Zondag 14 september 2014

Dag 16 van Hornillos del Camino naar Castrojerez :21km

Gisterenavond nog een gezellige avond gehad samen met Silvie  en een Engels meisje 

( van Canadese afkomst). We moesten lang wachten voor het pelgrimsmenu, er was maar één klein restaurantje en veel pelgrims. Er kwam ook nog een toffe jonge gast, een twintiger uit Duitsland bij ons aan tafel zitten. Ik ben steeds verbaast hoeveel jonge mensen ( ook twintigers ) de Camino doen. Ze zijn vaak alleen, zowel jongens als meisjes. Ze doen dit vaak onder hun vakantie van de universiteit, onder hun jaarlijks verlof, onbetaald verlof. Er zijn er ook die hun studies onderbroken hebben ( zoals Sebastian ), en hier tijdens de camino willen nadenken wat ze verder gaan doen, opnieuw studeren werken , veranderen van werk, 

of ....? Ik ben samen  met Silvie vanmorgen weer heel vroeg vertrokken , zonder ontbijt. Na 5 km elk zijn eigen weg gegaan , ik wilde een kijkje nemen in de albergue van San Bol een speciale , alternatieve kleine herb erg in een speciaal gebouwtje , eventjes opzij van de weg, en kon hier dan ineens gebruik maken van de sanitaire voorziening. Voor de rest de etappe alleen gestapt, zalig !  Ik had de weg voor mij alleen, het was heel rustig. In de verte enkele pelgrims en achter mij soms niemand te bespeuren. 

Het weer viel ook mee , het fris om te stappen,  de zon verscheen pas het laatste half uur van de wandeling. Juist na een pauze voor kijkje in de albergue in de ruïnes  van San Antón kwam Clöe  de Engelse dame weer tegen. Ze vertelde me dat ze gisteren in een leuke, maar wat duurdere herberg had overnacht, in een kamer en badkamer voor haar alleen, een cadeau  van zichzelf voor haar verjaardag. Omdat er in een albergue in Hornillos del Camino waar ze wilde blijven geen plaats meer voor haar was , stelde geen eigenaar voor haar naar een andere te brengen met de wagen, eventjes van de weg. 

Het wilde nu lukken dat het een albergue was waar ook gefilmd werd voor de film " The way " hier speelde zich het fragment af waar de zwaarlijvige Nederlander die de Canino deed om at te vallen voor de andere pelgrims kookte. Voor de film werden pelgrims die onderweg waren gebruikt als figuranten en ook de familie van de acteur  die de hoofdrol speelde was er aanwezig. ( om de kosten te drukken).  Zo is de kleinzoon van de acteur, die hoofdrol speelde verliefd geworden op de dochter van de uitbater van de albergue en de twee zijn samen naar de USA vertrokken.   

Voor degene die deze mooie ontroerende film niet gezien hebben , het gaat over een vader die het lichaam van zijn zoon die in een onweer in de pyreneeen is omgekomen, gaat identificeren, en hem daar laat cremeren. In plaats van met de asse van zijn zoon terug naar huis te gaan , besluit hij om de weg  van zijn zoon tot in Compostela, met diens uitrusting verder te zetten . Onderweg  strooit hij dan regelmatig wat asse uit van zijn zoon op bepaalde plaatsen. 

Aangekomen in Castojerez heb ik wat rondgewandeld , zoekend waar ik ging verblijven vandaag. Ik wilde iets rustig vandaag. Kwam voorbij een hotelletje met een tuin en terras met mooi uitzicht over de streek. Er was wel geen eenpersoonskamer meer vrij , wel een van vier bedden met badkamer, lakens en handdoeken, voor 15 euro. Maar ik heb geluk, ik ben alleen op deze kamer.! Vandaag ook voor de eerste maal alleen gegeten 's avonds. Is niet erg,  ik kwilde graag op mijn eentje zijn vandaag. Alle dagen met zoveel mensen is na een tijdje ook wel vermoeiend. Er waren hier ook  pegrims, vooral koppels , die kiezen eerder voor een hotelletje. Maar ik kende er geen een van. Elke dag is anders, maar elke dag is goed zoals hij is, en geeft je altijd wat je nodig hebt!    

