|
Salut Belgica,
Elk afscheid is een beetje droevig, zeker als je weet dat je misschien nooit meer zult terugkeren. Ik heb dat gevoel wel eens als het erg leuk was op een bepaalde plek of in een stad. Cusco was zeker een van die plaatsen, maar deze plek, hier in de jungle, steekt de kroon. Misschien is het omdat ik weet dat het einde van de reis nadert, 't is in ieder geval niet leuk om onze rugzakken in te pakken en te zien wegdragen.
Marco spoort ons zoals altijd aan om ons aan het afgesproken tijdsschema te houden (die jongen lijkt wel een halve Europeaan:) ). We komen aan in een propvolle eetruimte... aan de tafel heel wat nieuwe gezichten. De volgende lading wordt onthaald met evenveel zorg.
Wij krijgen evaluatieformulieren van Marco en daarop vullen we grotendeels superscores in met een extra positieve vermelding voor keukenhulp en manusje van alles Nego en onze gids Marco.
Die ochtend zullen Ramon en zijn familie (een man of twintig) mee afreizen naar Puerto Maldonado omdat een deel van de familie terug naar Lima moet. Zet ons en een aantal andere toeristen, een immense lading bagage, de gidsen en wat draagpersoneel nog mee in de boot... en je ligt dadelijk een pak dieper in het water. Ook nu schommelt Marco de boot van de kant; we genieten van ons laatste boottochtje, onze laatste busrit langs het bureau van Cristina, onze eerste naar de luchthaven om een Nederlands gezin af te zetten en dan vervolgens zelf te worden afgedropt aan Tambopatahostel.
We hebben voor Marco een forse tip klaar en de boodschap dat hij ons altijd mag komen bezoeken met vrouw en kind in België als hij deze winter in Nederland is; hij geeft ons op zijn beurt een kaartje van 'Blue Butterfly Adventures'... zijn eigen kersverse en dus kleine reisbureau (voor alle mensen die deze blog lezen op zoek naar info over de jungle - contacteer hem ook eens/ Blue Butterfly Adventures kun je makkelijk terugvinden op het internet). We nemen afscheid met een stevige handdruk en een knuffel.
Daarna moeten we nog een poosje wachten op de kamers, want die zijn nog niet klaar. De jongen die het hostal openhoudt werkt zeven op zeven en is 24u aanwezig (vertelt hij me later) - de vakbond heeft hier nog wat werk - en hij doet werkelijk alles.... kuisen, wassen, het ontbijt klaarmaken en als de broodjes op zijn nog snel naar de Plaza spurten om er nieuwe te halen. Niemand vindt het erg om te wachten. In de zithoek hangt een groot scherm en kun je de hele dag 'Olympische spelen' kijken... we kijken zelfs door nadat we de bagage op de kamer zetten. Debbie en ik gaan tegen de middag in de Gelateria wat snacks halen... Causa, Papa Rellena, Empanadas con Carne en Hamburgesa met frisdrank (wil je weten wat het allemaal is, zoek dan gerust op - lekker, lekker). We wachten op het sprintnummer van de Borlées en willen niet eerder weg....naar mijn mening lopen ze goed, maar blijkbaar zijn ze erg teleurgesteld met het resultaat.
Het is al half vier in de namiddag als we eindelijk vertrekken naar de Inkaterra Butterfly Farm en het Serpentarium - een dagje niksen mag ook eens hé. Inkaterra is vlakbij de luchthaven en we nemen dan ook drie tuktuks om er te geraken. Ik kruip met Thomas en Anna in het bakje als de anderen al wegscheuren. De chauffeur stelt ons op het gemak (volgens hem toch), 'ik zal ze wel inhalen, maak jullie niet ongerust'. En die geeft me daar gas...én haalt de anderen inderdaad in - we komen eerst aan en moeten nog een tijdje wachten op de rest - hoera voor onze tuktuk!! Thomas zegt achteraf dat hij er niet helemaal gerust in was (en ik probeer die dingen dan alleen te denken:) ).
De Inkaterra Vlinder Farm zit in een mooi complex verborgen in de bocht van de straat die naar de luchthaven leidt. Het is 10 sol inkom - ik verwacht er veel van, maar 't valt een beetje tegen. Klein, en weinig vlinders (het grootste deel hebben we in't wild al gezien). Misschien was het beter geweest een bezoekje te brengen vóór onze jungeltocht. In ieder geval neemt Debbie een paar mooie foto's - dat ging iets moeilijker in het wild natuurlijk. 20 meter verderop ligt het serpentarium. Ik besluit om buiten op een bankje te wachten (er zitten nog wat vogels in de bomen - en slangen in gevangenschap zeggen me weinig.). Na een kwartiertje zijn de anderen rond. 't Was een beetje pover en shabby.
We rijden terug met een collectivobusje voor een sol per man (iets goedkoper dan de 10 sol per tuktuk van daarstraks) en laten ons afzetten aan de Plaza.
We sluiten de dag af met een ijsje in de gelateria (waar we Ramon en Cristina en hele familie nog tegenkomen) en een etentje in hetzelfde eethuisje waar we de eerste avond in Puerto gegeten hebben (ja, zo gaat dat op vakantie: eerst ijsjes, dan eten). De Sangria was waterig, maar toch nog lekker - de karaokebar open (hahaha) en Anna en Mira pakken na een tijdje de micro af van een lokaal gezin. We halen hen er na een nummer of drie weg en kruipen iets later allemaal onder het muskietennet,
groetjes,
PS - hoe is 't aan 't andere end van de wereld? Bijlagen:
Lodge.jpg (110.2 KB)
Tuk Tuk in Puerto Maldonado.jpg (141.7 KB)
Vlindertuin.jpg (176 KB)
Vlindertuin2.jpg (105.4 KB)
06-08-2012 om 00:00
geschreven door pelemansmeulders
|
