Stilaan kwam ik terug bij bewustzijn. Ik zat
op de achterbank van een grote auto en naast mij zat niemand minder dan Tom
Patriot. Wie had ooit durven denken dat ik je na al die jaren nog zou vinden
zei hij lachend. Ik wist helemaal niet wat zeggen en was ook nog wat suf. Hij keek
mij bedenkend aan en zei: Je weet het nog altijd niet hé. Ik had het wel
kunnen denken, toen je nog bij mij op school zat was je al niet van de
slimste. Ik wist helemaal niet wat hij bedoelde met op school. Totdat ik hem
in de ogen keek. Deze man was niet Tom Patriot, het was zijn zoon. Ik dacht
eerst dat het Tom was omdat ik hem erkende toen hij vanachter in de 40 was,
maar nu was Miguel ongeveer even oud. Ik
taste beangstigend aan mijn eigen huid en dat herinnerde me eraan dat ik
evenveel rimpels heb als Miguel. Maar niet allen dat. Mijn huid voelde raar aan
en deed me denken aan de huid van een octopus of een soort slang. Een van de
bijwerkingen, zij Miguel. Bijwerkingen van wat? vroeg ik verbaast.
Hallucinaties van personen of gebeurtenissen, geheugenverlies en een rare huid
dat zijn de gekende bijwerkingen zei hij met een grijns. Nadat hij dit zou
moest ik onmiddellijk denken aan Berry. Was hij wel echt? Ook de andere
bijwerkingen konden wel kloppen. Toen dacht ik ook aan Miguel, hoe hij op een
gruwelijke wijze werd vermoord. Ik durfde het niet aan hem te vragen. Was dat
ook dan een hallucinatie? Hoe kan dit
vroeg ik, hoe kan ik in godsnaam niet verouderen, riep ik uit. 3o jaar
geleden heeft mijn vader een paar test met nieuw soort drugs op je gedaan, maar
ik denk dat je dat nog wel weet. Mijn vader wou niet doorgaan met het
experiment. Je zou teveel hallucineren zei mijn vader. Ik vroeg verbaast aan
Miguel: Dus ik heb heel dat gedoe met Vindictis verzonnen? Dat zou ik nu ook
weer niet zeggen, zei hij. Vraag het hem straks zelf we gaan er naartoe. Hij
lachte en gaf me zijn gsm. Maakt eerst je blog af, zei hij, ik vind hem wel
pakkend.
