Ik moet me evenwel haasten want Bart Braai is al in de weer.
Dinsdag 3 augustus
Die dag wachtte ons een zware verplaatsing naar Sint Lucia. Dat ligt aan zee, aan de Indische Oceaan. Het is een klein plaatsje vlak voor het iSimangiliso natuurreservaat. Vooral veel vogels, want het reservaat is een estuarium. Veel krokodillen en nijlpaarden ook. In Mlimani (Swaziland) staan we vroeg op, ontbijten vroeg (altijd wat gemopper van de volgende generatie) en gaan op pad. Het wordt uiteindelijk een vrij vermoeiende rit. Eerst Swaziland door in zuidelijke richting. Ik doe de 2de helft van de reis en we zitten op een vrij gevaarlijke weg. Inhalen is voor de durvers en daar hoor ik niet bij. Bovendien hangen we vaak achter vrachtwagens die niet mogen uitwijken naar de gele lijn om ons te laten passeren. Bovendien loopt er af en toe een geit in de weg. Niet echt ontspannend. Het laatste stuk in Swaziland worden de woningen wel erg bescheiden. Mensen wonen vaak langs de drukke weg, in hutjes, gevlochten uit takken en strooien daken. We passeren veel scholen met stoffige voetbalveldjes. Veel kinderen ook weer, allemaal te voet, kilometers afleggen naar school, keurig in uniform. Bij de grensovergang maken Christel en ik ons best wel zorgen op onze auto. De niet geasfalteerde wegen hebben volgens ons hun tol geeist en af en toe horen we een slepend geluid in de lage versnelling. We hopen maar dat alles goed gaat met onze Volkswagen Polo. Die heeft ongelukkig genoeg een lage ophanging en op slechte wegen met putten raken we vaak het wegdek. Al bij al een vermoeiende autorit. Eindelijk komen we aan in St Lucia. Voor we naar onze chalets rijden wilden we nog wat extra geld tanken (ze gaan hier goed de centjes). Met de vermoeidheid van de reis was het al welletjes. Maar bij de automaat werd mijn bankkaart ingeslikt en een telefoontje naar het helpdesknummer liep enkel uit op Zulu onbekwaamheid. Uiteindelijk hebben we ergens naar Card Stop getelefoneerd om te blokkeren. We kunnen verder met Christels kaart. Al bij al een wat mindere dag. We waren wel tevreden over onze twee chalets. We zijn buren en achteraan in de tuin ligt een heel groot zwembad. Daar gaan de kinderen zich goed in kunnen amuseren. De dag wordt afgerond met een maaltijd in de hoofdstraat. Papa probeer maar eens te vinden. McKenzie Street. Een Italiaan, een goeie.
Ik moet nu gaan eten. Braai. Strakjes terug met meer.
Woensdag 4 augustus
Vooreerst een gelukkige verjaardag voor mijn broertje. Pit we zullen daar later nog eens een flesje op kraken. Hopelijk had je een leuke verjaardag. Na terugkomst moeten we nog eens verder met Rome. Ik kijk er al naar uit. Amuseer je ook tijdens de vlottentocht.
