In een zomerse setting met zijn drietjes as gewoon as ongewoon can be.
Glunderend van ouderlijke trots die net iets trotser is dan andere fiere trotsheid.
In het middelpunt : ons mannetje..25 kilo en iets rond de 1meter 15.. oranje zwemvest die net boven zijn (ietsepietsie) meer dan gemiddelde kleuterbuikje komt met daarronder een supercoole zwemshort die geen kat onder water opmerken kan maar wel zeker aanwezig was. Zo gelukkig zonlicht filterend met zijn oogjes halfopen en toe. Een mondje dat gretig water slurpt afgewisseld door handjeklap en menig noemenswaardig gilletje. Op de achtergrond: wij: net iets meer dan gemiddeld gelukkig, gewoon omdat ongewoon ons gewoon is en we onze gelukjes niet in stukjes nemen maar liefst met volle teugen.
Als een havik zijn all eyes on you aan het zwembad(onze ouderlijke eyes) om voor het zinken elke chupachup te redden van de ondergang . Jouw kieskeurige mondje heeft een voorkeur voor de kokos-ananas . Gelukkig wordt de lolly-stand op onze Italiaanse bestemming elke ochtend goed aangevuld zodat jouw verslaving gevoed kan worden. En ja ..het is er lichtjes over dat we jou bij elke traan en eventueel woede -uitbarsting sussen met een chupa in de mond en dat jouw pientere vingertjes in de pot gaan grabbelen tot ze het juiste wikkeltje hebben gevonden maar het getuigt ook van een geweldig karakter om zo te gaan voor wat je wil..(mommy's boy)
Soms vergeet mama even hoe anders jij wel bent. Mijn ogen zijn jou zo gewend dat ze niet zien zoals oogjes die jou niet kennen. Oogjes die wegrollen en draaien bij het zien van jouw mega tut homebrand kruidvat die dan ook nog eens gemaakt wordt in het bescheiden fluo geel en oranje(waarvoor dank). Mensen vinden het blijkbaar ook zeer nodig om ons te wijzen op het feit dat je wel al een beetje groot bent voor deze tut..wij kunnen er jammerlijk genoeg ook niks aan doen dat dit het grootst beschikbare formaat is. Moest het kunnen kochten we nog een groter exemplaar om iedereen tevreden te stellen.
Dit is niet de zomer van de grote doorbraak en is het erg dat dat dat ok is voor mij? Jij bent hier en nu en jij bent al ons later. En we wachten niet op als en dan maar we laten jou ook gewoon wie je bent en we zien wel. Niet uit onwil maar uit meer dan wil. Willen dat jij lacht zoals je lacht en klapt zoals je klapt en gilt en brabbelt zoals jij dat doet en wij omringen jou met de juiste setting as mogelijk. Als het decor moeilijk doet passen mama en papa de achtergrond wel aan zodat jij veilig jij kan zijn.
En we plukken de gelukjes wanneer ze vers zijn en recht voor onze neus staan.
Ik dacht aan een ketting, een hanger, een kaart..iets van handleiding om dicht bij je te houden voor wanneer je toch ooit aan onze oplettende ouderlijke arendsblik zou kunnen ontsnappen..
Maar jouw handleiding zou al snel een A4tje met bijlagen worden en aan een kleuternekje bengelend een redelijk bizar zicht zijn.
En toch is het gevoel je kwijt te kunnen raken soms verpletterend aanwezig. Je zou niet om mama kunnen schreeuwen wanneer je pijn of angst hebt dus blijven mijn ogen als alert as can be omdat ik enkel op mijn ogen betrouwen kan bij jou. Soms durf ik ze even te sluiten en laat ik me leiden door jouw klappende handjes of het geluid dat je voetjes maken bij jouw herkenbare huppel-loopstap.
Alles wat je hebt is in wezen verliesbaar en vervangbaar maar graag maak ik een uitzondering voor wat jij bent voor ons.
Soms en vaak ben jij de reden voor discussies en gesprekken met verschillende eindes tussen jouw papa en mij.
Soms en meer ben jij de extra zorgrimpel die op een willekeurige ochtend in de spiegel zijn opwachting maakt.
Heel misschien ben jij de reden waarom de tijd tussen kappersbeurten gehalveerd is in tijd en verdubbeld in prijs dan voor jij er was.
En hoe het komt dat lege flessen zich evenredig vermenigvuldigen met verdriet.
Maar meer dan eens ben jij de reden waarom het woord geluk meer inhoud heeft gekregen dan voor jij ons mannetje was. Vaker dan soms ben jij het die graag zien nog grager heeft gemaakt dan vroeger. Meer dan ooit ben ik fier op wie jij bent om en ondanks hoe je niet worden kan. Triljoen keer ontelbaar ben jij het die ons bewuster en beter maakt in hoe we omgaan met alles wat eerder niet in ons vooropgezette kraam zou passen.
En alles wat contra en tegen en nee en not done is bewaren wij ergens tot je er zelf klaar voor bent maar voor nu zijn wij pro en ja en voor en ready..en we genieten soms met sipjes en mate maar meer meestal met smaak en volle teugen omdat we nu eenmaal niet graag voorzichtig zijn.
Op 3 April blies je vijf kaarsjes uit. In theorie dan toch want in werkelijkheid werd er voor jou geblazen .
Maar je stond erbij en je keek ernaar met pretlichtjes in jouw genietende oogjes.
Je gaf jezelf een groot applaus en liet je meevoeren op wolkjes aandacht.
We kregen een filmpje van dit kleine koestermomentje dat onze mondhoeken liet krullen tot onze neus ons lachje op de feiten drukte. Zelfs je verjaardagskaarsjes uitblazen is een brugje te ver voor jou.
We moeten heel wat brugjes opblazen en maken omweg na omweg om te komen waar we zijn.
Jij zit zo vast in jouw bubbeltje dat het jou allemaal niet deren kan.
