Opnieuw naar warmere oorden. Vandaag verlaten we de Drakensbergen. Onze laatste autorit in Zuid-Afrika. We ontbijten een laatste keer in het allegaartje van meubilair. Onze gastvrouw Trish brengt nog eventjes een lammetje binnen. Dat moet blijkbaar met de fles worden gevoed. Dat is weer leuk voor de kinderen natuurlijk. Ze is ook zo vriendelijk om ons bij het achteruit rijden te sturen. En dan gebeurt het, door de niet zo goede aanwijzingen rijdt Debbie met de Nissan nog op een paaltje. Een paaltje dat we hier dagenlang hebben kunnen ontwijken door voorzichtig achteruit te manouevreren. In de andere auto denk ik eerst dat we een van de honden hebben aangereden, maar dat is gelukkig niet het geval. Debbies auto is echter wel wat gehavend. Het voorste stuk is een beetje losgekomen. We proberen het zo goed en zo kwaad als kan terug te duwen. Uiteindelijk vertrekken we. Richting Durban. Dat is al autostrade en niet zo heel ver. Je ziet op de autosnelweg dat we een drukke stad naderen. Durban is echt wel een uit de kluiten gewassen stad. Bekend om de grote Indische gemeenschap, Ghandi heeft er ooit vertoefd en ze hebben natuurlijk dat hele mooie stadion.
We moeten vandaag goed plannen. We hebben de auto,s nog tot 17 u, dus het lijkt ons verstandig om eerst nog iets te doen buiten Durban en dan pas de auto's binnen te leveren. We halen de gids erbij en onze keuze valt op KZN Shark Board, een centrum dertig km ten noorden van Durban in Uhmlanga. Het is een officieel onderzoekscentrum voor haaien. Ze houden zich ook bezig met de haaiennetten die Durbans stranden veilig moeten houden. Want als er ergens haaien zitten dan is het wel hier in Durban. Het plaatselijke rugby team heetdan ook toepasselijk de Sharks. We zijn wat vroeg ter bestemming dus rijden we even naar de zee enkele minuutjes naar beneden, waar we op een terrasje iets drinken en op de dijk iets eten. Ja we zijn echte kolboxtoeristen, zoveel is duidelijk. In Uhmlanga wonen duidelijk geen arme mensen. Heel sjieke villa's en joggers kijken een beetje meewarig naar het zootje ongeregeld dat boterhammen zitten smeren. Deert ons niet en iets voor twee gaan we naar de Sharks Board. Daar krijgen we een film te zien over haaien. Beetje vreemd om plotseling weer in een zaal te zitten, in een groep mensen, kijkend naar een film. De film is zeer interessant. We leren dat de meeste haaien ongevaarlijk zijn en dat zelfs de gevaarlijke meestal per vergissing een mens aanvallen. De beesten zijn enorm bijziend. Hun reukzin daarentegen is fantastisch. In een miljoen deeltjes ater ruiken ze 1 deeltje bloed. De drie gevaarlijke jongens zijn de Zambezi haai, die ook in zoet water kan voorkomen, de tijgerhaai en natuurlijk de o zo bekende grote witte. We zien hun tanden en je wil niet gebten worden door een van deze jongens. Het centrum probeert echter zoveel mogelijk misverstanden over haaien uit de wereld te helpen. Dat doen ze niet enkel met de film, want na de film worden we naar een openluchtaula geleid. Iedereen ziet onmiddellijk de grote tijgerhaai op de dissectietafel liggen. Een beetje jammer evenwel is dat niet de tijgerhaai wordt opengesneden maar wel een kleine Daky haai. Heel interessant allemaal. De lever, de maag, het hart we aanschouwen het allemaal. De tijgerhaai wordt een dag later opengesneden. We krijgen opnieuw heel veel uitleg over de toch wel prachtige beesten. De grote witte (je weet wel Jaws) blijkt bedreigd te zijn.
Zwemmers en vooral surfers dienen echt wel te aanwijzingen van de badmeesters te volgen. Dat zullen we later nog op de stranden zien.
Momenteel is zwemmen niet mogelijk omdat de netten voor de stranden zijn weggehaald. Dat is omdat de grote sardienentrek aan de gang is. Miljoenen sardienen zwemmen deze dagen voorbij en dan dienen de netten te verdwijnen. De haaien zijn namelijk druk in de weer die sardienen aan te vallen. Noem het gerust een vreetfestijn.
Na dit bezoek rijden we vlug naar de Hippo Hide Lodge waar we zullen verblijven. De auto,s worden goedegekeurd omdat we vlak bij 17 uur nog komeb binnegevallen en de mensen daar naar huis willen. De avond wordt afgesloten in een Indisch restaurant. Spicy en heel lekker.
