Wat moet je elke dag op de blog schrijven? De ene dag gaat dit vlotjes, de andere iets minder en soms zit je uren voor het scherm en gebeurt er helemaal niets. Toch probeer ik elke dag iets neer te pennen, maar er gaat hier eerst ook nog veel opzoekingswerk vooraf. Daarom roep ik jullie hulp in. Indien jullie over de problematiek van de afstandmoeders en hun zoektocht naar hun kind of over de verwachtingen van adoptiekinderen of over alles wat rond dit item draait, iets wilt vertellen, is dat ook zeer welkom. Klik hiervoor "E-mail mij" aan en mail me jullie verhaal of jullie bemerkingen of suggesties door en ik zorg dat dit op onze weblog terecht komt. Indien je je naam niet wilt vermeld zien, schrijf er dat dan even bij.
Ben je lid van een vereniging en wil je een gespreksavond inrichten? Wil je meer te weten komen over de moeders op afstand? Heb je interesse om de monoloog "Hilde's zoon" te zien? Wel, waarom nodig je Maralina dan niet uit? Angelina en ik komen graag de problematiek over de afstandmoeders toelichten. Eerst maken jullie kennis met het levensverhaal van Hilde en daarna zal Angelina je meer uitleg geven over deze problematiek en over de doelstelling van Maralina. Om de kennismaking tussen publiek en Maralina te stimuleren komen we gratis naar je vereniging. Wij vragen enkel onze vervoerskosten terug.
Zoals ik gisteren al schreef : onbekend is onbemind. Velen hebben ons in de krant gezien en vandaag hadden we al vele reakties van gewone mensen op straat. Mensen die nieuwsgierig waren, die meer wilden weten over Maralina. En zo worden de problemen omtrent de zoektocht van onze moeders op afstand weer bespreekbaar. De krantenlezers beginnen na te denken en wij hopen dat dit nog verder mag evalueren. Deze avond hebben we onze eerste gespreksavond en we zijn er klaar voor. Danny, onze therapeut zal de moderator zijn tijdens deze gespreksavond. Voor onze nieuwe gasten op onze weblog. Contacteer ons gerust of laat een reactie achter of schrijf iets in het gastenboek. Wij antwoorden steeds terug of laten je iets weten. Indien er mensen zijn die hun verhaal kwijt willen, kunnen ze op deze blog mijn mailbox openen en me mailen. Automatisch zal je mail naar collega Angelina, die orthopedagoog is, doorgestuurd worden en zij zal je verhaal ter harte nemen. En vergeet niet, zonder jullie zijn we alleen twee idealisten die niet veel kunnen bereiken, maar als jullie achter ons staan, zullen we de politici kunnen wakker schudden en een DNA-databank eisen om vele afstandmoeders en adoptiekinderen terug te herenigen.
MOEDER WORD JE BIJ DE BEVALLING. MOEDER BLIJF JE HEEL JE LEVEN.
Sorry, maar ik raakte niet op de blog om een artikeltje te schrijven. De blog kende me niet meer! Waarschijnlijk omdat ik er enkele dagen niet op geschreven had. Maar ik heb beloofd om wat meer te schrijven en zie, alles is weer koek en ei. Maralina begint vorm te krijgen. Maralina begint in de belangstelling te komen.Gisteren stonden we met een groot artikel in Het Laatste Nieuws, deze week moet je de Weekkrant maar eens openslaan en dan het Nieuwsblad niet vergeten. We staan er steeds met een foto in van Angelina en mij. En neen, dat is niet omdat we mediageil zijn. Integendeel. Maar onbekend is onbemind. Daarom onze foto in de krant. Maralina was tot voor kort een belangengroep zonder gezicht, maar nu kun je er zelfs al twee gezichten opplakken. En beste mensen, als je ons herkent op straat of in de winkel, je mag ons steeds aanklampen met vragen, suggesties of bemerkingen aangaande Maralina. Wij zullen je in de mate van het mogelijke eerlijk antwoorden of als we niet zeker zijn, de antwoorden voor je opzoeken.
