Ik sliep slecht vannacht en als ik wakker word is het al half tien, geen nood ! 't is zaterdag en ik heb al de tijd. Rustig begin ik aan mijn ontbijt, kijk ondertussen mijn mails na, zie wat er te beleven valt op fb en lees de titels van de nieuwspagina.

Als ik op de klok kijk is het ineens kwart voor elf, de hoogste tijd om in gang te schieten, ik wil nog even op de loopband, daarna douchen en om half twee heb ik een afspraak bij de kapper waar ik met de fiets naartoe ga.In die volgorde werk ik mijn lijstje af en even voor half twee parkeer ik mijn fietske voor de etalage van de kapper.

Me-time, ik kom al op zijn minst twintig jaar bij deze kapper dus ze kennen me daar, als ik binnenkom zeggen ze vriendelijk goeiedag en verder laten ze mij met rust, zo heb ik het graag, omdat ik ze niet goed versta zonder apparaatjes is praten moeilijk, ze weten dat, nemen mij ook niks kwalijk en doen gewoon vriendelijk hun job. 

Gerustgesteld dat ik hier volledig mezelf kan en mag zijn zoek ik mijn zeteltje op waar ik meestal zit, onderweg naar mijn zeteltje scharrel ik nog twee tijdschriftjes mee en mij hoor je de eerste twee uur niet meer !

Mijn haartjes worden gekleurd, ik mag onder de kap die mijn haar verwarmd en de kleur er in laat trekken en ik krijg een fruitsapke aangeboden dat fantastisch goed smaakt.

Even later krijg ik het hoogtepunt van de kappersbeurt en mag ik aan de wastafel plaatsnemen, hier geniet ik van, mijne kop word stevig gewassen het voelt als een hoofdmassage en dat zou van mij uren mogen blijven duren, zo zalig... de lokjes nog wat bijknippen en ik kan er weer zes weken tegen.

Na de kapper rijd ik naar mijn ma, ze woont er maar één km vandaan en had me een tijdje geleden al gevraagd om een kast leeg te maken voor haar waarvoor je de ladder nodig hebt. Als ik aanbel bekijkt ze me bewonderend, ik leg haar uit dat ik een wandelrokje aan heb en laat het schortje zien onder mijn rokje en dat vind ze heel praktisch. Ze geeft haar goedkeuring over het ganse plaatje van mijn voorkomen en zegt dat het haar plezier doet dat ik er goed uit zie en ik glimlach want een complimentje is altijd leuk.

Als ze in haar zeteltje zit verteld ze me dat ze te moe is om nu de kast uit te ruimen en dat begrijp ik, vorige week heeft mijn broer samen met nog iemand een nieuwe douche geplaatst en dat heeft het nodige poetswerk met zich meegebracht. Bovendien kreeg ons moeder dan ook meteen een opruimwoede en heeft ze verschillende kasten uitgeruimd en kleding en schoenen die ze niet meer draagt in zakken gedaan en dat is wat veel geweest. Ze krijgt wel veel hulp van mijn schoonzus maar toch heel dat gedoe is best wel vermoeiend voor haar. Ik zag de douche nog niet en wanneer ik aangeef dat ik eens ga kijken staat ze recht en loopt met me mee, haar vermoeidheid blijkt op slag verdwenen te zijn terwijl ze me in geuren en kleuren verteld hoe mijn broer en de andere man te werk zijn gegaan, het is mooi gedaan ze zal er veel geniet van hebben en met die woorden loods ik haar terug naar haar zeteltje waar ze me de verhalen verteld over de buren en het terras van mijn broer dat pas is aangelegd. Ik hoorde de verhalen al vaker maar laat ze rustig praten, ze voelt zich daar goed bij en mij stoort het niet dat ze dingen meerdere keren verteld.

Wanneer ik opsta om te vertrekken loopt ze mee naar de garage waar mijne fiets staat onderwijl vertellend wat ze allemaal heeft weggegooid en dan daar in de garage zie ik hem liggen...het hoedje van Achiel mijn stiefvader dat in brons is gegoten, ik vertel haar dat ik het zo mooi vind en als ze het wegdoet dat ik het dan graag wil en spontaan zegt ze: neem het maar mee. Ik word emotioneel en verdring de tranen die opwellen, mijn stiefvader betekende erg veel voor me, hij was de eerste die in me geloofde toen ik uit mijn huwelijk stapte met drie kleine kinderen onder mijn hoedde. Hij gaf me het vertrouwen dat ik zo nodig had toen en liet me voelen dat ik de situatie aankon en er zou komen. Ook later nam hij het geregeld voor me op en verdedigde hij me wanneer ik niet opgewassen was tegen argumenten van anderen. De laatste vier jaar van zijn leven was hij blind en nam hij me in vertrouwen in soms héél eerlijke gesprekken. En toen ineens was hij dood, ik denk na al die jaren nog steeds héél vaak aan hem, vraag hem soms raad in situatie's waarin ik mezelf niet kan vinden. Ik had niets tastbaars van hem en het hoedje betekend erg veel voor me.

