In mijn mail van 19 juni jl. had ik enkele bemerkingen en vragen aangaande de archieven van de adoptiedossiers. Ik wil gewoon cijfermateriaal verzamelen dat ooit moet dienen om het dossier aangaande de lange zoektochten die de afstandmoeders/adoptiekinderen moeten ondergaan en waarbij maar een enkeling resultaat krijgt, op te stellen.
Daar ik hierop nog geen antwoord heb gekregen, neem ik aan dat mijn vraagstelling u nogal onduidelijk moet zijn overgekomen. Daarom wil ik u bij deze duidelijke vragen stellen waar ik, hoop ik, antwoord op zal krijgen, zodat deze problematiek bij de overheid aangekaart kan worden. Ik zal niets vragen wat de wet op de privacy zal schenden.
Mijn vragen zijn de volgende : 1. Hoeveel adoptiedossiers archiveert u in de archieven van Kind en Gezin? 2. Hoeveel adoptiedossiers bevinden er zich nog in de archieven van de erkende adoptiediensten en andere diensten? 3. Hoeveel adoptiedossiers, waarvan de geboorte in Frankrijk plaatsvond, bevinden er zich in deze archieven? 4. Hoeveel niet-erkende adoptiediensten kunt u in kaart brengen in Vlaanderen?
Wij hopen op een antwoord van uwentwege en danken u reeds bij voorbaat.
Ook op deze mail hebben we nooit antwoord gekregen. Kind en Gezin is niet alleen stokdoof voor de problematiek van de afstandmoeders en adoptiekinderen die naar hereniging snakken, ze is ook nog stekeblind. Zo kan jij je ook eens inleven in iemand die op zoek is en die ofwel gewoon geen antwoord krijgt of gewoon van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Lieve afstandmoeder en adoptiekind. Het is niet omdat we geen antwoord krijgen van Kind en Gezin, dat wij u in de steek zullen laten. Integendeel! Wij zullen ijveren voor antwoorden, ijveren dat jullie erkenning krijgen en ijveren dat jullie zoektocht makkelijker kan verlopen. (wordt vervolgd) Tot binnenkort.
Maralina is een belangengroep die zich wilt inzetten voor afstandmoeders, die al dan niet vrijwillig hun kind hebben afgestaan en die hiernaar op zoek zijn, alsook voor de adoptiekinderen die op zoek zijn naar hun roots. Op 17 april 2008 zijn we van start gegaan te Leopoldsburg, maar we hebben nog veel opzoekingswerk voor de boeg vooraleer we deze mensen daadwerkelijk kunnen helpen. In Vlaanderen hebben we één zoekregister bij Gewenst Kind, waar deze mensen kunnen aankloppen, maar als we een blik werpen naar onze Waalse vrienden bij "Retrouvons-nous", zien we dat één enkel zoekregister niet voldoende is om de grote vraag opzoekingen te kunnen behartigen. Maralina wilt daarom een aanvulling worden en degenen begeleiden die de grote stap naar een bestuurlijke instantie niet alleen durven zetten. Wij bestaan uitsluitend uit vrijwilligers die zich deze problematiek aantrekken en ons motto luidt dat de privacy van de zoekende moeders/kinderen in eerste instantie gerespecteerd wordt.
Momenteel zijn we op zoek naar gegevens en cijfermateriaal aangaande de archieven van adoptiecentra in het verleden om onszelf te informeren en om nog een andere reden, die we hieronder verder uiteenzetten.
We hebben besloten om stap voor stap te beginnen en hebben het dichtsbijzijnde opvangtehuis onder de loep genomen, namelijk Tamar te Lommel. Na rondvraag bij Gewenst Kind en het huidige Tamar hebben we vernomen dat de archieven van Tamar aangaande de adoptiedossiers die niet door het NWK of K&G werden behandeld, zich bij adoptiecentrum De Mutsaard te Antwerpen bevond.
Gisteren hadden wij een afspraak met de directrice en Mevr. ....................... van de Mutsaard. Op voorhand hadden we hen een paar vragen voorgelegd waarop we, desondanks zij onderbezet zijn, antwoord hebben verkregen. We weten dat er vele dossiers van Tamar moedwillig zijn vernietigd, om de illegaliteit ervan te verdoezelen. Dat heeft een medewerkster van het toenmalige Tamar ons nog eens persoonlijk bevestigd. Maar toch waren we onthutst van de cijfers die we van Mevr. .................... hebben gekregen.
