Voor wie zich ongerust maakt: hier zijn we weer. We doen even een inhaalbeweging en ik vertel jullie over onze belevenissen in Lima. Na een nachtje stapelbed waren sommigen onder ons al vroeg uit de veren (de vogelliefhebbers dus) want in de tuin vielen al enkele leuke exemplaren te spotten. Na een stevig ontbijt besloten we eerst en vooral onze ticketten voor Paracas te organiseren. Daarvoor stappen we een eind naar het busstation van Cruz del Sur, zonder bagage en zo weten we meteen of het morgen te doen is met de rugzakken. Niet dus het is een eind en langs een toch wel heel drukke baan. Het verkeer in Lima is bijzonder hectisch. Ik mag er niet aan denken hier te moeten rondrijden. Dus laten we ons rijden. We zorgden voor plaatsen op de bus naar Paracas om vandaar naar Pisco te gaan waar we zullen verblijven. In één beweging zorgen we voor kaartjes van Ica, een stad verder naar Arequipa in het zuiden van Peru.
Eens dat geregeld gaan we met een collectivo naar het museum Larco Herrera, een mooi museum waar je goed een overzicht kan krijgen van alle pre-colombiaanse culturen in Peru. Want wie denkt dat er enkel Inca's waren vergist zich. De Inca's regeerden ten tijde van de Spanjaarden, maar daarvoor had je andere belangrijke beschavingen, sommige wel zou oud als die van het oude Egypte. De Wari, Chimu, Paracas, Nazca (die van de beroemde lijnen), Moche etc. En die lieten allen hun sporen na. De rit met de collectivo (meestal gammele stadsbus) is best avontuurlijk aangezien je nooit weet waar precies je moet afstappen. Maar met behulp van vriendelijke medepassagiers raken we altijd op bestemming. Peruvianen helpen graag en zijn vaak heel vriendelijk. Met zo'n collectivo zien we bovendien grote stukken van Lima én we kunnen een praatje maken terwijl we ons door het drukke verkeer wurmen.
Het museum is echt de moeite. Ik verwachtte me aan een megagroot complex met zalen vol potscherven, maar dat draait helemaal anders uit. Heel overzichtelijk, heel mooie objecten, per thema gerangschikt. Bovendien was het er helemaal niet druk. De kunstzinnigheid van de oude culturen staat buiten kijf. Prachtig gekleurde veren mantels, sieraden in zilver en goud, aardewerk antropomorf en zoömorf en combinaties, want de oude culturen kenden heel wat vreemde wezens en goden.
En blijkbaar hielden ze ook van een goed potje sex. Want in een aparte zaal vinden we de erotische collectie. Laten we het er op houden dat ze van wanten wisten. Leuk.
Na het museum trekken we naar het historische centrum, waar we de San Francisco kerk bezoeken en de daarbij horende catacomben. Duizenden mensen werden in de catacomben begraven. Tot er geen plaats meer was en er uiteindelijk naar een 'bovengrondse' begraafplaats moest worden uitgeweken. na een hapje wandelen we nog in het centrum. Pogingen om een sim-kaart te pakken te krijgen lopen spaak op mijn gebrekkig Spaans. We willen geen contracten van zes maanden aan ons been. Het is leuk kuieren in een van de weinige autovrije winkelstraten. We nemen ook een kijkje in de supermarkt. Veel aardappelen natuurlijk.
Voor het avondeten belanden we in 'El Cordano' een restaurant waar we ons aan enkele Peruviaanse specialiteiten wagen. Grote porties en lekker. Lomo saltado en cebiche zijn enkele beroemde gerechten in Peru. Na het eten weer een busje in en door het donker (het is hier rond zes uur donker) naar de jeugdherberg.
Oh ja, voor de liefhebbers. In bijlage proberen we telkens enkele foto's te plaatsen. Niet te versmaden denk ik.
Het is 9 u 25 lokale tijd in Lima... we zijn na een boeiend busritje aangekomen in Hostal Malka in het stadsgedeelte San Isidro. Wat viel op - ze rijden hier als zotten = poco loco, wat 'armoede' is wordt iedereen weer eens duidelijk, én 't is bijzonder goed weer om winter te zijn. We hebben een lange en vermoeiende vlucht achter de rug, maar dat deert de jongens niet om de pingpongtafel in te palmen en een toernooi te installeren. Onze kleinste meisjes genieten al van de de gratis Wifi en ik en Debbie pluizen uit wat we kunnen doen... vandaag omdat we toch al een beetje moe zijn, en voor de komende dagen.
Zoals gezegd, eerst even verkennen na een vermoeiende vlucht en weer even wennen aan een qwerty-toetsenbord met dan ook nog een ñ op de plaats van een m.
Vanuit ons hostel gewandeld naar het bosque de olivas, een 400 jaar oud overblijfsel en nu een groot olijvenboompark; gezellig even gerust, een empenadake gegeten en UNO gspeeld - ja zijn opnieuw gestart met het grote uno-kampioenschap, ditmaal met eem zelfgemaakte Lima-versie ineen gestoken door Bart.
Daarna zijn we naar de piramide Huallamarca getrokken, een oude begraafplaats piramide in het midden van de stad - bizar. In het kleine museum ook een echte mummie te bezichtigen. Na dit bezoekje wilden we nu toch even de Grote Oceaan zien! Dus even naar de Avenida Arequipa die van San Isidro naar Miraflores loopt en daar een busje genomen. De stralende zon maakte het compleet: een mooi zicht op de kliffen, veel wind, parapentes, zitbanken a la Miro,... en dan moe maar voldaan terug met het busje.
Morgen trekken we naar het centrum van Lima, maar eerst nu slaap inhalen !
Is dit de laatste dag? Ja, dit is echt de laatste dag ... maar we gaan niet zitten grienen tot we 's avonds zullen opstijgen. Vandaag trekken we naar Soweto - of beter, we zullen gevoerd worden door een gids en een chauffeur - om ons te laten onderdompelen in een potje echte misérie en geconfronteerd te worden met de opmerkelijkste tegenstellingen die Zuid-Afrika te bieden heeft, en dat zijn er wel wat. We worden begeleid door Mandy Mankazana van Imbizo Tours (Mandy is een bron van informatie - ze deelt graag haar inzichten over politiek, onderwijs, voetbal, vrouwen en voetbal, Zimbabwanen en Congolezen. Als jullie ooit Soweto willen bezoeken, moet je beslist bij haar zijn: tel = 011 8382667 of 083 700 9098). Soweto is ongetwijfeld de beroemste township van Zuid-Afrika en staat eenvoudigweg voor South West Township. Er wonen ruim 4 miljoen mensen (denkt men, 't zijn er waarschijnlijk wel wat meer), waarvan een groot deel in hokjes van golfplaten, plastiek, karton, een enkele baksteen, jutte, kortom in alles wat rechtop blijft staan en blijft hangen. Bouwselen worden opgetrokken langs een wirwar van straatjes, paadjes en weggeltjes zonder naam. Welcome in the slums, waar mensen wat rondhangen en publiek de was doen aan de pomp en waar je de weldadigste glimlach naast de wanhopigste grijns ontmoet. Maar Soweto is meer dan dat. Er zijn ook nieuwe en chique wijken. We rijden langs het in lichtblauw geschilderde huis van Desmund Tutu (met slechts een enkele garagepoort, bescheiden). De huizen worden er van de straten gescheiden door grasperkjes en borduurs. We zien een jongeman een van die perkjes bewateren met de tuinslang - groene perkjes zijn mooier. Dan ineens aan de overkant van zo'n straat begint dat gebied van golfplaten constructies. Dat kan allemaal in Soweto, want rijkdom is niet fout, het is een voorbeeld. En ik veronderstel dat voorbeelden 'hoop' geven. Dát en de nieuw opgerichte kerken en kerkgemeenschappen. Tot blijkt dat de oprichters - Brazilianen bijvoorbeeld - het zuurverdiende geld pikken van goedgelovige mevrouwtjes. Dan wordt zo'n complex wel eens opgedoekt - zegt Mandy... ik zei al dat ze een bron van informatie is. Zo'n tour voert je niet alleen door de verschillende wijken van Soweto, er wordt ook regelmatig gestopt op belangrijke politieke plaatsen (wij doen bv Freedom Square aan met het ANC freedom charter; de gedenkplaats aan de studentenoproer van '76, tegen het invoeren van het Afrikaans als voertaal in het onderwijs, waarbij menig student de dood vond). Een traditionele tour voert je ook nog langs het voormalige huis van Nelson Mandela en Winnie Mandela, en eventueel langs een plaatselijke Shebeen. Maar omdat wij vooraf gevraagd hadden of het eventueel mogelijk was om een school te bezoeken, brengt Mandy ons naar Kliptown Youth Program. Een jongeman, Sipho, legt ons het project uit en begeleidt ons over het terrein - dat zich trouwens midden in the slums bevindt. Ze geven een basiscursus Engels aan jongeren die opgevoed werden in een andere taal en zo hun schoolcarrière al beginnen met een achterstand. In Zuid-Afrika is de voertaal in het onderwijs immers Engels. Kliptown kan dmv sponsoring schooluniformen aankopen voor jongeren die dit anders nooit zouden kunnen betalen, zodanig dat ze naar school kunnen. Ze voorzien (deel met groenten uit eigen moestuin) in 350 gratis maaltijden per dag voor de kinderen die komen. Sipho toont ons de minibibliotheek en de 100$computers die ze van Microsoft gekregen hadden, om ook de jongeren in het midden van de slums met de computer en het internet te laten kennis maken. Naast dit project komen we via een poortje terecht bij een kinderopvangproject en de voorbereidende school van ene Pamela - de forse directrice van het schooltje. Massa's kleine en uiteraard onweerstaanbare chocolade kinderen komen ons tegemoet en steken hun duim in de lucht om ons met een 'chup' te begroeten. We worden langs zelfstandig etende eenjarigen gevoerd, langs de keuken waar maaltijden voor de oudere kinderen worden bereid en langs het klasje waar al echt onderwezen wordt... en daar wordt er uiteraard gezongen. Na een welkomstlied, psalm 23 (die kinderen zijn wel 5 jaar hé... zo'n psalm is verschrikkelijk lang hoor) en na veel yeehs en yahs worden we verzocht terug naar ons busje te keren, we worden immers nog verwacht in een andere school. Daar is de ontvangst even vriendelijk, maar wel korter. Er is weinig te doen, want de leraren staken (net zoals de spoorwegmensen) voor een aanvaardbaar loon. Dit is meteen het eindpunt van de tour en we hebben dorst. We kopen ons een aantal blikjes frisdrank en water in een winkeltje op de hoek naast de school en worden door Mandy en de chauffeur terug naar de cottages gevoerd. We betalen minstens een dollar per blikje, exact het bedrag waarmee een gezin in de slums per dag moet toekomen, genoeg om 's ochtends en 's avonds pap te kunnen koken... rijkdom is niet fout, maar werd ons, heel toevallig, toebedeeld. Er resten ons nu slechts enkele uren om te genieten van Zuid-Afrika en dat kan perfect in de tuin van the Cottages. Een laaste keer springen op de trampoline voor de kinderen (met een dikke lip tot gevolg voor Anna), een laatste keer rennen en verstoppertje spelen in een prachtige tuin, een laatste keer het gemaskerde wevertje spotten, een laatste keer Thee and Coffee in Africa, een laatste keer Uno (de finale spelen we uiteindelijk in de transitzone in Caïro met Debbie als winnaar - ze moet dat reuzenijsje nog altijd ergens bestellen)... Maar het is onvermijdelijk, uiteindelijk worden we om 18u15 opgepikt door een taxi en naar de luchthaven gevoerd - exit Zuid-Afrika. De vlucht verloopt gesmeerd, het eten is erg vliegtuigachtig, wachten in Caïro duurt lang - maar misschien niet lang genoeg, we landen ergens rond 15 uur op 17 augustus in Brussel. We stellen het afhalen van de bagage uit door nog allemaal naar het toilet te gaan, maar dat helpt echt niet. De reis is voorbij.
