Onze eerste nacht op een bus zit er op. Met een uur vertraging reden we van Ica van naar Arequipa, opnieuw met Cruz del Sur. Zo'n nachtelijke busrit is om twee redenen nuttig. We sparen een overnachting uit en je wint een dag. Alleen het slapen wil niet voor iedereen lukken. En William en Arif blijken een beetje ziekjes. Niks erg maar ze zien er wat pipjes uit. Vooral Arif had het lastig en bezocht vaak het toilet. De meisjes doen het veel beter. Ze houden zich kranig. Uit het raam van de bus valt er niet veel te zien, maar tijdens het eerste gedeelte van de reis wordt er duidelijk veel gedraaid en geklommen.
Wanneer het weer licht wordt bevinden we ons boven de 2000 meter en rijden we stilaan Arequipa binnen. De witte stad, la ciudad blanca, omdat heel veel huizen hier gemaakt zijn uit 'sillar' een wit vulkanisch gesteente. Tijdens het binnenrijden maken we alvast kennis met drie vulkanen. De bekendste is El Misti (5800 m), verder nog Pichu Pichu (5700 m) en Chachani (6100 m). We nemen een taxi (altijd 2 voor ons) en installeren ons in de Casa del Sillar, een gezellig hostal in een oud koloniaal gebouw. We gaan het rustig aandoen. Even tijd om rustig bij te komen, een douche te nemen en voor de jongens wat bijslapen. Ondertussen probeer ik Skype uit met papa en dat lukt prima. De blog wordt bijgewerkt en we bedenken een strijdplan voor de komende dagen. De eerste dagen blijven we even in de stad. Op het programma waarschijnlijk een bezoek aan het Santa Catalina klooster en aan het universiteitsmuseum, waar we de beroemde ijsprinses Juanita kunnen zien, een heel bekende mummie. En we gaan uitpluizen hoe we best de Colca Canyon kunnen bezoeken. Belangrijkste zorg hier is dat de kinderen niet te zwaar moeten wandelen. We vertoeven al wat hoger en we moeten de tijd nemen om te acclimatiseren.
Het wordt een luie dag. Niemand die daar rouwig om is, de busrit was best vermoeiend. Christel en Debbie maken van de gelegenheid gebruik om de was van de eerste week naar de wasserette te doen. Onderweg springen ze al enkele reisagentschappen binnen om eens te horen wat de mogelijkheden zijn voor de Colca Canyon. Wanneer ze terug zijn is het al namiddag en dan doen we een wandelingetje richting Plaza de Armas. Dit blijkt een mooi en feestelijk plein. Heel veel mensen ook en de gebouwen zijn al verfraaid met vlaggen en reusachtige rosetten in aanloop naar de nationale feestdag binnenkort. We doen een supermarkt aan en besluiten ons eigen potje te koken. We kunnen immers gebruik maken van de keuken. Bart en ikzelf doen nog twee touroperators aan en vragen nog enkele voorstellen. 's Avonds bij het eten blijkt het niet zo eenvoudig om een tour te vinden die ook voor de kinderen aangenaam zal zijn. Er moet in de standaardtours van 2 of 3 dagen onmenselijk vroeg (voor kinderen toch) opgestaan worden en dat gaan we de gasten echt niet aandoen. 1 bureau (Colca Trek) heeft een interessant voorstel. Morgen stappen we daar nog eens binnen om te onderhandelen. Hopelijk is Arif dan ook weer wat beter.
Huacachina, zaterdag 14 juli - soundtrack: Guano Apes - The lords of the boards
Hola Belgica
Het is 14 juli, Franse feestdag (wordt in Peru "in zeer beperkte kring" gevierd) en tijd om uit te checken. We pakken alles in en vertrekken vanuit hotel Tambo Colorado, met alle bagage naar Paracas. Na de prachtige woestenij van Paracas, bookten we ondertussen nog een trip bij Alfredo en Joël ("Emotional Touring"). In Paracas spelen we, in afwachting van ons transport, nog een spelletje Uno (Debbie en Thomas zijn in de winning mood), drinken we iets (Arif lijdt aan een lichte Inca Kola verslaving, dat wordt afkicken) en bekijken we de lokale fauna en flora.
