Nu de sluiting onafwendbaar is geworden en de einddatum nadert, denkt elke mens die er ooit een voet binnen heeft gezet wel eens weemoedig terug aan nachten gevuld met trappisten, obscure uitvoeringen van Russische symfonieën en eindeloos lijkende discussies die zelden een bruikbare conclusie opleverden. Vaak werd dan maar beloofd het gesprek een andere keer voort te zetten, maar de dag nadien herinnerde niemand zich zelfs maar het onderwerp.

Ik zou hier bladzijden kunnen vullen met grappige verhaaltjes die zich ooit in dit café hebben afgespeeld en anderen zouden dat nog veel beter dan ik kunnen, maar ik ga er niet zo maar van uit dat iedereen weer op een zoveelste wall-of-text zit te wachten en ik zal het dus maar kort houden. In der Beschränkung zeigt sich der Faulpelz.

Die ene dag:

PB: Lucas, ik ben het hier absoluut niet mee eens. Als het hier zo zit, kom ik hier nooit meer.

LVL: Wel, dat is uw zaak.

PB: Fijn, maak mijn rekening. Ik betaal ze nu en ge ziet mij nooit meer terug.

LVL: Dat is dan 800[1] frank.

PB, na wat gescharrel in zijn portefeuille: Lucas, ik heb niet genoeg bij. Mag ik dat morgen komen betalen?

LVL: Ja, natuurlijk.

Andere Klant: Nog iets drinken?

PB: Ja, pintje.

De schitterendste bestelling ooit:

Een ongewassen crustpunk uit kraakpand zoekt zijn oude vrienden uit JH Clockwork op en wil iets bestellen bij onze baardige kastelein. Zijn woordkeuze:

“Ah, jongeman. Twee mazoutjes, graag.”

En hij heeft ze gekregen, zonder enig gemor achter de toog. Als een mens denkt dat hij alles heeft meegemaakt, komt het leven bewijzen dat hij ongelijk heeft.

Wie trouwens nog een mooi stukje over de sluiting van café Amedee wil lezen, verwijs ik graag door naar http://www.veto.be/jg39/veto3915/hulde-aan-cafe-amedee . Over de inhoud valt natuurlijk te discussiëren, maar de sfeerzetting zit wel goed.

Aanvullingen zijn welkom in de commentaren. Dan wordt die feature die tenminste ook nog eens gebruikt.

22-02-2013 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Zelfs nu (pdw) binnenkort ergens onder ons ligt en bijgevolg niet langer onder ons is, valt er nu en dan een mooie, geslaagde en schitterend geformuleerde zin te noteren. De prijs van de voorlopig beste one-liner van het op zich nog jonge jaar gaat naar Bart Martens, Vlaams volksvertegenwoordiger en boegbeeld van de milieubeweging.

“De onzichtbare hand heeft lange vingers.”

Prachtig.

20-02-2013 om 16:10 geschreven door Malcolm Nix  

Nu denken sommigen natuurlijk dat ik me het hoofd op hol heb laten brengen door Amerikaanse propaganda die overal vijanden ziet of dat ik vrees dat een of ander conflict in het Midden-Oosten met bommenleggers en al naar onze contreien zal overwaaien. Daar gaat het echter niet over. Terrorisme is meer dan enkel mensen afknallen, casu quo opblazen.

Volgens het bekende woordenboek Van Dale luidt de definitie van ‘terrorisme’ als volgt: “(het plegen van) gewelddaden (individuele of collectieve aanslagen, gijzelingen, verwoestingen) ter demoralisering van de bevolking om een politiek doel te bereiken”. Ondertussen is die omschrijving echter al enigszins gedateerd. De term ‘cyberterrorisme’ is algemeen[1] ingeburgerd en de aanval op de digitale infrastructuur van een overheid of een samenleving impliceert geen enkele echte gewelddaad.

Ik zou hier nog iets aan willen toevoegen. Volgens mij bestaat er ook zoiets als economisch terrorisme. Het gaat er dan om, naar analogie met de definitie in Van Dale, “daden te stellen die verband houden met de economische activiteit in een samenleving en die tot doel hebben een bevolking te demoraliseren om een politiek doel te bereiken”. Volgens mij doe ik hiermee de eigenlijke definitie geen geweld aan.

Hoewel België, in tegenstelling tot andere Europese landen als Spanje en Groot-Brittannië, tot nu toe aan de grote aanslagen van internationale netwerken als Al Qaeda is ontsnapt, worden we nu wel met economisch terrorisme bedreigd en die dreiging komt niet uit het Midden-Oosten, maar wel uit een veeleer onverwachte hoek.

Ik citeer even wat de heer Karel Van Eetvelt, gedelegeerd bestuurder van de Unie van Zelfstandige Ondernemers, op 28 januari 2013 in een interview met de Nederlandse krant Het Financieele Dagblad[2] liet noteren: “Denk aan Spanje. Daar valt een bank om, met catastrofale gevolgen voor de staatsfinanciën. Dan verandert er iets; dat moet wel. Dat zou hier ook kunnen gebeuren, bijvoorbeeld met Dexia. Ik heb vorige week ondernemers voor het eerst horen zeggen: laat ons ook zo’n schok organiseren. Dat is redelijk dramatisch. Ik zei: jongens, dat zijn scenario’s die je niet moet nastreven. Je creëert armoede en sociale onrust en dat is voor een ondernemer ook geen leuke omgeving. Maar zij zeiden dat er echt iets moet veranderen, anders is het niet meer de moeite waard om te ondernemen. Ze zien niet meer genoeg potentieel om in Vlaanderen te kunnen groeien.”[3]

Laten we dit citaat eens goed lezen. De heer Van Eetvelt zegt dus letterlijk dat hij Vlaamse ondernemers heeft horen voorstellen zelf een financiële crisis te organiseren om de overheid te dwingen maatregelen te nemen en de samenleving te dwingen veranderingen te aanvaarden. Volgens mij past dit volledig binnen de definitie van economisch terrorisme die ik hierboven heb gegeven. Een groepje extremisten, in dit geval gefrustreerde ondernemers, wil bewust daden stellen die erop gericht zijn onze samenleving economisch en sociaal te ontwrichten. Dat is niet eens mijn eigen interpretatie. De heer Van Eetvelt waarschuwt enkele zinnen verder zelf voor de nefaste gevolgen van dergelijke handelingen.

Laten we nu eens kijken naar taken van onze eigen Dienst voor de Veiligheid van de Staat, in de volksmond ook wel de Staatsveiligheid genoemd. Ver hoeven we niet te zoeken. Ze hebben allicht veel verborgen dossiers over allerlei mensen, waaronder allicht alle lezers van deze blog, maar op hun website[4] staan tenminste in alle duidelijkheid hun officiële opdrachten vermeld.

De Staatsveiligheid heeft vier opdrachten en als allereerste staat het volgende vermeld:”de fundamentele waarden en belangen van de staat beschermen, meer bepaald de inwendige en uitwendige veiligheid van de staat, het voortbestaan van de democratische en grondwettelijke orde en de bescherming van het wetenschappelijk en economisch potentieel”

Als de Staatsveiligheid ons “econonomisch potentieel” moet beschermen en in de krant heeft kunnen lezen dat een niet nader genoemd aantal ondernemers acties wil plegen met de bewuste bedoeling een economische crisis te veroorzaken, mag ik er dan van uitgaan dat de heer Van Eetvelt ondertussen is ondervraagd en gedwongen de namen van die bewuste ondernemers vrij te geven? Mag ik ervan uitgaat dat de Staatsveiligheid ondertussen een aantal agenten de opdracht heeft gegeven het doen en laten van die ondernemers te volgen en eventueel stappen te zetten om hun terroristische plannen te verijdelen? Mag ik ervan uitgaan dat de leden van deze extremistische ad-hocgroepering die hun plannen effectief ten uitvoer willen brengen door het gerecht zullen worden opgepakt en als terrorismeverdachten zullen worden beschouwd?

Of heeft de belangrijkste politieke handlanger van ondernemend Vlaanderen, de nieuwe burgemeester van Antwerpen, net op tijd de aandacht van links Vlaanderen van dit enkel in Nederland verschenen artikel afgewend door middel van kledingvoorschriften voor holebi’s die voor zijn bestuur werken?

Dit laatste klinkt natuurlijk zeer paranoïde. Misschien is die beschuldiging dan ook enkel bedoeld om te camoufleren dat de meeste linkse mensen en organisaties in dit land momenteel geen passend antwoord op deze dreiging kunnen formuleren. Mij lijkt het eenvoudig. We betalen de Staatsveiligheid om ons tegen dergelijke dreigingen te beschermen. Laat ze nu hun werk ook maar doen. Alleen heb ik nog niemand anders dit standpunt horen innemen. Ik zou me nochtans een stuk veiliger voelen indien de minderheid waartoe ik behoor niet zo klein zou zijn.

06-02-2013 om 12:15 geschreven door Malcolm Nix  

Er is de afgelopen twee weken veel te doen geweest over een door Knack georganiseerde bevraging van 991 studenten die een opleiding volgen die er, indien ze tenminste niet buizen, overlijden of na een plotse bekering in Afghanistan tegen de ongelovigen gaan vechten, toe zou moeten leiden dat ze binnen afzienbare tijd voor klassen in ons secundair onderwijs staan.

De resultaten waren nogal pover. Ik heb dan ook besloten de test zelf eens af te leggen. Ik heb  daarvoor deze link[1] gebruikt: http://www.knack.be/bent-u-slimmer-dan-een-leerkracht-doe-de-test/article-4000236590952.htm# . Wel, ik zal uw nieuwsgierigheid niet langer op de proef stellen. Ik heb 92 op 92 gescoord. Alles juist. Is dat het resultaat van mijn onwaarschijnlijke bekwaamheid, mijn olifantengeheugen en mijn haast buitenaardse intelligentie? Ik zou hier graag bevestigend op antwoorden, maar in feite zijn de vragen zo simpel dat het resultaat eigenlijk niets anders had kunnen zijn.

Dit gebrek aan feitelijke kennis over heel courante onderwerpen is in mijn ogen heel deprimerend, maar ik wil toch een onderscheid maken dat in de pers uiteraard weer eens niet aan bod komt.

Ik ga ervan uit dat iemand die meent voor een klas te mogen gaan staan en zich leerkracht te mogen noemen minstens 82[2] op 92 moet halen. Een nog hogere score is natuurlijk nog beter, maar ik wil hier niet eens de veeleisende perfectionist uithangen. Een paar foutjes kunnen we nog vergeven.

Wie die score niet haalt, kan toegeven dat hij nog wat kennis moet vergaren. Hij kan het ook op zijn omgeving steken. Weinig steun thuis, gedemotiveerde lesgevers die hem weinig tot niets hebben bijgebracht, een gebrekkige toegang tot de media, er zijn tal van excuses te bedenken die ons ertoe kunnen verleiden de gebuisde in kwestie nog het voordeel van de twijfel te geven.