Jij draagt jouw kroontje zonder te weten waarom.
Je raapt paaseitjes en gooit ze in een mand met een blik op oneindig.
Jij loopt op een kleine drie uur heel Planckendael door zonder een bewuste blik op enige diersoort...maar je geniet..van het voelen aan de kooi..van je handjes tegen het glas..van de kleine balkjes en parcours die jouw voetjes aarzelend verkennen.. En mama en papa nemen een abonnement want het gaat niet om wat je moet zien maar hoe jij het wil zien en wij volgen mee want wij willen wat jij wilt.
Hoe mooi en uniek jouw leven in het mielebubbeltje ook is , soms moeten we even prikken om te toetsen aan hoe het echt is. Je bent een kerel van 23 kg die een serieus eigen willetje heeft en wanneer jouw willetje iets wil is jouw lijfje een vatje energie dat zich niet verzetten wil. Soms sla je en bijt je wanneer je niet lijkt te krijgen wat je wilt. De boosheid die in jouw kleuterlijfje huist maakt ons bang voor later. We zijn bang voor de kracht die nog komen gaat.
We proberen zo kort op de bal te spelen dat de bal geen kansen krijgt maar je hebt nogal graag het laatste woord, in gebaren dan toch. We blijven zoekende naar adviezen, raad en allerlei dat we met gretige handen willen ontvangen..
En jij bent jij maar van ons dus we blijven hopen en lachen ook al is het soms een beetje groen.. we zijn er nu en wij blijven want wij zijn jij.
Onze driespan heeft een nieuwe stek voor alles wat toekomst is. Al een weekje wonen we in ons eigen plop-lookalike melkherbergje. Ons mannetje wist met zichzelf geen blijf de afgelopen weken.
Dozen vol allerlei en pendelen tussen in en uitladen was voor onze kleine auti-boy een beetje teveel van het goede. Na een eerste weekje met evenveel plusjes als minnetjes en emoties die een uitlaatklep zochten begint dit nieuwe plekje een stekje te worden met optie op geluk.
Mama en papa hebben de tuin waar we voor jou van droomden en de trampoline staat vol spanning te wachten om uitgeladen en ingesprongen te worden. Het raam naar de tuin is beslagen met hunkerende handjes om te ontdekken. Jouw blauwe laarsjes staan inloopklaar en veel dromen in wachtrij voor komende zomer... ..
Ons huisje met rieten dak vraagt om een sprookje dat we het graag willen gunnen. We kijken reikhalzend uit naar 29 April. Dat is de dag dat we je mogen inschrijven in het schooltje waar we voelden dat wat is en wat kan en wat we willen allemaal samenviel tot wat jij bent. Mama is klaar om je los te laten voor je eigen goed .. Je loslaten om met minder kindjes en meer kunnen en mogelijkheden te reiken tot waar je reiken kan. En we blijven geloven dat er zoveel meer is dan wat je nu toont. Ik zal de over-de middag gestolen kusjes en knuffels moeten inruilen tegen het ongewisse en mijn navelstreng zal een extra knipje krijgen maar leven is loslaten... en ik laat je los om meer jij te kunnen zijn tussen andere andersjes.
Zo hardnekkig graag willen we gewoontjes zijn en opgaan in de menigte en soms lijkt het ons bijna te lukken ook...mama had dan ook het geweldige idee om op een stormachtige zondag naar de binnenspeeltuin te gaan..lekker mengelen en koffieslurpend genieten van mijn spelende kleuter. Streep door mama's ingebeelde rekening wanneer menig ander hetzelfde idee heeft en de rij om binnen te komen tot aan de parking reikt... Ok...iets minder gewoontjes dan maar...hopla zeurende Emiel zijn knalgele smiley koptelefoon op het hoofdje om aan de drukte te ontsnappen en mee schuifelen met de rest...
Mama zet even door de tranen heen door want er zou zowaar maar eens een regenboog kunnen verschijnen... Ik neem je op mijn schoot en verwarm me aan het idee dat je zo spelen gaat... We kunnen rekenen op een vriendje van school die aan ons tafeltje komt zitten om onze speelkansen te verhogen. Je komt los en loopt op jouw eigen wijze rond met een balletje zonder oog op het feit dat we effectief in een binnenspeeltuin zijn. Mama is blij voor het begripvolle tafeltje en de twee koffietjes met babbel bij . Maar de waarheid is als een koe en komt uit een kindermond. "Juf Annelies, waarom ben jij eigenlijk hier als Emiel toch niet speelt?"
Ja, waarom eigenlijk? Omdat het zowaar zomaar wel eens zou kunnen gebeuren, heel stiekem zonder dat je het opmerkt en ziet dat mijn ventje heel gewoon en casual onopvallend aan het spelen gaat..
komt de schaamte even op, even snel als dat hij weer verdwijnt.
Ongemakkelijk om hoe je jou gedraagt wanneer we in onbekende zone's zijn.
Om hoe jouw lijfje graag gaat liggen tegen randjes en muren...tegen een koude vloer om voeling te krijgen met jezelf . Om hoe je op met gretige handjes jouw tutje in jouw vierjarige mondje steekt. En laat dat mondje nu net toebehoren aan een kerel van 1 meter twaalf en 21 kg...
Ook al is het maar soms, het is een keertje teveel en het is net dat ene keertje dat mama snel weg wil ..snel naar de auto, snel naar huis om de schaamte geen kans te geven .
Ik besef dat we voor jou een veilige plek hebben gemaakt. Een veilig plekje om jou te zijn en dat we stap voor stap uitbreiden tot we een wereld hebben die net groot genoeg zal zijn. We omringen jou en ons met mensen die je kennen en jou jij laten zijn en op een of andere manier gaat dat vanzelf.
