Wie de voorbije dagen de kranten heeft opengeslagen, is op de eerste pagina’s steevast geconfronteerd met de al dan niet toereikende veiligheid van onze spoorwegen, met het noodweer in Madeira en met ontsnappingen uit een zogezegd tot gevangenis omgebouwd museum. Wie vervolgens ook de moeite heeft gedaan de daaropvolgende pagina’s te bekijken, heeft weer een mooie staalkaart gekregen van de manier waarop de verdedigers van de vrije markt hun eigen belangen trachten veilig te stellen nu ze vermoeden dat de economische crisis over haar hoogtepunt heen is.

Volgens Itinera[1] moet de overheid zich weer uit de economie en de marktwerking terugtrekken. De overheid heeft haar rol van ‘brandweerman’ vervuld ten tijde van crisis en moet nu de markt weer de volle vrijheid geven. Indien dit niet zou gebeuren, zouden we volgens deze denk- en doetank die niet veel nadenkt en nog minder doet, tenzij het verspreiden van persberichten in rekening wordt gebracht, in een communistisch systeem belanden. Een overdaad aan staatsinmenging zou immers dodelijk zijn voor de creativiteit en de innovatiedrang van onze ondernemers.

Laten we dit eens anders formuleren. De grote spelers op de vrije markt hebben verkeerde beslissingen genomen en hebben een wereldwijde crisis veroorzaakt. Toen alles begon mis te lopen, moest de overheid te hulp schieten. Nu de crisis enigszins voorbij lijkt, moet de overheid weer ophoepelen zodat diezelfde grote spelers, die overigens macht noch geld hebben ingeboet[2], weer dezelfde fouten kunnen maken.

Volgens Alexander De Croo moeten de pensioenen anders worden gefinancierd, moeten de werkloosheidsuitkeringen in de tijd worden beperkt en een degressieve financiële waarde kennen en zijn alle vormen van lastenverhogingen, ook als ze niets met arbeid te maken hebben, absoluut onbespreekbaar. Ook hij vindt dat onze samenleving op de grens van het communisme balanceert.

Laten we ook zijn standpunt eens nader bekijken. De ‘gewone’ mens, de werknemer, arbeider, bediende of hoe men hem ook wil omschrijven, moet langer werken, meer voor zijn eigen pensioen bijdragen, desgevallend minder werkloosheidsuitkering ontvangen en zich over het algemeen meer aanpassen aan het klimaat van besparingen. De ‘ongewone’ mensen, die het geluk hebben nu al over een serieus fortuin te beschikken, mogen hierop niet worden belast en moeten ook op geen enkele andere manier aan deze nieuwe praktijken bijdragen. Het lijkt me duidelijk wiens belangen hier worden gediend en wie voor de heer De Croo kan ontploffen.

In elk geval heeft deze terugkeer naar het klassiek-liberale discours van de 19^e eeuw niets met een nakende communistische machtsovername te maken. Communisme staat voor de collectivering van de productiemiddelen en de besluitvormingsprocessen. De beperkte staatsinterventies die hier worden aangeklaagd, passen in de lijn die door economen als John Maynard Keynes is uitgedacht en die de basis van de Westerse welvaartstaten vormt. Door deze visie als communistisch te omschrijven, proberen de woordvoerders van het ongebreideld kapitalisme de verwezenlijkingen van de voorbije zestig jaar door middel van een ongefundeerde gelijkschakeling met de regimes van Stalin of Pol Pot bij een slecht geïnformeerd publiek in een slecht daglicht te plaatsen.

De vraag is niet waarom ze dit doen. Ze proberen enkel hun eigen belangen te verdedigen en we moeten van dergelijke mensen niet meer of niet minder verwachten. De vraag is waarom hierop niet meer reactie komt. Wat deze mensen beweren, is flagrant onjuist en een verdraaiing van de feiten. Ik hoop dat deze kleinschalige blog niet de enige plaats is waar hierop wordt gewezen. Ik heb in elk geval nog niet veel protest gehoord of gezien.

22-02-2010 om 16:30 geschreven door Malcolm Nix  

Zoals in een recente bijdrage al aangekondigd, volgt hier een nieuwe reeks bedenkingen bij de wet waarmee het federale parlement het nu al wankele uitgaansleven al dan niet bewust nog wat verder de vernieling in zal helpen.

Om de leesbereidheid van mijn uiteraard talrijk publiek[1] niet te zeer op de proef te stellen, zal ik me vanaf deze bijdrage telkens om een enkel, in mijn ogen bijzonder relevant, punt beperken.

Ten eerste, hoe zit het nu eigenlijk met het argument dat mensen tegen sigarettenrook moeten worden beschermd. Op zich klinkt dit natuurlijk zeer rationeel. Wetenschappelijk onderzoek[2] heeft aangetoond dat passief roken ook schadelijke gevolgen voor de gezondheid met zich kan meebrengen. Er zijn trouwens gevallen bekend van mensen die gedurende hun hele leven nooit een sigaret hebben aangeraakt en toch aan longkanker zijn gestorven.

Alleen moet dit argument enigszins worden gerelativeerd, zeker als het om de horeca gaat. Geen enkele klant is verplicht een café te betreden en wie een hekel aan al die rook heeft, kan gemakkelijk een rookvrije zaak opzoeken. Het rookverbod in de zogenaamde tavernes of eetcafés heeft dit zelfs nog vergemakkelijkt. Personeelsleden kunnen zich in zekere mate verplicht voelen aanwezig te zijn, maar in feite is niemand verplicht zich aan een enkele, welbepaalde job te houden. Er is in de horeca een groot tekort aan geschikt en bekwaam personeel. Wie niet rookt, kan gemakkelijk een uitbater van een rookvrije zaak vinden die hem wil tewerkstellen en wie wel rook, kan gemakkelijk een plaatsje vinden achter de toog van een zaak waar nog wel wordt gerookt.

Nu kan men proberen deze tegenargumenten op hun beurt te relativeren, maar dit zou weer een zoveelste schijnmanouevre zijn. Wie een zaak betreedt, moet zich aan de huisregels houden. Als er niet mag worden gerookt, moet een klant binnen niet roken. Als er wel mag worden gerookt, kan een klant altijd weer vertrekken of proberen zijn vrienden te overtuigen een andere zaak op te zoeken. De horeca kampt met een groot tekort aan geschikte en bekwame werknemers. Het is traditioneel altijd al een sector met een grote flexibiliteit[3] geweest. Een tapper die een nieuwe job zoekt, moet daar niet lang naar zoeken. De cafébazen staan te springen om degelijk toogpersoneel. Dit werkt in beide richtingen, zowel voor rokers als voor niet-rokers.

Om dit te verduidelijken, moeten we even ingaan op de vraag wie nu eigenlijk precies een rookverbod in de horeca wil en waarom die mensen dat totaalverbod zo belangrijk vinden. De meeste beweegredenen van de antirooklobby blijven immers in de schaduw van het gezondheidsargument hangen.

Volgens mij gaat het om drie verschillende groepen, elk met zijn eigen redenen om het geplande rookverbod in de horeca te steunen. Aangezien hier nooit een ernstig onderzoek[4] naar is verricht, kan ik natuurlijk niet inschatten hoe groot deze groepen precies zijn of hoe ze zich tot elkaar verhouden.

De eerste groep is vooral bezorgd om de gezondheid der mensen, henzelf uiteraard niet uitgesloten. Alleen willen die mensen eigenlijk geen rookverbod in de horeca. Als ze eerlijk zijn, zullen ze toegeven dat ze eigenlijk een totaal rookverbod willen. Nicotine hoort, als ze hun eigen redenering doortrekken, thuis op de lijst der verboden producten, naast cocaïne, heroïne en andere drugs die in de loop der tijden verboden zijn. Het is hun recht deze mening te hebben, maar ze moeten dan ook wel eens zeggen wat ze eigenlijk willen en niet afkomen met een halfslachtige maatregel die mensen niet laat roken op die plaats waar ze daar het meest behoefte aan hebben, namelijk de plaats waar ze ook alcohol consumeren.

De tweede groep kan het minder tot geen bal schelen wat de gezondheidseffecten zijn. Ze vinden dat de rook die in cafés hangt hen stoort omdat het stinkt en vooral omdat hun kleren ervan gaan stinken.

Wie van dat eerste last heeft, moet maar pleiten voor meer ventilatie in de cafés. Ook op dat vlak moeten we de feiten onder ogen durven zien. Veel cafébazen hebben uit gierigheid, luiheid of een combinatie van beide nagelaten in degelijke luchtverversingssystemen te investeren. Een café waar niet wordt gerookt, kan trouwens ook stinken. In Nederland is er zelfs al een firma die een machine verkoopt waarmee kunstmatige, ‘gezonde’ namaak-sigarettenrook verspreidt om te voorkomen dat de klanten zich aan andere geurtjes, zoals zweet en verschaald bier, zouden storen.

Wie van dat laatste last heeft, moet zijn kleren maar na thuiskomst in de wasmand keilen. Dat doen rokers trouwens vaak ook. Iemand die met de huidige prijzen in staat is op café te gaan, heeft ook meer dan één T-shirt of pull in zijn of haar kast hangen. Bovendien gaan de meeste mensen slechts eenmaal per week echt op stap. Ik zie bijgevolg niet in waarom het deze mensen zou moeten storen de kleren die ze die avond dragen daarna bij het wasgoed te leggen.

De derde groep laat zich vooral door economische belangen leiden. De uitbaters van een zaak die vrijwillig of sinds kort wettelijk gedwongen rookvrij is, storen zich natuurlijk aan het feit dat de zaken waar nog wel mag worden gerookt een middel hebben om klanten te lokken waar zij niet tegenop kunnen. We mogen niet vergeten dat de vorige regeling door een boel uitbaters van zogenaamde eetcafés werd aangevochten. In plaats van zich te verzetten tegen het rookverbod, dat het blijkbaar klanten kostte, richtten ze hun pijlen in de eerste plaats op de horecazaken waar wel nog mocht worden gerookt. Ze vonden het blijkbaar erger dat klanten elders zaten dan dat klanten niet meer mochten roken. Wel, in mijn ogen mogen de klanten niet het slachtoffer worden van een strijd die uitbaters en zaakvoerders louter omwille van hun eigen economische belangen voeren.

