 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 22-09-2018 |
 22/9. Campiello - Berducedo. 27,5 km. Totaal 2018,3 km |
|
Vandaag a big day. Dat wisten we op voorhand. Dus zeer vroeg op en weer vertrekken met de koplamp in het donker met veel mist. Tja en daar gebeurde dan de vergissing. Na 5 km zag ik dat ik een verkeerde stok bij had. Terugkeren was geen optie, dus maar hopen dat iemand anders de mijne bij had en ik die vanavond zou terug zien. Na 5 km in het donker en met stijgen kwamen we boven de mist uit en konden genieten van de meest prachtige zonsopgang met de dorpen beneden nog steeds gehuld in een dikke mist. Wat een prachtig zicht, om stil van te worden. Op een gegeven moment kwamen we aan de splitsing tussen de hospitales, de weg over de bergen en de gewone weg, die daarenboven 3 km langer was. Het weer was buitengewoon prachtig. Volle zon, geen wolkje aan de hemel, dus ideaal om de hospitales te nemen. Bij mist of regen werd die immers,afgeraden. En wat werden we beloond met de meest prachtige berg - en vergezichten. Onbeschrijflijk mooi. We moesten er natuurlijk wel wat voor doen, met name klimmen, klimmen, klimmen. Mijn voet deed het redelijk, misschien tijdens de voormiddag zelfs iets beter want ik kon de eerste 18 km afleggen zonder manken. De rest van onze pasta gegeten op een prachtige plek en na 920 m een vervelende en lange afdaling over keien die mijn voet niet ten goede kwam. Ik voelde mijn tenen zwellen in mijn schoen, maar had beslist om hier geen aandacht meer aan te schenken. Voorts was het 27 km lang genieten van een geweldige bergtocht en een wondermooi landschap. We waren praktisch als eerste in de gite en heel blij met een douche. Door het droge donkere zand dat langs alle kanten was opgestoven zagen wij en onze kleren er niet uit. Biertje, douchen, wasje en een uur slapen, in die volgorde. Na het rusten merkte ik dat mijn GSM weer niet oplaadde. Ik gebruikte verschillende laders, verschillende snoeren, verschillende stopcontacten. Soms wel, soms niet. Hoe ik dat moet fixen weet ik niet. Geen blog de volgende periode wil dus,zeggen geen GSM en afgesloten van de andere wereld. Ik moet er niet aan denken. De primitivo is in de middle of nowhere, dus op grote winkels moet ik niet rekenen. Moet morgen trouwens dringend een bank vinden om geld af te halen. Tegen de avond heb ik Polline en een vriendelijke Italiaanse jongen getrakteerd op een biertje om mijn 2000 km te vieren. Voor we het wisten zaten we daar weer met een hele groep, de Nederlandse meiden, Thomas, 2 Poolse dames, die trouwens mijn stok bijhadden en ik dus kon wisselen, en nog een paar Spaanse kerels. We besloten samen te eten. Leuke sfeer. Ik wilde wel vroeg gaan slapen want was toch erg moe en mijn voet moest dringend naar boven. Op dit moment ziet hij er eigenlijk lelijker uit dan dat hij pijn doet. Rood, opgezwollen, afvellend met dikke tenen, t is geen zicht, maar als het zo blijft is het wel uit te houden. De primitivo is,als,thuiskomen, maar ik kijk hoe langer hoe meer uit naar het echte thuiskomen.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
