Ik ben Eva
Ik ben een vrouw en woon in Bertem (België) en mijn beroep is bediende bij een verzekeringsmaatschappij.
Ik ben geboren op 30/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhalen lezen en schrijven, wandelen in de natuur, reizen om andere culturen te leren kennen.
Wanneer Xander na zes weken
afwezigheid terug thuiskomt, lijkt er op het eerste gezicht niets aan de hand.
Hij kijkt er naar uit om het normale dagelijkse leven met zijn verloofde Lynn en
zijn dochtertje Sanne terug op te pakken.
Niets blijkt echter nog te zijn
zoals het was voor zijn vertrek. De mensen uit zijn directe omgeving blijken
helemaal niet te zijn zoals hij dacht. Wie kan hij nog vertrouwen? Zal hij er
ooit in slagen zijn oude leven terug te krijgen?
Op deze blog kan je de eerste verise van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten' lezen. Ik hoop dat jullie even veel plezier aan het lezen van dit verhaal zullen beleven als ik heb bij het schrijven ervan. Alvast veel leesplezier toegewenst.
17-01-2016
Het avondritueel
Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag.
Een goed ontbijt zorgt ervoor dat je voldoende energie hebt om er een productieve dag van te maken.
Daarom sluit ik mijn avond altijd af met het klaarzetten van het ontbijt van de volgende dag. Daarna kan ik dan nog rustig genieten van de rest van mijn avond. Een goede gewoonte die ik dan ook niet mag vergeten.
Heb jij ook een bepaalde gewoonte vlak voor je gaat slapen? Iets dat je niet mag vergeten om een goede nachtrust te hebben? Laat het dan zeker horen.
Als je iets echt graag wil bereiken, dan moet je af en toe rust nemen in je leven. Je hoofd leeg maken en niets doen, maar gewoon genieten van het moment.
Dat is wat ik ook deze avond ga doen.
Mijn eerste week van het werken aan mijn goede voornemens is bijna achter de rug. Het was een begin. Kijken naar wat ik wil realiseren en hoe ik dit wel doen. De eerste stap in een langdurig proces.
Vanavond begint het weekend. Ik kan dit op geen betere manier inzetten dan rustig voor de televisie met een glaasje wijn en een fleecedeken om me heen geslagen. Even niets doen om vanaf morgen terug met volle kracht verder te werken aan mijn voornemens van dit jaar.
Geniet van jullie weekend. Heb je geen plannen? Dat geeft niet. Laat de dag gewoon op je afkomen. Je weet nooit wat moois er allemaal kan gebeuren.
Leesgroep KVLV Leefdaal: Woesten (Kris Van Steenberge)
Gisterenavond was de eerste boekenbabbel van 2016. Dit keer kwamen we met zijn allen samen rond het boek "Woesten" van Kris Van Steenberge.
"Woesten" is het debuut van de schrijver. Als je een ding mag zeggen over dit debuut dan is het dat de auteur zijn start als romanschrijver hiermee zeker niet gemist heeft. Het is een schitterend boek en zeker en vast een aanrader. Een boek dat je moet gelezen hebben. Iedereen van de leesgroep was het hier ronduit mee eens en dat is niet altijd het geval.
Het boek vertelt het verhaal van een familie in een klein dorpje in de Westhoek op het einde van de 19de eeuw en dit tot vlak na de eerste wereldoorlog. Het vertelt over de verschillende klassen in de samenleving en de roddels die in een dorp de ronde doen en op die manier mee een invloed hebben op het leven van de betrokkenen. Het gaat over perfectie en voldoen aan de eisen van de maatschappij.
Het is een boek over relaties tussen mensen: relaties tussen geliefden, ouder-kind, broers, ... .
Elk hoofdstuk wordt verteld door de ogen van een ander familielid (de moeder, de vader en de twee broers). Deze verschillende hoofdstukken verbinden elkaar als een soort puzzel. In het ene deel komt er een bepaald mysterie naar boven dat in het volgende deel wordt opgelost. Door de gedachten en gevoelens van de verschillende familieleden te leren kennen krijg je een compleet beeld van de volledige familieband en hoe de verschillende leden zich ten opzichte van elkaar gedragen.
In het vijfde en laatste hoofdstuk komt het uiteindelijk tot een climax wanneer de twee broers na jaren van elkaar gescheiden te zijn geweest terug herenigd worden.
