Ik ga er geen doekjes om winden. In mijn ogen is Vlaanderen geen echte democratie meer. De huidige kieswetgeving en een aantal zogenaamde flankerende maatregelen, die overigens als iets geheel anders worden gecamoufleerd, maken het kleinere partijen onmogelijk iets te bereiken en dienen enkel om de machtsposities van een aantal gevestigde waarden te bestendigen.
De huidige kieswetgeving omvat onder meer een kiesdrempel van 5 percent. Dit betekent dat nieuwe partijen, die per definitie klein[1] zijn, er niet voldoende aan hebben hier en daar een behoorlijk resultaat te boeken. Ze moeten onmiddellijk een score halen die inhoudt dat ze meer dan 5 percent van de kiezers aan haar kant weet te scharen. Dit percentage lijkt op het eerste gezicht laag, maar in de praktijk is dit zeer moeilijk. Voor elke honderd inwoners moeten er vijf worden overtuigd. Begin er maar aan, als kleine organisatie zonder gewoontestemmers, zonder vertrouwde naam, zonder vlotte toegang tot de media, met een beperkt budget, waarschijnlijk zonder een hele reeks bekende boegbeelden, met een beperkte vrijwilligersploeg en waarschijnlijk zonder al te veel ervaring met campagnevoering.
Op zich lijkt de invoering van een kiesdrempel een geschikt middel om de zogenaamde versnippering van het politieke landschap, vooral veroorzaakt door het uiteenvallen van partijen en daarna van kartelformules, tegen te gaan. De vraag is echter of die versnippering wel moet worden tegengewerkt. Misschien is een versnipperd politiek landschap een veel natuurlijker weergave van wat onze bevolking denkt dan het huidig denken in grote machtsblokken.
De kiesdrempel is trouwens geen alleenstaande maatregel. De weigering van de gevestigde orde om een breed publiek debat over de eventuele invoering van een nationale kieskring te voeren, kan gerust worden geïnterpreteerd als een uiting van vrees dat de meerderheid die idee wel ziet zitten. De uitbreiding tot een nationale kieskring zou de machtsverhoudingen in dit land natuurlijk ernstig kunnen beïnvloeden en zou de splitsing van het infame arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde tot een academische oefening reduceren.
Daarnaast is vorig jaar nog eens beslist om de Uitzendingen door Derden op de openbare omroep te schrappen. Nu weet ik ook wel dat deze programmas doorheen de jaren vooral door hun saaiheid, amateuristisch camerawerk en armtierige inhoudelijke waarde werden gekenmerkt. Enkel Roodvonk, destijds door Marcel Van Thilt gepresenteerd en haast integraal op tegendraadse jongeren gericht, vormde een uitzondering. De totale verdwijning van de Uitzendingen door Derden houdt echter in dat partijen het weer wat moeilijker hebben om hun standpunten op een gemakkelijke manier aan een breed publiek voor te stellen. Natuurlijk hebben ze allemaal een website, of zelfs meer dan een. Natuurlijk hebben ze ledenbladen, hangen ze nu en dan wel eens affiches op en verdelen ze pamfletten en ander propagandamateriaal. Ledenbladen brengen echter geen nieuwe kiezers op. Websites worden enkel door geïnteresseerden bezocht. Pamfletten belanden meestal rechtstreeks in de papiermand[2]. Televisie-uitzendingen werden misschien niet door iedereen bekeken, maar werden ook niet per definitie afgezet.
Ik ben in elk geval voor een versplinterd parlement, waarbij veel partijen de kans krijgen hun ideeën via de televisie en andere media aan het volk voor te leggen. Een versplinterd parlement, dat alle binnen onze samenleving levende stromingen vertegenwoordigt, kan gerust twintig fracties tellen. Een minimalistisch regeerakkoord moet het mogelijk maken over verschillende onderwerpen, die niet cruciaal zijn voor de coherentie binnen de regering, debatten zonder voorafgaand akkoord te voeren en wisselmeerderheden in het leven te roepen.
Partijen die zich in een dergelijk politiek spectrum willen onderscheiden, zullen zich de moeite moeten getroosten duidelijke standpunten in te nemen en degelijke argumenten te gebruiken. Bovendien zal de zoektocht naar partners om een bepaald voorstel goedgekeurd te krijgen meer moeite kosten dan een verwijzing naar een jaren voordien afgesloten regeerakkoord.
Mij lijkt deze hervorming noodzakelijk om de debatten weer te laten voeren waar ze thuishoren, namelijk in het licht van de schijnwerpers van een publieke opinie die zich wel degelijk vertegenwoordigd weet door een van de talrijke politieke partijen die zich, onder druk van de omstandigheden, tegelijkertijd genuanceerd en duidelijk moeten opstellen.
Ik weet wel dat de kans klein is dat de machthebbers van ons land zich door dit stukje tekst laten overtuigen om plots heel onze politieke cultuur om te gooien, maar dat ontslaat mij niet van mijn verantwoordelijkheid het hier te publiceren. In de huidige omstandigheden zijn we slechts anderhalf jaar verwijderd van de definitieve terugkeer naar de politieke constellatie van het einde van de negentiende eeuw. Aangezien ik het niet zie zitten alle verwezenlijkingen van de vorige decennia overboord te zien gooien, kan ik enkel pleiten voor een grotere politieke bewustwording, zelfs als dit velen saai in de oren klinkt. Het is een droef lot, maar de peilingen verantwoorden mijn daden.
[1] Eigenlijk zijn ze per definitie onbestaande als parlementaire fractie. Anders zouden het natuurlijk geen nieuwe partijen zijn.
[2] Of, in het geval de bestemmeling een sympathisant van LDD blijkt te zijn, bij het restafval.
Zoals velen[1] allicht al hebben opgemerkt, loopt er soms iets mis met de lay-out van sommige stukjes tekst. Nu en dan verschijnen fragmenten van een tekst plots in een ander lettertype of in een andere lettergrootte op de uiteindelijke pagina. Bovendien verschijnen de door mij ingevoerde titels[2] haast nooit in de definitieve versie. Dat is nooit mijn bedoeling en zeker geen goedkoop retorisch trucje om door middel van de bladspiegel bepaalde standpunten meer in de verf te zetten. Het is veeleer een zoveelste bewijs van de reeds vaak verdedigde[3] stelling dat computers een wereldwijd complot tegen mij smeden.
Zodra ik eindelijk heb achterhaald wat de oorzaak van het euvel is, zal ik hier uiteraard iets aan doen. Tot dan kan ik enkel hopen dat de mensheid in staat is met deze onvolmaaktheid te leven.
[1] In feite gaat het om alle mensen die deze blog al meer dan eens hebben bezocht. Ik weet dus niet of het woord velen wel op zijn plaats is, maar ik wijs elke vorm van pessimisme bij voorbaat af.