De bedden van de dormitory in de Hippo Hide zijn zalig. Een hele verademing na de planken in Rosetta. Toch kon ik de eerste dag van ons verblijf in Durban niet lang tussen die aangename lakens blijven liggen. Ik was vroeg uit de veren, klaar om te ontbijten, te internetten, de stad in te trekken... maar met een groep van 8 moet je geduld oefenen. Pas als er een paar uren weggetikt waren, gingen we op stap. We zouden de bus nemen, of liever twee bussen. Eentje richting centrum en dan eentje richting West Coast, om het geweldige Ushaka Marine World te bezoeken. Naar het schijnt zou dit een van werelds beste aquariums bezitten en bovendien voorzien in de combinatie met een tropisch zwemparadijs... de kinderen vonden een bezoek uiteraard de normaalste zaak van de wereld. Maar die bussen, dat zat niet dadelijk mee. Eerst gingen we wat staan lummelen langs de weg en toen bleek dat de kleine busjes - met zelfmoordchauffeurs achter het stuur - allemaal vol voorbijreden, besloten we alvast in de richting te gaan lopen van onze bestemming. Na een tijdje beseften we dat we de eerste bus niet meer zouden moeten nemen; voor we 't wisten bevonden we ons in het drukke zeer Afrikaanse centrum van Durban. Ik hou wel van die drukte, wil graag cakejes kopen aan een van de stalletjes, staren naar de mensen, zien wat ze uitrichten - maar ook dat is niet altijd even makkelijk met 8 mensen, die stappen en groene lichten willen halen zonder onder de wielen van die zelfmoordchauffeurs te geraken... mijn tijd van staren zou nog wel komen. Zo gaat het immers altijd. Aan de Cityhall vinden we een soort busstop - niet meer dan een plek langs de kant, waar de busjes elkaar verdringen, de deuren opengereten worden door gehaaide zwarte jongens die luidkeels schreeuwen dat je moet instappen en zonodig wel aan je arm komen rukken. Bij de minste interesse - en die was er, want we moesten nog naar de West Coast - wordt duidelijk hoe groot de concurrentie wel niet is. 'he sister, I spoke to you first - go away, I spoke to them first' Debbie gilt dat er slechts 3 plaatsen in zijn busje zijn - ' NO PROBLEM - children go free' - 'still not enough space', lacht Debbie terug. Uiteindelijk stapten we in een busje waar ons voldoende ruimt leek te zijn en werden we voor een schamele 27 Rand (2.7 Eur) netjes bij Usaka afgezet. Het is daar dat ik me realiseerde dat ik de zwempakken van de kinderen mee had, maar niet dat van mezelf - zo gaat dat soms met mama's - dus besluit ik er snel eentje te kopen in de eerste de beste sportwinkel voor de inkom van Ushaka. Een erg dure aangelegenheid, en nog lelijk ook, maar niet getreurd, ik kon toch ook op de reuzenglijbaan nu. We gingen eerst wel een bezoek brengen aan het aquariumgedeelte. Daar stond eerst de dolfijnenshow op het programma. Een spectakel met muziek, begeleid door een soort van begeleiders-acteurs en een diaprojectie op de achtergrond, waarop Shaka - de grote Zulukoning - regelmatig heel dramatische uitspraken doet. De show heet niet voor niks 'Shaka's tears'. Maar de dolfijnen waren uiteraard de sterren, en terecht. Geweldige beestjes zijn het. Na de show trokken we rechtstreeks naar het aquarium... waar we een uurtje en half in ronddoolden. Alles is er inderdaad pikfijn verzorgd; je krijgt er de mogelijkheid om door horoscopen te kijken, die permanent bemand zijn met mensen om uitleg te geven over wat er te zien valt. De aquariums zelf bevatten het lokale zeeleven - de reuzen schildpadden en de hamerhaaien vond ik persoonlijk het geweldigst. En dan was het eindelijk - na een stukje fish en chips - tijd voor dolle waterpret; de kinderen konden haast niet meer wachten. Het was wel warm, maar toch niet tropisch warm, en er stond een stevige bries - Debbie en ik zagen die zwempret toch niet helemaal zitten. Maar er was geen houden aan. De honderdduizend glijbanen, wildwaterbanen met rubberbanden, blauwe bootjes en dolle tunnels moesten allemaal beleefd worden. Dus gingen we op zoek naar een plekje om ons te positioneren, en naar onze badpakken te grijpen..BADPAKKEN? Het was daar dat we ons realiseerden dat het nieuwe badpak niet lang het mijne was geweest... hoe het gebeurd is kunnen we niet meer helemaal achterhalen. Maar het nieuwe - weliswaar lelijke, doch dure ding was zoek - had ik niet gezegd dat mijn staarmoment nog zou komen? Thomas trok nog naar de verloren voorwerpen, heeft een inbraakpoging in het dolfinarium toegepast - zonder succes. Ik vond het al bij al niet zooo erg - had een goed boek bij en massa's mensen rond me om stiekem naar te kijken, te gluren en te begniffelen. We verlieten na een paar uurtjes jaren '80 muziek en tegen sluitingstijd als bijna allerlaatste klanten het zwemparadijs. We zetten onze avondwandeling in naar een verderopgelegen visrestaurant, waar we voor het eerst tijdens de deze vakantie een duur maal aten -Thomas en Bart bestelden een visschotel voor 2. Ik proefde na het maal een ' Belgian Chocolate Mouse' - om te keuren he. Na afloop bellen we de taxidienst van de dag ervoor en laten ons veilig en wel naar huis voeren door Henry van Eagletaxis. Alweer een fijn dagje Z-A ten einde,