Christel
PS - Nieuws van vandaag 19 augustus : "In Zuid-Afrika schiet de politie met rubberkogels op betogende leraren." Geef die mensen toch gewoon een beter loon! Dat moet er na het WK toch nog wel afkunnen.
zondag 15 augustus "It's sunday, so this must be Johannesburg" ("Jo'burg" voor de vrienden, "Gauteng" voor onze Afrikaanse vrienden, "gangsters' paradise" voor de criminologen). Jo'burg is geen van de officiële hoofsteden van Z-Afrika, maar officieus is het wel de economische hoofdstad van zuidelijk Afrika. Het is een aantrekkingspool voor iedereen uit zuidelijk Afrika die op zoek is naar enige economische en financiële slagkracht. Die migratie naar Jo'burg zorgt wel voor veel onderlinge strubbelingen en druk op de ketel (weinig jobs - veel werkzoekenden). Na aankomst en onderweg naar onze cottage, blijkt al snel hoe immens deze stad is. We rijden 40 minuten via de ring rond de stad (als we dat vanuit Boom doen, zitten we al bijna voorbij Brussel) en op de kaart blijkt het om een korte afstand in de stad te gaan. 't Stad telt minimaal 7,5 miljoen inwoners, maar eigenljik weet men het niet zo goed met hoeveel men hier rondloopt (bv. voor Soweto alleen lopen de schattingen van 4 tot 6,5 inwoners).
Voor onze laatste verblijfplaats op zuid-afrikaanse bodem hebben we niet gekeken op een ZAR meer of minder. Het leek ons wijselijk om tussen "moeizame" overnachtingen op een trein en in een vliegtuig, een beetje comfort en rust te huren. En rust en comfort was er: We verblijven in "the cottages", gelegen in de wijk Observatory op de flanken van de hoogste heuvel in Jo'burg. Het gaat om en aantal Britse cottages die verspreid over een tuin staan. Het wordt gerund door een sympathieke Zuid-Afrikaan. Na aankomst ontdekken de kinderen algauw een trampoline en een zwembad, wij (Christel en ikzelf) halen opnieuw onze verrekijkers boven, want het is officiël !!: Er kunnen en mogen weer vogels gespot worden. Theetje drinken, chillen op één van onze terrassen (?!) en dan toch weer in beweging komen om toch nog even iets te bezoeken.
Jo'burg is niet alleen de economische hoofdstad, maar was ook de politieke hoofstad van het Afrikaanse verzet tegen het apartheidsregime. Het is dan ook niet meer dan logisch dat het belangrijkste apartheidsmuseum hier is opgebouwd. Gelegen naast een pretpark en op een steenworp van een casino in een buitenwijk (eigenlijk hoort dit museum op een symbolische plek in het centrum van Soweto te staan) staat een moderne nieuwbouw. Het museum geeft een historische, chronologisch, volledig overzicht van het ontstaan van apartheid, via het verzet tegen dit systeem tot het opbouwen van de "regenboognatie". Debbie neemt de kinderen mee op sleeptouw, vertaalt, vat samen, roept "amandla": awethu. De anderen proberen de vele info te lezen, we bekijken propagandafilms (hilarisch!), proberen zo veel mogelijk te bekijken, maar er is zeer veel. We raken niet ver in het museum: Christel en Thomas zitten nog in de jaren '70, ik kijk naar de begrafenis van Steven Biko en plots gaat alle licht uit. Iemand roept dat het museum gesloten is (subtiel aangebracht). We strompelen naar de uitgang. Als je dit museum grondig wil bezoeken, heb je zeker 3-4 uur nodig.
In afwachting van onze taxi, doen we nog een terrasje. We keren terug naar onze heuvel, bestellen pizza, pasta, spelen UNO en gaan slapen. Morgen gaan we naar Soweto. Amandla!
De laatste dag dag Durban; om 17u30 de nachttrein naar Johannesburg maar eerst .... pakjesdag !! We laten onze bagage achter in de hippo hide en trekken te voet naar het winkelcentrum , hebben gehoord dat Victoria Market de moeite is maar eerst passeren we onderweg de wekelijkse zaterdagmarkt, waar we toch ook al wat leuke zaken vinden: pareltjeskettingen en -diertjes, oorbelletjes, een t-shirt van Steve Biko voor Bart, allerlei leuks om te bekijken. Na een wandeling komen we aan in Victoria Street waar we dus de overdekte market binnenvallen: ook daar kettingskes, beeldjes, ..... al bij al valt het wat kleiner uit dan verwacht maar toch leuk en goedkoop. Verderop in de straat vinden we eindelijk een sportwinkel met wat voetbaltruitjes, iets waar William en Arif al een tijd naar uitkeken en na wat gepas en gezoek hebben ze een vest van Kameroen en Zuid-Afrika; ook de meisjes vinden in een Indische winkel verderop leuke rinkelrokjes en tasjes. Nog flessen Amarula voor de grootouders en alles is klaar voor een taxi-belletje die ons naar hippo hide brengt. We laden alles in en worden afgezet aan het centraal station. We zijn zoals gevraagd een uur voor vertrek aanwezig, er is 1 loket open waar ik, ondanks een rij zittende wachtenden, even check of ik mijn voucher nog moet veranderen in tickets. Dit blijkt niet te lukken, de printer macheert ni, 'jullie mogen in de wachtzaal zitten'. Na 2 spelletjes uno en wat ongeruste blikken van iedereen en aanspreken van personeel dat rondloopt, blijkt dat er 'technische mankementen zijn' en er vertraging is. Ondertusen zijn we druk in gesprek geraakt met een blank Zuid-Afrikaans gezin, met 1 ondertussen slapend kindje, dat naast ons zit en waarvan de man een imposante 2meter ex-rugbyspeler is - dit blijkt nog van pas te komen, ik zou er in elk geval geen ruzie mee willen! Ze hebben nog een pizza over en geven die aan onze kinderen. Terwijl het gesprek gaat over de verschillen tussen Belgie en Zuid-Afrika, lonen en kosten van de huizen en school, wordt het toch al bijna 20u en na aandringen van 'onze maat' wordt er afgeroepen dat er geen trein zal zijn en er bussen ingelegd worden ! Commotie alom, dit zien we echt niet zitten, we keken er naar uit om te slapen op een trein en niet te zitten op een overvolle bus. De manager wordt ter plekke geëist, we geloven ook niet dat ze op deze korte tijd nog bussen gaan vinden enfin, onze maat trekt mee naar het bureau. Na een uur - ondertussen is er een volledige school in uniform met reistas gepasseerd, we verdenken hen ervan om onze trein ingepikt te hebben - wordt er plots omgeroepen dat de trein toch zal hersteld worden en we nog even geduld moeten hebben. Eindelijk kunnen we rond 22u op de trein - van defecten geloven we al helemaal niets meer, een ex-werkneemster heeft ondertussen komen zeggen dat er waarschijnlijk een staking was en ze geen chauffeurs hadden. Enfin, eindelijk in onze slaapwagon waar onze bedden opgemaakt worden en we nog rijst met kip eten - dat valt nog mee, de koffie en thee zijn niet te drinken. De kinderen slapen goed - die slapen overal - ik heb het gevoel dat ik op een trilplaat lig, één ding dat ik niet mocht doen na mijn rugoperatie - ik begrijp waarom aan het loket hing "geen vrouwen vanaf 5 maanden zwangerschap". Enfin, toch blij dat we kunnen liggen in een trein en niet moeten zitten in een bus, slapen we toch voldoende na een vermoeiende avond in een treinstation .... in elk geval wel de mensen van het hotel in Johannesburg verwittigd dat we 4uur later dan gepland moeten opgehaald worden.
Over voetbalstadions, Bunny Chow en eenzame mensen
Vrijdag 13 augustus
Vandaag bezoeken we het Joseph Madhiba voetbalstadion. Hebben jullie allemaal al gezien. Jawel hoor. Al wie de halve finale Duitsland - Spanje bekeek op televisie heeft het stadion gezien. Alleen gaan wij vandaag net iets dichter. Het is weer opnieuw een beetje zoeken tot we een busje vinden dat ons naar het stadion brengt. De Mynah busmaatschappij vindt in ons geen klanten. De busjes zijn zoveel spannender. En je krijgt er telkens snoeiharde muziek bovenop.
Wanneer we aan het voetbalstadion aankomen zijn we vrijwel onmiddellijk onder de indruk. Vooral de kinderen vinden het een leuk uitstapje. Een heuse voetbaltempel bezoeken, waar de "echten" niet zo heel lang geleden voor het oog van de hele wereld het speelveld betraden. Wie zich het stadion nog voor het oog kan halen herinnert zich nog de hele lange sierlijke boog die over het stadion heen loopt. Wel, daar loopt dus een lift over die je zo een prachtig uitzicht geeft op Durban en omstreken. Dat doen we eerst. We kunnen de stranden zien, de Indische Oceaan, het gloednieuwe treinstation (gebouwd voor de World Cup), de verschillende wijken van Durban, hoge flatgebouwen incluis. Onze verrekijkers komen ook nu weer van pas.
Na het mooie uitzicht nemen we de lift naar beneden voor een bezoekje van zo'n 45 minuten in het stadion zlef. Ik ben zelf geen echte kenner maar eens op het veld maakt het echt indruk. Tienduizenden mensen hebben een magnifiek zicht op het veld. De kinderen mogen langs het veld lopen en algauw worden kiekjes genomen op de reservebank en de spelerstunnel. Een gids vertelt ons honderduit. Zo komen we te weten hoe een man er tijdens de halve finale in slaagde het veld te betreden. Iedereen vroeg zich toen af hoe dit mogelijk was. Nu bleek de man zicg voorgedaan te hebben als een rolstoelgebruiker. En toen ie in het stadion was bleek hij plots miraculeus genezen en stormde hij het veld op. Vrij snel werd hij ook kordaat het veld afgesleurd.
De gids vertelt ons ook over de Big Rush, een bungeesprong vanop de overspanning. We hebben geluk, een durfal, maakt zich tijdens ons bezoekje op om een vrije val van 80 meter te doen, waarna hij over het veld heen zal slingeren. Hij krijgt prompt applaus.
Na ons bezoek besluiten we richting strand te lopen. Geen zwemmen vandaag, want de sardienentrek is volop bezig en dan worden de haaiennetten weggehaald. We vinden het niet erg. Na een tijdje wordt duidelijk dat ook de inwoners niet onbetuigd laten wanneer het om sardienen gaat. Op het strand is veel activiteit. Enkele jonge mannen zijn in de weer met netten en algauw staan tientallen mensen naar sardienen te graaien. Dat levert een leuk schouwspel op. Plastic zakken worden gevuld en weggesleept. Vrijdag visdag?