Nu beweer ik natuurlijk geenszins dat mijn eigen geschriften over dit onderwerp volledig neutraal of objectief zijn. Ik zie mij verplicht mijn kritiek via allerlei kanalen op te dringen, omdat blijkbaar niemand anders die taak op zich wil nemen. Ik ben in elk geval niet bereid het verzet tegen deze repressieve maatregel exclusief aan populisten als Dedecker over te laten. Ik kan me niet voorstellen dat de linkerzijde geen hoop mensen telt die willen dat dit plan nooit ten uitvoer wordt gebracht. Ik blijf hopen dat zij zich eindelijk eens zullen roeren.

05-02-2010 om 12:04 geschreven door Malcolm Nix  

Als gevolg van het recentste incident, een achtervolging die eindigde met een schietpartij vorige zaterdag, pleiten verschillende instanties voor een zogenaamde nultolerantie in onze hoofdstad. Dit voorstel verdient toch wat aandacht, want de echte essentie van de zaak staat natuurlijk weer niet in de kranten.

Nu klinkt de vraag om de invoering van een nultolerantie natuurlijk niet progressief of tolerant, maar dat is enigszins normaal. Mensen, politieagenten of niet, worden nu eenmaal niet goedgezind als gemaskerde gangsters hen met machinegeweren bestoken. Wie met dergelijke agressie te maken krijgt, wil harde maatregelen en snelle reacties zien. Dat lijkt me nog vrij normaal.

Bovendien beschouw ik het ook niet als mijn taak de daders van dergelijke overvallen in bescherming te nemen. Wie het nodig vindt overvallen te plegen, kan sowieso al niet op mijn sympathie rekenen. Wie daarenboven tijdens zijn vlucht op de politie begint te schieten, moet niet verwonderd zijn als die zeer kwaad worden. De daders mogen nog blij zijn dat ze in België actief zijn. In bepaalde andere landen waren ze waarschijnlijk zonder enig proces neergekogeld en was in het rapport verschenen dat ze zich tegen hun arrestatie hadden verzet.

De essentie van de zaak is echter dat de invoering van een nultolerantie enkel kan indien de politie in staat is hier op een aanvaardbare manier mee om te gaan en daar heb ik met mijn eigen ogen alvast nog niet veel bewijzen van gezien. Zeker in Leuven geldt een eigenaardige conventie. Als het probleem niet ernstig is, verschijnt de politie vrij snel. Zodra ze zeker is dat er geen geweld bij te pas zal komen, kan ze veilig voor de strenge aanpak kiezen. Als het probleem daarentegen wel ernstig is, komt ze altijd te laat of, beter gezegd, net op tijd om de slachtoffers wat bij te staan terwijl de daders al lang zijn verdwenen. Zodra ze zeker is dat ze het geweld en het bijbehorende gevaar heeft weten te ontlopen, wordt ze inschikkelijk. Deze eigenaardige dualiteit is het gevolg van een onduidelijke taakomschrijving.

Het is in linkse kringen eigenlijk traditioneel de gewoonte kritiek op de politie te geven. Agenten worden vaak omschreven als fascisten, muggenzifters, gefrustreerden, machtswellustelingen en idioten. In sommige gevallen klopt dit beeld natuurlijk, maar het lijkt me een gevaarlijke veralgemening. In elk geval ben ik van mening dat een duidelijker omschrijving van wat een agent zou moeten doen ons allemaal al een heel stuk vooruit zou helpen.

Nu denkt elke politieagent dat het in de eerste plaats zijn taak is de openbare orde te bewaken en overtredingen te verbaliseren, te voorkomen of te beëindigen. In mijn ogen is dit slechts de tweede taak van deze personeelsleden. In de eerste plaats zou een politieagent zichzelf moeten zien als de lijfwacht van de rest van de gemeenschap.

Wat ik hiermee bedoel, kan ik door middel van een eenvoudig voorbeeld illustreren. Als een politieagent naar een café wordt geroepen waar een ruzie is losgebarsten, moet hij zich tussen beide partijen plaatsen. Hij moet op elk ogenblik klaarstaan om zelf de eerste mep op te vangen, zodat niemand anders gewond raakt. Zodra hij die mentaliteit heeft, zal hij voor het overige ook de nodige mentale eigenschappen hebben om met een nultolerantie en de bijbehorende macht om te gaan. Eerder vertrouw ik ze wel meer dan gangsters met vuurwapens, maar niet zo heel veel meer.

01-02-2010 om 20:28 geschreven door Malcolm Nix  

Zoals beloofd, volgt hier het tweede onderdeel van mijn mening over het geplande rookverbod in de horeca. In een vorig stukje, zonder veel streven naar originaliteit ' deel 1 ' genoemd, heb ik mijn eigen alternatief naar voren geschoven. Nu wil ik even ingaan op de voor- en nadelen[1] van het voorstel zoals het nu op tafel[2] ligt. Om het overzichtelijk te houden, splitsen we dit even op per betrokken of belanghebbende partij, in het managersjargon de stakeholders genoemd.

Voor tappers die zelf niet roken:

Voordeel: ze worden niet meer aan sigarettenrook blootgesteld

Nadeel: de sfeer daalt (zie ook bij Klanten)

Nadeel: de omzet daalt, want mensen die geregeld buiten staan te roken, consumeren minder en zijn er trouwens ook vaak niet bij als iemand binnen een rondje geeft

Nadeel: aangezien de motivatie van rokende tappers daalt, wordt het voor niet-rokende tappers moeilijker vervangers, invallers of andere vormen van collegiale steun te vinden

Saldo: onbeslist, hangt ervan af hoe erg ze die sigarettenrook zelf eigenlijk vinden, maar dat is nooit onderzocht

Voor tappers die zelf roken:

Voordeel: geen

Nadeel: het aantal klanten zal dalen, wat natuurlijk gevolgen voor de omzet heeft

Nadeel: klanten die regelmatig naar buiten gaan om te roken, drinken minder

Nadeel: het wordt zeer moeilijk om zelf te roken tijdens de diensturen, wat zeker geldt voor tappers die er alleen voor staan en bijgevolg in feite geen enkel ogenblik hun toog kunnen verlaten

Nadeel: de sfeer, die toch een belangrijk argument is om voor een job in een café te kiezen, daalt omdat slechtgezinde rokers heel de tijd van binnen naar buiten en omgekeerd moeten trekken

Nadeel: de motivatie van rokende tappers daalt, wat betekent dat collega’s het moeilijker zullen vinden invallers of vervangers te vinden

Saldo: negatief

Voor DJ’s:

Voordeel: als ze zelf niet roken, hebben ze geen last van sigarettenrook of passief roken meer

Nadeel: als ze zelf roken, krijgen ze het moeilijk een hele set zonder pauzes af te werken

Nadeel: als veel mensen vaak naar buiten gaan om te roken of gewoonweg minder op stap gaan, daalt de aandacht voor de muziek en bijgevolg het belang van de DJ in een zaak

Saldo: negatief

Voor portiers:

Voordeel: ze worden niet langer aan sigarettenrook en passief roken blootgesteld

Nadeel: aangezien veel mensen buiten zullen willen roken, wordt het veel drukker aan de ingang van de zaak, wat de controle en eventuele veiligheidsinterventies, of hoe men dat ook wil noemen, moeilijker maken

Voor het personeel aan de kassa van een discotheek:

Voordeel: ze worden niet langer blootgesteld aan sigarettenrook en passief roken

Nadeel: aangezien heel wat mensen vaak naar buiten zullen gaan om te roken, zal het aan de kassa moeilijker worden om te controleren wie al dan niet reeds heeft betaald, wat op drukke momenten dan weer tot langere wachtrijen en ontevreden aanschuivende bezoekers kan leiden

Saldo: negatief, zeker omdat de kassa meestal vlakbij de ingang te vinden is en er daar sowieso al minder rook hangt

Voor de klanten die zelf roken:

Voordeel: zelfs als men zelf blijft roken, wordt de impact van het passief roken kleiner

Nadeel: aangezien rokers worden verondersteld constant van binnen naar buiten en weer terug te bewegen, zullen ze in ons rotklimaat sneller verkoudheden en dergelijke oplopen

Nadeel: de betrokkenheid bij de sfeer in een zaak wordt kleiner, want men staat vaak buiten

Nadeel: de mogelijkheid diepgaande gesprekken te voeren, wordt om dezelfde reden kleiner

Nadeel: de mogelijkheid van de muziek te genieten, wordt eveneens kleiner

Nadeel: als de cafébaas gierig is, staat men de helft van de tijd in de regen

Nadeel: als men heel de tijd in de kou moet staan, wordt het ook moeilijker op een normale manier van een drankje te genieten, wat eigenlijk een van de bestaansredenen van de hele horecasector is

Saldo: negatief

Voor de klanten die zelf niet roken:

Voordeel: niet-rokers hebben soms last van sigarettenrook, wat in een rookvrije ruimte natuurlijk niet het geval is

Voordeel: hun gezondheid lijdt niet onder de gevolgen van het passief roken

Nadeel: rokende vrienden zullen al wat vaker weigeren mee op stap te gaan of zullen een groot gedeelte van de avond buiten doorbrengen, wat niet bevorderlijk is voor de diepgang der gesprekken

Nadeel: aangezien de rokende klanten constant in en uit zullen lopen, zullen ze, vooral in de koudere maanden, vaker in de tocht staan

Saldo: positief

Voor de omwonenden van een zaak:

Voordeel: geen

Nadeel: aangezien meer mensen buiten zullen staan, zal er ook meer lawaai op straat zijn, eventueel aangevuld met rokers die het de moeite niet vinden om binnen een toilet op te zoeken

Nadeel: ten gevolge van de grotere aanwezigheid buiten en de hierboven geschetste gevolgen daarvan kan de marktwaarde van hun woning dalen, wat natuurlijk enkel belangrijk is voor eigenaars en niet voor huurders

Saldo: negatief

Voor de politiediensten:

Voordeel: geen

Nadeel: aangezien er meer mensen op straat zullen staan, zullen er ook meer, in de meeste gevallen allicht zelfs terechte, klachten binnenlopen, wat de politiediensten ervan zal weerhouden ander werk te verrichten

Nadeel: vooral in de beginperiode zullen zij de naleving van een rookverbod moeten afdwingen of toch minstens controleren, wat hen van andere taken weghoudt en bovendien, indien overtredingen worden vastgesteld, een hoop papierwerk met zich meebrengt