Na ons moeder rijd ik naar de boer waar ze ambachtelijk ijs verkopen, onder het genot van een coupe aardbeien zit ik genietend in het zonnetje.

Thuisgekomen plant ik het hoedje op mijne beer zijn hoofd, hij lijkt er voor gemaakt en krijgt een speciaal plekje in de woonkamer...

Vandaag ben ik opgeroepen door de expert van de verzekering, om acht uur moet ik er zijn, de baan Herentals/Geel ligt al een tijdje open en langs de autostrade is ook een heel gedoe dus wil ik met mijn fietske naar Geel rijden. Ik trek een wandelrokje aan, dat is een rokje met een shortje onder, het wandelt niet alleen makkelijk maar het is ook ideaal op de fiets. Het oogt vrouwelijk en ik trek er mijn sandaaltjes met hoge hakjes bij aan, als ik fiets maakt het niet uit wat ik aan mijn voeten heb en dan ben ik toch een beetje deftig als ik bij de dokter binnenstap. 

Ik reken tien minuten bij de rijtijd op de gps bij zodat ik mooi op tijd aankom maar onderweg liggen er allemaal opstakels van de werkmannen op het fietspad en moet ik regelmatig afstappen en door het mulle zand ploeteren op mijn hakjes.

Stipt om acht uur stap ik de wachtkamer binnen, zet me neer, kijk op en zie de expert in het deurgat staan terwijl hij vragend mijn naam noemt. Ik sta weer op loop op hem toe en terwijl we samen naar zijn kabinet stappen zegt hij: we hadden toch een afspraak om acht uur he? Zelfzeker antwoord ik hem dat het inderdaad zo is, dat ik maar juist op tijd ben omdat het niet zo evident is om van Herentals naar Geel te rijden met de fiets maar dat juist op tijd ook op tijd is iets wat hij beaamd. 

Terwijl hij door mijn dossier bladert zegt hij dat ik een gezonde ben, vraagt hoeveel km ik gefietst heb enz. en dan gaan we over naar de reden van mijn komst. Ik doe de oefeningen die hij me vraagt en beantwoord de vragen die hij me stelt.Als hij aangeeft dat hij geen verslag kreeg van de chirurg vertel ik hem dat ik toch direct naar de huisdokter ga en of ik moet vragen om het hem door te sturen? Frank vraagt hij mij wat ik bij de dokter ga doen, ik heb een oorstop volgens het oorcentrum en die moet er uit. Hij kijkt even verbaasd en bulderend schiet hij in de lach, ik geloof niet dat dit het antwoord was dat hij verwachtte, ik heb nog wat kwaaltjes maar die vertel ik hem niet want dit heeft niks uit te staan met mijn ongeval.

Wanneer ik vertrek maant hij me aan om voorzichtig te zijn, ik verbijt een lachje, de expert is de schrik van iedereen in de wijde omgeving omdat hij zo'n bullebak is en juist hij maant me aan om voorzichtig te zijn, altijd mijnheer, ik ben altijd voorzichtig.

Bij de dokter blijkt mijn oorstop verdwenen te zijn en als ik hem mijn eerste ongemakje vertel grijpt hij gelijk naar de bloeddrukmeter. Oei...die is wel erg hoog...en dan valt mijn kwartje ook, al die kwaaltjes die ik heb zijn symptomen van een te hoge bloeddruk. Een paar jaar geleden werd me gezegd dat ik medicatie moest nemen voor de rest van mijn leven maar toen de bloeddruk terug naar normaal ging en ook zo bleef mocht ik de medicatie laten. Nu niet meer.

Thuis neem ik direct een pilletje, eet een boterhammeke en ga dweilen. Ik voel me goedgezind omdat ik met één enkel pilletje van al mijn ongemakken bevrijd zal zijn en dweilend zing ik Pretty Belinda een liedje dat al dagen door mijn hoofd spookt.

Later rij ik naar decathlon, decathlon is voor mij wat gamma is voor heren. Als ik langs het kanaal fiets laat ik mij volledig gaan en haal ik 30km per uur, blij bedenk ik dat ik terug in form begin te komen.

Wanneer ik weer terug naar huis rijd heb ik wind op kop en haal ik met moeite 25km per uur, ik word voorbij gestoken door een renner en een beetje gegeneerd draai ik mijn hoofd weg, ik weet heel goed dat die renner denkt: kijk naar mij ! ik steek u voorbij en dat zonder motorke! Ik heb teveel respect om mijn motorke op volle kracht te zetten en hem op mijn beurt in te halen, ik laat hem gaan in zijn euforie.

Dan word ik nogmaals voorbij gestoken door een man, hij doet alle moeite om me voorbij te steken en geeft zo aan dat hij een alfamannetje is. Dit is teveel van het goede ! niet zo, niet met de Moni ! Ik zet mijn motorke op volle kracht, zet me in de juiste racehouding, duw met volle kracht op mijn pedalen en terwijl hij achterom kijkt om te zien hoe ver ik achter hem ben steek ik hem voorbij, ik blijf sterk trappen en weet dat hij me niet meer kan inhalen, zo die heeft zijn lesje geleerd, dit alles met mijn wandelrokje en op mijn hakjes ! met zijne testeron potverdekke !

