JOEPIE... 2000 kilometer te voet, 't is weer feest.
Zaterdag 04 juli 2015.
Villadango de Paramo Murias de Rechivaldo 35,2 kilometer.
Tweeduizend kilometer te voet!
Reeds om 5.45 uur trek ik de lange schuifpoort met het nodige gepiep en gekraak een 60 centimeter open om de camping te kunnen verlaten. Het is nog donker als in een witte nacht, want de maan staat nog bijna vol. De betonnen grachtjes maken naast mij een kolkend lawaai door de stroming van het water. Ik denk dat ik een maisplantage naast me zie die helemaal voor 15 centimeter onder water is gelopen. Ik tracht nog een paar nachtfotos te maken en probeer een paar effecten uit. Niet allemaal gelukt, maar toch speciaal. Het wandelen langs de N-120 is aanvankelijk hetzelfde gevoel als de vorige vier dagen, maar al gauw worden we van deze drukke baan weggestuurd. Het padje waarop gelopen wordt, vergt enige behendigheid want het is zo smal dat je amper twee voeten naast elkaar kan plaatsen. In alle vrijheid en alle rust wordt er terug gelopen langs struiken en wild gras. Geen lawaai meer van razend verkeer of zware motoren van lange volgeladen trucks.
Er moet een klein beetje worden geklommen en niet eenmaal, verschillende keren na elkaar. De laatste klim duurt wat langer maar plots ben je boven en krijg je twee aangename verrassingen te verwerken: Enerzijds zie je een prachtige kathedraal staan te midden van een mooi omringend stadje. Anderzijds wordt je vergast op een muzikale animatie van een plaatselijke zanger die elke pelgrim die passeert een serenade aanbiedt en telkens ook vraagt waar hij vandaan komt. Zijn gitaarzak ligt mooi opengevouwen en dient als vergaarbak voor bruine muntjes. Ik laat me daarin ook niet kennen. Hij vraagt me of ik geen souvenir van Brussel bij me heb, toen ik hem een (nog niet geopend) pakje papieren zakdoekjes aanbood duwde hij ze direct terug.
Je loopt af en toe door een tunnel van warme lucht. Het is alsof er een ventilatiesysteem plots gedurende enkele seconden je voorziet van heetgebakerde zuurstof. Net als bij het binnekomen in een grootwarenhuis in de winter.
Ik daal de ronde keien baan af en kom te staan tussen een klein lavendel veldje. Het contrast van de kleuren tussen de planten en het kleine stadje is mooi, maar niet zo eenvoudig fotografisch weer te geven.
Nog 4 kilometer en ik kom aan in Astorga. Vooral de kathedraal en het bisschoppelijk paleis zijn een oogje of twee waard. De kathedraal werd gebouwd tussen de 15de en 18de eeuw. Het bisschoppelijk paleis werd getekend door Gaudi. Het lijkt op een sprookjeskasteel.
Ik zet me neer op een plaatselijk terrasje en begin mijn GPS te controleren. Op het tijdstip van 08.37 heb ik mijn totaal gewandelde afstand van thuis tot op die plek gebracht op net 2000 kilometer. Weer iets om te vieren denk ik dan. Geen reden is goed genoeg om zich in feeststemming te brengen.
We spreken met de dames af om het dorpje na Astorga onze tenten op te slaan.
Voor mij is het dan nog een 4,5 kilometer. Bij nazicht heb ik ook in Astorga centrum ook zo een 2 tal kilometer rondgeslenterd.
Ik kom toe in Murias de Rechivaldo om 13.05 en ontmoet de dames in het centrum.
Morgen beginnen opnieuw de bergen en zal het gezien de weersomstandigheden niet zo een geruststellend gevoel opwekken. Daarom dat er ook dan weer vroeg zal gestart worden. Tot en met Santiago verwacht men hier geen regen en blijven de temperaturen altijd boven de 27 graden.
Rond 16 juli verwacht ik Lieve en Luk. Ze zijn op vakantie in Noord Spanje en zoeken ons zeker op.
Ik groet de waardige lezer vanuit een ovenwarm Caminogebied en hoop dat jullie die hittegolf met evenveel leute en plezier kunnen verwerken, zoals wij dat hier beleven. Van pijn en moeilijke voeten is er geen sprake, van dorst en zweten des te meer.
Deze avond op het menu: wortelstomp met filet van de kabeljauw en een heerlijk fris flesje witte wijn.
Sonja is enorma blij en trakteert! Ontwaken in deze metropool.
Vrijdag 3 juli 2015.
Leon Villadonga de Paramo 22,6 kilometer
Het is reeds 08.07 wanneer ik verrast recht in de ogen kijk van Marie Rose. Naar mijn normen is dit vrij laat. We hebben allebei zeer goed geslapen en ondanks de stads-locatie weinig rumoer en nachtlawaai ondervonden. Ik schud me behendig in mijn kleren, wrijf mijn oogjes heel vlot uit en steek mijn voeten in mijn sexy schoentjes. Dit weet Hilde me toch te vertellen. Zo 2 bottinnekes met boven op de top een gaatje, ja het heeft toch wat.
Het is nu reeds de vierde dag op rij dat die Camino ons leidt vlak naast, en hier en daar zelfs stukjes op de N-120. Desastreus noemde Louis het. Hij komt uit centraal Italië, uit de streek van Toscane, Sienna-Luca. Hij krijgt dit in waarde niet geplaatst en beklaagt zich erover dat een Compostella associatie geen alternatieven aanbiedt aan zijn pelgrims. Onderweg ontmoet ik nog een pelgrim die deze Camino gedeeltelijk doet met een hond en een heuse hondekar. De kar is beladen maar ook de pelgrim draagt een rugzak. Net zoals we voor Leon door een industriezone moesten, worden we ook nu verplicht de beker helemaal leeg te drinken. Aan de achterzijde van Leon is er ook een andere industriezone die we gans moeten verkennen. Het loopt ook niet eenvoudig tussen al dat plaatselijk vrachtvervoer. Ik hou het na een 8 tal kilometer voor bekeken en volg opnieuw de raad van Patrick. Ik trek het hinterland in en volg parallel de Camino op zo een twee kilometer ernaast. Verademende rust en ook nu weer zie ik een pelgrim die datzelfde doet. Hier is het dat ik allerlei huisjes zie die bedekt zijn onder een hoge berg aarde. Niet allemaal zijn ze nog bewoond, maar hier en daar is er nog teken van behuizing. De schoorstenen puilen als stekels van een stekelvarken opwaarts uit de grond. Meestal is de voordeur iets lager dan de straat en ook reeds bedekt onder deze heuvel. Er wordt een eerste dorpje aangedaan. Valverde de Virgin ligt dus letterlijk op de N-120. Het dorpje wordt in 2 stukken verdeeld, links en rechts van deze belangrijke verbindingsweg. Veel bars en veel terrasjes maar niet echt uitnodigend om bij dit lawaai even uit te blazen. Dus verder stappen dan maar. San Miguel del Camino heeft een afsplitsing voorzien zodat onze Camino mooi iets verder naast de hoofdweg loopt en er meer rust en gezelligheid kan worden geboden aan de passanten. Het is hier dat ik een foto maak van een ooievaars-appartement. Ik zie op 1 kerktoren drie nesten die zich op verschillende hoogte bevinden. Mooi. De Camino doorloopt een soort natuurgebied omwille van een aansluiting van de AP-66. Deze kleine aanpassing zorgt ervoor dat we als pelgrim heel even tussen groene struiken en planten kunnen doorgaan. Even weg van dat vrachtwagen rumoer en gesuis van snelle wagens. Ik verwacht hier schildpadden te spotten, maar tot mijn grote verbazing zie ik er niet één. In Mallorca was ook net hetzelfde natuurgebied wat betreft plantengroei, en daar zagen we er regelmatig eentje voor onze voeten kruipen.