Saldo: negatief

Voor de uitbaters van een horecazaak waar het roken op dit ogenblik nog niet verboden is:

Voordeel: geen, tenzij ze zelf last van de sigarettenrook zouden hebben, maar in dat geval hadden ze hun eigen zaak in het verleden even goed op eigen initiatief al rookvrij kunnen maken

Nadeel: dalende omzet omdat minder mensen op stap zullen gaan en heel wat mensen minder lang zullen blijven en/of minder zullen drinken (cfr. hierboven)

Nadeel: moeilijker personeel te vinden omdat het voor tappers moeilijk tot onmogelijk wordt nog tijdens de werkuren te roken, wat nu eigenlijk ook niet mag maar uiteraard toch gebeurt

Nadeel: dalende sfeer (cfr. hierboven), wat allicht niet voor alle uitbaters even belangrijk is aangezien sommigen het toch alleen maar voor het geld doen

Nadeel: problemen met de buren (cfr. hierboven), wat tot problemen met de politie kan leiden (cfr. hierboven)

Nadeel: uitbaters die zelf roken, mogen dat zelfs niet meer in hun eigen zaak

Nadeel: uitbaters die zelf roken, zullen niet meer zo gemotiveerd zijn om hun eigen zaak verder uit te bouwen en in dit licht initiatieven te nemen

Nadeel: meer kans op agressie op straat, wat in extreme gevallen tot materiële beschadigingen kan leiden (cfr. hierboven), waarvoor de uitbater in de meeste gevallen natuurlijk zelf zal opdraaien

Saldo: negatief

Voor de uitbaters van een horecazaak waar momenteel al niet meer mag worden gerookt:

Voordeel: de concurrentie van de niet-rookvrije zaken valt weg

Nadeel: geen

Saldo: positief

Voor de eigenaars van een gebouw waarin een niet door hen uitgebaat café, eetcafé of discotheek is gevestigd:

Voordeel: geen

Nadeel: de verwachte terugval van de aantrekkingskracht van de horeca zou tot een daling van de marktwaarde van hun gebouw kunnen leiden

Saldo: negatief

Voor de gemeentelijke overheden:

Voordeel: de hierboven al vermelde klachten over nachtlawaai kunnen een wapen vormen om zaken die niet binnen de eigen politieke agenda passen te sluiten

Voordeel: ten gevolge van het wegblijven of vroeger vertrekken van een aanzienlijk gedeelte van het cliënteel, wordt het gemakkelijker een sluitingsuur af te kondigen

Nadeel: leden van de gemeenteraad en van het college van burgemeester en schepenen zullen het lastig krijgen als ze in of vlak buiten een café met ontevreden rokers worden geconfronteerd, een confrontatie die des te pijnlijker wordt als ze zelf roken

Nadeel: de onvrede van een gedeelte van de bevolking kan zich electoraal uiten, zelfs al hebben de gemeentelijke mandatarissen in kwestie niets met deze federale besluitvorming te maken

Saldo: afhankelijk van de ingesteldheid van de zetelende meerderheid

Voor de federale overheid:

Voordeel: de kosten van de gezondheidszorg zullen naar alle waarschijnlijkheid eerst licht dalen, maar dit kan op voorhand moeilijk worden bewezen

Nadeel: de kosten van de gezondheidszorg zullen op langere termijn naar alle waarschijnlijkheid stijgen, aangezien mensen die langer leven ook meer niet-terminale ziektes en aandoeningen krijgen

Nadeel: aangezien rokers meestal meer roken als ze op stap gaan, zullen de inkomsten uit de taks op de verkoop van tabak en sigaretten dalen

Saldo: financieel negatief, maar het is natuurlijk de vraag hoe doorslaggevend dit argument is

Voor de buren van rokers die graag uitgaan:

Voordeel: geen

Nadeel: rokers zullen meer thuisblijven en, om toch nog enig sociaal contact te onderhouden, vaker thuis avondjes organiseren, wat betekent dat de buren nu veel meer dan vroeger met lawaai te maken krijgen

Nadeel: de rokende buren zijn vaker slechtgezind, wat tot een verslechtering van de onderlinge verstandhouding kan leiden

Saldo: negatief

Voor het openbaar vervoer:

Voordeel: geen

Nadeel: als minder mensen op stap gaan, zullen er ook minder mensen het openbaar vervoer gebruiken en daalt het aantal reizigers op bepaalde lijnen, in het bijzonder de zogenaamde nachtbussen

Saldo: negatief, tenzij De Lijn eigenlijk van bepaalde lijnen af zou willen

Voor de taxi-sector:

Voordeel: geen

Nadeel: aangezien minder mensen laat op stap gaan, zullen er ook minder mensen een taxi nodig hebben, wat natuurlijk tot een daling van de omzet zal leiden

Saldo: negatief

Voor de verkeersveiligheid:

Voordeel: geen, tenzij men opeens wil beweren dat ongevallen niet alleen door een te veel aan alcohol of cocaïne, maar ook door een te veel aan nicotine kunnen worden veroorzaakt

Nadeel: gefrustreerde rokers zullen met een slechter humeur in het verkeer circuleren, wat tot een stijging van de verkeersagressie zou kunnen leiden, maar deze theorie zal in de toekomst  statistisch moeten worden onderbouwd of weerlegd

Saldo: voorlopig onbeslist

Voor het algemeen gezondheidspeil van de bevolking:

Voordeel: minder aandoeningen die het gevolg zijn van passief roken

Nadeel: mensen die langer leven omdat ze niet aan de gevolgen van roken sterven, sterven uiteindelijk aan iets anders, maar in die tussentijd krijgen ze meestal nog een hoop andere aandoeningen

Saldo: op korte termijn positief, op langere termijn onduidelijker

Voor de nog thuiswonende kinderen van rokers:

Voordeel: geen

Nadeel: de rokende ouders blijven vaker thuis of blijven minder lang weg, wat betekent dat de kinderen meer aan de gevolgen van passief roken worden blootgesteld of, indien de ouders binnen niet roken, minstens vaker met slechtgezinde ouders te maken krijgen

Saldo: negatief

Voor muzikanten en andere performers die zelf niet roken:

Voordeel: niet langer aan sigarettenrook en de gevolgen van passief roken blootgesteld

Nadeel: moeilijker om de aandacht van het publiek te trekken of te houden aangezien heel wat mensen te pas en te onpas tijdens de performance of het optreden naar buiten trekken om te gaan roken

Nadeel: in het licht van het voorgaande wordt het allicht moeilijker om boekingen vast te krijgen, maar dat zal nog moeten blijken

Saldo: onbeslist, afhankelijk van hoe erg de betrokkenen zich aan sigarettenrook storen

Voor muzikanten en andere performers die zelf roken:

Voordeel: geen

Nadeel: het wordt moeilijker om de aandacht van het publiek te trekken of te houden (cfr. hierboven)

Nadeel: het wordt moeilijker zelf een hele set neer te zetten zonder de neiging te krijgen een rookpauze in te lassen, wat de concentratie of de kwaliteit van de performance in bepaalde gevallen niet ten goede zal komen

Nadeel: het aantal boekingen zou kunnen dalen (cfr. hierboven) maar dit kan nu nog niet worden bewezen en is afhankelijk van de mate waarin de algemene omzet van de horeca daalt

Nadeel: de sfeer tijdens concerten of performances zal niet meer dezelfde zijn, zeker niet voor personen of groepen die op een of andere manier trachten een rebels imago uit te bouwen maar niet eens een sigaret mogen opsteken terwijl ze hun rebelse teksten naar voren brengen

Saldo: negatief

Voor de toeristische sector:

Voordeel: de wetgeving wordt in ons land gelijkgeschakeld met die in de buurlanden, wat voor duidelijkheid zorgt

Nadeel: ons land verliest er weer een verkoopsargument bij, want potentiële toeristen blijven niet weg omdat ze niet roken en er in cafés wel mag worden gerookt, maar blijven wel weg omdat ze zelf roken en in cafés niet mag worden gerookt

Saldo: negatief

Voor de organisatoren van stadsfestivals en vergelijkbare grootschalige evenementen:

Voordeel: geen

Nadeel: minder bezoekers en in het bijzonder minder mensen die na een evenement nog wel willen blijven hangen om na te praten, wat in de praktijk meestal betekent een pint pakken en over vanalles praten dat niets met het evenement in kwestie te maken heeft

Saldo: negatief

Voor de leefbaarheid van onze steden en gemeenten:

Voordeel: een gedeelte van de niet-rokers krijgt eindelijk wat het wil

Nadeel: de verzuring en verbittering zullen nog toenemen, zeker als het horecabezoek significant afneemt en de straten ’s avonds nog leger worden en de mensen nog meer thuis zitten te vereenzamen

Voor de democratie als systeem van politieke besluitvorming:

Voordeel: het verbod komt op een wettelijke wijze tot stand, voor zover deze evidentie als een voordeel moet worden beschouwd

Nadeel: de meedogenloze dictatuur van de hypercorrecte meerderheid verdringt de belangen en wensen van een minderheid. In feite zou niet zo zeer de mening van alle burgers maar de mening van de mensen die geregeld de horeca bezoeken of in de horeca werken een doorslaggevend effect moeten hebben. Of anders zullen we in de toekomst eens een referendum over de Oosterweelverbinding in Kortrijk of in Nijvel houden, zonder ook maar één Antwerpenaar stemrecht te verlenen.

Saldo: formeel positief, maar eigenlijk negatief voor de interne cohesie van onze samenleving

Hoewel deze bijdrage al vrij omvangrijk is, is hiermee natuurlijk het laatste nog niet gezegd. Men mag zich dan ook aan een deel 3 en een deel 4 verwachten. Ik wil gerust toegeven dat ik vanuit een op voorhand bepaald standpunt vertrek, maar ik daag tegelijkertijd wel iedereen uit om de hierboven vermelde voor- en nadelen en de bijbehorende argumenten te weerleggen.

28-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Het zat er al een tijdje aan te komen, maar ondertussen is de kogel door de ten gevolge van de nieuwe kardinaal blijkbaar steeds meer leeglopende kerk. Na de ziekte en het daaropvolgende overlijden van Lucas, de alomgekende uitbater, is café Amedee in de Leuvense Muntstraat maandenlang gesloten gebleven.

