Dinsdag 23 juni 2015.
Belorado Cardenuela Riopico 39,8 kilometer.
Ware het niet dat gewoontevorming een gevaarlijke vorm is van courante arbeid, we blijven investeren in het vroege ochtenduur. Ook vandaag wordt er zeer vroeg vertrokken om de dag zo lang als mogelijk te rekken. Om 6.25 uur sta ik op de camino met spleetoogjes te zoeken naar de juiste baan. Eén van mijn twee contactlenzen werd verloren in het zwembad gisteren, en daardoor moet ik af en toe met mijn oog bijzoemen om de juiste waarden te kunnen lezen op mijn GPS. We stonden gisteren in een straat gehuisd, vlak bij de gemeentelijke sportinfrastructuur. Vandaag staan we naast een auberge waar ook een piepklein hondje logeert. Zo een kleine Yorkshire met een strikje in zijn flosh vooraan. Mrose denkt dat als Jak daar eenmaal zijn tandjes in zet, er enkel nog zijn strikje en zijn jasje overschiet. Het is dus opletten geblazen en de honden goed kort aan de lijn houden. We zijn erg op onze quivive.
Juist nog een gesprek met Walter gehad; Deugddoend om je vrienden eens te horen.
De tocht vandaag was erg variabel en verliep crescendo de hoogte in. Vertrokken op 804 meter en stijgend naar 1155 meter en terug dalen naar 918 meter. De ondergrond was behoorlijk vochtig door het onweer gisterenavond, en hier en daar lag het glad en modderig. Ook de rotsblokken en de keien onderweg waren onbetrouwbaar om zalig en rustig te marcheren. Vervaarlijk voor de gewrichten moet er gedwongen rustig en beheerst worden afgedaald. Om schade en kwetsuren aan mijn knieën te vermijden doe ik het opvallend voor mijn eigengereide stijl heel genereus kalm . Het verloopt allemaal perfect en zoals gewenst in deze omstandigheden . De landschappen die ten tonele verschijnen zijn wederom jamais vue. Maar verontschuldig mij, wat schuilt er in een naam. Ach ja, ik ben hier toch al ooit geweest met de fiets, maar toen had ik niet veel tijd in overschot om rustig rond te kijken. Marcel plakte aan mijn wiel als een kauwgom en geen enkele snelheid was er te vinden om dat kleverig goedje los te krijgen.
Het traject van 26 kilometers en de gestapte tijd verlopen zo voorspoedig goed dat ik ongewild reeds om 11.00 uur op de tussenstop aanwezig ben in San Juan de Ortes. Een prachtige kerk die ze bovendien met Europees geld nog eens aan het restaureren zijn. Dat lees ik toch op een pancarte en mijn Spaans wint zienderogen aan begrijpbaarheid en begrip. Samen met de Hiesentriets eet ik mijn boterhammen met hesp op een terrasje in de Spaanse zon. Ik laat mij vangen aan warmte, alcohol en vermoeidheid. Wijselijk rust ik een uur en beslis de laatste 13 kilometer ook vandaag nog te doen. De temperatuur was erg wandelvriendelijk en de regen bleef uit, ondanks regelmatig trommelgeroffel.
En ook dit laatste stuk liep goed. Ik trotseer de laatste beklimming naar 1150 meter zonder grote schaamte. Bovenaan staat weer een houten crucifix omringd door een heel grote hoop neergelegde stenen. Ik beken, ik had vandaag heel veel fotos genomen van al wat ik de moeite waa rd vond. Maar er moet een erreur gebeurd zijn bij het terug plaatsen van de SD-kaart, waardoor er geen enkel foto werd opgeslagen. Mijn excuses maar dat kan gebeuren bij vermoeide pelgrims !
Ik kreeg nog een mailtje van broer Luk en Schoonzus Lieve. Ze komen mij een paar dagen vergezellen tijdens de camino. Super.