Zij hebben in totaal 100 dossiers van Tamar ontvangen!! (en dit handelt over een periode van 20 jaar!) Voor de periode 1970 - 1972 hebben zij GEEN enkel dossier ontvangen ?????? Voor de periode 1973 - 1982 hebben zij 82 dossiers ontvangen Voor de periode 1983 - 1990 hebben ze 18 dossiers ontvangen
Geen enkel adoptiedossier was er te vinden waarvan de bevalling in Frankrijk had plaats gevonden!! Alhoewel we met zekerheid weten dat vele vrouwen die opgenomen waren bij Tamar in Frankrijk bevallen zijn!! De medewerkster die wij hebben gesproken heeft zelf deelgenomen aan de clandestiene overbrenging van hoogzwangere meisjes, naar Frankrijk. Volgens haar hadden de zusters zelfs een appartement aan zee ter beschikking gekregen van adoptieouders, zodat zij niet zo ver meer moesten rijden bij hoogdringendheid!! Zij vertelde ook dat er dagelijks een sociaal verpleegster van Kind en Gezin (of het toenmalige NWK) in het opvangtehuis aanwezig was, waar de meisjes naar toe konden gaan met hun problemen. Heeft deze verpleegster dan nooit onregelmatigheden aangekaart? Werd de boekhouding van deze instellingen dan niet gecontroleerd? Waar is het geld gebleven van de illegale adopties? Overgedragen aan aan de congregatie? Aan de Kerk? Of blijven plakken aan de handen van de "verantwoordelijken"? Allemaal vragen waar we nooit waarheidsgetrouw antwoord over zullen krijgen.
Omdat we beseffen dat vele vrouwen die via Tamar (en andere adoptiecentra) in Frankrijk zijn bevallen, nooit of te nimmer hun kind zullen vinden (ook de adoptiekinderen zullen altijd in de onwetendheid van hun afstamming blijven leven) willen wij u vragen of het mogelijk is om na te gaan hoeveel adoptiedossiers van Tamar zich bij uw dienst bevinden en hoeveel dossiers er zijn waarvan de bevalling in Frankrijk plaats vond. In de toekomst willen we u ook vragen, indien mogelijk, om cijfermateriaal van huidige adoptiediensten die archieven bewaren van ontbonden adoptiediensten.
Deze cijfers willen wij gebruiken om de overheid opmerkzaam te maken dat het meestal een jarenlange calvarie is om moeder en kind terug te herenigen, als iedereen tenminste wilt meewerken. Dat er in vele gevallen nooit een happy end aan gekoppeld kan worden en dat de zoektoch van vele afstandmoeders en adoptiekinderen omschreven kan worden als het zoeken naar een naald in een torenhoge hooiberg. Wel, Mevrouw Chamon, u weet net als wij dat dit een waarheid is als een koe. Vele moeders en kinderen zullen nooit herenigd kunnen worden en dit niet alleen omdat de dossiers verdwenen zijn, maar ook omdat vele adoptiedocumenten en geboorteaktes valse gegevens bevatten.
Doch denken we dat er nog een opmerkelijk grote kans bestaat dat zij elkaar zouden kunnen terug vinden, mits er een DNA-databank voor hen zou worden opgericht. Dit klinkt misschien als een utopie in uw oren, maar voor ons is dit ook nog toekomstmuziek, doch hopen wij dat, eenmaal wij voldoende cijfermateriaal kunnen voorleggen aan de overheid, dat deze toekomstmuziek, reële waarheid wordt, maar dat kan enkel indien we steun krijgen van IEDEREEN! Daarom willen we informatie vergaren van elk erkend adoptiebureau dat nog archieven van toenmalige adoptiecentra beheren. En we hopen dat we hiervoor ook uw steun kunnen ontvangen.
We beseffen maar al te goed dat we tegen benen gaan schoppen van velen die liever het dekseltje op dit illegale adoptiepotje willen dichthouden, zodat hun "goede" naam of die van hun familie niet bezoedeld kan worden. Maar wat gebeurd is, is gebeurd. Dat kunnen we toch nooit meer goedmaken. Maar moeten de afstandmoeders en hun kinderen de dupe blijven van die misstap? Zij zijn niet uit op wraak, ze willen enkel weten. Weten dat hun kind gelukkig is, weten waar hun roots ligt, weten waarom zij ter adoptie zijn "afgestaan"!!! Gewoon die grote leegte invullen die al jaren bezit van hen genomen heeft.