Vandaag begonnen met enkele praktische zaken. Christel en Debbie brengen was naar de wasserij en Bart werkt aan de achterstallige dagen op de blog. We trekken er voor het eerst op uit en beginnen met een wandeling hier vlak in de buurt. Een kleine, maar een fijne. De wandeling heet de Igwalagwala Walk. Dicht struikgewas, heel wat vogeltjes weer. En dan zijn vooral Christel en Bart in hun nopjes. Debbie en ik houden het op de zoogdieren, makkelijker ook zonder verrekijker. En die zien we ook. eerst meerkatten, dan voor het eerst gestreepte mangoesten (zebra momgoose). Zowel de meerkatten als de mangoesten zitten onder een boom met vruchten. Het lijken groene appelsienen. Gisteren vernamen we dat die vruchten monkey orange worden genoemd. Die vruchten zijn echter keihard. Niks voor mensen. We zien voor het eerst ook rode duikers, een kleine antilope met een heel mooie rode vacht. Voor ons goed te zien tussen het groen, voor roofdieren die kleurenblind zijn een pak moeilijker. Heel vaak al hebben we ons verbaasd over de verstoptechnieken van de dieren. Ze zijn soms heel moeilijk te spotten. Zelfs een olifant kan zich uitstekend verbergen. Plots zie je hem op een tiental meter langs de weg. En dan denk je kijk een olifant, maar voor je het weet blijken er dat vijf te zijn. Na de Igwalagwala Walk gaan we te voet verder naar het strand. Jawel hoor. Na meer dan twee weken reizen in het binnenland zien we eindelijk de zee. Heel mooi strand, geen zwemmers echter. Haaien denken we of een sterke onderstroom. Dat merken we als we pootje paden. De kinderen zijn zeer enthousiast. Eventjes aan zee ze vinden het geweldig. Vooral de meisjes gaan aan het gillen. Antonio zou hier misschien ook niet misstaan. Er wordt hier veel vanop het strand gevist, zoveel is duidelijk. Maar misschien is dat ook weer iets wat je moet beheersen want ik heb er geen een gezien die er iets uit trok. Uit de Indische Oceaan, die er trouwens voor zorgt dat het hier heerlijk warm is. Geen fleece vandoen hier. Ik vermoed zo'n 27 graden.
Na het strand moeten we ons een beetje reppen want om 15 uur moeten we aan de steiger zijn in de buurt van ons verblijf. We boekten gisteravond immers een Crocodile and Hippo tour op het water. We gaan aan boord van een boot die ons op het estuarium voert. We zien enkele krokodillen. Die liggen meestal stil, roerloos te zonnen. Maar vergis je niet, het zijn ontzettend efficiente jagers. Hun bijtkracht is legendarisch. We weten ondertussen ook dat het zeer zorgzame moeders zijn die veel eitjes leggen. Maar voor de jongen is het desalniettemin erg moeilijk. Wanneer ze klein zijn vallen ze vaak ten prooi aan allerlei andere dieren. Van zestig eieren zijn er maar drie die volwassenen dieren zullen opleveren.
De kapitein is Brits geestig en weet aardig wat te vertellen. We zien ook veel nijlpaarden (logisch natuurlijk). Dat levert dan weer hele leuke foto's op. Dat wordt later moeilijk selecteren. Al bij al is het een erg ontspannen tochtje. Niet zo spectaculair als ons eerder tochtje op de Olifantsrivier, maar het doet deugd na de vermoeiende reis gisteren. In totaal reden we al 2500 km bij elkaar.
Plannetjes maken ... wie wil het hier komen uitleggen?
.... want ik wordt er stilaan zot van. Zoals Bart al zei zal ik dus vervolgen. De laatste dag in Graskop : we beslissen om een 8km wandeling te doen, the Jock of the Bushveld, veel plaatsen hebben die naam hier, blijkbaar een Zuid-Afrikaans kinderverhaal over een hond, Jock dus die vanalles meemaakt in de bush, een soort Lassie voor ons? In elk geval , we halen een plannetje, weer een zelfgetekend maar de meneer zegt dat het goed is aangegeven door een geschilderde hond op de rotsen; we vinden het begin al niet en na eindelijk een hond gevonden te hebben, wandelen we verder de gele grasvelden in. De omgeving is wel mooi na we zijn toch al snel met ons achten op zoek naar de andere honden; na veel gevloek en op eigen orientatiegevoel viden ze toch het pad terug en gaat de wandeling door Fairyland en het moet gezegd echt een elfenomgeving: mooie rotspartijen met een dichte groene bebossing erop en dit tussen de gele wuivende grassen, echt wel mooi en gedurende een aantal kilometer vinden we toch wat geschilderde honden terug. Op einde loopt het weer even mis, en na het ontdekken van de resten van een groot hert (er zitten toch echt wel wat wilde katten in de buurt), geraken we terug> Even bekomen met een lekkere pannenkoek in Harrie's pancake, een plaats waar echt bussen toeristen stoppen, stappen we de auto in om nog wat te gaan cruisen in de canyon. We maken een toer langs the Pinnacle, een alleenstaande pilaar in