Ik hoop dat ik je met deze korte samenvatting benieuwd gemaakt heb naar het verhaal. Aarzel niet om me te laten weten wat jullie van dit boek vonden.
Volgens Van Dale is geluk een gunstige loop van de omstandigheden; voorspoed die iemand zonder eigen toedoen te beurt valt.
Voor mij is geluk echter iets helemaal anders. Geluk zit hem in de kleine dingen. Het is tevreden zijn met wat je hebt en niet steeds maar meer willen hebben. Gewoon genieten van de dag die komt: van de zon die op je huid schijnt of het geluid van de regen tegen het venster, een goeiendag van mensen die je onderweg ontmoet, een knuffel, een warme chocomelk op een koude winterdag, ... . Al die kleine dingen maken dat je gelukkig bent.
Eva
Wees tevreden met wat je hebt;
Je moet niet boos zijn als het even niet gaat
zoals je vooropgesteld had, morgen is er namelijk
een nieuwe dag / een nieuwe kans om
het goed te doen.
Diegene die sakkert om de kleinste onbenulligheden
Tijd kan je niet vangen en in een doosje opsluiten om het later opnieuw vrij te laten wanneer je weer eens 'tijd' hebt om het te gebruiken.
Mijn belangrijkste voornemen voor 2016 is dan ook om mijn tijd op een betere / efficiëntere manier te gebruiken.
Het begon allemaal met het e-book "Tijd om te schrijven" van Marelle Boersma dat ik in mijn mailbox vond. De auteur geeft via dit boek aan de lezer allerlei tips om beter om te gaan met de tijd.
De eerste opdracht die ik via dit boekje kreeg was om alle dingen die moeten gebeuren op een rijtje te zetten en er volgens het aantal uren dat ik er wil aan besteden naast te plaatsen. Als ik de opgestelde lijst achteraf bekijk kan ik een aantal belangrijke zaken uit mijn leven opsommen. Op de eerste plaats neemt mijn werk natuurlijk een belangrijke plaats in, maar daarnaast zijn er ook heel wat andere zaken die voor mij belangrijk zijn. Zo wil ik eindelijk het fotoboek opmaken van mijn reis naar Lanzarote van vorig jaar. Daarnaast wil ik ook meer gaan schrijven, tijd besteden aan familie en vrienden en genieten van een goed boek. Ten slotte moet ik natuurlijk ook nog tijd vrij maken voor het huishouden. Als je dit allemaal leest, dan lijkt het een zware opgave om dit voor mekaar te krijgen. Een goede dagindeling en beheersing van de tijd is dan ook heel belangrijk. Tijd is namelijk vergankelijk. De tijd die voorbij is krijg je immers nooit meer terug.
Het is dan ook gedaan om gewoon wat aan te modderen. Als ik van 2016 echt een nieuw begin wil maken, dan moet ik er onmiddellijk aan beginnen en mag ik niet teveel nadenken en treuzelen. Anders zal ik op het einde van het jaar namelijk alleen maar teleurgesteld zijn omdat ik niet gedaan heb wat ik echt wilde en mijn beschikbare tijd gewoon vergooid heb aan onbelangrijke zaken.
Om een goed overzicht te krijgen over mijn beschikbare tijd en waaraan ik die tijd allemaal besteed + van wat ik echt wil doen en hoe ik dit allemaal kan bereiken is een goede agenda natuurlijk essentieel. Naast deze agenda heb ik echter ook jullie nodig, om af en toe te vragen naar hoe het gaat met mijn goede voornemens van het begin van het jaar. Jullie zijn immers de extra steun die ik nodig heb bij het realiseren van mijn droom.
De eerste week van 2016 zit er weeral op. Voor je het weet komen de volgende eindejaarsfeesten er aan. De tijd vliegt. Dit doet me een ding beseffen: als je iets echt graag wil dan mag je niet wachten, maar moet je er voor gaan!
De afgelopen week heb ik gebruikt om alles te wikken en te wegen: terugkijken op 2015 en vooruitkijken naar wat 2016 allemaal te bieden heeft. Wat vind ik belangrijk? Wat zou ik nog graag realiseren? Wat wil ik anders gaan aanpakken dan de vorige jaren?
Wat ik hierbij vooral moet vaststellen is dat ik bang ben om me bloot te geven, om te tonen wie ik echt ben. Die angst komt voor een groot deel door schrik om gekwetst te worden. Het verlamt me echter ook voor een deel en verhindert me om bepaalde zaken die ik nog graag zou willen doen te realiseren. Daarom heb ik besloten dat ik niet teveel mag stilstaan bij dit gevoel en verder moet durven kijken. Anders zal ik achteraf alleen maar teleurgesteld zijn.
