Zelfs nu (pdw) binnenkort ergens onder ons ligt en bijgevolg niet langer onder ons is, valt er nu en dan een mooie, geslaagde en schitterend geformuleerde zin te noteren. De prijs van de voorlopig beste one-liner van het op zich nog jonge jaar gaat naar Bart Martens, Vlaams volksvertegenwoordiger en boegbeeld van de milieubeweging.
Malcolm is verontrust: door een ernstige dreiging met terrorisme in ons land
Nu denken sommigen natuurlijk dat ik me het hoofd op hol heb laten brengen door Amerikaanse propaganda die overal vijanden ziet of dat ik vrees dat een of ander conflict in het Midden-Oosten met bommenleggers en al naar onze contreien zal overwaaien. Daar gaat het echter niet over. Terrorisme is meer dan enkel mensen afknallen, casu quo opblazen.
Volgens het bekende woordenboek Van Dale luidt de definitie van terrorisme als volgt: (het plegen van) gewelddaden (individuele of collectieve aanslagen, gijzelingen, verwoestingen) ter demoralisering van de bevolking om een politiek doel te bereiken. Ondertussen is die omschrijving echter al enigszins gedateerd. De term cyberterrorisme is algemeen[1] ingeburgerd en de aanval op de digitale infrastructuur van een overheid of een samenleving impliceert geen enkele echte gewelddaad.
Ik zou hier nog iets aan willen toevoegen. Volgens mij bestaat er ook zoiets als economisch terrorisme. Het gaat er dan om, naar analogie met de definitie in Van Dale, daden te stellen die verband houden met de economische activiteit in een samenleving en die tot doel hebben een bevolking te demoraliseren om een politiek doel te bereiken. Volgens mij doe ik hiermee de eigenlijke definitie geen geweld aan.
Hoewel België, in tegenstelling tot andere Europese landen als Spanje en Groot-Brittannië, tot nu toe aan de grote aanslagen van internationale netwerken als Al Qaeda is ontsnapt, worden we nu wel met economisch terrorisme bedreigd en die dreiging komt niet uit het Midden-Oosten, maar wel uit een veeleer onverwachte hoek.
Ik citeer even wat de heer Karel Van Eetvelt, gedelegeerd bestuurder van de Unie van Zelfstandige Ondernemers, op 28 januari 2013 in een interview met de Nederlandse krant Het Financieele Dagblad[2] liet noteren: Denk aan Spanje. Daar valt een bank om, met catastrofale gevolgen voor de staatsfinanciën. Dan verandert er iets; dat moet wel. Dat zou hier ook kunnen gebeuren, bijvoorbeeld met Dexia. Ik heb vorige week ondernemers voor het eerst horen zeggen: laat ons ook zon schok organiseren. Dat is redelijk dramatisch. Ik zei: jongens, dat zijn scenarios die je niet moet nastreven. Je creëert armoede en sociale onrust en dat is voor een ondernemer ook geen leuke omgeving. Maar zij zeiden dat er echt iets moet veranderen, anders is het niet meer de moeite waard om te ondernemen. Ze zien niet meer genoeg potentieel om in Vlaanderen te kunnen groeien.[3]
Laten we dit citaat eens goed lezen. De heer Van Eetvelt zegt dus letterlijk dat hij Vlaamse ondernemers heeft horen voorstellen zelf een financiële crisis te organiseren om de overheid te dwingen maatregelen te nemen en de samenleving te dwingen veranderingen te aanvaarden. Volgens mij past dit volledig binnen de definitie van economisch terrorisme die ik hierboven heb gegeven. Een groepje extremisten, in dit geval gefrustreerde ondernemers, wil bewust daden stellen die erop gericht zijn onze samenleving economisch en sociaal te ontwrichten. Dat is niet eens mijn eigen interpretatie. De heer Van Eetvelt waarschuwt enkele zinnen verder zelf voor de nefaste gevolgen van dergelijke handelingen.
Laten we nu eens kijken naar taken van onze eigen Dienst voor de Veiligheid van de Staat, in de volksmond ook wel de Staatsveiligheid genoemd. Ver hoeven we niet te zoeken. Ze hebben allicht veel verborgen dossiers over allerlei mensen, waaronder allicht alle lezers van deze blog, maar op hun website[4] staan tenminste in alle duidelijkheid hun officiële opdrachten vermeld.
De Staatsveiligheid heeft vier opdrachten en als allereerste staat het volgende vermeld:de fundamentele waarden en belangen van de staat beschermen, meer bepaald de inwendige en uitwendige veiligheid van de staat, het voortbestaan van de democratische en grondwettelijke orde en de bescherming van het wetenschappelijk en economisch potentieel
Als de Staatsveiligheid ons econonomisch potentieel moet beschermen en in de krant heeft kunnen lezen dat een niet nader genoemd aantal ondernemers acties wil plegen met de bewuste bedoeling een economische crisis te veroorzaken, mag ik er dan van uitgaan dat de heer Van Eetvelt ondertussen is ondervraagd en gedwongen de namen van die bewuste ondernemers vrij te geven? Mag ik ervan uitgaat dat de Staatsveiligheid ondertussen een aantal agenten de opdracht heeft gegeven het doen en laten van die ondernemers te volgen en eventueel stappen te zetten om hun terroristische plannen te verijdelen? Mag ik ervan uitgaan dat de leden van deze extremistische ad-hocgroepering die hun plannen effectief ten uitvoer willen brengen door het gerecht zullen worden opgepakt en als terrorismeverdachten zullen worden beschouwd?
Of heeft de belangrijkste politieke handlanger van ondernemend Vlaanderen, de nieuwe burgemeester van Antwerpen, net op tijd de aandacht van links Vlaanderen van dit enkel in Nederland verschenen artikel afgewend door middel van kledingvoorschriften voor holebis die voor zijn bestuur werken?
Dit laatste klinkt natuurlijk zeer paranoïde. Misschien is die beschuldiging dan ook enkel bedoeld om te camoufleren dat de meeste linkse mensen en organisaties in dit land momenteel geen passend antwoord op deze dreiging kunnen formuleren. Mij lijkt het eenvoudig. We betalen de Staatsveiligheid om ons tegen dergelijke dreigingen te beschermen. Laat ze nu hun werk ook maar doen. Alleen heb ik nog niemand anders dit standpunt horen innemen. Ik zou me nochtans een stuk veiliger voelen indien de minderheid waartoe ik behoor niet zo klein zou zijn.
[1]Zij het nog niet echt in het Nederlands. Google geeft 89 hits op cyberterrorisme, hoewel dit ook de Franse taal omvat, en meer dan 1.240.000 hits op het Engelse cyberterrorism.
[2]De eigenlijke tekst kan ik hier niet weergeven, want het artikel is enkel beschikbaar voor betalende abonnees.
Malcolm slaagt op: een test voor studenten die een leerkrachtenopleiding volgen
Er is de afgelopen twee weken veel te doen geweest over een door Knack georganiseerde bevraging van 991 studenten die een opleiding volgen die er, indien ze tenminste niet buizen, overlijden of na een plotse bekering in Afghanistan tegen de ongelovigen gaan vechten, toe zou moeten leiden dat ze binnen afzienbare tijd voor klassen in ons secundair onderwijs staan.
