Tewege (bijna) had ik de beslissing genomen om de natuur niet meer te vriend te houden en dat zou zeker niet zonder reden geweest zijn, want als ik bedenk hoe dikwijls de natuur of het opzoeken er van mij op kosten heeft gejaagd, dan kom ik uit op een niet onaardig kostenplaatje. En daar reken ik de elementaire kosten voor de aankoop van fotografiemateriaal, het onderhoud van een vaak smerige auto en de benzine niet bij. Het verliezen van een lensdop daar kon ik nog vrede mee nemen. Het achterlaten van een cameratas en een lensfilter was al moeilijker te verteren. Het breken van brillen en wat schrammen en builtjes op de carrosserie van mijn auto bleven al zwaarder, als een baksteen dus op de maag liggen, nog net geen indigestie veroorzakend. En nadat ik verleden jaar bij een uitwijkmanoeuvre op een smalle weg in een verdoken put terecht kwam en een as hoorde kraken onderaan mijn auto, weigerde mijn maag toch tijdelijk alle voedsel en besloot ik om nog zo weinig mogelijk landelijke wegen te berijden of iets verder te parkeren en een stuk te voet te gaan. Als je uiteindelijk denkt dat je goed bezig bent en alle obstakels op den buiten onder controle hebt, blijkt het dat het nog steeds erger kan. Een paar weken geleden had ik het toch wel echt gehad in de natuur. Na een bezoek aan de Meikensbossen in Tielt en keurig op de parkeerstrook te hebben gestaan, bemerkte ik 's anderendaags dat het olielampje brandde op de display in mijn auto. Als een nauwgezet zijnde persoon, reed ik onmiddellijk naar de garage. De diagnose was gunstig, een storing die kon verholpen worden door het vervangen van een sonde. Ik deed mijn auto binnen 's morgens op de afgesproken dag en ging hem 's avonds terug ophalen. Wat aarzelend toonde de garagist mij de factuur en zei 'gelukkig zijn er geen doden mee gemoeid' alsof hij wilde zeggen verschiet niet, de factuur is gepeperd. Wat bleek, een dier waarschijnlijk een marter heeft kabels e.d. onderaan stuk gebeten, te merken aan de bijtsporen door scherpe tandjes. Op aanraden hangt er nu een wc blokje onder de motorkap, dat zou de beestjes moeten afschrikken, op hoop van zegen. Krijgt de natuur nu echt de bons? Welnee, als ik een kosten-batenanalyse opmaak, stel ik vast dat de natuur mij al veel heeft geschonken: kracht, sterkte, moed, verstrooiing, schoonheid en verwondering en nog zoveel meer. En wie doet er nu nog iets volledig gratis?