Verder wil ik nog wel even opmerken dat in het artikel dat ik gisteren in Het Laatste Nieuws heb gelezen, Hilde NOOIT een document van afstand heeft ondertekend. Haar kind werd haar zonder pardon afgenomen. Bij andere vrouwen werd deze werkwijze, zoals beschreven in het artikel (dat zij dit document moesten tekenen tijdens hun laatste en zwaarste weeën) wel toegepast.
Deze avond hebben we onze gespreksavond in het Cultuur Centrum te Leopoldsburg om 20.00 u. Er zijn nog plaatsen vrij. Dus haast je! Je kan dan kennis maken met ons en een leerrijke gespreksavond beleven met Danny Van Baekel. Laat Angelina wel iets weten op GSM : 0476/710452. Wij kijken al uit naar jullie komst.
Moederdag, een dag die de gecompliceerde wonde weer openmaakt. Een dag die voor een afstandmoeder weer vele herinneringen met zich meebrengt. Een dag waarin de leegte groter wordt. Weer een jaar voorbij zonder hun kind, een jaar waarin ze alle moeite hebben moeten doen om hun hoofd boven water te houden, een jaar van stilzwijgen, een jaar van geheimhouding, ontkenning......
Hieronder vinden jullie enkele schrijnende uitspraken van moeders die onder dwang hun kind hebben moeten afstaan :
- "Ik had tegen niemand gezegd dat ik was verkracht. Doch mijn ouders wilden me persé aan mijn verkrachter koppelen, tot zij erachter kwamen dat hij voor niets deugde. Toen werd er beslist dat ik mijn kind moest afstaan". - "Ik heb die beslissing niet genomen, het was de beslissing van mijn ouders". - "Ik heb mijn zoon nooit mogen zien. Ik kreeg zelfs een handdoek over mijn gezicht toen hij geboren werd". - "De dag van mijn bevalling was de zwaarste in mijn leven. Ik heb me nooit eenzamer gevoeld als toen". - "Na de ondertekening van afstand stond ik ... alleen. Wat een leegte. Wat een amputatie. Staan ze er wel bij stil wat ze ons aandoen"? - "Mijn ouders voelden zich ten schande gezet en 'besmet' door mijn zwangerschap op 16-jarige leeftijd. Ik had de keuze : ofwel het huis verlaten of afstand doen van mijn kind". - "Je wordt als het ware gedwongen om te leven met twee persoonlijkheden : de ene die zwanger is en de andere die gewoon doorleeft alsof er niets aan de hand is". - "Ik kon het kind niet houden, werd me gezegd. Het kind zou sowieso naar een tehuis worden overgebracht. Ik moest afstand doen van mijn kind en zou dan weer aan het gewone leven kunnen deelnemen". - "Ik heb nooit met iemand over mijn kind gepraat. Je praat er niet over, het is er gewoon niet!" - "De geboorte van mijn kind had eigenlijk het einde moeten zijn van een heel lastige periode. Maar het bleek het begin te zijn van een leven vol schuldgevoel, pijn en elke dag denken aan je kind. - "Nadat je kind bij je is weggenomen wil je dat het gevoel van leegte overgaat. Maar het gaat niet over. Het beïnvloedt je ganse leven."
Zo kunnen we nog lang doorgaan. Maar weet dat elke afstand van een kind, een achtergrond heeft. Men geeft zijn kind niet zomaar weg!
Aan alle moeders die hun kind hebben afgestaan wens ik toch een moederdag toe. Want iedereen die bevallen is van een kind is en blijft MOEDER!