11u stipt vertrekt ons busje richting Ica (ligt op een uurtje rijden van Paracas). Vanuit Ica gaat het naar Huacachina. . Huacachina is een oase, omringd door hoge zandduinen. Het is een vrij populaire spot voor toeristen op doorreis in deze streek en dus bijgevolg redelijk druk.
In oorsprong was deze oase een exclusief resort (dat zie je nog aan sommige gebouwen en bv aan de kleedkotjes aan het water). Anno 2012 is deze oase de vertrekplaats om in de duinen te gaan sandboarden of met de buggy (het gaat hier niet over een Quinny-model, eerder een mad max model) te gaan crossen. Deze oase is dan ook volledig afhankelijk van het toerisme en heeft dus wel wat van z'n idylle en rust verloren.
Omdat we pas rond 16 uur met de buggy naar de duinen vertrekken, kunnen we de oase nog even verkennen: toerke doen rond de vijver, vogels spotten, bokes opeten, in het zand spelen. Thomas zoekt het al iets hogerop. Hij fotografeert vanop een hoge duin de oase. In de namiddag zoeken we een plaatsje bij het zwembad en eten een kleine hap. Arif, Mira en Anna springen in het zwembad.
Met enige vertraging stappen we in een sandbuggy (plaats voor 10 pers.), De laatste bank is gereserveerd voor de mama's en de papa's, kinderen zitten op de middelste bank. Iedereen snoert zich vast en we snorren zachtjes richting voet van de duinen. Vervolgens duwt de chauffeur (zelf rijden mag niet) het gaspedaal in en rijden we bergop (of duinop) de zandduinen in. Dat gebeurt aan een stevig tempo en het wordt al vrij duidelijk waarom de grote kinderen achteraan moesten zitten. Het gaat er namelijk vrij hobbelig en heftig aan toe. Een uitgestippeld, geasfalteerd racecircuit ligt er natuurlijk niet. Het is dus knallen in de duinen, op en neer, van links naar rechts, soms bergop over een scherpe duinrug om vervolgens steil naar beneden te bollen. Af en toe wordt er eens halt gehouden om een leuke foto te maken en er wordt ook gesandboard. Arif, William, Anna en Bart mogen/kunnen en willen graag met een sandboard van de duinen schuiven (buik op de plank) of op hun board naar beneden skiën. C'est cool quoi!
We sluiten af met een zonsondergang en keren, van kop tot teen met zandkorrels beplakt, terug naar het zwembad aan de oase.
Met het busje verlaten we de oase en worden in Ica aan de busterminal van Cruz del Sur gedropt. We drinken nog iets en stappen op de nachtbus naar Arequipa.
12 juli 2012 - Cruz del sur/ 13 juli - Ballestas en Paracas
Hallo,
zoals Thomas dus zei: donderdag inpakken, eerst nog wat bankzaken regelen en dan naar cruz del sur. Over die bankzaken: geld afhalen is hier toch niet zoals we dachten; je kan bij sommige automaten maar 400 sol afhalen (ong. 160) en als je daar telkens 3 à 4 dollar commissie op moet betalen, gaan we enkel de banken sponsoren; zelfs met de kredietkaart binnen in de bank kunnen thomas en christel maar 1300 sol afhalen; enfin, we zullen de volgende keren meer met visa trachten te betalen (als ze het hebben hé). Dan met 2 taxi's naar de startplaats van cruz del sur. Een grote mooie bus, met eten aan boord (beter dan in het vliegtuig zeggen de kinderen) en een beker inca cola (een geel medicamentendrankje of tuttefrutsmaak zoals je wil). Het was een aangename reis in goeie zetels, een 3,5u rijden langs de kust naar Paracas, door een toch wel desolaat landschap. Langs de ene kant de oceaan, langs de andere woestijnachtig beeld met af en toe kleine dorpjes met huisjes die voor ons 1 kamer lijken. Om 17u arriveren we in Paracas aan de busterminal. Toerisme is hier harde business blijkt direct. Wanneer we naar de straat willen gaan met onze bagage, worden we benaderd door "kikkeroog" (door ons al snel zo genoemd) en 2 jonge gasten die ons een taxi willen aansmeren en tegelijk een trip voor de volgende dag naar de Islas Ballestas en het Paracas natuurreservaat. Kikkeroog vertrouwen we niet dus nemen we het aanbod aan van de Joel en Alfredo. Een taxi brengt ons naar Pisco, hostel Tambo Colorado, een aangenaam hostel met vriendelijke mensen. We palmen onze kamers in en gaan naar de plaza de armas (zoals de grote markt bij ons, in elk dorp te vinden) om iets te eten in een restaurantje. De porties zijn hier gigantisch en met een volle buik gaan we vroeg slapen omdat ze ons vrijdagochtend om 7u komen halen voor de trip!
