we proberen de berichtjes snel op elkaar te laten volgen - 4 dagen zonder computer inhalen hè.
Na 2 dagen om 4u45 opstaan, kunnen we eindelijk eens uitslapen , allè toch tot 8u30 want om 9u ontbijt. Zoals elke morgen keuze uit pannenkoeken, broodjes, omeletvariaties, fruitsalade en yoghurt.
Om 10u moeten we klaar staan in de lobby heeft Marco gezegd: we gaan opnieuw een jungle-wandeling doen naar de La Torre lakes - La Torre is de naam van een groot gebied/gemeenschap waar een aantal meren/vijvers zijn. Luisa, een andere gaste, gaat met ons mee (pech voor haar want haar partner is ziek). Na enkele minuten fluit Thomas achteraan : hij ziet beweging bovenaan in de toppen van de bomen. enkele zwarte aapjes slingeren nogal wild, het blijken saddleback tamarins te zijn, wel wat ver om goed te zien. Marco geeft bij een aantal planten en bomen uitleg over de lokale gebruiken: schors die ruikt naar look, eem vrucht waarvan de kleurstof van de binnenste pitjes (oranje) gebruikt wordt als schmink, bamboe waarvan we van het water binnenin proeven (het proeft gewoon naar water - goed als overlevingsmiddel, hier gebruikt voor bloeddrukproblemen), ... We moeten ook 1 voor 1 een riviertje over een balk.
Na nog een halfuurtje verder trekken door de jungle komen we bij een vijver waar Marco met zijn machete even ruimte hakt aan de oever en het visgerief bovenhaalt. Christel en ik zien even toe hoe alles in gereedheid gebracht wordt en iedereen begint te vissen. Wij en ook Luisa zien het na 5 minuten al niet meer zitten en gaan op de hoofdweg wat hangen: het is echt een dik half uur `de hel` hier, in de buurt van water .... muggen, zoemende vliegjes, ... We spuiten ons vol spray en lopen het padje over en weer om toch maar niet stil te staan. Mira en Anna komen er ook al snel bij , het vissen beu. Eindelijk hebben de mannen gedaan met vissen en met 1 piraña van William stappen we flink door om op tijd terug bij de boot te zijn.
Na de lunch nemen we allemaal een koude douche en rusten even uit. Om aan de vraag van de kinderen tegemoet te komen gaan we in op het aanbod van Marco om te gaan zwemmen in de rivier - Christel en ik hebben hier onze bedenkingen bij (hebben we daar geen kaaimannen in gezien en capibara`s, piraña`s, ziektes ????). Enfin, iedereen trekt zijn zwemgerief aan en in short en sleffers gaan we langs een pad achter Marco aan. Thoma blijft in de lodge om wat te lezen. Marco laat ons onderweg nog enkele dingen proeven - cacaobonen, stervruchten , en toont ons `drakenbloedbomen`(als je in de schors snijdt komt er een rode vloeistof uit die gebruikt wordt voor wondjes).
We komen bij de rivier aan en de kids en bart beginnen te volleyballen. Marco heeft een mini-kikkertje ontdekt, Christel en ik kuieren wat langs het strand, ik achtervolg enkele vlinders - er zijn er ongelooflijk veel maar o zo moeilijk om te fotograferen: sommigen zijn al fladderend prachtig van kleuren maar als ze stil zitten gewoon bruin, het lukt me toch om de urania-mot te trekken: een mot met fantastische kleuren, het is me nog niet duidelijk wanneer iets een mot genoemd wordt en wanneer een vlinder - niet alle motten zijn dus gewoon bruin.
Wanneer de bal voor het eerst in de rivier geraakt, durft er ineens niemand meer in, Christel dan maar als eerste. Na wat voetballen en zweten, bevindt iedereen behalve Christel en ik, zich met kleren in het water, best veel lawaai maken zegt Marco en oh ja, niet plassen want dat trekt ook iets aan wat in je urinekanaal wil zwemmen! Ik weet terug waarom ik niet in het water wou ...
De zon begint stilaan onder te gaan en we moeten nu echt terug ... iedereen spijt dat ze een short en sleffers hebben aangetrokken : na deze uitstap is het aantal beten per persoon verdrievoudigd! Zandvlooien? iets anders in het water? ik had in elk geval geen muggen gezien ... maar tot nu had ik geen beten op mijn benen, nu 20 ... ik heb altijd al snel beten gehad, maar alles samen is 60 op mijn lijf toch wat teveel - we hebben in elk geval genoeg gesprayd, het busje is bijna leeg.