Op school lijk je zelfs mooi te blenden met de rest. En al hebben mama's misschien graag uitblinkertjes. Deze mama is blij met jou af en toe onopvallend zijn. En elke dag besef ik hoe gelukkig we zijn dat het kan. Dat jij kan meegaan in jouw klasje. Dat jij dankzij hele vele helpende kleine en grote handjes genietend naar jouw gewone klasje kan. En dit is zeker een kleine gratis reclame voor mama's geweldige collega's en jouw kleine ferme klasgenootjes. Mama glundert van zoveel aanvaarding en hoopt dat alle andersjes dit ook mogen voelen.
Je maakt zoveel vanzelfsprekende stapjes en sprongen die voor ons reden zijn voor kleine applausjes binnenshuis. Hoe je opeens als een fiere kerel het potje goeiedag zwaait en eindelijk jouw kunstjes op een grote mensentoilet presteert is voor ons een geweldige stap vooruit. Menig beloningskoekje en dikke duimpje later doe je het gewoon vanuit jezelf, zomaar, omdat je het voelt, omdat het moet...kleine gelukjes zijn nog steeds zo mooi.
En mama wil ook heel eerlijk zijn. De broodnodige af en toe'tjes dat we jou even afgeven bij omi en opa om even ons te zijn zonder jou doen evenveel deugd voor ons als voor jou. Mama en papa genieten van met zijn tweetjes zijn terwijl jij prinsjesgewijs behandeld wordt. Wij laden de batterijtjes op en jij gaat duracellgewijs opa en omi even uitputten. Een win-win situatie voor alle partijen dus.
Met dit kleine schrijven wil ik dingen delen en zeggen die me roeren en raken en hopelijk ooit mijn eigen kleine mannetje bereiken..
En ook gewoon mijn eigen voelen en doen in woordjes gieten die ergens op het grote internet blijven zweven . Dus bedankt lieve iedereen om te lezen en een beetje mee te gaan met ons bijzondertje die gewoon is op zijn eigen manier.
We koesteren elk klein stapje dat je zet. We moeten fier blijven wanneer jouw mijlpalen al maandjes of jaartjes geleden zijn bij klasgenootjes. We blijven normaal met jouw anders -zijn. We vertikken het om een stap te wijken van een geweldig kinderbad waar je na twee dolle dagen plots geen stap meer zetten wil.
En mama en papa wachten en mensen gooien verwijten met blikken die ons niet kunnen raken. Jij geeft op na een uurtje en wij zijn stijf van de spanning maar genieten van met meer dan volle teugen wanneer je opnieuw spartelend in het kinderbad staat.
En ja, het is vreemd dat de tegels van de vloer van het apenverblijf je meer boeien dan de mensapen zelf in de zoo. En je bent gek op de strepen die de vogels moeten weren op de ruiten bij de giraffen. Maar je stapt vrolijk door de zoo en je blijft staan bij de zeehond . Je duwt jezelf tegen het raam en volgt elke beweging met jouw ogen. En wij duwen tegen elkaar van trots. Emiel heeft de zeehond gezien En al duurt jouw interesse net iets meer dan een paar minuten, die minuten maken ons dagje helemaal compleet en dus vernieuwen we met liefde ons abonnement omdat wij jou zo gewoon mogelijk anders willen laten zijn
En jouw voorliefde voor voorwerpen is even anders als jij . Ik moet zeggen dat het je siert dat je je apartheid doortrekt over de hele lijn..Niemand die je goed kent kijkt nog op wanneer je arriveert met een verfrolletje of borstel in je hand. Potjes en tubes hebben een ontzettende aantrekkingskracht op jouw allesziende oogjes en op de een of andere manier haal je er steeds de merken uit die net iets meer gekost hebben, (volgens jouw papa heb je dat van mij) en dan is mama blij dat je toch in iets op haar lijkt.
Onze grote kerel met oranje kruidvat tut in de mond springt op en neer en draait rondjes op een terras terwijl wij glimlachend toekijken,voor mij is dit zo genormaliseerd dat ik soms vergeet dat het idd een vreemd zicht moet zijn . Zeker wanneer je sneller dan het licht een miniloempia weggraait van de tafel naast ons..dat zijn momentjes dat we even naar Star trek willen gaan om te kunnen wegbliepen naar een veilig plekje om te kunnen zijn.
Maar..
Net als andere tweede kleuterklassers staat jouw boekentasje elke dag klaar om naar jouw meester of juf te gaan en geniet je van het hele schoolgebeuren. we zijn soms zo verwonderd hoe vierjarige kleuters gewoon aanvaarden hoe en wie je bent , wat voor grote mensen meestal veel moeilijker ligt..
Geen vriendje dat nog opkijkt wanneer je tijdens een verhaal begint te springen of even een rondje door de klas maakt. Geen kind dat je een duw teruggeeft wanneer je nogal bruut jouw plaatsje in de kring opeist. Mama glundert wanneer ze je ziet lachen en kirren op de speelplaats om wat is en hoe je geniet.
En soms is dat genoeg maar soms doet het pijn.
Maar we blijven geloven dat er meer voor jou mag zijn..
En elke ochtend wanneer ik jouw lieve lijfje tegen het mijne druk weet ik dat alles het zoveel meer dan waard is .
Ik ben vier jaar oud en heb je zoveel te vertellen.
Ik hou van schommelen, hoog en snel. Ik voel kriebels in mijn buik als mama me heel hoog laat vliegen.
Ik heb een ontzettend goed geheugen en ben nogal gehecht aan routines. Ik protesteer wanneer de auto een andere weg kiest dan degene ik gewoon ben.
Ik weet dat ik soms een beetje vreemd kan overkomen maar ik ontdek de wereld met mijn handjes.
Dus ik wil al even sorry zeggen voor handjes die over nylonkousen van onbekenden wrijven. Ook alvast mijn excuses wanneer ik snel even aan jouw koekje ruik of het even tegen mijn lippen wil houden...
