Tien was 't meisje en ze zat in de zesde klas. Haar moeder volgde de mode op de voet en kocht trouw modebladen en tijdschriften waaronder Ebony bij de Varekamp. Meest bekende boekenwinkel in de Surinaamse binnenstad toen. Nu is het Vaco. Wat de moeder in die tijdschriften zag inspireerde haar tot het maken van prachtige kledingstukken voor haarzelf en dochterlief. 1970, de mini was al enkele jaren in zwang. Zo ook mouwloze bloesjes met een hoge hals. Het meisje had altijd grote strikken in het haar en kniekousen aan. De kleding was volgens de laatste mode, maar toch, strikken en kousen waren verplicht. Op die leeftijd werd er nog niet zoveel commentaar geleverd op kniekousen en haarlinten. Maar feit bleef wel dat het meisje vond dat die strikken en kousen niet hoorden bij wat er tussenin zat. Strikken in het haar, kniekousen aan en dat om een minuscule mini en modieuze vlotte blouse te vervolmaken? Onkan! Neeeee, a san no bin klop want het meisje keek ook mee in die modebladen en die dames hadden geen strikken of kniekousen. Dus a meisje no bin lob a strikken en kniekousen gedoe. Vooral die kniekousen waren letterlijk een blok aan haar been. En wanneer dat kind iets in haar hoofd had gezet, liet het haar niet los en kon ze er uren, dagen zelfs op blijven broeien. Nu was het gewoonte dat ze als ze naar de kerk of een andere speciale gelegenheid ging, ze nylon kousen aan mocht. Dus geen kniekousen. Ze zou proberen om op die manier van dat kniekousen gedoe af te komen. Eerst nylon kousen of panty's zoals ze populair werden genoemd en misschien wie weet in de naaste toekomst blote benen. Gewoon geen kousen meer! Oei, was dat wel haalbaar? Zou het kunnen lukken?
Maar eerst plan A. Panty's naar school. Dat het een beetje te hoog gegrepen was om met panty's naar school te gaan kwam er in dat kind totaal niet op. Ze werd toen al gestimuleerd haar eigen gang te gaan, er wel op lettend anderen niet te schaden of te kort te doen. Dus een beetje anders zijn of doen, schrok haar niet af. Haar eigen ding doen daar ging het haar om. En haar ding verschilde van haar moeder's ding. Meisjes horen strikken in het haar te hebben en kniekousen. Klaar. Volgens plan A vroeg het meisje dus aan haar moeder of ze voortaan panty's naar school mocht in plaats van die kniekousen. Dat stond òòk netjes, zelfs veel netter dan die andere kousen. De moeder zag er wel wat in en stemde toe. Maandagmorgen. Ze was één van de eersten op school. Het schoolhoofd een Nederlandse, was er ook al. Ze keek tweemaal naar het meisje bij het voorbijgaan, maar maakte geen opmerking. Er kwamen nog klasgenootjes bij. Jongens, die in die tijd niet verder kwamen dan een donkerblauwe korte broek en een schots hemd van Kirpalani, snapten panty's niet en wisten ook niet hoe daarop te reageren. Het ging tenslotte om tien- en elfjarigen. De meisjes, dat was een ander verhaal. Het doet er niet toe hoe oud vrouwen zijn. Afgunst manifesteert zich uniform. Als het nu gaat om meisjes van 5, 10 of 48, a reactie na a sèm. Eerst een ijzige stilte. Mensen die onder normale omstandigheden je uitbundig begroeten, maar opeens ijzig koud op je reageren. Kleine meisjes kijken het object van hun afgunst onverschrokken van kop tot teen aan. Grote meisjes doen het subtieler, althans dat proberen ze dan. Maar in beide gevallen is hun wrevel bijna tastbaar. Zo ook voor dat meisje die maandagochtend daar op de gang van de Vrije school. Een stelletje kattekoppen die haar vernietigend aankeken. Een jongen die altijd een grote mond had, vond 't toch nodig een opmerking te maken. "Je lijkt op een moeder" zei die. "Hahahaha "lachte