Ola Todos

Aangezien Peru nogal een groot uitgevallen land is (40x België) en wij toch graag zo veel mogelijk willen (af)zien, spenderen we wel wat tijd in een taxi, collectivo (kleine busjes), bus, vliegtuig, tuk-tuk,…

De meest aangewezen manier om hier afstanden op een comfortabele en relatief goedkope manier af te leggen is een bus nemen. Het bus netwerk is vrij goed uitgebouwd met een ruim aanbod aan busmaatschappijen die op regelmatige tijdstippen rondrijden. Met 8 reizigers zijn we echter wel genoodzaakt om op voorhand bustickets te regelen.

Vandaag kozen we Transzela.  Zij zulllen ons van Puno naar Cuzco brengen. Het wordt een dagetappe van 6 uur (voor langere afstanden kiezen we voor nachtbussen, zie Lima-Arequipa en binnenkort Cuzco - Puerto Maldonado).

Na een kleine, valse start (Debbie moest vanuit de busterminal nog even naar het hotel om wat vergeten  bezittingen op te pikken: knuffeluiltje van Mira, tandenborstel Bart en de teensletsen  van Willam – die zich niet echt bewust was van deze vergetelheid) stappen we op de bus.

We zitten bovenin (dubbeldekkers) vooraan in comfortabele zetels (we kunnen die naar achter leggen met een extra voetsteuntje). Mira en Anna zitten zelfs helemaal voorin met een panoramisch zicht van 180° (Celsius zal later blijken wanneer de zon vol op hun raam scheen). Op deze bus echter geen airco, TV-animatie en warm eten. Voor animatie en eten zorgen we zelf (zoals thuis werd gezegd:”gezelligheid mokt te zelf héé”)

Vanuit Puno reizen we via Ayaviri en Sicuani tot in Cuzco. We rijden door de altiplano (hoogplateau/hoogvlakte) en het landschap veranderd van een open, dorre vlakte naar een meer gesloten, steiler en  groener landschap (De Spanjaarden hebben hier massaal veel eucalyptus bomen geïmporteerd).

Na een busreis van 7 uur arriveren we in Cuzco. We nemen een taxi naar Hotel Casa Helena. Zij hadden via mail laten weten dat er nog plaats was voor 8 pers. Bij aankomst blijkt echter dat alles al verhuurd is. Blijkbaar had ze onze laatste mail  ter bevestiging niet ontvangen. Bullshit. Over naar plan B: Debbie en Thomas gaan te voet op zoek naar een andere huisvesting.

Uiteindelijk kunnen we terecht in Hospedaje Resbalosa. Een eenvoudig hostal met,  vanop het dakterras, een mooi uitzicht op de plaza de armas.

We eten nog iets en kruipen dan in onze nestjes. Morgen verkennen we Cuzco.

Bart

Bijlagen:
Grens.jpg (182.7 KB)   
Plaza de Armas.jpg (163.6 KB)   
Tussenstop.jpg (203.2 KB)   
Zicht hotel.jpg (247.8 KB)   

