Ondertussen is het weeral een week geleden dat ik op het
internet kon. Het leek allemaal in een zwart gat te lopen. Nergens kon ik
terecht, niemand die nog maar wist wie ik was. Het leek alsof ik in een totaal
andere wereld terecht was gekomen. Eergisteren was ik nog in Antwerpen, en nu..
Ja waar ben ik? Ik snap echt niet waarom net ik dit moet meemaken. Swat. Ik ben
hier nu al twee dagen, onwetend over wat er in de buitenwereld gebeurt.
Iedereen heeft hier een strak schema, niemand stopt zelfs al spreek je ze aan.
Het is alsof ik tussen gebrainwashte robots loop die nooit eerder iemand als ik
hebben ontmoet. Mijn taal spreken ze blijkbaar ook niet. Hoe ik hier kom? Heel
simpel. Je maakt een paar dagen extreem rare dingen mee. Je wordt ontvoerd, ontsnapt,
je moeder wordt ontvoerd, en dan.. Dan probeer je toch maar te slapen, ik ben
tenslotte een mens! Dat kan je niet over de dingen die hier rondlopen zeggen.
De volgende dag word je wakker in een rijdende truck, geblinddoekt, gedrogeerd,
zonder het zelfs te beseffen. Het enige echt beeld dat ik me herinner is
hetgeen van een vrouw die zonder aarzelen een geel spul in mijn aders spoot
nadat ze mijn blinddoek robuust had afgetrokken. En nu? Ja nu ben ik dus hier.
Ik heb gisteren heel de dag naar een plaats met internet liggen zoeken. Zo kwam
ik bij Mitch terecht, een vage, kleine, bebaarde man die wel wat kennis van de
Nederlandse taal bezit. Allez kennis. Met een paar onduidelijke
handbeweginkjes en wat slecht gevormde Nederlandse zinnen kon ik hem overtuigen
me zijn computer te laten gebruiken. Vertrouwelijk kwam hij ook niet over,
aangezien hij heel de tijd in mijn nek bleef hijgen tot ik klaar was. Hij
verkocht me ook een oude laptop voor mn horloge, waarmee ik op internet kan.
Daarna ging hij weer verder luisteren naar een of andere nieuwsuitzending op
een primitief klein radiootje. Het enige dat ik er van kon opvangen is Tom Patriot
ofzoiets. Ik had deze naam al eerder gehoord! Wie is deze Tom Patriot?
Misschien is hij wel mijn uitweg.