De resultaten waren nogal pover. Ik heb dan ook besloten de test zelf eens af te leggen. Ik heb daarvoor deze link[1] gebruikt: http://www.knack.be/bent-u-slimmer-dan-een-leerkracht-doe-de-test/article-4000236590952.htm# . Wel, ik zal uw nieuwsgierigheid niet langer op de proef stellen. Ik heb 92 op 92 gescoord. Alles juist. Is dat het resultaat van mijn onwaarschijnlijke bekwaamheid, mijn olifantengeheugen en mijn haast buitenaardse intelligentie? Ik zou hier graag bevestigend op antwoorden, maar in feite zijn de vragen zo simpel dat het resultaat eigenlijk niets anders had kunnen zijn.
Dit gebrek aan feitelijke kennis over heel courante onderwerpen is in mijn ogen heel deprimerend, maar ik wil toch een onderscheid maken dat in de pers uiteraard weer eens niet aan bod komt.
Ik ga ervan uit dat iemand die meent voor een klas te mogen gaan staan en zich leerkracht te mogen noemen minstens 82[2] op 92 moet halen. Een nog hogere score is natuurlijk nog beter, maar ik wil hier niet eens de veeleisende perfectionist uithangen. Een paar foutjes kunnen we nog vergeven.
Wie die score niet haalt, kan toegeven dat hij nog wat kennis moet vergaren. Hij kan het ook op zijn omgeving steken. Weinig steun thuis, gedemotiveerde lesgevers die hem weinig tot niets hebben bijgebracht, een gebrekkige toegang tot de media, er zijn tal van excuses te bedenken die ons ertoe kunnen verleiden de gebuisde in kwestie nog het voordeel van de twijfel te geven.
Een diploma verdient die persoon natuurlijk niet. Zelf les geven, is al helemaal uit den boze. Als hij minder dan 72 op 92 heeft behaald, moet hij volgens mij zelfs zijn diploma van het secundair onderwijs weer inleveren. Maar het is nooit te laat om iets bij te leren en elk diploma dat hij nu niet in handen heeft, kan hij in de toekomst nog verkrijgen.
Wie de score van 82 op 92 niet haalt, kan echter ook verklaren dat dit volgens hem niet erg is. Informatie over de precieze ligging van oceanen en landen die elke dag in het nieuws komen, kan altijd ad hoc[3] op het internet worden opgezocht. Het onderwijs draait tegenwoordig trouwens niet om encyclopedische kennis. Bovendien is het niet verplicht interesse te tonen in de wereld en de mensen die erop leven. Het is meer dan toelaatbaar zich op te sluiten in een cocon van eigen interesses en oppervlakkige meningen die louter op korte zinnetjes uit een online sociaal netwerk zijn gebaseerd.
Dat dergelijke mensen nooit of te nimmer voor een klas mogen staan, is nog het minste. Als ze er dan toch echt op staan zichzelf te marginaliseren en hun eigen stupiditeit als een voorrecht te cultiveren, kunnen we aan hun wensen voldoen. Dat dergelijke mensen zelfs maar het recht hebben aan verkiezingen deel te nemen, is een van de grote oorzaken van ons politiek immobilisme[4] van de voorbije jaren. Geen diploma van het hoger onderwijs. Geen diploma van het secundair onderwijs. Geen stemrecht. Enkel de status van maatschappelijke paria zonder intrinsieke waarde kunnen ze krijgen. En wat pakketjes van de plaatselijke voedselbank.
[1]Ik heb hier en daar al gelezen dat de test nu en dan halverwege vastloopt. Zelf heb ik dat probleem echter niet ervaren. Voor zover ik hierover kan oordelen, werken de link en de test perfect.
[2]Waarom 82 punten op een totaal van 92? Wel, op die manier krijgen mensen met een behoorlijke algemene kennis die slecht zijn in het herkennen van fotos toch ook nog een kans.
[3]Dat zijn mijn woorden. De kans dat hij weet wat ad hoc betekent, is vrij klein.
[4]Al sinds 1991 houden de partijen zich vooral bezig met het isoleren van extreemrechts en het voorkomen van nog meer stemmenverlies aan de georganiseerde afkeer van de inhoudelijke discussie. Dit heeft meermaals tot geforceerde en haast onwerkbare coalities geleid. De vervanging van het Vlaams Belang door de N-VA maakt op dit vlak weinig verschil. De situatie is nu genuanceerder, maar niet fundamenteel verschillend.
Nu zullen er wel genoeg mensen klagen
over het voornemen cafés elektronisch en vanop afstand door dat
zootje parasieten van de Philipssite te laten controleren, maar ik
wil het even over iets anders hebben.
Niet dat ik het met al die klachten
niet eens zou zijn. Verre van, ik vind dit een sterk staaltje van
kiezersbedrog. Veel mensen hebben op de sp.a gestemd omdat ze het
ongetwijfeld autoritaire beleid van de Danny Pieters,
kandidaat-burgemeester van de N-VA, niet zagen zitten. Nu krijgen ze
ongeveer hetzelfde beleid toch opgedrongen. Als iemand mensen nodig
heeft om protestacties tegen dit belachelijk voornemen te
organiseren, mag hij of zij het gerust laten weten.
Als DJ ben ik natuurlijk zelf meer dan
betrokken partij. In een café waar de muziek zo stil staat dat zelfs
een conversatie tussen drie nuchtere peuters alles kan overstemmen,
heeft niemand nog een DJ nodig. In feite kunnen de cafébazen de
muziek zelfs best volledig afzetten. Op die manier besparen ze nog op
elektriciteitsverbruik en bovendien hoeven ze dan ook die gangsters
van Sabam niet meer te betalen.
Maar ik zou het dus over iets anders
hebben. Ik heb het artikel gelezen en er zijn me een paar zaken
opgevallen waar anderen misschien nog niet bij hebben stilgestaan.
Het artikel citeert initiatiefnemer
Mohamed Ridouani: We willen de overlast voor de buurt tot een
minimum beperken.. Idioot! Iedereen die de horecazaken waarover
vaak klachten zijn ook maar vijf minuten fysiek bestudeert, merkt al
gauw dat de overlast voor de buren niet afkomstig is van het
geluidsvolume binnen maar van het lawaai geproduceerd door al dan
niet zatte klanten op straat.
Het aantal klanten die op straat staan
en daar al dan niet lawaai produceren, is het voorbije anderhalf
jaar natuurlijk gevoelig toegenomen. Ten gevolge van het rookverbod
moet zowat iedereen regelmatig de straat op. Natuurlijk rookt niet
iedereen, maar binnen het milieu van de mensen die regelmatig een
pint gaan pakken, ligt het percentage rokers veel hoger dan het
gemiddelde. Blijkbaar is het de bedoeling die mensen nu helemaal te
ontmoedigen nog langer op café te gaan. Blijkbaar zien mensen als
schepen Ridouani hen liever helemaal uit het straatbeeld verdwijnen
en thuis vereenzamen.
Dat die mensen niet langer welkom
zouden zijn, past trouwens perfect in een zeker ideologisch kader.
Volgens sommige mensen, waaronder blijkbaar ook onze reeds vermelde
schepen, hebben cafés eigenlijk enkel een utilitaire functie. Hij
kan ergens op café eens afspreken met iemand om na de officiële
werkzaamheden in een informeler kader van gedachten te wisselen en
ondertussen eventueel iets te drinken. Dat mensen een café opzoeken
om even uit de werkelijkheid te vluchten en daarbij alcohol en luide
muziek gebruiken om dat effect te bereiken, komt in hem zelfs niet
op. Maar ja, hij is dan ook een succesvol politicus met een mooie
toekomst. Misschien moet hij als zogezegd verdediger van een sociaal
beleid eens stilstaan bij die massa mensen die heel de week door met
zware problemen worden geconfronteerd en nu en dan eens gewoon
willen ontspannen.
