij geen officiële licentie had. Dat getuigt wel van heel weinig respect van de Triathlon Bond voor de enige triathleet die ooit (2 maal zelfs) Sportman van het  Jaar werd. Bovendien gooiden ze zo ook een hoop publiciteit weg, want een podium met Luc haalt gegarandeerd het televisiejournaal.

Na het enige BK ¼ triathlon waaraan ik in mijn sportcarrière ooit zal meedoen (aan stayerwedstrijden doe ik niet meer mee, te gevaarlijk), begon ik dus aan mijn voorbereiding voor Amsterdam. Eigenlijk ook een jongensdroom : een marathon lopen. En ja, ik had er in Roth al eentje gelopen maar dat voelde anders aan. En het werd een voorbereiding met veel obstakels. Rugproblemen en een zware verkoudheid gooiden roet in het eten. Ik kon door die rug nauwelijks normaal bewegen, zelf bijna geen sokken aandoen, met moeite gaan maar vreemd genoeg kon ik zonder pijn lopen. En dat tot grote verbazing van mijn huisarts en kinesist. Mijn rug tartte blijkbaar elke logica. Maar mijn lichaam gaf de moed niet op om me te vertellen dat het nu toch bijna genoeg was geweest : een zware verkoudheid, met een antibioticakuur tot gevolg net een week voor de wedstrijd. Verre van ideaal. Maar ach, dat zou ik ook wel overleven.

Ik stond in het Olympisch Stadium niet met heel veel vertrouwen aan de start, samen met Wim. Nico was nog steeds gekwetst en in België achter gebleven. De knappe tijden die Jan en Danielle een paar weken voordien in de marathon van Oostende hadden gelopen waren voor mij absoluut een utopie maar stiekem droomde ik toch van een tijd ruim onder de 4 uur. Tot mijn verbazing gingen de eerste 25 km heel erg goed en lag ik mooi op schema voor de tijd die ik me vooropgesteld had. Aan kilometer 27 liepen mijn kilometertijden plots achteruit en begonnen mijn benen plots zwaar te protesteren, aan kilometer 30 moest ik een eerste keer stoppen met lopen en even wandelen en vanaf kilometer 33 kon ik absoluut niet meer lopen, enkel nog wandelen. Zo verzuurd waren mijn benen. De wedstrijd teveel !!! 4u 19 minuten. Zelf meer dan 10 minuten langer over gedaan dan in Roth zonder eerst te zwemmen en te fietsen. Ik wou aan de finish de laatste 200 m toch lopen (voor de foto) maar dat lopen ging trager dan het wandelen, zo kapot waren mijn benen.

Gek genoeg vond ik het jammer maar niet erg. Was me dit in Roth overkomen dan zou ik me echt slecht gevoeld hebben maar nu gelukkig niet. Wim had wel een schitterende tijd gelopen en ook Griet, onze zwemcoach van Code Roth, was heel tevreden met haar mooie tijd.

Nadien bleek ook dat het nooit anders had kunnen lopen. In die laatste weken voor de marathon moet ik ergens ook een ontsteking van de schildklieren opgelopen hebben.  Daardoor gaat je hart bij de minste inspanning veel hoger dan anders kloppen en die hogere hartslag was vermoedelijk verantwoordelijk voor die ongelooflijke verzuring.  Aan die ontsteking kunnen ze weinig doen, die moet uit zichzelf genezen maar is nu bijna achter de rug en ik kan alweer een paar kilometer op mijn gemak lopen, een paar kilometer zwemmen… Op de fiets heb ik sinds Mechelen bijna niet meer gezeten maar dat zal niet lang meer duren. Want vanaf maandag begint ‘De weg naar Nice’.

Een weg die er heel anders zal uitzien dan die naar Roth. Een weg die ik deze keer grotendeels alleen zal moeten afleggen, minder als een echt en hecht team. Wel nog steeds met de steun van onze/mijn coach, Luc. En ook trainen zal ik ook niet steeds in mijn eentje moeten doen, maar het voelt toch heel anders aan. Maar ik ga ervoor ! En deze blog hoort daar voor mij ook bij. Ik heb echt veel gehad aan de positieve reacties die ik kreeg hierop. Daarom ga ik ook geen nieuwe blog beginnen maar gewoon verder doen, enkel de titel wat aanpassen !

En voor een volgende blog zal ik zeker al het een en ander te vertellen hebben want vanavond staat een etentje op het programma met mijn Code Roth vrienden. Eens zien of we onze kalenders niet wat op elkaar kunnen afstellen. Dat zou super zijn !

16-11-2012 om 12:58 geschreven door Patrick