Dat is wat ik in 2016 dan ook echt ga doen. Genieten van elke dag en bezig zijn met datgene wat ik echt wil en niet alleen maar doen wat anderen van mij verwachten. Toen ik dertig werd ben ik beginnen nadenken en dromen over wat ik nog allemaal wil doen. 2016 wordt het jaar van de actie. Je kan immers niet blijven nadenken, soms moet je er ook voor durven gaan.
Als er iets is wat ook jij nog graag zou willen bereiken grijp dan die kans want voor je het weet zijn we weer een jaar verder.
Om op goede wijze afscheid te kunnen nemen van 2015 en 2016 op gepaste wijze te kunnen verwelkomen maakten we het thuis gezellig en nodigden we familie en vrienden uit om er een leuke periode van te maken.
Het hoogtepunt van die drukke weken zijn voor mij niet de feesten en cadeautjes die we aan elkaar uitdelen, maar wel de kaartjes met nieuwjaarswensen die in de bus vallen. Het feit dat iemand aan je gedacht heeft en de moeite heeft genomen om een kaartje naar je te sturen geeft me een warm gevoel van binnen. Het is naar mijn mening veel persoonlijker dan de talrijke gelukswensen die via sociale media verspreid worden.
Via de jongerenwerking COF maak ik deel uit van IJD. Ook zij stuurden mij een kaartje op. De woorden op dat kaartje vond ik zo mooi dat ik ze hier met jullie wil delen.
Ik wens jullie het komende jaar en alle jaren die nog volgen ...
- licht dat twijfel en donkerte doet vergeten
- woorden die niet breken, maar verbinden
- stilte die uit minzame aandacht geboren wordt
- liefde en goede wil die het begin is van vrede op aarde
- tussen het doodgewone nu en dan een godsgeschenk
Gelukkig nieuwjaar allemaal en dat in 2016 al jullie dromen mogen uitkomen.
Schrijven begint bij het alfabet. Zonder de letters van het alfabet sta je nergens. Het is de basis van alles.
Bij het schrijven van een verhaal begin je met het zoeken van de juiste letters. Met die letters ga je dan woorden vormen die worden geordend tot een goed opgebouwde zin om op die manier tot je eigenlijke verhaal te komen.
Tijdens de komende dagen wil ik jullie op een ludieke manier leren kennis maken met de verschillende letters van het alfabet. Hierbij beginnen we natuurlijk bij de letter ...
A
Alle aardige apen aten aardbeien.
Anne at aardbeien, André at appels.
De 'a' is de eerste letter van ons alfabet. Hiermee begint alles. Om een goed verhaal te kunnen schrijven heb je de letter 'a' nodig. Het zorgt voor inspiratie en zin om verder te gaan.
"Aha!" roept de man wanneer hij weer een fantastisch idee heeft en hij kruipt opnieuw in zijn pen.
"Ai," zegt hij wanneer hij vast zit en niet meer weet hoe hij verder moet gaan.
Geen A betekent ook geen B, C of Z. De komende 25 dagen zal ik jullie de rest van het alfabet leren kennen.
Soms moet je ook eens dingen doen die minder leuk zijn. Nu ja, minder leuk is relatief. Je lievelingskleren moeten er immers piekfijn uitzien om er mee een leuke dag van te kunnen maken. Want na de inspanning volgt de ontspanning.
Onthoudt deze leuze wanneer je weer eens iets iets aan het doen bent waar je een broertje dood aan hebt. Je doet het namelijk om er achteraf plezier aan te kunnen beleven.
Dus vlieg er deze week opnieuw goed in op het werk of op school en dan geniet je tijdens het weekend dubbel zo hard van een leuke tijd met familie en vrienden.
Na de eerste les van de cursus 'Het ultra korte verhaal' die ik op dit moment volg via Wisper in Leuven kregen we een fragment uit het verhaal 'Een heel kort verhaal' van Ernest Hemingway. De opdracht die we hierbij kregen was om dit fragment te verwerken in een zelf geschreven kort verhaal. We mochten echter maximum 200 woorden aan het fragment toevoegen. Na wat correcties die ik na de tweede les aan het verhaal heb aangebracht kan je hier dan het resultaat lezen.
Veel plezier ermee.