Niet dat die mensen nog veel keuze zullen
hebben. Na het rookverbod en een aantal elkaar in steeds sneller
opvolgende prijsstijgingen van de prijzen die de brouwerijen voor hun
bieren hanteren, zal het aantal cafés de komende jaren pijlsnel
dalen. Natuurlijk zullen in de eerste plaats de kleintjes hier het
slachtoffer van worden. Wie zich tot een beperkte doelgroep richt,
kan zich immers geen groot verlies aan klanten permitteren. Niet dat
dergelijke mensen daarvan wakker liggen. Het kan hen tenslotte toch
niet schelen waar ze zitten, zo lang ze maar een rustig gesprek
kunnen voeren dat hun carrière vooruit kan helpen. Ik kan me in elk
geval niet voorstellen dat iemand die een dergelijk voorstel naar
voren brengt zich kan inbeelden dat er ook andere ideeën of
levenswijzen bestaan.
Nu, dit brengt ons bij een volgend
citaat van diezelfde schepen: De maatregel richt zich in de eerste
plaats op danscafés en fakbars. Los nog van het feit dat ik nog
nooit een sluitende definitie van het begrip 'danscafé' heb gezien,
valt het me op dat hier blijkbaar een eigenaardig onderscheid wordt
gemaakt. Blijkbaar gaat het vooral om die cafés waar, oppervlakkig
geformuleerd, veel klanten komen en veel ambiance heerst. Dat de rest
van de horeca daar ook weer eens het slachtoffer van wordt,
interesseert de initiatiefnemers blijkbaar niet. Het onvermogen van
de bestuurders van deze stad om bepaalde problemen aan te pakken,
oftewel de overlast in de Tiensestraat, uit zich in regels die
iedereen viseren. Dat is voor hen tenslotte de gemakkelijkste
oplossing.
In de praktijk blijkt het trouwens niet
eens om de zogenaamde danscafés te gaan. Het gaat om alle cafés die
luider dan 85 dB(A) spelen. In die cafés, die daarvoor overigens een
milieuvergunning moeten aanvragen, gelden bepaalde regels. De
binnennorm is 95 db(A) met een LEQ (Equivalent Continuous Sound
Level) van 15 minuten. Een meting gedurende 15 minuten kan indien
even de testnorm van 102 db(A)slow wordt gehaald. Wie dat allemaal
niet ziet zitten, kan ervoor kiezen zijn zaak in klasse 1, de laagste
klasse, te laten zitten. Alleen betekent dit dat de binnennorm 85
db(A) met een LEQ van 15 minuten is. Een meting gedurende 15 minuten
kan indien even, in de praktijk dus gedurende pakweg 1 seconde, de
testnorm van 92 db(A)slow wordt gehaald. Anders geformuleerd, komt
het erop neer dat elk café het slachtoffer wordt, met uitzondering
van een paar tavernes en tearooms die enkel 70-plussers aantrekken.
Maar het wordt nog erger. Iedereen kent
ondertussen de recente strenge geluidsnormen die afgelopen zomer in
werking zijn getreden. Er zijn dus wel degelijk strenge regels voor
horecazaken. Die regels zijn een stuk strenger dan ik ze zou wensen,
maar als het stadsbestuur zich dan toch streng wil opstellen,
volstaat het de naleving van deze regels te controleren. Om aan te
tonen dat dit blijkbaar niet volstaat, volgt nog een derde citaat van
iemand die stilaan het favoriete doelwit van mijn schelwoorden begint
te worden: Daarvoor is er normaal een duur akoestisch onderzoek,
maar dat willen we vermijden door een maximumniveau in te stellen en
de geluidsgegevens rechtstreeks te laten doorseinen. Dit is
waarlijk Orwelliaanse newspeak. Onder het mom de cafébazen een duur
akoestisch onderzoek te willen besparen, wil het stadsbestuur normen
opleggen die nog een stuk strenger zijn dan de normen van de daarvoor
op zich al zwaar bekritiseerde minister Schauvliege.
Het ergste hebben ik en de
geïnterviewde schijnheiligaard echter voor het laatste bewaard.
Alhier de laatste twee zinnen: Ten laatste tegen de zomer willen
we tot een besluit in de gemeenteraad komen en moet er een billijk
maximumplafond bepaald worden. Zo testen we dit weekend in het
Stukcafé omstreeks hoeveel decibel dit uiterste geluidsniveau hoort
te liggen.
Dat hij ons hiermee nog even tijd
geeft om allerlei protesten op het getouw te zetten, is mooi
meegenomen, maar ik vraag me echt af hoe wereldvreemd die zogenaamde
vertegenwoordiger van de bevolking eigenlijk is. De eerste
testmetingen worden dus in het Stukcafé verricht. Daarmee verraadt
hij echter wat zijn werkelijke bedoeling is. Het Stukcafé is een
praatcafé, waar mensen enkel komen om rustig aan een tafeltje een
goed gesprek te voeren. De muziek staat er nooit luid, want dit zou
de gesprekken enkel storen. Blijkbaar is het de bedoeling het ideale
volume in dat café als norm te hanteren. Ik kan hieruit enkel
besluiten dat cafés volgens Ridouani enkel praatcafés mogen zijn.
Afwijkingen van dit wereldbeeld zijn kwaadaardig en moeten door
middel van wetten en reglementen1
worden opgeruimd.
Is er nog iemand verbaasd dat zowat
elke mens die een beetje interessanter dan een afgesleten stoeptegel
is ondertussen deze stad voor Brussel, Gent of Antwerpen heeft
ingeruild? Neen, ik denk het niet. Is nog iemand verbaasd dat zowat
elke activiteit die van de norm der allesoverheersende
gezinsvriendelijkheid afwijkt het moeilijk heeft voldoende publiek te
lokken? Neen, ik denk het niet. Is nog iemand verbaasd dat cafés het
moeilijk hebben het hoofd boven water te houden en dat cafébazen
constant over financiële problemen klagen? Neen, ik denk het niet.
Stemt er nog iemand op partijen die de kiezer een leefbare stad
voorspiegelen en vervolgens alles onmogelijk maken wat een stad
leefbaar maakt? Ja.
Maar wie zijn wij natuurlijk om te
klagen? We moeten nu ook niet doen alsof het stadscentrum ons,
Leuvenaars, toebehoort. Zijn wij misschien buitenlandse toeristen of
winkelende dagjesmensen uit omliggende gemeenten? We moeten gewoon in
de spiegel kijken en durven toegeven dat we tweederangsburgers zonder
belang of meerwaarde zijn. Het is tenslotte een eer onze megalomane
leiders stilzwijgend en kritiekloos te mogen dienen.
1Nu
ja, door middel van politiegeweld, folteringen en brandstichting is
natuurlijk ook niet zo plezant.
Het is toch werkelijk triestig. Alle
initiatieven die enigszins van de middelmaat en de normen van onze
vreselijk brave samenleving afwijken, worden eerst in een hoekje
gedreven en vervolgens gedwongen er simpelweg mee te stoppen. Dit is
al jaren aan de gang en ik zie nog niet direct beterschap.