Drakensbergen part 2, the revenge of the bearded vulture
Dag 2 in de Midlands en we rijden opnieuw naar Giants castle. Vroeg op want we worden om 8 uur in Giants castle verwacht en van bij ons naar de drakensbergen is toch een uurtje rijden. IK merk dat Christel beter en beter de putten in het wegdek kan ontwijken. Het begint meer en meer op een videospelletje te lijken waarbij extended time kan verdiend worden wanneer er snel wordt gereden tussen 2 punten. Als gevolg van de mist lopen ze een beetje vertrqging op, maar tegen 8 uur vetrekken we (Chris, Thom, Will en Bart) in een 4x4, bestuurd door een ranger van 2 kubieke meter met acterin een emmer vol botten met vlees (ons lokaas)> DE bestemmimg wordt geheim gehouden, men wil niet bte veel pottenkijkers rond de gieren. Na 45 miutem komen we aan een vogelhut, gelegen aan de rand van een rots ongeveer 400 meter boven den asfaltweg. DE ranger maakt zijn emmer met lokaas leeg en zegt bye bye. Een beetje duiding over de lammergier (= bearded vulture, maar wordt lammergier genoemd omdat men verkeerdelijk denkt dat deze gier lammetjes pakt) kriigen we niet van de ranger, maar kunnen we lezen in de qfgsloten vogelhut. Daar zitten we dan met zn vieren in de hut wachtend op de lammergier met het lokaas op 4 meter voor de hut uitgestrooid. Er passeren allerlei vogels de revue en we kunnen voor ons nieuwe soorten aanduiden (withalskraai, stonechat, en een zeer mooie jackhals buizerd). ONdertussen cirkelen de lammergieren rond boven de hut, wachtend totdat de andere vogels het vlees van het bot hebben afgeknaagd. Lammergieren eten namelijik alleen de botten. Na 2 uur en half wachten moeten we terug naar het basiskamp beneden. Het bleek ijdele hoop dat die lammergieren zich mooi positionerend gingen laten zien, die beesten laten zich natuurlijk niet programmeren en niet vergeten dat er verderop nog 3 paardenkarkassen lagen te stinken. Uiteidenlijk hebben we de gieren zien overvliegen op 4 ;meter hoogte. WE wandelen terug naar het basiskamp beneden, eten een quiche en keren terug naar de boerderij. We zijn dus opnieuw op volledigwe sterkte (8stuks) en rijden naar de Howick watervallen. We stoppen onderzeg even voor een gednksteen, op de laats waar Nelson Mandela in 1962 werd gearresteerd (hebben we een leuke parodie over gefilmd) en arriveren bij de Howickfalls, Voort een wandelimg naar de bodem van de kloof is het al te laat, maar we genieten nog van het uitzicht ondanks het miezerige herfstweer. We gaan iets eten en gaan slapen in ons hok> Morgen is er ee andere dag.
Dag 3 Als volleerde rallypiloten snellen we ook vandaag richting drakensbergen. Na het ontbijt makem we 2 groepen. DEbbie en Mira gaan een kleine wandeling (bergview) doen (5 km) re anderen gaan voor de Langalibalele wandeling (17 km) De langer wandelimg blijkt geen technisch moeilijke wandeling te zijn. Het klimt geleidelijk, blijft vervolgens op hoogte om tenslotte de laatste 7 km te dalen. we zien onderweg bavianen, oribi, elanden en een groep Hollanders. De kinderen doen het goed ( de extra cadeautjes in het verschiet blijken voldoende motiverend te werken). We verenigen met Debbie en Mira beneden aan de rivier die de laatste 2 km meewandelen. Beschrijving geven van de uitzichten en vergezichten doe ik niet, de foto's zullen een beter beeld geven. WE keren tergu naar onze huispub/restaurant en kruipen moe in ons nestje. We zijn klaar voor de volgende etappe naar Durban.
Kennismaking met de Drakensbergen in Giant's Castle
8 augustus
Vandaag zijn we niet fanatiek vroeg opgestaan. De ontgoocheling over onze accomodatie gisteren heeft plaatsgemaakt voor berusting. We maken er het beste van. De kinderen zijn alvast in hun nopjes over de vele dieren op de boerderij. Anna heeft al kennisgemaakt met alle honden en ook de lammetjes en konijnen zijn populair. Mira en Arif zijn evenwel op hun hoede voor de honden. Dat zijn brave beesten maar ze zijn er niet gerust in, zoveel is duidelijk. Het is heel zonnig rond de boerderij en iedereen heeft geweldig goed geslapen. Waar we een beetje voor vreesden (koude tijdens de nacht) werd niet bewaarheid. Integendeel, persoonlijk had ik het zelfs wat te warm. Dus dat viel allemaal goed mee.
