Verraden, belogen en bedrogen! Zo voel ik mij. Twee politieagenten hebben mij een paar uur geleden thuis afgezet en nu zit ik terug op mijn vertrouwde kamer. Vol blauwe plekken, schrammen en een paar zeer pijnlijke gebroken ribben, maar ik leef nog. Als ik die pijnlijke plekken niet gehad zou hebben, zou ik nog denken dat ik gedroomd had. Die schrammen zijn het enige bewijs dat alles wat gebeurd is, effectief ook gebeurd is. En dan is er natuurlijk ook het 84 pagina’s dikke bundeltje dat op mijn bed ligt. Op de voorpagina staat in drukletters: ‘Hoe reageren mensen op een ontvoering en vreemde situaties? Een sociaal experiment onder leiding van Tom Patriot, professor en doctor in de sociologie en toegepaste psychologie’ En het onderwerp? Dat was ik, Barry!

Alles was in scene gezet! Alles! De ontvoering? In scene gezet. De andere ontvoerden? In scene gezet. De ontsnapping? Ook in scene gezet. Ik ben zo razend! En dan te denken dat het hele experiment eigenlijk nog had moeten blijven doorgaan. De enige reden waarom het hele gedoe is stopgezet, is omdat ik ze niet alle vijf meer op een rij had. Zo erg, dat ik zelfs elk gevoel van realiteit begon te verliezen. Ik begon gewoonweg te flippen van alle drugs die ze in mijn lijf hadden gespoten, dat ik vanop de tweede verdieping uit een raam ben gesprongen. Ik was buiten bewustzijn toen ze mij naar het ziekenhuis brachten en oplapte. Ik kreeg daar ook een  bundel  in mijn handen geduwd door diezelfde professor met de woorden: ‘Als je dit leest, zal je alles begrijpen’ en voilà dat was het dan. Toen kwamen die twee agenten de kamer binnen en hebben mij tegen mijn zin een auto ingesleurd en naar huis gebracht. En nu zit ik hier.

Zij denken misschien dat het gedaan is, maar dan kennen ze mij nog niet! Ik kan jullie beloven: ze gaan afzien. Ten eerste mijn moeder. Zij heeft namelijk toestemming gegeven voor dit hele experiment. Ten tweede professor Tom Patriot, die denkt zomaar dat hij experimenten op mij kan uitvoeren zonder mijn toestemming. En als laatste is het de beurt aan Miguel, de zoon van de professor waarmee ik in de klas heb gezeten. Hij was namelijk degene die mij als proefkonijn heeft voorgesteld aan zijn pa. Waarom? Dat weet ik nog niet, ik kom er nog wel achter. En dan, dan zullen jullie wat zien. Mijn wraak, die zal zoet zijn.

16-10-2014 om 18:53 geschreven door Jasmin  

09-10-2014 om 18:53 geschreven door Louise  

Ondertussen is het weeral een week geleden dat ik op het internet kon. Het leek allemaal in een zwart gat te lopen. Nergens kon ik terecht, niemand die nog maar wist wie ik was. Het leek alsof ik in een totaal andere wereld terecht was gekomen. Eergisteren was ik nog in Antwerpen, en nu.. Ja waar ben ik? Ik snap echt niet waarom net ik dit moet meemaken. Swat. Ik ben hier nu al twee dagen, onwetend over wat er in de buitenwereld gebeurt. Iedereen heeft hier een strak schema, niemand stopt zelfs al spreek je ze aan. Het is alsof ik tussen gebrainwashte robots loop die nooit eerder iemand als ik hebben ontmoet. Mijn taal spreken ze blijkbaar ook niet. Hoe ik hier kom? Heel simpel. Je maakt een paar dagen extreem rare dingen mee. Je wordt ontvoerd, ontsnapt, je moeder wordt ontvoerd, en dan.. Dan probeer je toch maar te slapen, ik ben tenslotte een mens! Dat kan je niet over de dingen die hier rondlopen zeggen. De volgende dag word je wakker in een rijdende truck, geblinddoekt, gedrogeerd, zonder het zelfs te beseffen. Het enige echt beeld dat ik me herinner is hetgeen van een vrouw die zonder aarzelen een geel spul in mijn aders spoot nadat ze mijn blinddoek robuust had afgetrokken. En nu? Ja nu ben ik dus hier. Ik heb gisteren heel de dag naar een plaats met internet liggen zoeken. Zo kwam ik bij Mitch terecht, een vage, kleine, bebaarde man die wel wat kennis van de Nederlandse taal bezit. Allez ‘kennis’. Met een paar onduidelijke handbeweginkjes en wat slecht gevormde Nederlandse zinnen kon ik hem overtuigen me zijn computer te laten gebruiken. Vertrouwelijk kwam hij ook niet over, aangezien hij heel de tijd in mijn nek bleef hijgen tot ik klaar was. Hij verkocht me ook een oude laptop voor m’n horloge, waarmee ik op internet kan. Daarna ging hij weer verder luisteren naar een of andere nieuwsuitzending op een primitief klein radiootje. Het enige dat ik er van kon opvangen is Tom Patriot ofzoiets. Ik had deze naam al eerder gehoord! Wie is deze Tom Patriot? Misschien is hij wel mijn uitweg.