We hopen ook steun te krijgen van politici. Als het via politieke weg niet haalbaar is, zullen we het langs juridische weg proberen. Hiervoor zijn we aan het overleggen met een advocatenbureau om te achterhalen of er toch mogelijkheden bestaan dat de afstanmoeders hun gelijk kunnen halen om zo toch nog iets te kunnen forceren. Er zijn al positieve tonen gezet, maar als we deze weg aan bewandelen zal het dekseltje van het illegale adoptiepotje daadwerkelijk geopend worden!
Dit klinkt of we jullie in een slecht daglicht willen plaatsen, maar dat is onze bedoeling in het geheel niet. We weten dat er vroeger andere zeden een rol speelden, maar dat neemt niet weg dat de onregelmatigheden en de illegale handelingen nooit of slecht gecontroleerd werden. Dat mag toch gezegd worden. Daarom is het nu onze, alsook uw taak en de taak van de overheid om deze moeders en hun kinderen te steunen en hen te helpen met alle mogelijke middelen om hen te kunnen herenigen.
Wij hopen op uw steun en wachten uw antwoord af.
Met vriendelijke groeten,
Deze mail werd verstuurd op 18 juni. Op 19 juni heb ik een erratum verstuurd omdat ik de cijfers van de adoptiedossiers had verwisseld. Tot op heden hebben we nog steeds geen antwoord op deze mail. Kind en Gezin blijkt stokdoof voor de problematiek van de afstandmoeders en adoptiekinderen. Maar wij geven niet op! Wij doen verder. Morgen lees je hier meer over.
Wat bezielt ons om ons de problematiek van de afstandmoeders aan te trekken? Wat bezielt ons om ons in te zetten voor hen? Wat bezielt ons om elke dag mails aan de lopende meter te versturen?
De drang naar RECHTVAARDIGHEID! Het gevecht tussen David en Goliath leek ook onrechtvaardig en toch.............
Deze moeders zijn al jaren op zoek naar hun kind. Een zoektocht die meestal eindigt op een dood spoor. Het jarenlange zoeken maakt hen moe, wanhopig. En niemand die hen een helpende hand toereikt of toch....?
Maralina zal samen met anderen proberen om de weg van hun zoektocht zo goed als mogelijk te effenen. Wij willen hun begeleiden naar hun hereniging. Geen wonder noch mirakel, kunnen we uit onze hoge hoed toveren, enkel een luisterend oor en hulp kunnen we hen bieden.
Rechtvaardigheid en erkenning, daar gaan wij voor. En ik zeg het nogmaals, als je niets van ons leest of niets van ons hoort is dit een teken dat we hard aan het werken zijn om die jarenlange zoektocht in te korten.
Op 19 juni jl. hebben we volgende erkende adoptiediensten aangeschreven en deze mail ter info ook doorgestuurd naar Kind en Gezin en Gewenst Kind :
Adoptiedienst Stedelijk Ziekenhuis Roeselare Adoptiedienst Sociaal Centrum De Visserij Gents Adoptiecentrum
Wij hadden hen volgende vragen gesteld :
1. Herbergt u archieven van ontbonden adoptiediensten? zo ja, welke?
2. Hoeveel adoptiedossiers bevinden er zich in uw archief : voor de periode 1960 -1969 voor de periode 1970 -1979 voor de periode 1980 -1990
3. Hoeveel dossiers, waarvan de bevalling in Frankrijk plaats vond, bevinden er zich in uw archieven?
Enkel Adoptiedienst Stedelijk Ziekenhuis Roeselare heeft hierop gereageerd en gaf ons het volgend antwoord :
1. Wij bezitten GEEN archieven van ontbonden adoptiediensten 2. Wij beschikken Niet over dossiers voor de periode 1960 - 1969 en 1970 - 1979 wij beschikken over 2 dossiers uit 1989 en 2 uit 1990 3. Wij beschikken NIET over dossiers van bevallingen in Frankrijk
Het is verbazend dat er zo weinig adoptiedossiers in de archieven bevinden. Is de grote meerderheid van deze dossiers dan gewoon verdwenen? Hoe kon dit gebeuren? Wie is hieraan schuldig?
Op 29 juni hebben we Kind en Gezin nogmaals aangeschreven om duidelijkheid te scheppen in het aantal dossiers dat nog voorhanden is in de archieven van de Centrale Autoriteit en in de archieven van de erkende adoptiedossiers.