Over naar Christel
Het is vrijdag de 13e en vandaag varen we naar de Ballestas eilanden ('t zelfde als de Galapagos, maar dan voor de minder rijken) en naar Paracas National Reserve... als dat maar goed gaat. (By the way... gelukkige verjaardag, Jessy).We hebben onze wekker op 6u10 gezet. Om 15 na 7 komen ze ons immers halen. Die wekker blijkt echter niet nodig te zijn. Het lawaai dat vanuit de straten van Pisco onze kamer binnendringt valt niet te negeren. De hele nacht razen taxis en tuktuks toeterend door onze straat en ik zie dan ook alle uren van de nacht passeren op het scherm van mijn gsm. Ik sta dan ook iets vroeger op en pak warme jasjes, truien, verrekijker en vogelboek in. Kort nadien is iedereen wakker, ze hebben allemaal wel last gehad van de drukte op straat. Onze slechte nachtrust is snel vergeten als we eenmaal genoten hebben van broodjes en eitjes en vers geperst fruitsap. We worden stipt op tijd opgepikt en naar Paracas goevoerd met een busje. Net buiten de stad zien we bergen puin langs de weg liggen met hier en daar hoopjes afval ertussen. Puin dat ze ongetwijfeld geruimd hebben uit de stad na de aardbeving van 2007. et Daar staan de andere toeristen al te wachten aan het kantoor van Alfredo en Joël. We worden door Joël naar de kade geleid en zien een grote horde mensen wachten op de boot. In een motorboot kunnen 32 mensen en er liggen er minstens zeven. De benzinegeur is niet te harden - niet echt ecologisch eigenlijk. We worden ingedeeld bij de Nederlandstaligen (Hollanders dus...), betalen snel nog een kleine taks voor de nieuwe pier, want ook hier heeft een tsunamie na de aardbeving alles kapot gemaakt en zijn ze volop alles aan het heropbouwen. "Er komt hier nog een mooiere pier", zegt Joël, "met een restaurant - onthaalcentrum, met wifi; 't zal heel goed zijn". Ondernemende gast die Joël. We nemen plaats in een boot; de kinderen achteraan en de volwassenen vooraan. Ik en Thomas nemen plaats naast de gids en de kapitein en staan de hele tijd recht achter het scherm. We varen met een serieuze snelheid recht opo het doel af. Langs de kust van Paracas zet de kapitein zijn motor af. We kunnen van hieraf de kandelaar zien, een figuur uitgehouwen in de rots langs de kust. Zelfde principe als van de Nascalijnen - maar dan dieper en breder én bovendien te zien vanop het land en niet enkel vanuit de lucht...
Oeps; we moeten met een buggy door 't zand gaan rijden... nu direct. Ik vertel later verder...
Bij de Ballestas aangekomen zien we duizenden vogels op de rotsen zitten: pelikanen, incasternen, diverse soorten meeuwen, aalscholvers en jawel, enkele Humboldtpinguïns. De stank is op sommige plaatsen enorm. Dat komt door de vogelkak, ook wel Guano genoemd; om de 8 jaar wordt die geoogst om te verwerken tot landbemesters. Op een aantal rotsen liggen zeeleeuwen te slapen of gewoon te liggen. We hebben geen verrekijkers nodig om ze te bekijken, we varen tot vlak bij de rotsen. Het is de moeite, maar na een tijdje genoeg voor sommigen onder ons. Een bootje dat dobbert maakt misselijker dan een boot die stevig doorvaart...