Een diploma verdient die persoon natuurlijk niet. Zelf les geven, is al helemaal uit den boze. Als hij minder dan 72 op 92 heeft behaald, moet hij volgens mij zelfs zijn diploma van het secundair onderwijs weer inleveren. Maar het is nooit te laat om iets bij te leren en elk diploma dat hij nu niet in handen heeft, kan hij in de toekomst nog verkrijgen.

Wie de score van 82 op 92 niet haalt, kan echter ook verklaren dat dit volgens hem niet erg is. Informatie over de precieze ligging van oceanen en landen die elke dag in het nieuws komen,  kan altijd ad hoc[3] op het internet worden opgezocht. Het onderwijs draait tegenwoordig trouwens niet om encyclopedische kennis. Bovendien is het niet verplicht interesse te tonen in de wereld en de mensen die erop leven. Het is meer dan toelaatbaar zich op te sluiten in een cocon van eigen interesses en oppervlakkige meningen die louter op korte zinnetjes uit een online sociaal netwerk zijn gebaseerd.

Dat dergelijke mensen nooit of te nimmer voor een klas mogen staan, is nog het minste. Als ze er dan toch echt op staan zichzelf te marginaliseren en hun eigen stupiditeit als een voorrecht te cultiveren, kunnen we aan hun wensen voldoen. Dat dergelijke mensen zelfs maar het recht hebben aan verkiezingen deel te nemen, is een van de grote oorzaken van ons politiek immobilisme[4] van de voorbije jaren. Geen diploma van het hoger onderwijs. Geen diploma van het secundair onderwijs. Geen stemrecht. Enkel de status van maatschappelijke paria zonder intrinsieke waarde kunnen ze krijgen. En wat pakketjes van de plaatselijke voedselbank.

30-01-2013 om 17:49 geschreven door Malcolm Nix  

Na het bekijken van het avondjournaal op televisie heb ik verontrust enkele sites bekeken en onder meer dit artikel gevonden: http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleid=DMF20130124_00444765&utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=regio&utm_term=Leuven . De schijnheiligheid kent weer geen grenzen.

Nu zullen er wel genoeg mensen klagen over het voornemen cafés elektronisch en vanop afstand door dat zootje parasieten van de Philipssite te laten controleren, maar ik wil het even over iets anders hebben.

Niet dat ik het met al die klachten niet eens zou zijn. Verre van, ik vind dit een sterk staaltje van kiezersbedrog. Veel mensen hebben op de sp.a gestemd omdat ze het ongetwijfeld autoritaire beleid van de Danny Pieters, kandidaat-burgemeester van de N-VA, niet zagen zitten. Nu krijgen ze ongeveer hetzelfde beleid toch opgedrongen. Als iemand mensen nodig heeft om protestacties tegen dit belachelijk voornemen te organiseren, mag hij of zij het gerust laten weten.

Als DJ ben ik natuurlijk zelf meer dan betrokken partij. In een café waar de muziek zo stil staat dat zelfs een conversatie tussen drie nuchtere peuters alles kan overstemmen, heeft niemand nog een DJ nodig. In feite kunnen de cafébazen de muziek zelfs best volledig afzetten. Op die manier besparen ze nog op elektriciteitsverbruik en bovendien hoeven ze dan ook die gangsters van Sabam niet meer te betalen.

Maar ik zou het dus over iets anders hebben. Ik heb het artikel gelezen en er zijn me een paar zaken opgevallen waar anderen misschien nog niet bij hebben stilgestaan.

Het artikel citeert initiatiefnemer Mohamed Ridouani: “We willen de overlast voor de buurt tot een minimum beperken.”. Idioot! Iedereen die de horecazaken waarover vaak klachten zijn ook maar vijf minuten fysiek bestudeert, merkt al gauw dat de overlast voor de buren niet afkomstig is van het geluidsvolume binnen maar van het lawaai geproduceerd door al dan niet zatte klanten op straat.

Het aantal klanten die op straat staan en daar al dan niet lawaai produceren, is het voorbije anderhalf jaar natuurlijk gevoelig toegenomen. Ten gevolge van het rookverbod moet zowat iedereen regelmatig de straat op. Natuurlijk rookt niet iedereen, maar binnen het milieu van de mensen die regelmatig een pint gaan pakken, ligt het percentage rokers veel hoger dan het gemiddelde. Blijkbaar is het de bedoeling die mensen nu helemaal te ontmoedigen nog langer op café te gaan. Blijkbaar zien mensen als schepen Ridouani hen liever helemaal uit het straatbeeld verdwijnen en thuis vereenzamen.

Dat die mensen niet langer welkom zouden zijn, past trouwens perfect in een zeker ideologisch kader. Volgens sommige mensen, waaronder blijkbaar ook onze reeds vermelde schepen, hebben cafés eigenlijk enkel een utilitaire functie. Hij kan ergens op café eens afspreken met iemand om na de officiële werkzaamheden in een informeler kader van gedachten te wisselen en ondertussen eventueel iets te drinken. Dat mensen een café opzoeken om even uit de werkelijkheid te vluchten en daarbij alcohol en luide muziek gebruiken om dat effect te bereiken, komt in hem zelfs niet op. Maar ja, hij is dan ook een succesvol politicus met een mooie toekomst. Misschien moet hij als zogezegd verdediger van een sociaal beleid eens stilstaan bij die massa mensen die heel de week door met zware problemen worden geconfronteerd en nu en dan eens gewoon willen ontspannen.

Niet dat die mensen nog veel keuze zullen hebben. Na het rookverbod en een aantal elkaar in steeds sneller opvolgende prijsstijgingen van de prijzen die de brouwerijen voor hun bieren hanteren, zal het aantal cafés de komende jaren pijlsnel dalen. Natuurlijk zullen in de eerste plaats de kleintjes hier het slachtoffer van worden. Wie zich tot een beperkte doelgroep richt, kan zich immers geen groot verlies aan klanten permitteren. Niet dat dergelijke mensen daarvan wakker liggen. Het kan hen tenslotte toch niet schelen waar ze zitten, zo lang ze maar een rustig gesprek kunnen voeren dat hun carrière vooruit kan helpen. Ik kan me in elk geval niet voorstellen dat iemand die een dergelijk voorstel naar voren brengt zich kan inbeelden dat er ook andere ideeën of levenswijzen bestaan.

Nu, dit brengt ons bij een volgend citaat van diezelfde schepen: “De maatregel richt zich in de eerste plaats op danscafés en fakbars”. Los nog van het feit dat ik nog nooit een sluitende definitie van het begrip 'danscafé' heb gezien, valt het me op dat hier blijkbaar een eigenaardig onderscheid wordt gemaakt. Blijkbaar gaat het vooral om die cafés waar, oppervlakkig geformuleerd, veel klanten komen en veel ambiance heerst. Dat de rest van de horeca daar ook weer eens het slachtoffer van wordt, interesseert de initiatiefnemers blijkbaar niet. Het onvermogen van de bestuurders van deze stad om bepaalde problemen aan te pakken, oftewel de overlast in de Tiensestraat, uit zich in regels die iedereen viseren. Dat is voor hen tenslotte de gemakkelijkste oplossing.

In de praktijk blijkt het trouwens niet eens om de zogenaamde danscafés te gaan. Het gaat om alle cafés die luider dan 85 dB(A) spelen. In die cafés, die daarvoor overigens een milieuvergunning moeten aanvragen, gelden bepaalde regels. De binnennorm is 95 db(A) met een LEQ (Equivalent Continuous Sound Level) van 15 minuten. Een meting gedurende 15 minuten kan indien even de testnorm van 102 db(A)slow wordt gehaald. Wie dat allemaal niet ziet zitten, kan ervoor kiezen zijn zaak in klasse 1, de laagste klasse, te laten zitten. Alleen betekent dit dat de binnennorm 85 db(A) met een LEQ van 15 minuten is. Een meting gedurende 15 minuten kan indien even, in de praktijk dus gedurende pakweg 1 seconde, de testnorm van 92 db(A)slow wordt gehaald. Anders geformuleerd, komt het erop neer dat elk café het slachtoffer wordt, met uitzondering van een paar tavernes en tearooms die enkel 70-plussers aantrekken.

Maar het wordt nog erger. Iedereen kent ondertussen de recente strenge geluidsnormen die afgelopen zomer in werking zijn getreden. Er zijn dus wel degelijk strenge regels voor horecazaken. Die regels zijn een stuk strenger dan ik ze zou wensen, maar als het stadsbestuur zich dan toch streng wil opstellen, volstaat het de naleving van deze regels te controleren. Om aan te tonen dat dit blijkbaar niet volstaat, volgt nog een derde citaat van iemand die stilaan het favoriete doelwit van mijn schelwoorden begint te worden: “Daarvoor is er normaal een duur akoestisch onderzoek, maar dat willen we vermijden door een maximumniveau in te stellen en de geluidsgegevens rechtstreeks te laten doorseinen”. Dit is waarlijk Orwelliaanse newspeak. Onder het mom de cafébazen een duur akoestisch onderzoek te willen besparen, wil het stadsbestuur normen opleggen die nog een stuk strenger zijn dan de normen van de daarvoor op zich al zwaar bekritiseerde minister Schauvliege.

Het ergste hebben ik en de geïnterviewde schijnheiligaard echter voor het laatste bewaard. Alhier de laatste twee zinnen: “Ten laatste tegen de zomer willen we tot een besluit in de gemeenteraad komen en moet er een billijk maximumplafond bepaald worden. Zo testen we dit weekend in het Stukcafé omstreeks hoeveel decibel dit uiterste geluidsniveau hoort te liggen.”

Dat hij ons hiermee nog even tijd geeft om allerlei protesten op het getouw te zetten, is mooi meegenomen, maar ik vraag me echt af hoe wereldvreemd die zogenaamde vertegenwoordiger van de bevolking eigenlijk is. De eerste testmetingen worden dus in het Stukcafé verricht. Daarmee verraadt hij echter wat zijn werkelijke bedoeling is. Het Stukcafé is een praatcafé, waar mensen enkel komen om rustig aan een tafeltje een goed gesprek te voeren. De muziek staat er nooit luid, want dit zou de gesprekken enkel storen. Blijkbaar is het de bedoeling het ideale volume in dat café als norm te hanteren. Ik kan hieruit enkel besluiten dat cafés volgens Ridouani enkel praatcafés mogen zijn. Afwijkingen van dit wereldbeeld zijn kwaadaardig en moeten door middel van wetten en reglementen¹ worden opgeruimd.