Daar komt nu dus verandering in. Enkele klanten hebben de koppen bij elkaar gestoken en zullen de zaak in de vorm van een vzw verder openhouden. Hieronder volgt alvast de uitnodiging die ze verspreiden[1] voor de openingsavond. Aangezien alle informatie in dit tekstje te vinden is, vind ik het niet de moeite dit zelf nog eens in andere bewoordingen om te zetten. Copy/Paste is een handige functie.

Uitzonderlijke openingsavond Cafe Amedee

Zaterdag 30 januari vanaf 20u

De VZW Amedee nodigt U van harte uit op de uitzonderlijke openingsavond van café Amedee op 30 januari. De leden van de VZW hebben in alle stilte aan de weg getimmerd om het café Amedee en het gedachtegoed van zijn stichter/bezieler Lucas Van Langendonck verder te zetten. Nu we kunnen stellen dat de weg “rijwaardig” getimmerd is, willen we u graag deelgenoot maken van de verdere plannen.

Om 22u wil de VZW Amedee zichzelf, haar intenties en haar werking voorstellen. Wij zijn ons bijzonder bewust van de grote betrokkenheid van ieder van jullie bij het voortbestaan van het café Amedee en willen iedereen die zich geroepen voelt graag de gelegenheid geven zijn ideëen met ons te delen en zich bij de plannen van de vzw aan te sluiten. Bovendien heeft de vzw ook uw financiële steun nodig.

Hoewel het grootste deel van het nodige startkapitaal intussen bijeengebracht is, hebben we nog een buffer nodig. Daarom zullen we die avond ook:

-         éénmalig consumptiekaarten verkopen (50 Euro, 100 Euro, 200 Euro en 500 Euro) om onze startstock te financieren.

-         renteloze leningen uitgeven op 2 jaar om de overnamekosten te financieren.

“De toekomst van de Amedee wordt bepaald

door jullie aanwezigheid en jullie betrokkenheid!”

Het café is vanaf 20 u gewoon open (hard duwen)

De waard verstrekt in al zijn goedertierenheid dranken aan de toog

Gelieve uw bestelling duidelijk articulerend af te lezen van de kaart

26-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Nu de staking bij AB Inbev, het Belgische filiaal van de Braziliaanse brouwerij AmBev, op zich trouwens het resultaat van de fusie tussen de oudere brouwerijen Brahma en Antarctica[1], achter de rug is, wordt het tijd om enkele conclusies te trekken.

Ten eerste, de publieke opinie telt. De Europese directie van InBev, die door een gelukkig toeval eveneens in Leuven is gevestigd, heeft goed kunnen zien waar de sympathie van de bevolking lag. In tegenstelling tot spoorstakingen, die bij veel reizigers en pendelaars vaak enkel op kritiek en ontevredenheid worden onthaald, had deze staking wel degelijk de steun van brede lagen van de bevolking, oftewel van de klanten die worden verondersteld de producten van de firma te kopen en te consumeren.

Ten tweede, vakbondsacties kunnen nog wel degelijk het verschil maken. Veel mensen geloofden er niet in. Dit geldt allicht zelfs voor een groot gedeelte van de stakers zelf. De bedrijfsleiding heeft echter ingebonden. De stakers hebben hun slag zonder meer thuisgehaald. Dit alles hebben ze bereikt door een oude vertrouwde formule toe te passen. In tegenstelling tot wat de collaborateurs met het corporatistisch regime beweren, zijn vakbonden duidelijk geen fenomeen van de vorige eeuw. Ze hebben nog maar eens bewezen dat ze een rol van betekenis kunnen spelen. Zonder syndicale vertegenwoordiging had het personeel het voorgestelde herstructureringsplan allicht niet kunnen tegenhouden.

Ten derde, de heer Dehaene, een politiek beest met vele tentakels en nog meer connecties, verdient te veel. Dit roept om een nieuwe eis. Dit is mijn voorstel: “Wij willen uw geld”. Het gaat niet om het geld op zich. Het gaat er niet om wie het krijgt. Het gaat niet om geld dat van andere bronnen afkomstig is. Het gaat er enkel om eens mens die te veel verdient al dat geld weer af te pakken. Al was het maar om een voorbeeld te stellen. Zij die veel geld hebben, moeten voor hun bezittingen vrezen. Sfeerbevorderend zou het in elk geval zijn.

Wie wil weten over welk geld ik het eigenlijk heb, verwijs ik graag door naar een veelzeggend artikel: http://www.leuvencentraal.org/artikel/dehaene-wordt-slapend-rijk-door-ontslagen-bij-ab-inbev .

26-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

"Les Disque d'Or des Baudouins Morts" werd heruitgebracht onder een creative commons-licentie. Hiermee is de release van deze Leuvense band de eerste cd van een Belgische rockband die onder deze alternatieve auteursrechtenregeling wordt gepubliceerd en bovendien op ondersteuning kan rekenen van het torrents-distributienetwerk. "Le Disque d'Or" is vanaf heden gratis downloadbaar via honderden websites en dit met volledige goedkeuring van de band en zonder tussenkomst van auteursrechtenorganisatie SABAM. Een primeur!

Historiek

De Leuvense cultband Les Baudouins Morts maakte vanaf 1996 naam met haar Nederlandstalige pop/rock en hilarische songsteksten over politieke en sociale thema's. Optredens van LBM ontaardden steevast in feesten waarbij de betrokkenheid van het publiek een erg belangrijke factor was. Het DIY-gedachtengoed van de band lokte zowel punkers als popliefhebbers naar optredens. Historische momenten voor de band waren de geslaagde optredens in de Democrazy te Gent, Het Stuk te Leuven en Het Zuiderpershuis te Antwerpen. Optredens als deze schiepen het draagvlak waardoor de eerste uitgave van "Le Disque d'Or" een underground hit werd die ook vandaag nog gedraaid wordt in zowel kraakpanden en jeugdhuizen als cultuurkaffees. De cd is ondertussen evenwel een moeilijk te krijgen verzamelobject geworden. Wie niet bereid is de platenbeurzen af te schuimen, vindt hem niet. Uit sympathie voor een nieuwe generatie liefhebbers van slechte smaak, werd beslist "Le Disque d'Or des Baudouins Morts" opnieuw uit te brengen in mp3-formaat.

Auteursrechten

Van bij het begin heeft de band duidelijk gemaakt geen voorstander te zijn van de strenge en beperkende maatregelen die organisaties als SABAM nemen in naam van het auteursrecht. Op elk optreden schreef vocalist C3A de slogan "Kill SABAM" op het lichaam en op elke release werd duidelijk gemaakt dat het vermenigvuldigen van de muziek toegestaan en zelfs aangemoedigd werd.

Door een heruitgave van deze cult-cd wil de band aandacht vragen voor de creative commons-licentie waarmee groepen zelf kunnen beslissen waarvoor hun muziek gebruikt kan worden. Wie een muziekstuk geschreven heeft kan via de licentie duidelijk maken dat hij/zij er geen graten in ziet dat de creatie gebruikt wordt voor niet-commerciële doeleinden. De auteur kan er explcitiet de toestemming voor geven dat teksten en muziek mogen verwerkt worden tot nieuwe producten, mits vermelding van de oorspronkelijke auteur. Dit is een mooie en eerlijke regeling die de creativiteit van anderen aanmoedigd. Zonder het gebruik van samples uit oude platen zou er van rap of hiphop geen sprake zijn. Niet alleen acts zoals Public Enemy, Wu-Tang Clan of Flahaut maken al jaren gebruik van kleine stukjes muziek van anderen. Ook componisten van klassieke muziek en jazzmusici gaan graag bij elkaar wat lenen.

Nu SABAM omwille van haar jaren aanslepende wanbeleid langs alle kanten onder vuur ligt, lijkt het ons een ideaal moment om met een positieve boodschap naar buiten te komen. Niet tegen auteursrecht, maar voor creative commons! Niet tegen de enggeestigheid van enkelen, maar voor openheid en creativiteit. Niet tegen SABAM, maar voor de vernietiging ervan.

Torrents

Vlak na online publicatie van "Le Disque d'Or des Baudouins Morts" namen honderden torrents-sites over heel de wereld de bestanden over. Op enkele uren tijd werd een distributienetwerk benut waar geen enkele multinational tegenop kan. Gratis en telkens netjes met vermelding van de auteur en het netlabel.

Dat dit een historische primeur is voor de Leuvense muziekscene staat buiten kijf.

We danken dan ook de mensen van Netlabelism en Weirdo Music die deze rerelase mogelijk hebben gemaakt.

Praktisch

Je kan "Le Disque d'Or des Baudouins Morts" onder meer downloaden op

http://www.wmrecordings.com/releases/wm103.htm

Meer informatie over de creative commons-licentie vind je op http://creativecommons.org/  en op http://netwaves.org/ .

22-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Het valt me op dat zowat iedereen in onze samenleving zich al vanaf zeer vroege leeftijd moet verantwoorden voor al wat hij beslist, zegt of doet. Enkel zij die ontoerekeningsvatbaar zijn verklaard of omwille van hun piepjonge leeftijd als dusdanig worden beschouwd, lijken aan deze verplichting te ontsnappen.

Alle anderen moeten zich constant verantwoorden tegenover allerlei personen, groepen en instanties. Kinderen tegenover hun ouders. Kinderen tegenover hun klasgenootjes. Kinderen tegenover hun leerkrachten. Ouders tegenover de rest van de familie. Ouders tegenover leerkrachten, in het bijzonder tijdens de zogenaamde oudercontacten. Leerkrachten tegenover hun directie. Leerkrachten tegenover ouders, ook al tijdens die oudercontacten. Leerkrachten tegenover de onderwijsinspectie. Directies tegenover de vakbonden die de leerkrachten vertegenwoordigen. Directies tegenover het departement Onderwijs. De vakbondsafgevaardigden tegenover hun achterban, in het bijzonder als het tijd is om herverkozen te raken. De ambtenaren van het departement Onderwijs tegenover het kabinet van de minister. De kabinetsmedewerkers tegenover de minister. De minister tegenover zijn partijbestuur. De minister tegenover de andere leden van zijn regering. De minister tegenover zijn kiezers. De minister tegenover het parlement. De parlementsleden tegenover hun eigen partijbesturen. De parlementsleden tegenover hun achterban, in het bijzonder tijdens verkiezingscampagnes. De autobestuurder tegenover de verkeerspolitie. De politieagenten tegenover hun commissaris. De commissaris tegenover de burgemeesters van zijn politiezone. De burgemeester tegenover zijn college van burgemeester en schepenen. Het college tegenover de gemeenteraad. De gemeenteraadsleden tegenover hun achterban, ook hier vooral in tijden van nakende verkiezingen. De achterban van partijen tegenover mensen die hen vragen waarom ze voor een bepaalde partij militeren. De politie tegenover het comité P. De verdachte tegenover het parket. De beschuldigde tegenover de zetelende magistratuur.