Ook van Guy kreeg ik nog een heel goede wijn tip; De Ribera del Duera wijnen zijn hier in de streek van de beste wijnen. Ik proefde ze reeds in Kortenberg in zijn zaak en moet toegeven, ze zijn de Franse wijn meer dan waard. Trouwens Guy, de Rioja wijnen moet je niet onderschatten. Ze zijn zeer vol en rijk en fruitig. We zijn een paar avonden op zoek moeten gaan naar onze ligimo. Gelukkig hadden we onze GPS bij, of we hadden onze slaapstee nooit meer terug gevonden. Ga daar maar eens rondkijken want onze smaak is zo goed als universeel.
Het berichtje naar Andre en Gudi is blijkbaar niet doorgestroomd, ik probeer het morgen opnieuw.
Nogmaals mijn verontschuldiging voor het verkeerd plaatsen van de SD-kaart maar morgen dan eens zo veel fotokes.
Groetjes en tot morgen.
Maandag 22 juni 2015.
Azofra Belorado 39,4 kilometer
Ze gaven reeds gisteren op de meteo berichten van hoge steriliseer- temperaturen in onze Rioja-regio. We smijten het hier in de groep, en de hondjes ten spijt, werd er beslist dat deze morgen zou het baasje reeds als eerste om 00.06 uur op stap zou vertrekken. Voor vandaag geen heilig ritueel met de boss, wel met de Miet, hertogin van Hiesentriet. Om kwart voor zes begint de i-phone mij te wekken en om 4 minuten voor zes ben ik reeds gepakt en gezakt op de Camino in het volslagen duister aan het zoeken naar gele pijltjes. Ik profiteer ervan om nog een foto te nemen van het mooi verlicht dorpje Azofra, nadat ik eerder een ander kleur- en geurrijk werkje had afgewerkt. Ik ben werkelijk de eerste vandaag die zo vroeg vertrekt. Ik ontmoet niemand voor mij, en regelmatig achter mij zoekend zie ik ook in de verste verte geen enkele andere lotgenoot al of niet uitgerust met stok en rugzak.
Al heel gauw moet de duisternis plaats en licht ruimen voor de opkomende zon in mijn rug. Ze werpt een merkwaardig lange schaduw van mijn profiel op de grindweg. Ik loop vele malen voorbij poelen die ik niet onmiddellijk opmerk. Aan het gekwaak der kikkers te horen zoek ik naar water naast mij, en zodoende valt mijn oog figuurlijk op die vijvertjes. Kleine poelen, met een massa aan normale kikkers en ook een groot gehalte en volume aan muggen die steeds onder de klep van mijn zonnepet blijven fladderen. Ik maak mij er danig nerveus in, want vroeger reeds enkele malen belandde zo een minuscule enkeldekker in mijn mond omdat ik ook al eens naar lucht moet happen. Gehoest, geproest, gerochel en gespuw ten spijt, die mug in je keel geraak je niet meer kwijt. Maar, ik loop weer op lichte voetjes en dit zijn geen dingen om mijn dag te verpesten denk ik snel. Tijdens mijn ochtendtrip denk ik nog eens aan mijn Bisschoppelijke ervaring van gisteren, aan Ruud en Guddy die werden geopereerd, aan broer Luk en schoonzus Lieve (ik begin hen te missen), aan de kids en hun gans beminnelijke gezin die ik heel diep in mijn hart draag, aan de organisator-createur die maakt dat ik dit gans avontuur op deze manier kan en mag beleven, ik denk aan vele mensen die me heel dierbaar zijn en waarvan ik heel veel vriendschap mocht en nog mag ontvangen. Ik denk aan zoveel, en bovendien maak ik in mezelf de opmerking dat als je op die manier dingen evalueert en overschouwt, dit je balans heel mooi in evenwicht houdt: je geeft wat, maar je krijgt toch zoveel terug van de mensen. Sommigen noemen dit bidden
Feitelijk is de tocht op zichzelf een kleine tegenvaller, want behoudens het fantastisch mooie landschap (lapjes grond met graan, wijnranken, prairie, omgewoelde grond maken van het geheel een echt patch-work) wordt er voortdurend naast de nationale 120 gewandeld. Ook de ondergrond is saai taai grind en kapot gereden beton. Buiten de klaprozen die mooi contrasteren tegen het koren-geel waartussen zij nog gauw hun kopje boven uit steken voor zolang dit nog kan, is er niet zoveel boeiends, aan wandelen naast voorbij razende vrachtwagens en snelheidsduivels.