Het is goed vertoeven op het strand. Maar we krijgen wat honger en Christel en ik willen kennismaken met de Bunny Chow. Dat is een specialiteit van hier. Het is take away met een Indische oorsprong. Een Bunny Chow kan je in drie maten verkrijgen. Een kwart, een helft of een volledige. Het gaat dan om een volledig uitgehold wit brood dat dan opgevuld wordt met Indische spijzen. Dat kunnen groenten zijn, bonen, kip, beef. Alles flink gekruid. De meesten van ons gaan voor de Bunny Chow. Ik neem een helft, Zuid-Afrikanen zeiden immers dat dat meer dan voldoende zou zijn. En ja hoor. Ik moet zwoegen om mijn Bunny op te krijgen. IK kan geen pap meer zeggen. Ik ben niet de enige en we wankelen naar het strand om een dutje te doen. In het zonnetje. De kinderen maken zandsculpturen. Flink geïnspireerd door zwarte Durbanners die dat ook doen om een centje bij te verdienen.
Zalig toch, het strand, boekje bij, lekker ontspannen. Vakantie kortom.
In de late namiddag lopen we langs de boulevard naar West Street. In het begin is daar nog een en ander te beleven maar later is die straat vrij verlaten en minder interessant. Plots wordt het een tikkeltje moeilijker om iets te vinden voor het avondmaal. Alhoewel dat voor de meeste geen groot maal moet zijn. Bunny Chow heeft gewerkt, amai. Als we terug in de buurt van het stadhuis komen springen we weer op een busje. Gekkenwerk opnieuw. Dat flitst. Jonge snaken die onverantwoord hard rijden en zich ondertussen goed amuseren met muziek. Vele van die busjes hebben een sterk uitgebouwde geluidinstallatie. Boxen opzij en dan de muziek keihard. De muziek is heel leuk. Een harde beat en het past helemaal bij onze snelle rit. Ik laat Bart informeren naar de muziek en die blijkt van een Durbanner afkomstig te zijn. Hij draagt de illustere artiestennaam DJ Clock. Daar moet ik morgen naar op zoek. Het is immers cadeautjesdag morgen.
Het busje is snel, maar ze zetten ons wel verkeerd af. We worden afgezet aan het Berea Centre, wat totaal iets anders is dan de Berea wijk. We dralen even en algauw worden we door een ongeruste Indiër aangesproken. hij woonrt hier en zegt ons dat het hier echt geen veilige buurt is. De man staat er op om ons te voet naar de juiste wijk te brengen. Bezorgd om de kinderen. We doen een stukje te voet en hij spreekt nog een busje aan. Daar moeten we niks voor betalen en algauw staan we aan een "Italiaans" etablissement waar we nog een hapje eten. Het is vrijdagavond en er zijn veel bezoekers in het cafégedeelte. Anna vindt al die bierdrinkende volwassenen maar niks. Helaas voor haar maken we nog kennis met Shane een 47-jarige droevige man. Hij trakteert prompt op ijsjes voor de kinderen. Simpelweg omdat hij ons zo'n mooie families vindt. De man heeft duidelijk een paar biertjes teveel op. Hij zegt "Ive got no one" Zijn dochter is weg, hijzelf gescheiden. Hij is dakwerker. Maar een beetje eenzaam zoveel is duidelijk. Hij begint ook spontaan geld uit te delen. Af en toe komen bezorgde barbezoekers eens polsen of ie niet vervelend wordt. Het sowieso bijna bedtijd wanneer we "ontsnappen" aan Shane. Debbie zegt de man dat ie voor zichzelf moet zorgen waarop hij ze bedankt met een heuse dronkemansknuffel. Daarmee wordt Debbie de eerste die echt intiem is geweest met een Zuid-Afrikaan. Proficiat!
Opnieuw naar warmere oorden. Vandaag verlaten we de Drakensbergen. Onze laatste autorit in Zuid-Afrika. We ontbijten een laatste keer in het allegaartje van meubilair. Onze gastvrouw Trish brengt nog eventjes een lammetje binnen. Dat moet blijkbaar met de fles worden gevoed. Dat is weer leuk voor de kinderen natuurlijk. Ze is ook zo vriendelijk om ons bij het achteruit rijden te sturen. En dan gebeurt het, door de niet zo goede aanwijzingen rijdt Debbie met de Nissan nog op een paaltje. Een paaltje dat we hier dagenlang hebben kunnen ontwijken door voorzichtig achteruit te manouevreren. In de andere auto denk ik eerst dat we een van de honden hebben aangereden, maar dat is gelukkig niet het geval. Debbies auto is echter wel wat gehavend. Het voorste stuk is een beetje losgekomen. We proberen het zo goed en zo kwaad als kan terug te duwen. Uiteindelijk vertrekken we. Richting Durban. Dat is al autostrade en niet zo heel ver. Je ziet op de autosnelweg dat we een drukke stad naderen. Durban is echt wel een uit de kluiten gewassen stad. Bekend om de grote Indische gemeenschap, Ghandi heeft er ooit vertoefd en ze hebben natuurlijk dat hele mooie stadion.
We moeten vandaag goed plannen. We hebben de auto,s nog tot 17 u, dus het lijkt ons verstandig om eerst nog iets te doen buiten Durban en dan pas de auto's binnen te leveren. We halen de gids erbij en onze keuze valt op KZN Shark Board, een centrum dertig km ten noorden van Durban in Uhmlanga. Het is een officieel onderzoekscentrum voor haaien. Ze houden zich ook bezig met de haaiennetten die Durbans stranden veilig moeten houden. Want als er ergens haaien zitten dan is het wel hier in Durban. Het plaatselijke rugby team heetdan ook toepasselijk de Sharks. We zijn wat vroeg ter bestemming dus rijden we even naar de zee enkele minuutjes naar beneden, waar we op een terrasje iets drinken en op de dijk iets eten. Ja we zijn echte kolboxtoeristen, zoveel is duidelijk. In Uhmlanga wonen duidelijk geen arme mensen. Heel sjieke villa's en joggers kijken een beetje meewarig naar het zootje ongeregeld dat boterhammen zitten smeren. Deert ons niet en iets voor twee gaan we naar de Sharks Board. Daar krijgen we een film te zien over haaien. Beetje vreemd om plotseling weer in een zaal te zitten, in een groep mensen, kijkend naar een film. De film is zeer interessant. We leren dat de meeste haaien ongevaarlijk zijn en dat zelfs de gevaarlijke meestal per vergissing een mens aanvallen. De beesten zijn enorm bijziend. Hun reukzin daarentegen is fantastisch. In een miljoen deeltjes ater ruiken ze 1 deeltje bloed. De drie gevaarlijke jongens zijn de Zambezi haai, die ook in zoet water kan voorkomen, de tijgerhaai en natuurlijk de o zo bekende grote witte. We zien hun tanden en je wil niet gebten worden door een van deze jongens. Het centrum probeert echter zoveel mogelijk misverstanden over haaien uit de wereld te helpen. Dat doen ze niet enkel met de film, want na de film worden we naar een openluchtaula geleid. Iedereen ziet onmiddellijk de grote tijgerhaai op de dissectietafel liggen. Een beetje jammer evenwel is dat niet de tijgerhaai wordt opengesneden maar wel een kleine Daky haai. Heel interessant allemaal. De lever, de maag, het hart we aanschouwen het allemaal. De tijgerhaai wordt een dag later opengesneden. We krijgen opnieuw heel veel uitleg over de toch wel prachtige beesten. De grote witte (je weet wel Jaws) blijkt bedreigd te zijn.
Zwemmers en vooral surfers dienen echt wel te aanwijzingen van de badmeesters te volgen. Dat zullen we later nog op de stranden zien.
Momenteel is zwemmen niet mogelijk omdat de netten voor de stranden zijn weggehaald. Dat is omdat de grote sardienentrek aan de gang is. Miljoenen sardienen zwemmen deze dagen voorbij en dan dienen de netten te verdwijnen. De haaien zijn namelijk druk in de weer die sardienen aan te vallen. Noem het gerust een vreetfestijn.
Na dit bezoek rijden we vlug naar de Hippo Hide Lodge waar we zullen verblijven. De auto,s worden goedegekeurd omdat we vlak bij 17 uur nog komeb binnegevallen en de mensen daar naar huis willen. De avond wordt afgesloten in een Indisch restaurant. Spicy en heel lekker.