de canyon, gaan kijken naar Gods Window, da valt wa tegen , het uitzicht is wel prachtig maar we hadden door de naam wel iets spectaculairders verwacht. Een korte wandeling in the rain forest hier maakt het wel goed. Ondertussen begint het al te schemeren en er zijn nog 2 watervallen op de terugweg: we kiewen voor de Lisbon Falls, 92m de hoogste in de buurt. En dit is werkelijk schitterend ... we genieten in stilte . Later braaien we nog even. De volgende ochtend zijn we ingepakt om naar swaziland te vertrekken, Bart wil toch nog even terug naar de mooie Afrikaanse kunstwinkel, waar ze naast de gewone toeristenmakers ook echte spulem hebben. Ik ga mee om te kiezen en na overwegen of we iets kopen dat net in de handbagage kan of laten opsturen, beslissen we om toch dat mooie Kifwebe masker te kopen . nna heeft ondertussen in een ander winkeltje ook haar goesting gevonden en een "lange snalle madam" te kopen zoals ze het zegt; Arif had een paar dagen eerder al beslist m voor de houten giraf te gaan. Eindelijk kunnen we vertrekken naar Swaziland rond 11u en het wordt een lange reis .... Het gaat vlot door Sabie en Nelspruit, met een glimp van het mooie stadion, naar de grens. Het laatste stuk gaat via een gigantische pas heel wat trager want we zitten ondertussen heel hoog in mooie bergen , echt een prachtig stuk . Dan de grenspost, waaraschijnijk niet veel volk gezien hier in de verlaten stuk, allemaal eruit, passen controleren, koffer opendoen, ondertussen laat de vrouwelijke beambte haar haakwerkjes zien om te kopen; Christel en ik twijfelen: zouden we dat moeten kopen om door te mogen? Ze dringt gelukkig niet aan, want ik zou niet weten wat ik daar mee zou moeten doen. De volgende 500m moeten we nog 2 keer stoppen voor de passen, en nog wat stempeltjes , .... eindelijk in Swaziland. De volgende 20km zijn de hel : vooral de auto van Christel krijgt het hard te verduren want die hangt lager dan mijn Nissan, putten, putten en nog eens putten , in 1ste naar boven hopend op een beter stukje achter de heuvel, helaas .... Eindelijk terug in de bewoonde wereld rijden we richting Mbabane, de hoofdstad, hier is het echt stukken beter, veeel asfalt en op de ring zeker 4 afritten naar het paleis van koning Mswati, hij zou beter het asfalt eerlijker verdelen over het land ... ofwel hebben wij juist de slechtste grensovergang gekozen. Het is al half 5 als in Mlilwane game park aankomen, de jeugdherberg ligt namelijk in het park. We kunnen nog mee avondeten en deze 2 avondmalen zijn superlekker, buiten aan het kampvuur komt iedereen samen en scheppen de vrouwen allerlei lekkers op ons bord vanuit de potten op de grond. Onze slaapkamer voor 8 is heel simpel en we ontdekken tijdens de 2 nachten dat we er ook niet alleen zijn, er vliegen 's morgens plots vogeltjes over ons hoofd {de rieten daken zijn niet echt volledig dicht}, er valt een gekko op Christel en William ziet en voelt een muis zegt hij en kruipt bij Christel ... enfin het hoofdgebouw van de herberg was wel goed en we hadden liever daar geslapen, maar het eten maakte dit weer goed. We waren eigenlijk dus maar 1 volledige dag in het park en we beslisten om naar execution rock te wandelen met een .... getekend plan. En elke denken we, nu zal het wel goed zijn. Alleen de autorit door het park, trouwens heel mooi met buffels, genoes, allerlei antilopes - eindelijk eens van dichtbij de nyala om het verschil met de kudu te bekijken - en veel wrattenzijnen, waar was ik, ja de autorit naar het startpunt .... ook weer een zware tol voor onze auto's en als ze nu het startpunt met nr 13 op het plan ook eens deftig hadden aangegeven, zouden we ook niet te ver gereden hebben en dus zijn we weer op intuitie naar execution rock gewandeld. Een prachtig weids uitzicht op heel het park dus de moeite ; we beslissen om het pad verder te volgen, maar vinden geen enkel teken tot we bijna aan het ende zijn, daar liggen ineens 5 getekende voeten, tof, iemand heeft die precies verplaatst Enfin, terug in het hoofdkamp even gezegd hoe ze het wel moeten doen want het hing mijn keel uit en dan aan de grote vijver nog naar veeeeeel vogels gezien tot Thomas precies iets groots in het water zag glijden we we maar terug gingen langs hetzelfde pa; er zitten hier ook krokodillen .... Swaziland was echt wel mooi buiten het stukje weg, echt wel OK De vogende dqg vertrekken we rond 9u richting Santa Lucia, ik denk dat Thomas morgen hier over zal vertellen>
Nog iets raars vind : 3/4 van de auto's zijn hier wit , verwachtte ik niet in zo'n kleurrijk continent als Afrika, maar ja, dat ia misschien de kleur die bij ons niet zo goe verkoopt ....