- dat duizenden mensen op zoek zijn naar vader, hun moeder, een zus of een broer? - dat vele geadopteerden zich afvragen of hun adoptie wel correct is behandeld? - dat er een groei is van het aantal geadopteerden dat op zoek is naar de waarheid achter hun dossier? - dat er een puzzelstukje ontbreekt in hun leven? - dat wel moet opgemerkt worden dat niet iedereen op zoek is naar zijn roots? - dat adoptiekinderen vaker last hebben van psychische problemen dan kinderen die bij hun eigen ouders opgroeien? - dat er ook adoptiekinderen zijn die hechtingsstoornissen vertonen? Ze kunnen zich niet hechten aan hun nieuwe familie/omgeving. - dat bij de meeste adoptiekinderen de vraag komt opzetten :"Waarom ben ik afgestaan?"? - dat zij zich ook afvragen of zij een goede moeder/vader zouden kunnen zijn? - dat geadopteerden hun afstamming willen kennen om die kennis later door te geven aan hun kinderen? - dat de meeste adoptiekinderen hun zoektocht beginnen tussen hun twintigste en dertigste? - dat zij, en dan spreken we nog alleen maar van de landelijke adopties, vaak tegen muren botsen? - dat zij, doordat er vele adoptiedossiers zijn vernietigd, nooit hun geboorteouders zullen vinden? - dat zij dan enkel geholpen kunnen worden door een zoekertje te plaatsen in een zoekregister? - dat er in België slechts één erkend zoekregister is? - dat niet alle archieven van adoptiedossiers zich daar bevinden? - dat men in de huidige samenleving er toch moet over nadenken dat adoptie niet heilig is? - dat er dikwijls niet naar het belang van het kind wordt gekeken, maar enkel naar het eigenbelang? - dat er ook nog zo iets bestaat als adoptie op afstand, waar het kind in zijn vertrouwde omgeving kan blijven?
Geboortemoeders dragen meestal een groot geheim met zich mee. Een geheim dat zij reeds bevallen geweest zijn van een kind, dat zij vrijwillig of gedwongen hebben afgestaan. Al jarenlang zwijgen deze moeders. Ze zwijgen omdat ze bang zijn om slecht gevonden te worden, een ontaarde moeder. Velen werden immers met de vinger gewezen omdat ze zwanger waren voor er sprake was van een huwelijk! Zij hadden in die tijd niet te kiezen, ze moesten luisteren, gehoorzamen.
Maar afstand doen van een pasgeboren kind blijft voor deze moeders een traumatische beleving. Vele moeders die vroeger, vrijwillig afstand hebben gedaan van hun kind, stonden niet stil bij de gevolgen hiervan. Ze zijn tevreden met het gezin dat ze nu hebben, maar voelen nog steeds een leegte die niet opgevuld raakt.
Dit grote geheim dat ze met zich mee dragen, maakt vele moeders eenzaam. Hoe meer jaren er verstrijken, hoe groter de eenzaamheid wordt. En voor sommigen wordt deze eenzaamheid een loodzwaar kruis dat ze met zich mee slepen. Ze moeten liegen, ontkennen en verzwijgen om de goede naam van de familie niet te schande te maken. En met niemand kunnen ze hierover praten.
Duizenden moeders zijn nu nog op zoek naar hun kind om de leegte die zij reeds jaren voelen, op te vullen en om te weten dat hun kind geluk heeft gekend. De boosheid, de angst, het verdriet, de beproevingen van hun grote geheim, allen drukken ze een stempel op de ziel van deze geboortemoeders. Zij zijn nooit begeleid geweest zoals de geboorteouders van heden. Ze hebben meestal nooit vrijwillig toegestemd in de afstand van hun kind. Daarom is het nu tijd dat zij erkenning krijgen! Dat zij een stem krijgen! Dat zij het recht krijgen om te weten waar hun kind verblijft!
Op 15 mei om 20.00 u in het Cultuur Centrum van Leopoldsburg, houden wij een gespreksavond over contextuele benadering. Contextuele benadering. Wat is dat in feite?
Ieder mens maakt deel uit van een familiaal netwerk van verhoudingen. Het verwijst naar de omgeving waarin menselijk gedrag voorkomt want de mens is geen mens zonder de ander. Door aan de ander te geven, door zorg te dragen en verantwoordelijk te zijn voor de ander, met name voor zijn ouders en zijn kinderen, wordt de mens werkelijk vrij en ontvangt hij dus zelf. De weg naar vrijheid wordt dus niet gevonden door eigen belang voorop te stellen, doch door rekening te houden met de belangen van de ander.