De bedden van de dormitory in de Hippo Hide zijn zalig. Een hele verademing na de planken in Rosetta. Toch kon ik de eerste dag van ons verblijf in Durban niet lang tussen die aangename lakens blijven liggen. Ik was vroeg uit de veren, klaar om te ontbijten, te internetten, de stad in te trekken... maar met een groep van 8 moet je geduld oefenen. Pas als er een paar uren weggetikt waren, gingen we op stap. We zouden de bus nemen, of liever twee bussen. Eentje richting centrum en dan eentje richting West Coast, om het geweldige Ushaka Marine World te bezoeken. Naar het schijnt zou dit een van werelds beste aquariums bezitten en bovendien voorzien in de combinatie met een tropisch zwemparadijs... de kinderen vonden een bezoek uiteraard de normaalste zaak van de wereld. Maar die bussen, dat zat niet dadelijk mee. Eerst gingen we wat staan lummelen langs de weg en toen bleek dat de kleine busjes - met zelfmoordchauffeurs achter het stuur - allemaal vol voorbijreden, besloten we alvast in de richting te gaan lopen van onze bestemming. Na een tijdje beseften we dat we de eerste bus niet meer zouden moeten nemen; voor we 't wisten bevonden we ons in het drukke zeer Afrikaanse centrum van Durban. Ik hou wel van die drukte, wil graag cakejes kopen aan een van de stalletjes, staren naar de mensen, zien wat ze uitrichten - maar ook dat is niet altijd even makkelijk met 8 mensen, die stappen en groene lichten willen halen zonder onder de wielen van die zelfmoordchauffeurs te geraken... mijn tijd van staren zou nog wel komen. Zo gaat het immers altijd. Aan de Cityhall vinden we een soort busstop - niet meer dan een plek langs de kant, waar de busjes elkaar verdringen, de deuren opengereten worden door gehaaide zwarte jongens die luidkeels schreeuwen dat je moet instappen en zonodig wel aan je arm komen rukken. Bij de minste interesse - en die was er, want we moesten nog naar de West Coast - wordt duidelijk hoe groot de concurrentie wel niet is. 'he sister, I spoke to you first - go away, I spoke to them first' Debbie gilt dat er slechts 3 plaatsen in zijn busje zijn - ' NO PROBLEM - children go free' - 'still not enough space', lacht Debbie terug. Uiteindelijk stapten we in een busje waar ons voldoende ruimt leek te zijn en werden we voor een schamele 27 Rand (2.7 Eur) netjes bij Usaka afgezet. Het is daar dat ik me realiseerde dat ik de zwempakken van de kinderen mee had, maar niet dat van mezelf - zo gaat dat soms met mama's - dus besluit ik er snel eentje te kopen in de eerste de beste sportwinkel voor de inkom van Ushaka. Een erg dure aangelegenheid, en nog lelijk ook, maar niet getreurd, ik kon toch ook op de reuzenglijbaan nu. We gingen eerst wel een bezoek brengen aan het aquariumgedeelte. Daar stond eerst de dolfijnenshow op het programma. Een spectakel met muziek, begeleid door een soort van begeleiders-acteurs en een diaprojectie op de achtergrond, waarop Shaka - de grote Zulukoning - regelmatig heel dramatische uitspraken doet. De show heet niet voor niks 'Shaka's tears'. Maar de dolfijnen waren uiteraard de sterren, en terecht. Geweldige beestjes zijn het. Na de show trokken we rechtstreeks naar het aquarium... waar we een uurtje en half in ronddoolden. Alles is er inderdaad pikfijn verzorgd; je krijgt er de mogelijkheid om door horoscopen te kijken, die permanent bemand zijn met mensen om uitleg te geven over wat er te zien valt. De aquariums zelf bevatten het lokale zeeleven - de reuzen schildpadden en de hamerhaaien vond ik persoonlijk het geweldigst. En dan was het eindelijk - na een stukje fish en chips - tijd voor dolle waterpret; de kinderen konden haast niet meer wachten. Het was wel warm, maar toch niet tropisch warm, en er stond een stevige bries - Debbie en ik zagen die zwempret toch niet helemaal zitten. Maar er was geen houden aan. De honderdduizend glijbanen, wildwaterbanen met rubberbanden, blauwe bootjes en dolle tunnels moesten allemaal beleefd worden. Dus gingen we op zoek naar een plekje om ons te positioneren, en naar onze badpakken te grijpen..BADPAKKEN? Het was daar dat we ons realiseerden dat het nieuwe badpak niet lang het mijne was geweest... hoe het gebeurd is kunnen we niet meer helemaal achterhalen. Maar het nieuwe - weliswaar lelijke, doch dure ding was zoek - had ik niet gezegd dat mijn staarmoment nog zou komen? Thomas trok nog naar de verloren voorwerpen, heeft een inbraakpoging in het dolfinarium toegepast - zonder succes. Ik vond het al bij al niet zooo erg - had een goed boek bij en massa's mensen rond me om stiekem naar te kijken, te gluren en te begniffelen. We verlieten na een paar uurtjes jaren '80 muziek en tegen sluitingstijd als bijna allerlaatste klanten het zwemparadijs. We zetten onze avondwandeling in naar een verderopgelegen visrestaurant, waar we voor het eerst tijdens de deze vakantie een duur maal aten -Thomas en Bart bestelden een visschotel voor 2. Ik proefde na het maal een ' Belgian Chocolate Mouse' - om te keuren he. Na afloop bellen we de taxidienst van de dag ervoor en laten ons veilig en wel naar huis voeren door Henry van Eagletaxis. Alweer een fijn dagje Z-A ten einde,
Drakensbergen part 2, the revenge of the bearded vulture
Dag 2 in de Midlands en we rijden opnieuw naar Giants castle. Vroeg op want we worden om 8 uur in Giants castle verwacht en van bij ons naar de drakensbergen is toch een uurtje rijden. IK merk dat Christel beter en beter de putten in het wegdek kan ontwijken. Het begint meer en meer op een videospelletje te lijken waarbij extended time kan verdiend worden wanneer er snel wordt gereden tussen 2 punten. Als gevolg van de mist lopen ze een beetje vertrqging op, maar tegen 8 uur vetrekken we (Chris, Thom, Will en Bart) in een 4x4, bestuurd door een ranger van 2 kubieke meter met acterin een emmer vol botten met vlees (ons lokaas)> DE bestemmimg wordt geheim gehouden, men wil niet bte veel pottenkijkers rond de gieren. Na 45 miutem komen we aan een vogelhut, gelegen aan de rand van een rots ongeveer 400 meter boven den asfaltweg. DE ranger maakt zijn emmer met lokaas leeg en zegt bye bye. Een beetje duiding over de lammergier (= bearded vulture, maar wordt lammergier genoemd omdat men verkeerdelijk denkt dat deze gier lammetjes pakt) kriigen we niet van de ranger, maar kunnen we lezen in de qfgsloten vogelhut. Daar zitten we dan met zn vieren in de hut wachtend op de lammergier met het lokaas op 4 meter voor de hut uitgestrooid. Er passeren allerlei vogels de revue en we kunnen voor ons nieuwe soorten aanduiden (withalskraai, stonechat, en een zeer mooie jackhals buizerd). ONdertussen cirkelen de lammergieren rond boven de hut, wachtend totdat de andere vogels het vlees van het bot hebben afgeknaagd. Lammergieren eten namelijik alleen de botten. Na 2 uur en half wachten moeten we terug naar het basiskamp beneden. Het bleek ijdele hoop dat die lammergieren zich mooi positionerend gingen laten zien, die beesten laten zich natuurlijk niet programmeren en niet vergeten dat er verderop nog 3 paardenkarkassen lagen te stinken. Uiteidenlijk hebben we de gieren zien overvliegen op 4 ;meter hoogte. WE wandelen terug naar het basiskamp beneden, eten een quiche en keren terug naar de boerderij. We zijn dus opnieuw op volledigwe sterkte (8stuks) en rijden naar de Howick watervallen. We stoppen onderzeg even voor een gednksteen, op de laats waar Nelson Mandela in 1962 werd gearresteerd (hebben we een leuke parodie over gefilmd) en arriveren bij de Howickfalls, Voort een wandelimg naar de bodem van de kloof is het al te laat, maar we genieten nog van het uitzicht ondanks het miezerige herfstweer. We gaan iets eten en gaan slapen in ons hok> Morgen is er ee andere dag.
Dag 3 Als volleerde rallypiloten snellen we ook vandaag richting drakensbergen. Na het ontbijt makem we 2 groepen. DEbbie en Mira gaan een kleine wandeling (bergview) doen (5 km) re anderen gaan voor de Langalibalele wandeling (17 km) De langer wandelimg blijkt geen technisch moeilijke wandeling te zijn. Het klimt geleidelijk, blijft vervolgens op hoogte om tenslotte de laatste 7 km te dalen. we zien onderweg bavianen, oribi, elanden en een groep Hollanders. De kinderen doen het goed ( de extra cadeautjes in het verschiet blijken voldoende motiverend te werken). We verenigen met Debbie en Mira beneden aan de rivier die de laatste 2 km meewandelen. Beschrijving geven van de uitzichten en vergezichten doe ik niet, de foto's zullen een beter beeld geven. WE keren tergu naar onze huispub/restaurant en kruipen moe in ons nestje. We zijn klaar voor de volgende etappe naar Durban.
Kennismaking met de Drakensbergen in Giant's Castle
8 augustus
Vandaag zijn we niet fanatiek vroeg opgestaan. De ontgoocheling over onze accomodatie gisteren heeft plaatsgemaakt voor berusting. We maken er het beste van. De kinderen zijn alvast in hun nopjes over de vele dieren op de boerderij. Anna heeft al kennisgemaakt met alle honden en ook de lammetjes en konijnen zijn populair. Mira en Arif zijn evenwel op hun hoede voor de honden. Dat zijn brave beesten maar ze zijn er niet gerust in, zoveel is duidelijk. Het is heel zonnig rond de boerderij en iedereen heeft geweldig goed geslapen. Waar we een beetje voor vreesden (koude tijdens de nacht) werd niet bewaarheid. Integendeel, persoonlijk had ik het zelfs wat te warm. Dus dat viel allemaal goed mee.
Het plan voor vamdaag is een tochtje naar Giant's Castle. Dat is een reservaat dat vrij jong is. Als ik het me goed herinner is dat pas in 1903 in het leven geroepen, meerbepaald om de tanende populatie elanden te beschermen. Stel je hier geen eland voor zoals je die kent uit het Hoge Noorden. Hier gaat het om Afrikaanse elanden. Dat zijn heel grote antilopen met een schofthoogte van 1,3 m. Mooie dieren. De kans dat we gaan zien is klein, maar we trekken niet naar Giant's Castle om dieren te zien. We zijn van plan om er mooie wandelingen te maken en om rotstekeningen van de San (vroeger Bosjesmannen genoemd) te bekijken.
Aangezien we een rustige ochtend hebben rijden we pas rond de middag naar Giant's Castle. Eerst naar Moor River en dan recht op de bergen af. Het blijkt toch een grote afstand te zijn. 70 km. De baan tussen Mooi River en de de ingang van het park is een regelrecht verschrikking. Enrme putten teisteren het wegdek en het is laveren om te ontsnappen aan verschrikkelijke klappen. Erg geconcentreerd rijden dus. Enkele kilometers voor Giant's Castle liggen enkele dorpen. Het is duidelijk zondag want het is erg druk. Sommigen gaan naar de kerk weer anderen amuseren zich op het voetbalveld. Het is dat laatste dat ons er toe aanzet om ff langs de kant te gaan staan om een kijkje te nemen. Dat is natuurlijk wel een beetje vreemd. De mensen hier zien de toeristen door hun dorpen rijden op weg naar Giant's Castle, maar die stoppen nooit. En nu staan daar plotseling twee blanke families. We worden echter sypathiek onthaald langs de kant van het speelveld. We kijken een klein kwartiertje naar de match, een erg stoffige bedoening), maken een praatje met enkele jongelui en rijden weer verder.
Bij de receptie van Giant's Castle krijgen we de nodige info en rijden door naar het enige kamp. Het landschap is wondermooi. De bergen rijzen links en rechts op, de heuvels zijn goudkleurig. Het is immers winter en droog. Kijk zeker even naar wat foto's via Google. Probeer Central Drakensbergen en/of Giant's Castle. In de winkel staat een opgezette lammergier, een prachtige vogel. Je kan hier naar een schuilplaats gaan van waaruit je deze beesten kan observeren. In de gids staat echter dat je ruim een jaar op voorhand moet reserveren om van de vogelhut gebruik te maken. Ik raad Christel toch aan om te informeren en we hebben geluk als we willen kunnen we morgen terugkeren om de plaats in te nemen van enkele afzeggers. Dat is alvast fantastisch nieuws.
We gaan eerst echter naar de tekeningen van de San kijken. Daarvoor moeten we zo'n 45 minuten wandelen door dit prachtige gebied. Het is een makkelijke wandeling. Bij de ingang wachten we op de gids. Een jonge vrouw opent voor ons de deur en samen met de andere toeristen worden we naar de rotstekeningen gebracht. De San tekeingen zijn heel oud maar moeilijk te dateren. Ze zijn niet altijd groot en je moet ook goed kijken om de antropomorfe figuurtjes te onderscheiden, De gids weet ons te vertellen de tekeningen heel wat te lijden hebben van water en eerdere bezoekers die de tekeningen aanraakten. Het is allemaal heel mooi. Met een stok wijst ze voor ons alle dieren aan. Ik vind ze niet allemaal even herkenbaar maar wie ben ik om te beweren dat iets meer op een wildebeest lijkt dan op een buffel. De gids vertelt ons ook dat de San een kliktaal gebruiken. Met drie Afrikanisten in ons midden (ok Bart tzee Cultuurwetenschappers dan) is dat geen nieuws voor ons. Maar ze demonstreert een drietal letters en dan vinden we allemaal heel leuk klinken. De kinderen gaan spontaan over tot het nabootsen van de drie letters en het moet gezegd ze doen dat vrij goed. Voor ons blijft het fascineren die klikken die je ook af en toe in het straatbeeld of op de radio hoort. Want niet enkel de San gebruiken die. Ook in enkele van de 11 officiele talen worden die gebruikt. Xhosa bvb.