[2] Ik heb wel degelijk bij elk stukje tekst, hoe klein het ook moge zijn, een titel ingevoerd, al was het maar om latere verwijzingen eenvoudiger te maken.
Aangezien ik volgens de gebruiksvoorwaarden van bloggen.be ook commerciële berichten mag plaatsen, wil ik hier nu en dan ook reclame maken voor organisaties, bedrijven en personen die dergelijke aandacht meer dan verdienen.
Elke week verschijnen overal klaagzangen over de hoge tarieven van Electrabel en de manier waarop een Frans bedrijf, Suez-Gaz de France, ten gevolge van het naïeve geloof van onze politici in de heilzame werking van de vrije markt de facto een bijna allesoverheersende controle over onze Belgische energiemarkt heeft verworven. Alle klachten en scheldtirades zijn meer dan terecht, maar daar mag het natuurlijk niet bij blijven.
De enige manier waarop we echt iets aan het machtsmisbruik van Electrabel kunnen doen, bestaat eruit eenvoudigweg geen elektriciteit meer van deze firma te kopen. Maar dat houdt natuurlijk in dat een andere stroomleverancier moet worden gezocht en de meeste van die bedrijven zijn al geen haar beter. Niet enkel Electrabel is tot alles bereid om een halve euro meer winst te maken.
En daarom ben ik dus al jaren een trouwe klant en coöperatief aandeelhouder van Ecopower. Het principe is eenvoudig. Ik citeer even de site http://www.ecopower.be/Joomla/ : Ecopower cvba is een erkende coöperatieve vennootschap. Een bedrijf dus, maar wel met een maatschappelijk doel, een transparante structuur en heel veel kleine aandeelhouders. Ecopower wil projecten met hernieuwbare energie en rationeel energiegebruik financieren. Dit kan op verschillende manieren. Op dit moment wordt vooral gewerkt aan projecten die we zelf ontwikkelen. Ecopower wil tegelijk ook sensibiliseren over hernieuwbare energie en vooral rationeel energiegebruik. Een uitgespaard kilowattuur is immers het groenste kilowattuur. Ecopower wil ook gebruikers van groene stroom verenigen en groene stroom leveren aan haar coöperanten.
Wie een aandeel koopt, wordt lid van de cvba en kan dus ook stroom laten leveren. Elk aandeel kost 250 euro en levert natuurlijk ook een stem op in de algemene vergadering der aandeelhouders. Alle door Ecopower geleverde stroom is uiteraard volledig groene stroom, oftewel stroom die niet door middel van het verbruiken van niet-hernieuwbare brandstoffen, zoals petroleum en zijn derivaten, steenkool, nucleaire splijtstoffen en dergelijke, wordt opgewekt. Het gehanteerde tarief is sinds 1 januari 2010 0,18 euro per kilowattuur, alles inbegrepen en zonder uitzonderingen. Wie dit met de door andere leveranciers aangeboden tarieven wil vergelijken, kan terecht op www.vreg.be, de site van de Vlaamse Reguleringsinstantie voor de Elektriciteits- en Gasmarkt. Ik ben aangesloten bij Ecopower, niet enkel om geen beroep op Electrabel en al die andere dubieuze bedrijven in de sector te moeten doen, maar ook om het de verschijnsel van de coöperatieve onderneming te stimuleren en om een hoop ceos, managers, bestuurders en aandeelhouders duidelijk te maken dat het gedaan moet zijn met hun gemakkelijke winsten op mijn kap. Ik gun ze geen eurocent en ik hoef hun elektriciteit niet[1].
[1] Allez, ik hoef die toch niet meer. Ik ben al sinds 2004 lid van Ecopower, maar ik heb toen wel zes maanden moeten wachten voor ik eindelijk kon overstappen. Deze formule heeft immers zo veel succes dat er een wachtlijst is voor nieuwkomers die willen overstappen. De lengte van deze wachtlijst en van de bijbehorende wachttijd is natuurlijk variabel.
Elke dag sterven er wereldwijd duizenden mensen[1] aan de gevolgen van ziekte, hongersnood en ontbering. De oorzaken worden nooit terdege aangepakt. Daarnaast worden er dagelijks nog eens honderden vermoord. De meeste daders worden nooit opgepakt, vooral omdat ze meestal impliciet of expliciet moorden in opdracht van een overheid of van de bedrijven die boven diezelfde overheid staan.
Kan er mij dan eens iemand uitleggen waarom de kranten paginas en paginas vullen met nietszeggende berichten over het rouwproces in een Limburgse gemeente waar er ook eens twee worden afgeknald? Mij niet gelaten dat de media aandacht aan plaatselijke dramas willen besteden, maar kunnen ze dat niet doen op de plaats waar dergelijke feiten thuishoren, met name op bladzijde 14 van de krant of tijdens de laatste paar minuten van de nieuwsuitzending?
Het is net door die op zuiver commerciële argumenten gebaseerde fixatie op plaatselijke gebeurtenissen dat steeds meer mensen denken dat er twee werelden zijn, Vlaanderen en de rest van de planeet. De media dragen meer verantwoordelijkheid voor de opkomst van het enggeestig en bekrompen nationalisme dat Vlaanderen teistert dan ze zelf willen toegeven.
Ik krijg regelmatig de vraag of ik nog plannen heb als DJ nu Musiques Dépassées is afgerond. Tijd dus om een paar aanverwante mededelingen te bundelen.
Ten eerste, ik heb nog steeds een vrij grote muziekcollectie en aangezien ik niet veel zin heb die enkel nog thuis te beluisteren, zal ik zeker de neiging niet kunnen weerstaan nu en dan nog eens te draaien. Ik heb het sowieso nooit leuk gevonden om thuis urenlang in mijn eentje naar plaatjes te luisteren. Muziek is een sociaal gebeuren, net als alcoholconsumptie en verkeersfiles.
Ten tweede, ik heb nog geen nieuw concept, of hoe men dit ook wil noemen, in gedachten. Suggesties zijn welkom, maar ik ben niet van plan me te haasten. Ideeën moeten rijpen en mijn ego heeft het niet nodig onmiddellijk weer met iets nieuws de schijnwerpers trachten te bereiken.