De wind steekt soms hevig op, hij valt dan ook plots volledig weg, maar voor mij verwekt dit een vals gevoel van frisheid. Om 11.30 is de zon heet en lopen temperaturen om in te wandelen al gauw op tot 25-30 graden. Vermits je wat bezweet bent, geeft die forse wind je een afkoeling die echter wel gevaarlijk is voor huidverbranding, aangezien de externe temperatuur wel hoog blijft. Je interne thermostaat durft dan al wel tilt te slaan. Ik kom toe in Villadangos de Paramo en laat onmiddellijk een stempel plaatsen bij een plaatselijk bar. Meteen heb ik een geldige reden dit terras te doen. Ik bestel aan de plaatselijke schone voor mij een servetta pressione ( dank u Jacques, servetta is met 2 ts) en bekom even van al dit jong en mooi geweld. Na een kwartietje kraam ik op. Wijselijk neem ik opnieuw een zalige alternatieve weg naast de hoofdbaan en kan zo even kennis maken met de vele betonnen waterkanaaltjes die hier echt een ongelooflijk ingenieus netwerk vormen. Ze dienen om die droge akkers te bevloeien met water.
Op de topografische kaart is dat irrigatiesysteem aangeduid met een blauw lijntje. Het is overzichtelijk maar lijkt op de duur op een schaakbord van allerlei lijnen die ongelooflijk mooi aan elkaar aansluiten en absoluut goed te volgen zijn. Meestal lopen die betonnen constructies ook naast een weg, zelden dwars door een veld. Ik wandel zo ook voorbij het zwembad van de camping en zie de Hiesentriets al van ver op hun kampeerplaats staan.
Zij vergasten mij op een fris glaasje limonade en ik zelf kipper mij neer in de zetel. Het was geen zware tocht, maar toch zijn de beentjes moe. Je wordt zo ongelooflijk stijf van dat wandelen. Je rug kraakt als je een stuk van 1 euro wil oprapen. Bij 50 eurocent is dat al minder Aan het einde van de regenboog in Ronse gisteren stond een doos met Sonja haar verloren goud. Mira, haar dochter, heeft plots gemeld dat ze het verstopte goud van Sonja sinds oktober 2014 heeft terug gevonden. Sonja zocht al zeven maanden lang naar de gouden ringen en oorbellen en kettingen die ze verstopte in huis voor haar vakantie. Ze was vergeten waar ze het verstopte, en vreesde al voor diefstal of weggegooid in de kleding container. Ze was er het hart van in. Deze morgen belde Mira dat ze al het goud terugvond en nu drinken wij hier mee op het terras van den tournee generale. We zitten hier wel alleen....
Deze avond filet van de kalkoen in een sausje especially made by the chef, met gebakken aardappeltjes in kruidenboter en boontjes met ajuintjes. De drank is doorschijnend wit met bubbeltjes.
Morgen begint de tour de France. Wellicht zal ik daarmee rekening houden in mijn te lopen afstand.
Geniet van de prentjes.
Donderdag 2 juli 2015.
Villarente del Puente - Léon 20,6 kilometer
Gisteren kreeg ik van Patrick, ook een Compostella voorganger, een bericht dat de drie dagen voorafgaand aan het stuk naar Léon, inderdaad een desastreus aanzicht en verloop hebben. Hij gaf me een mooie oplossing: ik kreeg een paar voorstellen over trajecten die een alternatieve route volgen met meer animo en die minder monotoon onder de voeten door schuiven. Het scheelde wel een paar kilometer, maar dat heb ik er wel voor over. In plaats van 16 kilometer had ik er 20,6 maar dat deert me niet, ik had minder autolawaai en meer mooie zichten. Ik zie een klein vervallen kerkje staan met ooievaars in het nest. Ik zie kanaaltjes die water loodsen naar de droge akkers. Ook kleine ruïnes die bij mij een tegengesteld effect uitlokken: ik vind het niet storend, integendeel, het geeft deze desolate landschappelijke saaiheid zijn zo naar afwisseling hunkerend recht. Ook de weg zelf verloopt een beetje op en af en geeft me de kans om regelmatig eens achterom te kijken. Meteen merk ik dat er ook nog anderen mijn voorbeeld zijn gevolgd; gewild of ongewild. De temperatuur is aangenaam en bovendien is er een strak windje dat maakt dat je bezwete truitje al heel snel opdroogt. Mijn schoenen met open-dak funktie lopen gesmeerd; Geen pijnlijke teentoppen meer en bovendien is de ventilatie van de voet een stuk verbeterd. Zou ik hier geen patent op nemen om dit idee en deze uitvinding te commercialiseren? Het is echt geen zicht met 2 gaten in je tippen rond te lopen dus heb ik er vanochtend nog gauw twee zwarte plakbanden over geplakt. Nu lijken mijn schoenen alsof ze zo moeten zijn. Vandaag werd mijn tocht beëindigd in volle euforie omdat mijn teentjes geen pijn meer deden, en bovendien haalde ik mijn voorlaatste wimpel binnen.
