Hier zijn we dan. Gezond en wel in Bangkok, een wereldstad waar miljoenen mensen in razend tempo door elkaar wriemelen. Onze vlucht verliep voorspoedig. Een lange vlucht evenwel. 40 minuten naar Zurich is niks, maar 10 uur en 20 minuten naar Bangkok. Geen zon hier, maar wel heel warm. Een groot dik wolkenpak verhindert de zon te schijnen, het is immers regenseizoen. Vroeg of laat zullen we de zon wel zien. Toen we gisterennamiddag te luchthaven instapte was de warmte het eerste van Thailand waarmee we kennis maakten. Het was nog een heel eind rijden naar ons hotel in Chinatown. Het hotel boekten we via het internet vanuit Belgie. Het is een beetje sjofel. Ik vermoed dat de enige echt presentabele kamer op de site staat. Maakt niet uit. We zijn hier niet om op onze kamer te blijven zitten. We hebben ons onmiddellijk in het strijdgewoel geworpen. Chinatown verkennen, te voet. Heel veel indrukken. Volk, overal memsem die kraampjes uitbaten met allerlei voedsel dat je absoluut niet kan thuisbrengen. Chinezen eten echt alles lijkt wel. De haaievinnen schijnen hier echt de moeite te zijn. Rijke Chinese zakenlui komen hier kapitalen uitgeven om exclusieve zwaluwnestjes te eten en tal van andere bijzondere gerechten. Anna en William waren flink onder de indruk van de vele indrukken. Ze worden plotseling in een wereld gestort waar ze absoluut geen referenties hebben. Ze ondergaan, net zoals wij trouwens. Anna lijkt me het er nog het meest rustig onder te blijven. Ze kijkt haar ogen uit. William is een denker en wil alles ook onmiddellijk kunnen plaatsen. Hij werd vannacht dan ook plots wakker uit een droom en moppelde dat de riem van Jiri, een vriendje uit de klas, 200 baht kostte. Na een wandelingetje tot bij de Chao Praya, zijn we een restaurant binnengegaan om een lekker maal te nuttigen. Alles was heel lekker. Vandaag probeer ik een kraampje uit. Heb net rijst als ontbijt genomen. Dat viel al goed mee. We trekken zo dadelijk naar Dusit park, daar is onder andere een dierentuin. Daar gaan we een kijkje nemen. Tot later voor meer nieuws uit een broeierig warm Bangkok. Oh ja, foutjes liggen aan het qwerty-klavier. Lastig hoor.
Het is 10 u 's ochtends, we hebben ons ontbijt binnengewerkt (rijst met gestoomde groenten voor Thomas en mezelf en alweer toast met eieren voor William en Anna) en zijn klaar voor nog een dagje Bangkok. Een dag duurt niet lang genoeg hier. Er is ook zo veel te zien, te doen, en te beleven dat 4 dagen veel te kort is om het aanbod van de Stad van de Engelen te kunnen verwerken... maar we doen een poging. Ons hotel ligt aan de rand van het drukke Chinatown en dus het oude stadgedeelte. Het geeft ons een goed idee hoe het er hier in vroegere tijden aan toe moest gaan... drukke steegjes vol bedrijvigheid en handel; de wijken nog steeds netjes gesorteerd volgens ambacht. In onze buurt vind je alle schoenwinkels bij elkaar en vlak bij het station situeren zich de ijzerhandelaren, pakhuis na pakhuis (hun magazijnen herbergen rekken die tot de nok toe vol zitten met kleine en grote dozen) In de richting van de aanlegplaats waar wij de boot nemen (Ratchawong), hebben de handelaren in deegwaren, kruiden en kroepoek dan weer hun stek. En overal is het even hectisch, moet je in slalom van de ene borduur naar de andere, tussen de motoren, bussen en tuktuks en tussen de kraampjes en stalletjes (het aanbod lijkt wel oneindig... van pannenkoekjes, gefrituurde etenswaren en fruit tot allerhande snuisterijen en absoluut overbodige hebbedingetjes...). Kortom, Chinatown bruist van het leven en ik voel me er best thuis. Het is ongelofelijk hoe flexibel William en Anna zijn als het gaat over het ontdekken en uitproberen van nieuwe dingen. Ze eten alles en overal (alhoewel, de man met de bakfiets vol gegrilde en gefrituurde sprinkhanen en maden kon ons geen van allen verleiden...) Anna heeft fruit ontdekt dat smaakt als kiwi, maar een paarse buitenkant en een fuxia binnenkant heeft (aan de naam valt niet te beginnen, we zijn echte dommeriken als het op de Thaise taal aankomt); William houdt van de groene Falang (een combinatie tussen een appel en een peer). Anna heeft ons gisteren dan eindelijk kunnen overhalen met een tuktuk terug naar het hotel te rijden (een tropische plensbui trok ons over de streep). De chauffeurs van de omgebouwde motorfietsen met 3 wielen rijden als gekken tussendoor het moordende verkeer... maar Anna was in haar sas. Vooral omdat het haar een tocht van een uur stappen bespaarde, denk ik. Eergisteren zijn we helemaal te voet van de zoo terug komen wandelen. Het is de beste manier om veel van de stad te zien, maar achteraf bekeken was het voor de kinderen misschien toch iets te ver. Gisteren zijn we na een bezoek aan Wat Po en Wat Arun (tempels met de grote zittende Boedha en de immense liggende Boedha en torentjes ingelegd met Chinees porselein) terug gekomen met de boot. Dat is toch iets relaxer, bovendien moeten we de kindenen (vooral Anna) een beetje temperen. Ondanks de tropische warmte (die we allemaal goed verteren trouwens), denken ze dat ze op de tempeltrappen naar boven kunnen spurten...wat moeten die monniken wel niet denken. De oudere monniken dan toch, want de nieuwelingen (kleine jongens nog) hebben nog niet veel pap gegeten van de onthechting... zij spelen computerspelletjes en telefoneren op de tempeltrappen. Foei! Oeps, alweer 10 u 30... ik moet er maar eens vandoor. Overmorgen zijn we er terug met meer nieuws,