Ten derde, wie dat wil, kan me altijd als DJ inhuren. Ons eigen Leuvens muziekcentrum Het Depot heeft dat goed begrepen en doet steeds meer beroep op mijn diensten. Dit verdient enige navolging, zou ik zo zeggen. Veel geld hoeft dat in elk geval niet te kosten. De kostprijs is in feite afhankelijk van de volgende elementen:
-Waar gaat de eventuele winst eigenlijk naartoe?[4]
Ten vierde, het hangt er natuurlijk van af hoe lang er nog mensen enige belangstelling zullen tonen voor de muziekgenres en -subgenres die ik leuk genoeg vind om op een draaitafel te zwieren. De Engelsen slagen er nog elk jaar in een nieuwe lading opwindende bands op de wereld los te laten. In België zuchten we nog steeds onder de dictatuur van de jazzstudio Herman Teirlinck en het van Lemmensinstituut. Zo lang het publiek blijft slikken dat bepaalde mensen al op zeer jonge leeftijd van muzikant hun beroep willen maken, zal een echt alternatieve scene nooit veel succes kennen en dat heeft natuurlijk een weerslag op het hiermee onlosmakelijk verbonden uitgaansleven.
[1] In een rookvrije ruimte wordt het een stuk duurder. Een heel groot stuk, zelfs. Of moet ik me aanpassen aan mensen die zo veel angst voor de dood hebben dat hun gezondheidsobsessie het van hun streven naar levenskwaliteit haalt?
[2] Dit wordt natuurlijk steeds belangrijker naarmate de afstand tot Leuven groter wordt.
[3] Eigenlijk maakt het me niet zo veel uit hoe lang ik moet draaien, maar als het om een lange shift gaat, moet ik ook veel muziek meenemen en dat weegt dan weer wel door.
[4] De meeste zelfstandigen trekken zich daar allicht niet veel van aan, maar ik heb dat statuut enkel aangenomen om niet op zwartwerk betrapt te kunnen worden. Ik ben in elk geval bereid me aan te passen aan de traditioneel beperkte begroting die met een benefietavond gepaard gaat.
Over onterechte verwijzingen naar de joods-christelijke tradities in het Avondland
Men hoort onze politici van de rechterzijde de laatste jaren vaak verwijzen naar de joods-christelijke tradities die het fundament van onze Westerse samenleving zouden vormen. Ze doen dit natuurlijk om het verschil te benadrukken tussen onze eigen cultuur en die van bepaalde allochtone groepen. De vraag is echter of deze verwijzing veel inhoudelijke waarde heeft.
Volgens mij bestaat de joods-christelijke traditie amper. Er zijn natuurlijk historische raakvlakken, al was het maar omdat de eerste christenen eigenlijk afvallige joden waren, die in een door het joodse geloof gedomineerde omgeving een nieuwe religie uit de grond trachtten te stampen. Dit is echter geen reden om het over een gezamenlijk patrimonium aan tradities te hebben.
De christelijke wereld heeft zich gedurende eeuwen, van de middeleeuwen tot het einde van de 20e eeuw vooral met jodenvervolgingen beziggehouden. Dit was niet louter een kwestie, zoals ons vaak verkeerdelijk wordt voorgehouden, van haat tegenover het volk dat zogezegd de heer J. Christus aan de Romeinse rechtspraak van gouverneur Pilatus had overgeleverd. De eerste eeuwen ging het er vooral om dat christenen omwille van hun geloof niet het recht hadden interesten op geleend geld te vragen, een belemmering op kapitaalstromen waar de Joden geen last van hadden en die ondertussen, onder invloed van de Venetiaanse proto-kapitalisten, uiteraard al lang tot het verleden behoort. De discriminatie van joden houdt ook niet op, zoals ons al even vaak verkeerdelijk wordt voorgehouden, met het einde van het twaalfjarig bestaan van het Duizendjarig Rijk in 1945. Zo is het pas sinds 1974 wettelijk toegelaten voor mensen van joodse origine om zich als nieuwkomers in Australië te vestigen.
De joodse wereld heeft zich niet veel socialer opgesteld. Ze hebben natuurlijk nooit kampen opgebouwd om christenen in te vergassen, maar het valt toch op hoeveel mensen van joodse oorsprong doorheen de eeuwen voor een zelfgecreëerde isolatie hebben gekozen. Zelfs in het huidige Antwerpen lopen ze erbij alsof ze van de lokale bevolking hun ghetto rond de diamantwijk niet mogen verlaten.
De eerste christenen waren in het oude Judea verre van welkom, wat een van de redenen is waarom de godsdienst meer succes had op andere plaatsen, waaronder Rome, uitgerekend de hoofdstad van het imperium dat de Grote Broodbreker en Wijnvermenigvuldiger als oproerkraaier aan het kruis had genageld. De discussie wie het heilige land toebehoorde, werd een tijdje in het voordeel van de opkomende Islam beslecht, met intermezzos verzorgd door plunderende bendes Westerse toeristen die bij Neckerman voor het kruisvaartvoordeelpakket hadden gekozen. De Britten, die in Ulster al hadden bewezen over ongekende inzichten in het verband tussen demografie en sociaal-economische conflicten te beschikken, hebben voor een echte joodse staat gezorgd. Wat op zich een positieve compensatieregeling voor de massale ellende van de holocaust leek, had al snel het gevolg dat massas mensen uit allerlei landen naar Israël trokken. Blijkbaar leefden ze toch liever onder elkaar, in een opwaartse spiraal van religieuze hysterie, veroorzaakt door een interpretatie van het woord van Jahweh waaruit zou moeten blijken dat zij, en zij alleen, het uitverkoren volk Gods zijn[1].
In het licht van dit alles vraag ik me af waar ons aller landgenoten het vandaan halen naar de zogenaamde joods-christelijke traditie te verwijzen. Wat bedoelen ze hier in feite mee? Een traditie van discriminatie en genocide? Een traditie van zelfgezochte isolatie en het gevoel van een door een goddelijke entiteit geschonken en bijgevolg onbetwistbare verhevenheid boven de rest van de mensheid? Ik hoop van niet, maar in sommige gevallen ben ik er nog niet zo zeker van.
Zij die geloven in de American Way, inclusief invasies, luchtbombardementen op burgergemeenschappen, discriminatie van het rasonzuivere gedeelte van de eigen bevolking, gated communities waarin de rijken zich van de rest kunnen isoleren, gezinnen die elke maand restjes bij elkaar moeten schrapen om de aan de banken verschuldigde interesten af te lossen en een onwrikbaar geloof in de goddelijke goedkeuring van al het voorgaande, passen ongetwijfeld in de joods-christelijke traditie. Alleen zijn dat net de gekken die we in de loop van de zeventiende eeuw hebben weten te dumpen door ze met boten naar een verafgelegen continent te laten vertrekken.
Mijn conclusie is in elk geval eenvoudig. Onze huidige samenleving is natuurlijk op een verleden gebaseerd, maar ze is vooral het gevolg van het verwerpen van tradities die we zijn ontgroeid of hebben overstegen.
