't Is al weer een tijdje voorbij die mooie winterprik. Hij begon zowat begin januari en was na een veertien dagen alweer voorbij. Warm ingeduffelde mensen gingen schaatsen, langlaufen, wandelen in de sneeuw en genoten van sprookjesachtige landschappen. Kinderen gooiden sneeuwballen, maakten een sneeuwpop en gleden met een slee hellingen af. De sfeer ademde peis en vree en een gezond aantrekkelijk blosje sierde onze wangen. We werden even door de winter verwend. Alhoewel er in mijn streek enkele cm sneeuw meer mocht zijn gevallen. En ach, het was weer snel voorbij. Nu zit ik met mijn foto's hier in de regen en wind. Maar ja, hoor ik mensen zeggen: "Voor wie de weg op moet" is het geen pretje." Maar ja, wanneer is dit het wel? Iedere chauffeur weet hoe gevaarlijk het is op de weg tijdens stortbuien of in de regen gewoon en vooral wanneer het donker is, tijdens het spitsuur met vaak bewasemende ruiten op de koop toe. Fietsers, wandelaars en nu ook de steppers die niet genoeg verlicht zijn of geen fluorescerende beschermkledij dragen, zijn haast onopmerkbaar. Rukwinden, die slingeren van alles op de weg, veroorzaken blokkades en halen zelfs bomen en muren neer, waaronder iemand terecht kan komen. Wind maakt me bang. Ik hou mijn hart vast telkens als hij met volle kracht tegen mijn huis bonkt en de takken van onze oude notelaar als een heen en weer zwiepende gesel laat tekeer gaan. Een laagstaande zon en vooral wanneer die op een nat wegdek schijnt, maakt een weggebruiker stekeblind. En dan is er nog de mist die soms plots uit het niets komt aanzetten en waarbij men in de ergste situaties tegen een muur lijkt aan te lopen. Zelfs wanneer de weersomstandigheden uiterst gunstig zijn, dan is het nog geen pretje om deel te nemen aan het verkeer. Ik denk aan de agressieve chauffeurs die ik hoor toeteren en in mijn achteruitkijkspiegel de vuisten zie ballen of de armen hoog in de lucht zie steken, wanneer ik zelf geduldig sta te wachten tot al het verkeer van links en rechts voorbij gereden is om daarna veilig het kruispunt te kunnen oversteken. Ik denk aan de bumperklevers die mij schrik aanjagen. Aan de roekelozen die de verkeersregels aan hun laars lappen, die mij voorbij steken op plaatsen en op momenten dat dit hoogst onverantwoord is. Die mij voorbijsteken als ik de snelheidsbeperking respecteer, diegenen die zich vergissen van rijstrook, de door het rood rijders. En dan zijn er nog de drug- en alcoholgebruikers die al menig dodelijke slachtoffers hebben gemaakt in het verkeer. De telefoneerders, de gsm'ers, die die tv kijken, de krant lezen, hun maaltijd verorberen achter het stuur. Alles blijkt nu mogelijk te zijn in de auto. Straks zal men zich ook nog kunnen douchen en naar het toilet gaan. Zelfs een dutje doen is al mogelijk in de zelfrijdende auto's. Maar wat als de IA van de boordcomputer een toestand niet herkend? Wat als het systeem gehackt wordt? IA is een interessant hulpmiddel maar de controle volledig overlaten, dat zie ik mezelf nog niet doen. Toch zou ieder voertuig uitgerust moeten worden met AI, met als functie assistentie verlenen en het op tijd waarschuwen en automatisch rectificeren van blunders of fouten die een bestuurder dreigt te maken. Waaraan iedereen zich in het verkeer al eens of meerdere keren heeft bezondigd is verstrooidheid. Grote drama's kunnen worden veroorzaakt wanneer de aandacht afdwaalt en er zijn veel redenen toe in ons door stress bepalend levensritme. Met een grote dosis geluk, een zindering door lijf en leden en met een zucht van opluchting, kan de domme stoot (blunder) nog naverteld worden. Er zijn dus heel wat situaties die veel meer gevaar opleveren dan een laagje sneeuw of ijs op de weg. Met het aanpassen van de rijstijl en met goede wil, kan al heel wat ellende voorkomen worden. En trouwens er zijn de strooidiensten die reeds tijdens de nacht uitrukken om de wegen voor ons goed berijbaar te maken. In het verkeer moet men steeds op zijn hoede zijn, een defensief rijgedrag vertonen. Zo wordt dat genoemd of zich gedragen als 'een heer in het verkeer'. Maar helaas stoppen imbecielen nog te dikwijls een tijger in de tank.