Het kleine stadje Santa Doningo de Calzada is nog ontwakend wanneer ik daar om 08.15 door wandel. Hele mooie kathedraal en mooie oude gebouwen verleiden mij om toch even te blijven staan en een paar digitale prentjes te maken.
Ik ontmoet er ook mijn twee brave herderinnen die er grote boodschappen komen doen: ik bedoel drank en fruit en groenten voor drie dagen.
Doorwandelen naar Granon om rond 12 uur toch te kunnen aankomen in Castildelgado om er mijn boterhammetjes te verorberen. Het gaat echter allemaal veel vlotter dan gepland en reeds om 12 uur ben ik op de eindafspraak in Viloria de Rioja waar ook de symbiose van Miet en Sien trouw op mij wachten. Ik mag de overschot van hun beider flesje bier door mijn keelgat schudden. Op de GPS staan er 29,8 kilometers. Het is inderdaad fornuis- warm, maar persoonlijk vind ik het draaglijk, en mits je pet en handdoek regelmatig langs de waterplassen en kraantjes en beekjes wat nat te maken is deze hitte goed verteer- en verdraagbaar. Ik passeer in die kleine dorpjes heel wat gaar gebakken pelgrimslijken. Alsof er met de teerlingen gespeeld werd en her en der wandelaars tegen de vlakte werden gegooid. Op banken, boven op tafels, onder een boom, op het gras, op de blauwe steen zitten en liggen medewandelaars die het niet meer zien zitten, laat staan, staan. De lichaamstaal is absoluut verstaanbaar en behoeft geen tolk: gun me even rust en laat mij bekomen. Ik zie er eentje die haar hangmat had boven gehaald en niet meteen de indruk of attitude uitstraalde daar vandaag nog uit te zullen klimmen. Mijn bedoeling is hier zo snel mogelijk door te geraken, want zoveel miserie heb ik in de oorlog nooit gezien. We spreken af in het tweede volgende dorpje op ongeveer 10 kilometer. Ik jeun mij te pletter, want ikzelf heb nergens pijn en voel mij ondanks het vroege start uur zo hipperdepiep als de karekiet in het riet daarnet sebiet. Ik vraag mij af of deze mensen op die manier Compostella zullen halen.
We logeren hier in Belorado vlak aan het openluchtzwembad. Dit is een luxe meevaller tijdens deze pelgrimstocht. Bij 34 graden kunnen zwemmen in open lucht en daarenboven je daarna proper kunnen douchen is echt geen clochard bestaan.
Deze avond staat er koude schotel op het menu met tonijn, sla, kalkoen, tomaat, boontjes, asperges, hesp en mayonaise. Frans brood om in de saus te soppen en een wit wijntje om ons in slaap te droppen.
Ik zie het water al uit Rose Marie en Rene hun mondje druipen.
Morgen is het iets minder lang maar ook dan wordt er weer extra vroeg gestart. Men spreekt hier van 7 uur maar dat moet eerst nog door allerlei instanties en commissies worden goedgekeurd.
Aan Regine en Renske vraag ik uitdrukkelijk om Ruud mijn groeten over te brengen en te melden dat we samen zeker een oplossing tevoorschijn toveren. We moeten er door en met voldoende steun en volharding moet dat lukken.
Aan Marcel draag ik de foto op van de Casa Marcello
