Mira-Ceti

Inhoud blog

	Home sweet home
	Het zit er bijna op!
	De laatste loodjes (gevonden aan een visdraad aan onze schroefas)
	Het lek is gedicht!
	Alles komt goed!

Zoeken in blog

Mira-Ceti

Met ons varend woonschip op de Franse wateren

08-09-2022

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Noch mossel noch vis

Dag beste lezer,

Hier het vervolg van ons Duits avontuur, onze trip op het Mittellandkanaal zit er bijna op, we liggen nog een goede 4 kilometer van de splitsing met het Dortmund-Eemskanaal.

Zaterdagmorgen, 3/9 hebben we de trossen los gegooid, tijd om van een drukke stad zoals Hannover terug naar een groene, rustige ligplaats te varen. Na een goeie 20 kilometer hadden we die gevonden in Haste, vlakbij de laagste brug over het Mittellandkanaal. Konden we goed observeren hoe de schippers op het laatste nippertje hun stuurhut hydraulisch lieten zakken. Zouden we ook nog wel willen, leuk gadget 😊. We begrijpen nu ook beter hoe het komt dat er af en toe een dak wordt afgevaren aan een brug, als de techniek even hapert, is er geen ontkomen meer aan.

De zondag hebben we, zoals het een wielertoerist betaamt, een ritje gedaan met de fiets. Peter had me daar een pittig parcourske van 50 kilometer uitgestippeld! Er waren redelijk wat hoogtemeters te overwinnen. Onze gepensioneerde doet dat nog goed, hij kan nog altijd een stukje klimmen. Ik had het wel een pak gemakkelijker met mijn gemotoriseerd tweewielertje. Echt zalig fietsen hier in Duitsland, we kunnen kilometers onze trappers geselen zonder ook maar een huis tegen te komen. Wat we wel in grote getale gezien hebben (Peter zegt 20, ik heb er maar 17 geteld 😊) zijn rode wouwen. Die waren allemaal aan het rond cirkelen op een pas gemaaid veld. Best indrukwekkend.

Na het weekend zijn we in Minden beland. Deze stad hadden we in het doorgaan al bezocht, dus moesten we hier eigenlijk niet meer stoppen. Maar toen we zagen dat het mooiste plaatsje van het Mittellandkanaal vrij was (er voer juist een groot jacht weg), vonden we dat we hier ook moesten van genieten. Een plaatsje met zicht op de sluis en de aquaduct en op een verloederd zeiljachtje bewoond door een anarchist (zijn woorden), dat ook 😊. De brave man ligt al maanden aan de kade waar je maar 72 uur mag liggen, maar hij heeft zijn motor onklaar gemaakt en hij heeft geen geld om het te herstellen, dus kan hij daar gewoon blijven liggen op deze pracht locatie.

En uiteindelijk zitten we toch in de computer van de polizei ☹. Na het stadsbezoek, dachten we nog even te genieten van ons prachtige uitzicht, maar het werd ons niet echt gegund. De anarchist had al gezegd dat de scheepvaartpolitie fotos genomen had van ons schip en dat we ze nog wel mochten verwachten. En er zit een arsenaal aan foefjes in zijn trukendoos. Hij zei dat we een fles wijn moesten boven halen (ik denk dat hij hoopte om mee te mogen drinken 😉) op die manier kon de politie ons niet meer het kanaal op sturen. Wij, met ons glas wijn in onze hand, maar turen naar een politieboot, maar ze kwamen met de auto, aanval in de rug 😊. Het verhaal is te lang om in detail te vertellen, ik zal proberen de hoogtepunten weer te geven.