Enkel in het bedrijfsleven blijkt een uitzondering op deze regel te bestaan. De werknemer moet zich verantwoorden tegenover de directie. De directie tegenover de vakbonden. De vakbonden tegenover hun achterban. De directie tegenover de raad van bestuur. De raad van bestuur tegenover de bedrijfsrevisoren. De bedrijfsrevisoren tegenover de fiscus. De raad van bestuur tegenover de aandeelhouders. De aandeelhouders tegenover…niemand.

Tijdens elk sociaal conflict van de afgelopen decennia is de groep met de grootste verantwoordelijkheid mooi buiten schot gebleven. Dit is ook nu weer het geval. Het personeel van AB Inbev staakt tegen de geplande afdankingen. De vakbonden vertegenwoordigen het personeel en voeren hevige discussies met de directies van de betrokken vestigingen. De directeurs kunnen enkel argumenteren dat ze een strategische beslissing van de raad van bestuur in de praktijk brengen. De raad van bestuur kan argumenteren dat ze moet besparen. Het bedrijf maakt wel winst en staat allerminst op de rand van het faillissement, maar een als economische wet gecamoufleerde gewoonte stelt nu eenmaal dat aandeelhouders elk jaar een hogere winst dan voordien willen zien. Als de leden van de raad van bestuur hier niet aan voldoen, kunnen ze door de aandeelhouders worden afgezet en vervangen.

Nu kan men natuurlijk argumenteren dat de raad van bestuur traditiegetrouw grotendeels uit belangrijke aandeelhouders bestaat en de betrokkenen bijgevolg inspraak in de beslissingen over hun eigen positie hebben. Alleen hoeven ze zich enkel als lid van de raad van bestuur te verantwoorden voor hun daden. Als aandeelhouders zijn ze volstrekt onafhankelijk van elke inmenging. We kunnen het ook anders formuleren. De bestuurders die ook aandeelhouder zijn, gebruiken verwijzingen naar de verwachtingen van de aandeelhouders enkel om hun eigen verantwoordelijkheid te verdoezelen.

De aandeelhouders die geen deel van de raad van bestuur van het bedrijf uitmaken, hoeven zelfs die moeite niet te doen. De meesten onder hen zijn anoniem en wachten enkel op de jaarlijkse uitkering der dividenden. Ondertussen kunnen ze ermee leven dat ze het dagelijks beheer aan bestuurders hebben toevertrouwd. Hen is het tenslotte enkel om de inkomsten te doen.

Indien we iets aan onze samenleving willen veranderen, moeten we beginnen bij de groep die nu buiten schot blijft en zonder protest het geld mag blijven opstrijken. Afdankingen zijn niet de fout van managers, consultants en andere aasgieren. Zij pikken, in de vorm van premies, bonussen en overbetaalde contracten, gewoon de brokjes op die de grotere roofdieren hebben laten liggen. De aandeelhouders dragen de eindverantwoordelijkheid en enkel door hen hiermee te confronteren, zullen we er ooit in slagen de hebzucht, de motor van ons huidig  economisch systeem, te ondermijnen;

Ik heb in dit verband alvast twee concrete voorstellen. Dit neemt natuurlijk niet weg dat iedereen suggesties en aanvullingen mag doorsturen. Hoe meer ideeën, hoe meer vreugd. Hoe meer vreugd, hoe minder achterbaks geldgewin.

Ten eerste, de namen van alle aandeelhouders moeten worden bekendgemaakt, zelfs als ze slechts een enkel aandeel van een bedrijf in hun portefeuille hebben. Iedereen moet weten wie er verdient aan het verlies van anderen.

Ten tweede, aandelen mogen pas twee jaar na aankoop opnieuw worden verhandeld. Dit zal aandeelhouders ertoe aanzetten naar de impact van beslissingen op lange termijn te kijken. Speculatie en kortetermijnwinsten worden ontmoedigd of zelfs belemmerd. Het kan de stabiliteit van de bedrijven zelf enkel ten goede komen.

Wie deze ideeën onaanvaardbaar vindt omdat ze tegen de logica van de vrije markt ingaan, hoeft zich geen zorgen te maken. Ik weet dat namelijk al. Het is zelfs de bedoeling. Het uitgangspunt van het kapitalisme luidt dat de hebzucht van individuen in een vrije markt tot een stijging van de algemene welvaart zou leiden. De geschiedenis leert ons echter dat hebzucht vooral leidt tot egoïsme, afgunst, gesjoemel, monopolie- en trustvorming, omkoperij, censuur, onderdrukking en vooral nog meer hebzucht. Ik daag iedereen uit tegenvoorbeelden naar voren te brengen. Hoe zuiverder de markt haar rol mag spelen, hoe onevenwichtiger een samenleving wordt, hoe meer mensen in de ellende terechtkomen en hoe kleiner de elite die van de opbrengsten profiteert.

De aandeelhouders van AB Inbev doen hier braafjes aan mee. Ik heb er nog geen enkele horen protesteren. Ik heb er ook nog geen enkele horen aankondigen de eerstdaags uit te keren dividenden van 2009 aan de stakingskas te zullen schenken.

p.s.: Tot slot sta ik natuurlijk open voor alle mogelijke acties die klanten, sympathisanten of eender wie willen ondernemen om hun solidariteit met de stakers te betuigen en om de machtspositie van de bedrijfsleiding te ondermijnen. Wie een goed idee heeft, mag het me altijd laten weten.

20-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Ik ga er geen doekjes om winden. In mijn ogen is Vlaanderen geen echte democratie meer. De huidige kieswetgeving en een aantal zogenaamde flankerende maatregelen, die overigens als iets geheel anders worden gecamoufleerd, maken het kleinere partijen onmogelijk iets te bereiken en dienen enkel om de machtsposities van een aantal gevestigde waarden te bestendigen.

De huidige kieswetgeving omvat onder meer een kiesdrempel van 5 percent. Dit betekent dat nieuwe partijen, die per definitie klein[1] zijn, er niet voldoende aan hebben hier en daar een behoorlijk resultaat te boeken. Ze moeten onmiddellijk een score halen die inhoudt dat ze meer dan 5 percent van de kiezers aan haar kant weet te scharen. Dit percentage lijkt op het eerste gezicht laag, maar in de praktijk is dit zeer moeilijk. Voor elke honderd inwoners moeten er vijf worden overtuigd. Begin er maar aan, als kleine organisatie zonder gewoontestemmers, zonder vertrouwde naam, zonder vlotte toegang tot de media, met een beperkt budget, waarschijnlijk zonder een hele reeks bekende boegbeelden, met een beperkte vrijwilligersploeg en waarschijnlijk zonder al te veel ervaring met campagnevoering.

Op zich lijkt de invoering van een kiesdrempel een geschikt middel om de zogenaamde versnippering van het politieke landschap, vooral veroorzaakt door het uiteenvallen van partijen en daarna van kartelformules, tegen te gaan. De vraag is echter of die versnippering wel moet worden tegengewerkt. Misschien is een versnipperd politiek landschap een veel natuurlijker weergave van wat onze bevolking denkt dan het huidig denken in grote machtsblokken.

De kiesdrempel is trouwens geen alleenstaande maatregel. De weigering van de gevestigde orde om een breed publiek debat over de eventuele invoering van een nationale kieskring te voeren, kan gerust worden geïnterpreteerd als een uiting van vrees dat de meerderheid die idee wel ziet zitten. De uitbreiding tot een nationale kieskring zou de machtsverhoudingen in dit land natuurlijk ernstig kunnen beïnvloeden en zou de splitsing van het infame arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde tot een academische oefening reduceren.

Daarnaast is vorig jaar nog eens beslist om de Uitzendingen door Derden op de openbare omroep te schrappen. Nu weet ik ook wel dat deze programma’s doorheen de jaren vooral door hun saaiheid, amateuristisch camerawerk en armtierige inhoudelijke waarde werden gekenmerkt. Enkel Roodvonk, destijds door Marcel Van Thilt gepresenteerd en haast integraal op tegendraadse jongeren gericht, vormde een uitzondering. De totale verdwijning van de Uitzendingen door Derden houdt echter in dat partijen het weer wat moeilijker hebben om hun standpunten op een gemakkelijke manier aan een breed publiek voor te stellen. Natuurlijk hebben ze allemaal een website, of zelfs meer dan een. Natuurlijk hebben ze ledenbladen, hangen ze nu en dan wel eens affiches op en verdelen ze pamfletten en ander propagandamateriaal. Ledenbladen brengen echter geen nieuwe kiezers op. Websites worden enkel door geïnteresseerden bezocht. Pamfletten belanden meestal rechtstreeks in de papiermand[2]. Televisie-uitzendingen werden misschien niet door iedereen bekeken, maar werden ook niet per definitie afgezet.

Ik ben in elk geval voor een versplinterd parlement, waarbij veel partijen de kans krijgen hun ideeën via de televisie en andere media aan het volk voor te leggen. Een versplinterd parlement, dat alle binnen onze samenleving levende stromingen vertegenwoordigt, kan gerust twintig fracties tellen. Een minimalistisch regeerakkoord moet het mogelijk maken over verschillende onderwerpen, die niet cruciaal zijn voor de coherentie binnen de regering, debatten zonder voorafgaand akkoord te voeren en wisselmeerderheden in het leven te roepen.

Partijen die zich in een dergelijk politiek spectrum willen onderscheiden, zullen zich de moeite moeten getroosten duidelijke standpunten in te nemen en degelijke argumenten te gebruiken. Bovendien zal de zoektocht naar partners om een bepaald voorstel goedgekeurd te krijgen meer moeite kosten dan een verwijzing naar een jaren voordien afgesloten regeerakkoord.

Mij lijkt deze hervorming noodzakelijk om de debatten weer te laten voeren waar ze thuishoren, namelijk in het licht van de schijnwerpers van een publieke opinie die zich wel degelijk vertegenwoordigd weet door een van de talrijke politieke partijen die zich, onder druk van de omstandigheden, tegelijkertijd genuanceerd en duidelijk moeten opstellen.

