Deze morgen werd ik een beetje suf wakker met al mijn kleren nog aan, ik voelde me niet zo lekker en ging naar de badkamer om een aspirine in te nemen. Ik ging naar beneden en zette me aan de ontbijt tafel. Plots bedachte ik me dat ik echt raar had gedroomd, over dat ze experimenten op mee aan het uitvoeren waren en over mijn vader die al vroeger terug was en me wou vermoorden met de buurjongen Vince of was het nu Vindictis? En dat Vindictis dan achter me aan zat met mijn vader en ze wilden me dood. Ik had zelfs mijn eigen kloon, Berry, wat een naam zelfs. En dat ik vaak opgesloten zat maar me ook weer vaak wist te bevrijden en uiteindelijk belande ik in Engeland op de vlucht naar huis terug. Wat een fantasie heb ik toch. Toen voelde ik iets in mijn zak, het was een briefje, een briefje van … Vindictis? Dit was ook zo in mijn droom, was het geen droom? Ik voel me verward maar ook angstig. Is iemand me nu in de maling aan het nemen of ben ik nog steeds aan het dromen? Ben ik Berry of Barry? Ik moest een antwoord vinden en ging de deur uit, de stad in. De stad leek verlaten, alsof er al jaren niemand meer woonden, het begon hier wel een beetje te lijken op een woestijn, overal lag er zand en huizen stonden nog maar half recht. Dit klopt niet dacht ik bij mezelf. Bang liep ik door de straten terug richting huis. Misschien moet ik eens een kijkje gaan nemen in het huis van Vince wie weet wat er daar te vinden valt. Het huis was net zoals alle andere huizen onbewoond en hangt half uit elkaar. Ik wist niet wat ik juist zocht maar in ieder geval wist ik dat ik er iets zou vinden. Opeens hoorde ik boven mijn hoofd gekraak, alsof er iemand de trap af kwam, snel verstopte ik me achter een hoek. Er verscheen een groot gestalte op de trap maar ik herkende de man niet. Wees niet bang zei de man, kom maar tevoorschijn, ik doe je niets. Toen kwam ik vanachter het hoekje en de man keek me aan. ‘Barry is het niet?’: zei de man meteen zware stem. Ja, dat ben ik? ‘Op dit moment wacht ik al jaren.’: zei de man. ‘Je weet niet hoelang jij van de aardbol verdwenen bent, minstens 30 jaar heb ik naar jou gezocht en nu ineens kom je zelf naar me toe.’ ‘Eindelijk zal je ik je te pakken nemen en je voor eeuwig doen boeten.’ Angstig keek ik toe. ‘Je weet niet wie ik ben hé?’ : zei de man. ‘Wel ik ben het, je oude vriend Vindictis…’