Op 31 augustus heeft de cultuurmarkt 2008 plaats in Antwerpen. Her en der in het centrum worden er GRATIS optredens opgevoerd (of fragmenten van de nieuwe voorstellingen). Ook Maralina zal hier aanwezig zijn met de monoloog "Hilde's Zoon". Wij treden op in het Noordteater, Sint Nicolaasplaats en dit om 14 uur. Het Noordteater is gevestigd in een gezellig zaaltje in een historisch pand. Er zijn 88 zitplaatsten, dus wees op tijd! In augustus komt het volledige programma uit. Meer nieuws hierover zal ook op de weblog verschijnen. We hopen je daar te mogen begroeten!!
De afkorting DNA is afkomstig van het Engelse DeoxyriboNuclein Acid. In het Nederlands wordt dit vertaald met "desoxyribonucleïnezuur". DNA werd in 1869 ontdekt door de Zwitserse biochemicus JOHAN FRIEDRICH MIESCHER.
DNA is de drager van erfelijke informatie. Omdat geslachtscellen, als ze versmelten, ook hun DNA samenvoegen, zijn de eigenschappen van het nieuwe organisme op deze wijze van beide ouders afkomstig. Er bestaan twee verschillende types paterniteits- en materniteitstesten (vader- moederschapstesten) :
a. de PERSOONLIJKE test b. de RECHTSGELDIGE test
De persoonlijke test is niet rechtsgeldig en kan dus niet in rechtsprocedures gebruikt worden. Deze is enkel bedoeld om de familie te informeren. Bij een rechtsgeldige test moeten de identiteit van de personen die de stalen voor analyse afstaan door een officiële instantie geïdentificeerd worden. Er moet ook een kopie van de identiteitskaart gemaakt worden; deze officiële instanties kan een arts zijn die de stalen afneemt of een advocaat. De DNA-analyse is voor de beide testen dezelfde; enkel de procedure van de staalafname en de kostprijs is verschillend. In de meeste gevallen wordt geopteerd voor de persoonlijke test die makkelijk thuis kan gebeuren en goedkoper is, tenzij men de test in een rechtsprocedure wilt gebruiken.
Een DNA-staat kan worden afgenomen ofwel door een speekselstaaltje ofwel door een bloedstaal. Een speekselstaal is gemakkelijk en kan door uzelf thuis worden genomen. Een bloedstaal moet worden afgenomen door een arts, verpleegster of laborant.
Vandaag hebben we van Adoptiedienst De Mutsaard onthutsende cijfers gekregen over het archiefmateriaal van het voormalige Opvangtehuis Tamar, cijfers om van te huilen :
Tamar heeft in totaal 100 adoptiedossiers overgemaakt aan De Mutsaard!!
Voor de periode van 1970 - 1972 is er GEEN enkel adoptiedossier overgemaakt Voor de periode van 1973 - 1982 zijn er 82 dossiers overgemaakt Voor de periode van 1983 - 1990 zijn er 18 dossiers overgemaakt
Tot en met 1982 zwaaide Zr Marie-Johanne de scepter in Tamar. Bekijk de cijfers en woorden zijn hierbij overbodig.
Tot onze grote onstentenis blijkt dat er geen enkel adoptiedossier aanwezig is waarvan de bevalling in Frankrijk gebeurde!!!!
Toch weten we met zekerheid dat er VELE moeders bevallen zijn in Frankrijk. Zijn enkel hun dossiers vernietigd door een brandje of overstroming? Het natuurgeweld gaat wel zeer selectief te werk. Of zijn het mensenhanden geweest die deze dossiers "per ongeluk" in een vuurtje hebben laten vallen?????
- dat alle dossiers (lopende of afgehandelde) dienen te worden bezorgd bij Kind en Gezin indien een erkende adoptiedienst ophoudt te bestaan of indien de erkenning ervan wordt ingetrokken.
- dat alle adoptiedossiers vijftig jaar dienen te worden bewaard. Indien gedurende deze termijn niets met het dossier gebeurde, kan na verlopen termijn, het dossier verwijderd worden uit de archieven.
- dat geen dossier of element uit het dossier zonder toestemming van de betrokkene kan worden overgedragen of meegedeeld worden aan een andere adoptiediens of hulpverlenende instantie.
- dat Kind en Gezin wel toestemming kan verlenen tot overdracht indien twee erkende adoptiediensten, waarvan er één stopt, en enkel met toestemming van betrokkene(n), een akkoord hiervoor hebben gesloten.
- dat het adoptievonnis steeds wordt ingeschreven op de geboorteakte van het kind en bewaard wordt op de rechtbank van eerste aanleg.
- dat het wenselijk is dat adoptiediensten die beschikken over een erkenning, de dossiers bewaren.
