Gisteren was het dan zover. We zouden voor een jury optreden en daarna feedback krijgen van de monoloog. In de voormiddag nog vlug even naar de drukker om onze brochures op te halen voor de persvoorstelling van donderdag. Maar wat bleek? De dag ervoor was de winkel gesloten en gisteren was het niet anders. Al bijna veertien dagen houdt deze drukker ons aan het lijntje, maar als het drukwerk maandag niet klaar is, zullen ze ons eens leren kennen! Dat was een opdoffer en ik begon me al een beetje op te maken. 's Middags begaven we ons naar Opglabbeek en hebben nog genoten van enkele stukken, gebracht door het jeugdtheater. Toen was het moment gekomen om me klaar te maken en me even af te zonderen en begonnen de zenuwen te rollebollen in mijn buik. Ik zou mijn monoloog brengen op het kleine voorpodium, en constateerde dat ik nu wel heel dicht bij het publiek zat. Ik zat al klaar toen het publiek de zaal binnen stroomde en zonderde me in gedachte even af. Het licht doofde en de zaal was in een zwarte waas gehuld. Mijn laatste gedachte ging naar Elise en naar de moeders op afstand. "Weg gaan ervoor!" waren mijn laatste zinnen in mijn hoofd en toen hulde het podium zich in een gedempt maar toch klaar licht. De zenuwen waren nog steeds niet bedaard maar ik probeerde ze onder controle te houden. Ik heb wel enkele versprekingen uit mijn mond gewrongen en een klein stukje overgeslaan. Angelina zat zich achter het gordijn te enerveren aan mijn versprekingen (en te lachen)! En plots kwam het einde van mijn monoloog in zicht, het licht doofde en ging terug aan. Ik groette (éénmaal) en ging toen mijn attributen op tafel halen, maar het applaus hield niet op, ik wist me geen houding te geven, groette nogmaals, maar de applausmeter bleef maar doorgaan. Langs de ene kant maakte me dat verlegen, langs de andere kant wist ik dat ik het publiek had geraakt. De eerste die me proficiat wenste was een kandidaat die nog moest optreden. "Dat was een mooi stuk" vertelde hij me. Ik antwoordde "Het zou mooi zijn, moest het geen waar gebeurd verhaal zijn geweest" en heb toen wat uitleg gegeven. Terug in de zaal heb ik nog een toneelgroep uit Maaseik kunnen bewonderen en kwam ik weer helemaal tot rust. De reakties die ik kreeg op mijn monoloog waren allen positief en de feedback van Bregje van Open Doek, waren leerzaam. Alle positieve punten die ze opnoemde had ik te danken aan mijn coach Annick, zij heeft mij de door de wirwar van emoties in mijn monoloog geholpen, waarvoor nogmaals mijn dank. Oh,en dat wil ik je niet onthouden! Annick mag ik het vertellen? Ik zal je naam niet noemen. Dus mijn coach, waarvan ik haar naam niet zal noemen, had haar uiterste best gedaan om op tijd te zijn om mij te zien optreden. En ja, ze was enkele minuten voordat ik moest optreden aan een zaal, maar........ in haar verstrooidheid had ze een verkeerde zaal en verkeerde locatie gekozen! Dus moest ze in allerijl naar Opglabbeek rijden en heeft mijn optreden net gemist. Maar ze is gebleven om ons te steunen tot de namen voor de selectie bekend zouden gemaakt worden. En ja, lieve mensen, om een lang verhaal kort te maken. Ik ben geselecteerd om deel te nemen aan de grote toneelhappening te Bornem op 4 mei 08. Dan zullen de geselecteerde stukken over gans Vlaanderen ten tonele worden gebracht. Hier kan ik onze boodschap verder doorgeven aan heel Vlaanderen. Bedankt, Elise, Carine, Angelina, Annick en alle lieve mensen die mij in gedachte hebben gesteund.
We hebben elkaar nog nooit ontmoet en toch is het of ik je al jaren ken.
Morgen breng ik mijn monoloog "Hilde's zoon" voor de eerste maal op de planken en dit voor een jury van Open Doek - Amateurtheater Vlaanderen. Een monoloog die ik geschreven heb omdat ik je levensverhaal zo aangrijpend, schrijnend maar toch hoopvol en moedig vond.
In de eerste uitgave van het boek "Kleine Zondaars - Kerk en kinderhandel" werd je Hilde genoemd en op deze naam heb ik mijn monoloog gebaseerd. Maar jij weet dat het jouw verhaal is. In feite heb niet ik, deze monoloog geschreven maar ben jij de eigenlijke auteur, want het is jouw verhaal!