Eva
Een
heerlijke, zonovergoten dag in april. Nergens een wolkje aan de lucht. Hij
genoot van een cocktail met Luz. Tot plots haar oudste broer voor hen stond.
Gesteund door de rest van zijn bende eiste hij dat ze onmiddellijk met hem
meekwam. Zij weigerde. Wat er daarna gebeurde, herinnerde hij zich niet meer.
Hij werd wakker in dit ziekenhuisbed. Ondertussen waren er vijf maanden
verstreken. Zouden Luz en hij elkaar ooit nog terugzien?
Luz liep
haastig door de smalle steegjes van de grote stad. Voortdurend keek ze achterom
om er zeker van te zijn dat niemand haar volgde. Ze was die al eeuwen durende
strijd tussen haar familie en de familie van Marco kotsbeu. Ze zou niet langer
toelaten dat ze bepaalden wat ze moest doen en met welke mensen ze mocht omgaan.
Het was immers haar leven.
Op een heel warme avond in Padua droegen ze
hem naar boven op het dak en hij kon over de bovenzijde van de stad kijken. Na
een poos werd het donker en de zoeklichten begonnen te werken. De anderen
gingen naar beneden en namen de flessen mee. Hij en Luz konden hen horen
beneden op het balkon. Luz zat op het bed. Zij was koel en fris in de hete
avond.
Ik dacht
dat ik je nooit meer zou terugzien, zei hij tegen haar.
Niets of
niemand kan me bij jou weghouden. Ze boog zich naar hem toe en fluisterde
plagend in zijn oor: Je zit me mij opgescheept voor de rest van je leven,
man.
Het volgende
moment begon hij haar innig te zoenen. Een kus die een eeuwigheid leek te
duren.
Sinds vorige week woensdag ben ik gestart met een korte cursus rond het schrijven van ultra korte verhalen bij Wisper in Leuven.
Een van de zaken die de docent tijdens de eerste dag aanhaalde is het feit dat je overal personages voor je verhaal kan vinden. Met dit gegeven wil ik aan de slag gaan om je een nieuw verhaal te geven. De aanvang voor dit verhaal is ontstaan toen ik vorige week woensdag aan de halte kunstwet van de metro in brussel een soldaat tegenkwam die de wacht hield op het perron. Ik wil dit verhaal dan ook opdragen aan al de mensen die sinds vorige week hun best doen om ons te beschermen. Ik vind dat ze daarvoor niet genoeg bedankt kunnen worden.
De soldaat
Het is acht uur. Buiten wordt het langzaam licht. In de metro krioelt het van de mensen die onderweg zijn naar hun werk of naar school. Aan de ingang staat hij. In een onberispelijk kaki-uniform. Enkel zijn ogen zijn zichtbaar. Hiermee heeft hij alles minutieus in de gaten. Een seconde van onoplettendheid kan immers een ramp betekenen. De mensen rekenen erop dat hij hun veiligheid garandeert. Daarom ook heeft hij deze job gekozen. Het avontuurlijke was niet zijn eerste motivatie, maar wel er zijn voor anderen en op die manier mee de wereld een beetje beter maken.
Wat er het volgende uur
allemaal gebeurd is, kan ik me nauwelijks nog herinneren.
Nadat een agent mijn armen ruw
naar achteren getrokken had en vervolgens mijn handen stevig op mijn rug had
vastgeketend werd ik door twee agenten de kamer uitgeduwd en naar een
klaarstaande arrestantenwagen gebracht die me naar het gevangeniscomplex enkele
straten verder zou brengen. Eenmaal binnen de gevangenismuren namen twee
bewakers de taken van hen over. Voor ik het goed en wel besefte werd ik door
hen naar een cellenvleugel gebracht waar ze bleven staan voor een cel met
openstaande deuren. Nadat de oudste bewaker mij van mijn handboeien bevrijd
had, werd ik door zijn collega bruut de cel ingeduwd. Amper enkele tellen later
hoorde ik hoe de deur in het slot werd gedraaid. Daar stond ik dan: helemaal
alleen, in het midden van een kleine, donkere cel, amper beseffend wat me de
afgelopen uren allemaal overkomen was. Buiten hoorde ik het lawaai van de
avondspits die begonnen was; mensen die na een drukke werkdag terug naar huis
gingen, naar hun gezin.