- dat wanneer Bv. rootsvragen zich aandienen, het aangewezen is dat de adoptiedienst die het kind in een adoptiegezin plaatste, de begeleiding op zich neemt.
- dat overeenkomstig de wet van 8 december 1992 op de bescherming van de persoonlijke levenssfeer, iedereen toegang heeft tot de persoonsgegevens die op hem betrekking hebben.
- dat een adoptiedienst een geadopteerde geen inzage in zijn adoptiedossier kan weigeren.
- dat alle activiteiten van een erkende adoptiedienst onder toezicht staan van de Centrale Autoriteit (=Kind en Gezin)
Wil je meer te weten komen over afstandmoeders en adoptiekinderen die op zoek zijn naar elkaar? Dan hebben we hieronder enkele links die hier naar verwijzen :
Op 15 of 17 mei 1965 ben ik geboren te Villers-Semeusse in Frankrijk. Via het adoptiewerk van Thérèse Wante te Schoten (Antwerpen) in Huize Bambino werd ik geadopteerd door mensen in België. Twee jaar geleden leerde ik een hele lieve dame kennen die op het moment van mijn geboorte daar ook een kindje afstond. Ze vertelde me dat ze samen met 3 andere vrouwen in het moederhuis verbleef in de periode van midden mei 1965. De namen waren al dan niet fictief : LIES - INEKE - MARIE-FRANCOISE en Madame LAGRANGE. Als we alles nagaan zou ik op zoek moeten gaan naar Madame Lagrange. Het is een fictieve naam (misschien Verschuren of zo). Ze was weduwe (of eventueel gescheiden) van een arts die als specialiteit nierpathologie had en in HEERLEN (Nederland) werkte. Ze had ook nog drie dochters voor het afstandskindje. Ze was afkomstig van VOERENDAAL (Nederlands Limburg) en was erg gelovig. Ik bid dan ook God dat Hij me bij haar mag brengen. Op het moment van geboorte moet mijn geboortemoeder 39 of 40 jaar zijn geweest. Dus nu zou +/- 83 jaar zijn.
Hartelijk dank,
Monica Brando - Van Langendonck Ten Dorpelei 38 2640 Mortsel vlangend@telenet.be 0494 276 475
Een anoniem gedicht. Een anoniem gedicht aan "hem" die zo veel leed heeft veroorzaakt. ************
Helemaal niks vergeet je!!!! Geloof het maar niet!!!! Je sterft van binnen, en niemand die het ziet.
Hoeveel krabbels zal ik zoal gezet hebben ooit in mijn leven? Ik weet het niet. Steeds weer opnieuw en opnieuw en opnieuw word ik verscheurd door dit intense verdriet.
Een kind en een man........ een vader van een kind, hoog in aanzien door zijn vrouw en kind bemind. Vraag eens aan mij, wat ik van hem vind!!!??? Houden van, is dat niet iemand graag zien en vertrouwen? Samen aan iets bouwen?
Nu weet ik dat er fundamenten nodig zijn; maar ik was nog te klein, om te beseffen, dat wat er toen niet was, de steun en liefde van mijn moeder was.
Ik werd steeds stiller en zieker en ging gebogen onder een schuld. Want weer had ik zijn handen, al walgend op mijn jonge lijf geduld.
Als jij iets zegt, dan gaat zij dood!!! Het woog zo zwaar, zo zwaar als lood.
Dat was toen, en nu is nu, en eenmaal wordt het later, mijn wijn is op, ik drink alleen nog water.
Eens op een dag, als ik niet meer bang of klein zal zijn zal ik geen water meer drinken, maar weer wijn!!!
Dan zal ik zeggen : "Jij!!! Jij!!! Bent shit en stront je zat met je vuile poten aan mijn kont!!!!