Het plan voor vamdaag is een tochtje naar Giant's Castle. Dat is een reservaat dat vrij jong is. Als ik het me goed herinner is dat pas in 1903 in het leven geroepen, meerbepaald om de tanende populatie elanden te beschermen. Stel je hier geen eland voor zoals je die kent uit het Hoge Noorden. Hier gaat het om Afrikaanse elanden. Dat zijn heel grote antilopen met een schofthoogte van 1,3 m. Mooie dieren. De kans dat we gaan zien is klein, maar we trekken niet naar Giant's Castle om dieren te zien. We zijn van plan om er mooie wandelingen te maken en om rotstekeningen van de San (vroeger Bosjesmannen genoemd) te bekijken.
Aangezien we een rustige ochtend hebben rijden we pas rond de middag naar Giant's Castle. Eerst naar Moor River en dan recht op de bergen af. Het blijkt toch een grote afstand te zijn. 70 km. De baan tussen Mooi River en de de ingang van het park is een regelrecht verschrikking. Enrme putten teisteren het wegdek en het is laveren om te ontsnappen aan verschrikkelijke klappen. Erg geconcentreerd rijden dus. Enkele kilometers voor Giant's Castle liggen enkele dorpen. Het is duidelijk zondag want het is erg druk. Sommigen gaan naar de kerk weer anderen amuseren zich op het voetbalveld. Het is dat laatste dat ons er toe aanzet om ff langs de kant te gaan staan om een kijkje te nemen. Dat is natuurlijk wel een beetje vreemd. De mensen hier zien de toeristen door hun dorpen rijden op weg naar Giant's Castle, maar die stoppen nooit. En nu staan daar plotseling twee blanke families. We worden echter sypathiek onthaald langs de kant van het speelveld. We kijken een klein kwartiertje naar de match, een erg stoffige bedoening), maken een praatje met enkele jongelui en rijden weer verder.
Bij de receptie van Giant's Castle krijgen we de nodige info en rijden door naar het enige kamp. Het landschap is wondermooi. De bergen rijzen links en rechts op, de heuvels zijn goudkleurig. Het is immers winter en droog. Kijk zeker even naar wat foto's via Google. Probeer Central Drakensbergen en/of Giant's Castle. In de winkel staat een opgezette lammergier, een prachtige vogel. Je kan hier naar een schuilplaats gaan van waaruit je deze beesten kan observeren. In de gids staat echter dat je ruim een jaar op voorhand moet reserveren om van de vogelhut gebruik te maken. Ik raad Christel toch aan om te informeren en we hebben geluk als we willen kunnen we morgen terugkeren om de plaats in te nemen van enkele afzeggers. Dat is alvast fantastisch nieuws.
We gaan eerst echter naar de tekeningen van de San kijken. Daarvoor moeten we zo'n 45 minuten wandelen door dit prachtige gebied. Het is een makkelijke wandeling. Bij de ingang wachten we op de gids. Een jonge vrouw opent voor ons de deur en samen met de andere toeristen worden we naar de rotstekeningen gebracht. De San tekeingen zijn heel oud maar moeilijk te dateren. Ze zijn niet altijd groot en je moet ook goed kijken om de antropomorfe figuurtjes te onderscheiden, De gids weet ons te vertellen de tekeningen heel wat te lijden hebben van water en eerdere bezoekers die de tekeningen aanraakten. Het is allemaal heel mooi. Met een stok wijst ze voor ons alle dieren aan. Ik vind ze niet allemaal even herkenbaar maar wie ben ik om te beweren dat iets meer op een wildebeest lijkt dan op een buffel. De gids vertelt ons ook dat de San een kliktaal gebruiken. Met drie Afrikanisten in ons midden (ok Bart tzee Cultuurwetenschappers dan) is dat geen nieuws voor ons. Maar ze demonstreert een drietal letters en dan vinden we allemaal heel leuk klinken. De kinderen gaan spontaan over tot het nabootsen van de drie letters en het moet gezegd ze doen dat vrij goed. Voor ons blijft het fascineren die klikken die je ook af en toe in het straatbeeld of op de radio hoort. Want niet enkel de San gebruiken die. Ook in enkele van de 11 officiele talen worden die gebruikt. Xhosa bvb.
Na een korte wandeling terug, krijgen we bevestiging dat vier mensen morgen naar de vogelhut kunnen gaan. De plek wordt geheim gehouden en wordt vaak gebruikt door professionele fotografen om de zeldzame lammergier te fotograferen. De vogel is enkel nog te zien hier en in de heuvels rond de Himalaya. Dus dat wordt morgen een unieke belevenis. Maar daar vertelt Bart meer over.