Het volgende slachtoffer in de rij is
vzw Amedee, sinds het overlijden1
van de initiële oprichter en eigenaar Lucas Van Langendonck, de
officiële uitbater van het bekende café Amedee in de Muntstraat te
Leuven. Voor ik mij, zoals in de titel beloofd, kwaad zal maken,
kunnen we misschien best eens de feiten overlopen. Ik kan me immers
voorstellen dat niet iedereen het café in kwestie kent.
Café Amedee is opgericht begin jaren
80 door de reeds vermelde Lucas. Hij had een heel duidelijk concept
in gedachten en hij is er al die jaren trouw aan gebleven. Het was
een zogenaamde bruine kroeg, zeg maar een praatcafé voor vooral
linkse intellectuelen, waar enkel en uitsluitend klassieke muziek2
werd gedraaid.
Het café had een klein, trouw en
ondanks het concept eigenaardig genoeg ook vrij gevarieerd publiek en
bleef zonder problemen voortbestaan tot de eigenaar last van zijn
gezondheid begon te krijgen. Rijk is hij er nooit van geworden, maar
ironisch genoeg is gebleken dat hij toch geen spaarpotje voor na zijn
zijn pensioen nodig had. Een zeer agressieve kanker heeft hem op een
paar maanden tijd geveld.
Na zijn overlijden hebben een aantal
vaste klanten, enigszins ontheemd en weigerachtig hun wekelijkse of
dagelijkse cafégesprekken naar een ander etablissement te
verplaatsen, in samenspraak met de familie van de overledene besloten
de zaak gewoon over te nemen en als vzw verder uit te baten. InBev,
een organisatie die ik graag bekritiseer maar die in dit geval
eigenlijk weinig tot niets fout heeft gedaan, verklaarde zich al na
een korte onderhandelingsronde bereid het huurcontract op naam van de
vzw te zetten en het café kon al snel aan zijn tweede leven
beginnen.
Maar de tweede versie van het café is
nu dus ook terminaal. Op 31 maart 2013 loopt het handelshuurcontract
van 27 jaar af en zal het café definitief de deuren sluiten. Dat is
op zich al erg, maar de voornaamste reden waarom ik hier kwaad van
wordt, is de reden waarom het zo ver is kunnen komen.
Is de vzw failliet? Neen, langs geen
kanten. Er is zelfs winst geboekt. De vzw heeft een kleine reserve
weten op te bouwen. Wie naar de cijfers kijkt, merkt zelfs dat de
omzet de voorbije jaren significant is gestegen.
Zijn de bestuurders van de vzw het beu?
Neen, absoluut niet. Ik ken hen persoonlijk en zij hadden deze
werking nog jaren kunnen en willen voortzetten.
Vindt de vzw dan geen vrijwilligers
meer voor de dagelijkse werking? Neen, er is uiteraard geen overschot
aan gemotiveerde mensen, maar er zijn er wel genoeg om de zaak zes
dagen per week open te houden. Ook dat is het probleem niet.
Weigert InBev dan een nieuw
handelshuurcontract te tekenen omdat deze kapitalistische
multinational de huidige huurders wil vervangen door trendy volk met
een dure loungebar? Neen, ook dat is het niet. InBev heeft de huidige
huurders zelfs altijd gesteund. Deze brouwerij met een jarenlange
ervaring in Leuven weet maar al te goed hoe de markt eruitziet en wat
al dan niet realistisch en haalbaar is.
Gaat het dan misschien om een
bureaucratisch probleem, veroorzaakt door kortzichtige en
fantasieloze ambtenaren? Neen, ook zij zijn onschuldig. Er zijn geen
administratieve problemen en die zijn er trouwens ook nooit geweest.
Alle formulieren zijn ingevuld en alle attesten liggen ter inzage
klaar.
Zelfs Sabam, toch een bende oplichters
die vinden dat ze recht hebben op elke euro in dit land, met
uitzondering van de euro's die ze aan hun directeurs en hun
manipulatieve trawanten uitbetalen, is ditmaal onschuldig. Al de
muziek die in café Amedee wordt gedraaid, is immers al jarenlang
vrijgesteld van auteursrechten.
Waar zit de schuldige dan? Welke
monsterachtige crimineel verbergt zich nog in de schaduwen? Wel, het
is niemand minder dan de huiseigenaar. Hij en hij alleen draagt de
schuld voor de sluiting van een van de laatste herinneringen aan een
Leuven dat nog enig leven in zich had. Hij slaagt er in zijn eentje
in een vzw neer te halen die al de hierboven vermelde hindernissen
heeft weten te nemen en die, als een uitzondering op de regel,
financieel volledig gezond is.
Het is trouwens niet de eerste keer dat
de Leuvenaars de meerwaarde van een origineel concept in hun eigen
stad verliezen enkel en alleen omdat een hebzuchtige kwal zijn reeds
overvolle portefeuille nog wat verder wil vullen. JJ Records is een
ander voorbeeld uit een vrij recent verleden.
In dit geval wordt het echter nog erger
als we naar de figuur van de eigenaar zelf kijken. Hij bezit nog een
paar andere gebouwen in Leuven, die hij stelselmatig op semi-legale
of misschien zelfs volledig illegale wijze door een aantal
allochtonen laat kuisen. Naar eigen zeggen, verhuurt hij echter
liever nooit aan niet-Belgen. Van hypocrisie gesproken.
Maar het ergste vind ik nog zijn
reactie op de eigenlijk zeer beschaafde houding van de vzw zelf.
Aangezien het gepast is een sluiting tijdig aan te kondigen, heeft de
vzw na haar recentste algemene vergadering een persmededeling aan het
raam gehangen, aangevuld met een paar kopies van persartikelen3
die sympathiserende journalisten4
over dit kleine, maar voor sommigen zeer belangrijke nieuwsfeit5
hebben geschreven.
De eigenaar heeft dit blijkbaar
opgemerkt en heeft de bestuurders van de vzw telefonisch gevraagd die
papieren van de gevel te halen. Hij vindt dat ze zijn reputatie
schaden en vooral de uitspraak van de geïnterviewden dat een
stijging van de huurprijs de oorzaak van de sluiting vormt, is
volgens hem ongepast. Hij weet nochtans beter dan eender wie hoeveel
de stijging van de huurprijs bedraagt, dat hij nooit of te nimmer een
euro in het verkommerende pand heeft willen investeren en dat de
elkaar opvolgende huurders van het gelijkvloers hem nooit hebben
lastiggevallen met de klachten die hij eigenlijk had moeten klagen.
En dan zijn er natuurlijk mensen die
Leuven 'eeuwenoud, springlevend' noemen. Wel, dat zijn dan de mensen
die braafjes binnen de lijntjes kleuren en de norm nooit in vragen
stellen. Misschien zijn ze gelukkiger, maar ze zijn zeker niet
waardevoller. De evolutionaire biologie leert ons dat verbeteringen
enkel uit afwijkingen kunnen ontstaan.
1Ik
heb het er nooit moeilijk mee de sterfdatum te onthouden: 4 december
2009. Het was die avond immers ook Musiques Dépassées in het
Musicafé en die affiche hangt tussen mijn archief op de zolder.