Met het vertellen van jouw levenservaringen, probeert Maralina haar publiek te overtuigen van de vele mistoestanden waarin jij en vele moeders, onvrijwillig zijn beland. Wij zullen vertellen over de mistoestanden van seksueel misbruik, incest, illegale kinderhandel, ook over de leugens en manupilaties van en door de nonnen en de vaststelling dat velen oogluikend toekeken. Wij zullen het hebben over het onbegrip, het gebrek aan erkenning en de leegte die achterblijft.
Jij bent een moedige vrouw, Elise. Je hebt nooit de strijd opgegeven om je zoon te zoeken. Je hebt zelf het initiatief genomen om je zoektocht verder te zetten en je liet je niet door leugens en onwilligheid tegenhouden. Je bleef hopen en je ging ervoor.
Wij, Maralina, zouden de helft van je moed willen bezitten. Doch dat houdt ons niet tegen om er ook voor te gaan. Wij, en dan spreek ik ook namens mijn collega, hebben er voor gekozen om op te staan en recht te eisen! Recht op waarheid! Recht op erkenning voor alle moeders die op afstand hun kind in hun hart dragen.
Morgen, als ik mijn monoloog breng, sta jij in mijn gedachten naast me, Elise. Ik draag jou en alle lieve moeders op afstand in mijn hart en SAMEN gaan wij ervoor. SAMEN met Angelina en SAMEN met al die lieve mensen die zich het lot van jullie, moeders op afstand aantrekken.
"Mama, waar kom ik vandaan?" "Kom ik ook uit je buik?" Ik hoor het mezelf als ukkie, nog vragen aan mama. En mama antwoordde "Neen, meisje je komt niet uit mijn buik. Je bent met het vliegtuig gekomen". Waaw, met een heel groot vliegtuig ! Ik was zo fier als een pauw. Maar mijn vriendinnetjes vonden het maar raar, toen ik dit vertelde. Zij kwamen allemaal uit de buik van hun mama en ik niet! Maar toen maakte ik me er nog niet zo druk om, want ik was toch met een heel groot vliegtuig gekomen. Toen ik wat ouder werd vond ik dat heel groot vliegtuig niet meer leuk. Ik ontdekte dat ik de enige in de klas was die niet uit de buik van mama was gekomen. Hoe kon dit? Toen ik meer uitleg aan mama vroeg, vertelde ze me dat ik geadopteerd was. Geadopteerd : een heel moeilijk woord voor een kind van acht. Mijn echte mamie kon niet voor me zorgen en op die manier belandde ik bij mama en papa, zo klonk het.
Papa en mama hebben me al hun liefde geschonken en me alles gegeven wat mijn hartje verlangde. Maar toch was er iets dat ik miste. Ik voelde een leegte in me. Een leegte die ik zelf niet kon aanvullen. Als tiener zijnde werd ik heen en weer geslingerd. Wie was ik? Waar kwam ik vandaan? Waarom heeft mijn biologische moeder me weggegeven? Was ik te stout? Weende ik te veel? Was ik te lelijk? Waar zou ik nu wonen als ik niet geadopteerd was? Had ik nog broertjes of zusjes? Die vragen tolden door mijn hoofd! Maar nog erger waren mijn gedachten : "Ik was niet gewenst! Ik was verstoten door mijn moeder!" Deze zinnen herhaalde ik elke dag voor mezelf. Ik werd opstandig zoals elke puber, maar bij mij ging dit dieper omdat ik me voelde als een vreemdeling in mijn eigen lichaam. Ik was een ongewenst kind!! Mama en papa deden alles om naar me te luisteren, waren heel begripvol en geduldig. Maar ik zag dat toen helemaal niet. Ik werd gewoon verscheurd door twijfels en onbeantwoorde vragen aangaande mijn afkomst en heb hen daardoor ook veel pijn gedaan. Harde woorden schreeuwde ik naar hen. Woorden waar ik nu spijt van heb.
Maar Ik was Ik niet meer. Als ik 's morgens in de spiegel keek, staarde me twee vreemde ogen aan, die me toch bekend leken. Ogen van mijn moeder? Ogen van mijn vader? Ogen van mij? Jaren heeft het geduurd eer ik mezelf terug kon aanvaarden als degene wie ik was.
Ik heb veel geluk gehad en heb onlangs, na lang zoeken, mijn biologische moeder terug gevonden. Nu pas kan ik alles terug op een rijtje zetten en dingen relativeren. Ik heb eindelijk erkenning gekregen. Ik was gewenst! Mijn biologische moeder wou me niet afstaan doch haar familie drong hier op aan. Ze zouden haar verstoten als zij mij niet afstond. En wat is er erger voor een vrouw om door haar familie verstoten te worden? Zeker in India. Met tranen in haar ogen, vertelde ze me via een tolk dat ze mijn verjaardag elk jaar in stilte had gevierd en dat ze sinds mijn geboorte een lokje haar van mij bewaarde. Het enige bewijs voor haar dat ik bestond. Ook zij heeft geleden!