Hopelijk gaat het jullie allemaal goed thuis; vermoedelijk genieten jullie van een prachtige zomer; het is jullie allemaal gegund. Wij genieten hier van een prachtige Zuid-Afrikaanse winters met grote temperatuurschommelingen. Na een warm en aangemaam verblijf hadden we immers een verblijfje van een viertal dagen voorzien in de Drakensbergen (volledig reservaat), een gebied dat redelijk centraal gelegen is in Zuid-Afrika en eveneens een groot stuk in het koninkrijk Lesotho ligt. Wij hadden als uitvalsbasis 2 familyunits op een boerderij in Rosetta geboekt - ongeveer 50km van Giants Castle (een van de restcamps in het natuurreservaat). De rit van St- Lucia naar Rosetta verliep heel vlotjes; een goede autostrade (ondanks de lifters die erlangs staan, gekke automobilisten, en het nodige vrachtverkeer)bracht ons tot Dukuza (voormalige Stanger), waar we de afrit namen richting Greytown. Hier besloten we een kleine plasstop te voorzien en een theemoment voor debbie te versieren... We gingen op zoek naar een theehuis en dwaalden door de straten van Greytown. Maar van theehuizen hadden ze hier geen weet. Greytown is immers een zwarte stad en al snel wisten we: dit is Afrika. Met het kleurrijke leven van straatventers, straatkappers, medicijnmannen, gebakken vlees op stokjes, keiharde muziek door een enkele muziekinstallatie. Geweldig! We dronken dus geen thee, maar een frisdrank in een plaatselijke hamburgertent en vertrokken met Africafeel op weg naar de Rosetta. Het landschap veranderde zienderwijs en deed ons vermoeden dat 'The valley of a thousend hills' best mooi moet zijn (vergelijkbare meanders en meadows). Na een rit van 360 km arriveerden we eindelijk bij de oprit van de boerderij waar we zouden verblijven: The three river gettaway. Ik had er over gelezen, had thuis al kennis genomen van het fenomeen van de blanke boer die zijn zaakjes niet meer geregeld krijgt in het nieuwe Zuid-Afrika. Vaak door de devaluatie van zijn producten in een omgeving waar het boeren door witten al lang niet meer geapprecieerd wordt. Die met genoeg geld en grond hebben zich vaak al jaren geleden op het toerisme gestort - hebben bv 'game' op hun farms zitten of doen aan andere export. Die met onvoldoende reserves of zakelijk inzicht, weten dat Z.A duur geworden is en ook al steunen de blanken elkaar vast door dik en dun, het blijkt niet altijd voldoende. Die verpaupering werd ons deel toen we arriveerden op de boerderij. De eigenaresbleek voor een noodsitatie naar Jo-Burg vertrokken te zijn en had haar tienerdochter alleen achtergelaten op de boerderij om ons te onthalen. Een enkele zwarte bediende doolde werkloos rond op de boerderij. Wat eens een mooie boerderij moet geweest zijn, was nu niet meer dan een onverzorgd en armoedig landhuisje op een veel te groot stuk grond met haast geen dieren meer. De verpaupering bleek uit de rommel in de garage en de kapotte auto naast het huis. Het kippen - konijnenhok (Anna was best in haar sas en zat er onmiddellijk in), wordt niet langer verzorgd en bestaat doodgewoon uit smerige kotteij, waar konijnen, kippen, schapen, twee lammetjes en een enkel kalf huizen. De dochter, die zich voorstelde als Darlene verontschuldigde zich voor het ongemak dat haar moeder (Trish) er niet was, dat ze eigenlijk ook niet goed wist waar we zouden moeten slapen en liep ons enkele kamers zien met veel te weinig bedden. Uiteindelijk bleek dat ze eerder die dag andere gasten in onze vertrekken had ondergebracht en dat ze met hen zou moeten praten als ze terug zouden komen opdat wij met z'n allen in de juiste kamers zouden kunnen. De twee familyunits die ik geboekt had, bleken twee dormitories te zijn, op zich geen probleem voor ons, ware het niet dat de verpaupering ook in de kamers, de muren van de behuizing zat: stapelbedden die maar wankel op de poten stonden, een gemeenschappelijke ruimte zonder verwarming die gevuld werd met een afgedankt salonnetje een 'bar' die zelf in elkaar getimmerd was en zichtbaar wankelde... eigenlijk valt er niet te beginnen aan het opsommen van de overige gebreken. We waren erg teleurgesteld en ik heb dit dan ook op een zo zacht mogelijke manier aan het meisje uitgelegd - bovendien vreesden we dat de nachten erg koud zouden worden in dit gebied (bleek ook zo - bij het vriespunt) en dat de dunne dekens wel eens een probleem zouden kunnen worden. Gelukkig waren er ongebruikte bedden genoeg en