[1] Een strijd die ze trouwens eens met de Mormonen moeten uitvechten, want die beweren dat ook. Alleen kan iedereen Mormoon worden, zonder een of andere bloedband aan te tonen. Nadeel hiervan is dat er ondertussen meer Mormonen zijn dan er volgens hun eigen heilige teksten tijdens het Einde der tijden van het eeuwige hellevuur zouden worden gered.
Minister Van Quickenborne is van mening dat de belasting van geluidsdragers, zoals blanco cds en dvds, usb-sticks, externe en geïntegreerde harde schijven, mp3-spelers en dergelijke, moet worden uitgebreid. Het komt erop neer dat iedereen die een geluidsdrager koopt een taks moet betalen, de zogenaamde Auvibel-taks. Officieel is deze taks bedoeld om de artiesten te compenseren voor het feit dat hun muziek door middel van deze geluidsdragers kan worden gekopieerd. Hier klopt natuurlijk iets niet mee.
Ten eerste heeft iedereen het recht zijn eigen muziekcollectie voor eigen gebruik te kopiëren. Ten tweede hebben muzikanten het recht de door hun gecomponeerde muziek op te nemen. Beide groepen mensen zouden dus het slachtoffer worden van een regeling die hen volgens de officiële toelichting ten goede zou moeten komen.
Ik zie hierin een zoveelste poging van de jonge hippe ultraliberaal Van Quickenborne om iedereen eens en voor altijd duidelijk te maken dat niets gratis is en dat consumptie, in dit geval van muziek, enkel kan als er andere mensen geld mee verdienen. Natuurlijk zullen weer, net als bij de inning van de auteursrechten en van de billijke vergoeding, enkel de overbekende en reeds overbetaalde artiesten hiervan profiteren. De rest zal weer door de mazen van het net vallen en geen eurocent ontvangen.
Een aantal artiesten heeft geen behoefte aan een Auvibel-taks en ik kan me voorstellen dat dit voor een groot gedeelte van het gewone publiek ook geldt. Wie een open brief aan de irritante Van Quickenborne[1] wil ondertekenen en daardoor druk wil uitoefenen om deze taks braafjes in de koelkast te steken, kan terecht op http://www.homerecording.be/artikel/open-brief-artiesten-protesteren-zelf-tegen-auvibel-taks . Het is natuurlijk mogelijk dat de taks er ondanks dit schrijven ook komt, maar misschien kunnen we deze ministeriële slaaf van het bedrijfsleven toch een beetje op de zenuwen werken en dat is al een doelstelling op zich.
Het staat iedereen uiteraard vrij deze boodschap naar eigen inzichten te verspreiden.
[1] Van Quickenborne is in mijn ogen trouwens meer dan enkel irritant. Hij is eenvoudigweg schadelijk voor onze samenleving. We komen hier later zeker nog eens op terug.
Nu de fuivencyclus genaamd Musiques Dépassées ten einde is gekomen, vragen sommige mensen zich misschien af hoe het nu verder moet met de gelijknamige site, te vinden op www.musiquesdepassees.be . Het is in elk geval mijn bedoeling deze site in leven te houden. Ik zie trouwens geen redenen om dat niet te doen.
De site bestaat uit verschillende onderdelen, rubrieken of hoe men dat ook moge noemen. Helaas zijn niet al die rubrieken even relevant of afgewerkt. Een kort overzichtje kan misschien wat duidelijkheid scheppen.
Home
De tekst op de homepagina is herschreven in functie van de nieuwe situatie.
Kalender
Het is de bedoeling de kalender te blijven aanvullen en te blijven gebruiken om interessante evenementen aan te kondigen. Mensen die zelf iets organiseren en dit hier willen zien verschijnen, mogen me altijd contacteren.
Contact
De contact-functie blijft behouden. Ik neem nog steeds de moeite de bijbehorende mailbox dagelijks te controleren.
Galerij
Aangezien bijna alle fotos omwille van diverse hardware-problemen van onze vroegere huisfotograaf Pieter zijn verdwenen, heeft het weinig zin nog een galerij in stand te houden. De kans is dan ook groot dat deze rubriek eerstdaags verdwijnt.
Shop
Misschien komt het er ooit nog van, maar dat zeg ik al bijna vijf jaar...
Links
De lijst met links naar interessante sites wordt nu en dan aangevuld. Tips en suggesties zijn welkom.
Iedereen heeft ondertussen natuurlijk al vernomen dat er vanaf 1 juli 2014 een totaal rookverbod in de Belgische cafés zou komen. Op een of andere manier slagen onze Europese politici erin alle slechte ontwikkelingen in de Verenigde Staten over te nemen en alle goede ontwikkelingen, zoals gecontroleerde huurprijzen in bepaalde stadswijken, te negeren. Op zich lijkt het me geen goed idee deze hypercorrecte maatregel te nemen, maar we mogen ook niet uit het oog verliezen dat bepaalde mensen graag in een rookvrij café zitten. Aangezien die mensen natuurlijk ook hun rechten hebben, lijkt het onderstaand model me eigenlijk de meest gepaste wijze om met dit discussiepunt om te gaan.
We laten de beslissing over aan de uitbaters. Zij moeten maar zien wat ze met hun eigen zaak doen. Het moet echter voor de potentiële bezoekers duidelijk zijn waar ze zich bevinden. Daarom vind ik dat de overheid elke café-uitbater moet verplichten een duidelijke keuze te maken en die duidelijk te afficheren, zowel binnen zijn zaak als buiten, aan de gevel of de voordeur van diezelfde zaak.
De keuzemogelijkheden zijn eenvoudig:
-er wordt gerookt in heel de zaak
-er wordt uitsluitend gerookt in het daarvoor voorziene rooklokaal
-er wordt niet gerookt in de zaak
Als de uitbaters zich aan de verplichting houden dit duidelijk te afficheren, zodat iedereen weet waar hij aan begint nog voor hij de deur heeft geopend, kan de potentiële klant een duidelijk geïnformeerde keuze[1] maken. Wie liever geen rook in zijn omgeving ziet, kan een andere zaak opzoeken nog voor hij zich hoeft te ergeren. Wie wanhopig nicotine nodig heeft, weet op voorhand waar zijn gewoonte of verslaving al dan niet welkom is.
Niet-rokers hoeven trouwens niet te panikeren. Natuurlijk zijn de rookvrije cafés momenteel een kleine minderheid. Deze regeling zou daar echter verandering in kunnen brengen. Indien zou blijken dat de rookvrije cafés goed draaien, zal een aantal middenstanders daar zeker rekening mee houden en om louter financiële redenen het eigen café ook rookvrij maken. Op die manier zou na verloop van tijd een exacte verhouding ontstaan tussen het aantal cafés waar wel en niet mag worden gerookt en het aantal klanten dat wel of niet apprecieert dat wel of niet wordt gerookt in het café waar zij zitten.