Is er nog iemand verbaasd dat zowat elke mens die een beetje interessanter dan een afgesleten stoeptegel is ondertussen deze stad voor Brussel, Gent of Antwerpen heeft ingeruild? Neen, ik denk het niet. Is nog iemand verbaasd dat zowat elke activiteit die van de norm der allesoverheersende gezinsvriendelijkheid afwijkt het moeilijk heeft voldoende publiek te lokken? Neen, ik denk het niet. Is nog iemand verbaasd dat cafés het moeilijk hebben het hoofd boven water te houden en dat cafébazen constant over financiële problemen klagen? Neen, ik denk het niet. Stemt er nog iemand op partijen die de kiezer een leefbare stad voorspiegelen en vervolgens alles onmogelijk maken wat een stad leefbaar maakt? Ja.

Maar wie zijn wij natuurlijk om te klagen? We moeten nu ook niet doen alsof het stadscentrum ons, Leuvenaars, toebehoort. Zijn wij misschien buitenlandse toeristen of winkelende dagjesmensen uit omliggende gemeenten? We moeten gewoon in de spiegel kijken en durven toegeven dat we tweederangsburgers zonder belang of meerwaarde zijn. Het is tenslotte een eer onze megalomane leiders stilzwijgend en kritiekloos te mogen dienen.

25-01-2013 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Het is toch werkelijk triestig. Alle initiatieven die enigszins van de middelmaat en de normen van onze vreselijk brave samenleving afwijken, worden eerst in een hoekje gedreven en vervolgens gedwongen er simpelweg mee te stoppen. Dit is al jaren aan de gang en ik zie nog niet direct beterschap.

Het volgende slachtoffer in de rij is vzw Amedee, sinds het overlijden¹ van de initiële oprichter en eigenaar Lucas Van Langendonck, de officiële uitbater van het bekende café Amedee in de Muntstraat te Leuven. Voor ik mij, zoals in de titel beloofd, kwaad zal maken, kunnen we misschien best eens de feiten overlopen. Ik kan me immers voorstellen dat niet iedereen het café in kwestie kent.

Café Amedee is opgericht begin jaren 80 door de reeds vermelde Lucas. Hij had een heel duidelijk concept in gedachten en hij is er al die jaren trouw aan gebleven. Het was een zogenaamde bruine kroeg, zeg maar een praatcafé voor vooral linkse intellectuelen, waar enkel en uitsluitend klassieke muziek² werd gedraaid.

Het café had een klein, trouw en ondanks het concept eigenaardig genoeg ook vrij gevarieerd publiek en bleef zonder problemen voortbestaan tot de eigenaar last van zijn gezondheid begon te krijgen. Rijk is hij er nooit van geworden, maar ironisch genoeg is gebleken dat hij toch geen spaarpotje voor na zijn zijn pensioen nodig had. Een zeer agressieve kanker heeft hem op een paar maanden tijd geveld.

Na zijn overlijden hebben een aantal vaste klanten, enigszins ontheemd en weigerachtig hun wekelijkse of dagelijkse cafégesprekken naar een ander etablissement te verplaatsen, in samenspraak met de familie van de overledene besloten de zaak gewoon over te nemen en als vzw verder uit te baten. InBev, een organisatie die ik graag bekritiseer maar die in dit geval eigenlijk weinig tot niets fout heeft gedaan, verklaarde zich al na een korte onderhandelingsronde bereid het huurcontract op naam van de vzw te zetten en het café kon al snel aan zijn tweede leven beginnen.

Maar de tweede versie van het café is nu dus ook terminaal. Op 31 maart 2013 loopt het handelshuurcontract van 27 jaar af en zal het café definitief de deuren sluiten. Dat is op zich al erg, maar de voornaamste reden waarom ik hier kwaad van wordt, is de reden waarom het zo ver is kunnen komen.

Is de vzw failliet? Neen, langs geen kanten. Er is zelfs winst geboekt. De vzw heeft een kleine reserve weten op te bouwen. Wie naar de cijfers kijkt, merkt zelfs dat de omzet de voorbije jaren significant is gestegen.

Zijn de bestuurders van de vzw het beu? Neen, absoluut niet. Ik ken hen persoonlijk en zij hadden deze werking nog jaren kunnen en willen voortzetten.

Vindt de vzw dan geen vrijwilligers meer voor de dagelijkse werking? Neen, er is uiteraard geen overschot aan gemotiveerde mensen, maar er zijn er wel genoeg om de zaak zes dagen per week open te houden. Ook dat is het probleem niet.

Weigert InBev dan een nieuw handelshuurcontract te tekenen omdat deze kapitalistische multinational de huidige huurders wil vervangen door trendy volk met een dure loungebar? Neen, ook dat is het niet. InBev heeft de huidige huurders zelfs altijd gesteund. Deze brouwerij met een jarenlange ervaring in Leuven weet maar al te goed hoe de markt eruitziet en wat al dan niet realistisch en haalbaar is.

Gaat het dan misschien om een bureaucratisch probleem, veroorzaakt door kortzichtige en fantasieloze ambtenaren? Neen, ook zij zijn onschuldig. Er zijn geen administratieve problemen en die zijn er trouwens ook nooit geweest. Alle formulieren zijn ingevuld en alle attesten liggen ter inzage klaar.

Zelfs Sabam, toch een bende oplichters die vinden dat ze recht hebben op elke euro in dit land, met uitzondering van de euro's die ze aan hun directeurs en hun manipulatieve trawanten uitbetalen, is ditmaal onschuldig. Al de muziek die in café Amedee wordt gedraaid, is immers al jarenlang vrijgesteld van auteursrechten.

Waar zit de schuldige dan? Welke monsterachtige crimineel verbergt zich nog in de schaduwen? Wel, het is niemand minder dan de huiseigenaar. Hij en hij alleen draagt de schuld voor de sluiting van een van de laatste herinneringen aan een Leuven dat nog enig leven in zich had. Hij slaagt er in zijn eentje in een vzw neer te halen die al de hierboven vermelde hindernissen heeft weten te nemen en die, als een uitzondering op de regel, financieel volledig gezond is.

Het is trouwens niet de eerste keer dat de Leuvenaars de meerwaarde van een origineel concept in hun eigen stad verliezen enkel en alleen omdat een hebzuchtige kwal zijn reeds overvolle portefeuille nog wat verder wil vullen. JJ Records is een ander voorbeeld uit een vrij recent verleden.

In dit geval wordt het echter nog erger als we naar de figuur van de eigenaar zelf kijken. Hij bezit nog een paar andere gebouwen in Leuven, die hij stelselmatig op semi-legale of misschien zelfs volledig illegale wijze door een aantal allochtonen laat kuisen. Naar eigen zeggen, verhuurt hij echter liever nooit aan niet-Belgen. Van hypocrisie gesproken.

Maar het ergste vind ik nog zijn reactie op de eigenlijk zeer beschaafde houding van de vzw zelf. Aangezien het gepast is een sluiting tijdig aan te kondigen, heeft de vzw na haar recentste algemene vergadering een persmededeling aan het raam gehangen, aangevuld met een paar kopies van persartikelen³ die sympathiserende journalisten⁴ over dit kleine, maar voor sommigen zeer belangrijke nieuwsfeit⁵ hebben geschreven.

De eigenaar heeft dit blijkbaar opgemerkt en heeft de bestuurders van de vzw telefonisch gevraagd die papieren van de gevel te halen. Hij vindt dat ze zijn reputatie schaden en vooral de uitspraak van de geïnterviewden dat een stijging van de huurprijs de oorzaak van de sluiting vormt, is volgens hem ongepast. Hij weet nochtans beter dan eender wie hoeveel de stijging van de huurprijs bedraagt, dat hij nooit of te nimmer een euro in het verkommerende pand heeft willen investeren en dat de elkaar opvolgende huurders van het gelijkvloers hem nooit hebben lastiggevallen met de klachten die hij eigenlijk had moeten klagen.

En dan zijn er natuurlijk mensen die Leuven 'eeuwenoud, springlevend' noemen. Wel, dat zijn dan de mensen die braafjes binnen de lijntjes kleuren en de norm nooit in vragen stellen. Misschien zijn ze gelukkiger, maar ze zijn zeker niet waardevoller. De evolutionaire biologie leert ons dat verbeteringen enkel uit afwijkingen kunnen ontstaan.

17-01-2013 om 20:49 geschreven door Malcolm Nix  

Vandaag heeft ons aller minister-president, de voormalige gedelegeerd bestuurder van Unizo, het volgende verklaard over ‘100 jaar Groote Oorlog’, de officiële herdenking van de Eerste Wereldoorlog: “Het is onze bedoeling deze herdenking te gebruiken om Vlaanderen wereldwijd op de kaart te zetten.[1]”

Tot daar de honger en de kou van onze soldaten in de loopgraven. Tot daar het kwart miljoen doden dat de Britten op onze bodem hebben laten liggen om een paar vierkante meter te heroveren. Tot daar de dorpen in de Westhoek die tot het laatste huis zijn kapotgebombardeerd. Tot daar de moeders die hun kinderen dienstplichtig zagen worden en de dochters die hun vader mochten begraven. Tot daar een conflict dat Europa een hele generatie heeft gekost en waarvan de mislukte vredesonderhandelingen in Parijs in 1919 twee decennia later een nog bloediger slachtpartij op ons heeft laten neerdalen.

Neen, daar gaat het niet om. Vlaanderen moet op de kaart worden gezet en de West-Vlaamse middenstand moet er iets aan verdienen[2]. Kris Peeters heeft er nog net op tijd aan gedacht ‘gebruiken’ te zeggen in plaats van ‘misbruiken’. Dat staat beter in de kranten.

Dit schaamteloos exploiteren van de ellende van anderen is verre van nieuw, maar het werkt nog steeds even hard op mijn zenuwen.

15-01-2013 om 17:42 geschreven door Malcolm Nix  

Heeft iemand de voorbije dagen al een affiche gezien van de herdenking van Hugo Claus op het literair festival Saint-Amour, een organisatie van vzw Behoud de Begeerte? Het programma en een digitale versie van die affiche vindt u hier:

http://www.cultuurcentrumkortrijk.be/ck/programma/detail/15499/saint-amour-hugo-claus .

Maar mij gaat het hier om de gedrukte versie van die affiche. Onderaan, in heel kleine lettertjes, staat namelijk het volgende te lezen:

“Verantwoordelijk uitgever: Luc Coorevits, vzw Behoud de Begeerte, Herman De Coninckplein 25, 2060 Antwerpen.”

Heel goed.

Op de website van vzw Behoud de Begeerte, http://www.begeerte.be/page.php?page=contact , staat als adres trouwens gewoon 'De Coninckplein 25' vermeld.

Niet zo goed, maar ook niet slecht.

Verwijzingen naar Brugse middenstanders met populistische neigingen en hooliganeske vriendjes die hun problemen met etnische minderheden met de botte bijl oplossen, zijn in elk geval uit den boze.