één van de soon to be ex-vriendinnetjes van het meisje. " Moeders dragen geen strikken". Hilariteit alom. Wat waren ze blij om de spot te drijven met haar. Niet één bondgenoot voor haar die ochtend. Niet eens het vriendinnetje waar ze altijd mee optrok. Dat panty avontuur zou naar alle waarschijnlijkheid verregaande en blijvende gevolgen hebben. Het meisje besloot terstond dat die hele bende haar vriendschap niet waard was. Ze keek en leerde. "Oh dus als je bent zoals ze willen of als je eruit ziet zoals zij het goed vinden, dan tel je mee? Wanneer je doet waar je zin in hebt dan ben je ineens niet meer leuk? Of zijn ze boos omdat zijzelf ook dolgraag panty's aan zouden willen hebben? Waarschijnlijk was het dat laatste. Het meisje was er nog niet helemaal uit. Maar het meest ontnuchterende moest nog komen. De klasse juffrouw kwam eraan. Zij was een "groot" meisje, maar ook zij keek het meisje onverschrokken van kop tot teen aan. Ze deed de klas open, zette haar tas op het bureau en liep gelijk enkele lokalen verder naar de klas waar haar "boezem collega" zat. Ze kwamen beiden terug. Die twee "grote meiden". De klasse juf met een spottende uitdrukking op haar doorgaans toch al verzuurd gezicht, en die andere een ouder "meisje". Ze liepen beiden op het kleine meisje af. De klasse juf: "Je geloofde me niet, kijk nu zelf. Het kan toch niet?"Haar collega, keek vol haat, ja dat was 't haat, naar het meisje. En wat zei die opvoedster aan dat kind? "Meisje het is hier geen hotel hoor. Niet eens als ik naar Torarica ga doe ik panty's aan. Weten jouw ouders niet dat je een kind bent?" Wel als er twee mensen waren die wisten dat het meisje een kind was, dan waren het haar ouders wel. Dus begrijpelijk dat hetgeen die mevrouw zei, dwars door het meisje haar ziel sneed. Dit was haar schuld. Gewoon omdat ze geen kousen meer aanwilde, werden haar ouders nu voor slechte mensen uitgemaakt. Ze raapte alle moed bij elkaar en zei aan die mevrouw dat ze niets over haar ouders moest zeggen, omdat ze hen niet kende. En dat panty's bij Batta te krijgen waren, dus als ze zo graag panty's aan wilde doen, ze die gewoon bij Batta kon gaan kopen. En ze zei ook dat ze niet dacht dat die mevrouw ooit naar Torarica was geweest, omdat ze niet leek op iemand die daar naartoe ging. De directrice werd erbij gehaald. Er werd uitgelegd dat het meisje de juffrouw had gebrutaliseerd. De directrice vroeg wat er was gebeurd. Het meisje moest mee naar kantoor en daar deed ze haar verhaal, Zoals het was voorgevallen. En met een droogheid die je alleen van Nederlanders kan verwachten, besloot de directrice dat de juffen hun plaats moesten kennen en niet mochten vergeten dat ze volwassenen zijn. Het meisje was volgens haar heel netjes gekleed, ze zou het tegen twaalf uur misschien wat warmer krijgen dan de rest. Maar verder was er niets mis met de outfit. Het meisje was tien, maar voelde instinctief dat zij een heel belangrijke slag had gewonnen. Ze voelde aan dat ze twee "grote meiden" had verslagen! In de pauze was ze alleen, want die kleine meiden gloeiden nog van jaloezie. Slechts één kwam er naar haar toe en dat was om vol overgave aan het meisje te zeggen dat: "A panty boro". Het meisje keek naar beneden en inderdaad a panty bin boro. Zal het 't kwade oog zijn geweest? Het meisje besloot voortaan wat blauw in haar schoen te doen wanneer ze panty's naar school aandeed. Dat weerde het kwade oog toch af? En ze besloot niet over te gaan tot plan B. Nee geen blote benen, ze zou ze laten gaar stomen in hun jaloezie, deze kleine en grote krengen. Morgen zou ze gewoon een nieuwe panty aandoen.