Zaterdag 13 september 2004 

Dag 15 van Burgos naar Hornillos del Camino: 20,5 km

Vandaag ontbijt genomen voor vertrek in de bar recht over onze albergue in Burgos. Het was zeer fris vanmorgen, je voelt dat het stilletjesaan herfst gaat worden. Maar om te stappen is dat goed. De zon was weer van de partij, maar het bleef tot de middag heel aangenaam. Nu lopen we door een streek waar het in de zomer brandend heet kan zijn, het begint hier ook eenzamer te worden, te midden van deze hoogvlaktes. Een vrij makkelijke etappe. Vanmiddag waren we al op onze bestemming. Mijn eerste plan was eerst om vandaag naar Hontanas door te stappen, een 10 km verder, maar mijn voeten laten dat niet toe. Mentaal en fysiek voel ik me sterk. Maar na meer dan 20 a 25 km heb ik soms veel pijn vanbinnen in mijn voeten. En ik moet er ook, steeds op bedacht zijn dat er morgen ook nog een dag komt, en toch nog een kleine drietal weken voor de boeg heb. Gelukkig heb ik nog geen enkele blaar gehad. Het is ook raar dat ik hier geen pijn in mijn rug heb, en toch draag ik elke dag de rugzak van 10 - 11 kg op mijn rug. Na enkele dagen word je deze zo gewoon, dat je hem zelfs niet meer voelt. Jezelf en je rugzak worden bij wijze van spreken één. Natuurlijk dat het goed voelt als je hem afdoet, maar het voelt zelfs een beetje raar om zonder rugzak  te lopen. Na het het stappen van een etappe voelt het ook altijd goed aan om in een herberg toe te komen, daar nog een bed vrij te vinden. Een frisse douche is dan ook het zaligste moment van de dag. Vandaag weer een zeer aangename (privé) herberg. Met een tuintje. Waar Silvie en ik vanmiddag gepicknickt hebben terwijl onze was en die van de andere pelgrims vrollijk hangt te wapperen aan de draad. We kochten in het winkeltje schuin over onze herberg enkele lekker dingen en maakten er een lekkere frisse sla van samen met schapenkaas en Serano ham. Even rondgelopen in het kleine dorp, waar nog heel oude huizen staan uit de middeleeuwen. Het middeleeuws kerkje zijn ze hier aan het restaureren. Er staat hier ook zo ' oud huis te koop.  Wat denken jullie, zou dat iets voor mij zijn om hier een herberg te beginnen en de pelgrims te verwennen met een onderkomen en lekker eten? Dat was even een gedachte die door mijn hoofd speelde toen er langs liep, ook 2 Italianen stonden te kijken en hadden op dat moment dezelfde gedachte als ik. We maakten een grapje om dat dan samen te doen. Op dit moment dat ik dit verslag schrijf is ook Silvie aan het schrijven, zij vertelde me daarstraks dat sinds lang de  gedachte in haar leeft, om na haar thuiskomt in Montréal ( Québec ) waar ze woont, een boek te schrijven.Straks nog iets eten en dan op tijd bed in, klaar voor de volgende dag . Ik kijk er al naar uit!!!

Vrijdag12 september 2014 

Dag 14 van San Juan de Ortega naar Burgos 26 km

Ik genoot vanmorgen toch weer zo van het landschap. Aangenaam stappen, de temperatuur is wat gedaald. Frisjes in het begin, daarna zonnig en er was een aangenaam windje. Enkele mooie kleine dorpjes gepasseerd. Ik loop samen met twee Canadese vrouwen.In het eerste dorpje Agés,  samen met hen gestopt voor een uitgebreid ontbijt  : toost met spek en spiegelei, en een stuk Santiagotaart. 