Ik ben mijn mama en papa dankbaar dat zij mij met liefde hebben opgevoed. Ik hou van hen. Maar mama en papa, was het niet beter geweest als jullie je beter hadden laten informeren tijdens de periode die de adoptie vooraf ging? Was het niet beter geweest om te eisen dat je mijn biologische moeder had kunnen contacteren, zodat die lange en zware zoektocht niet nodig was geweest? Dan hadden die moeilijke jaren ,waarin ik in een identiteitscrisis verzeilde, misschien nooit bestaan.
Dit had het verhaal kunnen zijn van een adoptiekind.
Dit weekend gelezen in Pasc@l : Adoptiemoeder zoekt biologische moeder van haar adoptiekind. Schrijnend nietwaar? Haar adoptiekind, afkomstig uit India, heeft een biologische moeder. Maar het lukt niet om haar te vinden. Waarom niet? Als baby was ze opgenomen in een tehuis, geleid door..........ja, een priester! Deze behandelde de "ongewenste" zwangerschappen van rijke lui in India. Meestal werden de toekomstige moeders zo onder druk gezet om hun baby af te staan, om de familie-eer te redden. Baby's geboren uit zo'n "ongewenste" zwangerschap werden ter adoptie aangeboden door nonkel pater. Nog geen vuiltje aan de lucht. Tot men later de biologische moeder wilt opsporen. De priester is ondertussen overleden, maar zelfs de EERWAARDE ZUSTERTJES houden de lippen stijf op elkaar. Waarom? Goede vraag. Waarom? Ook hier speelt geld een grote rol. De priester en de zusters zullen wel een geweldige donatie gekregen hebben van de familie die het kind verstootte. Dus men verraadt een donateur niet zo maar! Is dit christelijke naastenliefde? Steel en lieg!! Is dat wat uw God jullie heeft bevolen? Is dat dezelfde God waarin ik geloof? Dat kan haast niet. Lieve paters en zusters, sommigen onder jullie zullen die adopties misschien wel met goed bedoelde redenen hebben behandeld, anderen deden dit uit winstbejag. Maar stop nu eindelijk eens met al die geheimhouding. Heeft het kind, dat jullie ter adoptie hebben aangeboden dan helemaal geen recht? Bestaat dit kind dan niet meer voor jullie? Dat kind, een mens, snakt naar het vinden van haar biologische moeder. Gunnen jullie haar dit geluk niet? Hoe kunnen jullie naastenliefde en christelijke toewijding preken als jullie zelf naast de lijn lopen? Ontsluit jullie hart en geef de archieven prijs die deze kinderen en moeders terug bij elkaar kunnen brengen. Laat de lach, als ze elkaar gevonden hebben, jullie hart verwarmen.
Mag ik je even voorstellen aan onze nieuwe Nederlandse vriendin, Roelie Post? Roelie Post behandelde als Nederlands ambtenaar bij de Europese Commissie in Brussel het dossier "Roemeense kinderen" van 1999 tot medio 2005. In 2007 bracht ze haar boek "Romania - for export only" in het Engels uit en deed de mistoestanden omtrent adoptie, die zich in de Roemeense kinderhuizen afspeelden uit de doeken. Interlandelijke adoptie lokt criminaliteit uit. Wereldwijd bestaat er een keten die ervoor zorgt dat een kind "administratief in orde" wordt gebracht om het adoptabel te maken. Er zijn zelfs verschillende manieren om aan kinderen te komen! Ze worden gewoon uit hun bedje of van straat geplukt en doorverkocht aan kinderhuizen, na een keizersnede beweert de dokter dat het kind doodgeboren was, arme gezinnen krijgen het advies om hun kind "tijdelijk" onder te brengen in een kinderhuis en na enkele maanden kunnen de ouders uit hun ouderlijke macht worden ontzegd omdat ze niet naar het kind hebben omgekeken. En toch worden de adoptiepapieren van deze kinderen steeds netjes afgeleverd met stempeltje van de rechter en al. Top drie van de huidige hitparade der adoptielanden? 1. Polen - 2. Ethiopië en nummer drie Malawi, springt op de kar. Haar boek verschijnt kortelings in het Nederlands. We houden je op de hoogte. Wil je meer te weten komen over Roelie, klik op onderstaande links : www.roeliepost.blogspot.com www.romania-forexportonly.blogspot.com
Weet je hoe het voelt om 9 maanden een kindje te dragen? Weet je hoe het voelt om zijn eerste trapjes in je buik te voelen? Weet je hoe het voelt om hem te voelen groeien? Weet je hoe het voelt als je lieve woordjes tegen hem fluistert? Weet je hoe het voelt als hij zich klaar maakt om geboren te worden?