Terug in de lodge hangen we in afwachting van het avondeten wat aan de bar, drinken een pisco sour en kopiêren op de laptop het filmpje dat Marco had genomen van de `dansende' manakins.
Na een lekker avondmaal - ook de piraña krijgt William voorgeschoteld, kruipen we voor de laatste maal onder de lakens.
Eerst en vooral (met uitstel evenwel want waar we zaten op 4 augustus was geen wifi) een heel gelukkige verjaardag voor Pit, mijn broertje die momenteel met de familie in Frankrijk vertoeft. Altijd leuk je verjaardag in andere kontrijen vieren. Binnenkort zien we elkaar weer. Ik kijk er naar uit. Klein presentje zit al in de rugzak.
Voor een tweede opeenvolgende dag dienen we heel vroeg op te staan. Wie dieren wil zien moet immers vroeg uit de veren. Dat is wat Marco, de gids, voortdurend herhaalt. Vandaag nemen we de boot om even verderop opnieuw aan te leggen langs de Tambopata. Samen met twee Britse toeristen installeren we ons bij een claylick. Voor de niet ingewijden: een claylick is een mineraalrijke slijkmuur langs de rivier. Daar komen veel vogels op af. Die eten namelijk veel planten en sommige daarvan zijn giftig. Om de vertering van deze planten te verbeteren komen de vogels mineralen halen uit zo'n claylick. We houden ons schuil in een vogelhut met zicht op de oever. Nu is het enkel nog wachten. En wachten, en wachten. Het duurt inderdaad eventjes voor de parkieten, papegaaien en macaws (ara's) het aandurven om de kleimuur te benaderen. Uiteindelijk komen ze dan toch. We moeten stil zijn want bij het minste geluid vliegen ze op. Ik probeer zo goed en zo kwaad het kan foto's te nemen. Maar het blijft een beetje frustrerend. Mijn 300 m lens blijkt ontoereikend. Slechts af en toe lukt een foto. En die zal ik nog moeten inzoomen op de computer zelf.
Eerlijkheidshalve blijft de claylick een beetje onder de verwachtingen. Er zijn veel spectaculairder claylicks maar die zitten niet in ons programma en daarvoor zouden we nog enkele uren verder moeten varen. De grote ara's laten zich vanmorgen niet zien. Wel enkele middelgrote papegaaien. Vooral de blauwkoppapegaaien zijn de moeite.
Tijd om terug te keren naar de lodge voor het ontbijt. Om 10 uur al zijn we opnieuw op weg. Dit keer doen we een fikse wandeling richting Lago Cocococha. Onderweg zullen we afdrukken maken van diersporen. Marco heeft daarvoor was bij alsook een vuurtje. De wandeling begint spectaculair want we krijgen een brulaap te zien. Weliswaar hoog in de bomen, maar in het zonnetje zien we hem wel duidelijk oplichten met zijn mooie rosse vacht. Waarschijnlijk de laatste van een troep brulapen. Het geluid dat die beesten maken draagt kilometers ver.
In mijn haast om de brulaap te fotograferen raak ik het dekseltje voor mijn lens kwijt. Dat is wel vervelend, hopelijk lukt het om de lens krasvrij te houden. En de brulaap is me trouwens te snel af. Geen foto.
De wandeling gaat verder. Je mag zo'n excursie echt niet onderschatten. De hitte zorgt ervoor dat je binnen de kortste keren lekt van het zweet. Zolang je blijft wandelen gaat het nog, maar van zodra je stilstaat zijn er ook nog die vermaledijde muggen. Het gezoem vlak bij je oren is heel vervelend. Iedereen staat voortdurend met de handen rond het hoofd te wapperen. Enkel Marco is dat gezoem gewoon. Hij blijft zoals steeds stoicijns kalm. Bovendien moet ie ook nog eens in de modder op zoek naar sporen. Na een tijdje vindt ie die ook. Sporen van tapir, pekari en een hert. Het duurt echter een tijdje eer hij al dat kaarsvet heeft gesmolten. Ondertussen worden we uitgezogen door de muggen.