2Natuurlijk
is die term enigszins misleidend, want eigenlijk verwijzend naar een
heel specifieke periode. Natuurlijk kwamen er ook oudere werken aan
bod, maar als iemand hierover een semantische discussie wil voeren,
moet hij maar zelf een blog beginnen en mij daarmee gerust laten.
Recente muzikale trends als blues of jazz waren in elk geval uit den
boze.
4De
link met dat milieu is verre van toevallig. De Amedee is gedurende
jaren een van de vaste verblijfplaatsen van pauzerende
Veto-medewerkers geweest en veel van die mensen zijn nadien
natuurlijk in de 'officiële' journalistiek terechtgekomen.
5Vlak
na het overlijden van de reeds vermelde Lucas en de daaropvolgende
(tijdelijke) sluiting van het café zijn trouwens ook verschillende
krantenartikelen over hem verschenen. Aan de sluiting van een
gemiddelde horecazaak worden exact nul lettertekens besteed.
Vandaag heeft ons aller minister-president, de voormalige gedelegeerd bestuurder van Unizo, het volgende verklaard over 100 jaar Groote Oorlog, de officiële herdenking van de Eerste Wereldoorlog: Het is onze bedoeling deze herdenking te gebruiken om Vlaanderen wereldwijd op de kaart te zetten.[1]
Tot daar de honger en de kou van onze soldaten in de loopgraven. Tot daar het kwart miljoen doden dat de Britten op onze bodem hebben laten liggen om een paar vierkante meter te heroveren. Tot daar de dorpen in de Westhoek die tot het laatste huis zijn kapotgebombardeerd. Tot daar de moeders die hun kinderen dienstplichtig zagen worden en de dochters die hun vader mochten begraven. Tot daar een conflict dat Europa een hele generatie heeft gekost en waarvan de mislukte vredesonderhandelingen in Parijs in 1919 twee decennia later een nog bloediger slachtpartij op ons heeft laten neerdalen.
Neen, daar gaat het niet om. Vlaanderen moet op de kaart worden gezet en de West-Vlaamse middenstand moet er iets aan verdienen[2]. Kris Peeters heeft er nog net op tijd aan gedacht gebruiken te zeggen in plaats van misbruiken. Dat staat beter in de kranten.
Dit schaamteloos exploiteren van de ellende van anderen is verre van nieuw, maar het werkt nog steeds even hard op mijn zenuwen.
[1] Dinsdag 15 januari 2013, in de Commissie voor Buitenlands Beleid, Europese Aangelegenheden en Internationale Samenwerking van het Vlaams Parlement.
[2]Het is trouwens uitzonderlijk dat dit punt op de agenda van deze commissie terechtkomt. Hoewel een wereldoorlog min of meer per definitie een internationale aangelegenheid is, wordt de herdenking haast uitsluitend besproken in de commissie Toerisme, alwaar haast uitsluitend West-Vlamingen het woord nemen om de belangen van hun eigen hebzuchtige achterban veilig te stellen.
Heeft iemand de voorbije dagen al een affiche gezien van de herdenking van Hugo Claus op het literair festival Saint-Amour, een organisatie van vzw Behoud de Begeerte? Het programma en een digitale versie van die affiche vindt u hier:
Verwijzingen naar Brugse middenstanders met populistische neigingen en hooliganeske vriendjes die hun problemen met etnische minderheden met de botte bijl oplossen, zijn in elk geval uit den boze.
Malcolm leest kritisch: een hilarische studie over muzikale voorkeuren en criminaliteit
Ik weet dat dit onderwerp de voorbije
dagen her en der wat persaandacht heeft gekregen, maar het is
natuurlijk altijd beter de eigenlijke tekst erbij te nemen in plaats
van ons te laten leiden door journalisten die omwille van budgettaire
redenen toch niet voldoende tijd of ondersteuning krijgen om ernstige
stukken te schrijven.
Het gaat om de studie getiteld Early
Adolescent Music Preferences and Minor Delinquency, geschreven
door Tom F.M. ter Bogt, Loes Keijsers and Wim H.J. Meeus van de
universiteit van Utrecht, verschenen op 6 januari 2013 in het
Amerikaanse vaktijdschrift Pediatrics Journal. De volledige tekst is
te vinden op
http://pediatrics.aappublications.org/content/early/2013/01/02/peds.2012-0708.full.pdf+html?sid=5ba236c3-f5b1-42ba-ae17-86f183d6bd0c
. Blijkbaar moet de lange link ons van de ernst van de inhoud
overtuigen. Ik zou toch eens moeten leren links in html in gewone
tekstdocumenten te integreren.
Nu denken veel mensen natuurlijk direct
dat dit een zoveelste aanval op de zogenaamde slechte invloed van
bepaalde muziekgenres op onze jeugd is, een pleidooi ter verdediging
van onze onschuldige kindjes tegen de perverten van de rockmuziek. We
hebben dat tenslotte al vaker meegemaakt, met de kruistocht tegen
Marilyn Manson na de schietpartij in Columbine1
als een triest hoogtepunt.
Maar daar draait deze studie in feite
niet om. De auteurs hebben een correlatie tussen muzikale voorkeur en
bepaald crimineel gedrag vastgesteld. Gelukkig zijn ze
wetenschappelijk genoeg om het verschil tussen correlatie en
causaliteit te kunnen maken. Kort samengevat, komt het erop neer dat
het luisteren naar bepaalde genres op een bepaalde leeftijd een
indicator is die kan worden gebruikt om bepaald gedrag een paar jaar
later te voorspellen.
Nu wil ik het eigenlijk niet over de
conclusie hebben. Daar valt natuurlijk veel op aan te merken. Volgens
mij zullen jongeren vooral voor afwijkende muziekgenres kiezen omdat
ze zichzelf niet aan de norm willen of kunnen conformeren, wat zich
natuurlijk ook in een heel spectrum van gedragshandelingen kan uiten.
Het is dan een strijd tegen de normaliteit en wat al dan niet als
crimineel gedrag wordt omgeschreven, is natuurlijk ook zuiver
normgebonden. De gelijkschakeling van criminaliteit met al dan niet
bewuste abnormaliteit is een van die blijvende vergissingen in
sociologische middens.
Maar eigenlijk wil ik vooral aantonen
dat dit onderzoek, net als zo veel van zijn voorgangers, is
geschreven door mensen die niets van hun eigenlijke onderwerp
afweten. Al op de eerste paginas wordt duidelijk dat de
onderzoekers geen bal afweten van al die obscure genres waar ze
allicht zelf vanuit hun uit cds van The Buena Vista Social Club,
Coldplay en Milow opgetrokken ivoren toren op neerkijken.
Ik illustreer dit even aan de hand van
drie voorbeelden. Er zijn er nog, maar ik ben ook niet van plan mijn
hele dag te besteden aan een onderwerp waarvan we pas binnen enkele
weken zullen weten of het al dan niet relevant is. Als beleidmakers
het in hun hoofd zouden halen in de toekomst nog naar dit onderzoek
te verwijzen2,
zal ik nog wel eens met mijn meest vernietigende zinsconstructies
bovenhalen, maar dat is nog niet voor vandaag.
Citaat3
1: During the 1980s and 1990s, the loudest and most rebellious
forms of rock (eg, heavy metal, gothic), African American
music (hip-hop, particularly gangstarap), and electronic dance music
(house, techno, hardhouse) were labeled by adults as problem
music and perceived as promoting violence, substance use, promiscuous
sex, blasphemy, and depression.