Ik bedacht het plan om voor deze gelegenheid de beide gezelschapsdames te bedanken. Ik kocht voor Sonja en Miet een boeket gedroogde bloemen in Léon. Alzo dank ik hen om zoveel hulp, zoveel attentie en zoveel overgave. Ik zeg hen dat ik deze tocht vooral niet alleen loop en slaag. Zij hebben een zeer grote inbreng in het welslagen van dit avontuur. Ik ben er mij ten zeerste van bewust dat zonder hun aanwezigheid dit een veel zwaardere opdracht zou zijn geweest. Een gepast moment vond ik het om in plaats van zelf een wimpel te krijgen, die mensen persoonlijk eens te bedanken en in de bloemetjes te zetten. En of ze er blij mee waren. Ik kan me weer alles permitteren
Vooraleer Léon toegankelijk is, wordt je geconfronteerd met een industriezone die echt mega lang duurt en niet de rust geeft die we ervaren in de bergen en landschappelijke stukken van de Camino. Dit moet wel echt wennen na zoveel weken rustige natuur. Na enkele grote rotondes te hebben overbrugd, al of niet volgens de verkeersregels, komen we bij een eerste oude omwallingsmuur van deze oude stad. Mooi gerestaureerd en een digitaal vingerdrukje waard. Ook de open plaats aan het stadhuis (150 000 inwoners) en de gotische kathedraal De Santa Maria (65 m) . ook het Pantheon van de koninginnen vinden we door de bronzen schelpen op de grond te volgen. De Camino is hier moeiteloos te volgen door deze loodsende schelpen. Ik wandel op deze manier ook voorbij de collegiale kerk van San Isidoro. Op de toeristische dienst had men mij een plannetje meegegeven met een kruisje op de meest merkwaardige, niet te missen bezienswaardigheden en ook de motorhome stalplaats. Ik sla verscheidene pixels op mijn SD kaartje op die me leuk en interessant genoeg lijken om na mijn avontuur mensen in de gelegenheid te stellen zich imaginair mij te vervoegen in mijn voettocht. Ik gun het jullie allemaal.
De bloemenwinkel is eigenlijk ook een verhaaltje waard. Vermits de reis nog niet ten einde is, we rijden nog een maand rond, dus een gewoon boeket zou niet lang meegaan. Ik opteer voor een boeket van gedroogde bloemen. Mijn menselijk en beperkt Spaans is wederom goed genoeg verstaanbaar om te vragen naar: dos boekttos flores sechos. Je gelooft het misschien maar half, maar die man toont mij perfect verscheidene soorten gedroogde bloemen waaruit ik mocht kiezen. Ook de prijs was geen discussie of probleem waard. Hij vroeg hoeveel ik wou spenderen en zelfs het bedrag deelde ik mee in het Spaans. Geef mij hier nog een paar weken, en ik geef al de autochtonen hier één voor één een lesje inburgering
De hele ploeg hier vindt elkaar in deze grootstad via de zender. We plannen deze avond Leon eens van naderbij te bekijken en dan morgen terug op pad te gaan. De bedoeling was om hier twee dagen te blijven, maar met de honden die de ganse dag aan de leiband moeten liggen of binnen moeten blijven op deze motorhome parking is dit praktisch een moeilijke opdracht en voor de beestjes ook niet aangenaam..
Ik heb onderweg nog zitten denken aan Ruud. Misschien kan Regine mij een klein berichtje laten over zijn toestand.
Ik krijg vermoedens van een klein communicatie probleem via de blog. Reeds een veertien tal dagen komt er geen enkele reactie binnen en krijg ik ook geen mail verzonden via de account van G-mail. Dus als er lezers zijn die reageerden en zich afvragen waarom ik niet antwoord, dan is het gewoon omdat er geen enkele mail binnenkomt via G-mail. De telenet account werkt wel perfect.
Hallo Guy en Hilde. Ik waardeer ten zeerste je voorstel om jouw infrastructuur te mogen gebruiken bij een eventuele voordracht van mijn Compostella tocht. Het zou werkelijk een prachtige en zeer zeker unieke locatie zijn om zo een evenement wat draagkracht te geven. Daar wordt zeker rekening mee gehouden. Bovendien zijn de wijn tips die je me gaf helemaal correct en ook van smaak verschillen wij eigenlijk niet zoveel.
Groetjes aan Monica en Freddy. De zware dagen van Werchter zijn u gepasseerd en nu nog de Werchter Classic verwerken en dan kunnen jullie weer voor een gans jaar recupereren. Je tip van die dure schoenen is dus wel uitgekomen Monica Vrouwen hebben veel gelijk.
Volgende week is moike jarig. Moest ik het vergeten: nu al een heel gelukkige verjaardag.
Groeten aan Peter, Yvo, Carl en Luk. Hoog tijd dat we samen nog eens op onze stalen rossen kunnen rondsnorren. Ik kijk er naar uit in september want er is veel bij te praten.
Deze avond maken de Hiesentriet meiden kalkoen filet met koude schotel (sla-tomaten-witte selder-worteltjes en erwtjes) met een stuk brood en een Spaans CAVA bubbeltje, gezien mijn wimpel en hun wederdienst voor die bloemen . )
Geniet van de fotos en drink met mate(n) bij deze warme dagen.
Woensdag 01 juli 2015.
El Burgo Ranero Villarente del Puente 26,1 kilometer.
Vooreerst meld ik u een welgeslaagde operatieve ingreep aan mijn beide schoenen. Reeds drie dagen wandel ik mijn kilometers uit met pijnlijke toppen van beide dikke tenen. Dat komt hierdoor: Sinds mijn 12 jaar werden de beide nagels en het bijhorende nagelbed van mijn beide dikke tenen operatief verwijderd. Dit omdat deze nagels steeds scheef naar beneden in het vlees groeiden. Na drie maal te zijn geëxtraheerd, vond ik en de uitvoerende arts het welletjes en besloot men tot een algehele verwijdering van het nagelbed. Daardoor komt er nooit nog een nagel in de teen. Echter een keerzijde van de medaille: de teen heeft oppervlakkig geen weerstand en groeit als het ware krolwaarts omhoog. De top van de teen groeit rond opwaarts waardoor deze top van de teen steeds tegen het dak van de schoentip aanwrijft. Bij continue inspanningen zoals nu in deze wandelschoenen kunnen deze dikke tenen niet genoeg herstellen van de drukwonde de dag ervoor en zo ontstaat een chronische drukpijn gevoelige zone bovenaan de top van de teen. Er is maar één remedie: de druk op deze teentoppen wegnemen tijdens de arbeid. Zodoende heb ik met een Stanley mesje een gaatje gemaakt in mijn Meindls ter hoogte waar mijn dikke teen tegen de tip duwde. Zowel links en rechts. Het is geen zicht, maar de druk pijn is helemaal weg. En dus is de ingreep geslaagd.
Deze morgen stonden we netjes gewassen en gekleed om 07.45 klaar om te starten. Onder de watertoren was het goed slapen. Bovendien zaten er in ons brandpunt twee ooievaars op hun nest. Kom zo maar eens wakker, dat is schrikken geblazen als je nog altijd gelooft dat de kindjes door de ooievaar gebracht worden.
De verwachte hitte van in de ochtend is er nog niet. De wind blaast een vrolijk deuntje en maakt dat de nekflappen van mijn zonnepet op en neer waaien.