We wandelen nog verder, maar de mot zit er een beetje in. Maar dan gebeurt iets heel leuk. Plots zien we een aantal manakins. Drie mannetjes voeren een heuse show op voor 1 wijfje. Manakins zijn echt bijzondere vogels. Ze zijn in staat om geluid te maken met hun vleugels door die tegen een ongelooflijke snelheid te laten trillen. De exemplaren die wij zien zijn roodkopmanakins. Zwart met rode kop. Ze gaan helemaal op in het spektakel voor dat wijfje. We zijn erg blij dat we dat kunnen gadeslaan. Wat we zien is echt vrij uniek.
Op de terugweg proberen we de sporen uit de grond te halen. Maar de was is niet heel stijf en helaas breken vele sporen. We zijn heel moe als we terug in de lodge arriveren voor de lunch. Om 10 na 6 gaan we nog kaaimannen spotten. Terwijl we op het duister wachten laten Arif, Mira en Anna nog een tattoo zetten met plaatselijk plantaardige kleurstoffen. De tattoo zou 8 dagen moeten blijven staan. Het is vooral even een leuk en rustig tijdverdrijf.
Wanneer het duister valt stappen we in een volle boot om op zoek te gaan naar kaaimannen. Marco staat vooraan in de boot en met behulp van een straf zoeklicht gaat die de rivieroevers af op zoek naar kaaimanogen. Dat lukt vrij aardig. Een keer gaat hij zelfs aan wal op zoek naar een exemplaar van zo'n meter lang. Het beest is hem te snel af en roefelt als bezetene het water in. Een leuk moment ook als we 2 capibara`s kniehoog in het water zien staan. We kunnen heel dicht bij hen komen met de boot. Debbie slaagt er in om ze te filmen. De capibara is het grootste knaagdier ter wereld en wij zien 2 erg grote exemplaren op enkele meters afstand.
Na deze duistere tocht slepen we ons naar het avondeten. Mira dient wel wakker gemaakt te worden vooraleer we aan wal kunnen gaan. De dag was lang en erg vermoeiend. Ontzettend leuk ook. Het avondmaal is echter pas rond half negen. Dat is zelfs voor ons volwassenen wat laat. Vlug eten en gaan slapen. Gelukkig gaan we morgen pas om 9 uur op pad.
De ochtendstond geeft zweet in de mond. Overnachten in de jungle is een door weightwatchers aanbevolen methode. In een soort dolby surround systeem hoor je veel geluiden, vooral veel geluidjes die je totaal niet kan thuisbrengen. Onderdeel van dit concerto zijn o.a. knaagdieren (?) die, ondanks de waarschuwing om geen eten op de kamers te laten, komen eten van de koekjes bij Thomas en Christel. Ik hoor vooral veel getippel (kakkerlakken? hagedissen?, muizen? Arif die naar het toilet moet?).
Om 4u30 rollen we uit ons bed. Wie veel wildlife wil zien moet daarvoor vroeg opstaan. No pain, no game! Dieren verlaten 's morgensvroeg hun huisjes om eten te zoeken. Hét moment om ze te ontmoeten en een klappeke mee te doen. We drinken snel een tasje koffie/thee en wandelen naar de lobby.
Marco, onze gids, is een stipte gast en staat ons dus al op te wachten. We wandelen naar de aanlegsteiger, stappen in de boot en varen stroomopwaarts op de Tambopata. Een paar bochten verderop meren we aan. Vanaf nu gaat het even te voet. Vogels horen we in overvloed, vogels spotten is door de dichte vegetatie, een stuk moeilijker. Na een halfuurtje door het woud langs een breed pad, arriveren we aan het oxbow lake. Er ligt voor ons een catamaran klaar. Enfin, die is niet direct gebruiksklaar. Het roer is in 2 stukken en de boot maakt water. Ondertussen worden we gepasseerd door 2 groepen toeristen die aankomen, aan boord van hun catamaran gaan en het meer opvaren. We staan er een beetje knullig, maar geduldig naar te kijken. Gelukkig is Mac Gyveros in de buurt en na wat schepwerk en macramé aan het roer kunnen we vertrekken.