Mama zegt soms sorry voor mijn ontdekgrage handen maar daarna fluistert ze altijd lieve dingen in mijn oor .
Sinds een tijdje kan ik zwaaien en geef ik zoentjes op commando.
Mijn fiere ouders vragen me nogal(te) vaak om mijn kunnen te tonen door ostentatief te zwaaien en te vragen om kusjes en ik brave Emiel doe heel braaf wat ze van me verlangen omdat ik beloond wordt met superlatieven die me doen blozen en lachen.
Bij toeval ontdekten mama en papa dat ik eigenlijk een klein waterratje ben. Op vakantie ging ik elke morgen naar het zwembad, eerst op mijn tipjes, dan schoorvoetend, flink stappend en toen we bijna naar huis moesten liep ik mijn voetjes voorbij om snel snel in het water te kunnen zijn.
In het water denk ik dat ik zwemmen kan maar gelukkig houden grotere handjes mijn lijfje tegen. Ik ontdek de glijbaan en ben niet meer te stoppen.
Na 10 keer zijn mama en papa pompaf van het trappen lopen en zuchten ze van opluchting wanneer er geen rij staat aan te schuiven bij het naar beneden glijden.
Dat doet er mij aan denken dat ik ben vergeten melden dat ik geen geduld heb. En ik weet dat ongeduldig zijn niet echt atypisch is aan mijn leeftijd. Maar graag vermeld ik er even bij dat ik gewoon niet aan aanschuiven doe. Ik steek je voorbij, ik duw en trek, ik zet mijn geweldige sirene aan en ik stamp met mijn voeten. Wachten is niet aan mij besteed.
Ik ben sinds kort ook een pamperloze kerel geworden. Buiten enkele occasionele accidentjes na een avondje teveel drinken(overkomt de beste).
Nu ik echt een officiële potjeszitter ben moet ik mama en papa tegenhouden want de fierheid neemt buitengewone proporties aan. Mama post vol trots potjesprestaties op onze familieblog maar dat vind ik toch een tikkeltje te ver gaan...
Ik zie mijn klasgenootjes oefenen voor het schoolfeest en mama ziet dat ik liefst heel dichtbij wil komen en wil opgaan in de groep maar het speelgoed wil dat ik friemel en voel. Vele lief bedoelde handjes trekken me mee naar het dansgebeuren maar al die prikkeltjes doen me stilstaan en mijn lijfje weet niet waarheen. Ik zie mama en de kindjes dansen en dat laat me lachen van plezier. Ik zal niet meedansen op het schoolfeest maar ik moest en zou een gele tshirt hebben(wij dansen op de minions)
Papa leek de t-shirt sowieso al overbodig maar mijn mama is nogal volhardend als ze echt iets wilt . Op een mooie woensdagmiddag werd ik in de buggy meegetroond op zoektocht naar een effen gele t-shirt en vijf kledingzaken en evenveel lolly's en kusjes later was de buit binnen. Dat ik niet zal meedansen is bijzaak maar ik zal sowieso schitteren in mijn gele t-shirt.
Ik hoop dat mama en papa me blijven kennen en weten wat ik wil zonder woorden. Ik krijg woordjes binnengelepeld op elk moment van de dag. Op het reva, bij mijn juf, thuis, op de speelplaats...maar ik heb geen zin om ze in te slikken en uit te spreken...
Maar mama en papa blijven wachten en hopen op een woordje dat laat zien dat ze juist zijn, dat ze echt weten wat ik wil en voel..
Ik wenste een glazen bol die koffiedik kijken kon om mama en papa de geruststellende schouderklop te geven waar ze zo naar hunkeren..
Kijk maar , hier ben ik...Ik fiets op mijn loopfietsje, ik schilder, ik krijt, ik ga op mijn potje , ik lach, ik hou van chocolade en chips, ik, lach en speel maar ik doe alles net een tikkeltje anders omdat ik niet anders dan anders kan zijn....
Is het ok als ik mijn nieuwjaarswens van vorig jaar nog een jaartje opschuif?
Zijn mijn af en toe tranen om jou toegestaan in de wereld van nu?
Mag mama blijven hopen op meer als minder het meeste lijkt?
Mama denkt dat een kleine ja het perfecte antwoord is, geen vetgedrukte ja maar zo een kleintje dat niet opvalt tussen al de rest.
Ik weet dat jij een kleine gezonde jongen bent en dat er altijd nog is.. Nog zwakker..nog zieker..nog veel meer..
Maar jij bent van ons en ons wil gewoon het beste voor wat ons is.
We maakten een liedje om meer bewustzijn voor Ass te vragen tijdens de "warmste week". Hoorde je in jouw luchtbel hoe mooi de kleuters zongen? Bereikten de woordjes jouw oortjes terwijl je op en neer sprong en fladderde met jouw armpjes?
Mama zag hoe kindjes van haar klasje het liedje heel dicht bij je kwamen zingen en hoe je lachte en genoot.
Ik hoorde 5de en 6de klassers bewust nadenken en vragen stellen waar volwassenen soms te kleindenkend voor zijn.
Genoot je van de aandacht tijdens de warmste week Mieleman?
We recycleerden oude, vergeten, stoffige puzzelstukjes om tot theelichthouders en Kerstmannen , rendieren en zoveel meer. De kerstmarkt voor het goede doel was net zo hartverwarmend zoals een kerstmarkt hoort te zijn , niet meer en niet minder maar helemaal lekker old fashioned kerstig.
En mama genoot van wijsheid uit een 5-jarige kindermond:
juf, iedereen is een puzzelstukje en elke puzzeltje is ander en dat is ok.
Onze toekomst is rooskleurig uit de mond van 5-jarigen.
En mama legt haar woordjes heel dicht bij jouw oortjes voor het slapengaan:
Mama ziet je graag
elke dag een beetje liever
elke nacht een beetje meer
gisteren lief en veel
vandaag wat meer en grager
en morgen het liefst van allemaal..
