Mijn kleine jongen is anders..anders dan andere kindjes... Het zelf zien is iets helemaal anders dan de boodschap horen van een ander. Sinds een week weten we nu wat het is dat ons ventje zo anders maakt. Autisme met een ontwikkelingsachterstand. Het vermoeden was er en nu we de bevestiging hebben moeten we verder... Easy as pie? Toch niet echt. Ondanks het feit dat we al lang voelden dat er iets was doet dit ontzettend veel pijn. Er schiet vanalles door mijn hoofd. Van waarom hij tot waarom ik en wat nu tot wat later... Het raast als een sneltrein door mijn hoofd en lijf. Op die week tijd ben ik al van hoopvol naar de toekomst tot tranen vol angsten geweest.
Ik wil me even wentelen in mijn eigen verdriet als het mag. ik heb geen zin om stil te staan bij verdriet van andere mensen in zijn leven. Ik wil even lekker egoïstisch zijn en alles een plaats geven voor ik oor heb naar anderen. Ik lach en ik geniet maar op mijn borst voel ik een druk die me onpasselijk maakt. Wat nu? Als mama van een flinke zoon van 2.5 jaar oud(net niet) wil ik ook graag bezig zijn met het aankopen van zijn eerste boekentasje . Ik draai met veel plezier wasjes vol natte broekjes van de potjestraining en zou hem graag eens in de hoek steken als straf voor boefjesstreken. Maar mijn zoontje is lang niet klaar voor pipi op het potje. Hij praat niet en of school in November haalbaar zal zijn staat voorlopig even on hold.
Vanaf september start hij met twee momentjes per week therapie specifiek voor autisme. Ook wij als ouders zullen hierbij begeleid worden. Ik neem alles aan met open handen. Ik schaam me niet als er thuishulp zal komen om me te helpen in de opvoeding. Mijn zoon is anders en heeft een andere aanpak nodig. Ik wil enkel het beste voor hem en als anderen mij hierin kunnen helpen ...graag. Op deze moment fladder ik wat rusteloos rond. Blij met de steun van anderen maar erg alleen in het verdriet. Ik probeer voor mezelf , voor mijn zoon en voor mijn gezin even een plekje te vinden om daarna (misschien) alles een kwartslag om te draaien voor zijn toekomst. Meer structuur, minder structuur, strenger, minder streng, info-avonden, vormingen, begeleiding...kom maar op... Hij is het middelpunt van ons drietjes , hij is de lijm die ons ONS maakt.... We zijn klaar voor dit avontuur.
Ik ben annelies, en gebruik soms ook wel de schuilnaam madelies.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen (belgie) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 14/05/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: school, zingen, mijn ventjes, lezen, schrijven...
dit is een blog voor mijzelf en voor iedereen die zichzelf herkent in ons verhaal