Zoals ik al eerder heb geschreven, wanneer je niets van ons hoort zijn we druk bezig info en wetteksten aan het verzamelen voor onze hulp aan de afstandmoeders. Zo zijn we ook te weten gekomen dat de voormalige directrice van Tamar, de adoptiedossiers heeft overgedragen aan een instantie. Wij dachten onmiddellijk aan Kind en Gezin. Maar wat bleek? Enkel de dossiers die door het voormalige NWK (Nationaal Werk voor Kinderwelzijn = het huidige Kind en Gezin) waren behandeld, bevinden zich bij K&G. Wij hebben Tamar aangeschreven en daar bevestigden ze ons dat de dossiers werden overgedragen aan adoptiecentrum De Mutsaard te Antwerpen. Op 28 april mailden we hen volgende vragen toe : 1. Wanneer werden deze dossiers aan uw instelling toevertrouwd? 2. Zijn alle dossiers die toen door het toenmalige NWK behandeld werden, overgemaakt aan Kind en Gezin? 3. Welke andere instanties dan NWK hebben de dossiers van Tamar behandeld en kunnen deze instanties ook gecontacteerd worden? 4. Waar kunnen de afstandmoeders/adoptiekinderen deze dossiers raadplegen en welke formaliteiten moeten zij hiervoor vervullen? 5. kan men ons, indien mogelijk, de verschillende materniteiten geven waar deze moeders hun kind ter wereld brachten?
Op 6 mei hadden we nog steeds geen antwoord op onze mail en hebben hen nogmaals gecontacteerd. Op 7 mei kregen we antwoord dat de vragen werden overgemaakt aan de directrice, maar dat deze met verlof was tot medio mei. Op 21 mei kregen we antwoord in de zin van, ik citeer : "Beste, uw organistatie is ons totaal onbekend, daarom zouden wij u graag uitnodigen voor een gesprek zodat u zich kan voorstellen en wij uw vragen kunnen beantwoorden. Op dinsdag 17 juni om 13.30 verwachten wij u hier in de gebouwen van De Mutsaard, Karel Mirystraat 1, 2020 Antwerpen...................................................." Dat bevel (zo klinkt het toch) zullen we opvolgen en we hopen dat we antwoorden krijgen op AL onze vragen. Ik begin stilaan dat gevoel te krijgen dat onze afstandmoeders en adoptiekinderen moeten voelen tijdens hun zoektocht : afgewezen worden, aan het lijntje worden gehouden, alles een beetje vertragen zodat............. (zelf in te vullen), en ik kan je verzekeren dat is geen fijn gevoel. We houden jullie zeker op de hoogte van de antwoorden die we (hopelijk) zullen krijgen op 17 juni.
Er is nog steeds geen mirakel gebeurd. Ik ken mijn doopnaam en weet waar ik geboren ben. Nu wil ik alleen nog weten wie mijn geboortemoeder is en met de hulp van velen heb ik de piste "Agnes M.", zoals mijn moeder stond beschreven, verder uitgediept. En mijn volharding had succes want plots gebeurde het mirakel ............................ ik had haar gevonden! Nu moet ik niet verder meer zoeken. Ik weet wie ik ben. Agnes heeft op 21 oktober 2005 toegegeven dat ik haar dochter ben. Er zal nog veel water naar de zee moeten vloeien, maar ooit, misschien ooit zullen we elkaar ontmoeten. Maar ik heb wortels, een verleden, een oorsprong! Ik ben niet meer geboren onder "X". Juli 2007. Ik heb nog steeds geen teken van leven van moederszijde gezien. November 2007..... Ik heb al drie zinnen neergepend wat ooit een brief aan mijn moeder moet worden. Zal ik hem ooit afmaken? Ik weet het niet. Ik wil wel, maar ik heb angst. 3 januari 2008. Het is zover! Mijn brief is gepost. Het was moeilijk om de juiste woorden te vinden maar mijn vrienden hebben me steeds aangemoedigd om verder te schrijven. Ik heb niet veel hoop om iets van haar te horen want het was wel duidelijk haar keuze om me af te staan in 1958. Is zij in staat, na meer dan 50 jaar om van mening te veranderen? Ik hoop het.
Ik had dus een achternaam, een geboortedatum en een adres. Was dit echt van mijn moeder? Ik had de drang om me naar haar adres te begeven. Maar een controle van de kieslijsten liet blijken dat niemand met die naam op het adres woonde dat ik had. Maar ik gaf het niet op en begon de omliggenden gehuchten na te kijken. Maar dit was wel zoeken naar een naald in een hooiberg; Door de hulp van mijn huisarts heb ik mijn medisch dossier gevonden. Tot mijn onstentenis las ik dat mijn geboortemoeder me vier dagen lang had gevoed. Bizar toch! Toch zeker voor iemand die haar kind wilde afstaan. Was dit dan wel haar vrije keuze geweest? Ik begon te twijfelen. En het geluk bleef aan mijn zijde. Na jaren van volharding heb ik eindelijk mijn geboortebewijs gevonden (alles hing gewoon af van de goede wil van de procureur). Er is helemaal nog geen mirakel gebeurd, maar ik weet mijn eigenlijke naam : Veronique. En ik ben helemaal niet geboren in het ziekenhuis, zoals op alle documenten stond vermeld. Ik ben thuis bij een vroedvrouw geboren. Ik heb haar kunnen opsporen, maar ook zij bleek reeds overleden te zijn. Tijdens mijn zoektocht heb ik regelmatig de dood tegen gekomen (omdat iedereen die iets zou weten van mijn geboorte, nu bejaard of overleden was) en steeds werd er dan weer een deur gesloten. Ik ontdekte ook dat ik op mijn geboortedag was gedoopt. Onder een valse naam heb ik de doopregisters nageplozen en vond er mijn gegevens, mooi en netjes genoteerd. .............................. wordt vervolgd.......