Thuis zet ik mij in mijn zeteltje, seffens komt mijn wandelmaatje en doen we een wandeling van ong 13 km in de bossen van Herentals.

Vandaag, zondag, staat er een wandeling op het menu in de Schorre in Boom. Een vriendin van mij leid de wandeling en ik heb besloten om mee te gaan. De wandeling is ong 11km en dat is eigenlijk een beetje weinig voor mij als aanloop naar de dodentocht toe. Dus besluit ik om met mijn fietske naar Boom te rijden, mee te wandelen en dan weer terug fietsen.

Om half 11 vertrek ik, om 13u word ik in Boom verwacht, de gps geeft 2u9min aan, dan ben ik op tijd om de afspraakplaats te zoeken en mijn wandelschoenen ginder aan te trekken. 

De gps stuurt me doorheen het neteland, ik geniet van mijn tochtje, rijd continue langs water aan de ene kant en velden en bossen aan de andere kant. De zon schijnt lekker en ik ben zeker niet de enige die buitenkomt vandaag. Ik zie fietsen in alle maten en kleuren, dames fietsen, herenfietsen, kinderfietsen, gewone fietsen, e-bikes, ligfietsen, koersfietsen, Benidormcarrekes bestuurd door de ouderen die niet meer goed kunnen stappen, ik heb ze allemaal gezien vandaag. 

Netjes op tijd kom ik in Boom aan, doe mijn wandelschoenen aan en ga op zoek naar de groep die ik natuurlijk niet vind. Ik stap naar de parking maar zie de groep nergens staan, het vriendinnetje had iets geschreven over de lift dus ik ga terug vanwaar ik kwam, mijne fiets staat aan de lift geparkeerd maar ik zie ze nergens...Ik bekijk de pijltje en zie een pijltje hoofdingang, zie een hoge trap naar boven toe en kijk daar...het vriendinnetje zwaait naar me ! 

Bovengekomen geef ik mijn fietstas aan een man die ik ook al jaren ken van op de wandelingen, mijn tas mag in zijne wagen tijdens de wandeling. Als ik de rest van de groep begroet herken ik een paar gezichten van mensen waar ik pakweg 10à15 jaar geleden ook regelmatig mee wandelde. Leuk om hen terug te zien maar ook de anderen die ik niet kende waren toffe en vriendelijke mensen. 

Als de laatste persoon die mee wandelt toekomt gaan we op weg, het is een rustige wandeling door bossen en langs een waterke. We stoppen op tijd voor een drankske, genieten van de zon, de wandeling en elkaar en de dag vliegt voorbij.

Enkele dapperen doen na de wandeling nog de blote voeten tocht, ik wil meegaan maar als ik zie dat ik op mijn blote voeten op boomschors moet lopen bedenk ik mij en volg de groep die niet meegaat naar een terraske waar uiteindelijk de anderen ook zullen aankomen. De blote voeten tocht duurde erg lang, we zijn wat ongerust maar vernemen later dat het tochtje best heftig was.

Tijd om afscheid te nemen, de wandeling en het gezelschap was geslaagd, ik neem mijn fietstas weer aan en vertrek richting Herentals. De gps stuurt me anders maar de tocht is even mooi als vanmorgen. Als ik thuiskom vink ik af op 90,70km met een gemiddelde van 23,4km per uur en een rijtijd van 3u52min. Tevreden relax ik in mijn badje, mijne dag was in orde...

Om 9u word ik wakker, het is zaterdag en ik heb al de tijd en die neem ik ook ! Terwijl ik met een vriendin chat ontbijt ik rustig op mijn gemakske, steek een wasje in,dweil ik even en bekijk ik de plantjes die nu buiten op het terras staan. Hoewel het de dag van naakt tuinieren is verkies ik om gekleed mijn plantjes te verzorgen, ik heb niets tegen naakt, vind dat iedereen zijn ding moet doen maar zelf ben ik liever gekleed.

De muizen in mijn kast zijn op sterven na dood, tijd om naar de winkel te gaan. Ik trek een kleedje aan en kies voor mijn sandaaltjes met een hakje, die zitten makkelijk, ogen vrouwelijk en daar kan ik makkelijk een paar uur op lopen zonder blijnen of zere voeten te krijgen.

Beneden gekomen loop ik recht op de buren, maak een praatje, knuffel de baby en ga verder op stap terwijl ik de caddy achter me aantrek. Vermits ik veel te voet winkel is de caddy een schoon ding voor mij, ik winkel niet te veel maar meestal wel te zwaar en voor ik de caddy had is het is gebeurd dat ik mijn boodschappentas oppakte en pardoes omviel omdat hij veel te zwaar was. Mijne bloeddruk was toen wel wat hoog en dat zal er ook wel wat met te maken gehad hebben maar sindsdien neem ik de caddy mee.