15-01-2013 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Ik weet dat dit onderwerp de voorbije dagen her en der wat persaandacht heeft gekregen, maar het is natuurlijk altijd beter de eigenlijke tekst erbij te nemen in plaats van ons te laten leiden door journalisten die omwille van budgettaire redenen toch niet voldoende tijd of ondersteuning krijgen om ernstige stukken te schrijven.

Het gaat om de studie getiteld ‘Early Adolescent Music Preferences and Minor Delinquency’, geschreven door Tom F.M. ter Bogt, Loes Keijsers and Wim H.J. Meeus van de universiteit van Utrecht, verschenen op 6 januari 2013 in het Amerikaanse vaktijdschrift Pediatrics Journal. De volledige tekst is te vinden op http://pediatrics.aappublications.org/content/early/2013/01/02/peds.2012-0708.full.pdf+html?sid=5ba236c3-f5b1-42ba-ae17-86f183d6bd0c . Blijkbaar moet de lange link ons van de ernst van de inhoud overtuigen. Ik zou toch eens moeten leren links in html in gewone tekstdocumenten te integreren.

Nu denken veel mensen natuurlijk direct dat dit een zoveelste aanval op de zogenaamde slechte invloed van bepaalde muziekgenres op onze jeugd is, een pleidooi ter verdediging van onze onschuldige kindjes tegen de perverten van de rockmuziek. We hebben dat tenslotte al vaker meegemaakt, met de kruistocht tegen Marilyn Manson na de schietpartij in Columbine¹ als een triest hoogtepunt.

Maar daar draait deze studie in feite niet om. De auteurs hebben een correlatie tussen muzikale voorkeur en bepaald crimineel gedrag vastgesteld. Gelukkig zijn ze wetenschappelijk genoeg om het verschil tussen correlatie en causaliteit te kunnen maken. Kort samengevat, komt het erop neer dat het luisteren naar bepaalde genres op een bepaalde leeftijd een indicator is die kan worden gebruikt om bepaald gedrag een paar jaar later te voorspellen.

Nu wil ik het eigenlijk niet over de conclusie hebben. Daar valt natuurlijk veel op aan te merken. Volgens mij zullen jongeren vooral voor afwijkende muziekgenres kiezen omdat ze zichzelf niet aan de norm willen of kunnen conformeren, wat zich natuurlijk ook in een heel spectrum van gedragshandelingen kan uiten. Het is dan een strijd tegen de normaliteit en wat al dan niet als crimineel gedrag wordt omgeschreven, is natuurlijk ook zuiver normgebonden. De gelijkschakeling van criminaliteit met al dan niet bewuste abnormaliteit is een van die blijvende vergissingen in sociologische middens.

Maar eigenlijk wil ik vooral aantonen dat dit onderzoek, net als zo veel van zijn voorgangers, is geschreven door mensen die niets van hun eigenlijke onderwerp afweten. Al op de eerste pagina’s wordt duidelijk dat de onderzoekers geen bal afweten van al die obscure genres waar ze allicht zelf vanuit hun uit cd’s van The Buena Vista Social Club, Coldplay en Milow opgetrokken ivoren toren op neerkijken.

Ik illustreer dit even aan de hand van drie voorbeelden. Er zijn er nog, maar ik ben ook niet van plan mijn hele dag te besteden aan een onderwerp waarvan we pas binnen enkele weken zullen weten of het al dan niet relevant is. Als beleidmakers het in hun hoofd zouden halen in de toekomst nog naar dit onderzoek te verwijzen², zal ik nog wel eens met mijn meest vernietigende zinsconstructies bovenhalen, maar dat is nog niet voor vandaag.

Citaat³ 1: “During the 1980s and 1990s, the loudest and most rebellious forms of rock (eg, heavy metal, gothic), African American music (hip-hop, particularly gangstarap), and electronic dance music (house, techno, hardhouse) were labeled by adults as “problem” music and perceived as promoting violence, substance use, promiscuous sex, blasphemy, and depression.”

Hmm...

Iemand moet me toch eens komen uitleggen in welke mate house en techno rebelse muziekgenres zijn.

Iemand moet me trouwens ook eens komen uitleggen in welke mate dit verschilt van de houding van 'oudere' bevolkingsgroepen tegen de 'slechte invloed' van rockmuziek en dergelijke in de jaren 50, 60 en 70.

Iemand moet me trouwens eens uitleggen waarom reggae niet in het lijstje staat. Als er nu één genre is dat druggebruik promoot, is het toch wel dat constant gewauwel over ganja van onze Jamaicanen.

Iemand moet me ook eens uitleggen waarom punk niet in het lijstje staat. Denk eraan dat dit onderzoek is neergepend door Hollanders. In de jaren 80 stond Nederland vol kraakpanden. Er is een gedoogbeleid ten aanzien van een bepaald drugggebruik waarvoor men in bepaalde landen levenslang de gevangenis kan invliegen. De kraakpanden zelf zaten vol punks en anarchisten die niets liever deden dan betogingen organiseren en rel schoppen.

Maar blijkbaar is dit een lijstje met genres die volgens de perceptie van bepaalde mensen, die hier als 'ouders' worden omschreven maar die verder niet worden gedefinieerd, problematisch zijn. Deze muziek is problematisch omdat bepaalde door die mensen onaanvaardbaar geachte gedragingen erdoor zouden worden gestimuleerd. In het geval van geweld en druggebruik kan ik hier de logica nog van snappen.

Iemand moet me dan maar eens komen tonen welke gothic bands geweld promoten. Volgens mij is er een groot verschil tussen teksten die een gewelddadige wereld beschrijven en een oproep aan het publiek zelf geweldfeiten te plegen.

Iemand moet me ook eens uitleggen wat precies wordt bedoeld met “promoting (…) depression”. Waar slaat dat nu op? Zijn er dan groepen die hun fans oproepen depressief te worden? Dat is een medische toestand, geen bewuste keuze. Of roepen anderen hun fans ook op om de griep te krijgen? Dit is gewoonweg nonsens en aangezien dat zelfs in de allereerste zin van de studie staat, heb ik niet veel vertrouwen meer in de mate waarin ingediende artikelen door de redactie van Pediatric Journal worden nagelezen.

Verder begrijp ik natuurlijk niet in welke mate deze genres promiscue sex meer of minder promoten dan andere genres. Eigenlijk associeer ik die zogenaamde vrije liefde meer met de hippies in Woodstock dan met de headbangende bende op Graspop Metal Meeting.

En tot slot begrijp ik natuurlijk niet om welke reden blasfemie ooit als negatief zou kunnen worden ervaren. Blijkbaar gaan de onderzoekers ervan uit dat ouders per definitie niet willen dat hun kinderen zich atheïstisch opstellen. En dat voor Hollanders. Is dit onderzoek misschien speciaal voor de Amerikaanse markt geschreven?

Bovendien ken ik niet veel teksten in hiphop, house of techno die ook maar enige kritiek op de Bijbel of de kerk bevatten. Meer nog, de zwarte gemeenschap in de VS is een stuk religieuzer dan zo wat elke bevolkingsgroep in Europa. Zelfs de 'harde' gangsters zijn daar niet echt een uitzondering op.

Maar goed, alhier citaat 2: “For example, in a series of classic experiments, Hansen and Hansen showed that the exposure to violent music makes sexist and antisocial behavior more acceptable, at least in the short run.”

Hmmm.....

We zijn ondertussen iets verder in de tekst aanbeland en onze auteurs blijven maar verwijzen naar zogenaamde 'violent music'. Wat ze daarmee bedoelen, is echter niet zo duidelijk. Ik dacht dat een wetenschappelijke studie zich net van cafépraat moest onderscheiden door duidelijke definities en onderbouwde redeneringen. Waar staan de definities eigenlijk? Zelfs de muziekgenres zelf worden nergens omschreven. De lezer moet blijkbaar zelf maar weten waar al die begrippen voor staan. Dat kan nog grappig worden als wereldvreemde politici zich hierop willen baseren.

Verder zou gewelddadige muziek sexisme aanvaardbaar maken. Dat geldt zeker wel voor gangsterrap, maar van de rest weet ik dat nog niet zo zeker. Ik heb thuis minstens duizend platen staan die door onze onderzoekers als 'violent music' zouden worden omschreven en ik kan iedereen verzekeren dat de desbetreffende teksten nooit sexisme promoten of verdedigen. Nuancering is blijkbaar wat te veel gevraagd. Dat komt er natuurlijk van als academici enkel worden beoordeeld op de kwantiteit van hun publicaties en niet op de kwaliteit van hun onderzoek.

En wat is “the short run” nu eigenlijk? Hoeveel vager kan het nog worden? Ze bedoelen hiermee allicht dat dit gedrag na een bepaalde tijd weer afneemt. Na hoeveel tijd is dat dan? Geldt dit voor fans van alle genres in dezelfde mate? En geldt dit voor sexisme en antisociaal gedrag in dezelfde mate? Eigenlijk roepen onze auteurs per zin die ze schrijven meer vragen op dan ze er kunnen beantwoorden. Sterk. Wie heeft eigenlijk besloten dat dit onderzoek klaar voor publicatie was?

Enfin, tijd voor citaat 3. De onderzoekers veronderstellen (“assumes”) dat “When getting older, the balance between adult-monitored activities and unsupervised time with peers

shifts to the latter, resulting in more norm-breaking behavior, peaking at age 17.”

Hmmm...

Is dat zo? Waar halen die idioten eigenlijk het recht vandaan om zomaar dergelijke veronderstellingen zonder enige argumentatie of verwijzing als kern van hun theoretisch kader naar voren te schuiven? Blijkbaar zou het normdoorbrekend gedrag pieken op de leeftijd van 17 jaar. Waar halen ze dat eigenlijk? Uit de statistieken van anderen, zoals politiediensten, bijzondere jeugdzorg, jeugdrechtbanken, schoolsecretariaten, etc. ? Op zich geen slechte bronnen, mits ze in combinatie en met de nodige duiding worden aangehaald, maar hier staat gewoon geen enkele bron vermeld. We moeten hen blijkbaar maar geloven.

Alleen heb ik het er moeilijk mee dit zo maar te geloven. Ik heb altijd een uitgebreid sociaal leven gehad en ik heb veel mensen rondom mij zien opgroeien. Wel, de meesten hebben hun meest 'onaanvaardbare', 'criminele', 'rebelse' of 'niet aan de norm beantwoordende' gedrag vertoond tussen 16 en 25 jaar oud. Ik durf langs geen kanten te postuleren dat de piek op 17 jaar mag worden verwacht.