Dag lieve luitjes thuis,

Er kan alweer een nieuwe dag beginnen in het zonnige Peru. We trekken jassen aan van 's ochtends. Hoewel ik een goeie nachtrust gehad heb - in een extra slaapzak en onder een paar kg dekens - klagen Bart en Debbie van te veel lawaai op straat. Er wordt geroepen, gefeest en  het verkeer zorgt zoals gebruikelijk ook voor de nodige decibels. Anna vraagt zich vooral 's ochtends af waarom we tijdens onze zomervakantie - geassocieerd met warm weer (al hoor ik dat het niet vet is in België) - net in de kou moeten zitten.
Maar tegen dat we vertrekken is iedereen goedgezind :) en kunnen we genieten van het frisse maar zonnige Puno. We wandelen langs het postkantoor om onze kaartjes te posten. en daarna zetten we koers naar de haven, waar we hopelijk de Yavari kunnen bezoeken, een oud Brits stoomschip uit de 19e Eeuw dat ze in stukken over de Andes hebben vervoerd - vandaag ingericht als museum. Bart heeft echter een afspraak met Ivo (kennis van iemand die Bart in België ken en die in Puno woont) aan wie hij een pakje uit België moet bezorgen; hij komt later naar de Yavari. De rest vertrekt naar Yavari. Daar aangekomen merken we dat de stoomboot een paar km verder op langs het meer ligt en dat we dat stuk onmogelijk te voet kunnen afleggen. Wat zullen we nu doen? Wachten op Bart aan de pier en hopen dat hij niet gewoon een taxi naar de Yavari neemt. Zelf een taxi naar de Yavari nemen en hopen dat Bart hetzelfde doet? Er ontstaat een beetje verwarring en ondertussen worden we op de pier door verschillende mensen aangesproken om ons met de boot naar Uros te brengen, of een tochtje te maken, of om iets te verkopen. We ontmoeten ook een zekere Roberto. Hij toont ons zijn boot en zegt dat hij ons best een uurtje wil rondvaren op het meer (dan hebben we toch een tocht op het beroemde meer gemaakt hé); hij kan zelfs voorbij de Yavari varen. Maar waar is Bart? Debbie besluit een eindje terug te wandelen en hem te gaan op wachten. Ze denkt er aan dat Bart met haar GSM naar Ivo gebeld heeft, en slaagt erin hem te bereiken. Bart was nog aan 't keuvelen met Ivo; we mogen hem subiet, binnen 10 minuten, direct verwachten...
En dan maken we samen een tocht in de boot van Roberto voor 60 sol. Hij vaart ons naar een klein eilandje in het meer dat vol vliegen en muggen zit...omdat er ook 3 varkentjes wonen. Oké, we konden niet meer naar Uros (dat zien we wel heel in de verte liggen). Iedereen klimt wat op rotsen, geniet van het uitzicht, of van de vogels op het water en in het riet. Na een kwartiertje klimmen we terug in de boot en vaart Roberto ons netjes terug naar de haven. Het is ondertussen half twee en tegen twee uur zouden we worden opgepikt aan het hotel voor een trip naar de Sillustani graftombes. We wringen ons snel in enkele tuktuks en snorren naar het hotel... 'die van Thailand waren een pak sneller,' beweert William.
We hebben amper tijd om nog iets te wisselen in het hotel, een empanada naar binnen te werken of we worden al geroepen door de man van het reisbureau en de gids van de tour. een vol programmaatje kun je 't noemen.  De busrit naar de archeologische site in Sillustani duur ongeveer 45 minuten. Onderweg stoppen we een keer om het uitzicht over Puno aan het Titicacameer te kunnen fotograferen.
De gids biedt alweer uitstekende service. Hij moet twee busjes (+/- ongeveer 30 mensen samen) gidsen in het Engels en het Spaans; beslist geen gemakkelijke klus. Ik zou jullie de hele santakraam kunnen herhalen... maar dan zit ik vast tot vannacht te bloggen, dus hou ik het bij de belangrijkste zaken:
De Chullpa tombes van Sillustani zijn verschillende graftombes uit het pré-Incatijdperk (+/- 500 jaar oud) gebouwd door het Colla-volk; hoewel sommige stukken al in samenwerking met de Inca gebouwd werden ('t is beter samen te werken dan te blijven vechten zeker - want gevochten hebben ze zeker). De graftorens van de belangrijkste overledenen waren het grootst en mooist... steeds gebouwd in de vorm van een enorme fallus. De doden werden in foëtushouding in een binnenconstructie begraven. Betekenis: moeder aarde en de zonnegod zorgen samen voor een nieuw leven voor de dode = reïncarnatie eigenlijk. Soms werden ook anderen geofferd als er een belangrijke persoon doodging. Met gehandicapte kinderen hadden ze er minder moeite mee het offer sneller te brengen als bij anderen. De bouwwerken werden gebouwd met Sillar en vulkanisch gesteente. Vooral de Sillar (witte steen) zorgt voor problemen om de tombes te bewaren (te poreus). Na een grondige uitleg kunnen we de site nog eens rondwandelen en van een panoramisch uitzicht over het hoofd van het meer ( lake Umayo) genieten. Dit laatste ligt hoger dan Titicaca en smaakt minder zout.
Op de terugweg naar de bus zit een jongentje met een kleine alpaca te wachten tot toeristen hem willen fotograferen. Hij palmt Mira en Anna helemaal in. Ze aaien de Alpaca en het jongentje vraagt wat het vreemde ding rond mijn nek is. Ik laat hem kijken door de verrekijker en zijn verwondering is minstens zo groot als de interesse van Mira en Anna in de Alpaca. We nemen en foto... en dat kost ons een centje voor zijn melk, zegt hij. Geen probleem uiteraard.
Tegen de tijd dat we terug in Puno arriveren is de zon onder en dat voelt onmiddellijk veel kouder aan. We gaan een hapje eten in een lokale pub voor Peruvianen en spelen Uno tot lang nadat alle koffie en thee op is. Daarna trekken we naar het hotel. We checken de mail om te zien of er reacties zijn op onze reservatievragen voor verblijf in Cusco... slechts eentje blijkt vrij te zijn. 't Is een iets duurdere zaak - maar iedereen kijkt uit naar Peruaans ontbijtbuffet en lekker warme douches, dus bevestig ik 'Casa Elena'. 
En dan snel in onze koude bedjes, want morgen moeten we vroeg op. We hebben een busreis van 6 uur voor de boeg die ons naar cusco zal brengen. Maar dat verhaal zal Bart jullie vertellen.

