We zitten nog steeds in de vrachtwagen, maar het vrije gevoel dat ik voorheen heb gehad is nu helemaal verdwenen. Het laatste dat deze man aan de telefoon zei, blijft door mijn hoofd spoken: “Ja, het is in orde. Ik heb de jongens!” ik probeerde rustig te blijven, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe wisten ze me toch altijd weer te vinden? Het lijkt wel alsof ze precies weten wat ik ga doen nog voor ik het zelf weet. Volgens mij wisten ze precies op welk moment ik daar aan die autobaan zou staan en natuurlijk ben ik er weer ingetrapt. Ik probeer Berrie wakker te maken, maar hij is zo ver in dromenland dat dit onmogelijk lijkt. Zelfs al zou er een bom naast hem ontploffen dan zou hij nog niet wakker worden. Ik wou dat ik nog eens zo diep kon slapen. Maar ik moet mij blijven concentreren want hier heb ik ook niets aan. Ik moet zien te ontsnappen, maar hoe? Er moet toch een uitweg zijn uit deze verschrikkelijke nachtmerrie die maar blijft duren. Door al deze gedachten is mijn hoop op vrijheid nu ook compleet verdwenen en het heeft zelfs plaatsgemaakt voor een kleine paniekaanval. Het werd nog erger toen de chauffeur bruusk stopte en een paar tellen later een zwarte katoenen zak over mijn hoofd trok. Hij sleurde mij uit de vrachtwagen alsof ik een pop was. Alle respect voor een levend wezen was verdwenen bij deze man! Hij duwde een pistool tegen mijn hoofd en beval me zijn instructies te volgen. We gingen ergens binnen. We wandelede door een smalle gang, gingen een paar keer rechtsaf, 2 keer naar links en dan weer rechts. Opeens ging er een deur open en duwde hij mij op een stoel. Hij maakte mijn handen achter de stoel vast met handboeien en trok de zak van mijn hoofd. Mijn ogen moesten even wennen aan het felle licht, maar toen keek ik rond. Ik herkende deze kamer. Wel ja herkennen, het leek op zo’n verhoorkamer van de politie die je altijd op tv zag. Opeens kwam er een brede kale man de kamer binnen. Hij ging recht voor mij staan en leunde naar mij toe, zelfs een beetje te dicht naar mijn mening, straks zou je nog denken dat hij me wilde kussen. Hij trok zijn mond open en kwam nog dichter naar me toe. Ik trok een scheve mond, probeerde mijn gezicht af te wenden en sloot mijn ogen, maar toen hoorde ik hem zachtjes fluisteren: “je bent veilig nu.  Ga eerst maar rusten en morgen beginnen we eraan.” Nu lig ik hier in een comfortabel bed met mijn laptop op mijn schoot. Maar waar is Berrie? En waar gaan we juist aan beginnen?