konden we daar de extra dekens afhalen. Ik besloot om een bed te delen met Anna (een goed en warm idee bleek achteraf). Nadat we onze teleurstelling geuit hadden, besloten we een restaurant te zoeken en de dag te besluiten. De dochter had nog graag een lift gehad naar Nottingham Road... om uit te gaan. Maar omdat we zo lang op hen moesten wachten zijn we dan maar zonder haar en haar vriendinnetje vertrokken. Ik nam me voor om eens een serieus gesprekje te hebben met Trish als ze eenmaal terug zou zijn (achteraf bleek dat Trish haar man was gaan bezoeken die nu noodgedwonden in Botswana werkt; dat ze er verder alleen voorstaat en dat ze best wel vriendelijk en gastvrij is... ik kon de dag dat ik haar ontmoette dat gesprekje niet meer opbrengen en besloot dat het verblijf hier geen slechte herinneringen heeft opgeleverd, maar integendeel erg goeie - we hebben immers genoten van de prachtige bergen, geweldige wandelingen, mooie lammergieren,... en honger hebben we niet gehad.). We vonden immers (na hulp van de locals in de Spar) een geschikt restaurant (Die Bierfasll - jawel, Oostenrijks geinspireerd), aten onze buikjes rond en vergaten de teleurstelling, want morgen zouden we de bergen intrekken. De kinderen waren al bij al heel tevreden... er liepen immers twee prachtige en lieve cockers (Mira vond het wel niet zo leuk) rond, er stonden paarden in de wei, die je naar believen kon gaan aaien en de schommel aan de boom was geschikt voor uren vol dolle spinavonturen. Anna en Mira zaten regelmatig in de konijnenkoten (letterlijk)en dat heeft enkele mooie foto's opgeleverd. Dus maak jullie geen zorgen, we waren beter gehuisvest dan vele Zuid-Afrikanen, maar hebben er alleen een beetje te veel voor betaald. Morgen vertellen Debbie en of Bart jullie over onze tochten in de bergen. Ik sluit nu al omdat we de kinderen meenemen naar Ushaka Marine World hier in Durban voor dolle waterpret,
Dag iedereen... alvast bedankt voor jullie vele reacties ('t is niet omdat we ze niet persoonlijk beantwoorden dat we we ze niet op prijs stellen...er is echter niet altijd veel tijd om te internetten) - we kijken uit naar jullie nieuws, Liefs, Christel
Ja, dat pikt om 5u45 opstaan. Maar daar hebben we voor gekozen. We dat is een kleine minderheid: Debbie, William en ik. We hebben uiteindelijk besloten toch nog naar Hluhluwe Umfolozi te gaan. Dat is het oudste reservaat van Zuid-Afrika, veel kleiner dan Kruger en gespecialiseerd in neushoorns. Het is te zeggen die zitten daar veel.
Een ontbijt nemen we niet. Eerst de auto in, William met dekentje op de achterbank zodat hij nog wat kan slapen. Al bij al valt de rit bijzonder goed mee. We rijden een klein uurtje naar de ingang van het reservaat. Eerst naat Mtubamtuba en dan landinwaarts. In totaal zo'n 55 km. De anderen liggen nog te pitten en gaan goed uitslapen. Bij de ingang van het park loop ik gauw naar de receptie. Daar doen ze nogal vervelend en arrogant maar even later zijn we met de auto in het reservaat. Debbie en ik moeten kiezen. De weg deelt het reservaat in twee. In het zuiden Umfolozi in het noorden Hluhluwe. We weten wel dat in 1 van de 2 recent een brand heeft geraasd. Dat is helemaal niet ongewoon hier. Dat zorgt voor hernieuwing. Planten gaan dan opnieuw groeien. Vaak zijn de branden ook door de mensen gecontroleerd en maken ze deel uit van het beheer van een reservaat. Vaak is het natuurlijk ook de bliksem die voor de branden zorgt. Wat nu de oorzaak was bij de recente brand in dit park is niet duidelijk. We zien wel dat hele stukken van Umfolozi (we kiezen voor het zuiden) zwart geblakerd zijn. Hele heuvelflanken smeulen nog na en op sommige plaatsen staan nog boomstronken en takken in brand. In de door brand geteisterde gebieden zien we initieel weinig dieren. Af en toe een vogeltje, maar ja daar komen wij niet voor he. Wij hopen nog iets spectaculair te zien, liefst een katachtige. Een luipaard of een cheetah zou fantastisch zijn. Debbie en ik geloven er in.
In een van de twee hoofdkampen (Mpila Camp) kopen we wat koekjes. Geen kamp zoals in Kruger, waar je kan ontbijten. Dus op een bankje eten we koekjes en drinken we thee. Het kamp is ook niet omheind en dat betekent dus dat alle dieren daar vrij in kunnen rondwaren. De luipaard gaan we hier niet zien natuurlijk maar op enkele meters van de huisjes staan zebra's en impala. Na het ontbijt duiken we de auto in en gaan op weg.