Na een korte wandeling terug, krijgen we bevestiging dat vier mensen morgen naar de vogelhut kunnen gaan. De plek wordt geheim gehouden en wordt vaak gebruikt door professionele fotografen om de zeldzame lammergier te fotograferen. De vogel is enkel nog te zien hier en in de heuvels rond de Himalaya. Dus dat wordt morgen een unieke belevenis. Maar daar vertelt Bart meer over.
Hopelijk gaat het jullie allemaal goed thuis; vermoedelijk genieten jullie van een prachtige zomer; het is jullie allemaal gegund. Wij genieten hier van een prachtige Zuid-Afrikaanse winters met grote temperatuurschommelingen. Na een warm en aangemaam verblijf hadden we immers een verblijfje van een viertal dagen voorzien in de Drakensbergen (volledig reservaat), een gebied dat redelijk centraal gelegen is in Zuid-Afrika en eveneens een groot stuk in het koninkrijk Lesotho ligt. Wij hadden als uitvalsbasis 2 familyunits op een boerderij in Rosetta geboekt - ongeveer 50km van Giants Castle (een van de restcamps in het natuurreservaat). De rit van St- Lucia naar Rosetta verliep heel vlotjes; een goede autostrade (ondanks de lifters die erlangs staan, gekke automobilisten, en het nodige vrachtverkeer)bracht ons tot Dukuza (voormalige Stanger), waar we de afrit namen richting Greytown. Hier besloten we een kleine plasstop te voorzien en een theemoment voor debbie te versieren... We gingen op zoek naar een theehuis en dwaalden door de straten van Greytown. Maar van theehuizen hadden ze hier geen weet. Greytown is immers een zwarte stad en al snel wisten we: dit is Afrika. Met het kleurrijke leven van straatventers, straatkappers, medicijnmannen, gebakken vlees op stokjes, keiharde muziek door een enkele muziekinstallatie. Geweldig! We dronken dus geen thee, maar een frisdrank in een plaatselijke hamburgertent en vertrokken met Africafeel op weg naar de Rosetta. Het landschap veranderde zienderwijs en deed ons vermoeden dat 'The valley of a thousend hills' best mooi moet zijn (vergelijkbare meanders en meadows). Na een rit van 360 km arriveerden we eindelijk bij de oprit van de boerderij waar we zouden verblijven: The three river gettaway. Ik had er over gelezen, had thuis al kennis genomen van het fenomeen van de blanke boer die zijn zaakjes niet meer geregeld krijgt in het nieuwe Zuid-Afrika. Vaak door de devaluatie van zijn producten in een omgeving waar het boeren door witten al lang niet meer geapprecieerd wordt. Die met genoeg geld en grond hebben zich vaak al jaren geleden op het toerisme gestort - hebben bv 'game' op hun farms zitten of doen aan andere export. Die met onvoldoende reserves of zakelijk inzicht, weten dat Z.A duur geworden is en ook al steunen de blanken elkaar vast door dik en dun, het blijkt niet altijd voldoende. Die verpaupering werd ons deel toen we arriveerden op de boerderij. De eigenaresbleek voor een noodsitatie naar Jo-Burg vertrokken te zijn en had haar tienerdochter alleen achtergelaten op de boerderij om ons te onthalen. Een enkele zwarte bediende doolde werkloos rond op de boerderij. Wat eens een mooie boerderij moet geweest zijn, was nu niet meer dan een onverzorgd en armoedig landhuisje op een veel te groot stuk grond met haast geen dieren meer. De verpaupering bleek uit de rommel in de garage en de kapotte auto naast het huis. Het kippen - konijnenhok (Anna was best in haar sas en zat er onmiddellijk in), wordt niet langer verzorgd en bestaat doodgewoon uit smerige kotteij, waar konijnen, kippen, schapen, twee lammetjes en een enkel kalf huizen. De dochter, die zich voorstelde als Darlene verontschuldigde zich voor het ongemak dat haar moeder (Trish) er niet was, dat ze eigenlijk ook niet goed wist waar we zouden moeten slapen en liep ons enkele kamers zien met veel te weinig bedden. Uiteindelijk bleek dat ze eerder die dag andere gasten in onze vertrekken had ondergebracht en dat ze met hen zou moeten praten als ze terug zouden komen opdat wij met z'n allen in de juiste kamers zouden kunnen. De twee familyunits die ik geboekt had, bleken twee dormitories te zijn, op zich geen probleem voor ons, ware het niet dat de verpaupering ook in de kamers, de muren van de behuizing zat: stapelbedden die maar wankel op de poten stonden, een gemeenschappelijke ruimte zonder verwarming die gevuld werd met een afgedankt salonnetje een 'bar' die zelf in elkaar getimmerd was en zichtbaar wankelde... eigenlijk valt er niet te beginnen aan het opsommen van de overige gebreken. We waren erg teleurgesteld en ik heb dit dan ook op een zo zacht mogelijke manier aan het meisje uitgelegd - bovendien vreesden we dat de nachten erg koud zouden worden in dit gebied (bleek ook zo - bij het vriespunt) en dat de dunne dekens wel eens een probleem zouden kunnen worden. Gelukkig waren er ongebruikte bedden genoeg en konden we daar de extra dekens afhalen. Ik besloot om een bed te delen met Anna (een goed en warm idee bleek achteraf). Nadat we onze teleurstelling geuit hadden, besloten we een restaurant te zoeken en de dag te besluiten. De dochter had nog graag een lift gehad naar Nottingham Road... om uit te gaan. Maar omdat we zo lang op hen moesten wachten zijn we dan maar zonder haar en haar vriendinnetje vertrokken. Ik nam me voor om eens een serieus gesprekje te hebben met Trish als ze eenmaal terug zou zijn (achteraf bleek dat Trish haar man was gaan bezoeken die nu noodgedwonden in Botswana werkt; dat ze er verder alleen voorstaat en dat ze best wel vriendelijk en gastvrij is... ik kon de dag dat ik haar ontmoette dat gesprekje niet meer opbrengen en besloot dat het verblijf hier geen slechte herinneringen heeft opgeleverd, maar integendeel erg goeie - we hebben immers genoten van de prachtige bergen, geweldige wandelingen, mooie lammergieren,... en honger hebben we niet gehad.). We vonden immers (na hulp van de locals in de Spar) een geschikt restaurant (Die Bierfasll - jawel, Oostenrijks geinspireerd), aten onze buikjes rond en vergaten de teleurstelling, want morgen zouden we de bergen intrekken. De kinderen waren al bij al heel tevreden... er liepen immers twee prachtige en lieve cockers (Mira vond het wel niet zo leuk) rond, er stonden paarden in de wei, die je naar believen kon gaan aaien en de schommel aan de boom was geschikt voor uren vol dolle spinavonturen. Anna en Mira zaten regelmatig in de konijnenkoten (letterlijk)en dat heeft enkele mooie foto's opgeleverd. Dus maak jullie geen zorgen, we waren beter gehuisvest dan vele Zuid-Afrikanen, maar hebben er alleen een beetje te veel voor betaald. Morgen vertellen Debbie en of Bart jullie over onze tochten in de bergen. Ik sluit nu al omdat we de kinderen meenemen naar Ushaka Marine World hier in Durban voor dolle waterpret,
Dag iedereen... alvast bedankt voor jullie vele reacties ('t is niet omdat we ze niet persoonlijk beantwoorden dat we we ze niet op prijs stellen...er is echter niet altijd veel tijd om te internetten) - we kijken uit naar jullie nieuws, Liefs, Christel
Ja, dat pikt om 5u45 opstaan. Maar daar hebben we voor gekozen. We dat is een kleine minderheid: Debbie, William en ik. We hebben uiteindelijk besloten toch nog naar Hluhluwe Umfolozi te gaan. Dat is het oudste reservaat van Zuid-Afrika, veel kleiner dan Kruger en gespecialiseerd in neushoorns. Het is te zeggen die zitten daar veel.
Een ontbijt nemen we niet. Eerst de auto in, William met dekentje op de achterbank zodat hij nog wat kan slapen. Al bij al valt de rit bijzonder goed mee. We rijden een klein uurtje naar de ingang van het reservaat. Eerst naat Mtubamtuba en dan landinwaarts. In totaal zo'n 55 km. De anderen liggen nog te pitten en gaan goed uitslapen. Bij de ingang van het park loop ik gauw naar de receptie. Daar doen ze nogal vervelend en arrogant maar even later zijn we met de auto in het reservaat. Debbie en ik moeten kiezen. De weg deelt het reservaat in twee. In het zuiden Umfolozi in het noorden Hluhluwe. We weten wel dat in 1 van de 2 recent een brand heeft geraasd. Dat is helemaal niet ongewoon hier. Dat zorgt voor hernieuwing. Planten gaan dan opnieuw groeien. Vaak zijn de branden ook door de mensen gecontroleerd en maken ze deel uit van het beheer van een reservaat. Vaak is het natuurlijk ook de bliksem die voor de branden zorgt. Wat nu de oorzaak was bij de recente brand in dit park is niet duidelijk. We zien wel dat hele stukken van Umfolozi (we kiezen voor het zuiden) zwart geblakerd zijn. Hele heuvelflanken smeulen nog na en op sommige plaatsen staan nog boomstronken en takken in brand. In de door brand geteisterde gebieden zien we initieel weinig dieren. Af en toe een vogeltje, maar ja daar komen wij niet voor he. Wij hopen nog iets spectaculair te zien, liefst een katachtige. Een luipaard of een cheetah zou fantastisch zijn. Debbie en ik geloven er in.
In een van de twee hoofdkampen (Mpila Camp) kopen we wat koekjes. Geen kamp zoals in Kruger, waar je kan ontbijten. Dus op een bankje eten we koekjes en drinken we thee. Het kamp is ook niet omheind en dat betekent dus dat alle dieren daar vrij in kunnen rondwaren. De luipaard gaan we hier niet zien natuurlijk maar op enkele meters van de huisjes staan zebra's en impala. Na het ontbijt duiken we de auto in en gaan op weg.
We gaan de Sontuli loop doen, dat is een lus die langs de rivier loopt. Die rivier heet uiteraard Black Imfolozi. http://www.amatikulu.com/map_hluhluwe_imfolozi.htm
Nog voor we aan die lus beginnen zien we alvast wildebeest, mooie nyala's, zebra. Vlak na het kamp volgen we een van de safari busjes. Op de weg lijkt een slang te liggen. Geen grote, zo'n 25 cm. De chauffeur van een busje stapt uit en neemt het dier op. Het blijkt om een skink te gaan. Een reptiel met miniscule pootjes. Geen slang maar een evolutionaire prelude tot de slang. Dat is alvast een nieuwe diersoort die we mogen aanduiden. Nu de luipaard of cheetah nog.
We rijden verder, halen de voertuigen van het park in en algauw rijden we rustig alleen verder. En dan staan daar plots twee neushoorns op de weg. Gigantische beesten steken de weg over. Rustig, niet gehaast lopen ze de bush in. Ik heb een goeie foto kunnen maken dus jullie gaan die binnenkort ook kunnen zien. Onze beslissing om naar hier te komen is nu al gegrond.
Later zien we in totaal nog twee keer een koppel neushoorns en 1 keer een eenling. Allen witte neushoorns. Bijzonder indrukwekkende dieren. Neen, Martine we zijn ze niet gaan aaien.