Om 10u30 zijn we alweer aan de kaai in Paracas. We moeten ons haasten zeggen ze op pier al... er niet veel tijd voor het vertrek naar Paracas National Reserve, maar we laten ons niet opjutten. 11 u was er gezegd; eerst een koffietje en het nodige toiletbezoek.
Op de bus naar Paracas worden we vergezeld door 2 Franse meisjes en een Nederlands koppel met hun 3 kinderen. Paracas is een woestijngebied aan de kust. In het begin wist ik niet wat ik van dit landschap moest vinden. Maar hoe langer we erdoor rijden, des te meer kan ik het appreciëren. We maken verschillende stops langs aan de kust (waar ik zo gebiologeerd de horizon afspeur op zoek naar dolfijnen-activiteit te midden van de duizenden vogels, dat ik de golf niet zag komen. Vogelgids het water in, schoenen nat en iedereen lachen, gieren, brullen. Mijn boek is ondertussen netjes gedroogd hoor); De kinderen zoeken fossielen, we proeven zout van de grond, we spotten nog verschillende vogels en iets a de middag delen we een Ceviche of twee in het restaurant waar we afgedropt worden (om hopelijk zoveel mogelijk te consumeren). Daarna is het alweer snel, snel de bus op, om de andere stops af te werken. Het bezoekerscentrum, een uitkijkpost om flamingo's te spotten en daarna opnieuw de bus op richting Pisco. Toer Paracas zit erop. 't was een strak schema. We hadden liever wat meer tijd gekregen voor een wandelingetje en wat langer kuieren langs het strand. Maar al bij al was het leuk en hebben we veel gezien.
We sluiten een volle dag af met een bezoek aan de bank (geld moet rollen hé), wat aankopen in de supermarkt, een lekker etentje vlak bij ons hostal (vriendelijke mensen; we zijn de enige klanten en we zien ze vanuit het restaurant de kip en het vlees plat kloppen om vervolgens te frituren en te bakken). Voor we uitgeput gaan slapen, doen we wat mails naar hostals in Arequipa, want morgen zullen we daar de tijd niet voor hebben. We gaan immers sandboarden en met een buggy door de duinen rond een oase scheuren... wie had dat van ons ooit verwacht,
Voor wie zich ongerust maakt: hier zijn we weer. We doen even een inhaalbeweging en ik vertel jullie over onze belevenissen in Lima. Na een nachtje stapelbed waren sommigen onder ons al vroeg uit de veren (de vogelliefhebbers dus) want in de tuin vielen al enkele leuke exemplaren te spotten. Na een stevig ontbijt besloten we eerst en vooral onze ticketten voor Paracas te organiseren. Daarvoor stappen we een eind naar het busstation van Cruz del Sur, zonder bagage en zo weten we meteen of het morgen te doen is met de rugzakken. Niet dus het is een eind en langs een toch wel heel drukke baan. Het verkeer in Lima is bijzonder hectisch. Ik mag er niet aan denken hier te moeten rondrijden. Dus laten we ons rijden. We zorgden voor plaatsen op de bus naar Paracas om vandaar naar Pisco te gaan waar we zullen verblijven. In één beweging zorgen we voor kaartjes van Ica, een stad verder naar Arequipa in het zuiden van Peru.
Eens dat geregeld gaan we met een collectivo naar het museum Larco Herrera, een mooi museum waar je goed een overzicht kan krijgen van alle pre-colombiaanse culturen in Peru. Want wie denkt dat er enkel Inca's waren vergist zich. De Inca's regeerden ten tijde van de Spanjaarden, maar daarvoor had je andere belangrijke beschavingen, sommige wel zou oud als die van het oude Egypte. De Wari, Chimu, Paracas, Nazca (die van de beroemde lijnen), Moche etc. En die lieten allen hun sporen na. De rit met de collectivo (meestal gammele stadsbus) is best avontuurlijk aangezien je nooit weet waar precies je moet afstappen. Maar met behulp van vriendelijke medepassagiers raken we altijd op bestemming. Peruvianen helpen graag en zijn vaak heel vriendelijk. Met zo'n collectivo zien we bovendien grote stukken van Lima én we kunnen een praatje maken terwijl we ons door het drukke verkeer wurmen.