"Het" weten, als dusdanig, dat is wat ik wil. Ik wil eerst precisiëren dat ik geen wrok koester, geen enkele agressie vertoon en niets wil van jullie. Ik wil enkel maar weten. "Het" weten voor mezelf, "het" weten voor mijn kinderen, "het" weten voor mijn gemoedsrust en er zo voor te zorgen dat ik meer van mezelf kan houden. Ik bots steeds op een muur van stilzwijgen aan de kant van mijn adoptieouders. "Je moet niets weten over je geboortemoeder, dat leidt tot niets. In elk geval, ze wilde je niet eens, ze hield niet van je want ze heeft je verlaten"! Dat heb ik dkwijls moeten horen. Maar ik blijf mezelf overtuigen dat zij iets moeten weten daar mijn adoptieouders me hebben verkregen via een relatie, die ze hiervoor hebben aangesproken. Gedurende jaren waren mijn opzoekingen hopeloos want er bleek geen enkele administratieve mogelijkheid te vinden om verder in mijn verleden te duiken. Doch alle wetten, hoe wreed of hoe dom ze ook waren, evolueren mee met de tijd. Het recht om de dossiers in te kijken is daar het bewijs van, zelfs als dit in de praktijk niet altijd zo evident blijkt te zijn. De laatste jaren boeken we vooruitgang, daar de media zich interesseert in de mensen die op zoek zijn naar hun wortels. ........................ Het is door naar een TV-reportage te kijken dat ik wist dat ik niet alleen stond in mijn zoektocht naar mijn geboortemoeder, maar dat er hieroor ook instanties bestonden, dat er mensen waren die me konden helpen. ...................... Sinds 1996, met veel geduld en wachten, met hoop en vertwijfeling heb ik toch enkele inlichtingen van mijn verleden kunnen bekomen. ...................... Ik mocht mijn dossier inzien en heb het geluk gehad dat een sociaal-assistent enkele opmerkingen had neergepend in de kantlijn van het proces-verbaal van afstand. Ik heb deze assistent kunnen traceren, maar ze bleek reeds enkele jaren geleden, overleden te zijn. Ik had ontdekt dat mijn geboortemoeder Agnes heette en dat ze indertijd "sekretariaat" studeerde aan een privéschool en dat haar ouders me niet wilden opnemen in hun familie. Mijn vader zou toen ook een student geweest zijn van 22 jaar. Zijn vader was architect en ook hij wilde niet met een kind opgescheept zitten. Ik schreef brieven : brieven naar de gemeente waar mijn geboortemoeder vroeger was ingeschreven, brieven naar haar school. Ik kreeg een achternaam,geboortedatum en een oud adres van haar. Was dit echt mijn moeder? Was dit de juiste info omtrent haar? ...................... Morgen meer.
