Het was al laat. De 7 andere gegijzelde waren al aan het slapen, maar ik kon geen oog toe doen. Ik moest en ik zal hier uit geraken. Ik zocht naar voorwerpen door te tasten in het donker, maar dat hielp niet veel. Toen dacht ik eraan dat ik de computer kon aanzetten die Stef had gemaakt. Ik zocht tussen al de spullen die er lagen. Ik vond een mes tussen wat oude kranten en tijdschriften. Het was wel bot, maar dat was geen probleem. Ik kon het scherper maken door te wrijven op stenen van de grond. Ik wist dat de bewakers ons s ’nachts kwamen controleren, maar wanneer wist ik niet. Er was namelijk geen klok in deze kelder. Dus besloot ik te wachten naast de deur tot er een bewaker aankwam. Ik was bijna in slaap gevallen toen ik voetstappen hoorde. Er kwam ineens enorm veel adrenaline door mijn lichaam. Toen de deur werd geopend pakte ik het mes vast. De man met het masker had een zaklamp vast om te zien dat alles in orde was. Toen hij een stap vooruit zette stak ik hem in zijn been. Hij viel op de grond en riep van de pijn. Ik liep zo snel als ik kon naar buiten. Ik rende de straat op en hielt een auto tegen. Ik vroeg of hij wist waar ik was. Hij zei dat ik niet ver was van het centraal station van Antwerpen. ‘De eerste straat links en dan de straat blijven volgen. Op het einde van de straat is het station.’ Zei de man. Hij was ook zo vriendelijk om mij daar af te zetten. Uiteindelijk was ik terug thuis geraakt. Ik kon terug mijn oude leventje leiden. Ik wou alles vergeten en doen alsof er niets gebeurd was. De dag erna ging ik terug naar school. Ik had een paar blauwe plekken en wat schaafwonden, maar ik zei tegen iedereen dat ik gevallen was met de fiets. Toen ik terug thuis kwam stond de deur open van mijn huis. Ik dacht dat mijn moeder was vergeten om ze toe te doen, dus ging ik naar binnen. Zodra ik binnenkwam zag ik 2 mensen die beide een masker droegen. Ze waren naar mij opzoek! Ik liep naar buiten en pakte mijn fiets. ‘Grijp hem!’ zei de ene. Ik fietste zo snel als ik kan. Na een kwartier doorfietsten zag ik niemand meer. Er waren zoveel vragen die in mijn hoofd rondzweefde. Hoe wisten ze dat ik daar woonde? Waar is mijn moeder en waarom zitten ze mij achterna? Wat moet ik nu doen? Ik kan niet naar huis… Ik ging naar een lokale bib om dit verhaal op mijn blog te zetten. Ik kan bij niemand terecht. Hopelijk kan iemand mij uit deze situatie helpen?