Deze morgen werd ik een beetje suf wakker met al mijn kleren nog aan, ik voelde me niet zo lekker en ging naar de badkamer om een aspirine in te nemen. Ik ging naar beneden en zette me aan de ontbijt tafel. Plots bedachte ik me dat ik echt raar had gedroomd, over dat ze experimenten op mee aan het uitvoeren waren en over mijn vader die al vroeger terug was en me wou vermoorden met de buurjongen Vince of was het nu Vindictis? En dat Vindictis dan achter me aan zat met mijn vader en ze wilden me dood. Ik had zelfs mijn eigen kloon, Berry, wat een naam zelfs. En dat ik vaak opgesloten zat maar me ook weer vaak wist te bevrijden en uiteindelijk belande ik in Engeland op de vlucht naar huis terug. Wat een fantasie heb ik toch. Toen voelde ik iets in mijn zak, het was een briefje, een briefje van … Vindictis? Dit was ook zo in mijn droom, was het geen droom? Ik voel me verward maar ook angstig. Is iemand me nu in de maling aan het nemen of ben ik nog steeds aan het dromen? Ben ik Berry of Barry? Ik moest een antwoord vinden en ging de deur uit, de stad in. De stad leek verlaten, alsof er al jaren niemand meer woonden, het begon hier wel een beetje te lijken op een woestijn, overal lag er zand en huizen stonden nog maar half recht. Dit klopt niet dacht ik bij mezelf. Bang liep ik door de straten terug richting huis. Misschien moet ik eens een kijkje gaan nemen in het huis van Vince wie weet wat er daar te vinden valt. Het huis was net zoals alle andere huizen onbewoond en hangt half uit elkaar. Ik wist niet wat ik juist zocht maar in ieder geval wist ik dat ik er iets zou vinden. Opeens hoorde ik boven mijn hoofd gekraak, alsof er iemand de trap af kwam, snel verstopte ik me achter een hoek. Er verscheen een groot gestalte op de trap maar ik herkende de man niet. Wees niet bang zei de man, kom maar tevoorschijn, ik doe je niets. Toen kwam ik vanachter het hoekje en de man keek me aan. ‘Barry is het niet?’: zei de man meteen zware stem. Ja, dat ben ik? ‘Op dit moment wacht ik al jaren.’: zei de man. ‘Je weet niet hoelang jij van de aardbol verdwenen bent, minstens 30 jaar heb ik naar jou gezocht en nu ineens kom je zelf naar me toe.’ ‘Eindelijk zal je ik je te pakken nemen en je voor eeuwig doen boeten.’ Angstig keek ik toe. ‘Je weet niet wie ik ben hé?’ : zei de man. ‘Wel ik ben het, je oude vriend Vindictis…’ 

19-03-2015 om 22:30 geschreven door Liselot  

Ik reed zo hard ik kon om de twee mannen achter mij en Vince af te schudden. Ik heb nooit leren autorijden omdat ik gemaakt ben in één of ander labo als de kloon van Barry, maar toch kan ik het behoorlijk goed. Eigenlijk heb ik niets aangeleerd gekregen en toch kan ik alles, ik kan alles wat Barry kan. Waar ben ik in beland, waarom zit ik nu in een rijdende auto met mensen achter mij die me kwaad willen doen of liever gezegd die ons kwaad willen doen, want hier zit iemand naast mij die er exact hetzelfde uitziet als mij. Ik kan hier nog zo lang over nadenken als ik wil antwoorden in deze auto zal ik waarschijnlijk niet krijgen. Ik rij als een gek door al de straten en zie in mijn achter spiegel dat er niemand meer achter me rijdt. Ik besluit dan maar om even te stoppen langs een wegrestaurant om iets te eten en te vragen waar ik me ergens bevind. De man achter de kassa zij me dat ik in Engeland was en keek me zeer vreemd aan toen ik dit vroeg.  Ik vroeg hem hoe ik in België zou geraken want aangezien ik wil weten wat de sticker op de computer van Sam betekent met een hotel op in de Ardennen.  De man weet me te zeggen dat ik de Ferry naar België moet nemen en dit kan ik doen hier niet ver vandaan. Ik sta te wachten in de rij om op de Ferry te rijden, Barry die nog steeds bewusteloos naast me lag of was hij gewoon diep aan het slapen waarvan ik niet zou verschieten want met al deze hectische gebeurtenissen komt er weinig slaap aan te pas. Het ligt springt op groen en iedereen kan doorrijden. De Ferry geeft een signaal van vertrek. Ik stond op het dek te kijken naar het water, en de frisse lucht doet me zeer goed. Plots komt er een man naast me staan, hij staat een sigaret te roken en zegt niets. Hij dooft de sigaret in het water en haalt iets uit zijn zak mijn hart begon al te harder te slaan want ik vertrouw niets of niemand meer. De man geeft me een brief waar in bebloed schrift opgeschreven staat ‘ik weet jullie te vinden’ ondertekend met Vindictis…  Wat is dit nu weer? En wie is Sam en waarom zijn Miguel en de moeder van Barry vermoordt? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden… 