Oxbow lake is de woonplaats van de reuze rivierotter (Los Lobos del Rio - "de wolven van de rivier"). In het wild leven er nog zo'n 5000 exemplaren. 1 otterfamilie woont in dit meer. Na 5 minuten dobberen duiken er 6 otters op. Ze jagen op vis en kibbelen om de vangst. Ze zwemmen op 6 meter van onze catamaran. Goed dat we zo vroeg zijn opgestaan. De otters blijven nog een tijdje in onze buurt om daarna verder weg te zwemmen naar een deel van het meer dat ontoegankelijk is voor bezoekers. Achteraf zal blijken dat we veel geluk hebben gehad. De otters hebben zich de rest van de week bijna niet meer laten zien. In de bomen spotten we ook nog een hoatzin, toekan en macaws.
In dit meer zwemmen ook wel wat piranhas. Er wordt een kleine viswedstrijd georganiseerd. Met een in stukken gesneden biefstuk, een stok en draad met vishaakje haalt eerst Mira en daarna Anna een piranha binnen. De boys slagen er niet in een visje op te halen. Snelle beestjes die piranhas. Piranha fishing evolueerde naar piranha feeding. Vanop de boot zien we nog een zwarte kaaiman voorbijdrijven.
We keren te voet en met de boot terug naar ons basiskamp Inotawa. We rusten uit; nemen een koude douche, bengelen wat in de hangmat, lezen een boek (Cement garden - Ian Mac Ewan, Open stad - Teju Cole, het goud van Thomas Vargas-Isabel Allende,...).
Over de middag eten we een hapje (We krijgen hier ook 's middags een warme maaltijd). Vanaf 15 uur (jaja, strak schema) worden we opnieuw in de lobby verwacht voor een wandeling naar de lokale boerderij. Dat blijken de buren te zijn die een plantage met veel fruit hebben. We krijgen wat info over de fruitsoorten, de landbouwtechnieken en proeven van wat rijp is. Arif en William mogen elk met een machete een bananenboom omhakken.
Tegen valavond keren we terug naar de lodge. We eten iets en kruipen in ons nestjes.
Vandaag is de dag dat we eindelijk vertrekken naar de
jungle. Technisch gesproken zijn we er al, maar Puerto Maldonado is nog altijd
een stuk van de bewoonde wereld. Dat zal nu anders worden, want ik verwacht
niet dat er zendmasten in de jungle zullen staan.
Vooraleer het zover is moeten we echter nog pakken, douchen,
ontbijten en de kinderen vertrekkensklaar krijgen. Dat brengt altijd wat
hectische situaties met zich mee. We zijn bijna te laat voor het ontbijt normaalgezien tot 9 u 30 in Tambopata Hostal
maar dat uur hebben we net overschreden en er is niemand meer te bespeuren in
de keuken. Bijna besluiten we om aan de overkant van de straat te gaan
ontbijten wanneer we ze vant Hostal met broodjes komen binnengestormd 5 more
minutes please and breakfast will be ready
Ik loop snel nog even naar de winkel voor een grote voorraad
water en koekjes (we verwachten dat dit duur zal zijn in de lodge) en om 11 u
komt iemand van Inotawa ons halen om te vertrekken. Er staat een bus voor de
deur (stijl collectivo) en ene Marco stelt zich voor als onze gids. We kunnen
niet meteen vertrekken, want er moeten ook nog andere mensen opgehaald worden aan
de luchthaven en hun vluchten hebben
vertraging dus dat kan nog eventjes duren. Ze stellen voor dat we naar het bureau
rijden een kleine 10 minuten buiten Puerto - om de rest van het bedrag te betalen dat we
hen verschuldigd zijn. Het is er al direct een pak groener en dichtbegroeider.
Cristina Weybrauch verwelkomt ons als de eigenares van
Inotawa. Het is met haar dat ik eerder contact had. Ze zegt dat ze
oorspronkelijk met haar ouders uit Zwitserland gekomen is, maar zich nu eerder
Peruviaanse voelt. Bart en ik denken wel dat ze zo vlak naar de oorlog verhuist
moet zijn en dat Zuid-Amerika voor bepaalde mensen een goeie bestemming was
toen. Wat de reden van de verhuis ook geweest moet zijn, maakt nu niet meer uit
je bent niet verantwoordelijk voor wat je ouder uitrichtten hé.Cristina is vriendelijk en ze heeft een
geweldige zwarte hond die zo lief is als Lisa (hond van ouders van Thomas) en
die kwispelend zijn balletje komt brengen naar de kinderen. Na een half rondje
Uno komt er een Amerikaans gezin toe van de luchthaven; ook zij zullen moeten
wachten op de laatste groep (vlucht). De twee gidsen stellen voor om terug naar
Puerto te rijden en daar een ijsje te gaan eten om het wachten wat aangenamer
te maken, dus hup iedereen opnieuw de bus op. Op de bus spelen we ons rondje
Uno uit en laten we de kaarten zien aanMarco. Hij ziet kaart van de Manakin (Bart heeft hem voor de grap
Okapi genoemd) en hij vraagt welke vogels we graag zouden zien. Zon Manakin
wil ik wel zien zeg ik, en ik zie aan zijn gezicht dat hij dat niet echt kan
beloven. Manakins zijn nu eenmaal niet zo eenvoudig te spotten. Ze zitten meestal
diep in het bos en dan ook nog eens redelijk hoog. Dat weet ik wel, maar ik kan
toch wel hopen niet?