Hiermee eindigt het eerste hoofdstuk van het verhaal 'Twee gezichten'. De toekomst ziet er voor het hoofdpersonage van dit verhaal helemaal niet rooskleurig uit. Is hij werkelijk een pervert die enkel met zichzelf bezig is en daarbij geen rekening houdt met de gevoelens van anderen? Of is hij het slachtoffer van een labiele vrouw die jaloers is op zijn relatie met zijn dochter? Kortom: Hoe zal dit verhaal verder gaan? Zal het hoofdpersonage uiteindelijk moederziel alleen achterblijven opgesloten in een kille cel voor de rest van zijn leven?Als je het antwoord op deze vragen wilt weten, dan moet je zeker deze blog verder in het oog houden.
Ik ben enkele dagen afwezig geweest op deze blog, maar dat wil niet zeggen dat ik de zin om hier mijn verhaal te vertellen kwijt ben. Af en toe is het echter belangrijk om even ergens afstand van te nemen. Op die manier kan je nieuwe energie opdoen om de goesting nog te vergroten. Als je namelijk te lang, zonder onderbreking, naar iets blijft kijken dan begint het uiteindelijk een routine te worden waardoor je tenslotte geen vernieuwende ideeën meer krijgt.
De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht. Nagedacht over waar ik naartoe wil met mijn leven. Als ik 100% eerlijk ben, dan moet ik zeggen dat ik wanneer ik voor een belangrijke beslissing kom te staan kies voor zekerheid en houvast. Ik zal niet gemakkelijk risico's nemen. Dit komt voornamelijk doordat ik veel te veel nadenk over de zaken. Op de eerste plaats is dit natuurlijk een goede eigenschap. Het beschermt me tegen foute beslissingen. Soms moet je echter ook eens durven af te wijken van de normale weg die je volgt. Als je dit niet doet, dan loop je namelijk het risico om heel wat mooie en leuke zaken te missen.
Over een beslissing heb ik alvast geen enkele spijt. Dat is de beslissing om mijn interesse in het schrijven van verhalen openbaar te maken. Na jaren in mijn eentje thuis met deze hobby bezig te zijn en dit zoveel mogelijk voor anderen te verbergen ben ik blij dat ik hier nu eindelijk met anderen over kan praten. Net zoals ik boeken niet zou kunnen wegdenken uit mijn leven is ook schrijven een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Het maakt me mee tot wie ik ben.
Nadat Xander geboeid de kamer
had verlaten, nam Danny zijn gsm uit zijn jaszak en merkte dat er verschillende
gemiste oproepen van zijn vrouw Anja waren. Hij stond onmiddellijk recht en
haastte zich naar huis.
De arrestatie van de zanger van
de popgroep X-men was ondertussen groot nieuws op alle televisie- en radiozenders
van het land. De zaak werd door iedereen op de voet gevolgd. Het publiek in de
straat reageerde vol afschuw op de beschuldigingen tegen de populaire zanger en
had onmiddellijk een zeer duidelijke mening over wat er met deze man moest
gebeuren. De meesten waren ervan overtuigd dat hij schuldig was en vonden dat
hij voorgoed uit de samenleving moest verdwijnen. Verscheidene mannen en
vrouwen trokken kort nadat het nieuws bekend was gemaakt naar zijn vrijstaande
villa in een residentiële buitenwijk van de hoofdstad en brachten daar met
graffiti allerlei verwensingen en scheldnamen aan op de gevel. De politie moest
uiteindelijk ter plaatse komen om de rust in de straat terug te brengen.
Toen Danny twintig minuten
later de woonkamer kwam binnengelopen zag hij zijn vrouw samen met hun
16-jarige dochter aan de eettafel zitten, terwijl hun twee zonen van 12 en 13
jaar naar een actieserie op de televisie zaten te kijken. Hij wist helemaal
niet wat zeggen. Hij begreep nog steeds niet wat er zonet allemaal was gebeurd.
Hij verwachtte elk moment wakker te worden en te ontdekken dat dit allemaal
maar een akelige droom was.
Schatje, wat is hier toch
allemaal aan de hand? Vijftig minuten nadat het onderzoek was afgerond kwam die
vrouw terug binnen. Ze vertelde me dat Sanne in een instelling voor misbruikte
kinderen zou geplaatst worden en dit tot de jeugdrechter een definitieve
beslissing heeft genomen.
