Verraden, belogen en bedrogen! Zo voel ik mij. Twee politieagenten hebben mij een paar uur geleden thuis afgezet en nu zit ik terug op mijn vertrouwde kamer. Vol blauwe plekken, schrammen en een paar zeer pijnlijke gebroken ribben, maar ik leef nog. Als ik die pijnlijke plekken niet gehad zou hebben, zou ik nog denken dat ik gedroomd had. Die schrammen zijn het enige bewijs dat alles wat gebeurd is, effectief ook gebeurd is. En dan is er natuurlijk ook het 84 pagina’s dikke bundeltje dat op mijn bed ligt. Op de voorpagina staat in drukletters: ‘Hoe reageren mensen op een ontvoering en vreemde situaties? Een sociaal experiment onder leiding van Tom Patriot, professor en doctor in de sociologie en toegepaste psychologie’ En het onderwerp? Dat was ik, Barry!

Alles was in scene gezet! Alles! De ontvoering? In scene gezet. De andere ontvoerden? In scene gezet. De ontsnapping? Ook in scene gezet. Ik ben zo razend! En dan te denken dat het hele experiment eigenlijk nog had moeten blijven doorgaan. De enige reden waarom het hele gedoe is stopgezet, is omdat ik ze niet alle vijf meer op een rij had. Zo erg, dat ik zelfs elk gevoel van realiteit begon te verliezen. Ik begon gewoonweg te flippen van alle drugs die ze in mijn lijf hadden gespoten, dat ik vanop de tweede verdieping uit een raam ben gesprongen. Ik was buiten bewustzijn toen ze mij naar het ziekenhuis brachten en oplapte. Ik kreeg daar ook een  bundel  in mijn handen geduwd door diezelfde professor met de woorden: ‘Als je dit leest, zal je alles begrijpen’ en voilà dat was het dan. Toen kwamen die twee agenten de kamer binnen en hebben mij tegen mijn zin een auto ingesleurd en naar huis gebracht. En nu zit ik hier.

Zij denken misschien dat het gedaan is, maar dan kennen ze mij nog niet! Ik kan jullie beloven: ze gaan afzien. Ten eerste mijn moeder. Zij heeft namelijk toestemming gegeven voor dit hele experiment. Ten tweede professor Tom Patriot, die denkt zomaar dat hij experimenten op mij kan uitvoeren zonder mijn toestemming. En als laatste is het de beurt aan Miguel, de zoon van de professor waarmee ik in de klas heb gezeten. Hij was namelijk degene die mij als proefkonijn heeft voorgesteld aan zijn pa. Waarom? Dat weet ik nog niet, ik kom er nog wel achter. En dan, dan zullen jullie wat zien. Mijn wraak, die zal zoet zijn.

16-10-2014 om 18:53 geschreven door Jasmin