Bij colroyt stap ik direct op het bruiswater af, als ik een pak wil nemen valt er een geopend pak naar voren en terwijl ik de flessen wil tegenhouden valt er één fles uit, land op mijne teen en rolt het gangpad in. Eerst maar even het open pak dat ik nu vast houd weg zetten en terwijl ik de pijn verbijt kijk ik waar de weggerolde fles gebleven is. Een man bukt zich gezwind raapt de fles op en komt soepel op mij afgestapt, ik tover mijne liefste glimlach tevoorschijn en neem een beetje verlegen de fles aan om ze bij de anderen te zetten, op naar de rest van mijn boodschappen.

Aan de kassa wacht ik netjes op mijn beurt, ik sta achter een oud besje met haar dochter en hoor hoe ze in paniek raken wanneer ze een produkt uit een verpakking hebben genomen dat enkel per twee verkocht word en dus niet aangerekend kan worden tenzij ze de tweede helft er ook bij nemen. Na een korte discutie besluiten ze dat ze het produkt niet dringend nodig hebben en de vriendelijke man aan de kassa zet zijn werk voort.

Dan is het mijn beurt, de man laad mijn boodschappen meteen in de caddy en bij de kassa gekomen zegt hij: ik kreeg net een complimentje van dat oudje, het is leuk om een complimentje te krijgen. Ik antwoord dat er ook nog vriendelijke mensen op de wereld zijn wens hem een prettig weekend en vervolg mijn weg. Om de colroyt uit te komen heb ik een keuze, ik kan de trap nemen of ik kan een eindje omlopen en dan heb ik een helling om mijne caddy naar boven te trekken. Ik kies voor de trap, laat een koppeltje passeren die veel te dragen hebben en rol mijne caddy op de eerste tree en dan schiet er een jonge man naar voren neemt mijn caddy onderaan vast en draagt hem zo samen met mij de trap op. Ik lach hem dankbaar toe, knik vriendelijk naar zijn vriendin die trots lijkt te zijn op haar vriendje en bedenk dat er in Herentals toch wel hele vriendelijke mensen wonen.

Thuis berg ik mijn boodschappen op, ik voorzie mezelf royaal van watermeloen en een cola en installeer me met mijne laptop op mijn terraske. In de verte op de achtergrond hoor ik: De IC trein Antwerpen-centraal stopt zodadelijk op.... en 't is goed zo...

Vrijdagmorgen, wanneer ik op mijn fietske stap heb ik maar vier uur geslapen, het is berekoud langs het kanaal, mijn handen zijn ijskoud, stiekem kijk ik naar de fietsen tegenliggers hun handen en zie dat ze allen handschoenen dragen. Ik stop, het is oké om mijn dikke motorhandschoen te dragen die nog in mijne fietstas zitten maar mijn handen zijn pas terug opgewarmd als ik bij mijn klantje aankom.

Bij het binnenkomen zie ik al direct de brief op tafel liggen en weet dat die voor mij bestemd is, er staat geschreven of ik vandaag de ramen wil lappen en verschrikt denk ik terug aan de vorige keer toen me gevraagd werd om de ramen te poetsen. Drie gevels van het appartement zijn grote schuiframen en geven toegang tot een terras. Vorig jaar toen ik buiten stapte door de schuifdeur had ik de hendel horizontaal gezet en toen ik de deur toeschoof om de volledige raam te poetsen hoorde ik een klik en 't was gebeurd...ik kreeg de raam langs geen kanten meer open...gelukkig zat mijne gsm in mijne zak en kon ik naar mijn werk bellen om de situatie uit te leggen, dat ik mezelf had buiten gesloten, op het derde verdiep zat en dat aan die zijde geen brandladder stond. Ze vertelde me dat ze mijn klant zou opbellen misschien dat er een buur eventueel een sleutel zou hebben of mijne klant zelf misschien in de mogelijkheid zou zijn om mij terug binnen te laten. Even later telefoon, mijne klant zat in't buitenland en de enige persoon die een sleutel bezat zat ook in't buitenland. 

Direct begon mijn fantasie gaan te werken en ik kreeg visioenen van knappe brandweermannen die mij zouden komen redden maar mijn monitrice gooide die droom al direct aan diggelen door te zeggen dat ze een slotenmaker zou opzoeken die mij kon helpen. Weer wat later terug telefoon, iedere slotenmaker die ze belde bleek in verlof te zijn...Ik vertelde haar dat ik een erkende slotenmakervriend heb en ik hem kon  bellen of hij kon komen. En zo gebeurde het dat mijne kameraad mij kwam bevrijden uit mijn benarde situatie. We bekeken samen de schuifdeur en kwamen tot de ontdekking dat de hendel vertikaal moet staan ipv horizontaal en dan valt de deur niet in slot.