We gaan de Sontuli loop doen, dat is een lus die langs de rivier loopt. Die rivier heet uiteraard Black Imfolozi. http://www.amatikulu.com/map_hluhluwe_imfolozi.htm
Nog voor we aan die lus beginnen zien we alvast wildebeest, mooie nyala's, zebra. Vlak na het kamp volgen we een van de safari busjes. Op de weg lijkt een slang te liggen. Geen grote, zo'n 25 cm. De chauffeur van een busje stapt uit en neemt het dier op. Het blijkt om een skink te gaan. Een reptiel met miniscule pootjes. Geen slang maar een evolutionaire prelude tot de slang. Dat is alvast een nieuwe diersoort die we mogen aanduiden. Nu de luipaard of cheetah nog.
We rijden verder, halen de voertuigen van het park in en algauw rijden we rustig alleen verder. En dan staan daar plots twee neushoorns op de weg. Gigantische beesten steken de weg over. Rustig, niet gehaast lopen ze de bush in. Ik heb een goeie foto kunnen maken dus jullie gaan die binnenkort ook kunnen zien. Onze beslissing om naar hier te komen is nu al gegrond.
Later zien we in totaal nog twee keer een koppel neushoorns en 1 keer een eenling. Allen witte neushoorns. Bijzonder indrukwekkende dieren. Neen, Martine we zijn ze niet gaan aaien.
Terwijl ik luidop de bedenking maak dat we nog geen olifanten hebben gezien (die zaten talrijk in Kruger) komen we plotseling oog in oog te staan met enkele olifanten. Op een ietwat open plaats blijkt het de voorhoede te zijn van een enorme kudde. Ik overdrijf niet 40 of 50 olifanten. We zijn best wel zenuwachtig. Die reuzen komen immers gevaarlijk dicht in onze richting gelopen. Ze zijn blijkbaar ook erg geagiteerd. Aan hun andere zijde worden ze gevolgd door enkele terreinwagens. We zijn er niet gerust in. Debbie rijdt langzaam acheruit. Op die manier wordt het gat tussen de terreinwagens en onze auto zo'n 500 m groot. De kudde raast voorbij. Ze lopen erg snel en maken enorm veel stof. Veel vrouwtjes, jonge, enkele kalveren. Allen driftig trompetterend. Af en toe een groot vrouwtje dat gevaarlijk wapperend met de oren onze richting uitkijkt, maar gelukkig niet vergaat tot een charge. Debbie is snel met de Nissan maar ik weet niet of ze snel achteruit zou kunnen rijden.
Het is in ieder geval een van de meest spectaculaire ontmoetingen die ik heb meegemaakt.
Nadat de stofwolk is gaan liggen en de olifanten allen verdwenen zijn zetten ze onze tocht verder. Op een gegeven moment worden we getipt door een vriendelijke tegenligger. Hij weet ons te vertellen dat 5,7 km verderop drie cheetahs te zien zijn. We aarzelen niet en zetten koers naar dat punt. In eerste instantie zien ze niks en denken we dat de cheetahs zich verplaatst hebben. Terwijl al een beetje zitten te vloeken ziet Debbie (gelukkig heeft ze een scherpe blik) rechts langs de weg de cheetahs. Dat is echt mooi. Het is niet dat die beestjes zich komen tonen. We hebben vandaag echt mazzel. De neushoorns, de kudde olifanten, opnieuw vier leeuwen en nog veel andere dieren. Een geslaagde dag.
We rijden terug naar S Lucia waar we de anderen terugzien. Zij bezochten het Crocodile Centre. Samen rijden we nog naar Lake Catalina en verder door naar Cape Vidal. Zo eindigt onze dag. Bij onze chalets maken we nog kennis met de buren. Zuid-Afrikanen die ook een uitstapje maken. Het is heel leuk om met hen te kletsen. Uiteraard gaat het dan over de World Cup, reizen, de veiligheid, bekende Belgen en Zuid-Afrikanen. Opnieuw een leuke dag. Morgen trekken we naar de Drakensbergen.