15-03-2015 om 23:58 geschreven door Ellen  

Ik vraag me nu echt af wat Vindictis betekent. Toen ik het vroeg aan de man, sloeg hij mij gewoon neer. Hij trok me recht, zette me op een stoel en richtte zijn wapen op me. Pff, weeral een wapen. Als ik geen wraak wou nemen op mijn moeder dan zou het me niets uitgemaakt hebben dat ik nu zou sterven. Maar zo eindigt mijn leven niet. Ik was het zo beu om steeds bedreigd te worden dus stond ik recht, nam de oude radio en sloeg dit op het hoofd van de man. Hij was niet buiten bewustzijn en aangezien de radio gebroken was, stampte ik hem nog eens onder de gordel. Ik nam het wapen uit zijn hand en richtte op hem. Nu was het mijn beurt om te spelen. Allereerst vroeg ik hem wie hij was. Het enige antwoord dat ik kreeg, was dat hij me uitlachte. Ik schoot hem in zijn knieschijf. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Het was de eerste keer dat ik eens niet het slachtoffer was en dat voelde goed. Oh en zijn bloed die eruit spoot, voelde zo warm aan op mijn gezicht! Ik opende mijn mond en proefde de zoete, weeïge aroma van vers bloed.

Focus Barry, focus. En toen begon hij door zijn snikken en kreunen heen alles te vertellen. Zijn naam is Sam. Toen ik hem vroeg of hij voor Tom Patriot werkte keek hij me verbaasd aan. Ik herinnerde me dat ik de tattoo bij hem nooit gezien had. Hij werkte voor iemand waarbij Tom Patriot in het niets viel. Ik vroeg hem ook naar Miguel, want ze hadden dezelfde tattoo. Blijkbaar verraadde Miguel zijn vader, maar hij werd ontdekt door mij tijdens het feestje. Dus door mij hebben de medewerkers van Tom, Miguel gedood.
Is het daarom dat Tom Patriot achter me aan zit?  Ik vroeg wie zijn baas was en wat deze tattoo betekent. In de keuken stond zijn laptop waar ik alle informatie kon op zoeken. Aangezien hij toch niet kon lopen, ging ik naar de keuken, waar ik nu dit opschrijf.

Ik heb net ontdekt dat alles verwijderd is. Hij liegt, Sam liegt. Ik moet gaan, ik hoorde net een geluid achter me. En volgens mij is het niet Sam, …

Barry is buiten westen, hij werd neergeslagen door Vince. Alle geluk dat ik Vince volgde en zo hier terechtkwam anders was Barry al lang dood geweest. Toen ik het lichaam van Barry zag bij de voordeur, besloot ik een afleidingsmanoeuvre te doen. Ik gooide een bommetje in het toilet, mijn specialiteit by the way. Ik nam de computer mee en sleurde Barry aan zijn armen tot in de auto. Ik zag in mijn achteruitkijkspiegel twee mannen en Vince. Ik reed zo snel mogelijk door. De enigste aanwijzing die ik heb, is een stikker op de pc van de dode man. Het is een stikker van een hotel in de Ardennen. Daar ga ik nu naar toe. Oh ja, wie ben ik ? Ik ben Berry de kloon van Barry.

05-03-2015 om 20:54 geschreven door Essar  

Het is nu twee dagen geleden dat ik mijn laatste bericht heb kunnen posten op mijn blog en alweer zijn er vreemde dingen gebeurd in mijn leven, voor zover dat je dit nog een leven kan noemen dan toch. Twee dagen geleden zat ik nog op het politiebureau, ik dacht toch dat het een politiebureau was want ik kon niets zien toen we binnengingen. Die nacht lag ik heel de nacht wakker omdat de kale brede man tegen me zei dat we er de volgende dag aan gingen beginnen. Waaraan? Ik heb geen flauw idee! Ik zal het nooit weten want toen gebeurde er dit: Die morgen lag ik in mijn bed en plotseling viel al het licht uit samen met alle andere elektrische toestellen zoals mijn laptop, die niet meer werkte zonder kabel omdat de batterij stuk was. 5 Minuten was het muisstil in de buurt van mijn kamer. Daarna hoorde ik een luide knal, alsof er hele muren van het gebouw waarin ik me bevond uit elkaar spatten. Na de knal hoorde ik geschreeuw van zware mannen die via de opengespatte muren het gebouw binnendrongen. Na het geschreeuw volgde het geluid van schoten en toen was het plots weer muisstil. Ik hoorde voetstappen steeds dichterbij komen totdat er plots een grote man met bivakmuts en een handwapen voor m’n kamerdeur stond. Hij kwam binnen en hield een doek met een verdovend middel voor men gezicht waardoor ik bewusteloos werd. Een lange tijd later werd ik wakker en ik wist niet waar ik was. Ik lag opnieuw in een klein houten hutje Het was plots veel warmer, zo een 30 graden Celsius schat ik. Er stond een klein oud radiootje naast me. Het zag er uit alsof het de eerste wereldoorlog nog had meegemaakt. Toch probeerde ik het nog aan te krijgen en dat lukte ook. Eerst kwam er enkel wat geruis uit maar als ik aan enkele knoppen had gedraaid kwam er toch een radio zender door. De taal die gesproken werd op de radio was Engels. Ik luisterde naar een sportbericht waarin gezegd werd dat de Seattle SeaHawks de SuperBowl hadden gewonnen tegen de New England Patriots, maar dat doet er nu eigenlijk niet toe. Voor dat ik het wist stond er plots een man achter mij die me bij trui vast nam. Toen zag ik het, op de onderkant van zijn pols, ik kreeg plots een flashback. Ik zag in mijn hoofd terug datgene wat ik een hele tijd geleden had meegemaakt. Ik zag het lichaam van Miguel, die naast mij dood op de grond lag na die fuif en op zijn lichaam stond geschreven: “Vindictis”. Hier stopte mijn  flashback. De man had een tattoo waarop ook was geschreven Vindictis.