Voor ik vandaag buiten stap zet ik een tweede schuifdeur een stukje open, steek ik mijn sleutels en telefoon op zak en leg ik een bezemsteel dwars tussen de deur en de deurstijl, deze keer ben ik voorbereid en zal ik me niet buitensluiten ! 

Vandaag is het geen zwemmen en het toeval wil dat ik na mijn klantje ben afgesproken met de slotenmakervriend die me vorig jaar bevrijde. Als ik hem vertel waar ik vandaan kom moet hem lachen. Mijne kameraad heeft een uurtje tijd voor hij terug aan 't werk moet, we zagen elkaar lange tijd niet en hebben elkaar heel wat te vertellen terwijl we ondertussen een boterhammeke eten. De tijd vliegt ! Het lijkt wel twee minuten ipv een uur als hij zegt dat het de hoogste tijd is om weer terug aan het werk te gaan. Spijtig neem ik afscheid maar het was fijn om hem weer eens te zien en wat bij te praten.

Als ik terug naar huis fiets vecht ik tegen de wind, ik trap stevig door en negentig minuten later ben ik thuis, tevreden dat ik zo snel gereden heb ga ik thuis nog een uurtje liggen voordat ik naar de repertoire ga.

Op vrijdag mocht ik mijn kleindochter van 't school halen, als ze me zag kwam ze dadelijk naar me toe gelopen en begon meteen te vertellen hoe haar dagje was geweest en met wie ze speelde die dag. Als ik ze ga halen mag ze ook blijven eten en onderweg zei ze me dat ze liever spaghetti eet dan rode kool en ik was gelijk akkoord, ik had nog saus in de diepvries dus was het nog makkelijk ook!

Thuisgekomen liep ze direct naar de loopband en vroeg ze me of ze daar eens op mocht lopen, vermits ik sport niet genoeg kan promoten mocht het van mij. Terwijl ik haar vast maakte aan de beveiliging  legde ik haar uit waar die veiligheid voor dient en adviseerde haar om de pal uit te trekken zodat ze ook kon zien dat de band direct stopt als ze moest vallen. Zo ver zou ik het echter niet laten komen, ik nam achter haar plaats op de loopband klaar om haar op te vangen als ze zou stoppen of haar beentjes niet meer zouden kunnen volgen zodat ze de band niet eens zou raken, en toen startte ze, de loopband ging naar 4,5km p/u en ze liep vlotjes mee, zes jaar is ze, na twee minuten zette ik de band af, ik zou niet willen dat ze spierpijn krijgt maar dat was niet met haar zin, ze wou nog ! Ik beloofde haar dat als ze geen spierpijn krijgt ze de volgende keer drie minuten mag lopen en daar was ze met akkoord en toen ging ze naar de crosstrainer en vroeg me of ze daar ook spierpijn van zou krijgen, toen ik nee zei heeft ze nog een tijdje op dat toestel gewerkt, ze houd van sport dat is duidelijk !

Later vertelde ik vol trots aan hare papa hoe flink ze was, we namen afscheid, hij reed naar huis en ik naar de repertoire blij gemutst om hoe de vooravond verlopen was.

Zaterdag ben ik vroeg uit mijn bed, ik word verwacht bij mijne jongste zoon die zijn vriendin verraste met een weekendje aan zee en ik mag op de jongens passen, ze zijn beide 2,5jaar oud en twee rakkers. Als ik ze overneem van de babysit luister ik aandachtig wanneer ze moeten eten en gaan slapen, hoe de babyfoon werkt, enz. We hebben het nog even over hun fratsen en dan laat de babysit ons alleen. De jongens eisen mijn volle aandacht op en hoe wilder het er aan toe gaat hoe liever ze het hebben en daar kan ik best mee leven. 

Als de zon gaat schijnen besluit ik er mee in de tuin te gaan, ze hebben daar een trampoline en wat speeltoestellen en zo krijgen ze wat frisse lucht.We sluiten af met drie op een schommelbank en kuieren weer naar binnen, ondertussen is het al tijd om te eten en als ze aan het eten zijn bemerk ik een rode vlek bij één van de jongens op zijn wang. Ook later word mijn aandacht er telkens weer naar toe getrokken en dan zie ik precies blaasjes...ik kijk achter zijn oortjes, niets, trek zijn bloesje uit en in zijn oksels en op zijn ruggetje zijn eveneens rode vlekken. 

Op internet kijk ik de foto's na over kinderziektes maar vind nergens de blaasjes die ik zoek, toch ken ik ze, ik zag ze al eerder maar kan niet registreren waar en opeens schiet het me te binnen, netelroos en de foto's laten dezelfde uitslag zien die ook mijn kleinzoontje heeft. Het is niet leuk maar ik sms toch maar naar de mama wat er aan de hand is en ze regelt een bezoekje aan de arts en dan kan ik nog bij de apotheker van wacht terecht zodat het ventje wat minder last heeft van de jeuk.

