Stomverbaasd staarde ik mijn vader, of toch de persoon waarvan ik dacht dat het mijn vader was, wel 5 minuten lang aan. Tientallen vragen spookten door mijn hoofd. Is dit wel mijn vader? Is Vince mijn broer? Was mijn moeder wel echt de mijne? Ik kon er niet meer aan uit. En terwijl ‘mijn vader’ Vince feliciteerde, kwam hij steeds dichter bij mij. Stap voor stap, steeds een stukje dichter terwijl hij de hamer in de lucht bracht. Toen hij de hamer zo hoog in de lucht gebracht had als hij kon, zag ik een vurige blik in zijn ogen en ik wist dat dit mijn laatste dag zou zijn. Ik wou wegvluchten, maar ik geraakte niet vooruit wegens mijn verbrijzelde been. Mijn vader nam een grote hap lucht en sloeg richting mijn hoofd, maar hij miste. Toen hij zag dat ik me niet kon verweren of kon vluchten haalde hij kwaad uit naar Vince. “Je had beloofd Barry voor mij over te laten, zo is er niets leuk aan”, zei hij. Terwijl Vince zich stotterend  verontschuldigde zei mijn vader het volgende: “Ik heb een leuk idee! Je krijgt een kwartier om zo ver te vluchten als je kan, daarna kom ik je zoeken. Zo beleef ik ook nog eens iets spannend.” Dit had ik van hem nooit verwacht, maar na alles wat ik de afgelopen dagen al heb meegemaakt, deed ik gewoon wat hij zei. Dit was mijn kans om hulp te zoeken en mezelf in veiligheid te brengen. Ik vluchtte naar een kleine hut diep in het bos. Hier zouden ze mij nooit vinden. Ik zit hier nu al ongeveer een maand, ik alleen met mijn gedachten. Welke dag is het vandaag? Oh het is Kerstmis! Maar ik heb niets te vieren, ik heb niemand meer. Ik leg me neer op de vloer en slaap voor enkele dagen. Ik werd wakker, het was 2 januari. Mijn been was intussen weer aan elkaar gegroeid maar de eenzaamheid overheerste. Ik begon zachtjes te huilen, en zoals de sneeuw viel, zo vielen ook mijn tranen. Ik dacht dat dit hele drama eindelijk voorbij was en besloot de hut te verlaten. Zodra ik de deur opende voelde ik een helse pijn aan mijn hoofd en onmiddellijk daarna werd het zwart voor mijn ogen. Toen ik wakker werd in een voor mij onbekende donkere kamer, hoorde ik de stemmen van Vince en mijn vader opnieuw. Terwijl ik in het donker tastte naar enige vorm van licht, botste ik op een vreemd voorwerp. Ik weet niet goed wat het was, maar licht zou meer duidelijkheid brengen. Met een bang hart tastte ik verder op zoek naar de lichtschakelaar. Maar dat was niet langer nodig, ik struikelde over wat later een hand bleek te zijn en viel bovenop een bebloed lijk. Dankzij het licht van mijn laptop kon ik sterke gelijkenissen waarnemen tussen het lijk van de man waar ik bovenop lag en mezelf. Wie is deze man? En wie zijn Vince en de man die zich mijn vader noemt dan?