Maar..... weet je ook hoe het voelt als je je pasgeboren baby niet mag zien? weet je ook hoe het voelt als je je baby niet mag vasthouden? weet je ook hoe het voelt als je niet weet of je baby een meisje of jongen was? weet je ook hoe het voelt als je de zuster met je baby ziet wegwandelen? weet je ook hoe de leegte voelt die achterblijft? weet je ook hoe het voelt om jaren naar je kind te moeten zoeken? weet je ook hoe het voelt om steeds voor gesloten deuren te staan? weet je ook hoe het voelt om steeds met een kluitje in het riet gestuurd te worden?
Onze lieve moeders die afstand hebben MOETEN doen van hun baby kunnen je dat allemaal vertellen!
Ik heb deze week een mooie zegswijze gehoord : "Bouw je eigen geluk niet op het ongeluk van een ander"! En wat heeft dat met onze afstandmoeders te maken? Wel, de onvrijwillige afstandmoeders werden gescheiden van hun kind dat ter adoptie werd afgestaan. Hun grootste geluk werd hun ontnomen om een ander gezin gelukkig te maken! Wordt het niet tijd dat deze afstandmoeders hun geluk terug kunnen innen? Ja, ja, en nog eens ja!! En jij kan hierbij helpen door deze blog aan zoveel mogelijk mensen.. familie, vrienden, kennissen........, te zenden. Zodat zij ook op de hoogte worden gebracht van deze mistoestanden!!!
Wat las ik vandaag in de krant? Mr. Wilmart, de piloot die de 103 "weesjes" zou over vliegen naar Frankrijk, gaat een boek over zijn "belevenissen" uitgeven! Hij mag dan nog steeds geloven in het goede doel dat hij zou gediend hebben. Maar hoe kan een mens zo goedgelovig zijn? Hoe kan hij nog steeds denken dat er geen vuiltje aan de lucht was? Mr. Wilmart heb je ook al eens gedacht aan die 103 kindjes? Aan hun drastisch "avontuur"? Aan hun gevoelens? Aan hun angstaanvallen omdat zij uit hun thuis werden gerukt, weg van mama, weg van papa!!!! Was jouw avontuur spannender? Meer sensationeler? Jij kreeg een vliegtuig tot uw beschikking om huiswaarts te keren. En dit zo vlug mogelijk. En de "weesjes". Sommigen moesten maanden wachten eer ze terug verenigd waren met hun ouders. Hoe komt dat? Geknoei met de papiertjes? Het houdt niet op Mr. Wilmart, en u mag nog zo goedgelovig zijn, weet dat u bijna hebt meegewerkt aan een ontvoering van 103 kinderen!!!!!! Vraag hen naar hun verhaal!
Vanaf vandaag tellen we af naar 17 april 08. De dag dat we ons project voorstellen aan de pers. 't Begint af te korten maar we blijven nog steeds met ons twee voetjes op de grond en doen ons best om alles in goede banen te leiden. En telkens als we denken dat we alles gehad hebben komt frapant feit bij!!! Vandaag nog : "President van Tsjaad verleent gratie aan medewerkers van Ark van Zoë"!!!!!!!!! En dit is GEEN aprilgrap!! Ruiken jullie dat ook? Dat eigenaardig geurtje dat enkel afkomstig kan zijn van een doofpotaktie???!! En stinken doet het dat kan ik je garanderen. Nog zo'n bizar feit : Hoeveel Belgen verblijven er in buitenlandse gevangenissen? Hoeveel van deze Belgen krijgen het privélege om GRATIS een vliegtuig van de Staat te kunnen charteren voor hun terugreis? Ik ken er maar één! En jullie? 103 kinderen waren bijna ontvoerd - 103 kinderen die zomaar geplukt werden uit Afrikaanse gezinnen. "De ouders hadden papieren van afstand ondertekend" zeg je! Dat kan, maar wisten ze wel wat ze "getekend" hebben? Hebben zij kunnen lezen wat er op de papieren stond, want het grootste deel van de bevolking aldaar is analfabeet? En weet je wat ons zo raakt? Je kon deze kinderen gewoon "kopen" via internet!!!! Kind op bestelling, snel en discreet! Neen, volgens Ark van Zoë zouden deze kinderen niet ter adoptie worden afgestaan, maar zouden ze in pleeggezinnen terecht komen. Heb je ooit gehoord van pleeggezinnen die moeten betalen voor het mogen huisvesten en opvoeden van kinderen??? Ik niet! Wat zou er gebeuren met de kindjes die in geen "pleeggezin" konden worden opgenomen? Ik moet er niet aan denken wat er met hen zou gebeuren maar ik besef wel dat ze geen lang leven zouden beschoren zijn!