Ze vroegen ons logboek. Hebben we uiteraard niet. Dan vroegen ze ons vaarbewijs. Ons internationaal vaarbewijs hadden ze nog nooit gezien, dus vroegen ze Peter zijn professioneel vaarbewijs. Ze konden maar niet geloven dat iemand die niets met de scheepvaart te maken heeft, een type schip gelijk onze Mira-Ceti koopt 😊. Ze konden zelfs niet bevatten dat ons woonbootje enkel voor pleziervaart gebouwd is. Uiteindelijk zijn ze met al onze papieren naar de auto gegaan om te bekijken of we met ons vaarbewijs wel mochten varen in Duitsland. De uitkomst: met ons vaarbewijs mogen we een jaar in Duitsland varen, daarna moeten we een Duitse versie aanvragen! Maar over ons schip waren ze duidelijk, langer dan 20 meter is geen plezierjacht meer! Met die extra drie meter is het geen jacht, maar ook te kort voor een peniche, het is eigenlijk noch mossel noch vis (hun woorden). Omdat het zon twijfelgeval is, hebben ze geen proces verbaal opgemaakt (350 euro) maar komen we er vanaf met een verwittiging (50 euro). We mogen dus niet meer aanmeren op plaatsen van de pleziervaart, maar bij de beroepsvaart. Ik voorspelde die agent dat dit niet in dank ging afgenomen worden, daarvoor moet je geen madame Soleil zijn. En de dag nadien was het al van dat, waar voorheen de schippers naar ons zwaaiden, krijgen we nu een middelvinger als groet. We begrijpen hun reactie, komen ze, na een ganse dag varen, aan bij een ligplaats en ligt er daar een plezierbootje vrolijk aangelijnd (en het ergste was dat er bij de pleziervaart wel nog vrije plaats was). Hoeveel begrip we er ook voor hebben, het gedrag van één schipper was ronduit bedreigend, de man was zo woedend en kwam kort langszij varen en liet dan zijn schroef volle bak draaien. Met zon dolgedraaide zot in uw buurt slaap je (allez ik toch niet) niet al te gerust.

Maar ik loop een beetje vooruit op de feiten, de dag nadien, dat was Bad Essen. Wat een leuk plaatsje, blij dat we daar gestopt waren. Het is een kuuroord (maar vooral voor medische behandelingen), gelegen aan een natuurgebied en aan een gebergte. Prachtige vakwerkhuizen, stemmige pleintjes, mooie wandelpaden. Als je in de buurt bent, zeker eens bezoeken 😊. Normaal gezien gingen we hier nog een nacht blijven liggen, maar gezien onze populariteit bij de medeschippers zijn we maar naar rustigere oorden gevaren. Peter wou blijven liggen, maar ik had geen zin om nog meer middelvingers of verwijten te krijgen.

Gisteren hebben we ook besloten om de winter terug in België door te brengen. Ik hoorde van doorgewinterde toervaarders dat ze na het vaarseizoen in een jachthaven in eigen land overwinteren. Ik kon maar niet begrijpen dat je die vrijheid opgeeft om opnieuw 6 maanden vast te liggen op één plek. Na een maand of drie, begrepen we het al een stuk beter. Rondtoeren is prachtig, maar om dit dag in dag uit te doen is het mentaal toch vrij belastend. Je blijft uiteindelijk maar kort op dezelfde plaats, waar je moet uitzoeken waar de winkel of apotheek (of zelfbouwmarkt is 😊) en dit moeten we iedere keer opnieuw doen. Je kijkt dan uit voor een volgende ligplaats, maar je weet nooit op voorhand of er plaats is. Is er geen plaats moet je al direct minstens een uur verder varen. We hadden toen al besloten om een jachthaven in Frankrijk te zoeken. Maar nu krijgen we van verschillende mensen berichten dat het voor het moment geen cadeau is om ginder te vertoeven. Er zou, door de prachtige zomer, enorm veel groene planten in het water, jolig tieren, waardoor sommige kanalen onbevaarbaar zijn. We hebben momenteel 2 ooggetuigen in Frankrijk zitten, die ons gaan bevestigen of dit inderdaad ook het geval is 😊. We hebben gisteren dan maar de knoop doorgehakt en besloten om niet te veel hooi op onze vork te nemen en te luisteren naar de kenners: 6 maanden toeren en dan naar de homebasis terug, waar de vrienden en familie wonen, waar ze de moedertaal spreken, waar ze mosselen met friet hebben 😊.