26-02-2015 om 20:01 geschreven door Arnaud  

We zitten nog steeds in de vrachtwagen, maar het vrije gevoel dat ik voorheen heb gehad is nu helemaal verdwenen. Het laatste dat deze man aan de telefoon zei, blijft door mijn hoofd spoken: “Ja, het is in orde. Ik heb de jongens!” ik probeerde rustig te blijven, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe wisten ze me toch altijd weer te vinden? Het lijkt wel alsof ze precies weten wat ik ga doen nog voor ik het zelf weet. Volgens mij wisten ze precies op welk moment ik daar aan die autobaan zou staan en natuurlijk ben ik er weer ingetrapt. Ik probeer Berrie wakker te maken, maar hij is zo ver in dromenland dat dit onmogelijk lijkt. Zelfs al zou er een bom naast hem ontploffen dan zou hij nog niet wakker worden. Ik wou dat ik nog eens zo diep kon slapen. Maar ik moet mij blijven concentreren want hier heb ik ook niets aan. Ik moet zien te ontsnappen, maar hoe? Er moet toch een uitweg zijn uit deze verschrikkelijke nachtmerrie die maar blijft duren. Door al deze gedachten is mijn hoop op vrijheid nu ook compleet verdwenen en het heeft zelfs plaatsgemaakt voor een kleine paniekaanval. Het werd nog erger toen de chauffeur bruusk stopte en een paar tellen later een zwarte katoenen zak over mijn hoofd trok. Hij sleurde mij uit de vrachtwagen alsof ik een pop was. Alle respect voor een levend wezen was verdwenen bij deze man! Hij duwde een pistool tegen mijn hoofd en beval me zijn instructies te volgen. We gingen ergens binnen. We wandelede door een smalle gang, gingen een paar keer rechtsaf, 2 keer naar links en dan weer rechts. Opeens ging er een deur open en duwde hij mij op een stoel. Hij maakte mijn handen achter de stoel vast met handboeien en trok de zak van mijn hoofd. Mijn ogen moesten even wennen aan het felle licht, maar toen keek ik rond. Ik herkende deze kamer. Wel ja herkennen, het leek op zo’n verhoorkamer van de politie die je altijd op tv zag. Opeens kwam er een brede kale man de kamer binnen. Hij ging recht voor mij staan en leunde naar mij toe, zelfs een beetje te dicht naar mijn mening, straks zou je nog denken dat hij me wilde kussen. Hij trok zijn mond open en kwam nog dichter naar me toe. Ik trok een scheve mond, probeerde mijn gezicht af te wenden en sloot mijn ogen, maar toen hoorde ik hem zachtjes fluisteren: “je bent veilig nu.  Ga eerst maar rusten en morgen beginnen we eraan.” Nu lig ik hier in een comfortabel bed met mijn laptop op mijn schoot. Maar waar is Berrie? En waar gaan we juist aan beginnen?

12-02-2015 om 18:32 geschreven door Amber  

Berrie en ik houden ons nu al meer als 24 uur schuil in het bouwvallige, alleenstaande huis. Ik wilde het niet verlaten voor ik een plan had bedacht. Ik durfde ook niet want de kans dat we weer gevangen genomen werden was waarschijnlijk niet onbestaand. Ik wist nog steeds niet tegen wie Berrie praatte in de andere kamer gisteren. Toen ik hem erachter vroeg wilde hij geen antwoord geven en toen ik was gaan kijken, was er niemand te bespeuren. Berrie zei dat het niet belangrijk was. Maar iets in me is zeker dat het wél belangrijk was. Maar dat probeerde ik los te laten en even te vergeten. Ik had vandaag ook voor de eerste keer in maanden terug kunnen douchen. Het voelde niet goed maar heel pijnlijk door alle wonden die ik afgelopen weken heb opgelopen. Ik ben het allemaal zo beu dus zoek ik driftig naar een plan om terug in de gewone wereld terecht te komen. Toen de avond viel en het donker was, besloot ik naar buiten te gaan met een kaars die ik had gevonden in een kast. Ik wilde het terrein verkennen. Ik kon amper twee meter voor me zien maar ik gaf het niet op. Na een tijdje ging ik zitten op de grond en de tranen rolden over mijn wangen. Ik verdiende al deze miserie niet en wat ik ook probeerde er scheen geen weg terug te zijn. Het was muisstil totdat ik een zacht geluid hoorde, het kwam van ver hiervandaan. Ik spitste mijn oren en probeerde het geluid te plaatsen. Is dat, is dat geen auto dat ik hoor? Mijn ogen schoten wagenwijd open en in een fractie van een seconde stond ik recht. Ik keek rond, de adrenaline raasde door mijn aders. Het geluid werd luider en kwam dichterbij. Daar was hij! Ik zag de koplampen op zo een 100 meter van mij. Ik spurtte erheen  maar was logischerwijs te laat. Maar dat vond ik niet erg want er zou toch sowieso nog een auto passeren? Ik ging Berrie halen en samen gingen we aan de rand van de autobaan staan om te wachten tot er weer een auto passeerde. En gelijk had ik, want een uur later zat ik in een vrachtwagen samen met Berrie. Ik was de chauffeur ongelooflijk dankbaar. Ik vroeg hem me ergens ver weg af te zetten, het maakte me niet uit waar want ik kon nergens heen. Ik besloot even te slapen in de vrachtwagen aangezien Berrie dat ook al een half uur was aan het doen. Ik sliep maar half toen ik een telefoongesprek opving van de chauffeur. Was ik maar nooit ingestapt…