De ijssalon aan de Plaza van Puerto is gelukkig open. We
bestellen allemaal een potje met twee bollen de Peruvianen kunnen ook ijs
maken. Ondertussen vertelt Marco wat meer over zichzelf - dat hij eco-toerisme
studeerde en zijn thesis maakte over één bepaalde vlindersoort (de naam ben ik
kwijt); dat hij binnen een maand en half papa wordt, maar dat zijn vrouw een
Nederlandse is en hij er niet bij zal zijn als de baby geboren wordt. t Lijkt
me niet echt een makkelijke situatie om de halve wereld tussen een relatie te
hebben.
Tegen een uur of half twee zitten we eindelijk op de bus om
richting Inotawa lodge te vertrekken. We passeren nog een keer langs het
bureau, tekenen er het reglement van de lodge kaarsjes uitblazen voor het
slapengaan, wc-papier in de mandjes en niet in het toilet, geen koekjes in de
kamers bewaren tenzij je knaagdiertjes op bezoek wil, stil communiceren omdat
de lodge redelijk open gebouwd is, etc We zijn benieuwd.
Ze hadden vooraf gezegd dat de rit naar de boot lang zou
duren, minstens een uur. Maar na een twintigtal minuten zijn we er al later
zal blijken dat tijdsbesef en afstandsbesef hier toch iets anders werkt dan het
onze. De bagage wordt door personeel van Inotawa in de boot geladen. Al wat wij
dienen te doen is netjes instappen in een lange rivierboot met afdakje en plek
voor een twintigtal mensen. We worden
verplicht een reddingsvest om te gespen, wat het moeilijker maakt om te bewegen
en te eten. We krijgen vrij snel een lunchpakket een vegetarische rijstmaaltijd
die verpakt is in een bananenblad, een banaan, koekjes, water en koekjes.
Allemaal prima verzorgd.
Onderweg zien we het eerste wildlife: schildpadden met
vlinders op hun kop, een witte kaaiman,een eenzame capibara, (grootste knaagdier ter wereld), gieren, verschillende
reigers en de eerste Macaws (ARAs) die overvliegen. De tijd vliegt ook, want
na wat in werkelijkheid meer dan een uur en half varen is, lijkt slechts een
kwartiertje. We meren aan langs de oever van de Tambopata, aan een houten trap die
recht de jungle in loopt. Ook nu moeten we onze bagage niet dragen, die worden
voor ons in onze hutten afgezet.
Wat eerst opvalt zijn de geluiden van cicaden, vogels en wie
weet wat nog meer. We wandelen langs een pad door het woud naar Inotawa en
verwonderen ons over de vegetatie en de reuzen ijzerboom die we onderweg
passeren. De lodge staat volledig op palen en heeft twee gemeenschappelijke
gedeelten. We worden verwelkomd door de gastvrouw Patricia met stervruchtlimonade
in het eerste gedeeltje de lobby, waar je in hangmatten kunt liggen of in een
van de bamboezeteltjes kunt luieren. Er staan twee lange tafels opgesteld met
allerlei schedels van zoogdieren, een immense kaaimannenschedel en een aantal diertjes
op chloroform.
Achter het zitgedeelte loopt een gang waarlangs
verschillende kamers liggen. Ze hebben geen deuren, maar eenvoudige gordijntjes.