Mijn conclusie is eenvoudig. Dit onderzoek is uitgevoerd door mensen die de normen van de wetenschappelijkheid ondergeschikt maken aan hun eigen vooringenomenheid en die hun inhoudelijke beschouwingen aanpassen aan wat een breed publiek aan conservatieve 'volwassenen' volgens hen wil lezen. Het ergste is nog dat dit symptomatisch is voor het verval in onze academische wereld. Wie zich afvraagt of ik niet overdrijf, moet maar eens met een paar professoren met integere doelstellingen praten. Gefrustreerder mensen zijn tegenwoordig moeilijk te vinden.

12-01-2013 om 14:05 geschreven door Malcolm Nix  

Ik ben blijkbaar niet de enige die zich aan Herman Schueremans stoort. Als reactie op het enigszins denigrerend gedrag van Hypocriete Herman ten aanzien van zijn voormalige collega's in het Vlaams Parlement heeft Bart Caron, lid van de Groen-fractie en Groot Verdediger van de culturele sector, ook een stukje geschreven. De volledige tekst vindt men hier: http://www.bartcaron.be/?%2Fsite%2Fbeste_herman#.UO3k4hjgAcU.facebook .

Nu vind ik het natuurlijk niet erg dat anderen kritiek geven op iemand die ik zelf niet kan luchten, maar dat betekent niet dat elk punt van kritiek ook automatisch juist of terecht is. Zo slaat Caron de bal wel meer dan eens totaal mis. Hij is veel minder hypocriet dan Herman de Zakenman, maar dat maakt hem niet intelligenter.

Dergelijke uitspraken roepen natuurlijk om enige voorbeelden. Wel, hieronder volgen een paar citaten waaruit duidelijk blijkt dat ook Caron niet goed snapt wat nu net het probleem is met onze (muzikale) cultuurbeleving.

Beleefd als altijd, begint Caron met een niet eens zo negatieve beoordeling van de Werchterse Zakkenvuller: “Nee, je was een frisse verschijning, zij het dan dat er een ongeschoren rocker in je school. Je was een beetje een exoot die met passie en vuur zijn sector verdedigde. Je pretendeerde allerminst een groot cultuurfilosoof te zijn, maar wel wist je de rock-’n-roll binnen te smokkelen in onze commissie.”

Niet echt juist, vrees ik. Ten eerste viel het met dat ongeschoren gezicht nog wel mee. Zeker in vergelijking met de veeleer met een houtrasp te vergelijken stoppels van Caron zelf. Ten tweede bewijst de tweevoudig verwijzing naar rockers en rock 'n' roll nu net dat Caron niet eens beseft met wat voor een schijnheiligaard hij hier te maken heeft. Of misschien vindt hij dat niet eens belangrijk, wat nog erger zou zijn. Mijn theorie is dat alles wat zich buiten de muren van erkende culturele centra afspeelt voor Caron even goed op een andere planeet zou kunnen plaatsvinden. Het is alleszins zijn wereld niet.¹

Maar ook de volgende zinnen vind ik bijzonder storend: “Je pleitte voor een ondersteuning van jonge rockbands bij de uitbouw van hun carrière in het buitenland. Terecht. En er kwam een subsidiepotje van. Helaas was de administratieve procedure zo log, dat er te weinig gebruik kon van worden gemaakt. En dus doofde dat uit.”

Dat muzikanten niet in staat zijn een administratie procedure met succes af te ronden, ligt niet noodzakelijk aan de logheid van die procedure. Misschien moeten we eens kijken naar de luiheid der betrokkenen of naar hun onwil om formulieren in te vullen. Dat past waarschijnlijk niet bij hun imago. Niet dat ze daarom echte nihilisten zonder respect voor bureaucratie zijn. Het gaat tenslotte om hun imago. Rock 'n' roll, weet u wel. Wat er achter die façade schuilt, maakt niet uit. Zo lang er maar geen ambtenaar het aandurft hen te vragen wat ze met die subsidies precies zouden willen doen.

Maar erger is dat een van de politici die de culturele sector het hardst verdedigen in deze tijden van besparingen en budgettaire rampspoed zelf niet eens snapt dat dit subsidiemechanisme volledig contraproductief werkte. Waarom zouden we subsidies moeten geven aan groepen om in het buitenland te gaan spelen? Waarom zouden we dat geld niet geven aan lokale concertorganisatoren? Het door Caron verdedigd systeem heeft drie nadelen en een discutabel voordeel.

Ten eerste, het ego van muzikanten wordt hierdoor nog eens extra gemasseerd, waardoor ze nog minder dan zonder subsidies zullen inzien dat ze eigenlijk te duur zijn.

Ten tweede, dit systeem is bedoeld om Vlaamse groepen en muzikanten in het buitenland te promoten, hetgeen betekent dat we de rest van de wereld ook aan onze door StuBru en Humo heilig verklaarde middelmatigheid blootstellen. Dat kan het beeld dat buitenlanders van ons hebben enkel negatief beïnvloeden.

Ten derde, deze subsidies lossen geen enkel probleem binnen de eigen gewest- of landsgrenzen op. De culturele sector krijgt vaak te horen dat de subsidies slechts die kleine minderheid ten goede komen die aan cultuuractiviteiten participeert. In dit geval is het nog erger. Dit komt exact 0 belastingbetalers ten goede. Het gaat er namelijk om onze groepen naar het buitenland te sturen. Zij verdienen dat niet en wij krijgen er niets voor terug.

En dan nu het voordeel: elke dag dat dEUS, The Black Box Revelation, Zita Swoon, The Hickey Underworld, Zornik, Milow, Ozark Henry of al die andere prutsers in het buitenland vertoeven, hebben wij er plaatselijk geen last van.

Dat Bart Caron niet beseft dat onze huidige muziekscene zo triestig is dat we ze beter wat verborgen houden, pleit niet voor hem. Dat hij het op dit vlak wel met Herman Schueremans eens kan zijn, pleit nog veel minder voor hem. Misschien moet hij de volgende keer wat harder nadenken over de argumenten die hij wil gebruiken om een kritisch stukje te schrijven.

11-01-2013 om 20:14 geschreven door Malcolm Nix  

Op 31 december 2012 heeft Herman Schueremans zijn ontslag als Vlaams volksvertegenwoordiger ingediend. Aangezien dat ontslag in feite al op 1 januari 2013 inging, komt mijn stukje zoals wel vaker het geval is maar liefst een week te laat. Maar dat zal me niet tegenhouden even wat kritiek op deze schijnheilige zakkenvuller en onbetrouwbare intrigant te geven.

Wat mij het meest stoort, is niet het gebrek aan inzet of werklust van de heer Schueremans als lid van het Vlaams Parlement. Mij interesseert het niet dat hij tijdens zijn periode als verkozene, van juli 2004 tot enkele dagen geleden, slechts 7 percent van de vergaderingen heeft bijgewoond van de commissies waar hij lid van was. Mij interesseert het niet dat hij tijdens diezelfde periode slechts vijf vragen om uitleg en nul interpellaties heeft ingediend. Mij interesseert het niet dat hij hiervoor een riant loon en enkele extraatjes heeft ontvangen[1]. Het interesseert mij zelfs niet dat hij in 2009 tot volksvertegenwoordiger is verkozen met amper 8763 voorkeurstemmen, wat nochtans niet minder betekent dan dat hij van de electorale ‘kracht’ van de rest van zijn partij heeft geprofiteerd.

Wat mij stoort, is de hypocrisie van deze geldbeluste kwal. Ooit zal ik wel eens de tijd nemen om hierover een zeer dik dossier samen te stellen en al die compromitterende informatie in één agressieve worp op het net te keilen, maar nu beperk ik me tot één enkel voorbeeld dat in feite alles zegt.

Schueremans zelf vindt dat muziek zijn roeping[2] is. Dat klinkt al vrij theatraal, maar in feite mag hij dan toch eens uitleggen waarom hij bij het maken van keuzes en beslissingen vooral naar de potentiële aangroei van zijn bankrekening kijkt. Hij heeft zijn bedrijf verkocht aan Amerikanen, maar is er zelf een werknemer van gebleven. Handig voor die Amerikanen, natuurlijk, want daarmee moesten ze niet zelf op zoek naar een bekende mediafiguur als uithangbord voor hun Belgische tak.

Eigenlijk heeft Schueremans zijn bedrijven, On The Rox en Sound  verkocht aan SFX Entertainment, een spin-off van Clear Channel Communications die later tot Live Nation is omgedoopt. Denk nu niet dat de spin-off volledig los staat van het oorspronkelijke moederbedrijf. Verschillende kopstukken uit de raad van bestuur van Clear Channel Communications zitten ook in de raad van bestuur van Live Nation en er is duidelijk een algemene, zij het officieuze, strategie aan de gang, met name het opkopen van alles wat ook maar enig belang heeft in de muziekwereld om zo een quasi-monopolie op poten te zetten. In België ging en gaat het vooral om Rock Werchter, Graspop Metal Meeting, I Love Techno, Vorst Nationaal en binnenkort allicht ook Tomorrowland.

Nu kan het bovenstaande gewoon als kritiek op het kapitalisme an sich worden beschouwd en is dit nu eenmaal zeer gewoon in een lucratieve sector dat grote bedrijven kleinere bedrijven opkopen. Er is echter toch nog iets meer aan de hand. Clear Channel wordt in zijn thuisland, de Verenigde Staten, vaak bekritiseerd voor allerhande onfrisse praktijken, zoals het inhuren van professionele acteurs om als ‘luisteraars’ naar talkshows te bellen en het opkopen van alternatieve zenders om ze na een interne ontslagronde tot commerciële zenders om te vormen. Maar het kan natuurlijk nog erger.

Zo is er dit: http://en.wikipedia.org/wiki/2001_Clear_Channel_memorandum . Dit is een lijst[3] met nummers die volgens de top van het bedrijf uit alle playlists moest worden geweerd na de sloop van het WTC op 9 september 2001. Schueremans vindt het blijkbaar niet erg daar onrechtstreeks mee geassocieerd te worden. Natuurlijk heeft hij die lijst niet zelf opgesteld, maar het gaat erom wiens dollars hij maandelijks als loon ontvangt.

Er is echter ook dit: http://www.hollywoodreporter.com/news/music-executive-salaries-hit-high-319557 , een artikel waaruit blijkt dat in 2012[4] de ceo van Live Nation tientallen miljoenen dollars heeft verdiend[5]. Waren die overdreven en steeds maar stijgende lonen van topmanagers die elke band met de realiteit kwijt zijn geraakt niet een van de belangrijkste oorzaken van de wereldwijde crisis waar we nu mee zitten?

En dan is natuurlijk nog dit: http://kevinfortruth.wordpress.com/2012/10/14/clear-channels-racist-ohio-billboards-mostly-in-minority-neighborhoods-the-little-known-story-2/ . Dit is natuurlijk maar een van de vele anekdotes waarmee ingewijden in de vuile praktijken van de Amerikaanse politiek honderden pagina’s mee zouden kunnen vullen. De kern van de zaak is echter dat Clear Channel voluit de republikeinen steunt en dat een aantal leden van de raad van bestuur van Clear Channel ook in de raad van bestuur van Live Nation zetelen.