Naar de dokter rijden ging prima maar van daar naar de apotheker ging niet vanzelf, de gps stuurde me naar een verkeerde locatie wel met dezelfde straatnaam en nr maar niet het juiste dorp en zo verloor ik nog heel veel tijd , daarbij reed ik dan ook nog in een voor mij vreemde wagen maar wel éne met kinderzitjes en zong ik de ganse tijd kinderliedjes om de jongens stil te houden, maar eens bij de apotheker ging alles weer vlot.

Als ik de kinderen later naar hun bed breng slapen ze binnen de minuut en zelf maak ik het ook niet te laat na dit bewogen dagje.

Zondag om vijf uur ben ik wakker en lig ik nog wat te soezen tot de babyfoon om kwart voor zes aangeeft dat de eerste wakker is, hij is er vroeg bij en eist al gelijk mijn volledige aandacht op  die ik graag geef. Een uurtje later is ook de broer wakker en bemerk ik dat de uitslag grotendeels weg is. Het word een dagje waarin de jongens mij als klimrek gebruiken en vervolgens als springkasteel maar ik geniet...tussendoor krijg ik de nodige knuffels en kijken we samen naar "aap" op tv.

Als mijne zoon een foto door smst waarop een olifant staat vraagt hij me om deze aan de jongens te laten zien, dat doe ik ook en zo gauw ze de olifant zien roepen ze beide spontaan: oma ! Ik schaterlach, ik weet al langer dat ze in hun eigen taal een olifant "oma" noemen maar ik blijf het plezant vinden.

Bij hun badje later bemerk ik dat de uitslag weer terug is op de armen dit keer maar als ik dat twee uur later aan de mama wil laten zien is de uitslag weer zo goed als verdwenen, gelukkig is het manneke er niet ziek van geweest en hopelijk blijft de uitslag nu ook weg.

Als de mama en de papa thuiskomen heb ik er gelegen, één van de jongens gaat in zijn spel op met de mama, draait zich zonder aanleiding om naar mij, zwaait kort naar mij en zegt: dada. Het is meteen duidelijk voor mij, ik ben hier niet langer meer gewenst, bij het afscheid komen ze beide nog vlotjes een knuffel en een kus geven en ik rij huiswaarts, gelukkig om dat wat het weekend me bracht.

Op vrijdag in de vooravond komt mijn vriendinnetje van de zee toe bij mij, ze zal blijven tot zondag en gaat dan weer richting zee. We praten druk want we zagen elkaar een tijdje niet en hebben veel te vertellen. Ondertussen drinken we aperitief en maak ik het eten klaar. Het is avond voordat we het weten en tijd om gaan te slapen. Het vriendinnetje van de zee belooft me voor dat ze gaat slapen dat ze haar best gaat doen om luid te snurken omdat ze weet dat ik van snurken hou,   snurken is rustgevend voor mij en ik val daar binnen de korstte keren van in slaap maar tot hier toe was haar gesnurk maar matig, niks om over naar huis te schrijven.

Zaterdag word ik als eerste wakker maar zo gauw ik koffie zet is ook mijn vriendinnetje wakker en loopt ze de woonkamer binnen, we besluiten om buiten op het terras te ontbijten en genieten van de treinen die aankomen en vertrekken, bekijken mensen op de parking die duiven lossen en vervolgens op de parking picknicken. Ik moet die dag nog naar de post die open is in de voormiddag en als het vriendinnetje aangeeft dat ze toe is aan nieuwe rokjes besluiten we om een dagje te shoppen. Ik kreeg ook nog een bon om op te souperen in de cappuccino een koffiehuisje hier in Herentals en dat gaan we dan na een paar uurtjes shoppen ook maar doen.  De cappuccino bleek een gezellig koffiehuisje te zijn en bij de eerste hap van mijne pannenkoek weet ik al dat ik hier voor het eerst kom maar zeker niet voor het laatst, lekker jom ! niet te schatten ! 

Later komen we thuis zwaar beladen met zakjes en bakken die het vriendinnetje kocht, we zijn beide tevreden met de inkopen die we deden, moe van het slenteren zetten we ons op mijn terrasje waar de zon nog even schijnt voor ze ondergaat. Ik serveer spaghetti met zelfgemaakte verse saus met een wijntje dat vlotjes binnenloopt, we overlopen de dag en praten over vriendschappen die soms stoppen als één van de twee een relatie krijgt en plechtig beloven we mekaar dat we tot aan het einde van ons leven elk jaar een week samen op vakantie gaan zonder de mannen waar we op die moment mee in een relatie zitten.

Wederom belooft het vriendinnetje om hard te snurken als ze slaapt maar ik zeg haar dat ik er niet meer in geloof, dat ze dat iedere keer beloofd en er maar bitter weinig van terecht brengt tot hiertoe, de luide decibels die ze me beloofde toen we destijds voor het eerst samen sliepen zijn niet meer dan een hees geknor de moeite niet waard om naar te luisteren.