Het museum is echt de moeite. Ik verwachtte me aan een megagroot complex met zalen vol potscherven, maar dat draait helemaal anders uit. Heel overzichtelijk, heel mooie objecten, per thema gerangschikt. Bovendien was het er helemaal niet druk. De kunstzinnigheid van de oude culturen staat buiten kijf. Prachtig gekleurde veren mantels, sieraden in zilver en goud, aardewerk antropomorf en zoömorf en combinaties, want de oude culturen kenden heel wat vreemde wezens en goden.
En blijkbaar hielden ze ook van een goed potje sex. Want in een aparte zaal vinden we de erotische collectie. Laten we het er op houden dat ze van wanten wisten. Leuk.
Na het museum trekken we naar het historische centrum, waar we de San Francisco kerk bezoeken en de daarbij horende catacomben. Duizenden mensen werden in de catacomben begraven. Tot er geen plaats meer was en er uiteindelijk naar een 'bovengrondse' begraafplaats moest worden uitgeweken. na een hapje wandelen we nog in het centrum. Pogingen om een sim-kaart te pakken te krijgen lopen spaak op mijn gebrekkig Spaans. We willen geen contracten van zes maanden aan ons been. Het is leuk kuieren in een van de weinige autovrije winkelstraten. We nemen ook een kijkje in de supermarkt. Veel aardappelen natuurlijk.
Voor het avondeten belanden we in 'El Cordano' een restaurant waar we ons aan enkele Peruviaanse specialiteiten wagen. Grote porties en lekker. Lomo saltado en cebiche zijn enkele beroemde gerechten in Peru. Na het eten weer een busje in en door het donker (het is hier rond zes uur donker) naar de jeugdherberg.
Oh ja, voor de liefhebbers. In bijlage proberen we telkens enkele foto's te plaatsen. Niet te versmaden denk ik.
Het is 9 u 25 lokale tijd in Lima... we zijn na een boeiend busritje aangekomen in Hostal Malka in het stadsgedeelte San Isidro. Wat viel op - ze rijden hier als zotten = poco loco, wat 'armoede' is wordt iedereen weer eens duidelijk, én 't is bijzonder goed weer om winter te zijn. We hebben een lange en vermoeiende vlucht achter de rug, maar dat deert de jongens niet om de pingpongtafel in te palmen en een toernooi te installeren. Onze kleinste meisjes genieten al van de de gratis Wifi en ik en Debbie pluizen uit wat we kunnen doen... vandaag omdat we toch al een beetje moe zijn, en voor de komende dagen.
Zoals gezegd, eerst even verkennen na een vermoeiende vlucht en weer even wennen aan een qwerty-toetsenbord met dan ook nog een ñ op de plaats van een m.
Vanuit ons hostel gewandeld naar het bosque de olivas, een 400 jaar oud overblijfsel en nu een groot olijvenboompark; gezellig even gerust, een empenadake gegeten en UNO gspeeld - ja zijn opnieuw gestart met het grote uno-kampioenschap, ditmaal met eem zelfgemaakte Lima-versie ineen gestoken door Bart.
Daarna zijn we naar de piramide Huallamarca getrokken, een oude begraafplaats piramide in het midden van de stad - bizar. In het kleine museum ook een echte mummie te bezichtigen. Na dit bezoekje wilden we nu toch even de Grote Oceaan zien! Dus even naar de Avenida Arequipa die van San Isidro naar Miraflores loopt en daar een busje genomen. De stralende zon maakte het compleet: een mooi zicht op de kliffen, veel wind, parapentes, zitbanken a la Miro,... en dan moe maar voldaan terug met het busje.
Morgen trekken we naar het centrum van Lima, maar eerst nu slaap inhalen !