Hmm...
Iemand moet me toch eens komen
uitleggen in welke mate house en techno rebelse muziekgenres zijn.
Iemand moet me trouwens ook eens komen
uitleggen in welke mate dit verschilt van de houding van 'oudere'
bevolkingsgroepen tegen de 'slechte invloed' van rockmuziek en
dergelijke in de jaren 50, 60 en 70.
Iemand moet me trouwens eens uitleggen
waarom reggae niet in het lijstje staat. Als er nu één genre is dat
druggebruik promoot, is het toch wel dat constant gewauwel over ganja
van onze Jamaicanen.
Iemand moet me ook eens uitleggen
waarom punk niet in het lijstje staat. Denk eraan dat dit onderzoek
is neergepend door Hollanders. In de jaren 80 stond Nederland vol
kraakpanden. Er is een gedoogbeleid ten aanzien van een bepaald
drugggebruik waarvoor men in bepaalde landen levenslang de gevangenis
kan invliegen. De kraakpanden zelf zaten vol punks en anarchisten die
niets liever deden dan betogingen organiseren en rel schoppen.
Maar blijkbaar is dit een lijstje met
genres die volgens de perceptie van bepaalde mensen, die hier als
'ouders' worden omschreven maar die verder niet worden gedefinieerd,
problematisch zijn. Deze muziek is problematisch omdat bepaalde door
die mensen onaanvaardbaar geachte gedragingen erdoor zouden worden
gestimuleerd. In het geval van geweld en druggebruik kan ik hier de
logica nog van snappen.
Iemand moet me dan maar eens komen
tonen welke gothic bands geweld promoten. Volgens mij is er een groot
verschil tussen teksten die een gewelddadige wereld beschrijven en
een oproep aan het publiek zelf geweldfeiten te plegen.
Iemand moet me ook eens uitleggen wat
precies wordt bedoeld met promoting ( ) depression. Waar
slaat dat nu op? Zijn er dan groepen die hun fans oproepen depressief
te worden? Dat is een medische toestand, geen bewuste keuze. Of
roepen anderen hun fans ook op om de griep te krijgen? Dit is
gewoonweg nonsens en aangezien dat zelfs in de allereerste zin van de
studie staat, heb ik niet veel vertrouwen meer in de mate waarin
ingediende artikelen door de redactie van Pediatric Journal worden
nagelezen.
Verder begrijp ik natuurlijk niet in
welke mate deze genres promiscue sex meer of minder promoten dan
andere genres. Eigenlijk associeer ik die zogenaamde vrije liefde
meer met de hippies in Woodstock dan met de headbangende bende op
Graspop Metal Meeting.
En tot slot begrijp ik natuurlijk niet
om welke reden blasfemie ooit als negatief zou kunnen worden ervaren.
Blijkbaar gaan de onderzoekers ervan uit dat ouders per definitie
niet willen dat hun kinderen zich atheïstisch opstellen. En dat voor
Hollanders. Is dit onderzoek misschien speciaal voor de Amerikaanse
markt geschreven?
Bovendien ken ik niet veel teksten in
hiphop, house of techno die ook maar enige kritiek op de Bijbel of de
kerk bevatten. Meer nog, de zwarte gemeenschap in de VS is een stuk
religieuzer dan zo wat elke bevolkingsgroep in Europa. Zelfs de
'harde' gangsters zijn daar niet echt een uitzondering op.
Maar goed, alhier citaat 2: For
example, in a series of classic experiments, Hansen and Hansen showed
that the exposure to violent music makes sexist and antisocial
behavior more acceptable, at least in the short run.
Hmmm.....
We zijn ondertussen iets verder in de
tekst aanbeland en onze auteurs blijven maar verwijzen naar
zogenaamde 'violent music'. Wat ze daarmee bedoelen, is echter niet
zo duidelijk. Ik dacht dat een wetenschappelijke studie zich net van
cafépraat moest onderscheiden door duidelijke definities en
onderbouwde redeneringen. Waar staan de definities eigenlijk? Zelfs
de muziekgenres zelf worden nergens omschreven. De lezer moet
blijkbaar zelf maar weten waar al die begrippen voor staan. Dat kan
nog grappig worden als wereldvreemde politici zich hierop willen
baseren.
Verder zou gewelddadige muziek sexisme
aanvaardbaar maken. Dat geldt zeker wel voor gangsterrap, maar van de
rest weet ik dat nog niet zo zeker. Ik heb thuis minstens duizend
platen staan die door onze onderzoekers als 'violent music' zouden
worden omschreven en ik kan iedereen verzekeren dat de desbetreffende
teksten nooit sexisme promoten of verdedigen. Nuancering is blijkbaar
wat te veel gevraagd. Dat komt er natuurlijk van als academici enkel
worden beoordeeld op de kwantiteit van hun publicaties en niet op de
kwaliteit van hun onderzoek.
En wat is the short run nu
eigenlijk? Hoeveel vager kan het nog worden? Ze bedoelen hiermee
allicht dat dit gedrag na een bepaalde tijd weer afneemt. Na hoeveel
tijd is dat dan? Geldt dit voor fans van alle genres in dezelfde
mate? En geldt dit voor sexisme en antisociaal gedrag in dezelfde
mate? Eigenlijk roepen onze auteurs per zin die ze schrijven meer
vragen op dan ze er kunnen beantwoorden. Sterk. Wie heeft eigenlijk
besloten dat dit onderzoek klaar voor publicatie was?
Enfin, tijd voor citaat 3. De
onderzoekers veronderstellen (assumes) dat When getting
older, the balance between adult-monitored activities and
unsupervised time with peers
shifts to the latter, resulting in more
norm-breaking behavior, peaking at age 17.
Hmmm...
Is dat zo? Waar halen die idioten
eigenlijk het recht vandaan om zomaar dergelijke veronderstellingen
zonder enige argumentatie of verwijzing als kern van hun theoretisch
kader naar voren te schuiven? Blijkbaar zou het normdoorbrekend
gedrag pieken op de leeftijd van 17 jaar. Waar halen ze dat
eigenlijk? Uit de statistieken van anderen, zoals politiediensten,
bijzondere jeugdzorg, jeugdrechtbanken, schoolsecretariaten, etc. ?
Op zich geen slechte bronnen, mits ze in combinatie en met de nodige
duiding worden aangehaald, maar hier staat gewoon geen enkele bron
vermeld. We moeten hen blijkbaar maar geloven.
Alleen heb ik het er moeilijk mee dit
zo maar te geloven. Ik heb altijd een uitgebreid sociaal leven gehad
en ik heb veel mensen rondom mij zien opgroeien. Wel, de meesten
hebben hun meest 'onaanvaardbare', 'criminele', 'rebelse' of 'niet
aan de norm beantwoordende' gedrag vertoond tussen 16 en 25 jaar oud.
Ik durf langs geen kanten te postuleren dat de piek op 17 jaar mag
worden verwacht.
Mijn conclusie is eenvoudig. Dit
onderzoek is uitgevoerd door mensen die de normen van de
wetenschappelijkheid ondergeschikt maken aan hun eigen
vooringenomenheid en die hun inhoudelijke beschouwingen aanpassen aan
wat een breed publiek aan conservatieve 'volwassenen' volgens hen wil
lezen. Het ergste is nog dat dit symptomatisch is voor het verval in
onze academische wereld. Wie zich afvraagt of ik niet overdrijf, moet
maar eens met een paar professoren met integere doelstellingen
praten. Gefrustreerder mensen zijn tegenwoordig moeilijk te vinden.