En dus betalen Belgische jongeren misschien wel geld om op een festival een groep met kritische teksten als Rage against the Machine te zien. Natuurlijk is dat festival, net als bijna alles, ondertussen door Live Nation overgenomen. En dus gaat een gedeelte van het geld dat die jongeren daar spenderen naar een Amerikaans bedrijf dat wordt bestuurd door miljonairs die met hun ander bedrijf groepen met kritische teksten censureren en financiële steun verlenen aan de grootste criminele organisatie ter wereld, de republikeinse partij, die er net alles aan doet om de in die kritische teksten aangekaarte problemen in stand te houden.

Maar dat stoort onze Herman natuurlijk allemaal niet. Wat hem betreft, is het allemaal rock ‘n’ roll. Met een sympathieke glimlach wordt de bankrekening gevuld en de rest van het land voorgelogen dat het allemaal zo erg nog niet is.

10-01-2013 om 09:48 geschreven door Malcolm Nix  

Gisteren heb ik me weer eens geërgerd. Op zich niets nieuws, maar toch vind ik het de moeite even uit te leggen wie of wat nu weer de bron van mijn irritatie was.

Blijkbaar heeft de federale overheid in haar zoektocht naar allerlei inkomsten besloten de roerende voorheffing op de aan kunstenaars[1] uitbetaalde auteursrechten van 15 percent tot 25 percent te verhogen. Op zich natuurlijk niet plezant voor die mensen, maar tegelijkertijd moeten allerlei andere groepen ook inleveren. Zo worden de pensioenen hervormd, sluiten allerlei fabrieken de deuren en ziet het onderwijzend personeel zijn eindejaarspremie[2] tot 78,06 percent dalen.  Net als al die andere groepen mogen onze kunstenaars ook tegen de hen opgelegde besparingen protesteren en hun standpunt in de media naar voren brengen. Dat is echter geen excuus voor een wereldvreemdheid die enkel bewijst dat sommige mensen in dit land een overdreven beschermd leventje[3] leiden.

Tijdens het avondlijk journaal op onze openbare omroep mocht de min of meer bekende artiest Sioen, die blijkbaar de voornaam Frederik draagt, het standpunt van de door deze besparingen getroffen sector vertolken. We overlopen even zijn klachten.

Ten eerste: De cd-verkoop is sterk gedaald, want de overheid heeft niets aan het maken en verspreiden van illegale ‘kopijen’ gedaan. Dat het natuurlijk ‘kopieën’ moet zijn, zullen we maar even over het hoofd zien. Dat de overheid niets heeft gedaan, klopt niet. Het maken of verspreiden van illegale kopieën is illegaal en bovendien is een bijkomende heffing op de verkoop van blanco cd-r’s ingevoerd. Daarnaast lijkt het illegaal downloaden me trouwens een grotere oorzaak van deze daling van inkomsten dan het illegaal kopiëren.

Ten tweede: De inkomsten van concerten zijn gedaald, want bedrijven sponsoren de festivals niet meer zo sterk. Dat is best mogelijk, maar dat betekent dus dat allerlei bedrijven, gaande van KBC tot Alken Maes, vroeger veel guller waren. Waarom waren die festivals een paar jaar geleden dan ook al zo overdreven duur? Moeten we dan even negeren dat groepen haast per definitie hogere prijzen aanrekenen als ze door een festivalorganisator worden geboekt? Metallica heeft dit jaar 1 miljoen euro gekregen om op Rock Werchter te spelen. Wat heeft dat nog met gedaalde sponsorgelden te maken?

Ten derde: Ook de concerten in culturele centra zijn niet meer wat ze zijn geweest, want de subsidies aan die centra zijn gedaald. Ook dat is best mogelijk, maar volgens mij horen de meeste concerten niet in culturele centra thuis. Bovendien kunnen we toch moeilijk verantwoorden dat iedereen langer moet werken, er geen ruimte voor cao-onderhandelingen meer is en zelfs de bouw van nieuwe schoollokalen onvoldoende wordt gefinancierd en tegelijkertijd beslissen dat de culturele centra niet moeten inleveren. Wat mij betreft, mogen ze het geld gerust gaan halen bij de rijken, de profiteurs met BMW’s en het stuurloos zwalpende managementwereldje, maar daar is voorlopig geen politieke meerderheid voor gevonden.

Ten derde: Maar ook de concerten in jeugdhuizen brengen niet zo veel meer op, want die organisaties worden stuk voor stuk met strenge geluidsnormen en andere bijkomende onkosten geconfronteerd. OK, dat klopt. Daar heb ik niets op aan te merken.

Ten vierde: Sioen trekt ten slotte zelfs een conclusie. Het is voor artiesten niet gemakkelijk. Zelfs de leden van een groep die hoog staat in De Afrekening en dus als bekend mag worden omschreven, moeten er soms een deeltijds job bijnemen. Wel, daar kan ik dus kwaad van worden. Het zou er nog aan mankeren. Moet dan elke snul die erin slaagt een nummertje te schrijven dat al even grote snullen willen beluisteren daar voor de rest van zijn dagen van kunnen leven? Moet elke muzikant dan per definitie beroepsmatig kunnen leven van iets dat hij of zij in optredens stelselmatig een passie noemt? Nemen andere mensen dan nooit eens een job aan tegen hun zin, enkel om de rekeningen te betalen? Wat is er mis met een deeltijdse betrekking die nog veel tijd vrij laat om in het repetitiehok of de studio te kruipen?

Erger nog dan deze stelling die een duidelijke lijn trekt tussen artiesten en alle andere mensen die voor hun eigen inkomsten moeten instaan, is de vanzelfsprekendheid waarmee die Sioen op televisie beweert dat een professioneel kunstenaarsbestaan volstrekt normaal is. Ik heb al veel met muzikanten gesproken en ik kan iedereen verzekeren dat ze allemaal jarenlang hebben moeten aanmodderen en dat in de meeste gevallen nog steeds moeten doen. Ik kan enkel vaststellen dat Sioen tot de categorie der verwende nesten behoort. Ik durf zelfs te wedden dat zijn ouders hem zijn eerste gitaar hebben gekocht, dat hij in een gesubsidieerd repetitielokaal heeft kunnen oefenen, dat hij onverantwoord veel airplay heeft gekregen van radiozenders die zich om een of andere reden moreel verplicht voelden binnenlands talent zo veel mogelijk steun te verlenen en dat hij vindt dat zijn talent hem het recht op financiële zorgeloosheid geeft.

Talent biedt geen rechten. Talent is gewoon talent. Wat dat talent oplevert, is van veel factoren afhankelijk, maar het bezit ervan levert zeker geen verworven rechten op. Bovendien heb ik een grote muziekcollectie en ik na duizenden uren luisteren kan ik besluiten dat enkel doffe armoede en gebrek aan externe ondersteuning mensen echt stimuleert om muzikaal boven zichzelf uit te stijgen. Misschien is dat ook de reden waarom die Sioen geen enkel nummer heeft geschreven dat ik het beluisteren waard vind en destijds uitgespuwde, geminachte en nooit gesubsidieerde nationale helden als Red Zebra, De Brassers, Front 242 of Zyklome A wel.

Dat de inkomsten van Sioen dreigen te dalen, moet hij alvast niet aan mij wijten. Aan mij heeft hij  namelijk nog nooit een cent verdiend.

28-11-2012 om 13:14 geschreven door Malcolm Nix  

Veel volk en Selah Sue ziet er in het echt een stuk slechter uit dan op foto, maar daarover wil ik het eigenlijk niet hebben. Het is niet mijn taak de society-journalist uit te hangen en dus bespaar ik jullie een lijst met aanwezige BV's of een recensie van de overbodige openingsconcerten. Ik wil hier enkel ingaan op wat in mijn ogen het beste ogenblik van heel de avond was.

Zoals iedereen zich allicht kan voorstellen, was ook Louis T. uit H. aanwezig. Zijn stadskas heeft tenslotte een flink deel van de verbouwingskosten gefinancierd en bovendien is en blijft het gebouw op het Martelarenplein eigendom van de stad Leuven. De zichzelf eeuwig opvolgende burgemeester mocht zelfs in het gezelschap van minister van Cultuur Joke Schauvliege, uit wiens budget natuurlijk ook een hap subsidies afkomstig zijn, op het podium verschijnen, alwaar de na het vertrek van Siegfried Bracke niet meer uitgerangeerde Phara de Aguirre hen enkele vragen mocht stellen.

Allemaal heel leuk en vermakelijk, maar ook niet echt baanbrekend of wereldschokkend. Applaus was er een en slechts een keer. Maar toch blijft dit hoogtepunt van de avond.

Phara: Mijnheer de burgemeester, wat is nu net het belang van Het Depot voor Leuven en voor Vlaanderen?

Louis: In de eerste plaats wil ik opmerken dat we hier in Brabant zijn en niet in Vlaanderen.

Applaus in de zaal.

Het is misschien maar een detail, maar ik vind dat dergelijke kleinigheden een mens een hard onder de riem steken. Er zijn tenminste nog plaatsen waar de Vlaamse overheid en een Vlaamse gemeente geld steken in een initiatief zonder dat er plots overal leeuwenvlaggen moeten hangen. Ze kunnen er een voorbeeld aan nemen in Aalst, aan de toog van café De Vlaamse Rancune of aan een tafel in taverne Het Eeuwig Gezeur. Dit is Leuven en wij hebben geen nationaliteit of volksidentiteit nodig om ons te amuseren.

18-11-2012 om 13:36 geschreven door Malcolm Nix  

Ik zit hier en elders al jaren op de kap van het kapitalisme, maar eigenlijk ben ik nog nooit dieper op het fundamenteel probleem ingegaan. Het probleem is nochtans niet zo moeilijk onder woorden te brengen als veel mensen denken. Het gaat niet om de excessen. Het gaat om het fundamentele uitgangspunt, met name het principe van concurrentie.

Stel u voor dat X een baan krijgt in een privébedrijf. Als X zijn werk slecht doet, dreigt het bedrijf failliet te gaan, weggeconcurreerd door anderen die in hetzelfde marktsegment actief zijn. In dat geval is het in kleine of grote mate de verantwoordelijkheid van X dat zijn collega’s en hijzelf hun baan verliezen, geen inkomen meer hebben[1], hun hypotheek niet meer kunnen aflossen, hun kinderen niet meer kunnen laten studeren, etc.

Dat is al geen lachertje. Maar misschien moet X eens proberen zijn werk schitterend te doen. Tenslotte is dat toch wat hij tijdens het sollicitatiegesprek heeft beloofd. In dat geval gaat het concurrerende bedrijf misschien failliet, met de reeds beschreven gevolgen voor het personeel dat daar een C4 in ontvangst mag nemen. Ook zij vallen zonder inkomen, worden misschien uit hun huis gezet, zien al hun toekomstplannen verdwijnen, etc.