Slaapwel Mieltje Mijn, ik wens je in 2018 woordjes toe. Niet in overvloed en ook niet ondermaats maar net genoeg om jou te kunnen zijn en blijven.
Een veel te grote jongen in een veel te klein geleende pompoenpakje genoot van zijn allereerste Halloween.
Ik zag klasgenootjes hengelen om jouw aandacht en niet opgeven na herhaaldelijke duwtjes en wegdraaiende oogjes van jou..
Ze springen emieltjesgewijs op en neer en wapperen net als jou met hun handjes om je te plezieren.
En hopla ..daar is het weer...het mama-hart dat af en toe net iets meer smelt dan anders.
Zolang je maar gelukkig bent...
is iets dat voor jou niet altijd duren kan..
We beseffen dat er een dag komt nu of erg veraf dat we moeten kijken of je ander onderwijs nodig hebt .
Onderwijs waar jij jij kan zijn zonder begrenzing van een systeem dat compleet naast de kwestie handelt.
Onderwijs dat zich aanpast aan wie jij bent en niet andersom.
En toch..
Hoop ik dat je begrijpt dat mama je liever dicht bij haar heeft..in het schooltje waar mama is .
Waar jouw juf zich vaak met beperkte middelen inzet om jou en jouw klasgenootjes zoveel mogelijk te benaderen binnen jullie eigen kunnen en zijn.
Net zoals mama en alle andere juffen en meesters .
Want mama is ook een juf en weet hoe moeilijk het soms is..om elke dag je best te doen en te zien dat je soms faalt omdat er niet meer mogelijk is dan wat is.
Maar "zolang je maar gelukkig bent" is voor nu nog even wat is. Misschien dat we jouw later wat kunnen verschuiven zodat jouw later wat later vallen kan?
Waar we nog niet klaar voor zijn zetten we nog even opzij.
Wat we wel zien is jouw ieniemiene kleine stapjes vooruit.
Stapjes die leeftijdsgenootjes al heel wat stappen geleden deden maar daar struikelen we hier niet over.
En misschien dat jouw mama wel heel binnenkort en zonder enige schaamte een fotootje post van een 20-kilo wegende 3-jarige die met kleren aan (eindelijk) op het potje zit.
Want mama's kennen geen grenzen binnen de wereld van "mijn kind schoon kind" en deze mama is bepaald geen uitzondering.
Mama en papa zijn samen met omi en opa en jouw lieve juf begonnen aan een cursus smog(spreken met ondersteuning van gebaren)
We leren tien gebaren per keer en dit om jou te helpen om taliger te worden en ons te leren wat jij bedoelt.
Je maakt zelf erg duidelijk dat je wil praten maar dat het je niet lukt.
In bad sta je stampvoetend het nog-gebaar te maken (het enige dat je al onder de knie hebt) en mama weet niet wat je blote-schattige kleuterlijfje wil.
Je wil ons zoveel vertellen maar je bent zo op zoek naar hoe..
We hopen dat we je veel meer kunnen aanreiken dan nog..
Toen we hoorden dat er 500 gebaren zijn wilden we onmiddellijk beginnen met ze alle 500 in ons hoofd en lijf te stoppen maar zo werkt het niet.
We moeten ze erg correct uitvoeren en dit vraagt tijd..maar hoewel geduld een schone deugd is , is het jammerlijk genoeg geen deugd van mama..
Maar voor jou mijn kleine vent neem ik af en toe mijn batterijtjes even weg om in jouw kleine wereldje te zijn en mee te gaan in jouw verhaal dat misschien een ander verhaal is dat mama en papa voor jou droomden maar ..
mama gelooft dat het varkentje met zijn lange snuit zeker op jou wachten zal..
Mieleman, bereke, mama's grote jongen, flinke kerel,...
We gooien je zoveel namen toe.
wanneer je ze vangt, gooi je er dan eentje terug?
Sinds kort heb je een woordje te pakken. Een woordje zonder geluid. Een woordje van gebaar. Je handjes maken het "nog"gebaar van SMOG.
Het voelt als eerste stapjes, het voelt als het eerste plasje op een pot. Het voelt als kleine gelukjes op mijn mama-huid.
Misschien is het mooi om stil te staan bij kleine gelukjes. Misschien was het meant to be voor mij en jou..
Een mama met veel te grote dromen krijgt een jongen met dromen die een beetje kleiner moeten zijn.
Maar mijn perfecte jongen doet het zo goed, we hopen klein en krijgen grootse dingen van jou.
Jij bent zo een makkelijke jongen ..je bent gek op voorspelbaarheid..een grijsgedraaide hopla-dvd en toch blijven je handjes flapperen, en blijft jouw lijfje springen..je weet graag wat komen gaat.
Jouw oortjes houden niet van een espresso-apparaat maar de miele-stofzuiger is helemaal jouw ding. mama en papa nemen het s-woord voorzichtig in de mond of de kast gaat open en de stofzuiger moet aangezet worden..dolle pret tot we het huis niet nog properder kunnen krijgen..
En toch blijft mama etiketjes op je kleven nog voor mensen vragen stellen, alsof ik jou moet excuseren voor jezelf, en dat spijt me ventje lief.
Mama wil gewoon geen vragende blikken of lieve schouderklopjes van onbekenden. "je ziet er niets aan mevrouw"..is mama niet mee gediend.
Mama wil gewoon dat het later zich aanpast aan jou en niet andersom..en dat maakt mij een mama als alle anderen en jou een jongen zoals al de rest..
Zie ik je minder graag wanneer ik uitkijk naar het geruis van de babyfoon rond acht uur s'avonds? Is mama een mindere mama wanneer ze stiekem een beetje uitkijkt naar de eerste schooldag in september?