Er is weinig privacy, vandaar de vraag om niet te veel lawaai te maken in die
kamertjes. Aan het einde van de gang splitst het palenpad; een deel loopt recht
naar achter waar de eetruimte en de bar is. Het andere deel buigt links af naar
de tuin waar verschillende bungalows op palen staan. Debbie en Bart krijgen
twee bungalows voor hun gezin aan het einde van het eerste palenpad. Ons gezin
krijgt er ook twee, ietsje verder in de tuin. Ik zie in de struik bij ons
huisje een mooie Trogon zitten (niet de makkelijkste vogel om te spotten) dit
belooft goed te worden, ze zitten gewoon in den hofJ.
Het hele complex is gebouwd met veel oog voor detail. Onze bungalows zijn
eenvoudig maar smaakvol ingericht, en alles is enorm netjes. Voor de ramen zit
muggengaas, maar verder is alles redelijk open. Er is enkel koud water, maar
dat kan echt geen kwaad je zweet je hier met momenten kapot en hebt behoefte
aan een (frisse) douche na elke vorm van activiteit. Marco vertelt ons dat we
in de eetruimte altijd fruit, koekjes, water, thee en koffie kunnen nemen dat
zit allemaal in de prijs inbegrepen (dus onze enorme voorraad water was
eigenlijk niet nodig). Het water komt uit de rivier maar wordt gezuiverd met
chloride. Het water om te douchen mogen we niet drinken. Het is ondertussen
half vier, tijd om ons op te frissen en aangepaste kledij aan te trekken voor s
avonds (lange mouwen). We mogen nog even rondwandelen in den hof, maar om 18 u
15 worden we verwacht in de lobby om onze eerste activiteit aan te vangen the
noctural walk.
Die avondwandeling is een geweldige eerste activiteit. We
moeten uitkijken voor kogelmieren; een beetje van die centimeterlange beestjes
geven je 24 uur pijn en koorts (goed om weten, want ook die zitten gewoon in
den hof en wandelen wel eens langs op het trapje van ons huisje). Marco zet
vervolgens redelijk snel zijn lamp op het hol van tarantula. Hij haalt haar er
terug uit met een stokje als ze snel naar binnen wil glippen. Ze knelt even
haar poten om de stok en we krijgen allemaal ruim de tijd om te kijken. Niemand
is bang niet nodig ze ziet er best mooi en indrukwekkend uit. Even later
krijgen we een piepkleine slang te zien - (red clea). We zien nog een tarantula
met babys, een gifgroene salamander en heel wat insecten. En als Marco ons
vraagt alle lichten uit te doen en even stil te zijn, zijn we allemaal eventjes
onder de indruk van het geluid van de natuur en dus ook van de muggen die
rond mijn kop zoemenJ
- toch beter in beweging blijven.
Na de wandeling mogen we aanschuiven aan het buffet. Er
wordt gevraagd niet meer te nemen dan we willen eten; anderzijds staat het je
vrij te kiezen en combineren wat je wilt t is goeie fret. Als dit zo 3 keer
per dag aangeboden wordt, hebben we goed gekozen. Tijdens het eten zegt Marco
dat we morgenvroeg om 4 u 45 op moeten, want om 5 u verwacht hij ons in de
eetzaal. We mogen dan fruit, water en koekjes meenemen voor de eerste expeditie
naar the Oxbow Lakes. Daar zullen we hopelijk Reuzenotters zien en pirañas
vissen.
We stoppen de kinderen én onszelf snel in bed ook al is
het pas 9 u steken overal de muskietennetten onder de matrassen en zijn klaar
voor de eerste nacht in de jungle.