Contextuele benadering kan men onder verdelen in vier dimensies :
- we moeten eerst kijken naar de feiten die het bestaan van de persoon beïnvloeden : ziekte, gezondheid, erfelijkheid, echtscheiding, dood van een ouder, werkloosheid, natuurrampen, geslacht, sociaal-economische klasse......... We gaan er immers van uit dat de feiten uit het leven van een ouder ook voor de kinderen gevolgen hebben.
- Hoe hebben de personen deze feiten en gebeurtenissen uit hun leven verwerkt? Welke gevolgen hebben zij gehad voor hun ontwikkeling? Hoe voelen zij zich? Hoe denken ze? Hoe beleven ze zichzelf en de anderen?
- De patronen van waarneembaar gedrag en communicatie tussen personen : gezinsstructuren, systeemregels........
- Het evenwicht tussen geven en ontvangen. Loyaliteit, vertrouwen, betrouwbaarheid, verdiensten en schuld vallen hierin. (bv door dingen van mezelf te projecteren op een ander, doe ik die ander tekort).
Dus in het kort : Als er thuis of op de werkvloer conflicten ontstaan tussen twee mensen zal de therapeut deze vier dimensies onder de loep nemen om deze mensen te te begrijpen en om ze te motiveren tot verandering en begrip van recht en rechtvaardigheid. Deze gespreksavond is voor iedereen toegankelijk. Iedereen heeft al eens een conflict binnen de familie, op het werk, in de vereniging. En hoe moet hier mee omgegaan worden? Kom op 15 mei naar het CC te Leopoldsburg en Danny, onze therapeut zal het u zeggen.
We're back in town! Waaw, we hebben een mooie namiddag beleefd in Bornem! We hebben cultuur opgesnoven op "U" tegen te zeggen en dat kwam allemaal van amateurgezelschappen. De opkomst van het publiek was niet zo talrijk, maar daar zal het zonnetje wel de grote boosdoener van zijn geweest! Toch hebben we ons beste beentje weer voorgezet en Limburg en de afstandmoeders van zich laten spreken. In het begin was ik wel zenuwachtig want het voorstukje werd ineens langer (de technicus liet mijn CD wat verder doorlopen dan normaal) en ik heb hier en daar wel zeer merkwaardige versprekingen gedaan. Zo moest ik over illegale adopties spreken, maar maakte hiervan 'illegaties". Maar deze keer werd ik niet meer levend dan dood naar boven gesleurd en werden er geen deuren dichtgesnauwd (versprekingen die ik al eens eerder had gemaakt, ja ik ben ook maar een mens en soms wel een heel verstrooide). Maar de boodschap was overgekomen dat zag ik aan het publiek toen het de zaal verliet. En dat is toch het voornaamste, of niet soms? En hierbij wil ik José, Jeanine, Mariata en Rob bedanken voor hun aanwezigheid te Bornem. Dat was een grote steun van ons. En neen, jullie hoeven de monoloog geen vierde keer meer te zien. Misschien kunnen jullie hem binnenkort ook gaan opvoeren, de tekst zullen jullie onderhand wel kennen. Toch bedankt!! En zo beginnen we morgen, vol energie en goede moed, een volgende week en hopen dat we reakties krijgen op ons schrijven en op ons optreden. Tot morgen of zo.
Wat vonden jullie van het weertje vandaag? Formidabel hé! Ook genoten van het zonnetje, terug wat energie op gedaan? Wij wel, hoor. We hebben genoeg energie om met volle moed aan een volgende week te beginnen, maar eerst moeten we morgen Limburg vertegenwoordigen op de Toneelhappening te Bornem. En wij vertegenwoordigen niet alleen Limburg, maar alle afstandmoeders uit heel Vlaanderen! Voor hen brengen wij die monoloog, voor hen spreken wij, voor hen werken wij voor en achter de schermen. Om hen terug in de belangstelling te brengen, om dit item terug bespreekbaar te maken, om hen de rechten te laten toekennen die zij verdienen. En zoals het zonnetje nu schijnt hoog in the sky, zo hopen we ooit bij vele afstandmoeders dit zonnetje terug in hun ogen te vinden. We moeten nog veel werk verrichten, veel mensen over de brug halen, maar die "ooit" gaat er komen, wees daar zeker van! Morgen vertel ik jullie de afloop van de Toneelhappening, maar 't kan laat worden.