Ik heb hier altijd honger, van het wandelen, en gans de dag in de open lucht te zijn. Ik hoopte hier te vermageren, maar ben nog geen gram afgevallen, denk ik.   

In Burgos aangekomen, onmiddellijk naar de Albergue Municipal gelopen. Ze stonden al in een lange rij aan te schuiven. Deze herberg heeft 150 bedden. Het is een hele moderne nette herberg, met veel faciliteiten schuin over de Kathedraal. Ondanks dat het midden in het centrum gelegen is is het een vrij rustige straat gelegen. Toen ik in de rij stond aan te schuiven , kwam plots Silvie weer opduikelen, na twee dagen. Dus wéér samen vandaag! Samen de Kathedraal bezocht .  Deze Kathedraal is zó mooi, ik heb er geen woorden voor.  En zo groot dat je er in kan verdwalen . Na wat gerust siësta in de albergue. De stad ingetrokken voor enkele boodschappen, daarna samen gaan eten. Wat een gezellige en levendige stad. Veel volk, maar het weekend is begonnen. 

Donderdag 11 september 2014

Dag 13 van San Juan de Ortega naar Burgos:19.5 km 

Om 7.30 vertrokken in Tosantos na het Ontbijt. Uitgebreid afscheid genomen van Antonio en Carmen  (zie foto ). Bijzonder  mooie etappe vandaag. Erg afwisselend : eerst vlak, maar dan loopt de weg over de Montes de Oca ( bergen van de gans), afwisselend klimmen en dalen, daarna vlakke stukken door bos  met heidebegroeing. De parochie herberg hier is gevestigd in een oud klooster naast de kerk, er zijn 58 bedden, maar zoals vandaag , als er veel pelgrims arriveren dan legt men matrassen op de grond. Oppassen dus waar ik stap als ik vannacht of morgenvroeg naar het toilet moet! Heel de namiddag gerust op mijn bed en ondertussentekst voor blog getypt , ben wat achter met men verhalen. Geloof het of niet,  maar ik kom hier soms tijd tekort. Stappen, douchen, men was doen, rusten, blog bijhouden en het  contact met de andere pelgrims. De tijd vliegt voorbij. Vandaag realiseerde ik mij dat ik morgen al bijna 2 weken onderweg ben. 

Het voelt zeer goed aan voor mij om deze camino te lopen, nog beter dan ik ooit kon vermoeden.

Dit is echt wel mijn ding.

Zoals ik al verschillende keren verteld, kom je regelmatig dezelfde mensen tegen. Zo heb ik al verschillende keren in dezelfde herberg gelogeerd als Stefan een Vlaming ( de enige tot hiertoe), maar die al sinds vele jaren in het noorden van Zweden woont. Ook Cloë een Engelse dame en Margareta een vrouw uit Californië logeren de laatste 4 dagen bij mij in de herberg, zonder dat we dit afspreken, en er is heel wat keuze, en de dorpjes liggen niet zo ver uit elkaar

 

Woensdag 10 september 2014

Dag 12 van Grañon naar Tosantos: 21,4 km 

Vandaag om 6 u alleen vertrokken. Ik vind weer het leuk om zo vroeg in het donker te stappen. Geen ontbijt genomen in de albergue. Wel in het eerst volgende dorpje in de bar van een hotelletje. Toen ik aan de toog mijn bestelling deed, kwam Silvie daar van de trap naar beneden. Zij had hier geslapen. We zien elkaar dus steeds weer! Samen ontbeten en verder gestapt tot in Tosantos, waar ik wilde overnachten in de parochiale herberg " Franciscus de Asisi ". Silvie wilde nog wat verder stappen die dag. Even moeten wachten tot de albergue openging om 13 u. 