Wat moet X vanuit ethisch perspectief bekeken nu precies doen? Als hij slecht werk levert, heeft dat negatieve gevolgen voor anderen. Als hij goed werk levert, gebeurt precies hetzelfde, maar dan voor een andere groep anderen. Hij heeft slechts twee alternatieven.

Hij kan zijn baan opgeven en uit het hele systeem stappen. Alleen levert dat hem natuurlijk zelf een hoop ellende op. Zonder inkomen zal hij niet ver komen en misschien heeft X ondertussen zelf een gezin om voor te zorgen. Deze oplossing klinkt aantrekkelijk voor jongeren die nog niet veel verantwoordelijkheid dragen, de dweperige romantiek van het verzet kunnen appreciëren en die nog jaren en jaren voor zich hebben om eventueel later nog een andere weg te kunnen inslaan.

X kan ook voor de gulden middenweg kiezen. Hij kan middelmatig werk leveren. Op die manier gaat zijn eigen bedrijf niet failliet en blijft de concurrent ondertussen ook bestaan. Op die manier berokkent hij niemand schade. Alles gaat zijn gangetje, tenminste als de anderen er ook zo over denken. Als X schade aan anderen wil voorkomen, kan hij beter ook de rest van de werknemers ervan overtuigen middelmatig werk te verrichten.

Wie zich binnen het kapitalisme als een goed mens wil gedragen, moet de middelmatigheid cultiveren. Wie boven de middelmatigheid wil uitstijgen, kan dit enkel door anderen schade toe te brengen. Hoe zieker en immoreler kan een systeem nog zijn?

08-11-2012 om 18:10 geschreven door Malcolm Nix  

De politieke analisten, journalisten, commentatoren, opiniemakers en Mark Eyskens hebben elkaar de voorbije dagen haast opzij geduwd om als eerste te kunnen opmerken dat Obama de presidentsverkiezingen vooral heeft gewonnen omwille van de zogenaamde ‘minority votes’, oftewel de stemmen van bevolkingsgroepen als zwarten, latino’s, Aziaten, holebi’s, etc. Vooral de latino’s hebben daarbij de aandacht getrokken. Volgens allerlei polls heeft ongeveer 70 percent van hen op de Democraten gekozen. Meer nog, gezien de demografische ontwikkelingen zou het in de toekomst zelfs onmogelijk worden zonder de hulp van deze bevolkingsgroep het Witte Huis te kunnen claimen.

Op het eerste gezicht is er natuurlijk niets verkeerds aan de hand. Maar helaas maken ze die fout maar al te vaak, al de analisten, journalisten, commentatoren, opiniemakers en Mark Eyskens. Vooral Mark Eyskens. Het is nochtans vrij logisch hoe de zaak zal evolueren.

1) De latino’s stemmen op Obama omdat hij hen kan redden uit hun economisch weinig benijdenswaardig lot, een lot dat ze vooral aan mensen als Romney te danken hebben.

2) Obama, beseffende dat de Democraten de stemmen van de latino’s nodig hebben om aan de macht te blijven, neemt allerlei maatregelen die deze bevolkingsgroep ten goede komen. Dat dit de harde kern der Republikeinen tegen de borst stoot, maakt hem niet uit. Die mensen zal hij toch nooit kunnen overtuigen plots naar zijn partij over te lopen.

3) Dankzij de maatregelen van Obama verbetert de levenskwaliteit van de latino’s aanzienlijk. Uit dankbaarheid stemmen ze nog een of twee keer op de Democraten, die hiermee aan de macht blijven en nog meer maatregelen treffen om de latino’s ter wille te zijn.

4) Nu een groot gedeelte van de latino’s zich uit de armoede heeft weten te verheffen, beginnen ook andere thema’s een electorale rol te spelen. De meerderheid der latino’s is zeer gelovig. Dat geldt trouwens ook voor een aantal andere minderheidsgroepen, zoals de zwarten. En welke partij slaagt er steeds weer het best in op religieus vlak de harde lijn te trekken? Zodra er voldoende latino’s enige welvaart hebben weten te verwerven, is het gewoon wachten tot een Republikein erin slaagt hen ervan te overtuigen dat zijn partij de meest christelijke[2] is en dat trouw aan de bijbel[3] belangrijk genoeg is om de minder fortuinlijke leden van de eigen bevolkingsgroep de rug toe te keren.

Als de Democraten er niet in slagen de groeiende invloed van het geloof in de Amerikaanse samenleving een halt toe te roepen, zullen ze binnen tien of vijftien jaar electoraal worden weggeveegd door diezelfde mensen die hen nu aan de overwinning hebben geholpen en die zij nu aan meer welvaart willen helpen. En dan zijn er geen of amper nog minderheden over om het tij weer te keren.

Ik juich niet te vroeg. Zo lang godsdienst een rol in de Amerikaanse politiek blijft spelen, is het Republikeinse gevaar nog niet geweken. De nederlaag van deze wereldvreemde miljonair is slechts een momentopname.

08-11-2012 om 17:51 geschreven door Malcolm Nix  

Zeg niet: “een insect dat niet ver kan vliegen” (taalgebruik van normale mensen)

Zeg wel: “bosgerelateerde keversoorten met een zeer beperkte actieradius” of ook “heidegerelateerde insecten met een kleine dispersiemogelijkheid” (Joke Schauvliege[1])

Het is natuurlijk mogelijk deze omschrijvingswijze naar andere sectoren door te trekken.

Zeg niet: “een rolstoelpatiënt”

Zeg wel: “een fysiek andersvalide mens met een beperkte verplaatsingsperimeter”

Zeg niet: “een kast”

Zeg wel: “een van deuren voorziene opbergruimte met een statische mobiliteitscomponent”

Zeg niet: “een bernbom”

Zeg wel: “een verkeersinfarctafremmend explosief”

Conclusie: laat wereldvreemde juristen nooit over niet-juridische onderwerpen praten.

09-10-2012 om 18:09 geschreven door Malcolm Nix  

Er zijn natuurlijk vele en vele verschillen tussen Gent en mijn eigen stadje aan de Dijle en het zou bijzonder pretentieus zijn te trachten die hier allemaal even in een paar alinea’s te analyseren, maar een enkel punt wil hier toch eens onder de aandacht brengen.

Op zaterdag 29 september 2012 vond in Café Belge de tiende editie van Electric Eclectic plaats. Op zich niets bijzonders, gewoon een avond met DJ’s die alternatieve muziek draaien en mensen die dat al dan niet plezant vinden. Die avond zat de sfeer er trouwens goed in en heel wat mensen lieten luidruchtig weten de opgezette nummers te kunnen smaken. Op een bepaald ogenblik zag ik tussen die mensen iemand staan die ik al een hele tijd niet meer had gezien. Hij wist me te vertellen dat hij al een jaar in Gent woont en dat het eigenlijk een gelukkig toeval was dat hij die avond in Leuven was verzeild. Op zich niets speciaals, maar een van zijn volgende opmerkingen is toch meer dan het vermelden waard.

Blijkbaar bestaan er in Gent geen dergelijke avonden meer. Blijkbaar is het voor die meer dan 400.000 Gentenaars en de bijbehorende hoop studenten niet meer mogelijk in heel die stad met internationale uitstraling een dergelijk café te vinden. Blijkbaar komen liefhebbers van muziek die wat meer van de norm afwijkt in heel die stad niet meer aan hun trekken. Blijkbaar is gaan de cafés daar allemaal dicht op uren die wij als een goed vertrekpunt voor een decadente nacht beschouwen.

Bizar, niet waar? Ik had nochtans al jaren de indruk dat Gent de hipste plek van heel Vlaanderen was. De stad van de vernieuwende muziek, de exclusieve clubs, de alternatieve concerten. De stad waar de tjeven niets te zeggen hebben en waar de rebelse aard al generaties lang met de genen wordt meegegeven. De stad waar de trendy labels zich vestigen en waar iedereen naar kijkt om te weten wat volgend jaar in de rest van het land te horen zal zijn. De stad waar al sinds begin jaren negentig Leuvenaars en anderen heen trekken als ze hun eigen kleinere stadje of dorp beu zijn.

Wel, blijkbaar is het allemaal niet zo rooskleurig. Wie een avondje lang oldschool alternatieve muziek wil horen in een plezant café dat lang openblijft, moet blijkbaar van Gent naar Leuven komen. Ik verzin dit niet. Ik herhaal gewoon wat een Gentenaar me heeft verteld.

Ik zou hier graag een optimistische conclusie aan verbinden, maar ik kan er geen bedenken.

04-10-2012 om 15:30 geschreven door Malcolm Nix  

Gisteren, woensdag 3 oktober 2012, heeft de NMBS weer eens gestaakt, met als vanzelfsprekend gevolg dat heel het treinverkeer plat lag en duizenden pendelaars alternatief vervoer naar hun arbeidsgevangenis[1] moesten zoeken.

De redenen achter deze staking laten me ditmaal koud. Over de pro’s en contra’s van een sterke syndicale werking hebben we het een andere keer nog wel eens. Een ernstige bespreking daarvan zou trouwens een verschrikkelijk lange wall of text opleveren en ik ben van plan het ditmaal kort te houden.

Telkens de NMBS een staking aankondigt, duwen de liberalen, die ondertussen in alle partijen zitten, elkaar omver om als eerste voor een zogenaamde minimale dienstverlening te pleiten. Zij vinden dat de NMBS, hoewel het personeel het recht heeft de eisen met een staking kracht bij te zetten, er steeds voor moet zorgen dat werkwilligen zich naar hun foltercel op de werkvloer kunnen verplaatsen. Alleen zeggen ze er dus nooit of te nimmer bij hoe die minimale dienstverlening er dan wel moet uitzien. Het vergt nochtans niet veel denkwerk om tot de conclusie te komen dat dit een dwaze en vooral populistische eis is. Ze kunnen er stemmen mee halen, maar ze kunnen het niet in de praktijk brengen.

De term ‘minimale dienstverlening’ kan natuurlijk op allerlei manieren worden geïnterpreteerd en ingevuld. Wie hiervoor pleit, moet echter een keuze maken en voor een van die manieren kiezen. Laten we even zien wat de mogelijkheden zijn.

Mogelijkheid 1: Er moet een minimaal aantal treinen rijden. Dit betekent dat er een onderscheid wordt gemaakt tussen die lijnen die belangrijk zijn en bijgevolg in het minimale aanbod zitten en die lijnen die minder belangrijk zijn.