Groetjes, Christel

PS - alles kits in het thuisland? 

Bijlagen:
Boot.jpg (164.5 KB)   
Bruidsstoet.jpg (139.1 KB)   
Sillustani.jpg (162.5 KB)   
Vermoeidheid.jpg (108.2 KB)   

Hallo,

We zijn ondertussen vrijdag 20 juli, 7u en 2 taxi’s brengen ons naar het busstation, waar we voor de eerste keer een minder aangename kant meemaken van de reisbureau’s: Wonderland Peru had ons wel een ontvangstbewijs gegeven voor de betaalde busrit van Arequia  naar Puno, maar er “vergeten” bij te vertellen dat we wel de tickets zelf nog hadden moeten ophalen!  Enfin, snel naar de andere kant van de straat voor de tickets, de plaatsen waren gelukkig nog niet doorverkocht, en dan met de bagage ingecheckt. We hadden al een wantrouwen bij dat mens van Wonderland en dat bleek dan toch uitgekomen: ze probeerde nogal hard tickets aan te prijzen voor de toeristenbus maar  die vertrok pas om 13u zodat we na 6u rijden laat in Puno zouden zijn, dan liever een busmaatschappij die we niet zo kenden (Julsa) maar wel om 20u vertrok. “het is niet zo te vertrouwen, let op je bagage, er zijn geen toiletten aan boord,…” allemaal leugens dus, zo bleek ….

Na een busrit van 6u komen we dus aan met enige vertraging aan in Puno rond 15u, ondertussen had een man ons 2 hotelletjes aangeprezen en belanden we dus in hotel Europa. Onze bustickets voor Puno-Cuzco voor 22 juli hadden al we bij Colca Trek gekocht (en die hadden wel gezegd dat we nog de echte tickets in Puno moesten ophalen bij een bevriend bureau) worden ons door het bureau zelf gebracht en de man probeert ons wat trips voor de dag nadien aan te prijzen. De ‘tourist-trap’ – een boottocht naar Uros, het drijvende eiland, slaan we af (we zoeken morgen zelf op de één of andere manier op het Titicacameer te varen)  maar de uitstap naar Sillustani, een site op een landtong met zicht op het meer en de bekende graftombes van de Colla-bevolking (pre-inca) nemen we aan. Morgen gaan dus tussen 14u30 en 18u naar deze  plaats, ik ben benieuwd …