05-02-2015 om 20:50 geschreven door Robin  

Daar zat ik dan terug in het kleine stinkende kot. Het duurde even voor alles echt tot me doordrongen was. Er ging nog iemand anders komen, maar wie? Er schoot van alles door mijn hoofd, misschien kwam er wel een jongen waarbij ze ook het experiment uitvoerden of nog een kloon van mij? Ik probeerde even te slapen, maar ik kon geen oog dicht doen. Toch moest ik zachtjes zijn ingedommeld want van een luide knal schrok ik wakker. Fel licht scheen in mijn ogen en er werd een jongen naar binnen gebracht. Ja hoor nog een dubbelganger, maar deze keer levend! Wat was hier nu weer de bedoeling van?! Elk beweging die ik maakte, deed hij gewoon na. Alles wat ik zei, zei hij na. Hij leek op een robot. Plotseling kreeg ik het idee, dat hij wel een goede bondgenoot kon zijn. Door hem zou ik misschien wel kunnen ontsnappen. Hij doet alles na wat ik doe, dus als ik begin te vechten, vecht hij ook. Ik ging eerst nog wat slapen, mijn energie ging ik nodig hebben. Ik werd wakker en maakte me gereed, natuurlijk maakte ook mijn dubbelganger zich gereed. Ik begon te roepen en op de muren te kloppen en Berrie begon dit ook dit doen. Berrie zo noem ik mijn dubbelganger. Mijn zogezegde vader kwam naar binnen en nam we weer bij mijn nek, Berrie die volgde automatisch. Ik en Berrie zaten aan de tafel met brood en water. Mijn vader buiten en Vince stond de deur te bewaken. We begonnen te roepen en Vince kwam naar binnen. We sloegen hem hard en Vince viel al snel op de grond. Nog een paar kloppen op zijn hoofd en Vince was voor een tijdje buiten bewustzijn. Mijn zogezegde vader kwam naar binnen gelopen en we begonnen ook op hem te slagen. Het ging er hard aan toe. Mijn zogezegde vader viel met zijn hoofd tegen de tafel en begon hevig te bloeden. Er was waarschijnlijk een slagader geraakt, maar dit was zijn verdiende loon. Ik en Berrie liepen naar buiten, de weg was helemaal vrij. Ik had geen idee waar we waren. Plots zag ik een bouwvallig huis. Ik liep naar binnen, daar zouden we wel even veilig zijn. Ik verzorgde mijn wonden en Berrie zijn wonden, die we opgelopen hadden tijdens het gevecht. Ineens riep Berrie been zender uit! Ik bekeek zijn been goed en zag een zendertje zitten. Ik nam een oude spijker, die ik in het huis gevonden had en sneed er zijn been mee open en haalde de zender er uit. Berrie deed mij niet meer na, hij werd een gewone jongen. We moesten hier nog even schuilen, hier zaten we veilig. Ineens hoorde ik geraak in de andere ruimte naast ons, Berrie stond op en ging kijken. Ik hoorde hem verbaasd zeggen: ‘’jij hier, wat doe jij hier?’’ Wie was daar? Tom Patriot? Een vriend van Berrie, die ons kan helpen, zodat ik terug een normaal leven kan leiden? Vince?    