Op zondag staat er een wandeling op het menu, na een lui en lekker lang ontbijt gaan we stappen zo'n 12km onderbroken door een fris colaatje op een terras, de wandeling is supermooi door bossen en langs waterkes, ik verbaas me dat Herentals zo mooi is en ik weet zeker dat ik hier nog dikwijls zal wandelen genietend van de natuur, alleen of met twee of meerdere mensen.  We sluiten af in de repertoire waar ik deze keer niet in de keuken sta maar op het terras zit, trots laat ik het vriendinnetje mijn werkplek zien en stel ik haar voor aan de koks in de keuken. Wanneer we ons eten krijgen zegt het meisje dat serveert ons dat we vanuit de keuken veel liefde en kusjes krijgen aangeboden samen met ons eten op ons bordje, en we proeven het ! Dit is met liefde klaargemaakt ! Het smaakt ons uitstekend en stilzwijgend genieten we van ons eten. 

Thuisgekomen maakt het vriendinnetje zich klaar om te vertrekken naar de zee, het weekend was super, het leek wel vakantie, het weer én het gezelschap was top en morgen zal ik helemaal opgeladen mijn werk weer hervatten...

' T is vrijdag en vandaag verwacht ik het vriendinnetje van de zee, ze komt een weekendje logeren, de bedoeling was om dit weekend naar de Ardennen te gaan en daar samen met nog anderen een vrouwenweekend te houden maar dat is gecanceld en dus hebben we besloten om het niet aan ons hart te laten komen en in Herentals leuke dingen gaan te doen.

De afspraak was 14u hier in Herentals, als ik om 13u thuis kom van mijn werk neem ik een bad en trek een mooi kleedje aan, ooit zei een vriend van me als je de kans en de tijd hebt om je mooi te maken dan moet je dat doen gewoon maar omdat je de kans hebt om je mooi te voelen. En met dat idee in mijn hoofd doe ik ook nog oorbelletjes in en neem mijn schoenen met redelijke hakjes van het schoenrekje. Het zijn juist geen naaldhakken maar ze gaan toch in die richting. Ik loop wat rond in mijn appartement en verbaas me dat het stappen me zo goed lukt.

Dan belt mijn vriendinnetje van de zee dat er file is naar Antwerpen toe en dat ze dan maar liever wat later vertrekt want file is niet leuk en dan met dit weer helemaal al niet. Geen probleem ik begrijp dat en terwijl ze verder babbelt bedenk ik dat wat ik samen met haar wou doen vandaag dat ik dat ook alleen kan doen.

Ik doe nog even een testronde door mijn appartement op mijn hakjes en dan besluit ik op mijn hakjes het stad in te gaan. De winkel waar ik naartoe wil is maar een km ver en dat is best te doen volgens mij. Rustig op mijn gemakske loop ik mijn straat uit, er op lettend dat ik niet te snel stap, goed uitkijk dat ik niet op straatstenen stap waar ik mijn voeten kan omslaan en dat ik normaal stap en niet zo raar door mijn knieën buig zoals sommige vrouwen die op hakken lopen.  Dat lukt aardig en dan komt het...de stoepstenen die best wel te doen zijn als je een beetje oplet veranderen in kasseien, daar had ik niet op gerekend en ik balanceer van stap naar stap terwijl ik mijn gezicht in een plooi trek alsof op kasseien stappen voor mij een eitje is. 

Doch doet een kleedje met hakken wonderen want als ik de straat wil oversteken stopt de bus die er aankomt onmiddellijk en wacht de chauffeur geduldig terwijl ik op mijn dooie gemak de straat oversteek. Als ik een man passeer die staaltjes koffiecups uitdeelt stopt die goedmoedig een doosje met koffiecups in mijn handen.

Ik wil een nieuw glaasje op mijn gsm en stap de winkel van telenet binnen waarbij een man al direct plaats maakt en mij de laatste stoel aanbied om de wachttijd uit te zitten maar ik bedank vriendelijk, toen ik de winkel binnenkwam zag ik dat het niet de winkel was waar ik vorige keer een glaasje liet steken dus wandel ik terug naar buiten en ga bij orange binnen. Hier moet ik zijn, en ik word al direct geholpen door een jonge man die me zegt dat hij voor mij gratis dat glaasje er wel opzet. Ik kijk eens rond of hier geen stoelen staan want mijn tenen voelen ondertussen of ze tussen een knijptang zitten maar er staan enkel hoge krukken en daar zie ik me nu niet direct opklimmen in mijn kleedje.  Terwijl ik doe of ik geconcentreerd toekijk leun ik onopvallend zwaar op de toog en verlicht mijn voeten door van de ene voet op de andere te staan.  

Terug buiten ga ik nog even in't kruidvat binnen waar ik weer normaal kan stappen en vandaar naar huis, van mij mogen ze gerust overal asfalt leggen ook op de stoep daar zouden veel vrouwen dankbaar voor zijn volgens mij.

Thuis installeer ik mij op mijn terraske en terwijl ik van het zonneke geniet lak ik mijn nagels en lees een tijdschrift, ik heb een zee van tijd voel me vrouw en mag de rest van het weekend gewoon maar genieten...