15-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Zoals velen[1] allicht al hebben opgemerkt, loopt er soms iets mis met de lay-out van sommige stukjes tekst. Nu en dan verschijnen fragmenten van een tekst plots in een ander lettertype of in een andere lettergrootte op de uiteindelijke pagina. Bovendien verschijnen de door mij ingevoerde titels[2] haast nooit in de definitieve versie. Dat is nooit mijn bedoeling en zeker geen goedkoop retorisch trucje om door middel van de bladspiegel bepaalde standpunten meer in de verf te zetten. Het is veeleer een zoveelste bewijs van de reeds vaak verdedigde[3] stelling dat computers een wereldwijd complot tegen mij smeden.

Zodra ik eindelijk heb achterhaald wat de oorzaak van het euvel is, zal ik hier uiteraard iets aan doen. Tot dan kan ik enkel hopen dat de mensheid in staat is met deze onvolmaaktheid te leven.

15-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Aangezien ik volgens de gebruiksvoorwaarden van bloggen.be ook commerciële berichten mag plaatsen, wil ik hier nu en dan ook reclame maken voor organisaties, bedrijven en personen die dergelijke aandacht meer dan verdienen.

Elke week verschijnen overal klaagzangen over de hoge tarieven van Electrabel en de manier waarop een Frans bedrijf, Suez-Gaz de France, ten gevolge van het naïeve geloof van onze politici in de heilzame werking van de vrije markt de facto een bijna allesoverheersende controle over onze Belgische energiemarkt heeft verworven. Alle klachten en scheldtirades zijn meer dan terecht, maar daar mag het natuurlijk niet bij blijven.

De enige manier waarop we echt iets aan het machtsmisbruik van Electrabel kunnen doen, bestaat eruit eenvoudigweg geen elektriciteit meer van deze firma te kopen. Maar dat houdt natuurlijk in dat een andere stroomleverancier moet worden gezocht en de meeste van die bedrijven zijn al geen haar beter. Niet enkel Electrabel is tot alles bereid om een halve euro meer winst te maken.

En daarom ben ik dus al jaren een trouwe klant en coöperatief aandeelhouder van Ecopower. Het principe is eenvoudig. Ik citeer even de site http://www.ecopower.be/Joomla/ : “Ecopower cvba is een erkende coöperatieve vennootschap. Een bedrijf dus, maar wel met een maatschappelijk doel, een transparante structuur en heel veel kleine aandeelhouders. Ecopower wil projecten met hernieuwbare energie en rationeel energiegebruik financieren. Dit kan op verschillende manieren. Op dit moment wordt vooral gewerkt aan projecten die we zelf ontwikkelen. Ecopower wil tegelijk ook sensibiliseren over hernieuwbare energie en vooral rationeel energiegebruik. Een uitgespaard kilowattuur is immers het groenste kilowattuur. Ecopower wil ook gebruikers van groene stroom verenigen en groene stroom leveren aan haar coöperanten.”

Wie een aandeel koopt, wordt lid van de cvba en kan dus ook stroom laten leveren. Elk aandeel kost 250 euro en levert natuurlijk ook een stem op in de algemene vergadering der aandeelhouders. Alle door Ecopower geleverde stroom is uiteraard volledig groene stroom, oftewel stroom die niet door middel van het verbruiken van niet-hernieuwbare brandstoffen, zoals petroleum en zijn derivaten, steenkool, nucleaire splijtstoffen en dergelijke, wordt opgewekt. Het gehanteerde tarief is sinds 1 januari 2010 0,18 euro per kilowattuur, alles inbegrepen en zonder uitzonderingen. Wie dit met de door andere leveranciers aangeboden tarieven wil vergelijken, kan terecht op www.vreg.be, de site van de Vlaamse Reguleringsinstantie voor de Elektriciteits- en Gasmarkt.

Ik ben aangesloten bij Ecopower, niet enkel om geen beroep op Electrabel en al die andere dubieuze bedrijven in de sector te moeten doen, maar ook om het de verschijnsel van de coöperatieve onderneming te stimuleren en om een hoop ceo’s, managers, bestuurders en aandeelhouders duidelijk te maken dat het gedaan moet zijn met hun gemakkelijke winsten op mijn kap. Ik gun ze geen eurocent en ik hoef hun elektriciteit niet[1].

12-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Elke dag sterven er wereldwijd duizenden mensen[1] aan de gevolgen van ziekte, hongersnood en ontbering. De oorzaken worden nooit terdege aangepakt. Daarnaast worden er dagelijks nog eens honderden vermoord. De meeste daders worden nooit opgepakt, vooral omdat ze meestal impliciet of expliciet moorden in opdracht van een overheid of van de bedrijven die boven diezelfde overheid staan.

Kan er mij dan eens iemand uitleggen waarom de kranten pagina’s en pagina’s vullen met nietszeggende berichten over het rouwproces in een Limburgse gemeente waar er ook eens twee worden afgeknald? Mij niet gelaten dat de media aandacht aan plaatselijke drama’s willen besteden, maar kunnen ze dat niet doen op de plaats waar dergelijke feiten thuishoren, met name op bladzijde 14 van de krant of tijdens de laatste paar minuten van de nieuwsuitzending?

09-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Ik krijg regelmatig de vraag of ik nog plannen heb als DJ nu Musiques Dépassées is afgerond. Tijd dus om een paar aanverwante mededelingen te bundelen.

Ten eerste, ik heb nog steeds een vrij grote muziekcollectie en aangezien ik niet veel zin heb die enkel nog thuis te beluisteren, zal ik zeker de neiging niet kunnen weerstaan nu en dan nog eens te draaien. Ik heb het sowieso nooit leuk gevonden om thuis urenlang in mijn eentje naar plaatjes te luisteren. Muziek is een sociaal gebeuren, net als alcoholconsumptie en verkeersfiles.

Ten tweede, ik heb nog geen nieuw concept, of hoe men dit ook wil noemen, in gedachten. Suggesties zijn welkom, maar ik ben niet van plan me te haasten. Ideeën moeten rijpen en mijn ego heeft het niet nodig onmiddellijk weer met iets nieuws de schijnwerpers trachten te bereiken.

Ten derde, wie dat wil, kan me altijd als DJ inhuren. Ons eigen Leuvens muziekcentrum Het Depot heeft dat goed begrepen en doet steeds meer beroep op mijn diensten. Dit verdient enige navolging, zou ik zo zeggen. Veel geld hoeft dat in elk geval niet te kosten. De kostprijs is in feite afhankelijk van de volgende elementen:

-          Waar moet ik draaien?[1]

-          Moet ik zelf voor een muziekinstallatie zorgen?

-          Moet ik zelf voor vervoer heen en terug zorgen?[2]

-          Hoe lang moet ik draaien?[3]

-          Waar gaat de eventuele winst eigenlijk naartoe?[4]

Ten vierde, het hangt er natuurlijk van af hoe lang er nog mensen enige belangstelling zullen tonen voor de muziekgenres en -subgenres die ik leuk genoeg vind om op een draaitafel te zwieren. De Engelsen slagen er nog elk jaar in een nieuwe lading opwindende bands op de wereld los te laten. In België zuchten we nog steeds onder de dictatuur van de jazzstudio Herman Teirlinck en het van Lemmensinstituut. Zo lang het publiek blijft slikken dat bepaalde mensen al op zeer jonge leeftijd van muzikant hun beroep willen maken, zal een echt alternatieve scene nooit veel succes kennen en dat heeft natuurlijk een weerslag op het hiermee onlosmakelijk verbonden uitgaansleven.

07-01-2010 om 07:30 geschreven door Malcolm Nix  

Men hoort onze politici van de rechterzijde de laatste jaren vaak verwijzen naar de joods-christelijke tradities die het fundament van onze Westerse samenleving zouden vormen. Ze doen dit natuurlijk om het verschil te benadrukken tussen onze eigen cultuur en die van bepaalde allochtone groepen. De vraag is echter of deze verwijzing veel inhoudelijke waarde heeft.

Volgens mij bestaat de joods-christelijke traditie amper. Er zijn natuurlijk historische raakvlakken, al was het maar omdat de eerste christenen eigenlijk afvallige joden waren, die in een door het joodse geloof gedomineerde omgeving een nieuwe religie uit de grond trachtten te stampen. Dit is echter geen reden om het over een gezamenlijk patrimonium aan tradities te hebben.

De christelijke wereld heeft zich gedurende eeuwen, van de middeleeuwen tot het einde van de 20^e eeuw vooral met jodenvervolgingen beziggehouden. Dit was niet louter een kwestie, zoals ons vaak verkeerdelijk wordt voorgehouden, van haat tegenover het volk dat zogezegd de heer J. Christus aan de Romeinse ‘rechtspraak’ van gouverneur Pilatus had overgeleverd. De eerste eeuwen ging het er vooral om dat christenen omwille van hun geloof niet het recht hadden interesten op geleend geld te vragen, een belemmering op kapitaalstromen waar de Joden geen last van hadden en die ondertussen, onder invloed van de Venetiaanse proto-kapitalisten, uiteraard al lang tot het verleden behoort. De discriminatie van joden houdt ook niet op, zoals ons al even vaak verkeerdelijk wordt voorgehouden, met het einde van het twaalfjarig bestaan van het Duizendjarig Rijk in 1945. Zo is het pas sinds 1974 wettelijk toegelaten voor mensen van joodse origine om zich als nieuwkomers in Australië te vestigen.

De joodse wereld heeft zich niet veel socialer opgesteld. Ze hebben natuurlijk nooit kampen opgebouwd om christenen in te vergassen, maar het valt toch op hoeveel mensen van joodse oorsprong doorheen de eeuwen voor een zelfgecreëerde isolatie hebben gekozen. Zelfs in het huidige Antwerpen lopen ze erbij alsof ze van de lokale bevolking hun ghetto rond de diamantwijk niet mogen verlaten.