Normaal had ik hier niet geschreven, maar het geluk was bij me en na jaren van intens zoeken heb ik eindelijk gevonden wat ik zocht...... namelijk mijn geboortemoeder. Ik heb een lange weg afgelegd vol met valsstrikken, leugens, hoop, illusies en tegenslagen..... Maar mijn geluk is nu onbeschrijfbaar en ik wens dit gevoel ook voor allen die nog steeds op zoek zijn naar hun verleden. Ik heb één goede raad : verlies nooit ofte nimmer je HOOP! Ik eindig hiermee en wens iedereen die dit leest alle geluk van de wereld toe. Na regen komt immers zonnenschijn en meestal verschijnt er dan een mooie, kleurige regenboog aan de hemel. anoniem
Als je oog per ongeluk op deze blog valt, weet dan dat dit berichtje voor jou is. Je hebt me op 28 december 1972 om 02.00 uur ter wereld gebracht in een landelijk ziekenhuis en gaf Claude op als mijn naam. Weet je, ik zou graag mijn verleden kennen, mijn wortels. En er is niemand anders dan jij die me dit alles kan vertellen. Ik veroordeel je helemaal niet want je zult wel redenen gehad hebben om me af te staan. Ik heb fantastische ouders die me overstelpen met liefde en ben gelukkig, maar er ontbreekt iets. De band met jou! Ik zou graag momenten met je willen delen om je beter te leren kennen. We zullen zeker enkele gemeenschappelijke trekjes hebben. En jij moet, zoals ik, ook lijden onder onze scheiding, daar ben ik zeker van. Elke 28ste december zeg ik tegen mezelf dat jij, ergens ter wereld, aan me denkt. Ikzelf heb je al die jaren nooit vergeten, zelfs al ken ik je niet. Want jij hebt me het leven geschonken en deze band zal nooit verbroken worden. Jij maakt deel uit van mijn leven, zoals ik deel uitmaak van het jouwe. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik je ooit kan ontmoeten. Ik heb hiervoor al heel wat speurwerk verricht, maar mijn dossier blijft nog steeds leeg. Daarom laat ik deze oproep verschijnen, zoals iemand die een bericht in een fles stopt en die in zee gooit, in de hoop dat de juiste persoon hem vindt. In elk geval wil ik je huidige leven niet verstoren en ik ben er zelfs mee akkoord om elkaar te ontmoeten in alle diskretie. Misschien heb ik wel een half-broer of half-zus. Misschien draag je dit geheim in je eentje en stilletjes mee in je hart. Maar laat me helpen om je draaglast te verlichten en deel je geheim met mij. Wij zijn gebonden voor het leven, en niemand kan hieraan iets veranderen. Jouw bloed stroomt in mijn aders, ik ben een deel van jou. Dat is nu eenmaal ons noodlot. Ik hoop dat je dit berichtje leest en me antwoordt. Tot binnenkort,
Mag ik jullie iets vragen? Wij willen onze blog levend houden en dat kan enkel als er regelmatig wat verschijnt. Nu zien jullie zelf dat het van 20 mei geleden is dat er nog iets werd geschreven op onze blog. Bestaat Maralina dan nog? Natuurlijk! Het is niet omdat jullie niets van ons horen, dat wij met onze vingers zitten te draaien, integendeel! Achter de schermen lobbyen we volop met bekende mensen om de problematiek van de moeders op afstand en hun kinderen in de belangstelling te brengen. Maar we doen dat nadat we van het werk komen. En we hebben ook maar twee handen. Onze nederlandstalige documentatiesites zijn bijna allemaal uitgeput, daarom zoeken we nu op de franstalige sites naar de problematiek van geboren te worden onder "X". Maar deze documentatie moet eerst nog vertaald worden en daar kruipt veel tijd in. Daarom wil ik jullie vragen om ons te helpen door ons te mailen. "Mailen? OK, maar wat?" zullen jullie denken. Mail ons jullie mening over deze problematiek, mail een gedicht, een verhaal, alles dat rond onze afstandmoeders en adoptiekinderen draait mogen jullie doormailen. Doe het! En wij zorgen dat het op de blog verschijnt. Wij hopen gauw iets van jullie te horen.
Ja, lieve mensen, ik heb jullie hulp nodig. Ik ben info aan het verzamelen over het vroegere Tamar dat gevestigd was op de zolderverdieping in de middenbeuk van het ziekenhuis Maria Middelares te Lommel. Maar er zitten nog vele gaten in mijn informatie daaromtrent. Hier volgen enkele vragen, die ik nog zou willen aanvullen. Hoe was de inrichting van de zolderverdieping? Waren er toiletten? Was er wasgelegenheid? Hoe verliep de dagindeling? Mochten de jonge, zwangere vrouwen hun persoonlijke spulletjes behouden tijdens hun verblijf aldaar? Mochten ze hun eigen kleding dragen of kregen ze een soort uniform aan? Wat deden ze als ze niet moesten werken aan die tapijtjes? Waar aten ze? Waren er meisjes bij die in het ziekenhuis hielpen nadat ze bevallen waren? Werd hen medicatie verschaft? Alles wat jullie weten over het Tamar uit de beginjaren '70 mogen jullie ons doormailen. Waarom deze info? Ik zou hiermee wat meer willen doen. We brengen nu de monoloog over Hilde en beschrijven een beetje hoe de zolderverdieping er uit ziet, maar hoe men echt leefde op deze zolder is ons onbekend. Willen jullie ons aub hiermee helpen? Alvast bedankt!