29-01-2015 om 22:36 geschreven door Sally  

19-01-2015 om 23:44 geschreven door Jasper  

Stomverbaasd staarde ik mijn vader, of toch de persoon waarvan ik dacht dat het mijn vader was, wel 5 minuten lang aan. Tientallen vragen spookten door mijn hoofd. Is dit wel mijn vader? Is Vince mijn broer? Was mijn moeder wel echt de mijne? Ik kon er niet meer aan uit. En terwijl ‘mijn vader’ Vince feliciteerde, kwam hij steeds dichter bij mij. Stap voor stap, steeds een stukje dichter terwijl hij de hamer in de lucht bracht. Toen hij de hamer zo hoog in de lucht gebracht had als hij kon, zag ik een vurige blik in zijn ogen en ik wist dat dit mijn laatste dag zou zijn. Ik wou wegvluchten, maar ik geraakte niet vooruit wegens mijn verbrijzelde been. Mijn vader nam een grote hap lucht en sloeg richting mijn hoofd, maar hij miste. Toen hij zag dat ik me niet kon verweren of kon vluchten haalde hij kwaad uit naar Vince. “Je had beloofd Barry voor mij over te laten, zo is er niets leuk aan”, zei hij. Terwijl Vince zich stotterend  verontschuldigde zei mijn vader het volgende: “Ik heb een leuk idee! Je krijgt een kwartier om zo ver te vluchten als je kan, daarna kom ik je zoeken. Zo beleef ik ook nog eens iets spannend.” Dit had ik van hem nooit verwacht, maar na alles wat ik de afgelopen dagen al heb meegemaakt, deed ik gewoon wat hij zei. Dit was mijn kans om hulp te zoeken en mezelf in veiligheid te brengen. Ik vluchtte naar een kleine hut diep in het bos. Hier zouden ze mij nooit vinden. Ik zit hier nu al ongeveer een maand, ik alleen met mijn gedachten. Welke dag is het vandaag? Oh het is Kerstmis! Maar ik heb niets te vieren, ik heb niemand meer. Ik leg me neer op de vloer en slaap voor enkele dagen. Ik werd wakker, het was 2 januari. Mijn been was intussen weer aan elkaar gegroeid maar de eenzaamheid overheerste. Ik begon zachtjes te huilen, en zoals de sneeuw viel, zo vielen ook mijn tranen. Ik dacht dat dit hele drama eindelijk voorbij was en besloot de hut te verlaten. Zodra ik de deur opende voelde ik een helse pijn aan mijn hoofd en onmiddellijk daarna werd het zwart voor mijn ogen. Toen ik wakker werd in een voor mij onbekende donkere kamer, hoorde ik de stemmen van Vince en mijn vader opnieuw. Terwijl ik in het donker tastte naar enige vorm van licht, botste ik op een vreemd voorwerp. Ik weet niet goed wat het was, maar licht zou meer duidelijkheid brengen. Met een bang hart tastte ik verder op zoek naar de lichtschakelaar. Maar dat was niet langer nodig, ik struikelde over wat later een hand bleek te zijn en viel bovenop een bebloed lijk. Dankzij het licht van mijn laptop kon ik sterke gelijkenissen waarnemen tussen het lijk van de man waar ik bovenop lag en mezelf. Wie is deze man? En wie zijn Vince en de man die zich mijn vader noemt dan? 

08-01-2015 om 21:48 geschreven door Shari  

27-11-2014 om 20:18 geschreven door Caresse  

Een goed halfuur geleden schoot ik wakker.  3 uur eerder had ik mijn laptop afgesloten en was ik in bed gekropen met de hoop om eindelijk nog een eens een normale nachtrust te hebben. Blijkbaar is niets mij gegund. Ik schoot wakker omdat ik geschreeuw hoorde, ik hoorde mijn moeder schreeuwen. Ik dacht eerst dat het niet echt was wat ik meemaakte, ik kon het gewoon niet vatten wat ik voor mij zag gebeuren. Ik zag hoe mijn moeder uitgestrekt  in de deuropening lag, haar handen bedekt met bloed, en ik zag hoe ze in een flits uit mijn zicht verdwijn. Ze werd de gang opgesleurd en ik hoorde hoe haar nagels over het parket schraapten. Ik besefte dat dit geen droom was en sprong op uit bed, nam een zaklamp en mijn zakmes van uit mijn nachtkast en liep mijn kamer uit. Het was ondertussen stil in huis. In de gang zag ik gekraste parket met in de groeven een bloedspoor dat de hoek omging. Na alles wat ik al had meegemaakt wist ik mijn kalmte te bewaren. Ik volgde het bloedspoor naar mijn moeders kamer. Op de gang passeerde ik de badkamer waar het licht brandde. Ik wierp voorzichtig een blik en zag hoe in bloed op de spiegel “vindictis” stond geschreven. Die luttele seconden waren als minuten en in die luttele seconden dacht ik terug aan het gegraveerde lijk van Miguel, aan mijn zoektocht in de bib, aan Vince ... Ik besefte dat Vince in mijn huis was, dat Vince de oorzaak was van wat ik nu meemaakte. Het licht ging uit. Ik stond nog steeds op de gang, het beeld van de met bloed beschreven spiegel verdween, ik was terug ten volle bij mijn gedachten. Met mijn zaklamp in de linker- en mijn zakmes in de rechterhand ging ik mijn moeders kamer binnen. Daar hing ze, met een touw rond haar hals en met polsen waar het bloed nog uitstroomde. Ik liep naar haar toe, sneed het touw door, nam haar in mijn armen en hoopte dat ik nog niet te laat was. Met haar reeds met bloed doordrenkte lakens probeerde ik het bloeden te stoppen maar het was te laat. Niets kon haar nu nog terugbrengen en ik hield het levenloze lichaam van mijn moeder in mijn armen. Ik begon te huilen. Plots hoorde ik beneden het geluid van een raam die ingegooid werd. Deze nachtmerrie was nog niet voorbij, Vince was hier nog steeds. Ik moest mezelf beschermen en ik besliste mij te verschansen in mijn kamer. Voorzichtig tilde ik haar lichaam op en nam het mee naar mijn kamer. Ik sloot de deur en barricadeerde die met mijn kleerkast. Het lichaam van mijn moeder legde ik op mijn bed en ik verstopte mezelf in mijn eigen badkamer met men laptop van waarop ik nu dit bericht plaats. Ik moest wat zonet gebeurd was van me afschrijven. 