Mijn leraar Spaans die zelf in enkele jaren geleden ook de Camino gelopen heeft en hier toen overnachte,  is sindsdien hier elk jaar voor 2 weken hospitalero. Ik had hem een berichtje gestuurde dat ik die dag aankwam. Deze herberg wordt normaal altijd geleid door José Luis,  een geestelijke op pensioen samen met een andere vrijwillige hospitalero. Ondertussen is het een erg goede vriend van Johan, mijn leraar Spaans. Johan belde op om met hem te praten en om te hoeren of ik al aangekomen was. Hij  vond het dan ook spijtig dat José Luisnu  juist op vakantie was. Maar de 2 hospitaleros Antonio en Carmen waren héél sympathiek. Ik heb in deze herberg af en toe voor tolk moeten spelen omdat Antonio en Carmen alleen maar Spaans spreken en er veel engelstaligen, en een koppel Fransen aanwezig waren. Ook hier slapen we op matrasjes op de grond. Hier en ook niet in de enige bar van het dorpje is geen WiFi beschikbaar. Dus geen blog vandaag, en ik morgen alles proberen in te halen.sta al 2 dagen achter!

Om 17.30u komt er alle dagen een vrouw Maria .... uit  het dorpje,  om met de pelgrims naar de kapel in de rotsen een beetje hogerop te wandelen  "ermita de Virgen de Peña".  ( kapel van de maagd in de rots". Het was een prachtig zeer oud kapelletje, maar de maagd zelf was niet aanwezig, zij bevond zich nog in het kerkje beneden. Op het einde van september komt ze terug op haar plaats in het kapelletje. Maria .... gaf veel uitleg in het Spaans. Gelukkig was er een Mexicaans meisje dat goed Engels sprak  en alles vertaalde. Ik heb hier op de Camino al veel Engels en ook Frans bijgeleerd. Maar vandaag eindelijk ook wat Spaans kunnen spreken. Maria kent ook Johan, (Juan noemde ze hem ) en ging foto's halen van hem, genomen tijdens feestelijkheden in het dorp,in de  kerk en herberg. De hospitaleros hadden ondertussen lekker en gezond voor ons gekookt, en het werd een erg leuke avond. De werd afgesloten, voor degene die dit wensten in een piepkleine stille ruimte op zolder, er werden teksten voorgelezen met wensen, die andere pelgrims hebben achtergelaten. Die worden later een beetje  in de rotsen aan het kapelletje verbrand.

Dinsdag 9 september 

Dag 11 van Cirueña naar Grañon : 12, 8 km

Vandaag na het ontbijt samen met Solvie vertrokken om 6.30 u. Aangekomen in Santo Domingo de la Calzada eerst vers geperst fruitsap gaandeinken in een bar. Ik wilde graag de kathedraal gaan bezoeken, maar deze was pas om 9 u open. Silvie wilde graag verder stappen. Ik ben daar dan een uurtje blijven wachten en ondertussen wat tekst voor de blog getypt. In deze erg mooie kathedraal zijn zowel romaanse als gotische en zelfs barokke stijlelementen te herkennen. Deze is vooral om wat in geen enkele andere kerk te vinden: een kippenhok met  een haan en een kip.

De oorsprong ervan is terug te vinden in een legende ( te lang  om hierover uit te wijden ).  

Ik wilde zeer graag overnachten in de albergue "San Juan Bautista" in Grañon een herberg in de toren van de kerk. Omdat ik onderweg plots veel last kreeg van pijn aan de achterkant van mijn linkerbeen moest ik zowiezo stoppen, ook al was de etappe maar kort en was het nog maar 

11 u 30. Ik was de eerste gast, maar in deze herberg kan mag je op elk uur van de dag binnen ( in de meeste pas om 13 u). 

Bijzonder gezellige herberg. Ik voelde me er onmiddellijk thuis. Het is hier er zó puur!

Geen vaste prijs,  je mag geven wat je wil voor de overnachting en de maaltijden ( = donativo).

Dit komt vaak voor, in de herbergen van de parochie. Maar in deze was het wel speciaal : er stond bij het binnen komen op een tafel een antiek geldkoffertje met de tekst "deja lo que puedas o Tomas lo que nececites " ( laat hier achter wat je kan missen of neem wat je nodig hebt".