Als het voor jou ok is, bestempel ik de voorgaande vragen graag als retorisch. Ook al zie ik de zomer voorlopig eerder halfleeg als halfvol, dan nog blijf jij het mannetje van mijn leven. Wanneer mama en papa Freya een avondje vragen (onze vaste "geweldige" babysit) zien we je nog steeds even graag. Als ik even een uurtje wil sporten of mezelf wil trakteren op een kop koffie -only me time- ben ik daarna zoveel blijer om jouw knuffelgrage lijfje tegen het mijne te drukken.
Maar het is ook zo genieten om te zien hoe jij in Sardinië de zee lijkt te omarmen met al jouw zintuigen. Hoe je gewoon met je gezichtje richting golven geniet en fladdert om alle prikkels te verwerken. Het is nu bijna een jaar sinds wij weten dat je ASS hebt. Het afgelopen jaar zijn zoveel emoties, ups en downs, gedachten en dromen onze revue gepasseerd... .
We grijpen met onze papa en mama-handen zoveel mogelijk hulp om jou beter te begrijpen en begeleiden. Jouw ESDM-therapie gaat goed en je bent zo blij wanneer je de therapieruimte binnenstapt. Ik ben een blije mama wanneer ik je daar afzet. Mama en papa volgden een cursus om je te helpen communiceren. We zien je dat je zoveel begrijpt ondanks je stilzwijgen. Soms is het gewoon zo mooi om te zien hoe gelukkig jij kan zijn met de echte kleine dingen. Je bent gek op stofzuigen... . Papa moet wel stofzuigen met enkel de buis..en jij gaat kijken hoe het voelt op jouw lijfje, je vingers... . Je kirt van plezier. En wij stellen ons geen vragen hoor. Als dit jou gelukkig maakt is het twee vliegen in 1 klap! Een gelukkig kind en een proper huis..we willen niks liever. héhé.
Sinds enkele weken hebben we nu ook thuishulp via Het Raster. Een lieve mevrouw die met ons thuis komt praten en ons helpt om mee te zoeken naar antwoorden op onze vele vragen. Onmiddelijk kregen we al concrete tips. Zo bestelde mama kauwsieraden om je kauw en bijtbehoefte te kunnen normaliseren. Juweeltjes en speelgoedjes die je in je mond mag steken wanneer je het nodig hebt. Het kan jou en ons helpen om de 'neen mag niet' om te buigen naar een alternatief aanbieden. Mama heeft uiteraard weer een beetje overdreven en bestelde niet enkel een armband maar ineens ook een 'superhandige' kauwsleutelhanger met aangepaste kleine accessoires. Zo zie je maar dat jouw winkelgrage mama je nog van pas komt.
Ondanks de vele avonden dat het geruis van onze babyfoon tot tien uur vol gezang is. Ondanks het feit dat je niet je leeftijd bent. Ondanks dat we elke dag moeten ontdekken hoe je je voelt om te plannen wat er komt.
Zie ik je vandaag liever dan gisteren en morgen nog liever dan vandaag. Gewoon omdat je bent wie je bent en ik niks aan je zou willen veranderen..
Mijn grote man is exact 1 meter groot en weegt 17 en een halve kilo zwaar op mijn heup als ik hem na 40 treden in zijn bedje kan leggen. Het is nu bijna een jaar sinds ass werd vastgesteld. Een jaar waarin ons ventje heel veel groeide en leerde, weer afleerde en bleef steken en kleine sprintjes maakte. Buiten het verdriet en de vele vragen waarop antwoorden ergens in het ongewisse steken is er ook ontzettend veel plezier en humor in het opvoeden van ons mannetje. Van zijn onbestemde klanken maken papa en mama improvisatiegewijs vlotte dialogen van wat we graag zouden willen horen. Zijn overbeweeglijke handjes zijn een minitheater waarvoor het beperkte publiek graag applaudiseert.
Er zijn zoveel dingen die we zelf ontdekten en zo ontelbaar veel dingen waarin anderen ons in de juiste richting wezen. Nu de zomer in volle bloei en groei is blijven we toch met stiekeme wensjes zitten Net zoals een kind een wens mag doen bij het tegelijk uitblazen van alle verjaardagskaarsjes proberen wij onze wensjes de zomer in te sturen. Een eerste echte woordje met betekenis voor het einde van de zomer? Een eerste kunstwerk dat perfect in een potje past?
hoop doet leven en de zon doet dromen van meer. Mama stuurt haar wensjes alvast de virtuele wereld in en gaat ook vooral genieten van haar ventje en het nu
En daar fladder je door de kerk met je plastic tomaat in de hand. Ik probeer blikken te mijden en vang heel teder woordjes op van een vierjarige kleuter. "Neen mama, dat is Emiel, die doet altijd zo". Hupla starende mama daar heb je niet van terug.
Maar ik verwijt je niks hoor. Voor Emiel keek ik met dezelfde ogen. Wat ik zag was door mezelf al ingekleurd en van commentaar voorzien zonder te weten. En heel eerlijk, soms kijk ik nog steeds met ogen van vroeger naar mijn eigen kind.
Een moment als gisteren wenste ik je normaler. Ik wenste dat je even niet zou fladderen, ik wenste dat je jouw keelgeluidjes even kon laten of er tenminste voor alle beleefdheid een klein deftig woordje uit zou persen. Ik wenste geen medelijdende blikken maar herkenbare mam to mam blikken:"peuters he". Ik wenste dat ik kon zeggen: even stilzitten Emiel en dat je dan hocuspocus pats zou weten wat mama bedoelt. Ik wenste dat je niet zomaar aan elke tafel op een terras melkjes of koekjes ging stelen en ik aan elke betreffende tafel uitleg moest gaan geven om dan verslagen af te druipen met nog wat begripvolle begrippen in de rug.
Ik wenste vooral dat mama en papa gewoon onzeker konden zijn over de toekomst zoals elke andere ouder . Ik wenste dat je een handleiding had waar ik mee verder kon. Een like button zou echt superhandig zijn lieve schat. gewoon even laten weten of we wel goed bezig zijn?