We moeten niet wachten tot 17 april! Helemaal niet! We moeten NU onze stem laten horen. Onze stem horen of lezen ze al! Hoe zit het met jouw stem? Laat van je horen!!!! Dat kunnen jullie gemakkelijk via onze blog, het duurt niet lang. - je kan ons steeds mailen : Bovenaan rechts zie je een vak met "e-mail mij" - klik hierop en je kan je mening aan ons laten weten - we beantwoorden je mail - je kan ook onderaan het artikel op "reacties" klikken en zo reageren op ons artikel - je kan ook een woordje in ons gastenboek vermelden : ga naar het vakje "Gastenboek" en klik op "voeg toe"
Ik hoorde je eerste schreeuw naar het leven ik zag je lichaampje beven. Waar ben je? Ik zag je zwarte haartjes op je hoofd, maar ik was verdoofd. Waar ben je? Ze namen je onmiddellijk mee en lieten me verder alleen Waar ben je? Ik weet zelfs niet of je als jongen of meisje bent geboren en net dat, zou ik toch zo graag horen. Waar ben je? Ik heb je nooit mogen vasthouden zelfs niet even, ik mis je toch zo in mijn leven. Ik wil je gewoon omarmen en zeggen dat ik van je hou en dat wat gebeurd is, ik nooit wou. Waar ben je, mijn kind? Waar ben je, mijn kind?
Zonder jullie kunnen we nooit ons doel bereiken. Daarom vragen we je om een reactie achter te laten op onze weblog. Zeg ons wat je van dit project vindt! Of dit nu in de negatieve of positieve zin is, we leren hier uit! We moeten nog een lange weg afleggen voor we ons einddoel bereiken en we weten dat deze vol hindernissen zal liggen. We weten dat we veel tegenkantingen gaan krijgen. We weten ook dat wij, kleine David, het moeten opnemen tegen Goliath. Maar dat schrikt ons niet af! We gaan ervoor maar hopen ook op morele steun van jullie. Deze steun kunnen jullie ons geven door te reageren op onze dagelijkse bekommernissen op onze weblog. Neem vooral geen blad voor de mond en geef je mening. Eerlijk en vrij. Hebben we jullie in feite al verteld wat voor einddoel we voor ogen houden? Eerst en vooral willen we de afstandmoeders een duwtje in de rug geven door de publiciteit op te zoeken zodat men ze niet mag vergeten en indien daaruit een praatgroep of actiegroep onstaat, zou dat mooi zijn. Maar hiervoor moeten we eerst de juiste mensen kunnen warm maken want wij tweetjes kunnen dat niet alleen. Ten tweede willen we de bevoegde instanties wakker schudden dat er nog steeds een doelgroep, namelijk de afstandmoeders, in de kou staat op gebied van hulpverlening en dat er dringend naar oplossingen moet gezocht worden. En dan tenslotte ons einddoel : een DNA-databank waar DNA van zoekende afstandmoeders en adoptiekinderen , GRATIS, kan opgeslagen worden en het zo makkelijker wordt om afstamming te controleren en terug te vinden. Utopie? Best mogelijk. Maar een "neen" heb je en een "ja" kan je krijgen!!! En met jullie steun moet dat lukken!!!
Verder wil ik nog zeggen dat we vanaf morgen aftellen naar 17 april. De grote dag ! We stellen die dag ons project voor aan de pers. Hebben jullie nog suggesties voor ons of info die we kunnen gebruiken, contacteer ons. Klik in het vakje "email me" en stuur die info door, het kan ons alleen maar verder helpen.
Lieve afstandmoeder, als laatste nog een woordje tot jou. Angelina en ik (en ik hoop in de toekomst nog meer mensen) zullen vechten voor je rechten, maar we hopen ook dat we je kunnen overtuigen om zelf op te staan en op te komen voor je rechten! Je bent gewoon het slachtoffer geworden van corrupte mensen of mensen die "dachten" dat ze het goed voor hadden met jou, maar enkel en alleen hun goede naam en faam in hun achterhoofd hadden. Nu is het tijd! Probeer stilletjes uit je issolement te kruipen, en ik weet uit eigen ervaring dat dit niet makkelijk is. Maar ik kan je wel vertellen, dat, eens je uit je cocon bent en je er met iemand over kunt praten, je een heel ander mens wordt. En samen staan we sterk!!