De eerste christenen waren in het oude Judea verre van welkom, wat een van de redenen is waarom de godsdienst meer succes had op andere plaatsen, waaronder Rome, uitgerekend de hoofdstad van het imperium dat de Grote Broodbreker en Wijnvermenigvuldiger als oproerkraaier aan het kruis had genageld. De discussie wie het heilige land toebehoorde, werd een tijdje in het voordeel van de opkomende Islam beslecht, met intermezzo’s verzorgd door plunderende bendes Westerse toeristen die bij Neckerman voor het kruisvaartvoordeelpakket hadden gekozen. De Britten, die in Ulster al hadden bewezen over ongekende inzichten in het verband tussen demografie en sociaal-economische conflicten te beschikken, hebben voor een echte joodse staat gezorgd. Wat op zich een positieve compensatieregeling voor de massale ellende van de holocaust leek, had al snel het gevolg dat massa’s mensen uit allerlei landen naar Israël trokken. Blijkbaar leefden ze toch liever onder elkaar, in een opwaartse spiraal van religieuze hysterie, veroorzaakt door een interpretatie van het woord van Jahweh waaruit zou moeten blijken dat zij, en zij alleen, het uitverkoren volk Gods zijn[1].

In het licht van dit alles vraag ik me af waar ons aller landgenoten het vandaan halen naar de zogenaamde joods-christelijke traditie te verwijzen. Wat bedoelen ze hier in feite mee? Een traditie van discriminatie en genocide? Een traditie van zelfgezochte isolatie en het gevoel van een door een goddelijke entiteit geschonken en bijgevolg onbetwistbare verhevenheid boven de rest van de mensheid? Ik hoop van niet, maar in sommige gevallen ben ik er nog niet zo zeker van.

Zij die geloven in de American Way, inclusief invasies, luchtbombardementen op burgergemeenschappen, discriminatie van het rasonzuivere gedeelte van de eigen bevolking, gated communities waarin de rijken zich van de rest kunnen isoleren, gezinnen die elke maand restjes bij elkaar moeten schrapen om de aan de banken verschuldigde interesten af te lossen en een onwrikbaar geloof in de goddelijke goedkeuring van al het voorgaande, passen ongetwijfeld in de joods-christelijke traditie. Alleen zijn dat net de gekken die we in de loop van de zeventiende eeuw hebben weten te dumpen door ze met boten naar een verafgelegen continent te laten vertrekken.

Mijn conclusie is in elk geval eenvoudig. Onze huidige samenleving is natuurlijk op een verleden gebaseerd, maar ze is vooral het gevolg van het verwerpen van tradities die we zijn ontgroeid of hebben overstegen.

07-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Minister Van Quickenborne is van mening dat de belasting van geluidsdragers, zoals blanco cd’s en dvd’s, usb-sticks, externe en geïntegreerde harde schijven, mp3-spelers en dergelijke, moet worden uitgebreid. Het komt erop neer dat iedereen die een geluidsdrager koopt een taks moet betalen, de zogenaamde Auvibel-taks. Officieel is deze taks bedoeld om de artiesten te compenseren voor het feit dat hun muziek door middel van deze geluidsdragers kan worden gekopieerd. Hier klopt natuurlijk iets niet mee.

Ten eerste heeft iedereen het recht zijn eigen muziekcollectie voor eigen gebruik te kopiëren. Ten tweede hebben muzikanten het recht de door hun gecomponeerde muziek op te nemen. Beide groepen mensen zouden dus het slachtoffer worden van een regeling die hen volgens de officiële toelichting ten goede zou moeten komen.

Ik zie hierin een zoveelste poging van de jonge hippe ultraliberaal Van Quickenborne om iedereen eens en voor altijd duidelijk te maken dat niets gratis is en dat consumptie, in dit geval van muziek, enkel kan als er andere mensen geld mee verdienen. Natuurlijk zullen weer, net als bij de inning van de auteursrechten en van de billijke vergoeding, enkel de overbekende en reeds overbetaalde artiesten hiervan profiteren. De rest zal weer door de mazen van het net vallen en geen eurocent ontvangen.

Een aantal artiesten heeft geen behoefte aan een Auvibel-taks en ik kan me voorstellen dat dit voor een groot gedeelte van het gewone publiek ook geldt. Wie een open brief aan de irritante Van Quickenborne[1] wil ondertekenen en daardoor druk wil uitoefenen om deze taks braafjes in de koelkast te steken, kan terecht op http://www.homerecording.be/artikel/open-brief-artiesten-protesteren-zelf-tegen-auvibel-taks . Het is natuurlijk mogelijk dat de taks er ondanks dit schrijven ook komt, maar misschien kunnen we deze ministeriële slaaf van het bedrijfsleven toch een beetje op de zenuwen werken en dat is al een doelstelling op zich.

Het staat iedereen uiteraard vrij deze boodschap naar eigen inzichten te verspreiden.

06-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Nu de fuivencyclus genaamd Musiques Dépassées ten einde is gekomen, vragen sommige mensen zich misschien af hoe het nu verder moet met de gelijknamige site, te vinden op www.musiquesdepassees.be . Het is in elk geval mijn bedoeling deze site in leven te houden. Ik zie trouwens geen redenen om dat niet te doen.

De site bestaat uit verschillende onderdelen, rubrieken of hoe men dat ook moge noemen. Helaas zijn niet al die rubrieken even relevant of afgewerkt. Een kort overzichtje kan misschien wat duidelijkheid scheppen.

Home

De tekst op de homepagina is herschreven in functie van de nieuwe situatie.

Kalender

Het is de bedoeling de kalender te blijven aanvullen en te blijven gebruiken om interessante evenementen aan te kondigen. Mensen die zelf iets organiseren en dit hier willen zien verschijnen, mogen me altijd contacteren.

Contact

De contact-functie blijft behouden. Ik neem nog steeds de moeite de bijbehorende mailbox dagelijks te controleren.

Galerij

Aangezien bijna alle foto’s omwille van diverse hardware-problemen van onze vroegere huisfotograaf Pieter zijn verdwenen, heeft het weinig zin nog een galerij in stand te houden. De kans is dan ook groot dat deze rubriek eerstdaags verdwijnt.

Shop

Misschien komt het er ooit nog van, maar dat zeg ik al bijna vijf jaar...

Links

De lijst met links naar interessante sites wordt nu en dan aangevuld. Tips en suggesties zijn welkom.

Rechts

Het standpunt blijft ongewijzigd.

28-12-2009 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Iedereen heeft ondertussen natuurlijk al vernomen dat er vanaf 1 juli 2014 een totaal rookverbod in de Belgische café’s zou komen. Op een of andere manier slagen onze Europese politici erin alle slechte ontwikkelingen in de Verenigde Staten over te nemen en alle goede ontwikkelingen, zoals gecontroleerde huurprijzen in bepaalde stadswijken, te negeren. Op zich lijkt het me geen goed idee deze hypercorrecte maatregel te nemen, maar we mogen ook niet uit het oog verliezen dat bepaalde mensen graag in een rookvrij café zitten. Aangezien die mensen natuurlijk ook hun rechten hebben, lijkt het onderstaand model me eigenlijk de meest gepaste wijze om met dit discussiepunt om te gaan.

We laten de beslissing over aan de uitbaters. Zij moeten maar zien wat ze met hun eigen zaak doen. Het moet echter voor de potentiële bezoekers duidelijk zijn waar ze zich bevinden. Daarom vind ik dat de overheid elke café-uitbater moet verplichten een duidelijke keuze te maken en die duidelijk te afficheren, zowel binnen zijn zaak als buiten, aan de gevel of de voordeur van diezelfde zaak.

De keuzemogelijkheden zijn eenvoudig:

-          er wordt gerookt in heel de zaak

-          er wordt uitsluitend gerookt in het daarvoor voorziene rooklokaal

-          er wordt niet gerookt in de zaak

Als de uitbaters zich aan de verplichting houden dit duidelijk te afficheren, zodat iedereen weet waar hij aan begint nog voor hij de deur heeft geopend,  kan de potentiële klant een duidelijk geïnformeerde keuze[1] maken. Wie liever geen rook in zijn omgeving ziet, kan een andere zaak opzoeken nog voor hij zich hoeft te ergeren. Wie wanhopig nicotine nodig heeft, weet op voorhand waar zijn gewoonte of verslaving al dan niet welkom is.

Niet-rokers hoeven trouwens niet te panikeren. Natuurlijk zijn de rookvrije café’s momenteel een kleine minderheid. Deze regeling zou daar echter verandering in kunnen brengen. Indien zou blijken dat de rookvrije café’s goed draaien, zal een aantal middenstanders daar zeker rekening mee houden en om louter financiële redenen het eigen café ook rookvrij maken. Op die manier zou na verloop van tijd een exacte verhouding ontstaan tussen het aantal café’s waar wel en niet mag worden gerookt en het aantal klanten dat wel of niet apprecieert dat wel of niet wordt gerookt in het café waar zij zitten.

Aan deze regeling is helaas de noodzaak verbonden controles uit te oefenen. Als een uitbater eenmaal een keuze heeft gemaakt, moet hij er zich ook aan houden. Als buiten staat aangegeven dat er niet mag worden gerookt, is er binnen ook geen ruimte voor uitzonderingen[2]. In mijn ogen mag aan uitbaters of klanten die weigeren de regeling na te leven gerust een boete worden opgelegd. Hetzelfde geldt trouwens voor uitbaters van niet-rookvrije café’s die nalaten in een stevige rookafzuigingsinstallatie[3] te voorzien.

Natuurlijk is de discussie hiermee niet gesloten. Een aantal elementen zijn hierboven nog niet aan bod gekomen. Zo moeten we het nog eens hebben over de rechten van het personeel, over de toekomst van de zogenaamde eetcafé’s en over de kosten van het roken voor de gezondheidszorg, die tenslotte in grote mate door belastinggeld wordt gefinancierd. Dit stukje zal dan ook nog meer dan één vervolg krijgen.

22-12-2009 om 16:35 geschreven door Malcolm Nix  

Mij kan het niet schelen dat mensen zich willen inzetten voor sukkelaars in de derde wereld en dat andere mensen daar geld voor willen schenken. Ik ben zeker de laatste om te beweren dat de problemen die door Music for Life worden aangekaart, zoals drinkbaar water (vorig jaar) of een door muggen overgedragen potentieel dodelijke ziekte (dit jaar), niet ernstig zijn en niet op permanente basis duizenden slachtoffers blijven maken.

Maar iemand moet me toch eens uitleggen waarom er tijdens die acties van onze graag sympathiek overkomende zender StuBru nooit gewag wordt gemaakt van de oorzaak van al die problemen. Ze blijven zich maar gedragen alsof armoede, honger, dorst, ziektes en gebrek aan sociaal-economische toekomstperspectieven toevallig ontstane problemen zijn, gevolgen van het tropisch klimaat of van een primitief onvermogen om een beschaafde samenleving op te bouwen.