Aan deze regeling is helaas de noodzaak verbonden controles uit te oefenen. Als een uitbater eenmaal een keuze heeft gemaakt, moet hij er zich ook aan houden. Als buiten staat aangegeven dat er niet mag worden gerookt, is er binnen ook geen ruimte voor uitzonderingen[2]. In mijn ogen mag aan uitbaters of klanten die weigeren de regeling na te leven gerust een boete worden opgelegd. Hetzelfde geldt trouwens voor uitbaters van niet-rookvrije cafés die nalaten in een stevige rookafzuigingsinstallatie[3] te voorzien.
Natuurlijk is de discussie hiermee niet gesloten. Een aantal elementen zijn hierboven nog niet aan bod gekomen. Zo moeten we het nog eens hebben over de rechten van het personeel, over de toekomst van de zogenaamde eetcafés en over de kosten van het roken voor de gezondheidszorg, die tenslotte in grote mate door belastinggeld wordt gefinancierd. Dit stukje zal dan ook nog meer dan één vervolg krijgen.
[1]Die informatieplicht kan even goed een ontradende boodschap bevatten, vergelijkbaar met de mededelingen in verband met het gezondheidsrisico die nu al op pakjes sigaretten staan vermeld. Het komt dan neer op hier wordt gerookt, betreden op eigen gezondheidsrisico, maar dan liefst iets minder formeel verwoord.
[2] Idem dito in het geval een rookruimte wordt ingericht. Die ruimte is immers per definitie begrensd en er is bijgevolg een duidelijk onderscheid tussen wat zich binnen en buiten de rookruimte afspeelt.
[3]Op dat vlak mogen de normen trouwens gerust wat worden verstrengd. Dat er wordt gerookt, hoeft niet te betekenen dat de baas niet wat mag investeren. Zuurstof is ook een basisrecht en sommige uitbaters nemen het hier niet erg nauw mee. Als ze dan in het verleden allemaal wat meer zouden hebben gedaan, zou het draagvlak voor een rookverbod nu waarschijnlijk een stuk kleiner zijn.
Mij kan het niet schelen dat mensen zich willen inzetten voor sukkelaars in de derde wereld en dat andere mensen daar geld voor willen schenken. Ik ben zeker de laatste om te beweren dat de problemen die door Music for Life worden aangekaart, zoals drinkbaar water (vorig jaar) of een door muggen overgedragen potentieel dodelijke ziekte (dit jaar), niet ernstig zijn en niet op permanente basis duizenden slachtoffers blijven maken.
Maar iemand moet me toch eens uitleggen waarom er tijdens die acties van onze graag sympathiek overkomende zender StuBru nooit gewag wordt gemaakt van de oorzaak van al die problemen. Ze blijven zich maar gedragen alsof armoede, honger, dorst, ziektes en gebrek aan sociaal-economische toekomstperspectieven toevallig ontstane problemen zijn, gevolgen van het tropisch klimaat of van een primitief onvermogen om een beschaafde samenleving op te bouwen.
Wel, dat klopt dus niet. Ik wil gerust geld schenken of op een andere manier enige inzet tonen voor een initiatief dat eindelijk de grote volksmassa eens duidelijk probeert te maken dat de miserie in de derde wereld de fout van de eerste wereld is. De kapitalistische bedrijfsleiders, bankiers, speculanten en lobbyisten, aangevuld met hun politieke handlangers, de gemanipuleerde media en de hun macht misbruikende supranationale instellingen, hebben de derde wereld opzettelijk en met voorbedachten rade gedestabiliseerd en zorgen er voor dat de onrust ter plekke blijft duren.
Ik geef dus helemaal niets voor Music for Life. Door hier enthousiast over te doen, geeft een mens immers de indruk dat het oplossen van symptomatische problemen door middel van giften een morele plicht is. Het is niet mijn morele plicht gevolgen aan te pakken. Het is mijn morele plicht de oorzaken van die gevolgen aan te pakken[1].
Wanneer komt er eens een initiatief genaamd Trials for Life? We zorgen allemaal, door middel van vergelijkbare activiteiten, voor een pot geld en gebruiken die dan om allerlei bedrijven aan te klagen. De plaatselijke bevolking in de derdewereldlanden heeft hier het geld, de kennis en de praktische mogelijkheden niet toe. Een groot gedeelte leeft niet eens in een echte rechtstaat. Elk proces dat zo wordt gewonnen, levert een schadevergoeding op voor de benadeelde sukkelaars in de derde wereld en vermindert de kansen van het bedrijf in kwestie om verder uit te breiden en hetzelfde beleid verder te voeren. Bovendien zou een groot aantal veroordelingen de strategische beslissingen van de ceos van andere, nog niet aangeklaagde bedrijven kunnen beïnvloeden.
Sommigen vinden dit misschien een naïeve idee. Ik ben benieuwd te horen welke oplossing zij dan voorstellen.
[1]Dat malaria een dodelijke ziekte is of door muggen wordt overgedragen, is natuurlijk niet het gevolg van een kapitalistisch complot. Dat er in de zwaarst getroffen landen geen behoorlijke gezondheidszorg is, is echter wel het gevolg van de inmenging van het westerse bedrijfsleven in de interne structuren van derdewereldlanden. Indien nodig kan ik hier voldoende voorbeelden van geven. Reacties zijn trouwens altijd welkom.
Zoals beloofd, volgt hier een woordje uitleg over de oorzaken van het verdwijnen van Musiques Dépassées, de fuivencyclus gewijd aan een genre, of eigenlijk een geheel aan subgenres, dat op weinig plaatsen en weinig tijdstippen oprechte waardering krijgt. De mensen die deze fuiven hebben meegemaakt, snappen waarschijnlijk intuïtief dat ik dit niet schrijf omdat ik me verplicht voel, omdat ik mezelf graag hoor praten[1], omdat ik dit nodig vind of zelfs niet omdat ik het eerder heb aangekondigd. Dit tekstje is er alleen omdat toelichtingen en uitweidingen altijd een deel van het wereldje van Musiques Dépassées hebben uitgemaakt.
Na zes jaar en tien maanden[2] kan ik enkel deze conclusie trekken: Musiques Dépassées was plezant, succesvol en relevant. Dat het plezant was, leid ik af uit het feit dat heel veel mensen het de moeite vonden om dikwijls te komen. Dat het succesvol was, leid ik af uit het feit dat het zo lang heeft kunnen bestaan. Dat het relevant was, leid ik af uit het feit dat veel mensen duidelijk op fuiven van deze slag zaten te wachten. Vanuit mijn bevoorrechte positie achter de draaitafels, enkele meters boven het publiek, kon ik dit duidelijker dan eender wie observeren.