Groetjes, Debbie

20-07-2012 om 00:00 geschreven door pelemansmeulders

Belangrijkste feit vandaag. Nadat gisteren met de antibioticakuur is begonnen is Arif weer helemaal de oude. Na de 2 prachtige maar ook vermoeiende dagen in de Colca Canyon beginnen we onze laatste dag in Arequipa erg rustig.  We gaan zo laat mogelijk ontbijten. Mira krijgt een aanvalletje van voedselheimwee. De broodjes met confituur vinden niet langer genade. Ook Arif spreekt al enkele dagen van een Lange Jan met frietjes, hij heeft er zelfs al over gedroomd.

Vandaag op het programma. Geld afhalen, alweer. Dat blijkt echt wel een probleem. Voor al wie ooit van plan naar Peru te reizen: neem veel cash geld mee. We dachten makkelijk geld te kunnen afhalen (in Zuid-Afrika was dat alvast geen probleem), maar heel vaak is er iets mis met de bankautomaat en als we geld kunnen afhalen is dat beperkt tot enkele honderden soles. Als je dan bedenkt dat je telkens een commissie moet betalen dan zijn we daar al flink wat euro’s aan kwijt. Heel vaak kunnen we ook niet betalen via een kredietkaart. Dus kampen we voortdurend met cashflowproblemen.

Deze morgen verliezen we toch weer tijd met het afdweilen van bankautomaten. In de voormiddag passeren we nog een laatste keer langs het bureau van Colca Trek om daar onze bustickets van Puno naar Cuzco te regelen. Cuzco is immers een erg populaire bestemming en we willen niet voor voldongen feiten komen te staan (lees geen bus naar Cuzco).

Na de financiële en transportperikelen begeven we ons met de hele ploeg naar het universiteitsmuseum. Want aldaar vinden we de wereldberoemde Juanita, het meisje van Ampato, de ijsprinses. In 1995 barstte de vulkaan Sabancaya uit. Algauw werd een expeditie uitgestuurd naar de vulkaan Ampato om vandaaruit de erupties gade te slaan. Deze expeditie onder leiding van Johann Reinhard vond toen boven de 6000 m het perfect bewaarde lichaam van een Inca-prinses. Het meisje was door de vulkaanuitbarsting losgekomen en het ijs waar ze in was bewaard was gezakt.

Haar gelaat was wel getaand door de felle zon tijdens de dagen dat ze daaraan werd blootgesteld, maar de huid op haar lichaam was griezelig goed bewaard. Bovendien werden op dezelfde vulkaan nog 3 andere ‘mummies’ gevonden. Deze kregen echter minder prozaïsche namen: meisje 2, meisje 3 en jongen 1.

In het museum krijgen we eerst een film te zien, gemaakt door National Geographic. Dat is een mooie opbouw naar het eigenlijke bezoek en geeft de nodige duiding. Vervolgens bezoeken we enkele zalen waar alle voorwerpen gevonden bij Juanita worden tentoongesteld. Daaruit werd het verhaal rond het meisje afgeleid. De Inca-prinses werd onder begeleiding tot bijna bij de top van de Ampato gebracht om daar te worden geofferd aan de berg. Ze was om en bij de 12 jaar en van adel. De reis begon waarschijnlijk in Cuzco dus het gezelschap (priesters) moeten weken onderweg geweest zijn. Waarschijnlijk kreeg ze daar een verdovend brouwsel te drinken en vervolgens werd ze met een klap tegen de schedel ter dood gebracht. Vermoed wordt dat ze al erg onderhevig was aan hoogteziekte. Ze moet erg bang geweest zijn maar ook trots. Ze zou immer als halfgodin mogen plaats nemen tussen de berggoden.