Lang geleden, hé. Nu moet je niet denken, omdat je niets van ons hoort dat we met onze duimen zitten te draaien. Integendeel! Ik zal je even vertellen wat Angelina en ik deze week zoal hebben uitgevoerd in naam van Maralina :
- wetteksten en decreten opgezocht in verband met adopties en archieven - en iets minder dan de helft hiervan al gelezen.
- Navraag gedaan waar de archieven van de adoptiedossiers van Tamar worden bewaard. Eerst Kind en Gezin aangeschreven. Maar volgens K&G worden bij hen enkel de adoptiedossiers bijgehouden die ooit door NKW (Nationaal Kinderwelzijn) zijn behandeld. De adoptiedossiers die door andere instanties zijn behandeld zijn eigen aan het archief van Tamar- Dan maar Tamar/Lommel gecontacteerd. Volgens hen zijn de archieven van Tamar door de vorige directie overgebracht naar de Mutsaard. Van hen hebben we nog geen bevestiging gekregen. Volgende week weten we misschien meer.
- Feedback van de toneelhappening Limburg besproken met mijn coach en de monoloog aangepast en nogmaals gerepeteerd. Elke dag de tekst nogmaals doorgenomen.
- omdat we nog geen antwoord hadden gekregen op onze vraag aan een politicus, die wij hadden aangeschreven om voor de afstandmoeders te pleiten voor een DNA-databank, terug navraag gedaan of deze politicus toch bereid is om de afstandmoeders te helpen. Volgende week misschien meer (als we al antwoord krijgen).
- Verschillende sites bezocht van vrouwenbewegingen en -verenigingen en deze aangeschreven.
- Verschillende mensen aangeschreven die op het spoorzoekersbord van Adoptietrefpunt.nl een zoekertje hadden geplaatst.
- Geantwoord op een verzoek van Adoptietrefpunt.nl om iets over Maralina te schrijven (ontstaan en doelstelling).
- Een dagje vrij genomen om te ontspannen en dan nog wat klasseerwerk en de week was om.
Zondag 4 mei is het zover!! Dan vertegenwoordigen wij Limburg op de Happening 2008 te Bornem met onze monoloog "Hilde's zoon". Voor ons betekent dit, dat wij onze boodschap verder over de Limburgse grens kunnen brengen. Dat wij de problematiek van onze moeders op afstand bespreekbaar maken voor gans Vlaanderen. En wees ervan overtuigd dat deze monoloog achteraf, mening mens aan het denken zet.
Wil jij er ook bij zijn? Dat kan! Vanaf 14.00 u. kan je genieten van theater. In verschillende zalen in het CC Ter Dilft te Bornem worden optredens verzorgd door geselecteerde amateurgezelschappen en word je ondergedompeld in een verscheidenheid van podiumkunsten. En deze kleurrijke theaternamiddag is volledig gratis!!! Maar om 16.00 u. verwachten wij jou in de zaal "zolder links" voor onze monoloog. Je kan er nadien ook spreken met Angelina die je uitleg over ons project kan geven samen met onze folder van Maralina.