Voor ik kan uitleggen waarom Musiques Dépassées is gestopt, moet ik natuurlijk eerst eens uitleggen hoe het concept eigenlijk in elkaar zat en daarvoor moeten we teruggaan naar eind 2002.
Van halverwege 2002 tot eind 2004 heb ik elke zondagavond de muziek verzorgd in het bekende Leuvense café Libertad. Het klinkt velen misschien raar in de oren, maar dat is van het plezantste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Natuurlijk is het potentieel aantal klanten op een zondagavond een stuk kleiner dan op, pakweg, donderdag, vrijdag of zaterdag, maar dat kon niemand schelen. Ik draaide wat we voor het gemak een mix van alle alternatieve genres zullen noemen en daar kwam zowaar volk op af. Onder dat volk bevonden zich op regelmatige basis mensen van het Musicafé, dat uiteindelijk maar een paar tientallen meters verder is gelegen. Ik merkte al gauw dat ik die mensen met een selectie van klassiekers en plezante onbekenden uit wat we, ook voor het gemak, de new wave-periode zullen noemen telkens weer in de juiste stemming kon brengen. Het duurde dan ook niet lang of ik vroeg of het geen goed idee zou zijn eens een fuif in die stijl in hun zaal te organiseren. Ik kreeg het voordeel van de twijfel. We zouden het één keer doen en dan zien of het voor herhaling vatbaar was. Een uitgebreide reclamecampagne, inclusief ellenlange mails, en een volle zaal later was de deal rond. Ik werd ingehuurd om op maandelijkse basis een avond te verzorgen[3].
Ik heb in verband met die deal eigenlijk weinig voorwaarden gesteld. Ten eerste, ik bepaalde autonoom de muzikale lijn. Dat heeft iedereen, al dan niet tot zijn eigen enthousiasme of afkeer, duidelijk kunnen merken. Ten tweede, er zou geen op voorhand vastgelegd sluitingsuur zijn. We zouden, met andere woorden, draaien tot het volk uit eigen beweging zodanig was uitgedund dat het niet meer de moeite was de zaak open te houden. Ten derde, de inkom zou altijd gratis zijn.
Dit laatste is natuurlijk fundamenteel voor het verdere verloop der zaken. Indien de inkom gratis is, moeten de andere inkomsten natuurlijk hoog genoeg liggen om de diverse kosten te dekken en liefst nog een beetje winst[4] op te leveren. Die andere inkomsten waren per definitie beperkt. In feite moest alles uit de kassa van de drankverkoop komen.
Ik veronderstel dat het probleem ondertussen al duidelijk is. Na verloop van tijd is uit de rekeningen gebleken dat onze fuiven niet meer genoeg opbrachten en heeft het Musicafé besloten dat het beter zou zijn ermee te stoppen. Die beslissing had, voor alle duidelijkheid, niets met de muziek of met andere onderdelen van het concept te maken. Ik heb het definitieve einde door middel van allerlei besparingsmaatregelen nog een tijdje kunnen uitstellen, maar zelfs het schrappen van het promotiebudget en de hiermee verbonden affiches en flyers en de verhuis naar het zaaltje op de eerste verdieping hebben de handelsbalans niet in evenwicht gebracht.
Ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich aan een afrekening met of een tekst vol bijtende kritiek aan het adres van het Musicafé hadden verwacht. Eigenlijk heb ik altijd goed met die mensen kunnen samenwerken. Natuurlijk zijn er nu en dan praktische probleempjes geweest. Zo zijn ooit door een fout in de timing 200 affiches de dag na de fuif geleverd en bijgevolg rechtstreeks de papiercontainer ingezwierd. Al bij al is mijn conclusie echter dat ik hier geen spijt van kan hebben. Ik ben altijd correct behandeld en dat is in de horeca zeker niet gegarandeerd.
Concrete redenen waarom de omzet vanaf een bepaald ogenblik, volgens mij ergens halverwege 2007, significant is beginnen dalen, zijn natuurlijk moeilijk te achterhalen. Ik heb niet direct een gericht marktonderzoek verricht of een exit poll georganiseerd. Ik zou hier hele beschouwingen over gratis nachtbussen, verhoogde drankprijzen en het gebrek aan verjonging kunnen laten volgen. Alleen zou ik daarmee vooral verklaren waarom het uitgaansleven in het algemeen een achteruitgang heeft gekend. Wat Musiques Dépassées betreft, lijken slechts twee elementen een specifieke, niet voor het volledige nachtleven geldende, rol te hebben gespeeld.
Ten eerste, er zijn te veel mensen uit Leuven vertrokken. De afgelopen tien tot vijftien jaar is de populatie van deze stad sociologisch gedecimeerd. Zowat alle creatieve en alternatief ingestelde mensen zijn vertrokken omdat ze het zich niet langer kunnen permitteren in Leuven te blijven wonen. De woningen zijn eenvoudigweg te duur en dan wordt het verleidelijk een, onder meer omwille van hun vertrek, steeds saaier wordende stad voor grotere nederzettingen als Antwerpen of Brussel of voor plattelandsdorpen richting Aarschot of Tienen in te ruilen. Eenmaal daar aangekomen, wordt het natuurlijk al direct een hele opgave om enkel voor een eenvoudig fuifje weer naar Leuven af te zakken. Zij die in de steden zitten, hebben voldoende keuze aan plaatselijke activiteiten. Zij die in de dorpen zitten, moeten in Leuven en weer thuis zien te geraken. Het is mogelijk dat we ooit eindelijk nachttreinen krijgen, maar tot dan zie ik niet direct een oplossing voor dit probleem[5].
Ten tweede, veel fuifgangers vinden het blijkbaar noodzakelijk pas na 01.00 s nachts toe te komen. Hebben die mensen een zodanig druk leven dat ze tot na middernacht aan het werk zijn of zou het kunnen dat ze een fuifzaal enkel willen betreden als ze merken dat er al heel wat volk aanwezig is? Ik gok op het tweede. Blijkbaar vinden ze een nog vrij lege zaal niet gezellig en vinden ze dat anderen zich moeten opofferen om daar als eerste, tweede, derde, etc. te gaan zitten tot ze het zich willen verwaardigen ook eens te komen opdagen. Het gevolg is natuurlijk dat de omzet van de drankverkoop gedurende uren op een minimaal pitje staat. Bovendien komen die mensen niet rechtstreeks van thuis en zijn ze al in min of meerdere mate bezopen als ze uiteindelijk toekomen. Het gevolg daarvan is natuurlijk dat ze niet veel drank meer nodig hebben voor ze weer vertrekken. Organisatoren kunnen proberen hier iets aan te doen, maar ik zou in elk geval niet goed weten wat. Alle trucjes die ik al heb zien uitproberen[6], zijn mislukt[7].