We beginnen stilletjes aan af te tellen naar de persvoorstelling van 17 april. Maar er moet nog veel geregeld worden. Onze brochure gaat maandag naar de drukker. De zaal is besproken. We hebben vrijwilligers gevonden die die avond mee helpen en die willen we nu reeds van harte bedanken alsook de mensen die het ons mogelijk maken om die avond een broodje te serveren. De repetities van de monoloog krijgen nu meer dimensie, vraag dit maar aan Angelina. Zij heeft deze monoloog talloze keren opnieuw en opnieuw MOETEN zien, en toch..... laat ze haar traantjes nog vloeien. De monoloog is kort maar krachtig (heftig) en hiermee probeer ik ook de gevoelens van Hilde uit het boek, te reflecteren. Maar het is niet makkelijk om een lijdensweg van 26 jaar te tonen in een half uurtje. Je moet tekst schrappen en aanpassen en toch trachten de juiste situatie en emotie weer te geven. Hilde / Eline, ik hoop dat ik je niet zal ontgoochelen en hoop ook dat ik de kracht van je mag voelen om hiermee door te gaan, net zoals jij je zoektocht nooit hebt opgegeven.
Maar nu even terug naar de voorbereidingen van de persvoorstelling. Dus we zijn rond, zullen jullie zo denken. Maar niets is minder waar. We zijn nog dringend op zoek naar hulpverleners in alle Vlaamse provincies, die onze afstandmoeders willen begeleiden. Dus psychologen, therapeuten, mental coachers indien jullie zich willen verdiepen in de problematiek van de afstandmoeders, reageer op deze oproep en wij zullen jullie contacteren.
Volgende oproep is bedoeld voor verenigingen die deze problematiek in hun kring willen bespreken. Jullie kunnen ons steeds contacteren, zelfs nu al, om een datum vast te leggen. Wij brengen jullie de monoloog en Angelina zal nadien hier meer uitleg over geven en vragen beantwoorden.
Ooit kreeg ik dit gedicht van iemand en met goedkeuring van haar mocht ik dit delen hier op onze blog. Zij werd geadopteerd toen ze nog een baby was en weet niet waar en wie haar moeder is. Op een dag gaf ze me dit gedicht en zei enkel: zo voel ik me al heel mijn leven, Angelina. Zo voelde ze zich en zelfs nu nog in het heden. En zo voelen duizenden geadopteerde kinderen, die opgroeien tot volwassenen, zich. Laat dit gedicht ook een stem geven aan hen.
Een onzichtbare handicap
Ik mis de bodem in mijn bestaan en zal leeg door het leven gaan. Ik voel geen liefde om me heen. Toch is ze er wel, zegt menigeen.
Eenzaam, terwijl er zoveel mensen zijn. Leeg, temidden van de pijn. Een pijn die niet te voelen is. Altijd maar leven vanuit een gemis.
Gemis, doordat er geen bodem is gemaakt en alle warmte weer in de diepte raakt. Een bodem die zijn oorsprong vindt in de prille jaren van een kind.
Eenzaam ben ik, leeg en koud. Ik voel niet dat er iemand van me houdt. Emoties en wat voor gevoelens er zijn Er is geen blijdschap, geen vreugde, niets is er fijn.
Ik kan niet genieten van al wat ik heb gedaan. Ook veiligheid mis ik, de wereld gaapt me aan. Emotioneel gehandicapt noemt men zoiets. De aarde is vol, voor mij is er niets.
Er zijn geen pillen om dat gat te dichten die zijn er alleen om mijn angsten te verlichten. Angsten die voortkomen uit dat gat en jarenlang vat op mij hebben gehad.
De angsten zijn voor een groot deel verdwenen. De leegte die blijft, ik kan geen bodem lenen. Alle gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik wilde dat ik daar iets van vasthouden kon.
Dit is een handicap die geen mens aan me ziet. Ik lach en ik huil, dus geloven ze me niet. Maar dat is toneel, want ik moet toch wat omdat ik me schaam om wat ze hebben gedaan.
En om niet helemaal te verdrinken, ben ik bereid iedere dag te vechten, steeds is er die strijd. Uitputtend, verlammend, soms kan ik niet meer. En toch blijf ik vechten, elke dag meer.
Voor hen die interesse hebben om meer te lezen over illegale adopties binnen de Kerkelijke instanties kunnen het boek: Kleine zondaars vs Schijnheiligen downloaden op: www.thebeststoryshop.com Dit boek is de herschreven versie van Kleine zondaars - Kerk en Kinderhandel, dat niet meer verkrijgbaar is in de boekhandel.