Helemaal op het einde zien we dan uiteindelijk Juanita zelf. In een erg donkere en koude kamer wordt ze bewaard in een glazen kast bij -20 graden. Het is een erg fascinerend beeld. Helaas zijn foto’s niet toegelaten. Dus wil je een beeld dan moet je ze even googlen.

Na het museum bezoeken we de markt van Arequipa. Erg leuk, erg kleuurijk ook. We kopen fruit en brood voor de trip van morgen. Ook een groot stuk kaas. We proeven voor het eerst een exotische vrucht van Peru. Chirimolla. Ik ben niet zeker van de schrijfwijze maar dat het lekker is weet ik wel. Blijkbaar is er op de markt ook een afdeling ‘geneesmiddelen’. Heel veel kruiden uiteraard, sommigen heel bekend andere weer niet. Maar vooral de gedroogde lamafoetussen vallen erg op. Op de markt worden ook levende dieren verkocht, waaronder natuurlijk cavia’s.

Na de markt wandelen we naar een restaurant ‘Tradicion Aruiquipeña’. Dat staat in de gids aangeprezen als etablissement waar je streekgerechten kan proeven. Het is echter een heel eind wandelen en de zon steekt nijdig. Het voordeel is dan wel dat je door de straten buiten het centrum wandelt en dan kan je je ogen weer de kost geven. Het restaurant zelf is wat prijzig maar het eten is lekker. Oh ja, voorlopig wagen Christel en Bart zich nog niet aan de cavia, ook al staat die op het menu.

Morgen naar Puno, een stad aan het Titicaca meer. Met 3810 meter het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Dus ijle lucht, warm overdag, erg koud ’s nachts, droge neuzen, gesprongen lippen, de huid die afziet. Maar we willen het voor geen geld van de wereld missen.

 Thomas

Bijlagen:
Geluksbrenger.jpg (151.8 KB)   
Markt Arequipa.jpg (213.8 KB)   

Bijlagen:
Condor.jpg (51 KB)   
Ezel.jpg (243.9 KB)   
terrassen.jpg (232.3 KB)   
Warm bad.jpg (207.6 KB)   

We springen te zevenen uit ons bed, letterlijk. Om half acht MOETEN we ontbijten, want vanaf 8 uur zou het busje van ‘Colca Tours’ al aan de deur kunnen staan. Met de kinderen is dat niet altijd makkelijk. Je moet ze aansporen om op te staan, snel te douchen, mee te helpen om hun rugzakken te pakken en erop toezien dat ze niks laten liggen. Maar, finaal eindigen we netjes op tijd aan tafel en zijn we bijna klaar op het ogenblik dat ‘Ruswell’ onze gids aanbelt. We smijten de grote rugzakken en alle bagage die we niet mee willen nemen in een stockageruimte van ‘Casa del Sillar’ en lopen door het steegje de deur uit en hoppen op de bus. Daar zit al een Canadees koppel in uit Quebec (tijd om wat contacten te leggen voor de volgende bestemming binnen twee jaar misschien hé).  Er komen nadien nog twee mensen bij uit Duitsland, en dan rijdt onze chauffeur ‘Jorgé’ richting Colca.

Ruswell legt uit dat we eerst zullen stoppen in het ‘Reservas Nacional de Agua Salinas’, dat we regelmatig stops zullen maken om de drie grote vulkanen te bekijken (El Misti, Chanchani en Pichu-Pichu) alvorens door te rijden naar het hoogste punt - 4910 meter (= hoger dan de top van de Mont Blanc - daar heb je een goed zicht op Hualca-Hualca  en op El Misti, waaruit de Amazone ontspringt) om dan opnieuw te dalen naar Chivay (3600 m).