Terwijl ik luidop de bedenking maak dat we nog geen olifanten hebben gezien (die zaten talrijk in Kruger) komen we plotseling oog in oog te staan met enkele olifanten. Op een ietwat open plaats blijkt het de voorhoede te zijn van een enorme kudde. Ik overdrijf niet 40 of 50 olifanten. We zijn best wel zenuwachtig. Die reuzen komen immers gevaarlijk dicht in onze richting gelopen. Ze zijn blijkbaar ook erg geagiteerd. Aan hun andere zijde worden ze gevolgd door enkele terreinwagens. We zijn er niet gerust in. Debbie rijdt langzaam acheruit. Op die manier wordt het gat tussen de terreinwagens en onze auto zo'n 500 m groot. De kudde raast voorbij. Ze lopen erg snel en maken enorm veel stof. Veel vrouwtjes, jonge, enkele kalveren. Allen driftig trompetterend. Af en toe een groot vrouwtje dat gevaarlijk wapperend met de oren onze richting uitkijkt, maar gelukkig niet vergaat tot een charge. Debbie is snel met de Nissan maar ik weet niet of ze snel achteruit zou kunnen rijden.
Het is in ieder geval een van de meest spectaculaire ontmoetingen die ik heb meegemaakt.
Nadat de stofwolk is gaan liggen en de olifanten allen verdwenen zijn zetten ze onze tocht verder. Op een gegeven moment worden we getipt door een vriendelijke tegenligger. Hij weet ons te vertellen dat 5,7 km verderop drie cheetahs te zien zijn. We aarzelen niet en zetten koers naar dat punt. In eerste instantie zien ze niks en denken we dat de cheetahs zich verplaatst hebben. Terwijl al een beetje zitten te vloeken ziet Debbie (gelukkig heeft ze een scherpe blik) rechts langs de weg de cheetahs. Dat is echt mooi. Het is niet dat die beestjes zich komen tonen. We hebben vandaag echt mazzel. De neushoorns, de kudde olifanten, opnieuw vier leeuwen en nog veel andere dieren. Een geslaagde dag.
We rijden terug naar S Lucia waar we de anderen terugzien. Zij bezochten het Crocodile Centre. Samen rijden we nog naar Lake Catalina en verder door naar Cape Vidal. Zo eindigt onze dag. Bij onze chalets maken we nog kennis met de buren. Zuid-Afrikanen die ook een uitstapje maken. Het is heel leuk om met hen te kletsen. Uiteraard gaat het dan over de World Cup, reizen, de veiligheid, bekende Belgen en Zuid-Afrikanen. Opnieuw een leuke dag. Morgen trekken we naar de Drakensbergen.
...waren we te gast in the Manzini Chalets in St. Lucia (klinkt een beetje als een Italiaanse geitenkaas he). We houden jullie echter graag volledig op de hoogte en daarom willen we best een paar daagjes terug in ons reisgeheugen surfen. St. Lucia was vooral een lekker warm oord, waar het 's winters soms 27 graden kan zijn. Het zwembad - dat trouwens verder door niemand gebruikt werd, omdat het nu eenmaal winter is - zat dan ook regelmatig vol met kleine Smeulderianen en Pelemannetjes. Maar omdat we toch niet hier zitten voor ons plezier zegt Bart altijd, konden we niet nalaten ook hier de dagen vol te boeken met activiteiten. Op ochtend twee van ons verblijf in St-Lucia stond er een guided morningwalk op het programma. Om 08:00 werden we verwacht aan de ingang van het 'Isimangaliso Wetland Parc', een van de vele beschermde natuurreservaten in Zuid-Afrika, voor een begeleide wandeling door het park. Dit was niet gevaarlijk als een wandeling door Kruger, waar we begeleid werden door twee gewapende rangers, ook de kinderen mochten mee. In dit park zouden we vooral antilopen, zebra's, gnoe's en vogels te zien krijgen. We zouden zelfs ver uit de buurt blijven van buffels, hippo's en crocs. Maar dit neemt niet weg dat de wandeling best de moeite waard was; we konden tot op enkele meters van de zebra's wandelen en de kinderen werden op een bepaald ogenblik verzocht om zo dicht mogelijk naar een kudde impala's, gnoe's en zebra's te sluipen om ze daarna in paniek te zien wegrennen. De volgorde van de vlucht werd voorspeld door de gids; eerst de gnoe's, dan de impala's en daarna pas de zebra's. Hun voorspelling klopte als een bus. De reden waarom de beestjes samen grazen heeft trouwens te maken met hun verschillende zintuigen. De gnoe's ruiken heel goed, de impala's zijn in bushland bekend om hun gehoor en de zebra's hebben superzicht. De vogelpracht viel een beetje tegen... we mochten ook niet te ver achterblijven (ook al zaten er geen leeuwen). Daarom besloten Bart en ik tijdens de middag (de anderen rustten een beetje uit bij of in het zwembad) naar een verderop gelegen stuwmeertje te trekken op aanraden van de gids. Daar zou het vol prachtige watervogels zitten. Het zat er inderdaad vol. Ik kon in de verte duidelijk grote reigersoorten zien en een pelikaan. De bomen zaten vol met kleine vogelsoorten, maar rond het meertje wandelen durfden we niet - krokodillen zijn hier nu eenmaal geen zeldzaamheid en we herinnerden ons van de boottocht dat het niet is omdat je ze niet zien dan ze er niet zijn. Op de paadjes verderop vonden we nog massa's sporen van grote katten - luipaarden zitten niet alleen in het park, maar er ook buiten. Na een verschrikkelijk avondmaal - keislechte gevulde pannenkoeken met mislukte kaassauzen en halfgare kippen - hadden we dan om 20:00 onze afspraak met een andere gids voor een nightdrive door het park. We vroegen ons eerst nog af of dat nodig was, want de hippo's liepen deze avond inderdaad door de straten van St-Lucia te dwalen - links houden op de straat jongens! De nightdrive werd verzorgd door Shaka Barker tours geleid door een bekend bioloog in St-Lucia, Kean Barker. Een erg gepassioneerde en goede gids, die ons ter inleiding al fantastisch veel vertelde over de diverse ecosystemen van het 'Isimangaliso Wetland Parc', wat trouwens 'een geweldig zicht' betekent - een naam die aan dit gebied gegeven werd door een verkenner van de grote Zulu-koning Shaka. Barker zelf is zijn tours ooit begonnen met de nadruk op kameleons, maar omdat het gebied nog steeds groeit en er ook nieuwe dieren bijkwamen, en je nu eenmaal niet voorbij een luipaard kunt rijden als dit langswandelt, zijn zijn tours vandaag veel ruimer. We verbaasden ons erover dat hij na een kleine blink met zijn zaklamp stopte om uit een onbeduidend bosje in de kant een kameleon te plukken van nog geen 10 cm groot. Wonderbaarlijke beestjes, die je gerust op je hand kunt laten zitten. William was als enige bereid zijn handje uit te steken... en ja, er zijn foto's. Verder zagen we nog diverse antilopesoorten, een kleine genetkat, een grasuil en zeer merkwaardig ook het nest van de tailorant - de kleermakersmier. Die maken een soort zijde aan en naaien daarmee een grote bol van bladeren aan elkaar waarin wellicht duizenden mieren huizen. Ik zag er eerder een hangen die dag, toen ik met Bart gaan wandelen was... gelukkig kwamen we niet op de idee er eens in te snijden met zijn zakmes. Ergens halverwegen stopten we in de bush voor een lekkere kop chocomelk met een koekje erbij... We keken naar de prachtige sterrenhemel en werden gewezen op het zuiderkruis en de schorpioen. De kinderen bleken tijdens de tweede helft al snel uitgeschakeld (behalve William dan), de zandman was vast vanbij die sterren neergekomen en had overvloedig gestrooid. De tocht eindigde om 23:00. HEt zou zwaar worden voor Debbie, Thomas en William de volgende ochtend. Zij hadden besloten dat ze samen een ander park zouden bezoeken - Imfolosi - om nog een luipaard of tachtig te kunnen spotten. Opstaan om 06:00 kon hun enthousiasme niet temperen.... maar dat is weer een verhaaltje voor de volgende keer.
Ik moet me evenwel haasten want Bart Braai is al in de weer.
Dinsdag 3 augustus
Die dag wachtte ons een zware verplaatsing naar Sint Lucia. Dat ligt aan zee, aan de Indische Oceaan. Het is een klein plaatsje vlak voor het iSimangiliso natuurreservaat. Vooral veel vogels, want het reservaat is een estuarium. Veel krokodillen en nijlpaarden ook. In Mlimani (Swaziland) staan we vroeg op, ontbijten vroeg (altijd wat gemopper van de volgende generatie) en gaan op pad. Het wordt uiteindelijk een vrij vermoeiende rit. Eerst Swaziland door in zuidelijke richting. Ik doe de 2de helft van de reis en we zitten op een vrij gevaarlijke weg. Inhalen is voor de durvers en daar hoor ik niet bij. Bovendien hangen we vaak achter vrachtwagens die niet mogen uitwijken naar de gele lijn om ons te laten passeren. Bovendien loopt er af en toe een geit in de weg. Niet echt ontspannend. Het laatste stuk in Swaziland worden de woningen wel erg bescheiden. Mensen wonen vaak langs de drukke weg, in hutjes, gevlochten uit takken en strooien daken. We passeren veel scholen met stoffige voetbalveldjes. Veel kinderen ook weer, allemaal te voet, kilometers afleggen naar school, keurig in uniform. Bij de grensovergang maken Christel en ik ons best wel zorgen op onze auto. De niet geasfalteerde wegen hebben volgens ons hun tol geeist en af en toe horen we een slepend geluid in de lage versnelling. We hopen maar dat alles goed gaat met onze Volkswagen Polo. Die heeft ongelukkig genoeg een lage ophanging en op slechte wegen met putten raken we vaak het wegdek. Al bij al een vermoeiende autorit. Eindelijk komen we aan in St Lucia. Voor we naar onze chalets rijden wilden we nog wat extra geld tanken (ze gaan hier goed de centjes). Met de vermoeidheid van de reis was het al welletjes. Maar bij de automaat werd mijn bankkaart ingeslikt en een telefoontje naar het helpdesknummer liep enkel uit op Zulu onbekwaamheid. Uiteindelijk hebben we ergens naar Card Stop getelefoneerd om te blokkeren. We kunnen verder met Christels kaart. Al bij al een wat mindere dag. We waren wel tevreden over onze twee chalets. We zijn buren en achteraan in de tuin ligt een heel groot zwembad. Daar gaan de kinderen zich goed in kunnen amuseren. De dag wordt afgerond met een maaltijd in de hoofdstraat. Papa probeer maar eens te vinden. McKenzie Street. Een Italiaan, een goeie.
Ik moet nu gaan eten. Braai. Strakjes terug met meer.
Woensdag 4 augustus
Vooreerst een gelukkige verjaardag voor mijn broertje. Pit we zullen daar later nog eens een flesje op kraken. Hopelijk had je een leuke verjaardag. Na terugkomst moeten we nog eens verder met Rome. Ik kijk er al naar uit. Amuseer je ook tijdens de vlottentocht.