Ik weet het ook niet, Anja. Ik
heb Frank opgebeld en hij komt onmiddellijk naar hier. Hij zal wel weten wat we
moeten doen. Het eerste wat we nu zeker moeten proberen is er voor zorgen dat
Sanne zo snel mogelijk uit die instelling weg is. Ik heb Xander belooft om voor
zijn dochter te zorgen tot alles is opgeklaard en dat zal ik doen ook.
Papa, heeft Xander zijn
dochter echt misbruikt?
Neen, liefje. Dat mag je zeker
niet geloven. Dit moet een grote vergissing zijn. Zijn dochter betekent alles
voor hem en hij zou alles doen om haar te beschermen. Vervolgens keek hij zijn
vrouw Anja in de ogen en zei tegen haar: Toen ik hem daar zo zag zitten,
besefte ik dat hij niets met dit alles te maken heeft. Ik moet en zal de
waarheid aan het licht brengen.
Ik hoop het, schatje. Ik hoop
echt dat hij hier niets mee te maken heeft, maar
Anja, jij denkt toch niet Je
kent Xander toch ook. Je weet dat hij zoiets nooit zou doen.
Ik weet niet meer wat ik
moet denken. Ze zouden hem toch niet aanhouden als er helemaal niets van waar
is?
Ditmaal had de
onderzoeksrechter de plaats ingenomen van de politie-assistent. Van zodra die het
woord nam, besefte ik dat ik niets goeds meer te verwachten had. Ik was wel opgelucht
dat ik niet alleen was toen die man zijn verdict bekendmaakte. Danny bleef de
hele tijd naast me zitten. Op de tafel voor me lag de ringmap met
pornografische fotos van kinderen die agenten tijdens de huiszoeking verstopt
in een kast op mijn slaapkamer hadden gevonden. Naast de map lagen de foto van
mijn dochter en enkele fotos van Lynn in een ziekenhuisbed. De
onderzoeksrechter hield het medisch verslag van het ziekenhuis in zijn handen.
( )Meneer Franssens, gezien
de ernst van de feiten waarvan u wordt beschuldigd ben ik verplicht uw
onmiddellijke aanhouding te eisen. U zal zo dadelijk worden overgebracht naar
de gevangenis waar u in volledige afzondering zal worden geplaatst tot aan uw
proces.
Ik kon nog altijd niet geloven
wat me overkwam. Ik leek wel van de ene nachtmerrie in de andere terecht te
komen. Ik werd niet alleen beschuldigd van poging tot verkrachting en slagen en
verwondingen bij Lynn, maar ook van misbruik van mijn eigen dochter en bezit
van kinderporno. Het volgende moment maakte ik de ketting met daaraan mijn
eigen trouwring en die van mijn overleden vrouw los en schoof die naar mijn
vriend toe.
Ik wil dat je deze aan Sanne
geeft. Ik zal die hier toch niet mogen bijhouden en op die manier zijn haar
mama en ik toch een beetje bij haar.
Er rolde een traan langs mijn
wang naar beneden. Ik wreef ze weg met mijn hand. Zeg tegen haar dat ik haar
graag zie
Xander, je mag het niet
opgeven, probeerde Danny me nog moed in te spreken. Ik neem zo snel mogelijk
contact op met Frank en bekijk samen met hem wat we kunnen doen om je hier zo
vlug mogelijk weg te krijgen.
Bedankt voor het vertrouwen.
Je bent een echte vriend, maar ik weet niet of het allemaal nog veel zal
uitmaken.
Stop met die doemdenkerij! Ben
je onschuldig of niet?
Ik heb niets met dit alles te
maken, maar
Meneer Franssens, het is tijd
om te vertrekken.
Alvorens de man me bij de
polsen vastnam, keek ik nog een keer mijn vriend recht in de ogen.
Danny, beloof me alsjeblieft
dat je voor Sanne zal zorgen zoals voor je eigen kinderen.
Het volgende moment werd ik met
de handen geboeid op de rug de verhoorkamer uitgeleid.
U begrijpt toch waarvan u
beschuldigd wordt, meneer? Dit is helemaal niet niks. Hierop staan zeer zware
straffen. Ik hoop voor u dat het onderzoek bij uw dochter niet zal aantonen wat
ik vrees, want dan ziet het er helemaal niet goed voor u uit.