Adres : CC Ter Dilft -Sint-Amandsesteenweg 41 - 2880 Bornem (makkelijk om je GPS in te stellen)
- Vanuit Brussel : A12 (A'pen via Boom) - afrit Dendermonde/Sint-Niklaas/Temse. Je volgt richting Sint-Niklaas. Aan de eerste verkeerslichten na Mc Donalds (sluikreklame), sla je linksaf en volgt rechtdoor de wegwijzers naar Ter Dilft. - Vanuit A'pen : E17 richting Gent - afrit Sint-Niklaas/Temse - Je volgt richting Temse over de lange Scheldebrug en een paar Km verder aan verkeerslichten met aan de linkerkant "Fabriek Friesland" (weer sluikreklame) volg je de pijlen naar centrum en naar het cultuurcentrum. of je kiest de A12 richting Brussel - afrit Sint-Niklaas/Temse/Dendermonde - en je volgt dezefde instructies als de mensen die van Brussel komen. - Vanuit Gent : E17 richting A'pen - afrit Sint-Niklaas/Temse - je volgt dezelfde route als de mensen die van A'pen komen.
- Alle lopende en afgehandelde adoptiedossiers dienen te worden overgemaakt aan Kind en Gezin indien een erkende adoptiedienst ophoudt te bestaan of indien de erkenning wordt ingetrokken.
- Vijftig jaar lang worden deze adoptiedossiers bewaard. Indien na deze tijd niets met het dossier gebeurde kan het uit het archief worden verwijderd.
- Geen dossier of elementen uit het dossier kan zonder toestemming van de betrokkene(n) overgemaakt worden of meegedeeld worden aan een andere adoptiedienst of hulpverlenende instantie.
- Indien een adoptiedienst stopt en een akkoord heeft gesloten met een andere erkende adoptiedienst, èn met toestemming van de betrokkenen, kan een nog in behandeling zijnde dossier worden overgedragen, mits toestemming van Kind en Gezin.
-Bij interlandelijke adoptie wordt het volledige gezinsdossier bewaard bij de adoptiedienst. Bij opheffing of intrekking van de erkenning worden de afgehandelde dossiers en de nog in behandeling zijnde dossiers overgedragen aan de Vlaamse Centrale Autoriteit - Hallepoort 27 te 1060 Brussel. Email : info@kindengezin.be
- Voor de adopties die gebeurden voor het decreet, houdende de erkenning van adoptiediensten van 3 mei 1989, werden vele adopties uitgevoerd door niet-erkende instanties en deze adoptiedossiers zijn niet altijd terug te vinden. De geboorteakte waarop het adoptievonnis wordt ingeschreven wordt bewaard op de rechtbank van eerste aanleg.
-Overeenkomstig de wet van 8 december 1992 op de bescherming van de persoonlijke levenssfeer, heeft iedereen toegang tot de persoonsgegevens die op hem betrekking hebben. Een adoptiedienst kan een geadopteerde dus geen inzage in zijn adoptiedossier weigeren. De dossiers zijn toegankelijk via de leidinggevende persoon van de adoptiedienst.
- In gevallen dat er misbruik wordt gemaakt van de machtspositie bij inzage van hun adoptiedossier is het de taak van de Centrale Autoriteit om in te grijpen.
Omdat de moeders op afstand veelal een slachtoffer waren van incest of verkrachting volgt hier een impressie van een incestslachtoffer.
Stil, verstijfd en angstig lag ik in het grote bed, jij kroop naast me, zoals je had gezegd. Je smerige, eeltige handen dwaalden over mij, knepen in mijn borsten, streelden mijn zij. Maar ik wilde dit helemaal niet! Was enkel zo breekbaar als riet.
Het voelde niet goed aan, het was niet juist! Maar ik was bang van je vuist. Jaren heb je me misbruikt onder het mom van eenzaamheid. Jarenlang leverde ik telkens weer een emotionele strijd.
Maar jij was enkel uit op sexuele genoegens, zonder rekening te houden met je dochters diepste gevoelens. Want dit was immers een geheimpje tussen jou en mij, dat moest ik toch plechtig beloven, en toen nam je mij.
Decennia lang dacht ik dat niemand dit smerig vehaal kende, totdat op een dag en iemand uit de familiekring bekende : "Ik heb altijd gedacht dat er hier iets niet pluis was"! en dat was alsof die mij een harde klap in mijn gezicht gaf.