Het zou de hele dag overtrokken zijn en de temperatuur bleef hangen rond de 28 graden.
De tred liep van de eerste meter niet goed. Het was een troosteloze tocht vandaag. De God-ganse tijd werd er gewandeld naast een autoweg met geen ander zicht dan koren en graan. Desolaat en eentonig troosteloos. Onderweg maakte ik welgeteld 1 foto omdat er verder niets te fotograferen was. Ook maak ik gebruik van het gebrek aan beeldmateriaal om tijdens mijn ontbijt op een bank eens een selfie te maken en naar jullie toe te sturen. Als verveling begint toe te slaan moet je wat inventief zijn ..
De ontmoeting met Ricardo uit het noorden van Italie brengt enig animo in mijn monotone bezigheid. Hij praat honderduit over zijn job. Hij was journalist en werkte onder meer regelmatig voor een gespecialiseerd tijdschrift over vrachtwagens. Daardoor kon hij regelmatig testritten meemaken in het buitenland. Zo was hij ooit met een Daf-vrachtwagen komen mee rijden in de Ardennen. Nu is hij communicatie verantwoordelijke in een groep die verscheidene contracten heeft met alle soorten van ondernemingen. Hij is het hoofd van deze dienst en naar ik heb begrepen doen ze doorlichtingen bij andere ondernemingen om te zien hoe deze onderling op de vloer meer functioneel en doelmatiger kunnen werken. Het werken met mensen is zeer boeiend, vraagt veel geduld maar wekt zoveel stress op. Hij tracht op 22 dagen van SJPDP in Compostella te geraken. Vandaag heeft hij er 25 kilometer opzitten en hij zoekt nog verder te lopen tot in Léon. Dan heeft hij er 38 kilometer gelopen. Hij is 36 jaar en zeer sportief.
Ik tref de beide dames aan in Villarente del Puente. Ze hebben de ideale slaapplaats voor vannacht nog niet gevonden. Er wordt een plaatsje gevonden aan het kerkhof. Het grote voordeel hier is dat we van de drukke steenweg verwijderd staan en dus rustig zullen kunnen slapen.
De plannen voor morgen zijn de volgende: Vermits het gunstig stap weer was zijn we vandaag 6 kilometer verder gewandeld dan gisteren gepland. Morgen zouden we willen doorwandelen tot in Léon (13 kilometer). Daar ergens een camping zoeken en dan vrijdag een dag uittrekken om deze prachtige stad eens te gaan verkennen. Ik wil echt die gebouwen wel eens rustig kunnen bekijken. De kathedraal wordt beschreven als één der mooiste in zijn soort. Ook andere gebouwen moeten het aanschouwen meer dan waard zijn.
Vandaag eten we varkenshaasjes met bloemkool in kaassaus en gekookte Spaanse patat.
Morgen vertrekt Kris voor zijn reis samen met Lotte en Kas. Ze maken een toer door Europa. Ik wens hen het allerbeste toe.
Er zouden plannen gesmeed worden, maar die zijn lang nog niet rijp. De blog zou kunnen gebundeld worden tot één groot verhaal en te koop worden aangeboden aan een zeer democratische prijs. De opbrengst hiervan zou dan besteed worden aan een project dat met de minste gift al heel fel zou geholpen zijn. De kopers van de blog zouden storten op de rekening van de onderneming zodat alles koosjer verloopt. Meteen zou die onderneming ook kunnen zien wie hen gesteund heeft. Het is echter allemaal nog maar een vruchtbeginsel, de vrucht moet nog groeien en mag net niet van de boom vallen. Er wordt te rade gegaan bij mensen die heel wijs zijn en geen dwaze klap verkopen .
Morgen naar Léon en daar wacht mijn vijfde en voorlaatste wimpel. Daarna is het in rechte lijn naar Compostella. Bovendien loop ik de tocht na Léon mijn 2000ste kilometer. Geniet van jullie warmte, wij doen dat ook hier! Tot morgen.
Dinsdag 30 juni 2015.
Sahagun El Burgo Ranero 19,2 kilometer
Vermits de afstand vandaag zo kort is wordt er ook wat later gestart. De afstand tot Léon is ruw geteld, nog een 60 kilometer. Vooraf plande ik dit te doen in 2 dagen van 30 kilometers. We gaan het, gezien de heersende hittegolf, uitwrijven naar drie dagen van elk een 19 tot 20 kilometer. Deze hitte is hier niet gewoon, want veel lokale mensen vragen of we geen last hebben van deze warmte. Zij kennen deze temperaturen wel maar doen na de middag hun siësta. Bijna alle winkels zijn hier gesloten tussen 13.00 en 17.00 uur. Het valt me ook op dat er na de middag praktisch geen pelgrims meer te zien zijn. Daarjuist om 11 uur loop ik voorbij de refuge van El Burgo Ranero en het grasveld onder de bomen lag bezaaid met slapende en rustende mede-pelgrims.
Bij de start vanochtend, het was 07.30 uur, stak er mij een vijftiger voorbij in een razende vaart. Zijn stokken langs weerszij kreeg hij haast niet geplaatst wegens het korte tijdsinterval. Zijn benen waren juist twee melkflesjes, zo wit en zo tenger, zijn rugzak nagelnieuw, zijn kousen opgetrokken tot halverwege de kuiten, en zijn schoenen die kwamen pas uit de doos. Hij snelde mij voorbij in een tempo waar ik alleen maar respect kan voor hebben. Ik had een verkoudheid opgelopen van de zucht. Wat me echter op- en tegenviel: hij bleef een twintig meter voor mij uit wandelen maar won geen meter verder terrein. En dit was heus niet omdat ik iets versnelde. Er bleef een kloof van twintig meter gedurende zo een 2 kilometer. Ik zag dat hij tot twee maal toe onder zijn Ranchero hoed al eens over zijn schouder naar achter keek, maar ontgaf me zijn ongerustheid. Plots blijft hij staan en begint ijverig zijn schoen te herknopen. Wanneer ik hem wederom passeer groet ik vriendelijk Aloo, Buenos dias. Ik zie de man zijn aangezicht lekkend van het zweet en hoor zijn ademhaling als was het die van een net aangekomen renpaard in Waregem koerse. Hij prevelt iets terug dat ik niet verstond. Maar hoe dikwijls ik ook nog maar achteruit keek en de horizon afspeurde, ik heb die glazen melkfles beentjes nooit meer gezien. Niet van voor en niet langs achter. Ik vermoed dat hij iets te snel en te enthousiast zijn eerste tocht startte.