Eigenlijk kan uit het bovenstaande een conclusie worden getrokken die iemand[8] me in 2006 al heeft voorgeschoteld. Er is meer behoefte aan een café dat consequent deze muziek draait dan aan fuiven die iedereen aansporen op een welbepaalde avond en op een welbepaald uur ter plekke te verschijnen.
[1] Sommige avonden wek ik allicht die indruk, maar dit is een geschreven tekst, dus hier is dat niet van tel.
[2]Ja, goed, er zijn hier en daar maanden weggevallen, maar we zijn begonnen in maart 2003 en gestopt in december 2009.
[3]Ik vermeld dit vooral om hardnekkige misverstanden uit de wereld te helpen. Ik heb het Musicafé nooit afgehuurd of zo. Musiques Dépassées werd, ondanks het feit dat ik de naam en het concept had bedacht, officieel eigenlijk door het Musicafé zelf georganiseerd. Ik was slechts het draaipersoneel van dienst, net zoals anderen het tappersoneel van dienst waren.
[4]Winst voor het Musicafé, niet voor mezelf. Ik kreeg elke maand een vast tarief en zeker geen bonussen of zo. Dat het Musicafé winst wilde maken, is natuurlijk normaal. Het is uiteindelijk een commerciële bvba en geen humanitaire ngo.
[5] Ik zie natuurlijk talrijke oplossingen, maar die vallen niet echt binnen mijn eigen bevoegdheden als fuiforganisator of DJ. De eerste belangrijke stap die we moeten zetten, is het veralgemeend invoeren van op het kadastraal inkomen gebaseerde maximumtarieven voor de woninghuurmarkt. We komen hier later nog wel eens op terug.
[6] Bunkerleute, om een andere Leuvense organisatie als vergelijkingspunt te hanteren, probeert het door de inkom voor 23.00 uur goedkoper te houden. Helaas levert dit niet het gewenste resultaat op. Ook zij zien het grootste deel van hun publiek pas een heel stuk later opduiken.
[7] Concerten lijken nog te helpen, maar kosten natuurlijk ook weer meer geld. Bovendien trekken enkel redelijk bekende namen een beetje volk en we kunnen toch niet elke maand De Brassers laten komen. Andere bands in het genre zijn in elk geval te duur voor een gratis activiteit. Sommigen, in het bijzonder de recentere, jongere bands, zijn trouwens zelfs te duur voor een avond met hoge inkomprijs. Dit is echter stof voor een andere tekst met een andere titel.
[8]Ik zou kunnen vermelden om wie het gaat, maar volgens mij heeft de gemiddelde lezer niets aan de naam van iemand die hij sowieso niet kent.
Nu er eindelijk een volgens de meesten werkbaar compromis over het geplande rookverbod in de horeca uit de bus is gekomen, moet er natuurlijk weer iemand dwars liggen. Pestkoppen van dienst zijn ditmaal de fanatici van de Nationale Liga tegen Kanker, die vinden dat ze een politiek akkoord voor het Grondwettelijk Hof moeten aanvechten.
Officieel is hun argument dat de nieuwe regeling, die inhoudt dat er een duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen horecazaken waarbinnen vanaf 1 januari 2010 al dan niet nog mag worden gerookt, een discriminatie zou inhouden. Hopelijk laten onze magistraten zich door deze geforceerde redenering niet misleiden, maar dat is een onderwerp waar we later nog wel eens op terug komen.
Belangrijker is de vraag waaraan we volgens de Nationale Liga tegen Kanker dan wel zouden moeten overlijden? Aan een gezond leven? Aan totale slijtage na tientallen jaren dementie en aftakeling? Aan een natuurramp, een ongeval of een clash of civilisations?
Natuurlijk is longkanker geen aangename ziekte. Het is pijnlijk en de behandeling, die enkel dient om de zaak voor de terminale patiënt nog wat te rekken, heeft tal van nadelen en nevenwerkingen. Net daarvoor hebben we een euthanasiewet.
Probeer nu allemaal eens gedurende 60 of 70 jaar te leven in plaats van gedurende 80 of 90 jaar doel- en zinloos te vegeteren. Een gezond leven is niet noodzakelijk een plezant leven. Integendeel, een plezant leven is haast per definitie een ongezond leven. Aan mij zal het RIZIV alvast geen verlies maken. Als ik ooit de diagnose krijg, zal ik mij verantwoordelijk gedragen, maar ik ben niet van plan daar op voorhand ook maar één seconde van wakker te liggen.
Over de nietigverklaring van het proces tegen KB Lux
Als het personeelsleden van een bank niet langer toegelaten is om bezwarende documenten te stelen om een gerechtelijk onderzoek vooruit te helpen, waarom is het diezelfde bank dan nog steeds toegelaten ons geld te stelen en een gerechtelijk onderzoek tegen te werken?
Laten we niet vergeten dat de zaak tegen KB Lux eigenlijk een zaak van belastingontduiking is. Elke euro die KB Lux niet heeft betaald, heeft de regering van dit land bij de anderen, bijvoorbeeld u en mij, moeten halen of ui de geplande uitgaven moeten schrappen. Dat is dus een diefstal met gevolgen voor de hele samenleving en voor eenieder die hier belastingen betaalt.
Wanneer komt er eens een wet die werknemers verplicht alle mogelijke bezwarende documenten die ze vinden te stelen en aan het gerecht te overhandigen?
U denkt misschien dat u alles al kent, alle muziek al hebt beluisterd, alle stijlen al hebt gezien en alle ideeën al hebt gehoord. Wel, u bent dus fout. Dit is nieuw: http://www.taqwacore.com/ . Of we nu blij moeten zijn, is natuurlijk een heel andere vraag. De songtitel Sharia in the USA zegt alvast veel.
Er is toch één mens die de slotaflevering van Musiques Dépassées niet heeft overleefd. Terwijl ik aan het draaien en anderen aan het feesten waren, heeft Lucas Van Langendonck in het Leuvense ziekenhuis Gasthuisberg de geest gegeven. Ik kan enkel hopen dat er geen causaal verband was.
Lucas was gedurende meer dan twintig jaar, voorzover ik weet al vanaf 1984, de uitbater van het bekende café Amedee in de Leuvense Muntstraat. Dit café onderscheidde zich van de rest van de horecakudde door een geheel eigen koers te varen en elke trend of mode volledig te negeren. Het kon dan ook op een zeer trouw publiek rekenen, mensen waarvoor de uitdrukkingen een pint gaan pakken en naar de Amedee gaan eenvoudigweg synoniemen waren.