Ophef rond adoptie uit China! In China is er een wet dat het aantal kinderen beperkt dat Chinese echtparen mogen krijgen. Het "één-kind gezin" staat vooraan op de politieke agenda. Een uit het leven gegrepen verhaal : in 2002, ja lezers jullie lezen het goed , 2002, wordt het 7-jarig tweelingszusje van Zeng Hong afgepakt door een ambtenaar, omdat de ouders de boete niet konden betalen daar zij twee kindjes hadden. Toen deze, hardwerkende ouders, het boetebedrag hadden bijeen gespaard, eisten ze hun dochtertje terug.Wat bleek? Het kind was reeds in het buitenland geadopteerd en zou voor de ouders totaal onvindbaar zijn. Dit is één van de vele verhalen over kinderhandel uit China!!!!
16/11/2007 : Nog 74 kinderen vermist na activiteiten Ark van Zoë! De Soedanese regering bevestigt dat er nog 74 kinderen worden vermist na de activiteiten van de leden van Ark van Zoë. De organisatie wordt beschuldigd van poging tot ontvoering van 103 kinderen in Tsjaad en Soedan!
En zo kunnen we nog even doorgaan. Je ziet : lucratieve kinderhandel moet toch geld in het laatje brengen!!!!! Enkele voorvallen halen de voorpagina's van de kranten, anderen worden naarstig, in alle illegaliteit, voortgezet.
Adoptie moet gebeuren ten voordele van het kind. Akkoord. Maar illegale adoptie kan en mag niet!!!! Wie begeleidt de afstandouders op de thuisbasis? Hebben deze onvrijwillige afstandouders niet het recht te weten waar hun kind is terechtgekomen of het recht om hun kind terug te eisen? Is er geen wettelijk toezicht op buitenlandse adopties? Niet genoeg!!!! Anders bestonden deze wantoestanden niet.
- dat er in Frankrijk kinderen geboren worden onder "X"? - dat dit betekent dat de moeder het kind anoniem afstaat? - dat de kraamkosten die hiervoor werden gemaakt, door de sociale dienst van het departement werd betaald? - dat in het verleden, vele Belgische vrouwen in Frankrijk zijn bevallen en dat hun baby's door de "medewerking" van de nonnen, onder de noemer "X" werden geboren? - dat vele moeders van deze anonieme afstand in de onwetendheid werden gelaten? - dat de documenten van afstand, hen tijdens de laatste en meest pijnlijke barensweeën werden voorgelegd voor ondertekening? - dat zij meestal niet wisten wat ze in feite hadden ondertekend? - dat vele moeders zelfs tot op dit ogenblik niet weten of ze een jongen of meisje hebben gebaard? - dat zij zich enkel "de schreeuw naar het leven" van hun baby kunnen herinneren? - dat deze vrouwen, de zogenaamde "opgelopen kraamkosten" moesten terug betalen aan de nonnen, terwijl deze toch gratis was verleend? - dat zij een tijdlang voor de nonnen moesten blijven werken om hun schulden af te lossen? - dat er dikwijls bij de aangifte op het gemeentehuis een andere datum van geboorte werd opgegeven dan de werkelijke, enkel en alleen om later eventule opzoekingen te bemoeilijken? - dat zelfs de schrijfwijze van de naam om dezelfde reden verkeerd gespeld werd? - dat vele adoptiedocumenten, die zich in de diverse instellingen bevonden, vernietigd werden door zogenaamde branden en overstromingen??? - dat men in de jaren '70 gemakkelijk enkele miljoenen oude Belgische franken mocht neertellen voor een adoptie bij zo'n legale instantie (met dubieuze praktijken)? - dat er in de periode van 1950 - 1980, twee- tot drieduizend Belgische baby's per jaar werden "afgestaan"?
Weet je : - dat deze gegevens niet mogen vergeten worden!! - dat deze afstandmoeders eindelijk ERKENNING moeten krijgen!! - dat zij het recht hebben om te weten dat hun kind gelukkig is!!! - dat bevoegde instanties moeten inzien, dat zij alles op alles moeten zetten en deze "nog steeds zoekende" afstandmoeders op een gemakkelijkere manier moeten begeleiden op hun zoektocht!! - dat we jullie morele steun nodig hebben om dit te kunnen verwezenlijken!!!!!!!!!