De denkfout: Wie moet er dan precies beslissen welke lijnen al dan niet belangrijk zijn? De directie van de NMBS? De stakers zelf? De overheid? Een soort ad-hoc comité van werkgevers? En wie kan me garanderen dat er binnen deze entiteit eensgezindheid zou zijn over het belang van bepaalde lijnen? Dat zou nog wel eens een langdurig onderhandelingsproces kunnen worden. Bovendien zou zowat elke bestaande en nog op te richten belangengroep al het mogelijke lobbywerk verrichten om de eigen geprefereerde lijn in de minimale dienstverlening te laten opnemen. Als dat lobbywerk succesvol zou zijn, zou op den duur elke trein als minimaal worden beschouwd. In het andere geval moet er iemand de gedupeerden gaan vertellen dat hun lijn nu eenmaal minder belangrijk is dan de lijn van die andere mensen die een paar tientallen kilometers verderop wonen. Idem dito voor de werkgevers, die tenslotte ook niet allemaal op dezelfde plaats zijn gevestigd. Daar gaat de populistische stemmenwinst.

Mogelijkheid 2: De treinen moeten op alle lijnen rijden, maar dan enkel tijdens de uren waarop een minimale dienstverlening nodig is, met name tijdens de ochtend- en avondspits. Op die manier is er woon-werkverkeer, terwijl de treinen met een geringere impact op het economisch proces die dag worden geschrapt.

De denkfout: Indien er slechts gedurende enkele uren treinen zouden rijden, zouden alle passagiers zich aan die regeling aanpassen[2]. Het gevolg zou zijn dat de perrons volgepakt zouden staan met mensen die allemaal staan te wachten op een trein die zo vol zit dat ze er sowieso niet allemaal op kunnen[3]. De assertiefsten zouden met enig duw- en trekwerk wel een plaatsje weten te bemachtigen, maar de anderen zouden enkel kunnen vaststellen dat er voor hen geen plaats meer is en met hangende pootjes weer naar huis moeten keren. Alleen zou niemand op voorhand kunnen voorspellen wie wel en wie niet in staat zou zijn de trein te nemen. Mij lijkt een algemeen gebrek aan treinen dan nog wenselijker. Vaststellen dat er geen trein is, lijkt me namelijk nog altijd minder schadelijk voor het humeur dan door een halfhysterische bende op het perron te worden weggedrukt.

Mogelijkheid 3: Alle treinen rijden, maar de rest van de dienstverlening wordt stilgelegd.

De denkfout: Wat ligt er dan precies stil? Om treinen te laten rijden, is echt wel meer dan een buslading machinisten nodig. De seinwachters moeten ook allemaal op post zijn. Idem voor de onderhoudsploeg, want ze kunnen een trein met een technisch probleem moeilijk op het spoor laten stilstaan tot er eens iemand beschikbaar is om de zekering te vervangen of een nieuwe lamp in te draaien. Blijven de loketten nog over. Alleen zou dit betekenen dat reizigers daar niet terechtkunnen om een geldig vervoersbewijs te kopen. Dat zouden ze dan allemaal op de trein zelf moeten doen. Alleen zou dat de controleur zo veel tijd kosten dat hij nooit nog aan een effectieve controle van de tickets zelf zou toekomen. Dit begint verdacht veel op een betaalstaking te lijken en dat is helaas verboden.

Misschien zijn er nog andere mogelijkheden, maar ik zie niet in welke. Suggesties zijn welkom. In elk geval zal het nog lang duren voor iemand een sluitende en werkbare omschrijving van een minimaal aanbod kan verzinnen die voor alle betrokkenen, met inbegrip van de reizigers, aanvaardbaar is. Tot dan steun ik natuurlijk de syndicale kameraden van het spoor, want ze ergeren de ondernemerswereld en dat is nobel.

04-10-2012 om 14:07 geschreven door Malcolm Nix  

Nu verwacht iedereen allicht dat ik hier een schrijnend verhaal over racisme, uitsluiting, genderdiscriminatie, kansenarmoede, maatschappelijke achterstelling, werkloosheid en religieuze intolerantie naar voren zal brengen. Wel, toch niet.

Door een samenloop van omstandigheden zag ik me recent verplicht in Brussel een taxi te nemen. De chauffeur was uiteraard Franstalig, zoals zowat alle taxichauffeurs in de hoofdstad, en bovendien van allochtone afkomst, hoewel we dat volgens De Morgen niet meer mogen zeggen.

Tijdens de rit ben ik met de mens in gesprek verzeild geraakt. Best een sympathieke mens en vol van verhalen over zijn familie, onder meer over zijn grootvader die door de Fransen in 1940 was gedwongen in Europa tegen de Duitsers te komen vechten en dergelijke. Maar het werd pas echt interessant toen het over talenkennis en onderwijs ging.

De man kende amper een paar woorden Nederlands. Allicht reden genoeg voor onze rechtse partijen om hem te brandmerken als een onwillige, een profiteur en een werktuig van de grote verfransingsmachine. Alleen zat de vork anders in de steel. De man vond het namelijk bijzonder spijtig dat hij geen of amper Nederlands[1] kende. Hij wees er overigens op dat Brussel demografisch ondertussen een drietalige stad is en dat hij spijtig genoeg slechts twee van de drie talen in kwestie meester was.

De oorzaak van dit mankement was geen onwil en zelfs geen achterstelling van een etnische groep die niet de kans krijgt zich bij te scholen. Hij was tot 18 jaar naar school geweest. Hij had de lessen Nederlands bijgewoond. Hij was gemotiveerd om te leren. Alleen heeft hij gedurende al die jaren in het onderwijs van de Franse Gemeenschap in Brussel enkel en alleen leerkrachten Nederlands gekregen die er zelf niets van kenden. Het was blijkbaar zelfs zo erg dat die leerkrachten omwille van hun eigen onkunde in de klas zelf Frans moesten spreken. Praktijkoefening was er al helemaal niet. Geen enkele van die leerlingen heeft ooit de kans gekregen Nederlands te leren op de leeftijd waarop wij in Leuven of zelfs in Brussel Frans begonnen te leren.

Ik vind dit een ontnuchterende vaststelling en een zoveelste illustratie van de stelling dat alles valt of staat met een degelijk onderwijssysteem. Zo lang we dat niet aanpakken, zullen al die o zo fel aangeklaagde maatschappelijke problemen blijven bestaan. Ik heb medeleerlingen gekend die een heel jaar moesten blijven zitten omdat ze gebuisd waren op een vak als Latijn, een taal die ze, eerlijk gezegd, sowieso toch niet elke dag zouden gebruiken. Elders krijgen leerlingen een diploma zonder een jota te begrijpen van een taal die tot de hoofdvakken wordt gerekend. Wie twee maten en twee gewichten hanteert, zal op den duur met een ongelijkheid zitten. Voor die conclusie heb ik geen diploma nodig.

04-10-2012 om 11:29 geschreven door Malcolm Nix  

Onlangs verscheen in het tijdschrift Knack dit artikel: http://www.knack.be/belga-algemeen/ook-elektronische-sigaret-verboden-op-cafe/article-4000176734779.htm . Om u het doorklikken en het lezen te besparen, geef ik even een samenvatting. Volgens de heer Paul Van den Meerssche, diensthoofd van de dienst Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu¹ van onze FOD Volksgezondheid is het in cafés en andere openbare ruimtes niet enkel verboden ‘echte’ sigaretten op te steken. Ook het gebruik van de zogenaamde elektronische sigaret² is er volgens zijn interpretatie van de wet verboden.

Ik citeer even waarom ook dit voorwerp, dat geen rook verspreidt en er bijgevolg ook niet toe leidt dat omstaanders passief meeroken, volgens deze man toch niet legaal in openbare ruimtes kan worden gebruikt: “Het is in ons land sowieso verboden om een e-sigaret te roken op een openbare plaats, zoals een café of restaurant. De wetgeving zegt dat het verboden is om op openbare plaatsen zaken te gebruiken die kunnen aanzetten tot roken. En een e-sigaret kan nu eenmaal aanzetten tot roken. Om diezelfde reden is het bijvoorbeeld ook verboden om asbakken te plaatsen in openbare plaatsen.”

Aangezien ik me afvraag wat ons met dergelijke verregaande interpretaties van de wet nog te wachten staat, heb ik de heer Van den Meerssche maar eens een schrijven met informatieve vragen gestuurd³. Hieronder vindt u de integrale tekst.

“Geachte heer,

Onlangs las ik, zij het met enige vertraging, een artikel in het tijdschrift Knack. U kunt de tekst zelf nalezen op http://www.knack.be/belga-algemeen/ook-elektronische-sigaret-verboden-op-cafe/article-4000176734779.htm . De auteur van het artikel citeert onder meer een aantal uitspraken van u over het gebruik van de zogenaamde elektronische sigaret. Aangezien u geen gebruik hebt gemaakt van uw recht op antwoord om bepaalde rechtzettingen te laten publiceren, ga ik ervan uit dat de journalist u niet verkeerd heeft geciteerd.

Ik stel me enkele vragen bij een van uw uitspraken. Volgens u is het gebruik van de elektronische sigaret, om het even zeer bondig samen te vatten, verboden in alle openbare ruimtes omdat dit anderen ertoe zou aanzetten zelf te roken. Aangezien de wet geen specifieke melding van de elektronische sigaret maakt, kan ik dit enkel als een interpretatie post factum beschouwen. Graag zou ik dan ook van u antwoord krijgen op de volgende vragen die uw uitspraken bij mij oproepen:

1) Volgens u zet de elektronische sigaret mensen ertoe aan te roken. Waarop baseert u zich? Is dit ooit al eens onderzocht? Beschikt u dan ook over de gegevens van dat onderzoek?

2) Wat zet klanten in een café er volgens u het meest toe aan zelf te roken, een andere klant die een elektronische sigaret gebruikt of het zicht door het raam van een boel andere klanten die buiten ‘echte’ sigaretten staan te roken?

3) Aangezien een elektronische sigaret geen echte rook verspreidt en eigenlijk zelfs geen vlam bevat, gaat het niet zozeer om het verbod te roken, maar valt dit min of meer onder dezelfde regel als het verbod asbakken te plaatsen. Dergelijke voorwerpen zouden, althans volgens uw interpretatie, anderen tot roken aanzetten. Mag ik hieruit concluderen dat het voor klanten in een café ook verboden is hun pakje sigaretten en/of hun aansteker op een voor anderen zichtbare plaats voor hen op tafel of op de toog te leggen?

4) Het gaat trouwens niet enkel om de klanten van een café. Mag een tapper, die ook niet binnen mag roken en daarvoor naar buiten moet stappen, volgens u zijn eigen pakje sigaretten leggen op een voor klanten zichtbare maar onbereikbare plaats achter de toog, wat in principe eigenlijk geen openbare ruimte is?

Ik dank u bij voorbaat voor uw antwoord.

Hoogachtend”

Ik heb tot nu toe nog geen antwoord ontvangen.

28-09-2012 om 14:44 geschreven door Malcolm Nix