02-10-2014 om 17:02 geschreven door Matisse  

Het was al laat. De 7 andere gegijzelde waren al aan het slapen, maar ik kon geen oog toe doen. Ik moest en ik zal hier uit geraken. Ik zocht naar voorwerpen door te tasten in het donker, maar dat hielp niet veel. Toen dacht ik eraan dat ik de computer kon aanzetten die Stef had gemaakt. Ik zocht tussen al de spullen die er lagen. Ik vond een mes tussen wat oude kranten en tijdschriften. Het was wel bot, maar dat was geen probleem. Ik kon het scherper maken door te wrijven op stenen van de grond. Ik wist dat de bewakers ons s ’nachts kwamen controleren, maar wanneer wist ik niet. Er was namelijk geen klok in deze kelder. Dus besloot ik te wachten naast de deur tot er een bewaker aankwam. Ik was bijna in slaap gevallen toen ik voetstappen hoorde. Er kwam ineens enorm veel adrenaline door mijn lichaam. Toen de deur werd geopend pakte ik het mes vast. De man met het masker had een zaklamp vast om te zien dat alles in orde was. Toen hij een stap vooruit zette stak ik hem in zijn been. Hij viel op de grond en riep van de pijn. Ik liep zo snel als ik kon naar buiten. Ik rende de straat op en hielt een auto tegen. Ik vroeg of hij wist waar ik was. Hij zei dat ik niet ver was van het centraal station van Antwerpen. ‘De eerste straat links en dan de straat blijven volgen. Op het einde van de straat is het station.’ Zei de man. Hij was ook zo vriendelijk om mij daar af te zetten. Uiteindelijk was ik terug thuis geraakt. Ik kon terug mijn oude leventje leiden. Ik wou alles vergeten en doen alsof er niets gebeurd was. De dag erna ging ik terug naar school. Ik had een paar blauwe plekken en wat schaafwonden, maar ik zei tegen iedereen dat ik gevallen was met de fiets. Toen ik terug thuis kwam stond de deur open van mijn huis. Ik dacht dat mijn moeder was vergeten om ze toe te doen, dus ging ik naar binnen. Zodra ik binnenkwam zag ik 2 mensen die beide een masker droegen. Ze waren naar mij opzoek! Ik liep naar buiten en pakte mijn fiets. ‘Grijp hem!’ zei de ene. Ik fietste zo snel als ik kan. Na een kwartier doorfietsten zag ik niemand meer. Er waren zoveel vragen die in mijn hoofd rondzweefde. Hoe wisten ze dat ik daar woonde? Waar is mijn moeder en waarom zitten ze mij achterna? Wat moet ik nu doen? Ik kan niet naar huis… Ik ging naar een lokale bib om dit verhaal op mijn blog te zetten. Ik kan bij niemand terecht. Hopelijk kan iemand mij uit deze situatie helpen?

22-09-2014 om 00:00 geschreven door Andreas  

Met deze blog probeer ik contact te zoeken met de buitenwereld, ik heb namelijk hulp nodig en dringend. En veel tijd om mezelf voor te stellen heb ik niet, het enige belangrijke is dat ik Barry ben, een 18-jarige jongen die nooit had gedacht dat zijn leven zo’n wending zou aannemen.
Zoals elke maandagavond ging ik dus ook deze week naar de supermarkt om inkopen te doen, niets speciaals als men mij tenminste niet had ontvoerd! Maar dit gaat misschien allemaal wat te snel voor jullie, laat het me dus uitleggen.
Met mijn winkelmandje in mijn handen liep ik naar het rek voor een brik tomatensoep, ik wist precies wat ik moest hebben en normaal had mijn bezoekje niet langer dan tien minuten geduurd, maar net toen ik mijn soep in mijn mandje wilde leggen, hoorde ik een grote knal en sprongen alle lampen in de winkel. Zoals je wel al kan voorspellen, zag ik niets meer. Ter bescherming dook ik neer op de grond. Al mijn haren in mijn nek stonden overeind en mijn zintuigen stonden op scherp. Het volgende moment hoorde ik voetstappen de winkel instormen en met veel kabaal beval iemand ons te zwijgen, vooral niet te bewegen en zeker geen telefoons te plegen want dat zou ons volgens hem duur komen te staan. Meteen daarna stond er al iemand met een zaklamp bij me. Bruusk werd ik van de grond gesleurd, onmiddellijk blinddoekte hij me en het enige dat ik me dan nog kan herinneren is dat men mij bewusteloos  heeft geslagen, dat voel ik nu nog aan de bult op mijn hoofd.
En nu zit ik hier, maar waar is eigenlijk hier? Ik werd wakker in deze koude, kille, stinkende kelder en deze deel ik met nog zeven andere gegijzelden. De kelder lijkt wel een magazijn vol oude spullen, maar dat kan net onze redding zijn. Stef,  een andere gegijzelde, voelt zich helemaal thuis in de computerwereld en dankzij hem hebben we de oude computers die er stonden terug kunnen opstarten, het is niet optimaal, maar dat is onze laatste hoop vermits men onze telefoons in beslag  heeft genomen.
Waar de kelder zich bevindt weet natuurlijk niemand en door wie we worden gevangen gehouden, is ook een groot mysterie. Als we al eens iemand zien hebben ze een masker op dus daar worden we ook niet veel wijzer van. En waarom? Nog zo’n vraag die niemand kan beantwoorden, maar één ding is zeker, als we hier niet snel weggeraken, loopt het hier voor ons af. De ontvangst hier is slecht, maar ik zal zo veel mogelijk contact proberen te zoeken met de buitenwereld in de hoop dat men ons vandaag nog zal vinden.

17-09-2014 om 17:59 geschreven door Hannah  

07-09-2014 om 20:54 geschreven door Admin