Hallookes, Zoals Thomas al zei, gisterennacht vertrokken om 21u in Cuzco met de nachtbus; aangekomen vanmorgen om 7u in Puerto Maldonado. In de bus al goe warm, geen airco en plots wordt het toch kouder tegen 5u: ze hebben de airco gevonden. Echt niets voor mij in een bus slapen: Arif ligt half op mijn schoot, hij slaapt redelijk, ik zie elk uur passeren .... Waar het vorige week in Puno 's nachts rond het vriespunt lag, zitten we nu echt in de tropen: zelfs om 7u 's morgens als we uitstappen, is het al wreed warm! Bij het binnenrijden in Puerto valt direct de andere 'sfeer' op,want ik voel me precies in Afrika kweet niet waarom, het broeierige? meer dorpssfeertje? we worden opgepikt aan de bushalte door tuc tucskes: met ons 8 en de bagage hebben we drie tucs nodig en een lawaaierige en trillerige rit later, arriveren we in hostel Tambopata waar we ons over 3 kamers verdelen. We zijn wat vroeg om in te checken dus hangen we in de zetels voor de TV om naar de Olympische spelen te kijken; we proberen de Belgen te volgen, maar hier laten ze vooral de zuid-amerikaanse sporters zien. Enfin, we ontbijten en installeren ons in de kamers. Iets na de middag slenteren we naar de Plaza en naar het haventje. Christel en Bart ontdekken nog enkele mooie vogels maar wat hier direct opvalt zijn de ontelbare vlinders! heel mooi en nog maar een voorproefje van wat we in de jungle gaan zien! ik ben benieuwd, ze zijn alleen zo verdomd moeilijk te fotograferen, ze zitten niet allemaal zo vastgeplakt als die atlasmot op mijn trui in Machu Picchu! Na een ijsje en genoeg drinken (want het zweet loopt van ons lijf - het is echt wel 35 graden); ga ik met de jongsten terug naar de hostel want die willen gewoon wat in de hangmat hangen, het is te warm voor hen. Thomas, Christel, William en Bart wandelen nog verder naar de markt, kopen lekker fruit en maken voor iedereen een lekkere fruitsla. Christel en ik gaan nadien nog op zoek naar het bureau van Taca, want we willen de vliegtuigtickets die we maanden geleden gekocht hebben (om op 7/8 van Puerto terug te vliegen naar Lima), bevestigen. Alles blijkt in orde te zijn, toch een geruststelling.
Voila, we hebben net gegeten, kinderen onder de muggennetten, malariapillen nemen we 's morgens op een gezamenlijk vast moment (2 dagen op voorhand beginnen en tot 7 dagen nadat we uit de jungle zijn!) en we zijn klaar voor ons 4 daags verblijf in Inotawa aan de Tambopata rivier. Thomas heeft het al gezegd, we kunnen dus even geen nieuws meer bloggen: 6 augustus zijn we in de namiddag (voor jullie avond dus) terug in Tambopata Hostel en we zullen zo snel mogelijk iets laten weten!
Vandaag onze laatste dag in Cuzco. Een laatste
keer het ontbijt met broodjes en confituur op het dakterras. De groep wordt
opgesplitst, William, Bart en ik besluiten om nog enkele zaken te bezichtigen in de stad. Christel, Debbie, Arif, Anna en Mira gaan hun eigen chocolade maken in het museum voor chocolade. We hebben geen haast dus we trekken eerst nog samen naar dat museum. Het chocolade maken vindt plaats tussen 11 en 13 uur. Met z'n drieën gaan we eerst een aantal winkeltjes af. Op zoek naar een leuk voetbalshirtje. Dat van de Peruviaanse nationale ploeg valt in de smaak, maar wanneer William ergens de nationale outfit van Angola vindt is Bart meteen verkocht. Daarvoor kom je immers toch voor naar Peru. Pogingen om een muziekhandel te vinden draaien op niets uit. Dus ik weet niet of ik er in zal slagen de gevraagde muziek mee te brengen. We hebben nog een kans in Lima.
Vervolgens trekken we naar het Inca-museum. Daar krijgen we een mooi overzicht van enkele pre-Inca culturen maar het gaat uiteraard in hoofdzaak over de Inca's. Veel terracotta, mooi textiel, foto's van Hiram Bingham, mummies uiteraard. Eigenlijk hadden we het museum beter bezocht vóór we naar Machu Picchu trokken, maar geen nood. Op de binnenplaats zitten enkele lokale vrouwen te werken aan hun weefgetouw. Op een rek liggen enkele prachtig geweven stukken. De grote doeken zijn erg prijzig. terecht ook want elk stuk is uniek. Op kaartjes kan je niet enkel de kostprijs zien maar ook wie het stuk heeft gemaakt en in welke stijl. Het geeft een extra kwaliteit aan de stukken. De grote doeken zijn niet voor mijn portemonnee maar ik laat me maar wat graag verleiden tot aanschaf van een prachtige sjaal in 100% alpaca.