20-11-2014 om 23:11 geschreven door Gianni  

Aangezien het nog steeds niet veilig was om naar buiten te gaan vanwege de politie die op zoek was naar mij, had ik besloten om in de bibliotheek te blijven, zoekend naar de betekenis van het woord ‘vindictis’. Ik las bijna elk Latijns boek dat ik in de rekken zag staan, maar dit bleek verloren moeite te zijn, want nergens stond nuttige informatie over dit vreemde woord. Ik schrok mij een ongeluk toen er plots een vinger tegen mijn onderrug tikte. Razendsnel draaide ik mij om, er steevast van overtuigd dat de politie mij had gevonden. Gelukkig bleek dit niet zo te zijn en was het mijn buurjongetje van twaalf jaar, Vince. Vince was een mollig jongetje met rosse krulharen, een spraakgebrek en daarbovenop nog eens dyslexie. Hierdoor werd hij dagelijks gepest op school en in zijn omgeving. Dit weet ik omdat de leerlingen van mijn klas (vooral Miguel) hem ook hebben gepest en omdat ik drie jaar geleden nog op hem heb gebabysit. Zijn moeder komt namelijk heel goed overeen met de mijne, het zou me zelfs niet verbazen als zijn moeder ook iets afwist van dat belachelijke experiment van Tom Patriot. Met zijn bruine uitpuilende ogen keek hij naar mij en zei: “Dag, barry. Vince verdrietig is. Vince wordt gepest, want Vince dik is.” Meteen nadat hij deze woorden had gezegd, ging de deur van de bibliotheek open en kwamen twee struise politieagenten binnen. Na even rond te kijken, zagen ze mij staan en ik besefte dat het te laat was om te vluchten. Ik gaf me over en stak mijn handen in de lucht. Terwijl één van de politieagenten mij begeleidde naar de politiewagen, keek ik nog één keer achterom en zag ik Vince grijnzen. Hij besefte waarschijnlijk niet wat er op dat moment gebeurde. Alles ging zo snel dat ik niet meer precies weet wat de politieagenten allemaal zeiden voordat ik in de politiewagen belandde. Op weg naar het politiebureau dacht ik na over wat er zonet was gebeurd. Mijn nutteloze zoektocht naar de betekenis van dat vervloekte woord, de politieagenten… Ow en Vince die gepest wordt, want Vince is dik… Vince dik is…Vin dik is? Toen drong het tot me door! Zou het kunnen? Zou Vince iets met de moord op Miguel te maken hebben?

Na een urenlange ondervraging mocht ik eindelijk naar huis. Dit alleen omdat ze niet genoeg bewijs hadden om mij vast te houden. Ik zit nu thuis, achter mijn laptop.. Alle deuren en ramen zijn op slot. Mijn vingers trillen van de angst, want alleen ik weet dat de zoon van mijn buren niet ‘normaal’ is.

13-11-2014 om 21:50 geschreven door Sanne  

Ik ben eindelijk terug uit het ziekenhuis, de dokters vonden geen logische verklaring op mijn aanval. Uiteindelijk mocht ik het ziekenhuis verlaten , maar ik moest nog wel terugkomen voor enkele testen. Toen ik uit het ziekenhuis stapte kwam het allemaal terug over me heen.”vindictis”. Ik begon me niet goed te voelen dus besloot ik een wandeling te maken door de stad. Mijn tocht eindigde bij een café waar er een American football-wedstrijd opstond: de New England Patriots tegen de Denver Broncos. Ik wist natuurlijk meteen wie er ging winnen en ik kreeg ook mijn gelijk, de Patriots hadden de Broncos helemaal vernederd.

Na de wedstrijd bleef ik nog even aan de toog hangen want daar kon ik even mijn zorgen vergeten. Toen ik terug thuis kwam moest ik even gaan liggen van al het bier dat ik had gedronken, ik dacht eerst dat ik alles ging loslaten maar gelukkig kon ik me nog inhouden en viel ik in slaap. De volgende ochtend stond ik op met de ergste kater van mijn leven en alsof het niet erger kon werd ik ook nog eens opgebeld. Ik nam op en schrok me een ongeluk het was Tom Patriot, hij zij tegen me: “ Ik weet wat je gedaan hebt en ik zal mijn wraak hebben.” Ik werd helemaal bleek en kreeg een enorme dosis adrenaline, ik begon een rugzak met allemaal benodigdheden te maken want thuis kon ik niet blijven. Maar toen ik op het punt stond te vertrekken zag ik plotseling sirenes voor mijn deur, het was de politie en ze zochten naar me. Als ik deur zou opendoen gingen ze mijn rugzak zien en dat zou me verdacht maken, ik besloot om via mijn tuin te vluchten en ze zo te ontlopen. Ik klom over de omheining deed mijn kap op en begon weg te wandelen. Maar helaas ze zagen me en een agent sprak me aan, ik kon het risico niet nemen en begon zo snel mogelijk te lopen. Ze achtervolgden me en ik wist dat de enige manier om ze kwijt te raken was om door de steegjes te lopen. Na bijna een uur lopen was ik ze kwijtgeraakt en ook uitgeput. Ik besloot een rustige plek te zoeken, dus ik ging naar de bibliotheek waar ik in rust kon nadenken over mijn volgende stap. 

Vanaf hier schrijf ik ook deze blog, hopelijk kan ik iets bedenken om uit deze ellende te ontsnappen en dat alles terug normaal wordt. Ik hou jullie op de hoogte.