Ik zie je wel gelukkig zijn maar ben bang voor het hoelang? papa en mama filteren voor jou de blikken van buiten maar wat wanneer het op jouw eigen filtertje aankomt?
Op momenten dat mijn als en waarom en later woordjes opduiken moet mama gewoon even schrijven. schrijven is zijn en hopelijk blijken mijn schrijfsels later een vorm van onterechte overbezorgdheid...
Soms..heel soms wanneer realiteit mijn idealen opzijschuift.. denk ik dat je anders bent ..anders in je anders-zijn..
Dan denk ik dat je met je bergen speelgoed speelt en niet kiest voor dopjes van tubes die beter gesloten blijven. Dat je alle tandenborstels links laat liggen en recht naar je blokken gaat. Dan droom ik dat je glunderend met je autootjes speelt en niet gefascineerd zit te staren naar oneffenheden in een tegel of met plasticine langs je kaakjes strijkt.
Soms droom ik dat ik dit allemaal droom en lach ik je verschillen weg in later als je groot bent en alles goed komt. Maar weet je Mieltje lief.. Soms is maar heel even en naast soms is er meestal en meestal weet ik .. dat jij gelukkig bent dat je mij gelukkig maakt dat ik je heel stiekem niet veranderen wilt dat je moet zijn wie je bent dat jij eigenlijk heel eerlijk gewoon perfect bent..
Jij bent mijn kind schoon kind. Jij bent "Emieltje die zo lekker ruikt"..als ik mijn kleuters mag geloven.. Jij bent mijn kind , mijn mooie kleine imperfecte perfecte mannetje.
Wat we zien en wat is is niet altijd wat zou moeten zijn en zoveel dingen zouden het makkelijker maken voor ons en jou maar... Ik zie je stralen en fladderen op je ass- manier als we de parking van school oprijden. Ik zie je op de speelplaats flaneren en ontdekken als een kleine koning met zoveel helpende handjes om je heen.. Ik zie hoe peuters van drie jaar oud de wereld voor jou vergemakkelijken omdat ze voelen dat jij anders bent.. Ik zie papa en mezelf glunderen van trots met alle kleine stapjes die jij zet..
Vandaag dronk je ineens een flesje water met een rietje..ik wilde het bijna over het hele terras verkondigen maar net op tijd fluisterde ik gewoon in je oor: "flinke jongen, mama is trots op jou.." en je hoeft niks te zeggen hoor ventje lief...jij bent een stukje ik en ik bent een stukje jij...een heel klein beetje zijn we samen wij .. ik weet dat jij weet dat jij mijn perfecte mannetje bent...met al je hoekjes en deukjes en dit is exact zoals ik je gedroomd hebt... mijn kind schoon kind.
En hier ben je dan mijn kleine Mieleman. Drie jaar oud en 1 meter groot. 16 zwaar wegende kilo's op mijn heup.
Ik ben twee en ik zeg neen is in evolutie naar ik ben drie en wat ik niet wil dat doe ik ni. Jouw boos-zijn is soms zo dramatisch dat het lachwekkend is. Je moet papa en mij maar vergeven als we soms met je lachen Mieltje lief.. Je stampt met je voetjes en doet moeite om je onderlipje te laten trillen. Je kan op een seconde van boos naar blij en omgekeerd gaan. Soms ben je een duracelletje dat gewoon heen en weer loopt en zwaait met je armpjes. En daar is mijn kleine auti-mannetje. Maar er is geen schaamte Mieleke, het vertederd mij. ..
Ik probeer heel veel om te buigen, het is wat het is zegt de liefde. Ik ga niet dramatiseren of minimaliseren maar wel het simpele en mooie "proberen" toepassen.
Ik probeer te lachen met je voorliefde voor schuifdeuren..je staat te springen en kletst op jouw billetjes wanneer automatische deuren open en toe gaan..het fascineert je. Ik denk dat ik je geen groter plezier doe dan naar een open-deur van deuren te gaan. Geen planckendael of efteling voor mijnen boy maar wel deuren die draaien en schuiven.. Laat ze maar kijken hoor vent..mama geeft het niet..
Ik probeer te lachen wanneer een totale onbekende me vraagt of tutjes nog wel geschikt zijn voor een 3-jarige? Jouw tutje is jouw troost kleine schat..en mama's ogen kunnen bliksemen vanop meters afstand.
Ik probeer je niet te overbeschermen voor blikken die je niet gevraagd hebt. Ik laat je los en laat jou jij zijn wanneer jij in jouw kleine ik-bubbel zit. Laat blikken maar zien en draaien..jij voelt ze niet want jij bent gelukkig he vent?
Ik probeer niet te vervallen in vragen en prikkende ballonnen maar blij te zijn met wat nu is.
Jouw onderzoeken in het uz Gent waren voorzichtig positief. Op de foto's van jouw hersenen zie je twee duidelijke witte vlekjes die al grijzer zouden moeten zijn. Dit is de vertraagde ontwikkeling. Mama en papa hadden veel vragen voor de professor . papa denkt in cijfers en voor mama is het veel geneeskundig chinees maar wanneer de dokter ons zegt dat het deel dat jouw spreken regisseert helemaal in orde is gaat er een lampje aan in mama's hoofd. Het veroorzaakt een kleine wave in mama's hoofd.
Ik beeld me jouw mooie kleine jongensstemmetje in dat vlotjes mama en papa zegt. Ik hoor jou liedjes zingen en droom van vragen die ik voor je beantwoorden moet. Neem je tijd maar Emieltje lief..Weet dat als je praten wilt wij zullen luisteren..