Terug on line en reeds dobberend op een plastieken krokodil in de Indische oceaan
Het is op deze blog even windstil gebleven. Na Graskop hoopten we on line te kunnen in Swaziland, maar dat bleek een foute veronderstelling (foute veronderstellingen of afwezige vanzelfsprekendheden overkomen ons wel meer hier) Ondertussen zitten we dus in Santa Lucia aan de Indische ocean en is het nodig om even met de teletijdmachine terug te gaan naar Graskop Zuid-Afrika (typefouten zijn een gevolg van een qwertyklavier, de v en de spacebar die vettig vastplakken of mijn foute kennis van de spelling of alles tegelijk)
Graskop ligt mooi, op grote hoogte, vlakbij enkele belangrijke toeristische trekpleisters in de afdeling Natuurschoon. De volledige econo;ie van graskop is dan ook gericht op toerisme: prijzige supermarkt, veel straatverkoop, souvenirwinkels, hotel, selfcatering cottages,... In die afdeling te bezoeken natuurschoon gaan we langs de mac mac pools en wandelen over het "secretarisvogelpad". We verwachten dan ee kaart met uitgestippelde wandeling, met infoborden over de omgeving en het bedreigde bestaan van de secretarisvogel en we hopen dat schoon beest te zien, maar we verwachten duidelijk verkeerd of te veel. Wat krijgen ze wel? EEn mooie wandeling in een omgeving die voor ons uniek is: rond een heuvel in dor gras, tussen rotsblokken en eilandjes met tropische, groene vegetatie en bergen op de achtergrond. En die secretarisvogel hadden we tenslotte al in Krugerpark gezien. Daarna zakken we nog even af naar de mac mac watervallen en de Maria Shires watervallen. Rond Graskop zijn er veel door water uitgesleten ravijnen en dus veel spectaculaire watervallen te bezoeken. De mooiste moest nog komen.
Sportflash: in het Zuid-Afrikaans kampioenschap UNO leidt Arif nog steeds autoritair, maar de volwassenen hebben beslist om een front te vormen. In het voetbal kunnen Thomas en ikzelf die 2 nog af.
We hebben nog 2 dagen Graskop, maar er moeten keuzes gemaakt worden, we kunnen nie alles doen. We doen de panorama route. Via pilgrimsrest ( een goudzoekersdorp (eind 19de eeuw) waar de tijd stille bleef staan, nu omgeturnd in een "touristrap") rijden we tot in/aan de Echo caves. DE gids, hij noemt zichzelf Elvis, is leuker dan de grotten. We trekken verder en rijden nu langs de Blyde Canyon. Om de uitkijkpunten te betreden dient wel altijd iets betaald te worden. OPvallend om te zien hoe zwaar bemand die toegangen zijn. Beschikbare jobs EN de respectievelijke lonen worden gedeeld onder elkaar. EErst paseren we de 3 rondavels ( 3 grote rotsformaties in de vorm van een Afrikaans huis) DE uitzichten zijn mooi, maar de lichtinval slecht (onze fotograaf wijst ons daar terecht op) en DEbbie heeft al de Grand Canyon gezien en kan dus alles goed relativeren> WE rijden verder richting Graskop en stoppen nog aan Burkes Luck pottholes. Ik verwijs hier graag naar de foto's voor al de natuurpracht. DE madam van de internetshop vraagt om af te ronden en dat doe ik. Morgen zal DEbbie nog een stukje Graskop en Swaziland doen. Ngomile.