Om 08.00 is het al behoorlijk warm en zonder wind. Het wandelen op 50 meter naast een autostrade is echt niet zo aangenaam. Ik durf dit traject beschrijven als één der minst aantrekkelijke en meest vervelende. Ik marcheer graag en doe heel graag dit ding, maar op deze manier is dit wel een opdracht. Bovendien ligt dit stukje Camino zo vlak als een waterpas geplaatste biljarttafel. Het eerste dorpje dat gepasseerd wordt is Calzada del Coto. Heel pittoresk en rustig als op een kerkhof. Je hoort er niets. Links en rechts sluiten enkele pelgrims mee aan op de route. Na hun logement in een plaatselijke refuge zoeken ze terug de camino op en gaan in sollidariteit met mij mee op weg. Meer en meer wandelaars heb je al eens ontmoet, en meer en meer wandelaars herkennen je en roepen je voornaam. Dit is zo typisch aan deze route: mensen komen elkaar herhaaldelijk tegen. Ook Linda van Nieuw Zeeland zie ik, en onmiddellijk ontknoopt er zich weer een kort gesprekje. Ze gaat vandaag ook snel stoppen want deze hitte ligt haar niet. Im burning zegt ze nog terwijl ik wuivend roep: till tomorow.
Ik zie de Japanees die gisteren in de refuge voor mij stond om zich te laten registreren voor zijn overnachting. Vijf euro moest hij betalen. Vandaag was hij opmerkelijk minder vermoeid in zijn aangezicht. Niet dat zijn ogen ronder stonden, maar de aanblik was vitaler.
Naast mijn wandeltraject bevindt zich tussen mij en de autosnelweg een desolaat onbewerkt en dus ook vuil stuk grond. Vol onkruid tot 2 meter hoog. Geen foto waard. Ik maak zelfs de tijd niet om mijn droog fruit en banaan al zittende te eten, terwijl ik verder schrijd over deze kiezelweg. Drinken doe ik voldoende. Op een vier uur wandelen heb ik een stevig verbruik van 3 liter. Grand tourisme GT motor noemen ze dat.
Veel te vroeg om in normale omstandigheden te stoppen arriveer ik om 10.30 in El Buro Ramero. Pittig mooi dorpje met verscheidene overnachtingsmogelijkheden voor de pelgrims. Wij plaatsen onze mobilcar aan een watertoren omdat daar veel schaduw is en er zich ook een kraantje bevindt.
Het water uit de kraan is lauw, zodat je haar wassen geen geseling is voor de dames. Ik maak er gebruik van om ook andere delen van mijn onrein lichaam eens een beurt te geven. De watertoren is net groot genoeg om mij achter te verschuilen. Vanavond gaan we in op een exclusief aanbod van een pelgrimsrestaurant: zij verschaffen ons een pizza huisgemaakt, met een drank naar keuze en een ijsje als dessert voor 8 euro per persoon. Economisten zoals wij zijn, hadden we heel snel door dat we het voor die prijs niet zelf kunnen bereiden.
Morgen dus weer een kort ritje van 20 kilometer en dan lonkt de vijfde wimpel reeds. De vijfde in een reeks van zes. Nooit zekerheid gehad dat ik zover zou geraken. Bij benadering zou de afstand tot Compostela zo een 370 kilometer zijn van de in totaal 2280. Nog een negentig kilometer en ik kom aan de kaap van 2000 afgelegde kilometers. Het rijdt als een trein schreef Guy in zijn memorandum toen hij ook Compostella deed. Ik kan het alleen maar beamen. De kilometer vreterij is er hier niet bij. Ik sta steeds verstomd als ik mijn afgelegde weg controleer onderweg hoe snel het gaat. Alsof de weg zich gedraagt als een roltapijt die onder je voeten doorrolt. In Zaventem ligt er zo eentje voor je van de grond gaat.
Bij leven en welzijn tot noste keer.
Maandag 29 juni 2015.
Calzadilla de la Gueza Sahagun 24,3 kilometer
Het is een gewoonte zoals een andere, zodoende deert mij het vroege opstaan niet meer. De tape die ik preventief aanleg om mijn voeten te beschermen tegen de kleine scherpe keitjes en alzo op drukgevoelige plaatsen tracht blaren te vermijden wordt reeds enkele keren de avond voordien klaar gescheurd zodat ik s morgens enkel maar hoef te plakken. Ook de drank wordt reeds de avond ervoren klaar gemaakt en in de rugzak geplaatst. Op ruim 15 minuten ben ik nu elke ochtend vertrekkensklaar. En het is nodig van zo vroeg te vertrekken want de temperaturen rijzen hier echt de paëla-pan uit. Indien ik om 06.00 uur mijn moteurke kan doen aanslaan en mijn 5-6 uren loop, dan haal ik mijn 25 kilometer zonder probleem. Echter, marcheren tussen 12 uur s middags en 19.00 uur is bijna uitgesloten. Je ziet wel mensen die dat wel doen, maar ik denk voor mijzelf, dat het niet gezond zou wezen en vooral niet aangeraden is, gezien mijn lage stand van mijn thermostaat. Een frigo plaats je toch ook niet in de zon.
Richting Sahagun is ongeveer 24 kilometer, en vorderen doe je gedurende 24 kilometer over pre-mature kinderkopjes en scherpe kiezeltjes. Een ondergrond die echt geschikt is als pelgrimsweg en als dusdanig behoorlijk zijn stempel nalaat op de zool van je voeten indien je geen sterke dikke bottinnen van het type C aandoet. Je kan je voorstellen dat je over kapot geslagen bakstenen wandelt die opgevuld zijn met kiezelstenen van 25 mimimeter diameter.
Naast mij nog steeds langs weerszijden korenvelden die samen met omgeploegde nog niet bezaaide velden in symbiose leven van geel en bruin. Hier en daar zijn er groene velden van een soort speciale klavers of vlas die ook groen gemaaid worden en mooi gelijnd worden gedroogd. In elk dorp zie je trouwens de maaimachines stampvoetend klaar staan. Ze werden uit hun winterslaap gewekt en wachten nu geduldig het juiste moment af om het droge gewas te oogsten juist voor het zou gaan regenen. Vanmorgen zag ik in twee van de dorpen voor het eerst zulke gedrochten op een boerenerf opgepoetst klaar staan om in actie te kunnen schieten. De wind is opmerkelijk meer aanwezig dan gisteren, en dat doet deugd. Het geeft een verfrissende welgekomen afkoeling, want al is het nog zo vroeg, vertrekken doe je bij deze temperaturen in je heel dun bloesje en zelfs in mijn marcelleke. Ik lees de temperatuur op een plaatselijk apotheek winkeltje (echt geen apotheek zoals bij ons): 29 graden en het is amper 09.00 uur. Ik profiteer ervan om in dat dorp een koffie met melk te drinken (1.2 euro) en tegelijkertijd op internet na te gaan wat hier de meteo de volgende dagen te bieden heeft. Dinsdag wordt de warmste dag in de reeks met een verwachte temperatuur van 37 graden in de schaduw. Misschien toch beter boodschappen gaan doen in de diepvrieswinkel?