Hier moet je wel op matrasjes op de grond slapen in één grote ruimte. Dat vind ik niet erg, tenminste geen gekraak van bedden heel de nacht.  Een beetje geslapen na de middag , om het tekort van vorige nacht in te halen. Ook op het pleintje met bomen voor de albergue is zeer aangenaam vertoeven op een bank. De was moest  je op zolder gaan wassen en hem gaan ophangen op een graspleintje in een straat verderop. Om18 u werd hier samen het eten klaargemaakt. Elke dag gaan de vrijwillige hospitaleros inkopen doen met de inkomsten van de vorige dag. Omdat er weinig initiatief was van de andere pelgrism na het wassen en snijden van de ingrediënten, heb ik mijn goed hart laten zien, mijn kookkunsten bovengehaald en heb er een reuze grote (voor 30 personen) stoofpot van gemaakt. Ze vonden het heel lekker en ik  kreeg een applaus aan tafel.Dat was wel leuk! Terwijl de pot stilletjes stond te pruttelen ( één van de  hospitaleros hield terwijl een oogje in het zeil) ging ik met de andere pelgrims naar de mis. Ze vonden het heel lekker en Ik kreeg een applaus aan tafel. Het waren daar drie toffe hospitaleros, een Spanjaard een Mexicaan en een vrouw uit de USA.

Een echte aanrader deze herberg, voor wie van gezellige eenvoud houdt.

Maandag 8 september 2014

Dag 10 van Ventosa naar Cirueña

Weer vroeg opgestaan! De vrouw des huize had de vorige avond het obtbijtbuffet al  klaargezet voor ons,zodat we op tijd konden vertrekken.nog enkele foto's genomen en afscheid genomen van Karin. We warende gele pijl aan het zoeken in het donker om het dorpje te verlaten, toen we in de verte een andere pelgrim met hoofdlampje zagen naderen. Niet te geloven wie dat was!!!!het was Silvie , na  5 dagen elkaar teruggevonden, dat kan toch geen toeval zijn! We vlogen elkaar in de armen. Dus het viertal was terug samen. We zitten op dezelfde golflengte, ook hetzelfde gevoel voor humor en hebben zowat hetzelfde ritme van stappen. Maar we stappen meestal in stilte, verzonken in eigen gedachten of ieder genietend van de omgeving, elk op zijn eigen manier.     

In Najera gestopt voor een koffiepauze, daar Brenda een  lieve, vrolijke Australische vrouw uit USA teruggezien , zij verbleef in dezelfde albergue de dag van aankomst in St. Jean Pied de Port en elkaar regelmatig tegengekomen in de Pyreneen de eerste dag. Op dit moment laat zij haar zware rug zak vervoeren ? Het was dat of stoppen. Ik vind het wel goed dat deze service bestaat voor mensen die zo 'n zware last op hun rug niet kunnen dragen.

In Cirueña aangekomen, een onaantrekkelijk dorp, zijn Carol  en Serge naar hun hotelletje gegaan dat ze gereserveerd hadden dé vorige dag . Silvie en ik naar Albergue Virguen de Guadalupe. Aan de buitenkant zag het er wel leuk uit , maar de binnenkant was heel wat minder, een beetje groezelig! De hospitalero was een beetje een bizarre man, net zoals de uitbaters van de  plaatselijk bar / restaurant. Hier de vonds in het gezelschap van een groep Zwitsers en 2 grappige Italianen doorgebracht. Met deze laatste 2 veel.plezier gemaakt, hard gelachen. Om 9 u 30 moesten hier al binnen zijn.  Eėn Spaanse pelgrim die hier ook logeerdewas dit blijkbaar vergeten en kwam rond 11u aanbellen. Ik was juist ingedommeld. De hospitalero wou niet opendoen en ook de telefoon niet opnemen toen deze hem opbelde. Een andere Spaanse Pelgrim is na beneden gegaan om hem binnen te laten, maar er stak geen sleutel op de deur en via de ramen ging ook niet want er waren grillen voor de ramenNa nog enkele pogingen is de Pegrim weggegaan, maar om 12 u stond hij daar terug met twee politieagente. Deze hebben hebben  dan ook verschillende keren gebeld en heel hard op de deur gebonkt. Resultaat iedereen wakker. Toen de hospitalero dan eindelijk buitenkwam wilde deze de pegrim nog niet binnenlaten, pas na lang aandringen van de politie die een pv opmaakte mocht  hij binnen. Ik denk dat ik pas om 1 u in slaap ben gevallen, en om 5.30 u liep mijn wekker af. Echt geen aanrader deze Albergue.

Zondag 7 september 2014

Dag 9 van Logroño naar ventosa 20 km

Vanmorgen in het donker  vertrokken. Ben samen met Carinne haar rugzak gaan afgeven in een albergue, om deze te laten vervoeren naar de volgende plaats. Toen bij het uitlopen van de stad de eerste bar die open was zo vroeg in de ochtend, zijn we daar gestopt om te ontbijten. We waren juist aant bestellen, toen ik weer opnieuw men naam hoorde en het opnieuw Carol  en Serge. Samen ontbeten.Het was nogal een zwaar gesprek dat Carinne aanvatte en eigenlijk waren wij (Carol, Serge en ik) blij dat we eindelijk konden vertrekken, het was al na 8 u, veel te laat naar onze zin. Aangekomen in het stadje Navarette na 13 km, zijn we samen nog iets gaan drinken op een terrasje. Daar hebben we afscheid genomen van Carinne , zij had daar de vorige avond een albergue gereserveerd ik had dat niet gedaan omdat ik de vorige avond al niet goed aanvoelde voor mij om meer dan een dag met haar samen op te trekken. Sinds ik op de Camino ben, voel ik veel vlugger aan of iets goed aanvoeld of niet en blijf ik echt niet langer bij iemand hangen dan nodig is.Mijn eerste gedacht was eerst om daar toch maar te blijven maar wel een een andere albergue te zoeken in dit plaatsje en er dan maar een korte trip van te maken. Vooral omdat ik me een beetje zorgen maakte om weer geen plaats meer te vinden. Serge heeft toen voor mij naar het hotelletje waar zij hadden gererveerd, hij stelde voor om te vragen of ze eventueel een derde bed voor mij op hun kamer wilde bijzetten. Dit kon niet, de kamer was te klein. Er was nog wel een dubbele kamer vrij,  ik heb deze  maar laten reserveren. Ik ben ben dan samen met hen nog 7 km verder gestapt.Het werd weer bloedheet vanaf de middag en heel weinig schaduw onderweg. We waren dan zeer blij toen we bezweet in het kleine mooie hotelletje ( bij ons valt dit onder de categorie B&B) aankwamen. We werden warm ontvangen door de vrouw des huizes! Op datzelfde moment stond er ook nog een  vrouw aan de deur, zij zocht ook  nog een kamer, dus heb ik met haar de kamer gedeeld! Zo kon de prijs gedeeld worden onder ons twee!  Haar naam was Karin, een toffe madam uit de USA die zó dankbaar dat ze plek had om te slapen.Ik heb daar voor 5 euro ook mijn was laten doen, het was dringend nodig, want het was 2 dagen geleden en had bijna niets proper meer. Het hotelletje had een sjiek maar huiselijk interieur. We hebben daar ook het avondeten genomen. De tafel was prachtig gedekt zoals in een 5 sterren restaurant: goudkleurig talelkleed.... De vrouw des huize heeft lekker gekookt voor ons en de andere Franse en Oostenrijkse pelgrims, de hoodschotel was een heerlijke Paëlla. Het klikte goed tussen Karin en Carol, Serge en mij. We hebben een ontzettend goed gesprek gehad vanavond.