...waren we te gast in the Manzini Chalets in St. Lucia (klinkt een beetje als een Italiaanse geitenkaas he). We houden jullie echter graag volledig op de hoogte en daarom willen we best een paar daagjes terug in ons reisgeheugen surfen. St. Lucia was vooral een lekker warm oord, waar het 's winters soms 27 graden kan zijn. Het zwembad - dat trouwens verder door niemand gebruikt werd, omdat het nu eenmaal winter is - zat dan ook regelmatig vol met kleine Smeulderianen en Pelemannetjes. Maar omdat we toch niet hier zitten voor ons plezier zegt Bart altijd, konden we niet nalaten ook hier de dagen vol te boeken met activiteiten. Op ochtend twee van ons verblijf in St-Lucia stond er een guided morningwalk op het programma. Om 08:00 werden we verwacht aan de ingang van het 'Isimangaliso Wetland Parc', een van de vele beschermde natuurreservaten in Zuid-Afrika, voor een begeleide wandeling door het park. Dit was niet gevaarlijk als een wandeling door Kruger, waar we begeleid werden door twee gewapende rangers, ook de kinderen mochten mee. In dit park zouden we vooral antilopen, zebra's, gnoe's en vogels te zien krijgen. We zouden zelfs ver uit de buurt blijven van buffels, hippo's en crocs. Maar dit neemt niet weg dat de wandeling best de moeite waard was; we konden tot op enkele meters van de zebra's wandelen en de kinderen werden op een bepaald ogenblik verzocht om zo dicht mogelijk naar een kudde impala's, gnoe's en zebra's te sluipen om ze daarna in paniek te zien wegrennen. De volgorde van de vlucht werd voorspeld door de gids; eerst de gnoe's, dan de impala's en daarna pas de zebra's. Hun voorspelling klopte als een bus. De reden waarom de beestjes samen grazen heeft trouwens te maken met hun verschillende zintuigen. De gnoe's ruiken heel goed, de impala's zijn in bushland bekend om hun gehoor en de zebra's hebben superzicht. De vogelpracht viel een beetje tegen... we mochten ook niet te ver achterblijven (ook al zaten er geen leeuwen). Daarom besloten Bart en ik tijdens de middag (de anderen rustten een beetje uit bij of in het zwembad) naar een verderop gelegen stuwmeertje te trekken op aanraden van de gids. Daar zou het vol prachtige watervogels zitten. Het zat er inderdaad vol. Ik kon in de verte duidelijk grote reigersoorten zien en een pelikaan. De bomen zaten vol met kleine vogelsoorten, maar rond het meertje wandelen durfden we niet - krokodillen zijn hier nu eenmaal geen zeldzaamheid en we herinnerden ons van de boottocht dat het niet is omdat je ze niet zien dan ze er niet zijn. Op de paadjes verderop vonden we nog massa's sporen van grote katten - luipaarden zitten niet alleen in het park, maar er ook buiten. Na een verschrikkelijk avondmaal - keislechte gevulde pannenkoeken met mislukte kaassauzen en halfgare kippen - hadden we dan om 20:00 onze afspraak met een andere gids voor een nightdrive door het park. We vroegen ons eerst nog af of dat nodig was, want de hippo's liepen deze avond inderdaad door de straten van St-Lucia te dwalen - links houden op de straat jongens! De nightdrive werd verzorgd door Shaka Barker tours geleid door een bekend bioloog in St-Lucia, Kean Barker. Een erg gepassioneerde en goede gids, die ons ter inleiding al fantastisch veel vertelde over de diverse ecosystemen van het 'Isimangaliso Wetland Parc', wat trouwens 'een geweldig zicht' betekent - een naam die aan dit gebied gegeven werd door een verkenner van de grote Zulu-koning Shaka. Barker zelf is zijn tours ooit begonnen met de nadruk op kameleons, maar omdat het gebied nog steeds groeit en er ook nieuwe dieren bijkwamen, en je nu eenmaal niet voorbij een luipaard kunt rijden als dit langswandelt, zijn zijn tours vandaag veel ruimer. We verbaasden ons erover dat hij na een kleine blink met zijn zaklamp stopte om uit een onbeduidend bosje in de kant een kameleon te plukken van nog geen 10 cm groot. Wonderbaarlijke beestjes, die je gerust op je hand kunt laten zitten. William was als enige bereid zijn handje uit te steken... en ja, er zijn foto's. Verder zagen we nog diverse antilopesoorten, een kleine genetkat, een grasuil en zeer merkwaardig ook het nest van de tailorant - de kleermakersmier. Die maken een soort zijde aan en naaien daarmee een grote bol van bladeren aan elkaar waarin wellicht duizenden mieren huizen. Ik zag er eerder een hangen die dag, toen ik met Bart gaan wandelen was... gelukkig kwamen we niet op de idee er eens in te snijden met zijn zakmes. Ergens halverwegen stopten we in de bush voor een lekkere kop chocomelk met een koekje erbij... We keken naar de prachtige sterrenhemel en werden gewezen op het zuiderkruis en de schorpioen. De kinderen bleken tijdens de tweede helft al snel uitgeschakeld (behalve William dan), de zandman was vast vanbij die sterren neergekomen en had overvloedig gestrooid. De tocht eindigde om 23:00. HEt zou zwaar worden voor Debbie, Thomas en William de volgende ochtend. Zij hadden besloten dat ze samen een ander park zouden bezoeken - Imfolosi - om nog een luipaard of tachtig te kunnen spotten. Opstaan om 06:00 kon hun enthousiasme niet temperen.... maar dat is weer een verhaaltje voor de volgende keer.