1
Voor wat verhelderende duiding hierbij verwijs ik in eerste instantie naar het interview met de zanger zelf in de documentaire Bowling for
Columbine van Michael Moore. Zo heeft Manson geen vuurwapen in
huis. De mensen die hem de schuld van de schietpartij willen geven
over het algemeen wel.
2Een voorbeeld? Wel, het luisteren naar bepaalde
muziekgenres zou kunnen worden opgenomen in een checklist voor
ouders om te controleren of het wel goed gaat met hun kroost en
eventueel tijdig professionele hulp te zoeken. Persoonlijk vind ik
dat mensen die vooral of uitsluitend naar de top 30 luisteren meer
hulp kunnen gebruiken, maar dan wel liefst hulp verstrekt door
professor Distelmans.
3Alle
citaten komen uiteraard uit de tekst van het onderzoek zelf en niet
uit een of ander artikel over het onderzoek.
Malcolm vult aan: met wat extra informatie over het vertrek van Herman Schueremans
Ik ben blijkbaar niet de enige die zich
aan Herman Schueremans stoort. Als reactie op het enigszins
denigrerend gedrag van Hypocriete Herman ten aanzien van zijn
voormalige collega's in het Vlaams Parlement heeft Bart Caron, lid
van de Groen-fractie en Groot Verdediger van de culturele sector, ook
een stukje geschreven. De volledige tekst vindt men hier:
http://www.bartcaron.be/?%2Fsite%2Fbeste_herman#.UO3k4hjgAcU.facebook
.
Nu vind ik het natuurlijk niet erg dat
anderen kritiek geven op iemand die ik zelf niet kan luchten, maar
dat betekent niet dat elk punt van kritiek ook automatisch juist of
terecht is. Zo slaat Caron de bal wel meer dan eens totaal mis. Hij
is veel minder hypocriet dan Herman de Zakenman, maar dat maakt hem
niet intelligenter.
Dergelijke uitspraken roepen natuurlijk
om enige voorbeelden. Wel, hieronder volgen een paar citaten waaruit
duidelijk blijkt dat ook Caron niet goed snapt wat nu net het
probleem is met onze (muzikale) cultuurbeleving.
Beleefd als altijd, begint Caron met
een niet eens zo negatieve beoordeling van de Werchterse
Zakkenvuller: Nee, je was een frisse verschijning, zij het dan dat
er een ongeschoren rocker in je school. Je was een beetje een exoot
die met passie en vuur zijn sector verdedigde. Je pretendeerde
allerminst een groot cultuurfilosoof te zijn, maar wel wist je de
rock-n-roll binnen te smokkelen in onze commissie.
Niet echt juist, vrees ik. Ten eerste
viel het met dat ongeschoren gezicht nog wel mee. Zeker in
vergelijking met de veeleer met een houtrasp te vergelijken stoppels
van Caron zelf. Ten tweede bewijst de tweevoudig verwijzing naar
rockers en rock 'n' roll nu net dat Caron niet eens beseft met wat
voor een schijnheiligaard hij hier te maken heeft. Of misschien vindt
hij dat niet eens belangrijk, wat nog erger zou zijn. Mijn theorie is
dat alles wat zich buiten de muren van erkende culturele centra
afspeelt voor Caron even goed op een andere planeet zou kunnen
plaatsvinden. Het is alleszins zijn wereld niet.1
Maar ook de volgende zinnen vind ik
bijzonder storend: Je pleitte voor een ondersteuning van jonge
rockbands bij de uitbouw van hun carrière in het buitenland.
Terecht. En er kwam een subsidiepotje van. Helaas was de
administratieve procedure zo log, dat er te weinig gebruik kon van
worden gemaakt. En dus doofde dat uit.
Dat muzikanten niet in staat zijn een
administratie procedure met succes af te ronden, ligt niet
noodzakelijk aan de logheid van die procedure. Misschien moeten we
eens kijken naar de luiheid der betrokkenen of naar hun onwil om
formulieren in te vullen. Dat past waarschijnlijk niet bij hun imago.
Niet dat ze daarom echte nihilisten zonder respect voor bureaucratie
zijn. Het gaat tenslotte om hun imago. Rock 'n' roll, weet u wel. Wat
er achter die façade schuilt, maakt niet uit. Zo lang er maar geen
ambtenaar het aandurft hen te vragen wat ze met die subsidies precies
zouden willen doen.
Maar erger is dat een van de politici
die de culturele sector het hardst verdedigen in deze tijden van
besparingen en budgettaire rampspoed zelf niet eens snapt dat dit
subsidiemechanisme volledig contraproductief werkte. Waarom zouden we
subsidies moeten geven aan groepen om in het buitenland te gaan
spelen? Waarom zouden we dat geld niet geven aan lokale
concertorganisatoren? Het door Caron verdedigd systeem heeft drie
nadelen en een discutabel voordeel.
Ten eerste, het ego van muzikanten
wordt hierdoor nog eens extra gemasseerd, waardoor ze nog minder dan
zonder subsidies zullen inzien dat ze eigenlijk te duur zijn.
Ten tweede, dit systeem is bedoeld om
Vlaamse groepen en muzikanten in het buitenland te promoten, hetgeen
betekent dat we de rest van de wereld ook aan onze door StuBru en
Humo heilig verklaarde middelmatigheid blootstellen. Dat kan het
beeld dat buitenlanders van ons hebben enkel negatief beïnvloeden.
Ten derde, deze subsidies lossen geen
enkel probleem binnen de eigen gewest- of landsgrenzen op. De
culturele sector krijgt vaak te horen dat de subsidies slechts die
kleine minderheid ten goede komen die aan cultuuractiviteiten
participeert. In dit geval is het nog erger. Dit komt exact 0
belastingbetalers ten goede. Het gaat er namelijk om onze groepen
naar het buitenland te sturen. Zij verdienen dat niet en wij krijgen
er niets voor terug.
En dan nu het voordeel: elke dag dat
dEUS, The Black Box Revelation, Zita Swoon, The Hickey Underworld,
Zornik, Milow, Ozark Henry of al die andere prutsers in het
buitenland vertoeven, hebben wij er plaatselijk geen last van.
Dat Bart Caron niet beseft dat onze
huidige muziekscene zo triestig is dat we ze beter wat verborgen
houden, pleit niet voor hem. Dat hij het op dit vlak wel met Herman
Schueremans eens kan zijn, pleit nog veel minder voor hem. Misschien
moet hij de volgende keer wat harder nadenken over de argumenten die
hij wil gebruiken om een kritisch stukje te schrijven.
1Ter
aanvulling: Bart Caron speelt in de begeleidingsband van Willem
Vermandere. Daarmee is natuurlijk ongeveer alles gezegd.
Malcolm treurt niet: om het vertrek van de ergste hypocriet van de hoop
Op 31 december 2012 heeft Herman Schueremans zijn ontslag als Vlaams volksvertegenwoordiger ingediend. Aangezien dat ontslag in feite al op 1 januari 2013 inging, komt mijn stukje zoals wel vaker het geval is maar liefst een week te laat. Maar dat zal me niet tegenhouden even wat kritiek op deze schijnheilige zakkenvuller en onbetrouwbare intrigant te geven.