Al die tijd was er iemand hiervan min of meer op de hoogte geweest, maar heeft nooit hulp geboden; onze goede naam kwam eerst!! Neen, pa, ik zal dit nooit kunnen vergeten, laat staan je vergeven, IK ben IK en moet nu verder met MIJN leven!
Vele adoptiekinderen ontwikkelen zich normaal en vertonen niet meer probleemgedrag dan andere kinderen en vinden gewoonlijk hun weg door het leven. Toch zijn er adoptiekinderen die gedragsstoornissen vertonen. "En waarom?", zou je hier denken. "Ze hebben het toch goed". Deze adoptiekinderen hebben op de basisschool en zeker tijdens de puberteit meer problemen dan eigen kinderen. Ze moeten de onzekere en nieuwe weg van de puberteit proberen te volgen en komen in een dubbele identiteitscrisis terecht. En tijdens deze zoektocht kunnen zij op een zijspoor stoten en dan komt het tot problemen die soms ernstige gevolgen kunnen aannemen.. Het is een fabeltje dat enkel geadopteerde pubers beginnen te zoeken naar hun roots. Het begint reeds vroeger. Op de leeftijd van zes, zeven jaar begint een kind al na te denken over : "Iemand heeft me afgestaan". "Waarom"? En dat besef dat ze ooit werden afgestaan, loopt als een rode draad door hun leven, zelfs met de beste zorgen van de adoptieouders kan men dit niet verloochenen. Ze hebben veelal het gevoel dat ze iets missen. Dit gemis schrijft men toe aan de band met de biologische moeder. Een band die nooit verbroken kan worden alleen ontkend. En in verschillende levensfases komt dit gemis tot uiting. Vb : Een zwangere, geadopteerde vrouw wordt opnieuw geconfronteerd met het afgestaan zijn. Ze voelt nu zelf de band met haar ongeboren kind en vraagt zich af waarom zij werd afgestaan. Het verlangen om te weten waar je vandaan komt blijft aan hen knagen en kan hun hele leven bederven. Het zijn kinderen van niemand en dat geheim, vreet soms al hun energie op. Telkens opnieuw dezelfde vragen, die naar boven komen. En liefde alleen is niet genoeg om deze kinderen te helpen!
Sorry, we zijn er even uit geweest. Maar we staan hier terug om jullie op de hoogte te houden. Zoals jullie reeds wisten is Maralina nu echt van start gegaan. Omdat we ondervinden dat de problematiek van deze gedwongen afstandmoeders bij velen nog in een taboesfeer hangt en er niet makkelijk over gepraat wordt moeten wij er met zijn allen iets aan doen. Haal het onderwerp aan in je vriendenkring, praat erover met jan en alleman, maak het bespreekbaar. Wij doen ook nog een oproep aan alle verenigingen, van welke aard ook, boek ons!!! Wat brengen wij u? Wij voeren een halfuur durend monoloog op, dat het waar gebeurde verhaal vertelt van een moeder die haar kind, dat haar ontnomen werd bij de bevalling, 26 jaar lang gezocht heeft. Ze beschrijft voor u haar gevoelens, haar verdriet maar ook haar hoop in deze lange zoektocht. Met deze monoloog zijn we in Limburg geselecteerd door Open Doek - Amateurtheater Vlaanderen om deel te nemen aan de grote Toneelhappening te Bornem om 4 mei. Wie ons daar al eens wilt zien, is altijd welkom. De monoloog is schrijnend en pakkend, en neemt je mee in het stille verdriet van onze gedwongen afstandsmoeder. Na de monoloog wordt uit de doeken gedaan wat ons project inhoudt. Het geheel neemt een klein uurtje in beslag waarna natuurlijk nog vragen kunnen gesteld worden of contacten worden gelegd. Voorlopig treden we gratis op, enkel onze vervoerskosten vragen wij terug en een drankje tijdens het optreden. Aarzel niet, hebben jullie met je vereniging een avondje voor je leden in het verschiet, contacteer ons!! Maak deze problematiek terug tot een nieuwsfeit! Geef deze moeders een kans!
We're back in town!
