Berrie en ik houden ons nu al meer als 24 uur schuil in het bouwvallige, alleenstaande huis. Ik wilde het niet verlaten voor ik een plan had bedacht. Ik durfde ook niet want de kans dat we weer gevangen genomen werden was waarschijnlijk niet onbestaand. Ik wist nog steeds niet tegen wie Berrie praatte in de andere kamer gisteren. Toen ik hem erachter vroeg wilde hij geen antwoord geven en toen ik was gaan kijken, was er niemand te bespeuren. Berrie zei dat het niet belangrijk was. Maar iets in me is zeker dat het wél belangrijk was. Maar dat probeerde ik los te laten en even te vergeten. Ik had vandaag ook voor de eerste keer in maanden terug kunnen douchen. Het voelde niet goed maar heel pijnlijk door alle wonden die ik afgelopen weken heb opgelopen. Ik ben het allemaal zo beu dus zoek ik driftig naar een plan om terug in de gewone wereld terecht te komen. Toen de avond viel en het donker was, besloot ik naar buiten te gaan met een kaars die ik had gevonden in een kast. Ik wilde het terrein verkennen. Ik kon amper twee meter voor me zien maar ik gaf het niet op. Na een tijdje ging ik zitten op de grond en de tranen rolden over mijn wangen. Ik verdiende al deze miserie niet en wat ik ook probeerde er scheen geen weg terug te zijn. Het was muisstil totdat ik een zacht geluid hoorde, het kwam van ver hiervandaan. Ik spitste mijn oren en probeerde het geluid te plaatsen. Is dat, is dat geen auto dat ik hoor? Mijn ogen schoten wagenwijd open en in een fractie van een seconde stond ik recht. Ik keek rond, de adrenaline raasde door mijn aders. Het geluid werd luider en kwam dichterbij. Daar was hij! Ik zag de koplampen op zo een 100 meter van mij. Ik spurtte erheen  maar was logischerwijs te laat. Maar dat vond ik niet erg want er zou toch sowieso nog een auto passeren? Ik ging Berrie halen en samen gingen we aan de rand van de autobaan staan om te wachten tot er weer een auto passeerde. En gelijk had ik, want een uur later zat ik in een vrachtwagen samen met Berrie. Ik was de chauffeur ongelooflijk dankbaar. Ik vroeg hem me ergens ver weg af te zetten, het maakte me niet uit waar want ik kon nergens heen. Ik besloot even te slapen in de vrachtwagen aangezien Berrie dat ook al een half uur was aan het doen. Ik sliep maar half toen ik een telefoongesprek opving van de chauffeur. Was ik maar nooit ingestapt…