Uren
leken al voorbij gegaan sinds ik wakker werd in een pikdonkere kamertje dat
niet bepaald lekker ruikt. Maar ja wat wil je, er lag namelijk een lijk naast
me. Ik durfde voor een tweede keer het lijk grondig te bekijken en probeerde
hem om te draaien, hem , want hij had kort zwart haar en was een beetje mollig,
net zoals ik. Ik zette mij met mijn benen af tegen de muur en het lukte
eindelijk om hem om te draaien. Mijn been, dat nog niet zo lang geleden
helemaal verbrijzeld was, doet een beetje pijn maar het gaat wel. Ik kroop wat
dichter bij en probeerde het licht dat van het scherm van mijn laptop komt op
het lichaam te laten vallen. Eerst was het moeilijk omdat mijn laptop bijna
plat was maar wanneer het eindelijk lukte schrok ik zo hard dat ik mijn laptop
liet vallen. Het was alsof ik in een spiegel had gekeken, het lichaam leek sprekend
op mij. hoe is dat mogelijk? vroeg ik mij af. Ik had geen broer, maar wie
weet, na alles wat er is gebeurt ben ik nergens meer zeker van. Ik denk na, ik
weet nog altijd niet wat het experiment van Tom Patroit was maar ik heb zo het
gevoel dat dit lijk er iets mee te maken heeft. Gaat het experiment misschien
over klonen? Is dit een kloon van mij die hier dood naast mij ligt? Ben ik zelf
een kloon? De gedachten schieten door mijn hoofd, misschien een verloren
tweelingbroer? Nee dat kan toch allemaal niet? Toch? Ik begin hier echt mijn
verstand te verliezen, ik moet hier weg. Ik begin als een gek te roepen en op
de muren te kloppen Eindelijk krijg ik een reactie op mijn kabaal, de man die
ik ooit mijn vader noemde stormt naar binnen en grijpt me bij mijn keel, ik
kijk hem aan en het enige wat ik op dat moment wil doen is hem te grazen nemen,
hem zijn verdiende loon geven maar ik heb de fut er niet voor. Het enige wat me
nog lukt is smeken om te kunnen eten en drinken. Hij pakt me vast en sleurt me
door de gang, hij zet me in een ander kamertje met alleen een tafel en een
stoel. Waar ben ik toch? Hij beveelt me te gaan zitten en komt even later terug
met wat water en wat restjes eten, zonder bestek natuurlijk. Het eten doet me
goed maar ik besef dat ik geen uitweg zie, nog niet denk ik bij mezelf.
Terwijl ik eet wordt mijn zogezegde vader gebeld en gaat hij in de gang staan
zonder de deur van de eetkamer op slot te doen. Is dit mijn kans? Ik waag het
erop en sprint naar de deur maar ik was Vince vergeten. Vince stond op wacht in
de gang en sloeg me meteen op de grond. Vince tilde me op en begon me weer te
versleuren naar de donkere ruimte maar ik overhoorde nog net het
telefoongesprek van mijn zogezegde vader, die woest klonk en aan het roepen
was. Morgen komt de volgende al? Dat was niet zo afgesproken, Tom!. Ik
schrijf dit terug vanuit deze donkere kamer met mijn laptop. Wat gebeurt er
morgen? Nog een slachtoffer? Nog een kloon van mijn? Weeral is het die Tom
Patriot