Tijdens mijn tweede deel van de trip vandaag wordt ik plots geconfronteerd met bloeiende zonnebloemen in formatie. Ze reiken allemaal met hun hoofdje hunkerend naar de zon. In Frankrijk zag ik die ook maar daar waren ze nog veel te klein om een bloem te bevatten. Hier zie ik ze voor het eerst hand in hand staan tussen de papavers, de korenvelden, de omgeploegde ruwe aarde en de Camino weg met mijzelf daarop. Wat is dat prachtig als je even de tijd neemt om stil te staan en te luisteren naar al die prevelende gele blaadjes : ik wil de zon zien, ik wil de zon zien . Het ontgaat me de meeste keren dat ik zo een veld passeer, maar ik meen hun beweging te horen hoe ze zich draaien naar de zon.
Er dient weer gestegen te worden, en voorwaar niet onder de vleugels van één of ander gemotoriseerd tuig, wel met de eigen beentjes. Brilglazen worden bespat van je eigen nat, haren leggen zich plat van ongemak, en je huid loopt rood aan van al dat heterig gebak. Maar we komen er wel. Eigenlijk klim ik liever dan ik daal. Bij het klimmen heb je de inspanning zeer goed onder controle, bij het dalen moet je kracht investeren om niet te vallen en dien je bovendien ook attent te wezen op je coördinatie. Doorgaans zweet ik zoveel van te dalen als van te stijgen.
Vandaag zie ik meerdere kappelletjes tussen de velden. Zonder dorpje of bewonerskern ernaast, is er plots zo een klein religieus gebouwtje ingepland. Veelal zijn deze gebouwen heel mooi gerestaureerd of zelfs stukken ervan gerenoveerd.
Onderweg spreek ik een aantal medewandelaars aan: Ik kom in gesprek met Linda, uit Nieu-Zeeland. Zij doet de Camino gespreid over 4 achtereenvolgende jaren. Dit jaar het laatste traject. Ze startte in Burgos en loopt tot in Compostella.
Pieter was uit de States. Hij wil eens kennis maken met European way of life. Ik merk op dat dit echt niet onze gewone manier van leven weergeeft. Dat wij, Belgen, eerder een Bourgondisch volkje zijn en dat in Europa zoveel verscheidene landen en hun inwoners met hun culturen zich wel mengen maar zich identiek blijven gedragen dat je geen gemene deler kan aanduiden.
Thats a big problem, zegt de Pieter laconiek, terwijl hij het snot uit zijn neus op de grond piekert.
Helena was van Zuid Afrika. Ze wil rust in haar leven en eens nagaan wat ze nog kan aanvangen naar 35 jaar.
Thomas was van Duitsland en doet de tocht van Saint JPDP uit nieuwsgierigheid en ook uit sportieve overweging.
De grote meerderheid van deze bidstalletjes zijn bovendien sjiek uitgerust met meerdere klokken in een globale klokkentoren.
In Terrradillios de los Tempelaros is een grote herberg die ook dienst doet als hotel. Een pracht van een gerestaureerd gebouw. Met smaak opgewerkt en aangekleed. Ik vermoed dat het niet voor pelgrims is geschikt en dat ze er zelfs niet binnen mogen, ook als ze dat heel mooi vragen. De klasse druipt er bij korreltjes leem van de omheiningsmuur in klei. De inrijpoort is afgesloten met een grote gril in smeedwerk. Aan Hertoginnendal is ook zo een poort, maar daar dient ze meestal om regeringsvormende politiekers binnen te houden! Ze zouden daar beter een slot op plaatsen bij het begin van zulke onderhandelingen en de sleutel bij ons in de Dijle komen werpen
Het dorpje verder is dan weer opperbest geschikt voor doorreizende armoezaaiers. Met maakt er op de muren en aanplakborden promotie voor een exclusief aanbod voor pelgrims: 8 euro voor slapen met ontbijt. Een eitje met een dikke snee brood is hier ook nogal snel een ontbijt
Op drie kilometer voor Sahagun loop ik door San Nicolas Real Camino. Ook een echt pelgrimsdorp dat echter toch ook invloed heeft van de kleine stad verderop. Het is hier geen armoede, maar netjes is het hier ook niet. Aan de huizen merk je dat mensen investeren in een goede huisvesting. Mooi vernieuwd timmerwerk, nieuw goed geïsoleerde daken met zonnecellen, nieuwe dubbel beglaasde ramen en regelmatig goed onderhouden verfwerk. Een contrast met de plattelandse praochiale woonkernen.
Ik kom toe in Sahagun om 11.00 en ik ben net op tijd om in de plaatselijke refuge mijn stempel op te halen. Deze refuges gaan pas open om 11.00 uur en later wacht je dikwijls in een lange rij omdat anderen zich inschrijven om te blijven slapen en dat vergt wel enig administratief werk.
De dames Hiesentriet zitten op een bank op mij te wachten. Sonja stelt voor om van mij een foto te maken naast de metalen afbeelding van de pelgrim. Ze wil mij de wijde wereld insturen, al was het maar digitaal.
Na het pauzeren voor de fotosessie trekken we verder de camino-richting op en we installeren ons naast het open lucht zwembad. Ik mag er niet in omdat ik geen badmuts bij heb. Dus ga ik me nu naar het centrum terug begeven om er eentje aan te schaffen. Als het nu geen weer eens om in open lucht te zwemmen? Bovendien ben ik tegelijkertijd proper gewassen!!!!
Bekijk rustig de fotokes, want ik heb ze ook heel rustig in mijn kodakske gestoken.
Tot morgen
Zondag 28 juni 2015.
Fromista Calzadilla de la Guenza 24,8 kilometer
Ook vandaag werd er weer heel vroeg vertrokken. Om 06.05 loop ik voorbij een ronkende blauwe Nissan. Niet de motor die draait, wel Sonja die met open deur lawaaierig genietend ligt te slapen. Het straat licht werpt grillige zwarte schaduwen van mijzelf op het asfalt. De nacht doet vreemde dingen met de mensen. Ik had een kanjer van een slaappauze en voel me weer gesterkt door een perfecte rustfase. De plooitjes in mijn wandelbroek nemen toe in omgekeerde evenredigheid met de afname van mijn lichaamsgewicht. Deze dag vereist weer een groot deel energie en sinds ik zo vroeg vertrek sla ik pas mijn eerste calorieën op rond 10.00-11.00 uur. De mogelijkheden zijn er wel om te eten voor ik vertrek, maar dan moet ik heel de catering erbij betrekken, en de dames gun ik gerust hun slaap. Trouwens zo een inspanning op je nuchter maag zou je aanwezige lichaamsvet massa gretiger aanspreken. Ik ben niet alleen zo vroeg vertrokken. Er zijn twee groepjes van 2 personen die in mijn kielzog ook de brug oversteken van de Camino, maar ze moeten nogal snel de rol lossen.