Wel, dat klopt dus niet. Ik wil gerust geld schenken of op een andere manier enige inzet tonen voor een initiatief dat eindelijk de grote volksmassa eens duidelijk probeert te maken dat de miserie in de derde wereld de fout van de eerste wereld is. De kapitalistische bedrijfsleiders, bankiers, speculanten en lobbyisten, aangevuld met hun politieke handlangers, de gemanipuleerde media en de hun macht misbruikende supranationale instellingen, hebben de derde wereld opzettelijk en met voorbedachten rade gedestabiliseerd en zorgen er voor dat de onrust ter plekke blijft duren.

Ik geef dus helemaal niets voor Music for Life. Door hier enthousiast over te doen, geeft een mens immers de indruk dat het oplossen van symptomatische problemen door middel van giften een morele plicht is. Het is niet mijn morele plicht gevolgen aan te pakken. Het is mijn morele plicht de oorzaken van die gevolgen aan te pakken[1].

Wanneer komt er eens een initiatief genaamd ‘Trials for Life’? We zorgen allemaal, door middel van vergelijkbare activiteiten, voor een pot geld en gebruiken die dan om allerlei bedrijven aan te klagen. De plaatselijke bevolking in de derdewereldlanden heeft hier het geld, de kennis en de praktische mogelijkheden niet toe. Een groot gedeelte leeft niet eens in een echte rechtstaat. Elk proces dat zo wordt gewonnen, levert een schadevergoeding op voor de benadeelde sukkelaars in de derde wereld en vermindert de kansen van het bedrijf in kwestie om verder uit te breiden en hetzelfde beleid verder te voeren. Bovendien zou een groot aantal veroordelingen de strategische beslissingen van de ceo’s van andere, nog niet aangeklaagde bedrijven kunnen beïnvloeden.

21-12-2009 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

18-12-2009 om 17:29 geschreven door Malcolm Nix  

Zoals beloofd, volgt hier een woordje uitleg over de oorzaken van het verdwijnen van Musiques Dépassées, de fuivencyclus gewijd aan een genre, of eigenlijk een geheel aan subgenres, dat op weinig plaatsen en weinig tijdstippen oprechte waardering krijgt. De mensen die deze fuiven hebben meegemaakt, snappen waarschijnlijk intuïtief dat ik dit niet schrijf omdat ik me verplicht voel, omdat ik mezelf graag hoor praten[1], omdat ik dit nodig vind of zelfs niet omdat ik het eerder heb aangekondigd. Dit tekstje is er alleen omdat toelichtingen en uitweidingen altijd een deel van het wereldje van Musiques Dépassées hebben uitgemaakt.

Na zes jaar en tien maanden[2] kan ik enkel deze conclusie trekken: Musiques Dépassées was plezant, succesvol en relevant. Dat het plezant was, leid ik af uit het feit dat heel veel mensen het de moeite vonden om dikwijls te komen. Dat het succesvol was, leid ik af uit het feit dat het zo lang heeft kunnen bestaan. Dat het relevant was, leid ik af uit het feit dat veel mensen duidelijk op fuiven van deze slag zaten te wachten. Vanuit mijn bevoorrechte positie achter de draaitafels, enkele meters boven het publiek, kon ik dit duidelijker dan eender wie observeren.

Voor ik kan uitleggen waarom Musiques Dépassées is gestopt, moet ik natuurlijk eerst eens uitleggen hoe het concept eigenlijk in elkaar zat en daarvoor moeten we teruggaan naar eind 2002.

Van halverwege 2002 tot eind 2004 heb ik elke zondagavond de muziek verzorgd in het bekende Leuvense café Libertad. Het klinkt velen misschien raar in de oren, maar dat is van het plezantste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Natuurlijk is het potentieel aantal klanten op een zondagavond een stuk kleiner dan op, pakweg, donderdag, vrijdag of zaterdag, maar dat kon niemand schelen. Ik draaide wat we voor het gemak een mix van alle alternatieve genres zullen noemen en daar kwam zowaar volk op af. Onder dat volk bevonden zich op regelmatige basis mensen van het Musicafé, dat uiteindelijk maar een paar tientallen meters verder is gelegen. Ik merkte al gauw dat ik die mensen met een selectie van klassiekers en plezante onbekenden uit wat we, ook voor het gemak, de new wave-periode zullen noemen telkens weer in de juiste stemming kon brengen. Het duurde dan ook niet lang of ik vroeg of het geen goed idee zou zijn eens een fuif in die stijl in hun zaal te organiseren. Ik kreeg het voordeel van de twijfel. We zouden het één keer doen en dan zien of het voor herhaling vatbaar was. Een uitgebreide reclamecampagne, inclusief ellenlange mails, en een volle zaal later was de deal rond. Ik werd ingehuurd om op maandelijkse basis een avond te verzorgen[3].

Ik heb in verband met die deal eigenlijk weinig voorwaarden gesteld. Ten eerste, ik bepaalde autonoom de muzikale lijn. Dat heeft iedereen, al dan niet tot zijn eigen enthousiasme of afkeer, duidelijk kunnen merken. Ten tweede, er zou geen op voorhand vastgelegd sluitingsuur zijn. We zouden, met andere woorden, draaien tot het volk uit eigen beweging zodanig was uitgedund dat het niet meer de moeite was de zaak open te houden. Ten derde, de inkom zou altijd gratis zijn.

Dit laatste is natuurlijk fundamenteel voor het verdere verloop der zaken. Indien de inkom gratis is, moeten de andere inkomsten natuurlijk hoog genoeg liggen om de diverse kosten te dekken en liefst nog een beetje winst[4] op te leveren. Die andere inkomsten waren per definitie beperkt. In feite moest alles uit de kassa van de drankverkoop komen.

Ik veronderstel dat het probleem ondertussen al duidelijk is. Na verloop van tijd is uit de rekeningen gebleken dat onze fuiven niet meer genoeg opbrachten en heeft het Musicafé besloten dat het beter zou zijn ermee te stoppen. Die beslissing had, voor alle duidelijkheid, niets met de muziek of met andere onderdelen van het concept te maken. Ik heb het definitieve einde door middel van allerlei besparingsmaatregelen nog een tijdje kunnen uitstellen, maar zelfs het schrappen van het promotiebudget en de hiermee verbonden affiches en flyers en de verhuis naar het zaaltje op de eerste verdieping hebben de handelsbalans niet in evenwicht gebracht.

Ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich aan een afrekening met of een tekst vol bijtende kritiek aan het adres van het Musicafé hadden verwacht. Eigenlijk heb ik altijd goed met die mensen kunnen samenwerken. Natuurlijk zijn er nu en dan praktische probleempjes geweest. Zo zijn ooit door een fout in de timing 200 affiches de dag na de fuif geleverd en bijgevolg rechtstreeks de papiercontainer ingezwierd. Al bij al is mijn conclusie echter dat ik hier geen spijt van kan hebben. Ik ben altijd correct behandeld en dat is in de horeca zeker niet gegarandeerd.

Concrete redenen waarom de omzet vanaf een bepaald ogenblik, volgens mij ergens halverwege 2007, significant is beginnen dalen, zijn natuurlijk moeilijk te achterhalen. Ik heb niet direct een gericht marktonderzoek verricht of een exit poll georganiseerd. Ik zou hier hele beschouwingen over gratis nachtbussen, verhoogde drankprijzen en het gebrek aan verjonging kunnen laten volgen. Alleen zou ik daarmee vooral verklaren waarom het uitgaansleven in het algemeen een achteruitgang heeft gekend. Wat Musiques Dépassées betreft, lijken slechts twee elementen een specifieke, niet voor het volledige nachtleven geldende, rol te hebben gespeeld.

Ten eerste, er zijn te veel mensen uit Leuven vertrokken. De afgelopen tien tot vijftien jaar is de populatie van deze stad sociologisch gedecimeerd. Zowat alle creatieve en alternatief ingestelde mensen zijn vertrokken omdat ze het zich niet langer kunnen permitteren in Leuven te blijven wonen. De woningen zijn eenvoudigweg te duur en dan wordt het verleidelijk een, onder meer omwille van hun vertrek, steeds saaier wordende stad voor grotere nederzettingen als Antwerpen of Brussel of voor plattelandsdorpen richting Aarschot of Tienen in te ruilen. Eenmaal daar aangekomen, wordt het natuurlijk al direct een hele opgave om enkel voor een eenvoudig fuifje weer naar Leuven af te zakken. Zij die in de steden zitten, hebben voldoende keuze aan plaatselijke activiteiten. Zij die in de dorpen zitten, moeten in Leuven en weer thuis zien te geraken. Het is mogelijk dat we ooit eindelijk nachttreinen krijgen, maar tot dan zie ik niet direct een oplossing voor dit probleem[5].

Ten tweede, veel fuifgangers vinden het blijkbaar noodzakelijk pas na 01.00 ’s nachts toe te komen. Hebben die mensen een zodanig druk leven dat ze tot na middernacht aan het werk zijn of zou het kunnen dat ze een fuifzaal enkel willen betreden als ze merken dat er al heel wat volk aanwezig is? Ik gok op het tweede. Blijkbaar vinden ze een nog vrij lege zaal niet gezellig en vinden ze dat anderen zich moeten opofferen om daar als eerste, tweede, derde, etc. te gaan zitten tot ze het zich willen verwaardigen ook eens te komen opdagen. Het gevolg is natuurlijk dat de omzet van de drankverkoop gedurende uren op een minimaal pitje staat. Bovendien komen die mensen niet rechtstreeks van thuis en zijn ze al in min of meerdere mate bezopen als ze uiteindelijk toekomen. Het gevolg daarvan is natuurlijk dat ze niet veel drank meer nodig hebben voor ze weer vertrekken. Organisatoren kunnen proberen hier iets aan te doen, maar ik zou in elk geval niet goed weten wat. Alle trucjes die ik al heb zien uitproberen[6], zijn mislukt[7].

Eigenlijk kan uit het bovenstaande een conclusie worden getrokken die iemand[8] me in 2006 al heeft voorgeschoteld. Er is meer behoefte aan een café dat consequent deze muziek draait dan aan fuiven die iedereen aansporen op een welbepaalde avond en op een welbepaald uur ter plekke te verschijnen.

18-12-2009 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix