|
Dag 9
Zondag 17 mei 2015
Van Melide naar Arzúa 14 km
Gisteren nog op een terrasje gezeten vóór het avondmaal met een lekker fris glaasje witte wijn, samen met de Deense Ute, de Duitse Carmen en de Zwitserse Linda. Allemaal bekenden van onderweg. Met de twee laatsten Pulpo Galego ( inktvis) en pimientos del Padrón zeer kleine groene paprika's in olijfolie gebakken). Zéér lekker!
Ben vroeg gaan slapen! Wat was het al prachtig weer toen ik vanmorgen na het ontbijt om 8.30u vertrok. Vandaag stond er maar een korte maar toch wel een zware etappe op mijn programma.
Ik moet mij niet haasten, moet pas zaterdag 23 mei naar huis!
Eerst even samen met een vrouw uit Venzuela gelopen. Zij woont sinds een jaar in New york.
Zij is begonnen op de de Baskische Camino en dan aangesloten in Santo Domingo de la Calzada op de Camino Francés. Ze vertelde mij dat zij in de jaren 80 hier ook al eens de laatste 100 km gelopen had. Zij had toen geen geld en heeft al die dagen geleefd op water, brood, chorizo worst en af en toe groentensoep (Caldo Galego). Het is erg veranderd op de Camino! Toen sliepen ze in kerken, kloosters en zelfs de albergues waren gratis. Onderweg liep er een Pools jong echtpaar met twee kleine kinderen, het oudste van de twee draagt ook een rugzakje met een schelp. Hoe schattig, hoe dapper!
Vandaag verschillende keren even samengelopen en tweemaal een pauze genomen op een terras. De eerste stop was ook samen met vier zeer vriendelijke Italiaanse dames die ik al sinds
O Cebreiro tegenkom en waar De Deense Ute gisteren mee samen gegeten had.
De laatste vier km liep ik dan opnieuw samen met Ute. Toen we het stadje binnenliepen zei Ute
dat ze een beetje te veel zon had gehad vandaag. Ik liep daarna enlele meters voor haar op het voetpad en nik keek even om, en toen gebeurde het, ik zag haar wankelen en zij viel op de grond met haar hoofd tegen de muur. Ik knielde bij haar neer, zij begon heel rare bewegingen (soort stuiptrekkingen) te maken en was buiten bewustzijn. Onmiddellijk was er een man die een ambulance belde en die arriveerde na 10 min. Ondertussen was zij terug een beetje bij bewustzijn, maar zeer gedesoriënteerd, angstig en wat boos toen ze haar een infuus wilde aanleggen.
Ik werd toen in de ambulance geroepen om haar wat gerust te stelle, ik was de enige die ze kende. Ik wilde meerijden met de ambulance, maar dat mocht niet, ze reden naar een groot ziekenhuis in Santiago.ik kreeg wel de naam van het ziekenhuis, heb telefoonnummer opgevraagd en gebeld in de namiddag. De verpleegster vertelde me dat het al beter wasen dat ze na de resultaten van de onderzoeken vanavond het ziekenhuis misschien mag verlaten!
Ik heb geen gsm nr van haar. Ik zal haar hopelijk, nog wel terug zien ! Ik zit nu op en terras op een plein alleen. Het is nog altijd zeer warm! Ondertussen is er hier een folklore groep aan het zingen en dansen.
|