06-11-2014 om 18:22 geschreven door Michiel  

21-10-2014 om 00:00 geschreven door Daan  

Verraden, belogen en bedrogen! Zo voel ik mij. Twee politieagenten hebben mij een paar uur geleden thuis afgezet en nu zit ik terug op mijn vertrouwde kamer. Vol blauwe plekken, schrammen en een paar zeer pijnlijke gebroken ribben, maar ik leef nog. Als ik die pijnlijke plekken niet gehad zou hebben, zou ik nog denken dat ik gedroomd had. Die schrammen zijn het enige bewijs dat alles wat gebeurd is, effectief ook gebeurd is. En dan is er natuurlijk ook het 84 pagina’s dikke bundeltje dat op mijn bed ligt. Op de voorpagina staat in drukletters: ‘Hoe reageren mensen op een ontvoering en vreemde situaties? Een sociaal experiment onder leiding van Tom Patriot, professor en doctor in de sociologie en toegepaste psychologie’ En het onderwerp? Dat was ik, Barry!

Alles was in scene gezet! Alles! De ontvoering? In scene gezet. De andere ontvoerden? In scene gezet. De ontsnapping? Ook in scene gezet. Ik ben zo razend! En dan te denken dat het hele experiment eigenlijk nog had moeten blijven doorgaan. De enige reden waarom het hele gedoe is stopgezet, is omdat ik ze niet alle vijf meer op een rij had. Zo erg, dat ik zelfs elk gevoel van realiteit begon te verliezen. Ik begon gewoonweg te flippen van alle drugs die ze in mijn lijf hadden gespoten, dat ik vanop de tweede verdieping uit een raam ben gesprongen. Ik was buiten bewustzijn toen ze mij naar het ziekenhuis brachten en oplapte. Ik kreeg daar ook een  bundel  in mijn handen geduwd door diezelfde professor met de woorden: ‘Als je dit leest, zal je alles begrijpen’ en voilà dat was het dan. Toen kwamen die twee agenten de kamer binnen en hebben mij tegen mijn zin een auto ingesleurd en naar huis gebracht. En nu zit ik hier.

Zij denken misschien dat het gedaan is, maar dan kennen ze mij nog niet! Ik kan jullie beloven: ze gaan afzien. Ten eerste mijn moeder. Zij heeft namelijk toestemming gegeven voor dit hele experiment. Ten tweede professor Tom Patriot, die denkt zomaar dat hij experimenten op mij kan uitvoeren zonder mijn toestemming. En als laatste is het de beurt aan Miguel, de zoon van de professor waarmee ik in de klas heb gezeten. Hij was namelijk degene die mij als proefkonijn heeft voorgesteld aan zijn pa. Waarom? Dat weet ik nog niet, ik kom er nog wel achter. En dan, dan zullen jullie wat zien. Mijn wraak, die zal zoet zijn.

16-10-2014 om 18:53 geschreven door Jasmin  

09-10-2014 om 18:53 geschreven door Louise  

Ondertussen is het weeral een week geleden dat ik op het internet kon. Het leek allemaal in een zwart gat te lopen. Nergens kon ik terecht, niemand die nog maar wist wie ik was. Het leek alsof ik in een totaal andere wereld terecht was gekomen. Eergisteren was ik nog in Antwerpen, en nu.. Ja waar ben ik? Ik snap echt niet waarom net ik dit moet meemaken. Swat. Ik ben hier nu al twee dagen, onwetend over wat er in de buitenwereld gebeurt. Iedereen heeft hier een strak schema, niemand stopt zelfs al spreek je ze aan. Het is alsof ik tussen gebrainwashte robots loop die nooit eerder iemand als ik hebben ontmoet. Mijn taal spreken ze blijkbaar ook niet. Hoe ik hier kom? Heel simpel. Je maakt een paar dagen extreem rare dingen mee. Je wordt ontvoerd, ontsnapt, je moeder wordt ontvoerd, en dan.. Dan probeer je toch maar te slapen, ik ben tenslotte een mens! Dat kan je niet over de dingen die hier rondlopen zeggen. De volgende dag word je wakker in een rijdende truck, geblinddoekt, gedrogeerd, zonder het zelfs te beseffen. Het enige echt beeld dat ik me herinner is hetgeen van een vrouw die zonder aarzelen een geel spul in mijn aders spoot nadat ze mijn blinddoek robuust had afgetrokken. En nu? Ja nu ben ik dus hier. Ik heb gisteren heel de dag naar een plaats met internet liggen zoeken. Zo kwam ik bij Mitch terecht, een vage, kleine, bebaarde man die wel wat kennis van de Nederlandse taal bezit. Allez ‘kennis’. Met een paar onduidelijke handbeweginkjes en wat slecht gevormde Nederlandse zinnen kon ik hem overtuigen me zijn computer te laten gebruiken. Vertrouwelijk kwam hij ook niet over, aangezien hij heel de tijd in mijn nek bleef hijgen tot ik klaar was. Hij verkocht me ook een oude laptop voor m’n horloge, waarmee ik op internet kan. Daarna ging hij weer verder luisteren naar een of andere nieuwsuitzending op een primitief klein radiootje. Het enige dat ik er van kon opvangen is Tom Patriot ofzoiets. Ik had deze naam al eerder gehoord! Wie is deze Tom Patriot? Misschien is hij wel mijn uitweg.