’t Is een goeie gids die met onmiskenbaar veel liefde voor zijn land, behalve info over de natuur en de omgeving, ook politieke, economische en culturele informatie geeft over Peru. Hij vertelt dat de Pueblos Nuevos – nieuwe dorpen in sneltempo groeien rond Arequipa, maar dat de huizen ondanks het feit dat ze er al 20 jaar staan nog steeds geen stromend water hebben. Mensen staan alle dagen om 5 u op om water te komen dat in grote containers rondgebracht wordt (60 l voor 1 Sol = 3.21 €). 27 % van de bevolking van Peru is heel arm. Dwz, ze leven van +/- 300 sol per maand (bedenk dat de prijs van één trip naar de Colca voor 1 volwassene 380 Sol bedraagt en dat we gisteren Lomo gekocht hebben tegen 22 Sol/kg).  In ieder geval Ruswell hoopt dat de nieuwe president ervoor zal zorgen dat – zoals hij beloofde voor de verkiezingen – elke Peruviaan binnen 5 jaar zal voelen dat de economische toestand verbeterd is. Ollanta zal binnen een jaar de oude contracten met verschillende buitenlandse mijnbedrijven moeten heronderhandelen… vandaag betalen de US, Candada, Noorwegen, Duistland, … bv nog steeds evenveel taksen op het koper dat ze ontgonnen dan in de jaren 90 – terwijl de koperprijs enorm gestegen is ondertussen. Ik hoop met hem dat de nieuwe president zijn beloftes inderdaad weet na te komen…

Na een uurtje en half en na het landschap te hebben zien veranderen in een mooie en uitgestrekte woestenij rijden we het Reservas Salinas binnen… daar merken we voor het eerst de vicuñas op, een van de twee wilde kameelachtigen van Zuid-Amerika. (later zullen we de gedomesticeerde Lama en Alpaca nog tegenkomen. Van de wilde Huanaco echter geen spoor – van hen lopen er nog slechts enkele duizenden rond in Peru en ze komen nooit dicht bij de weg). De Vicuñas grazen langs de kant van de weg, met op de achtergrond - ik weet al niet meer de welke – vulkaan. Een mens geraakt gedesoriënteerd op den duur door al dat draaien en keren en stijgen.  We kunnen allemaal een sanitaire stop maken aan de ingang. De toiletten spoelen niet door… de toiletafvoer is bevroren. Vanaf nu trekken we om uit te stappen een warme trui of zelfs een jasje aan. Vreemd, want de zon steekt enorm.

Kort na de inkom rijdt Jorgé van de weg af; we rijden nu over een hobbelig pad door het woestijnachtige landschap tot we op het punt gekomen zijn dat we te voet verder moeten. We maken een klein wandelingetje om enkele bijzondere rotsformaties te bekijken. Die worden gevormd door de wind en naar beneden stromend water (tijdens het regenseizoen). De bodem ligt bedekt met vulkanische as van toen de vulkaan Chachani nog eens buikpijn had… lang geleden hoor.

Ruswell is onze tijdsbewaker, hij drijft zijn kudde tijdig samen als het tijd is om naar de bus terug te keren. Maar valt dat tegen. De lucht is ijler en de inspanning van 500 meter naar boven stappen voelt aan alsof ik al km’s gestapt heb. ‘En nu gaan we stijgen naar 4900 m’, zegt Roswell. Van daar heb je een fantastisch uitzicht. Kan wel zijn, maar ik voel me toch minder en minder happy worden. Ik vraag de anderen hoe ze zich voelen. Maar zij schijnen zich niet even duizelig en mottig te voelen. Ik voel de druk achter mijn ogen, krijg het erg benauwd en kan nog net het afvalzakje van onder mijn stoel trekken… zakje vol, vreselijk gevoel. Daarna stoppen we aan het uitkijkpunt en bekijken we nog een bijzondere plant die alleen boven 4000 meter hoogte voorkomt en op een rots lijkt (als je erin snijdt komt er een soort hars uit dat gebruikt wordt om artritis te behandelen). ’t Is prachtig, maar ik heb nu ook nog hoofdpijn. Dit is nu Soroché – hoogteziekte; ik neem onmiddellijk een Diamox-pilletje en hoop op beterschap.