Het is ondertussen bijna 13 uur dus tijd om naar onze chocoladeliefhebbers te gaan. Eens daar blijkt dat die nog duchtig bezig zijn. Het is duidelijk dat ze zich goed amuseren. Debbie won bvb een zak chocoladethee (jawel dat bestaat blijkbaar). En het is lekker ook. dat stellen we zelf vast wanneer we spontaan een kopje aangeboden krijgen. Rond half twee kan de chocolade in de koelkast. Voor half zes moeten we die gaan ophalen. We zijn benieuwd naar de kinderen hun creaties. Aangezien we gisteren niet in het museum van natuurwetenschappen zijn geraakt haasten we ons daar nu naar toe. Dat draait echter uit op een teleurstelling want ook vandaag staan we voor gesloten deuren. We zijn een half uur te laat. Dat vinden we toch wel jammer. Ok, het gaat grotendeels om opgezette dieren maar we zouden zo een mooi overzicht krijgen van de fauna in de jungle.
Veel enthousiasme om nog iets anders te bezoeken is er niet meer. Enkel Debbie en ik willen nog een bezoekje brengen aan het klooster van La Merced. De anderen gaan de chocolade halen. We hebben alvast geen spijt van ons bezoekje. We komen op een bijzonder mooie kloostergang terecht. Rijk versierd met houten plafonds en schilderijen. De tuin is ook prachtig en op de koop toe krijgen we bezoek van een bijzonder mooie kolibri die zich maar wat graag laat fotograferen. Jammer voor Christel en Bart, die toch bekend staan als de grootste vogelliefhebbers.
In het chocolademuseum blijkt de chocolade nogal naar de fondantkant uit te vallen. En daar zijn de kindjes niet zo zot van. Maar toch leverden ze uitstekend werk af. Zo hebben we nu hopen donkere chocolade. Op het San Blasplein gaan we nog iets drinken en in de late namiddag trekken we naar de Ierse pub van Paddy. Daar kunnen we immers de tijd doden en ons avondeten nuttigen. En op groot scherm toch een beetje naar de Olympische Spelen kijken. Een beetje beachvolley, basketbal, zwemmen. Maar geen Belgen. Buiten Van Snick hebben we nog niet te veel gepresteerd blijkbaar.
Oh ja voor alle duidelijkheid. Vanavond trekken we met de bus naar Puerto Maldonado. Wanneer je de kaart van Peru bekijkt zal je vaststellen dat die stad in geheel ander landschap ligt dan Cuzco. We trekken naar de jungle. Temperatuur aldaar: 34 °C. Vanuit Puerto Maldonado trekken we naar een lodge midden in de jungle. 3 uur varen op de Tambopata rivier. We kunnen nu al met zekerheid zeggen dat we een aantal dagen niet zullen bloggen wegens geen internet. Toch even melden. We willen niet dat jullie op het thuisfront denken dat ons iets is overkomen. Van zodra het kan zijn we terug online.
Om 21 uur vertrekken we dan uit Cuzco. Met de nachtbus naar Puerto Maldonado. In het pikdonker kijk ik uit het raampje van de bus. Ik zie niks, maar mijn oren vertellen me dat we flink aan het dalen zijn. Meer nieuws vanuit Puerto Maldonado van Christel. We vermoeden toch dat we daar nog internet zullen hebben.
Vandaag wordt het een korte overgangsetappe in onze Tour de Peru. Een etappe met één licht euforisch moment. Vanuit Pisac reizen we terug naar Cuzco. In Pisac stappen we in een collectivo (= busje voor 12 tot 20 pers.) en verlaten definitief de heilige vallei. Na een korte rit nemen we opnieuw onze intrek in Hostel Resbalosa. We doen onze vuile was binnen en relaxen. We zien een Noord-Koreaan Olympische kampioen worden in het gewichtheffen. Via de sporza website kunnen we de sportprestaties van onze jongens volgen.
Na een korte wandeling naar de Plaza de Armas ondernemen we een zoveelste poging om via de bankcontact ons geld uit die muur te krijgen. Hip hip hoera, Christel doet een vreugdedansje en de handjes gaan in de lucht. Er komt weer geld uit!! (een voorlopig einde aan de episode: Lenen bij Mevrouw Nys is lenen bij een vriendin). Met dat geld eten we broodjes en kopen nog wat souvenirs voor de familie.
Met onze boleto turistico bezoeken we het museo popular (niet veel soeps) en gaan nog langs in het centre of native art. Dit centre is in feite een zaal met podium waarop traditionele muziek en dans wordt opgevoerd. Best wel leuk.
Daarmee hebben we voor de laatste keer onze boleto gebruikt ("No more boletooooooooooooooo's")
Ondertussen is het 22u30 en dus bedtijd voor Bonzo.