Vandaag begonnen met enkele praktische zaken. Christel en Debbie brengen was naar de wasserij en Bart werkt aan de achterstallige dagen op de blog. We trekken er voor het eerst op uit en beginnen met een wandeling hier vlak in de buurt. Een kleine, maar een fijne. De wandeling heet de Igwalagwala Walk. Dicht struikgewas, heel wat vogeltjes weer. En dan zijn vooral Christel en Bart in hun nopjes. Debbie en ik houden het op de zoogdieren, makkelijker ook zonder verrekijker. En die zien we ook. eerst meerkatten, dan voor het eerst gestreepte mangoesten (zebra momgoose). Zowel de meerkatten als de mangoesten zitten onder een boom met vruchten. Het lijken groene appelsienen. Gisteren vernamen we dat die vruchten monkey orange worden genoemd. Die vruchten zijn echter keihard. Niks voor mensen. We zien voor het eerst ook rode duikers, een kleine antilope met een heel mooie rode vacht. Voor ons goed te zien tussen het groen, voor roofdieren die kleurenblind zijn een pak moeilijker. Heel vaak al hebben we ons verbaasd over de verstoptechnieken van de dieren. Ze zijn soms heel moeilijk te spotten. Zelfs een olifant kan zich uitstekend verbergen. Plots zie je hem op een tiental meter langs de weg. En dan denk je kijk een olifant, maar voor je het weet blijken er dat vijf te zijn. Na de Igwalagwala Walk gaan we te voet verder naar het strand. Jawel hoor. Na meer dan twee weken reizen in het binnenland zien we eindelijk de zee. Heel mooi strand, geen zwemmers echter. Haaien denken we of een sterke onderstroom. Dat merken we als we pootje paden. De kinderen zijn zeer enthousiast. Eventjes aan zee ze vinden het geweldig. Vooral de meisjes gaan aan het gillen. Antonio zou hier misschien ook niet misstaan. Er wordt hier veel vanop het strand gevist, zoveel is duidelijk. Maar misschien is dat ook weer iets wat je moet beheersen want ik heb er geen een gezien die er iets uit trok. Uit de Indische Oceaan, die er trouwens voor zorgt dat het hier heerlijk warm is. Geen fleece vandoen hier. Ik vermoed zo'n 27 graden.
Na het strand moeten we ons een beetje reppen want om 15 uur moeten we aan de steiger zijn in de buurt van ons verblijf. We boekten gisteravond immers een Crocodile and Hippo tour op het water. We gaan aan boord van een boot die ons op het estuarium voert. We zien enkele krokodillen. Die liggen meestal stil, roerloos te zonnen. Maar vergis je niet, het zijn ontzettend efficiente jagers. Hun bijtkracht is legendarisch. We weten ondertussen ook dat het zeer zorgzame moeders zijn die veel eitjes leggen. Maar voor de jongen is het desalniettemin erg moeilijk. Wanneer ze klein zijn vallen ze vaak ten prooi aan allerlei andere dieren. Van zestig eieren zijn er maar drie die volwassenen dieren zullen opleveren.
De kapitein is Brits geestig en weet aardig wat te vertellen. We zien ook veel nijlpaarden (logisch natuurlijk). Dat levert dan weer hele leuke foto's op. Dat wordt later moeilijk selecteren. Al bij al is het een erg ontspannen tochtje. Niet zo spectaculair als ons eerder tochtje op de Olifantsrivier, maar het doet deugd na de vermoeiende reis gisteren. In totaal reden we al 2500 km bij elkaar.
Plannetjes maken ... wie wil het hier komen uitleggen?
.... want ik wordt er stilaan zot van. Zoals Bart al zei zal ik dus vervolgen. De laatste dag in Graskop : we beslissen om een 8km wandeling te doen, the Jock of the Bushveld, veel plaatsen hebben die naam hier, blijkbaar een Zuid-Afrikaans kinderverhaal over een hond, Jock dus die vanalles meemaakt in de bush, een soort Lassie voor ons? In elk geval , we halen een plannetje, weer een zelfgetekend maar de meneer zegt dat het goed is aangegeven door een geschilderde hond op de rotsen; we vinden het begin al niet en na eindelijk een hond gevonden te hebben, wandelen we verder de gele grasvelden in. De omgeving is wel mooi na we zijn toch al snel met ons achten op zoek naar de andere honden; na veel gevloek en op eigen orientatiegevoel viden ze toch het pad terug en gaat de wandeling door Fairyland en het moet gezegd echt een elfenomgeving: mooie rotspartijen met een dichte groene bebossing erop en dit tussen de gele wuivende grassen, echt wel mooi en gedurende een aantal kilometer vinden we toch wat geschilderde honden terug. Op einde loopt het weer even mis, en na het ontdekken van de resten van een groot hert (er zitten toch echt wel wat wilde katten in de buurt), geraken we terug> Even bekomen met een lekkere pannenkoek in Harrie's pancake, een plaats waar echt bussen toeristen stoppen, stappen we de auto in om nog wat te gaan cruisen in de canyon. We maken een toer langs the Pinnacle, een alleenstaande pilaar in de canyon, gaan kijken naar Gods Window, da valt wa tegen , het uitzicht is wel prachtig maar we hadden door de naam wel iets spectaculairders verwacht. Een korte wandeling in the rain forest hier maakt het wel goed. Ondertussen begint het al te schemeren en er zijn nog 2 watervallen op de terugweg: we kiewen voor de Lisbon Falls, 92m de hoogste in de buurt. En dit is werkelijk schitterend ... we genieten in stilte . Later braaien we nog even. De volgende ochtend zijn we ingepakt om naar swaziland te vertrekken, Bart wil toch nog even terug naar de mooie Afrikaanse kunstwinkel, waar ze naast de gewone toeristenmakers ook echte spulem hebben. Ik ga mee om te kiezen en na overwegen of we iets kopen dat net in de handbagage kan of laten opsturen, beslissen we om toch dat mooie Kifwebe masker te kopen . nna heeft ondertussen in een ander winkeltje ook haar goesting gevonden en een "lange snalle madam" te kopen zoals ze het zegt; Arif had een paar dagen eerder al beslist m voor de houten giraf te gaan. Eindelijk kunnen we vertrekken naar Swaziland rond 11u en het wordt een lange reis .... Het gaat vlot door Sabie en Nelspruit, met een glimp van het mooie stadion, naar de grens. Het laatste stuk gaat via een gigantische pas heel wat trager want we zitten ondertussen heel hoog in mooie bergen , echt een prachtig stuk . Dan de grenspost, waaraschijnijk niet veel volk gezien hier in de verlaten stuk, allemaal eruit, passen controleren, koffer opendoen, ondertussen laat de vrouwelijke beambte haar haakwerkjes zien om te kopen; Christel en ik twijfelen: zouden we dat moeten kopen om door te mogen? Ze dringt gelukkig niet aan, want ik zou niet weten wat ik daar mee zou moeten doen. De volgende 500m moeten we nog 2 keer stoppen voor de passen, en nog wat stempeltjes , .... eindelijk in Swaziland. De volgende 20km zijn de hel : vooral de auto van Christel krijgt het hard te verduren want die hangt lager dan mijn Nissan, putten, putten en nog eens putten , in 1ste naar boven hopend op een beter stukje achter de heuvel, helaas .... Eindelijk terug in de bewoonde wereld rijden we richting Mbabane, de hoofdstad, hier is het echt stukken beter, veeel asfalt en op de ring zeker 4 afritten naar het paleis van koning Mswati, hij zou beter het asfalt eerlijker verdelen over het land ... ofwel hebben wij juist de slechtste grensovergang gekozen. Het is al half 5 als in Mlilwane game park aankomen, de jeugdherberg ligt namelijk in het park. We kunnen nog mee avondeten en deze 2 avondmalen zijn superlekker, buiten aan het kampvuur komt iedereen samen en scheppen de vrouwen allerlei lekkers op ons bord vanuit de potten op de grond. Onze slaapkamer voor 8 is heel simpel en we ontdekken tijdens de 2 nachten dat we er ook niet alleen zijn, er vliegen 's morgens plots vogeltjes over ons hoofd {de rieten daken zijn niet echt volledig dicht}, er valt een gekko op Christel en William ziet en voelt een muis zegt hij en kruipt bij Christel ... enfin het hoofdgebouw van de herberg was wel goed en we hadden liever daar geslapen, maar het eten maakte dit weer goed. We waren eigenlijk dus maar 1 volledige dag in het park en we beslisten om naar execution rock te wandelen met een .... getekend plan. En elke denken we, nu zal het wel goed zijn. Alleen de autorit door het park, trouwens heel mooi met buffels, genoes, allerlei antilopes - eindelijk eens van dichtbij de nyala om het verschil met de kudu te bekijken - en veel wrattenzijnen, waar was ik, ja de autorit naar het startpunt .... ook weer een zware tol voor onze auto's en als ze nu het startpunt met nr 13 op het plan ook eens deftig hadden aangegeven, zouden we ook niet te ver gereden hebben en dus zijn we weer op intuitie naar execution rock gewandeld. Een prachtig weids uitzicht op heel het park dus de moeite ; we beslissen om het pad verder te volgen, maar vinden geen enkel teken tot we bijna aan het ende zijn, daar liggen ineens 5 getekende voeten, tof, iemand heeft die precies verplaatst Enfin, terug in het hoofdkamp even gezegd hoe ze het wel moeten doen want het hing mijn keel uit en dan aan de grote vijver nog naar veeeeeel vogels gezien tot Thomas precies iets groots in het water zag glijden we we maar terug gingen langs hetzelfde pa; er zitten hier ook krokodillen .... Swaziland was echt wel mooi buiten het stukje weg, echt wel OK De vogende dqg vertrekken we rond 9u richting Santa Lucia, ik denk dat Thomas morgen hier over zal vertellen>
Nog iets raars vind : 3/4 van de auto's zijn hier wit , verwachtte ik niet in zo'n kleurrijk continent als Afrika, maar ja, dat ia misschien de kleur die bij ons niet zo goe verkoopt ....
Terug on line en reeds dobberend op een plastieken krokodil in de Indische oceaan
Het is op deze blog even windstil gebleven. Na Graskop hoopten we on line te kunnen in Swaziland, maar dat bleek een foute veronderstelling (foute veronderstellingen of afwezige vanzelfsprekendheden overkomen ons wel meer hier) Ondertussen zitten we dus in Santa Lucia aan de Indische ocean en is het nodig om even met de teletijdmachine terug te gaan naar Graskop Zuid-Afrika (typefouten zijn een gevolg van een qwertyklavier, de v en de spacebar die vettig vastplakken of mijn foute kennis van de spelling of alles tegelijk)
Graskop ligt mooi, op grote hoogte, vlakbij enkele belangrijke toeristische trekpleisters in de afdeling Natuurschoon. De volledige econo;ie van graskop is dan ook gericht op toerisme: prijzige supermarkt, veel straatverkoop, souvenirwinkels, hotel, selfcatering cottages,... In die afdeling te bezoeken natuurschoon gaan we langs de mac mac pools en wandelen over het "secretarisvogelpad". We verwachten dan ee kaart met uitgestippelde wandeling, met infoborden over de omgeving en het bedreigde bestaan van de secretarisvogel en we hopen dat schoon beest te zien, maar we verwachten duidelijk verkeerd of te veel. Wat krijgen ze wel? EEn mooie wandeling in een omgeving die voor ons uniek is: rond een heuvel in dor gras, tussen rotsblokken en eilandjes met tropische, groene vegetatie en bergen op de achtergrond. En die secretarisvogel hadden we tenslotte al in Krugerpark gezien. Daarna zakken we nog even af naar de mac mac watervallen en de Maria Shires watervallen. Rond Graskop zijn er veel door water uitgesleten ravijnen en dus veel spectaculaire watervallen te bezoeken. De mooiste moest nog komen.