Vandaag is het Pasen en jij ging met jouw mandje eitjes rapen bij omie en opa. Het maakt niet uit dat mama vooral de eitjes in jouw mandje heeft gelegd. Het geeft ook niet dat je totaal niet begreep wat wij van jou wilden op dat moment.. Wat telde is..Jij en jouw paasmandje . Wat telde is..dat jij doet wat andere peuters doen. Wat telde was..dat wij doen wat andere ouders doen. Wat telt is..dat jij jij bent en wij gelukkig zijn met elke stap die jij neemt..we kijken niet naar wat je zou moeten kunnen maar naar wat is.. Lieve Emiel ..voor de wereld ben jij anders maar voor mama en papa ben jij de wereld.
Ik ben een peuter van 2 jaar en 9 maanden oud. Voorlopig vind ik taal als communicatiemiddel overbodig , ik neem liever je hand en toon je wat ik wil. Als je me niet begrijpt dan kan ik erg boos zijn. Ik durf mama en papa te slaan wanneer ze niet weten wat ik wil. Soms ben ik lief en aanhankelijk maar ik ben niet altijd zo..
Er zijn dagen dat ik zeur en hengel naar aandacht. Ik zie dat mama en papa me niet altijd verstaan en niet altijd de tijd of zin hebben om mijn handjes te volgen.. Mijn handjes kunnen ook erg dwingend zijn..en als er niet meteen een grote mensenhand volgt dan durf ik trekken en duwen..
Mama zegt soms: nu even niet Emiel..mama kookt..mama moet even werken... mama is even bezig. En dat vind ik helemaal niet leuk. Als ik dan lang genoeg duidelijk maak dat ik NU aandacht wil krijg ik meestal wel een dikke knuffel. Ik zie natuurlijk niet dat mama vaak spijt heeft... Eten en werk kunnen best wel even wachten denkt mama later.. Emiel is Nu en nu is wat telt.
Sinds september volg ik tweewekelijks de ESDM therapie . Ik ga graag en heb een goed contact met mijn drie therapeuten. Mama en papa hebben beiden al eens een sessie meegevolgd en zien me duidelijk vooruitgaan op communicatief vlak.
Ik begrijp ook veel woordjes zonder ze zelf te kunnen zeggen. Mijn favoriete woordjes zijn: bad, koek, mama, slapen, papa, was doen(ik vind het leuk om in onze kelder rond te lopen..), eten, klei(ik speel graag met plasticine) en bal. Mijn mama doet erg haar best om te focussen op wat ik wel kan en soms als ik een beetje te vroeg wakker ben en ze me vraagt om wat langer te blijven liggen weet ik dat ze een heel klein beetje liegt.
Want ze neemt me dan mee tussen haar en papa in het grote bed. Ik sla mijn mollige peuterarmpjes rond mama's nek en nestel me heel dicht tegen haar aan...Mama zegt tegen papa dat dit de mooiste momentjes zijn. En papa geeft een dikke knuffel aan ons alletwee. En ik? Ik lach en draai krullen in mama's haar met mijn vingertjes. Want dat doe ik als ik blij ben. En soms..heel soms..zijn woorden en taal ook totaal overbodig voor ons alledrie.
Starten we dit nieuwe jaar met goede voornemens zoals zovelen of kabbelen we verder op het oude elan... Ik zoek mijn heil in aloude oerwijsheden: "Que sera sera..." Was het maar zo simpel mijn kleine ventje..
Vandaag vroeg een vriendin me..Wat als...Wat als hij niet of nooit praten gaat? Wat als? Ik gun mezelf geen stilstaan bij dit gegeven . Ik ga door , de "wat als" ontwijkend tegen 100 per uur. Ik lijd niet aan het"mijn kind schoon kind-syndroom" maar ik geloof met mijn hele zijn in het "mijn kind gelukkig kind(omdat het moet en we niet anders kunnen)-syndroom. En ik stel ook voor dat we als ouders massaal aan dit syndroom gaan lijden. Ik zet mijn oogkleppen niet op en zie ook wel wat is..maar ik zie het toch een tikkeltje anders, ik moet wel.. Ik zie geluk in wat andere misschien zien in raar of anders.. Perceptie is maar hoe je het bekijkt.
Mensen zien een peuter..kloppend met zijn handjes op zijn billen en op en neer springend terwijl hij kleine korte geluidjes uitstoot en met zijn hoofdje heel snel op en neer gaat. Af en toe legt hij zijn handjes op de vuile vieze grond. Ik zie mijn kleine kerel superblij zijn omdat de tram in aantocht is..hoe leuk is het geluid dat de tram maakt en hoe prachtig zijn die gekke patroontjes op de grond. mama en papa kijken enkel naar jou hoor vent...en wij zijn blij want jij bent blij..Zo moet het toch? Waarom willen we dan toch net dat ietsje meer?
Omdat mama's en papa's vanaf de geboorte al denken aan later. Later is wanneer we uit het ziekenhuis zijn en dan is later wanneer je voor het eerst petatjes eet, en dan is later wanneer je kruipen gaat en dat later vloeit over in eerste stapjes en afscheid van de tut..De later verschuift in sneltempo als je mama bent....Maar het korte woord dekt een lading die zoveel langer en groter is. Een lading waar ik eigenlijk niet klaar voor ben.
Dus als mama even zou mogen terugkomen op haar goede voornemens? Dan wil ik graag een wensje doen , eentje maar? en ik beloof dat het een kleintje is.. Een klein woord, een oprechte "mama.".en weet je lieve vent..het mag zelfs een "papa" of een "dada" zijn..iets met de a? Iets kleins..een soort garantie voor jouw"later"..zodat we een beetje zekerder kunnen zijn dat jouw Later een hele mooie zal zijn..
Ik ben annelies, en gebruik soms ook wel de schuilnaam madelies.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen (belgie) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 14/05/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: school, zingen, mijn ventjes, lezen, schrijven...
dit is een blog voor mijzelf en voor iedereen die zichzelf herkent in ons verhaal