De vraag is dus waar die mensen nu heen moeten of willen. De kans dat het café openblijft, lijkt me immers klein. De eigenaar/uitbater is dood. Hij heeft vrouw noch kinderen nagelaten. De familieleden die uiteindelijk zijn erfenis in handen zullen krijgen, hebben het café amper tot nooit bezocht en hebben dus alvast geen geïnteresseerde indruk nagelaten. Echt vast personeel was er niet, enkele gelegenheidsmedewerksters niet te na gesproken. Ik zie in elk geval niemand die klaarstaat om de zaak over te nemen. Het initiatief zou al van de klanten zelf moeten komen. In theorie ben ik natuurlijk voorstander van dergelijke collectieve initiatieven van de basis, maar in de praktijk zie ik niet direct voldoende financieel krachtige figuren bij elkaar kruipen om een nieuwe bvba op te richten.
Misschien wordt het gemakkelijker de vraag te beantwoorden als we ze eens anders formuleren. Welke cafébaas is bereid, in ruil voor de komst van klanten die het gewend zijn aanzienlijke bedragen aan trappisten en andere zware bieren te besteden, de volgende voorzieningen te treffen?
-niet al te luide muziek die het voeren van een gesprek met meerdere personen mogelijk maakt
-een ruim aanbod aan bieren, liefst in properder glazen dan in het originele café
-een ruim aanbod aan gezelschapsspelen, aangevuld met voldoende tafels om die ook op uit te stallen
-een tapper die bereid is al te oppervlakkig plebs, te beginnen met studenten getooid in pet en lint[1], de deur te wijzen
Ik vermeld dit hier allemaal niet omdat ik de unieke positie van café Amedee wil benadrukken of zo. Ik vermeld dit hier omdat het verdwijnen van café Amedee zeer duidelijk aantoont hoe triest het met onze stad is gesteld. Met allerlei studentenpopulaties erbij telt Leuven de meeste maanden van het jaar meer dan 120.000 inwoners. Toch slagen we er niet in ook maar een minimum aan diversificatie in ons uitgaansleven in stand te houden. Over de oorzaken van deze situatie zal ik het later zeker nog eens hebben. Eerst laat ik iedereen voldoende tijd om na te denken over de vraag die ik halverwege dit stukje tekst heb gesteld.
Zoals al in diverse nieuwsbrieven werd aangekondigd, ben ik iedereen nog wat uitleg verschuldigd, in het bijzonder over de redenen waarom Musiques Dépassées ermee stopt. Aangezien ik me kan voorstellen dat dit niet iedereen interesseert en er zeker mensen op mijn mailing list staan die zich helemaal niet afvragen waarom ik al dan niet nog fuiven zou organiseren, heb ik besloten dit niet zomaar door te mailen. Wie het wil weten, kan altijd hier een blik komen werpen.
De uitleg in kwestie zal tegen 15 december op deze blog verschijnen. De voorbije weken zijn namelijk iets te druk geweest om me hiermee bezig te houden en, zoals we allemaal weten, ben ik het niet gewoon hard te werken. Ik vind dat namelijk ongezond.
Nu het einde van het jaar nadert, begint iedereen stilaan zijn jaaroverzichten en bijbehorende lijstjes op te stellen. Als bijlage voeg ik in elk geval mijn nominatie toe voor de trofee van Foto van het jaar 2009.
Volgens sommigen zou de foto getrukeerd zijn. De vrouw in kwestie zou wel een discussie met de president zijn aangegaan, maar het opgestoken middenvingertje zou er met behulp van Photoshop aan zijn toegevoegd. Ik weet dat natuurlijk niet zeker, maar op zich kan het mij eigenlijk niet schelen. Een vrouw die in Iran de president en zijn gevolg van fundamentalisten en repressieve machos op straat tegenhoudt, verdient sowieso al enig respect en het middenvingertje is gewoon een visuele verduidelijking van haar standpunten. Het regime in Teheran moet in elk geval ten val worden gebracht en misschien zullen de vrouwen van onder hun sluier hierbij een cruciale rol spelen.
Mijn eerste vraag is wat die illegalen daar eigenlijk nog te zoeken hebben. Ze kunnen beter een ecologisch gezondere omgeving opzoeken.
Mijn tweede vraag is waar de Lega Nord haar eigen kiezers wil onderbrengen eenmaal de hoofdstad van hun Groot-Padaanse imperium ten gevolge van de stijging van de zeespiegel tot een decorstuk uit Waterworld is geëvolueerd. Waar zullen deze klimaatvluchtelingen naartoe trekken? En zullen ze daar legaal kunnen verblijven? Ik ben in elk geval bereid leden van de Lega Nord die in ons land terechtkomen als ongewenste vreemdelingen te behandelen. Zou ik ze in het zwart in de bouw tewerkstellen of zou ik ze in een gesloten centrum onderbrengen?
[1] Ik veronderstel dat ze hiermee de kerstdagen bedoelen. Trouwens, mensen die menen dat Nieuwjaar op zich geen kerkelijke feestdag is, zijn blijkbaar even vergeten dat onze kalender door paus Gregorius XIII is ingevoerd en dat de katholieke kerk bijgevolg heeft beslist wanneer we juist de overgang van het ene naar het andere jaar kunnen vieren.
Kort samengevat: het Vlaams Belang zit in problemen en de N-VA zou daar tijdens de komende verkiezingen nog het meest van kunnen profiteren. Een van de redenen waarom het Vlaams Belang met interne spanningen strubbelt, is de zogenaamde machtsgreep van de Antwerpse gemeenteraad, oftewel het machtsmonopolie van de Antwerpse zwaargewichten Dewinter, Annemans & co.
Goed, dat klopt natuurlijk allemaal. Maar één bemerking lijkt niemand zich te maken. Als de N-VA van de interne ruzies bij het Vlaams Belang profiteert en een deel van het rechtse electoraat naar zich weet te trekken, is dat natuurlijk ook een machtsgreep van de Antwerpse gemeenteraad. Het is niet de initiële kopman Geert Bourgeois die als het boegbeeld van de partij geldt. Nee, de N-VA is in de eerste plaats de partij van de Antwerpenaar Bart De Wever.
Anders gezegd: het maakt niet uit. Rechts en Antwerps blijven synoniemen en het gewicht van de Antwerpse dorpspolitiek op het nationale beleid zal de komende jaren niet kleiner worden.
In mijn ogen is het in elk geval een argument om tegen de splitsing van België te pleiten. Enkel de internationale status van Brussel weerhoudt die Antwerpenaren ervan de positie van hoofdstad voor hun eigen metropool op te eisen. Ik heb De Wever ooit zelf horen spreken over Antwerpen en zijn hinterland, ook wel Vlaanderen genoemd. Het klinkt als een grap, maar hij meent dat en al die andere rechtse Antwerpenaren ook. We kunnen maar best waakzaam zijn, want ik heb geen zin om mijzelf als een tweederangsburger te laten behandelen omdat ik ij niet als aa uitspreek.