We dalen tot 3600 meter en lunchen in Chivay (een fantastisch Peruviaans buffet). Ondertussen blijken ook Debbie, Anna en Mira wel wat last te hebben van hoofdpijn. Arif voelt zich al een paar dagen slapjes, maar dat hoeft niet noodzakelijk van de hoogte te zijn. Voor de zekerheid geven we Mira, Arif en Anna een halve Diamox. Debbie neemt het preparaat dat zij door het tropisch instituut voorgeschreven kregen.

In de namiddag rijden we door naar Cabanaconde (we zullen slapen op 3700 m). Maar voor we daar arriveren maken we nog verschillende stops. Het landschap is prachtig. De terrassen van de Wari (pré-incacultuur) zijn nog steeds in gebruik. Roswell geeft veel uitleg (gelieve zelf eens op te zoeken op Wikipedia, hé – iedereen lacht me nu al uit over mijn lange en gedetailleerde verslaggeving). Hij toont ons de Waritombes die heel hoog tegen de rotsen gebouwd werden. We zien verschillende soorten roofvogels én een Viscacha of twee.

Na deze stop, hebben we nog een kleine wandeling voor de boeg. Die gaat naar Mirador Cruz del Condor. Hopelijk zullen we daar voor het eerst Condors zien. We stappen uit en lopen langs een pad op de rand van de Colca Canyon. Ik vind geen woorden om de schoonheid van dit landschap te beschrijven; het zit hier vol vogels. Ik had ze graag allemaal kunnen opzoeken in mijn veldgids, maar de inspanning op deze hoogte speelt me alweer parten. Ik voel me opnieuw even mottig als voorheen en stap erg traag naar de Mirador. Onderweg zie ik de Kolibri’s fladderen en zoemen, groene parkieten in flocks voorbij scheuren en voel ik me teleurgesteld over het feit dat ik me net nu zo ziek moet voelen. Met de Mirador in zicht zien we ook grote schaduwen langs de rotsen in de verte bewegen. ‘Condors’ zegt Roswell. Hier zijn ze dan, die grote majestueuze koningen van de Andes. Ik kijk een paar keer door de verrekijker en probeer me daarna zo goed als mogelijk te handhaven tot aan het busje.

‘ ’t Is niet ver meer’, zegt Roswell. ‘Binnen een kwartier zijn we in Cabanaconde.’ Vlak voor aankomst moet ik een tweede keer braken. Ik begeef me zo snel ik kan naar mijn hotelkamer en kruip in bed. We eten pas om 19 u 30, ik heb een uur en half om een beetje te bekomen. De anderen installeren kinderen en bestellen eten – ik laat hen maar begaan. Thomas neemt de kinderen mee naar het feest dat op dat moment aan de gang is in Cabanconde (Fiesta del Virgen Carmen) – ze komen super enthousiast terug met geweldige foto’s en filmpjes.

Dat dutje heeft me goed gedaan en aan tafel was het best gezellig. Bart en Debbie praten met de Canadezen en ik en Thomas babbelen met het Duitse koppel over cultuur, reizen, politiek, kinderen en andere koeien en kalveren. Morgenochtend zullen we mailadressen uitwisselen zowel met die van Canada als met de Duitsers.

Ik kijk uit naar morgen. Het is hier immers zo bijzonder mooi dat ik dit voor geen geld van de wereld zou willen missen, met of zonder Soroché.
Liefs, Christel,

PS - aan iedereen thuis dikke kussen en knuffels - ook van de kinderen. Hopelijk alles in orde met Opa?

Bijlagen:
Berg.jpg (178.4 KB)   
Lama.jpg (202.9 KB)   
Sumbay.jpg (132.8 KB)   
Vicuñas.jpg (298.2 KB)   

Bijlagen:
La Compania.jpg (218.6 KB)   
Santa Catalina 1.jpg (148.6 KB)   
Santa Catalina 2.jpg (158.6 KB)   
Santa Catalina 3.jpg (147.2 KB)