02-10-2014 om 17:02 geschreven door Matisse  

Het was al laat. De 7 andere gegijzelde waren al aan het slapen, maar ik kon geen oog toe doen. Ik moest en ik zal hier uit geraken. Ik zocht naar voorwerpen door te tasten in het donker, maar dat hielp niet veel. Toen dacht ik eraan dat ik de computer kon aanzetten die Stef had gemaakt. Ik zocht tussen al de spullen die er lagen. Ik vond een mes tussen wat oude kranten en tijdschriften. Het was wel bot, maar dat was geen probleem. Ik kon het scherper maken door te wrijven op stenen van de grond. Ik wist dat de bewakers ons s ’nachts kwamen controleren, maar wanneer wist ik niet. Er was namelijk geen klok in deze kelder. Dus besloot ik te wachten naast de deur tot er een bewaker aankwam. Ik was bijna in slaap gevallen toen ik voetstappen hoorde. Er kwam ineens enorm veel adrenaline door mijn lichaam. Toen de deur werd geopend pakte ik het mes vast. De man met het masker had een zaklamp vast om te zien dat alles in orde was. Toen hij een stap vooruit zette stak ik hem in zijn been. Hij viel op de grond en riep van de pijn. Ik liep zo snel als ik kon naar buiten. Ik rende de straat op en hielt een auto tegen. Ik vroeg of hij wist waar ik was. Hij zei dat ik niet ver was van het centraal station van Antwerpen. ‘De eerste straat links en dan de straat blijven volgen. Op het einde van de straat is het station.’ Zei de man. Hij was ook zo vriendelijk om mij daar af te zetten. Uiteindelijk was ik terug thuis geraakt. Ik kon terug mijn oude leventje leiden. Ik wou alles vergeten en doen alsof er niets gebeurd was. De dag erna ging ik terug naar school. Ik had een paar blauwe plekken en wat schaafwonden, maar ik zei tegen iedereen dat ik gevallen was met de fiets. Toen ik terug thuis kwam stond de deur open van mijn huis. Ik dacht dat mijn moeder was vergeten om ze toe te doen, dus ging ik naar binnen. Zodra ik binnenkwam zag ik 2 mensen die beide een masker droegen. Ze waren naar mij opzoek! Ik liep naar buiten en pakte mijn fiets. ‘Grijp hem!’ zei de ene. Ik fietste zo snel als ik kan. Na een kwartier doorfietsten zag ik niemand meer. Er waren zoveel vragen die in mijn hoofd rondzweefde. Hoe wisten ze dat ik daar woonde? Waar is mijn moeder en waarom zitten ze mij achterna? Wat moet ik nu doen? Ik kan niet naar huis… Ik ging naar een lokale bib om dit verhaal op mijn blog te zetten. Ik kan bij niemand terecht. Hopelijk kan iemand mij uit deze situatie helpen?

22-09-2014 om 00:00 geschreven door Andreas  

Met deze blog probeer ik contact te zoeken met de buitenwereld, ik heb namelijk hulp nodig en dringend. En veel tijd om mezelf voor te stellen heb ik niet, het enige belangrijke is dat ik Barry ben, een 18-jarige jongen die nooit had gedacht dat zijn leven zo’n wending zou aannemen.
Zoals elke maandagavond ging ik dus ook deze week naar de supermarkt om inkopen te doen, niets speciaals als men mij tenminste niet had ontvoerd! Maar dit gaat misschien allemaal wat te snel voor jullie, laat het me dus uitleggen.
Met mijn winkelmandje in mijn handen liep ik naar het rek voor een brik tomatensoep, ik wist precies wat ik moest hebben en normaal had mijn bezoekje niet langer dan tien minuten geduurd, maar net toen ik mijn soep in mijn mandje wilde leggen, hoorde ik een grote knal en sprongen alle lampen in de winkel. Zoals je wel al kan voorspellen, zag ik niets meer. Ter bescherming dook ik neer op de grond. Al mijn haren in mijn nek stonden overeind en mijn zintuigen stonden op scherp. Het volgende moment hoorde ik voetstappen de winkel instormen en met veel kabaal beval iemand ons te zwijgen, vooral niet te bewegen en zeker geen telefoons te plegen want dat zou ons volgens hem duur komen te staan. Meteen daarna stond er al iemand met een zaklamp bij me. Bruusk werd ik van de grond gesleurd, onmiddellijk blinddoekte hij me en het enige dat ik me dan nog kan herinneren is dat men mij bewusteloos  heeft geslagen, dat voel ik nu nog aan de bult op mijn hoofd.
En nu zit ik hier, maar waar is eigenlijk hier? Ik werd wakker in deze koude, kille, stinkende kelder en deze deel ik met nog zeven andere gegijzelden. De kelder lijkt wel een magazijn vol oude spullen, maar dat kan net onze redding zijn. Stef,  een andere gegijzelde, voelt zich helemaal thuis in de computerwereld en dankzij hem hebben we de oude computers die er stonden terug kunnen opstarten, het is niet optimaal, maar dat is onze laatste hoop vermits men onze telefoons in beslag  heeft genomen.
Waar de kelder zich bevindt weet natuurlijk niemand en door wie we worden gevangen gehouden, is ook een groot mysterie. Als we al eens iemand zien hebben ze een masker op dus daar worden we ook niet veel wijzer van. En waarom? Nog zo’n vraag die niemand kan beantwoorden, maar één ding is zeker, als we hier niet snel weggeraken, loopt het hier voor ons af. De ontvangst hier is slecht, maar ik zal zo veel mogelijk contact proberen te zoeken met de buitenwereld in de hoop dat men ons vandaag nog zal vinden.

17-09-2014 om 17:59 geschreven door Hannah  

07-09-2014 om 20:54 geschreven door Admin