Het landschap is plots helemaal anders geworden. Heel vlak en allemaal akkers van koren en graan. Boeren zijn ook hevig in de weer gemaaid gras te keren en te laten drogen en het gedroogde hooi in balen te persen. De geur die je opsnuift is feestelijk Breugels. Enkel de varkenspootjes, de zwarte pensen en de erwtensoep ontbreken nog, denk ik gauw. Wanneer je rondkijkt zie je alle tinten van geel naargelang de rijpheid van de gewassen en de droogte van het gras.
Het wandelen is althans erg eentonig vandaag. Je loopt op het asfalt en de vlakke signatuur van de velden naast jou zijn nu ook weer niet ideaal om enige afwisseling in je perceptie te bezorgen. Ik bedenk plots dat op deze weg ook Patrick heeft gelopen. Er zijn zoveel pelgrims die me hier zijn voorgegaan. Het was Patrick die me vertelde dat j in Compostella best vroeg aankomt want de toestroom pelgrims die hun geloofsbrief komen afhalen in het Compostella secretariaat, is massaal.
Gisteren ontmoetten we Anny nog eens na een aantal dagen. Ze had het wat lastig gehad en kwam pas heel laat tegen 19.30 uur aan in Fromista. Deze nacht slaapt ze weer onder de blote hemel. Wij besluiten om samen iets te gaan eten in een lokaal restaurantje. We eten kip met sla en frietjes voor 7.5 euro per man. Bij onze thuiskomst staat de motorhome volledig in de schaduw en dat nodigt uit tot een koele nacht.
De Camino doet ons lopen op een ondergrond van ruw gemalen dolomiet gesteente. Mijn zolen zijn niet meer zo bestand tegen de puntige steentjes en ik besluit te wandelen op de asfaltbaan naast de voetgangerszone. Wanneer ik later even omkijk, zie ik dat er velen mijn voorbeeld zijn gevolgd. Ik sluit aan bij een jongen die niet elegant loopt. Hij durft niet goed te steunen op zijn rechter middenvoet. Blisters luidt het codeantwoord dat je hier regelmatig aanhoort, als je polst naar de reden van hun minder mooie gang. De man komt uit Tsjechië en werkt als burgerlijk ingenieur bij een ontwikkeling cel, zeg maar denktank, van BMW-motors. Zijn specialiteit is de turbo-charging. Hij vertrok in Roncevaux op 25 mei en zijn retour ticket is geldig op 14 juli. Hij ziet wel hoever hij geraakt, maar Compostella halen moet erin zitten zegt hij. Hij wandelt van 06.00 uur tot 13.00 uur ongeveer, slaapt dan in de schaduw tot 17.00-18.00 uur en loopt dan terug verder tot 21.00 uur. Politiek interesseert hem helemaal niet omdat politiekers zijn zuur verdiende bord leeg eten zegt hij. Ik wandel zo een twee uur naast hem en merk dat de kilometers voorbij vliegen. Reeds om 09.30 sta ik in het centrum van Carion del Condes, 18 kilometer vanwaar ik vanmorgen vertrok. Al heel snel zie ik MRose en Sonja langs de weg staan. We spreken af dat dit te vroeg is om zomaar te stoppen. Nog een paar kilometers lopen en zien dat we ondertussen een plaatsje kunnen versieren in de schaduw. Zo belanden we in het kleine dorpje Calzadilla de la Guenza. Hier is 1 hotel-Restaurant 1 winkeltje zo groot als een garage voor een mini 24 boerenhoven en evenveel stallingen. Dat is het. Bij onze aankomst komt er net een tractor toegereden. Ik vraag in mijn smekenst Spaans of we mogen gebruik maken van het grasperk naast zijn stalling enerzijds, en ook naast een rij bomen (schaduw) anderzijds. Zijn antwoord was even vriendelijk als duidelijk: sta waar je wil, maar laat mijn inrijpoorten vrij. Bovendien stond er naast die bomenrij een kraantje met drinkbaar water. Van geluk gesproken. We staan dus echt bij de boer gelogeerd.
We installeren ons en maken het terrasje om de hoek ook gebruiksklaar. Kwestie van je eigen systeem niet in brand te laten vliegen We leren trouwens een nieuw biertje kennen: een Aruba smaakt iets zachter als Palm maar heeft wel zijn rijke volle smaak en bevat 6 graden.
Ik kijk naar het kampioenschap en stel vast dat het in Tervuren toch ook mooi weer is. Echter de 35 graden die we hier te verwerken krijgen zit er bij jullie blijkbaar niet in.
Deze avond is het eigen bereide tonijnsla op een boterham en de drank zal afhangen van de koelte van het goedje. Desnoods dos servessas porfavor. Het is een twijfelgeval!
We kijken een beetje de kat uit de boom.
Morgen wordt er wederom vroeg gestart.
Zaterdag 27 juni 2015
Castrojeritz Fromista 28,6 kilometer
Ook vandaag wederom een onheilspellende weersvoorspelling gelezen. Tot 36 graden in de namiddag verwacht men hier. Niet aan mij besteedt. De planning was voorzien op een 26 kilometer. Echter door mijn te diepe gedachtengang en te grote genotsfactor van al wat ik hier mag beleven, zie ik op het meest cruciale moment de meest belangrijke afslag niet. Ik loop een 2,6 kilometer verkeerd, maar krijg daarvoor wel mooie dingen te zien, in de plaats ter compensatie.
Ik vertrek dus weer heel vroeg en zodoende zijn mijn veteterkes al om 05.55 uur gebonden. Mijn GPS weigert aanvankelijk een beetje zijn normale werk te doen, waardoor ik pas 10 minuten later op de camino-weg sta. Het straatlicht is nog storend om enkele mooie night-shots te maken, maar ik probeer toch nog een goede indruk aan u allen achter te laten over Castrojertz. Echt de moeite waard om een ommetje te maken en rustig door dit bergdorpje en zijn 4 kerken te wandelen. Op 2 daarvan zitten ooievaars. Het is een dorp waar welstand heerst en waar zowat iedereen zijn graantje meepikt van de lokale Camino economie. Veel bewoners stellen hun huis open als B&B, maar ook als auberge, hostal, gite en zelfs half pension. Alles draait hier rond het Compostella toerisme. Je merkt ook aan de wagens die voor de huizen geparkeerd staan dat hier meer welstand is dan buiten de lokale toeristische pleisters. Je merkt Range Rovers, Grote Mercedessen, al eens een Lexus, grote luxe jeeps en zo verder. Dat zag ik niet in Frankrijk. Ook internet is hier veel eenvoudiger dan bij onze Zuiderburen. Je plaatst je op een terras van eender welke bar en vraagt de Wi-Fi key, en je bent vertrokken. In Frankrijk zelden of nooit ondervonden. Mensen leven hier ook echt mee met de stappers. In de overgrote meerderheid van de gevallen wanneer je iemand kruist of passeert van de lokale bevolking, wordt je gegroet en wenst men je bovendien een bueno Camino. Ik zag een boer op zijn veld met de tractor zijn gewassen besproeien. Blijkbaar met een goedje dat voor hemzelf ook niet zo gezond was, want hij reed in zijn tractor met een mond en neusmasker voor. Toen hij mijn zag komen stopte hij zijn sproei activiteit en wachtte geduldig af tot ik voorbij was. Pieter zou dat ook wel doen, maar lang niet alle boeren bij ons zouden die standaard volgen.