Het is zondagmorgen en om half zeven stap ik de repertoire binnen, er hangt een briefje aan het alarm voor mij maar dat probeer ik te negeren want ik wil eerst het alarm afzetten voordat het begint te loeien en dat lukt. Het briefje laat me weten dat er vandaag een meeting is om kwart voor negen en of ik het zaaltje tegen die tijd in orde krijg maar dat is geen probleem, ik ga meteen aan de slag.

Als ik om half negen de keuken binnenkom maak ik een praatje met de papa van de Alex en ga verder het terras buiten poetsen. Een kwartiertje later staat de organisator van de meeting voor de deur en laat ik hem vriendelijk binnen, hij weet de weg en we gaan elk onze eigen kant op. Nog een beetje later komt hij een verlengsnoer vragen, 't is ne knappe man dus ik ga enthousiast in de keuken vragen naar een verlengkabel. Als ik er mee aankom zegt hij dat hij eigenlijk een kabel nodig heeft waar je verschillende stekkers op kan aansluiten, oeps...die weet ik niet liggen maar troostend zeg ik: kom we gaan samen zoeken in't zaaltje. Terwijl we naast elkaar de trap naar boven nemen zegt hij: ik durfde niet in de kasten te kijken en ik antwoord: geen probleem, ik durf dat wel ! En ziedaar... uit de eerste kast die ik opentrek vis ik een kabel uit met verschillende stekkerdozen aan !  De man kijkt me blij aan en lacht me toe en ik huppel nog blijer de trap af terug naar het terras waar ik nog steeds bezig ben. Dan gaat de deur open en nog een knapper exemplaar vraagt me waar hij moet zijn voor de meeting, oei, weet ge niet waar ge moet zijn? Kom maar mee, ik breng je d'r wel naartoe ! Als een puppy komt hij achter me aan en lopen we het restaurant in, mijn vreugde om hem de weg te tonen is echter van korte duur want eens binnen roept een man naar mijne puppy: 't is langs daar dat we moeten gaan ! Mijne puppy loopt mij vervolgens straal voorbij en een beetje gedegouteerd ga ik verder met mijn werk. Als ik wat later mijn collega van de zaal zie lopen weet ik dat ik niet meer gestoord zal worden en zij alles verder wel oplost.

Om twaalf uur word ik onrustig, ik wil vandaag 20 km gaan wandelen maar weet nog niet tot hoe laat ik moet werken, om vijf na twaalf trek ik mijn stoute schoenen aan, stap ik op de baas af en vraag op de man af of ik nog moet blijven en ja hoor, ik mag vertrekken ! Buitengekomen bel ik direct mijn wandelvriendinnetje en geef het uur door wanneer ik aan het vertrek kan zijn.

En wijllie weg, we praten over dingen die ons bezig houden, soms zijn we serieus en een tel later zitten we alweer te lachen. Het wandelen gaat vlotjes en we genieten van de natuur, de bomen krijgen blaadjes en alles komt in knop. Mijn wandelvriendinnetje is gefascineerd door het gras dat er zo fris, jong en sappig uitziet. Ze denkt dat de koeien nu met meer smaak eten, dan wanneer we een paar maanden verder zijn en het gras wat stugger word door de zon en de droogte. Inderdaad als we later enkele paarden zien grazen hebben ze totaal geen oog voor ons maar zitten ze genietend te trekken aan het gras. Even later zien we een boom in bloei en als een kind zo gelukkig en blij buigt mijn wandelvriendinnetje zich voorover om aan de bloemen te ruiken helemaal opgaand in de geur en de schoonheid van de natuur. Ik bekijk het tafereel en bedenk bij mezelf dat ik het toch maar getroffen heb met mijn wandelvriendinnetje die zo geniet van de kleine dingen...

Ik ga wat inbinden met schrijven, ondertussen weet iedereen al van mijn klantjes, de honden Habi, Juleke, Jacky en Jack, Mijn dagen zijn niet saai maar altijd over hetzelfde vertellen dat is ook te gek.

Maar dat is niet de enige reden, ik ga terug gaan sporten en daar kruipen ook redelijk wat uurtjes tijd in en dan moet ik sowieso een keuze maken. Sport was altijd al mijn ding mijn fietske, loopband, crosstrainer en bibberplaat staan al een tijdje aan de kant en die wil ik graag terug wat leven inblazen. Daar komt dan ook nog bij dat ik geregeld lange wandelingen moet gaan maken want anders gaat den dodentocht ook de mist in.

Het laat wat op zich wachtten maar het goeie weer komt er aan en dan ben ik ook liever buiten dan binnen aan de laptop. En ziedaar, redenen genoeg om wat in te binden.

De leuke dingen die ik beleef wil ik echter wel blijven schrijven zo eens in de week of zo want helemaal opgeven wil ik nu ook weer niet, daar schrijf ik te graag voor en de vele reacties en views die ik kreeg maakte het alleen maar plezanter. Tot binnenkort maar weer...