Lynn had de vorige dag klacht
tegen me ingediend wegens slagen en verwondingen en poging tot verkrachting. Ik
begreep er helemaal niets meer van. Had
ik haar dan nooit echt gekend? Ze was altijd zo lief tegen Sanne en zo
begripvol omdat ik niet mijn volledige aandacht aan haar kon geven. Ze zei
steeds opnieuw dat kinderen het allerbelangrijkste zijn en dat zij op de eerste
plaats komen. Was dat dan allemaal gelogen? Dat kon toch niet? Kon iemand
werkelijk zo vals zijn? Ik probeerde voortdurend de agenten ervan te
overtuigen dat ik Lynn nooit kwaad had gedaan. Het was allemaal tevergeefs. Ze
was er niet alleen in geslaagd mij maanden om de tuin te leiden, het was haar
ook nog eens gelukt om de agenten met haar mooie snoetje rond haar vinger te
winden. Ik wist helemaal niet meer wat ik nog kon doen om de hoofdinspecteur
ervan te verzekeren dat ik met heel deze zaak niets te maken had.
De ondervraging was bijna een
uur bezig toen de hoofdinspecteur besloot dat mijn verhoor voorlopig lang
genoeg geduurd had. Hij stelde voor om even een pauze te nemen en verder te
gaan van zodra de resultaten van het ziekenhuis waren binnengekomen. Toen ik de
verhoorkamer verliet, kwam ik aan het onthaal mijn vriend Danny tegen die daar
op mij stond te wachten. Om te vermijden dat hij de wanhoop in mijn ogen
opmerkte, hield ik mijn hoofd gebogen en keek de hele tijd naar de grond. Mijn
vriend stond vervolgens recht uit zijn stoel en kwam naar mij toegelopen.
Xander, wat scheelt er toch?
Ik reageerde niet en bleef zwijgen.
Meneer Franssens, mag ik u
vragen hier in dit lokaal te wachten. De hoofdinspecteur zal u terug komen
halen van zodra hij en de onderzoeksrechter klaar zijn.
Als een zombie liep ik het
lokaal binnen en liet me neervallen op een stoel in de hoek van de kamer. Enkele
minuten later kwam ook Danny binnen. Vanuit de deuropening keken we recht op de
onthaalbalie van de politie. Aan de ene kant van de deur zat er een groot
venster zodat men alles kon controleren wat er in de kamer gebeurde. Aan de
andere kant stond er een drank- en snoepautomaat. Danny stapte naar de
automaten toe en haalde er twee blikjes cola en een zakje chips uit. Vervolgens
zette hij zich neer op een stoel naast mij en overhandigde me een van de
blikjes. Ik wist helemaal niet hoe ik me tegenover hem moest gedragen. Ik
schaamde me voor de situatie waarin ik verzeild was geraakt en hield mijn blik
naar de grond gericht. Toen hij zijn hand plots op mijn schouder legde ging er
een rilling door me heen. Ik hief mijn hoofd op en keek mijn vriend recht in de
ogen. Er rolde een traan langs mijn wang naar beneden.
Wat gebeurt er toch allemaal,
Danny? Het ene moment zit ik nog met Sanne aan tafel en het volgende ogenblik
wordt ik als een van de zwaarste criminelen behandeld. Ik vertelde hem niets
over wat er sinds mijn thuiskomst allemaal was gebeurd. Ik wilde niet dat
iemand hier ook maar iets over zou horen. Dit deed ik om Sanne te beschermen,
maar als ik nu terugkijk op wat er ondertussen allemaal is gebeurd dan had ik
dit misschien beter wel gedaan.
Je mag de moed niet opgeven,
Xander. Je zal zien dat ze straks zullen moeten toegeven dat je er helemaal
niets mee te maken hebt en dan kan je terug naar huis gaan.
Ik hoop het, Danny. Ik hoop
het echt.
Daarna werd het stil. We wisten
geen van beiden nog wat we tegen mekaar konden zeggen en bleven zwijgend zitten
tot de hoofdinspecteur me twee uur later opnieuw kwam ophalen om het verhoor
verder te zetten.
Op hetzelfde ogenblik werd
Xander op het politiebureau hard aangepakt door de hoofdinspecteur en zijn
assistent.
Vijf
uur na de verschrikkelijke ontdekking van Xander op de kamer van zijn dochter
belde Lynn terug aan bij de villa. Alles was die namiddag zo snel gebeurd
waardoor ze geen tijd gehad had om wat spullen bij elkaar te grabbelen. Toen ze
de hal binnenstapte probeerde Xander haar nog tegen te houden, maar ze liet
zich niet doen en stapte in stevige tred naar de trap.