Onmiddellijk na het nemen van mijn nachtbeelden om 06.15 uur wordt ik figuurlijk bij de keel gegrepen, Er daagt voor mijn visueel zintuig een berg op die mij van 660 meter naar 920 meter hoogte zou kunnen brengen. Of ik moest mis gezien hebben, of ik moest slecht geslapen hebben of het was juist? Neen, het was dus werkelijk juist. Het zweet druipt al na 10 minuten uit alle daartoe bestemde openingen van mijn lichaam. Ik laat het gebeuren? Daar is toch geen tegenhouden aan. Om 07.30 sta ik boven op het topje van deze heuvel de horizon te bespieden. De zon is reeds pertinent aanwezig en er is genoeg kolen op de kachel om de eitjes te bakken. Mijn nat bezwete t-shirt wissel ik om en mijn banaan moet eraan. Een slok of twee van de bidon, en we zijn opnieuw vertrokken. De eerste maal sinds mijn vertrek uit Herent, heb ik mijn voeten bewust niet ingetaped onderaan omdat ik wou uittesten of het nog wel nodig was. Ja, Haloo. De eerste blein heeft haar visite kaartje al gepresenteerd. Op de zool juist achter mijn rechtse dikke teen. En aan de linkse kant is dit voorbeeld pianissimo aan het volgen. Ik besluit in Boadilla eventjes halt te houden en de tape toch aan te leggen. Is het dan niet meer preventief, curatief kan dat ook helpen. Ik steek de kleine waterballon met een scherpe naald in flarden, ontsmet ze goed en kleef er tape over. En links is er inderdaad ook een prematureke blaas. In plaats van de couveuse krijgt zij een mummieverpakking toebedeeld. Zij krijgt net dezelfde aanpak en behandeling als de rechtse. Iedereen gelijk voor de wet.
Het loop hier ook voor geen meter. Net alsof ze gerecupereerde beton hebben gemalen in fragmenten brokken en hier voor onze voeten hebben uitgekieperd. Je kan je voet niet plaatsen of hij krijgt drukpunten die je daar op die plaats niet verwacht. Ook je stabiliteit krijg je zo niet steeds onder controle. Ik doe het dus langzaam aan, want voor die laatste 450 kilometers wil ik geen pot(t)en breken. Ik passeer in totaal zeven kerken. Allen om ter mooist om naar te kijken. Ook mooi gerestaureerd. Van de zeven kerktorens zijn er vier bewoond door die flegmatieke ooievaars.
Ik passeer over een betonnen kanaal dat dienst doet als watertoevoer kanaal voor de bevochtiging van de korenvelden. Ingenieus bedacht vind ik. Ik ben zo onder de indruk van heel deze waterinfrastructuur dat ik vergeet te kijken naar welke richting ik uit moet. Ik volg gewoon de richting rechtdoor die ik aan het lopen was, in plaats van de linker afslag te nemen. Dit mondt uit aan een sluizensysteem dat zorgt voor de watervoorziening van lagere delen. Van de Camino geen spoor meer te zien, zelfs geen rugzakje met een mensje eronder. Via de GPS zie ik waar het fout liep. Er wordt alla Jos een overzicht gemaakt van waar ik ben, waar ik naar toe moet, en hoe ik dat kan uitvoeren. Na 2,6 kilometer ben ik terug op het veilige traject. Marcel zou in zijn Brugs dialect zeggen: Keer e keer weere!
Onderweg zijn er opnieuw die stenen torentjes. Voorbijgangers trachten steeds een steentje boven op de top bij te leggen. Er moet ook worden afgedaald, vandaag. Alsof er nog niet genoeg is gelachen, staat er plots en verkeersbord met een dalingspercentage waarschuwing van 18%. Is dat voor de voetgangers of de motorrijtuigen? Ook weer rustig uitgevoerd. Zij die mij kennen en mij in Herent gaan zien arriveren gaan verschieten hoe rustig ik ook kan afdalen. Zoiets van jamais vue avant.
Plots wordt ik op de hoogte gebracht door een soort van grenspaal dat ik binnen treed in de provincie Palencia. Mijn stempel krijg ik ook van de provinciale informatiedienst in Boadilla.
Er dient nog een 5 tal kilometer te worden gewandeld naast dit kanaal van Castilla, op een gerecycleerde betonweg. De voetjes beginnen te jammeren. Geregeld zoek ik de berm op naast deze soldatenweg, maar ook dat loopt niet eenvoudig. Op nog net geen 11.30 kom ik aan in Fromista en vind die getrouwe dames wachtend op mij in een mobil home die ruim in de schaduw geparkeerd staat. Is dat niet attent? Ik zie aan anderen die mij voorbij strompelen dat zij ook langs die weg zijn gekomen. Er zijn er die ernstig manken, er zijn er die op 2 verschillende schoenen lopen. Er zijn er die met een kruk en een wandelstok lopen, er zijn er die heel traag hun voeten behoedzaam vooruit plaatsen. Zoals de film destijds La grande bouffe zou ik hier het etiket op plakken la grande doeffe. Wat gaat dat zijn binnen 20 dagen? MRose maakt de opmerking dat wanneer ik zo op die manier in Compostella durf aan te komen dat ze mij niet zal kennen .
Wat we deze avond eten is nog niet geweten, de Hiesentriets gaan naar de supermercado en zien wat de frigo hen voorstelt. Ik heb er het volste vertrouwen in.
Morgen Belgisch kampioenschap op de weg, dus zal mijn tocht iets minder lang zijn en wil ik per se op tijd binnen zijn. Tot in Carion de los Condos is het slechts 20 kilometer. Eigenlijk de moeite niet, maar wie het kleine niet begeert is
Tot morgen.
)
Geniet van de fotos en drink met mate(n) bij deze warme dagen.
