Dag beste lezer,

Speciaal voor jullie (en ook omdat mijn neus verbrand is) kom ik even binnen om jullie op de hoogte te houden van onze vorderingen (ik verklap nu al, het gaat heel langzaam).

Beginnen bij het begin, onze 2 bezoekers zijn Seppe en Elias (Peter is de blije papa en schoonpapa). Ze zijn zeer welkom want ze hebben het goede weer mee gebracht.  Donderdag = feestdag = chilldag.  We zijn die dag gewoon aan boord gebleven, de mannen hebben gevist, bootje gevaren, vogels en beverratten gespot en voor je het weet is de dag alweer voorbij.

Vrijdag trakteert Seppe op een ontbijt en gelukkig maar want dat is het enige dat we te bikken krijgen tijdens onze actieve dag. Fietsen gehuurd en 50 kilometer gaan met die bananen. Het is duidelijk dat er een pak testosteron op schok is, iedere helling wordt bestormd alsof het een wedstrijd op de Mount Ventoux is. Gelukkig is er eentje die een motortje op haar fiets heeft, zelfs dan zijn haar korte beentjes behoorlijk vermoeid.  Het plan is om onderweg een terrasje aan te doen en een kleinigheid te eten. Geloof het of niet, in geen enkel dorpje was er een café of pakweg een bakker te bespeuren.  Dus moe maar onvoldaan zijn we terug aan boord gekomen.  ’s Avonds onze eerste barbecue (want vlees in overvloed) gegeten, smaakt altijd met een lekker weertje en na zo’n inspanning!

Zaterdagmorgen nemen we afscheid van onze gasten. We besluiten om net buiten Stenay te overnachten, dan hebben we de dag nadien veel tijd om naar de volgende sluis te tuffen. Maar die ligplaats is vlakbij een barrage, het geluid van dat neerstortend water is niet zo rustgevend als een kabbelend beekje, dus we varen door naar Dun sur Meuse. 

Leuk plaatsje en nog tijd zat om het prachtige kerkje boven op de heuvel te bezoeken.  Onderweg adembenemende vergezichten bewonderd, sommige mensen wonen echt wel in een klein paradijsje. We vinden de beklimming zo mooi dat we ze – echt geheel onvrijwillig – twee keer gedaan hebben. Tijdens de afdaling komen we aan een splitsing en (zoals we meestal tegenkomen) kiezen we voor de verkeerde optie. Het gaat hier serieus steil omlaag en als we bijna beneden zijn staan we voor een afgesloten hek. Optie over het vermaledijde ding kruipen of terug naar boven klauteren. Weer maar eens een keuze tussen de cholera en de pest.

Enfin, de oudjes besluiten om na twee dagen inspanning de zondag uit te rusten en een beetje te vissen. De vissen hebben hetzelfde idee, slechts 2 exemplaren willen even aan de haak hangen.

We krijgen gezelschap van een schip uit Brugge: de Esmé met de Nieuw-Zeelanders Rob en Suzie aan boord.

Maandag varen beide schepen verder, nu worden de sluizen bediend door sluiswachters. Wij starten eerst maar dat is (weer eens) niet de beste keuze, wij halen met moeite 3 kilometer per uur door het weelderige groen in de gekanaliseerde Maas. De Esmé doet beter, die kan dubbel zo rap door de groene brij varen (of is het omdat wij de weg vrij gemaakt hebben voor hen? 😊). We besluiten te stoppen in Consenvoye, de Esmé vaart door naar Verdun.

Consenvoye is een dorp van amper 300 inwoners, maar ze hebben even buiten hun dorp een kerkhof waar meer dan 11.000 Duitse soldaten (WO I) begraven liggen.  En ze hebben een restaurant/bar met terras. We willen eigenlijk een coca cola drinken (not), maar die kost 3 euro, terwijl een Ricard maar 2,60 euro kost, tja dan is de keuze rap gemaakt 😊.

De dag nadien, 23 mei al, varen of beter gezegd bewegen we ons stapvoets naar Verdun. Niet normaal, op sommige plekken halen we met moeite 2 kilometer per uur, als we dan naar 1900 toeren gaan, halen we opnieuw 3 kilometer. Vorig jaar op het Mittelandkanaal losten we elkaar om het uur af om de eentonigheid wat te doorbreken, hier lossen we elkaar iedere KILOMETER af, want niet alleen gaat het ellendig traag vooruit, we moeten constant bijsturen.  Maar het kan nog altijd erger, veel van onze lotgenoten hebben niet de luxe van intercooling en zijn moeten om het kwartier hun wierpot uitkuisen.

Verdun is wel de moeite van het stoppen waard. Interessante stad, helaas ook door de geschiedenis, er is hier zeer zwaar gevochten in de eerste wereldoorlog. Er is hier zelfs een dorpje (Fleury) volledig van de kaart geveegd.  We hebben ook de ondergrondse citadel bezocht, de overbezorgde dame van de ticketverkoop vindt dat Peter te licht gekleed is in zijn korte broek en t-shirt, het is 7°C in de ondergrondse gangen. Wat is een halfuurtje een fris temperatuurtje ondergaan vergeleken bij 4 jaar onder de grond leven tijdens de oorlog?

Morgen varen we verder richting Toul, maar om heel eerlijk te zijn, we hebben serieus overwogen om demi tour te maken: het vele groen in de waters, de smallere sluizen (vanaf morgen), het wordt ook drukker, dus moeilijker om een ligplaats te vinden, geen ideale factoren voor stresskonijn Conny.  Maar een wijs man, kan ook niet anders als zijn schip Deep Tought heet, sprak de volgende woorden: “It’s as easy to carry on as it would be to turn back!”

Dat en het feit dat de (hopelijk tijdelijke) ongemakken van het varen niet opwegen tegen het ontdekken van de typische, charmante Franse dorpjes, de nieuwsgierigheid het wint van de angst en dat de Ricard hier veel goedkoper is, maakt dat we het toch nog gaan proberen.

Onze wrijfhouten en zeker onze fenders kunnen we niet meer gebruiken in de volgende sluizen (geschikt voor schepen tot 5,05 meter, wij zijn 4,95 meter breed). Peter heeft touwen gedraaid en rubbers gehangen aan de zijkanten, geen idee of dit voldoende effectief is, maar het is alleszins beter dan niets. Ik heb ook eens de conditie van onze zwarte verfpot gecontroleerd, we hebben nog 2 liter zeer bruikbare verf, dus het komt allemaal goed 😊.

Alvast een fijn weekend gewenst en tot volgende week!

Peter & Conny