Lynn,
alsjeblieft. Sanne ligt in mijn kamer te slapen. Ze is eindelijk tot rust
gekomen. Als je echt om haar geeft, dan vertrek je terug. Geef me je adres en
dan zorg ik ervoor dat al je spullen worden opgestuurd.
Toen
hij haar smekend aankeek, draaide ze onmiddellijk haar gezicht van hem af en
stapte onverstoord verder. Hij liep haar snel achterna en greep haar vast bij
haar armen om haar tegen te houden waardoor ze struikelde en naar beneden viel.
Hij schrok en wilde naar haar toegaan om haar te helpen, maar Lynn duwde hem
van haar af en zei met luide stem: Laat me los! Hier zal je nog spijt van
krijgen, rotzak!
Xander
wilde nog iets zeggen, maar stopte toen hij boven zijn dochtertje hoorde
roepen. Zonder ook nog maar een moment aan Lynn te denken haastte hij zich naar
zijn slaapkamer. Ondertussen krabbelde de jonge vrouw overeind en liep hinkend
naar de voordeur.
De afgelopen twee dagen heb ik geen tijd gehad om mijn blog verder aan te vullen, maar hier ben ik dan alweer. Ik hoop dat ik jullie met dit vervolgverhaal even kan weghalen uit de actualiteit en een ontspannend moment kan bezorgen.
VI
Nadat Anne kort gebriefd werd
door de hoofdinspecteur liep ze naar een verbouwereerde Danny toe.
Meneer, ik zou u willen vragen
om samen met het meisje naar het universitair ziekenhuis te komen. We willen
daar graag nog een grondig medisch onderzoek bij haar uitvoeren.
Tien minuten later zat Danny,
met Sanne op de achterbank, in de auto op weg naar het ziekenhuis. Onderweg
belde hij met zijn handenvrije telefoon naar zijn echtgenote Anja. Xander had hem
dan wel gevraagd om bij zijn dochtertje te blijven, de man had het gevoel dat
zijn vriend op dit moment alle hulp best kon gebruiken. Daarom sprak hij met
zijn vrouw af dat zij naar het ziekenhuis kwam en bij Sanne bleef, terwijl hij
naar het politiebureau ging en daar probeerde te achterhalen wat er precies bij
zijn vriend thuis was gebeurd.
Anja kwam tegelijkertijd met
haar man de ontvangsthal van het ziekenhuis binnengelopen. Ze richtte
onmiddellijk al haar aandacht op het kleine meisje dat zijn hand stevig
vasthield. Ondertussen keek ze met een gezicht vol vraagtekens naar haar man. Ze
namen met zijn drieën plaats op een bank in een uithoek van de bezoekerszaal.
Terwijl ze daar wachtten totdat iemand hen kwam halen, haalde Danny in de
cafetaria een flesje cécémel voor Sanne en voor hem en zijn vrouw een beker
koffie.
Hallo, dag Sanne. Ik ben Anne.
Ik ga zo dadelijk met jou en de dokter mee om enkele tests te doen. We willen
weten of alles oké met je is.
Het meisje keek met bange ogen
van de onbekende vrouw naar Danny en Anja.
Je moet helemaal niet bang
zijn, hoor. Het zal niet lang duren. Voor je het weet ben je ervan af.
Danny ging op zijn knieën vlak
voor het meisje zitten en probeerde haar zo goed mogelijk gerust te stellen.
Je moet echt niet bang zijn,
meisje. Anja zal de hele tijd bij jou blijven. Ik moet wel even weg. Ik ga
kijken of ik je papa ergens mee kan helpen en voor je het weet zijn we allebei
bij jou terug.
Bij het horen van het woord
papa leek er eindelijk iets los te komen bij het kind. Ze keek de man voor
haar recht in de ogen en zei met een klein stemmetje: Papa Ik wil dat je
terugkomt
Je papa komt zo snel als hij
kan terug. Hij moet eerst nog enkele zaken in orde brengen. Dannys vrouw
legde haar arm beschermend om de schouders van het kleine meisje.
Het volgende moment kwam de
onbekende vrouw terug naar het kind toe en reikte haar hand naar haar uit.
Kom, Sanne. Het is tijd dat we
vertrekken.
Het meisje keek aarzelend naar
de vrouw en nam vervolgens de hand van Anja vast. Samen liepen ze de trap op
naar de onderzoekslokalen. Danny bleef hen de hele tijd in de gaten houden tot
ze om de hoek verdwenen waren en liep vervolgens terug naar zijn wagen.