Laten we ons eerst voorstellen : Angelina Verpoorten : orthopedagoge Marleen Adriaens : auteur Samen zijn we actrices aan het amateurtheater. Maralina is ontstaan na het lezen van het boek "Kleine Zondaars - Kerk en kinderhandel" dat ik, Marleen gekocht had. Mijn ontsteltenis was groot toen ik de inhoud van het boek liet doordringen in mijn hoofd. Het boek gaat over illegale adopties, de lijdensweg die de afstandmoeder ondergaat tijdens haar lange zoektocht naar haar kind en sexueel misbruik van kinderen. Deze illegale adopties werden verzorgd door de Kerk en legale instanties!!!! En neen, dit gebeurde niet in Afrika ....... maar op enkele kilometers van mijn huis!!!!!! Het boek had me "behekst" vanaf de eerste dag dat ik het in de boekenwinkel zag. Het trok me steeds aan, maar als ik de cover bekeek waarop een nonnetje wordt afgebeeld (voor- en achterzijde), dacht ik ; "neen". Dat is niets voor mij! Doch de aantrekkingskracht bleef en ik heb uiteindelijk het boek gekocht. Nadat ik het had uitgelezen, bleven de verhalen van het boek, in mijn hoofd spoken. Ik kon het nog altijd niet geloven dat er hier zulke "maffia"-praktijken bestonden, en nog wel geleid door geestelijken!! Ik las het nogmaals! Maar het boek liet me niet los en op een nacht werd ik wakker, nam het boek en mijn schrijfblok en begon te schrijven, het was 01.30 u. Om zeven uur 's morgens had ik vele pagina's geschreven over de 26 jaar durende zoektocht van het personage "Hilde" naar haar kind. Een monoloog was geboren!!! Er moest nog veel verbeterd worden en herschreven worden, maar het begin was gemaakt. Maar wat moest ik hiermee? Ik wist het zelf niet. Ik wou Angelina deelgenoot maken van het boek, maar toeval of niet, zij had het boek ook al gelezen. En van het één kwam het ander en na veel praten beseften we beiden dat deze afstandmoeders op niet veel hulp konden rekenen in België of ze moesten zich naar officiële instanties begeven, maar waren het niet juist de officiële instanties die hun kind hadden afgenomen? Uiteindelijk wou ik met mijn monoloog naar buiten, maar Angelina en ik wilden het hierbij niet laten en samen besloten we dat we een stem zouden zijn voor deze afstandmoeders en hen een luisterend oor aanbieden. Komt daarbij dat wij op zoek zijn naar personen die hen professioneel willen begeleiden, indien de afstandmoeder daar behoefte aan heeft. Straks vertel ik je wat er in de toekomst nog staat te gebeuren.
Oef! Angelina en ik hebben een namiddagje brainstormen achter de rug. Ik had jullie beloofd dat ik nog met wat meer nieuws zou komen. Wel, ik heb jullie al verteld dat we iets wilden realiseren om de zoektocht van de afstandmoeders naar hun kind in de kijker te zetten en de bevoegde instanties eens wakker te schudden (opnieuw!). We wisten niet hoe we zo iets moesten aanpakken. Voor ons tweetjes leek dit (en lijkt dit nog steeds) iets onoverkomelijks. Hoe brengen we deze monoloog naar de mensen toe? Hoe kunnen we hen bereiken? We hebben toen het initiatief genomen en naar Rik Devillé gemaild, die het voorwoord in Carine's boek had verzorgd. Hij sprak onmiddellijk van de pers te verwittigen en niet alleen de regionale pers, maar ook TV, radio.... Enkel de regionale pers verwittigen , was in feite onze bedoeling en meer niet. Doch dan zouden we regionale bekendheid aan het project geven en dat was niet genoeg. Maar als we de pers aanschreven, moesten we ook met iets degelijks op de proppen komen. Wat? Hoe? OK we hadden een monoloog en veel documentatie die we gevonden hebben tijdens het dagenlang surfen op verschillende sites. En een datum voor de persvoorstelling!!!! Dat mochten we niet vergeten! En waar zal dit door gaan? Allemaal vragen die zo op je afkomen. Maar die vragen zijn al verleden tijd, want ondertussen hebben we de antwoorden en hebben we beslist dat we op 17 april 2008 een persvoorstelling zullen geven in het zaaltje waar onze toneelvereniging ook optreedt. Nu was er geen ontkomen meer aan en we hebben dus onze stoute schoenen aangetrokken en de pers in de breedste vorm aangeschreven. Maar vòòr de persvoorstelling wordt deze monoloog, naar aanleiding van de Toneelhappening Limburg (van Opendoek Vlaanderen Amateurtheater) op 12 april 08 in zaal Vona te Opglabbeek opgevoerd. Hiervoor heb ik regiebegeleiding gekregen van Annick Thijs, die ik hiervoor nog eens hartelijk wil bedanken. Zonder haar aanwijzingen zou deze monoloog er heel anders hebben uitgezien. Morgen meer.........
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
