Dag beste lezer,

We zijn er geraakt, in ons land van bestemming toch 😊.

Maar eerst nog een vertelselke over onze laatste dagen in Nederland, meer bepaald in Delfzijl. We lagen in de binnenhaven, rustig en een beetje uit de wind.

Delfzijl laat zich moeilijk omschrijven, het is een havenstad met industrie, je moet dan ook geen Porto-Vecchio verwachten. Maar dat had ik eigenlijk wel verwacht: een oude haven. Beetje de schuld van Georges Simenon (bekend van de Maigret verhalen), hij was nogal lyrisch over Delfzijl. Hij is net, zoals wij, ook met zijn jacht in Delfzijl geweest, maar daar houdt de vergelijking op 😊.  In de buurt waar wij lagen was het nogal een  rommelige architectuur, oude leegstaande huizen, moderne flatgebouwen, af en toe een pareltje van een art deco huis, afbraakwerven, … Achteraf heb ik gelezen dat  veel mensen weggetrokken zijn omdat er te weinig werk is in de havens.  Het zijn deze leegstaande huurhuizen die nu staan te verloederen. Maar er wordt hard gewerkt om deze havenbuurt te verfraaien.

De laatste dag, hebben we nog een fietstochtje gemaakt, en zo zijn we in Termunterzijl beland. Een aangename verrassing, klein dorpje met heerlijke visrestaurants (allez toch zeker eentje, we hebben ze niet allemaal uitgeprobeerd 😊.  Maar de grootste eyecatcher is het sluisje, het achtervoegsel -zijl in de plaatsnamen betekent trouwens sluis.  Het niet meer gebruikte sas dateert van 1725 en heeft een prachtige borstwering (zie de fotoÿs hieronder).

Toen we ons buikje goed (en dat mag je letterlijk beschouwen, want de eerste en laatste maal dat we echt een compleet deftig maaltijd voorgeschoteld gekregen hebben in Nederland) rond gegeten hadden, zijn we terug op onze tweewielers gekropen om langs de dijk terug te fietsen naar Delfzijl.  Onderweg nog een stokoud kerkhofje tegen gekomen, bijna niet te geloven dat de tekst nog leesbaar was na al die eeuwen.  En uiteindelijk moesten we het laatste stukje door een industriegebied.  Peter was weer even (heel even) terug fabrieksman, hij heeft me o.a. uitgelegd waarom de stoomleidingen zoveel extra bochten heeft.  Als je het ook wil weten, check Wikipedia of bel Peter 😊.

Vrijdag, 17 juni hebben we Nederland dus geruild voor Duitsland. Het begon al goed, de havenmeester in Emden vertikte het om zijn telefoon op te nemen of te antwoorden op mijn smsje, ik had een beetje een déjà-vu gevoel.  Toen we hem (of haar?) uiteindelijk toch te pakken kregen, kregen we te horen dat er geen ligplaats was. We zijn dan maar Alain Provist vertrokken, we zien wel waar we belanden. De sluis in  Delfzijl was voor ons alleen, maar bij het buitenvaren heeft ondergetekende een nieuw wereldrecord 20 meter lopen gevestigd.  Er waren namelijk 2 meeuwen (visdiefjes cfr) die mij aanvielen toen ik de fenders wou binnenhalen, amai ik voelde mij direct een figurant in de Hitchcock film 😊.

Dan konden we met een rotvaart van 16 à 17 kilometer/uur de Eemsmonding afvaren, dat gaat verbazend goed vooruit, normaal gezien is onze kruissnelheid 10 km/u). Met een wind op de kop van 3 à 4 Beaufort kregen we af en toe wel een indrukwekkende bruine golf over onze boeg, mooi om te zien.  Achteraf had Peter wel spijt dat hij niet voor een Rijnpatent had gestudeerd… ons schip is nog nooit zo vuil geweest (zelfs niet in Langerbrugge en het kon daar ook een vuil sopje regenen).

Dan onze eerste ervaring met de Duitse sluizen.  Er is geen voorziening voor de pleziervaart om je vast te maken voor een sluis.  Zouden we wel geapprecieerd hebben, want we hadden nog altijd meestroom, dan is het niet zo evident om ons Mira onder controle te houden, we (lees Peter) moesten constant manoeuvreren.

De tweede sluis, ik had verschillende keren opgeroepen, maar de sluismeester gaf niet thuis.  Uiteindelijk roept hij ons op om te zeggen dat er eerst een beroepsvaart moet invaren en dat wij dan kunnen volgen. Ik antwoord, in mijn beste en dus schier onverstaanbaar Duits, dat ik het begrepen heb.  Maar de brave man herhaalt nog eens dezelfde litanie, maar iets trager deze keer.  Als ik dan met mijn handmarifoon buiten ga om te antwoorden, begrijpt hij me wel.  Onze eerste overtreding, want handmarifoons zijn niet toegestaan voor pleziervaart. En dan varen we binnen … er zijn bijna geen, zoals in 0,0 bolders beschikbaar in de sluis.  Uiteindelijk heb ik me van voor kunnen vastmaken en is Peter in de stuurhut gebleven om de kont recht te houden. Er zijn hier op het kanaal ook sluizen voor jachten, maar die worden (niet, niet meer of nog niet) gebruikt.

En dan het mysterie van onze dieptemeter, die werkt enkel in zoet water!  Dat betekent dat we (lees nu Conny) de eerste ligplaats na de sluis niet binnen durfden te varen omdat we (nog) niet konden aflezen hoe diep het daar was.  Dan maar verder gevaren naar een jachthaven, ondertussen was de dieptemeter voldoende gespoeld en gelukkig maar want er stond niet te veel water meer onder onze boeg in het begin van de jachthaven in Emstal, dus zijn we er niet verder ingevaren. Uiteindelijk zijn we, moe maar voldaan, iets verder in een dode arm van het kanaal op onze palen gaan liggen en dat beviel ons zo goed dat we er 2 nachten blijven.

Afgelegd traject:

Datum: 17.06

Vaarroute:  Eemsmonding - Eems - Dortmund-Emskanaal

Vaaruren: 10 

Overnachting: oude rivierarm Dortmund-Emskanaal, tussen Emstal en Meppen