Sportflash: in het Zuid-Afrikaans kampioenschap UNO leidt Arif nog steeds autoritair, maar de volwassenen hebben beslist om een front te vormen. In het voetbal kunnen Thomas en ikzelf die 2 nog af.
We hebben nog 2 dagen Graskop, maar er moeten keuzes gemaakt worden, we kunnen nie alles doen. We doen de panorama route. Via pilgrimsrest ( een goudzoekersdorp (eind 19de eeuw) waar de tijd stille bleef staan, nu omgeturnd in een "touristrap") rijden we tot in/aan de Echo caves. DE gids, hij noemt zichzelf Elvis, is leuker dan de grotten. We trekken verder en rijden nu langs de Blyde Canyon. Om de uitkijkpunten te betreden dient wel altijd iets betaald te worden. OPvallend om te zien hoe zwaar bemand die toegangen zijn. Beschikbare jobs EN de respectievelijke lonen worden gedeeld onder elkaar. EErst paseren we de 3 rondavels ( 3 grote rotsformaties in de vorm van een Afrikaans huis) DE uitzichten zijn mooi, maar de lichtinval slecht (onze fotograaf wijst ons daar terecht op) en DEbbie heeft al de Grand Canyon gezien en kan dus alles goed relativeren> WE rijden verder richting Graskop en stoppen nog aan Burkes Luck pottholes. Ik verwijs hier graag naar de foto's voor al de natuurpracht. DE madam van de internetshop vraagt om af te ronden en dat doe ik. Morgen zal DEbbie nog een stukje Graskop en Swaziland doen. Ngomile.
Behalve een prachtige grote Olifantenstier en een geweldige Tawny Eagle en een kleine springhaas (hupt als een kangoeroe), de roep van een hyena, massa's sporen en de nodige uitleg erbij, bleef onze wandeling vrij beestloos. Maar dat zouden we later inhalen. Onze eigen tochten waren zeer succesvol, met zelfs een neushoorn in het vizier. In Pallaborwa kochten we twee boekjes met het wildlife van ZuidAfrika... dat staat nu al vol fluo aanduidingen van wat we allemaal zagen. Vooral de vogelpagina's geraken redelijk vol. De kinderen moesten weliswar veel in de auto zitten, maar ze zijn minstens zo enthousiast als wij. De belonen hen met een sunset drive in het park de laatste avond. Met een groot open voertuig rijden we door het park in de hoop ook wat nachtdieren te spotten. We zien twee grote uilen in onze zaklampen kijken, maar naast de olifanten en giraffen, zebra's en 250.000 impala's (het blijven prachtige dieren hoor), zien we spijtig genoeg geen katachtigen of neushoorns. De laatste dag is er sneller dan gedacht... ook omdat kwebbel en bebbel (eekhoorns ontbijten graag samen met een enkele gast - aan tafel - en lusten trouwens graag banaan) op het dak van onze hutten ruzie maakten. We vertrekken naar het zuiden en besluiten een strak schema aan te houden om op tijd in Graskop te geraken... maar ja, die beestjes he. Eindelijk neushoorns, een secretarisvogel (met uitsterven bedreigd), een grote groundhoornbill, en..... LEEUWEN - 2 keer nog wel, met welpjes. Toeristen worden er erg egocentrisch van en blijven veel te lang in file staan kijken, de weg blokkerend. Eigenlijk is de lijst met beesten te lang om op te noemen, aan vogels willen we zelfs niet beginnen. We arriveren in Graskop om 17 uur en besluiten lekker te gaan eten in een Portugees - Mozambikaans restaurant - een lekker maal, na Kruger, waar de fret en de bediening toch iets te wensen overlieten. De volgende dagen brengen we jullie verslag uit over onze uitstappen in the blyde Canyon en naar de vele watervallen hier. Misschien doen we dat wel in het internetcafe verder op, waar ze tegelijkertijd ook doodskisten verkopen Afrika, we love it! Aan iedereen de groeten, ook van de kinderen - die jullie uiteraard absoluut niet missen Debbie en Christel (eigenlijk een beetje zoals wortels en erwtjes)
Dag iedereen,... we leven nog. Sinds het vorige bericht hebben we gewoon geen internet toegang meer gevonden. En we hebben ondertussen toch wel wat gezien en beleefd. In Phallaborwa zijn we bootje gaan varen op de Olifantsrivier ( Thomas had het eerder over de Oranjerivier... onzin natuurlijk, die stroomt ergens anders.) Het stuk waar we de boottocht deden grenst aan Krugerpark, waardoor we buiten de verwachtte nijlpaarden en krokodillen ook heel wat ander wild hebben gezien: onze eerste olifanten, giraffen, buffels, een zeldzame nyala, dassie's op de rotsen (Afrikaanse marmotachtigen) en massa's vogels (waaronder de blijkbaar erg zeldzame zwarte ooievaar). Na de verschrikkelijke autorit - een echte aanrader voor 4x4 fans - bleek de boottocht de moeite te zijn. Er waren nog enkele andere Afrikaner gasten die er lustig op los braaiden gelijkdeks... en omdat wij niet voorzien waren van worsten en kotteletten, kregen we aan het eind van hun festijn toch nog een heel eind boerewors cadeau. Dit boottochtje was een voorproefje van de echte bush - Kruger! Omdat we slecht 3 dagen in Olifantsrestcamp geboekt hadden, besloten we er lange dagen van te maken en zoals alle toeristen zeer vroeg op te staan om te vertrekken. Het inpakken gebeurde 's avonds, om de kinders met pyama en dekens in de auto te gooien om 6 u 30. Aanvankelijk dachten we dt de rit naar on s restcamp niet zo lang zou duren - 't was immers maar 97 km - maar tegen 30 per uur en omdat het daar nu eenmaal vol wild zit om naar te kijken, valt dat toch wat tegen (we arriveerdern rond 15u). De eerste wauw's en oh's volgenden bij het zien van een kleine kudde olifanten vlak naast de weg... prachtige dieren van dichtbij. Anna was een beetje bank en vroeg telkens opnieuw om gas te geven. Ons kamp bleek een prachtig ver uitzicht te hebben over Olifantsrivier, waar we inderdaad veel olifanten konden zien oversteken. Mama's met kalfjes aan hun staart; enkele solitaire stieren die soms erg hard sleurden aan bomen en struiken. We bleven die eerste dag staren over de rivier en de bush tot de sterren aan de lucht stonden (wel al om 18 uur). De volgende twee ochtenden hadden we een morningwalk geboekt voor de twee volwassen koppels... kinderen mochten lekker uitslapen. Wij trokken er op uit om 5 u 15 met een gewapende ranger op zoek naar groot wild. De ranger had twee keer ingezet op de witte neushoorn... we vonden vooral veel stront - soms redelijk vers. Je hebt geen idee van de hoeveelheid dat ze produceren. Het was erg de moeite om tijdens de ochtend de geur van de bush op te snuiven, het gras te voelen en te weten dat je in een gebied vol gevaarlijke en minder gevaarlijke beestjes zit, maar eigenlijk kwamen we niet veel tegen.
Eindelijk nog eens een internetcafe gevonden. Met qwerty alweer. Please don't mind the mistakes. We zijn vandaag vertrokken uit Tzaneen en gearriveerd in Phalaborwa. We zitten nu vlak bij Kruger. De ingang is op 2 minuten rijden van hier. Morgen gaan we varen op de Oranjerivier. We zijn hier heel druk bezig met het inslaan van de nodige proviand. Overmorgen rijden we immers naar Olifants Kamp in het Kruger reservaat zelf. Niet dat ze daar geen winkels hebben maar hier gaat het iets goedkoper zijn. Neem even de atlas er bij om te zien waar we zijn. Of beter nog Google Earth.
Ons verblijf in Tzaneen was erg ontspannend. We verbleven op een Game Farm. Te voet kan je dan een heleboel dieren zien. Een Game Farm is een groot omheind terrein, dus wel anders dan bvb. Kruger. Alhoewel dat ook omheind is. We hebben vooral veel antilopesoorten gezien. We kochten ons ondertussen ook een gids om alle vogels en zoogdieren te kunnen identificeren. We verdiepen ons momenteel in mest. Zeer interessante materie. Toen we gisteravond terugkwamen van onze uitstap naar de Degebeni Watervallen gingen we nog voor een avondwandeling. De kinderen bleven spelen in het huisje. Dat maakt een verschil. Het is soms wat lastig voor hen stil te moeten zijn. Zo zagen we o.a. voor het eerst een Kudu (google even voor een foto), dat was vrij impressionant. Ook enkele wildebeesten en giraffen en zebra's. Op een binnendoorpad vond Debbie, de enige die een beetje deftig kan zien hier, een dode bushbuck. Dat hebben we dan gemeld aan de eigenaar. Vanmorgen zijn we die dan ook gaan opzoeken met een bakkie (4x4). Ik vooraan bij die Afrikaner en Bart en William in de laadruimte achterin. Door de bush, best wel leuk. Er zaten al wat meer vliegen op deze keer. Debbie had het goed. Het was wel degelijk een bushbuck (een vrouwtje) (google om een idee te krijgen). Het was niet aangevallen door een jakhals (die ook op het terrein zat), zoveel was duidelijk. Dus waarschijnlijk gaat het om een ziek dier of om een slangebeet. In het rode zand nog sporen van de doodstrijd.
Na nog een babbeltje met de mensen van de Mowana Game Farm zijn we dan vertrokken naar Phalaborwa. Ik heb nog eens gereden. Toch vreemd dat links rijden. Je hebt voortdurend een "pechstrook" aan je linkerkant. Het is de bedoeling dat je daar in gaat rijden wanneer je wordt ingehaald door snellere wagens (er wordt stevig gereden in Zuid-Afrika). Of wanneer je zelf moet passeren gaan de andere voertuigen daarin. Af de weg eigenlijk. Een bedankje geef je dan door met de parkeerlichten 1 x te flikkeren.
Ik zit hier zelf met William (hij doet jullie de groetjes). De anderen zijn naar de supermarkt in de shoppingmall. Vrij Amerikaans allemaal. Wij zorgen dus voor wat nieuws en de anderen voor proviand. We zijn eerder een hapje gaan eten in een steakhouse. Voor verfijnde keuken moet je duidelijk niet in Zuid-Afrika zijn. Ik at al twee keer steak. Normaal gezien doe ik dat bijna nooit. Fastfood is big hier.
We zijn nu dichter bij Kruger, dus het wordt ook warmer. Stilletjes aan maken we ons op voor het echte werk. We gaan natuurlijk voor de big five: leeuw, buffel, olifant, luipaard en neushoorn. Ik heb al heel wat mooie foto's van dieren, maar daar mogen er nog heel wat bij. Binnen enkele dagen dus heel vroeg opstaan. 's Morgens zie je het nu eenmaal het meest. Hopelijk zijn de kinderen dan ook enthousiat. ;-)
 "Sad"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