Wat mij het meest stoort, is niet het gebrek aan inzet of werklust van de heer Schueremans als lid van het Vlaams Parlement. Mij interesseert het niet dat hij tijdens zijn periode als verkozene, van juli 2004 tot enkele dagen geleden, slechts 7 percent van de vergaderingen heeft bijgewoond van de commissies waar hij lid van was. Mij interesseert het niet dat hij tijdens diezelfde periode slechts vijf vragen om uitleg en nul interpellaties heeft ingediend. Mij interesseert het niet dat hij hiervoor een riant loon en enkele extraatjes heeft ontvangen[1]. Het interesseert mij zelfs niet dat hij in 2009 tot volksvertegenwoordiger is verkozen met amper 8763 voorkeurstemmen, wat nochtans niet minder betekent dan dat hij van de electorale kracht van de rest van zijn partij heeft geprofiteerd.
Wat mij stoort, is de hypocrisie van deze geldbeluste kwal. Ooit zal ik wel eens de tijd nemen om hierover een zeer dik dossier samen te stellen en al die compromitterende informatie in één agressieve worp op het net te keilen, maar nu beperk ik me tot één enkel voorbeeld dat in feite alles zegt.
Schueremans zelf vindt dat muziek zijn roeping[2] is. Dat klinkt al vrij theatraal, maar in feite mag hij dan toch eens uitleggen waarom hij bij het maken van keuzes en beslissingen vooral naar de potentiële aangroei van zijn bankrekening kijkt. Hij heeft zijn bedrijf verkocht aan Amerikanen, maar is er zelf een werknemer van gebleven. Handig voor die Amerikanen, natuurlijk, want daarmee moesten ze niet zelf op zoek naar een bekende mediafiguur als uithangbord voor hun Belgische tak.
Eigenlijk heeft Schueremans zijn bedrijven, On The Rox en Soundverkocht aan SFX Entertainment, een spin-off van Clear Channel Communications die later tot Live Nation is omgedoopt. Denk nu niet dat de spin-off volledig los staat van het oorspronkelijke moederbedrijf. Verschillende kopstukken uit de raad van bestuur van Clear Channel Communications zitten ook in de raad van bestuur van Live Nation en er is duidelijk een algemene, zij het officieuze, strategie aan de gang, met name het opkopen van alles wat ook maar enig belang heeft in de muziekwereld om zo een quasi-monopolie op poten te zetten. In België ging en gaat het vooral om Rock Werchter, Graspop Metal Meeting, I Love Techno, Vorst Nationaal en binnenkort allicht ook Tomorrowland.
Nu kan het bovenstaande gewoon als kritiek op het kapitalisme an sich worden beschouwd en is dit nu eenmaal zeer gewoon in een lucratieve sector dat grote bedrijven kleinere bedrijven opkopen. Er is echter toch nog iets meer aan de hand. Clear Channel wordt in zijn thuisland, de Verenigde Staten, vaak bekritiseerd voor allerhande onfrisse praktijken, zoals het inhuren van professionele acteurs om als luisteraars naar talkshows te bellen en het opkopen van alternatieve zenders om ze na een interne ontslagronde tot commerciële zenders om te vormen. Maar het kan natuurlijk nog erger.
Zo is er dit: http://en.wikipedia.org/wiki/2001_Clear_Channel_memorandum . Dit is een lijst[3] met nummers die volgens de top van het bedrijf uit alle playlists moest worden geweerd na de sloop van het WTC op 9 september 2001. Schueremans vindt het blijkbaar niet erg daar onrechtstreeks mee geassocieerd te worden. Natuurlijk heeft hij die lijst niet zelf opgesteld, maar het gaat erom wiens dollars hij maandelijks als loon ontvangt.
Er is echter ook dit: http://www.hollywoodreporter.com/news/music-executive-salaries-hit-high-319557 , een artikel waaruit blijkt dat in 2012[4] de ceo van Live Nation tientallen miljoenen dollars heeft verdiend[5]. Waren die overdreven en steeds maar stijgende lonen van topmanagers die elke band met de realiteit kwijt zijn geraakt niet een van de belangrijkste oorzaken van de wereldwijde crisis waar we nu mee zitten?
En dus betalen Belgische jongeren misschien wel geld om op een festival een groep met kritische teksten als Rage against the Machine te zien. Natuurlijk is dat festival, net als bijna alles, ondertussen door Live Nation overgenomen. En dus gaat een gedeelte van het geld dat die jongeren daar spenderen naar een Amerikaans bedrijf dat wordt bestuurd door miljonairs die met hun ander bedrijf groepen met kritische teksten censureren en financiële steun verlenen aan de grootste criminele organisatie ter wereld, de republikeinse partij, die er net alles aan doet om de in die kritische teksten aangekaarte problemen in stand te houden.
Maar dat stoort onze Herman natuurlijk allemaal niet. Wat hem betreft, is het allemaal rock n roll. Met een sympathieke glimlach wordt de bankrekening gevuld en de rest van het land voorgelogen dat het allemaal zo erg nog niet is.
[3]De lijst is niet alleen belachelijk omwille van wat er zoal opstaat (want U2 en Jimi Hendrix zijn blijkbaar plots staatsgevaarlijk ) maar ook omwille van wat er niet opstaat. Zo is Ticket to ride van The Beatles blijkbaar plots een stuk opruiender dan de vrolijke meezinger Destroy the USA van The Briefs. Maar ja, de lijst komt natuurlijk ook van een bedrijf dat er zelf voor heeft gezorgd dat undergroundbands in de VS amper nog ergens airplay krijgen.
[4]Hij heeft ondertussen trouwens ontslag genomen, maar dat doet even niet ter zake.
[5]Ik ga ervan uit dat dit het bruto bedrag is. Ik zou anders niet weten hoe een journalist kan weten welke aftrekposten en andere onkosten of inkomsten de man op zijn belastingformulier kan of mag invullen.
Malcolm ergert zich: aan de wereldvreemde Frederik Sioen
Gisteren heb ik me weer eens geërgerd. Op zich niets nieuws, maar toch vind ik het de moeite even uit te leggen wie of wat nu weer de bron van mijn irritatie was.
Blijkbaar heeft de federale overheid in haar zoektocht naar allerlei inkomsten besloten de roerende voorheffing op de aan kunstenaars[1] uitbetaalde auteursrechten van 15 percent tot 25 percent te verhogen. Op zich natuurlijk niet plezant voor die mensen, maar tegelijkertijd moeten allerlei andere groepen ook inleveren. Zo worden de pensioenen hervormd, sluiten allerlei fabrieken de deuren en ziet het onderwijzend personeel zijn eindejaarspremie[2] tot 78,06 percent dalen.Net als al die andere groepen mogen onze kunstenaars ook tegen de hen opgelegde besparingen protesteren en hun standpunt in de media naar voren brengen. Dat is echter geen excuus voor een wereldvreemdheid die enkel bewijst dat sommige mensen in dit land een overdreven beschermd leventje[3] leiden.
Tijdens het avondlijk journaal op onze openbare omroep mocht de min of meer bekende artiest Sioen, die blijkbaar de voornaam Frederik draagt, het standpunt van de door deze besparingen getroffen sector vertolken. We overlopen even zijn klachten.
Ten eerste: De cd-verkoop is sterk gedaald, want de overheid heeft niets aan het maken en verspreiden van illegale kopijen gedaan. Dat het natuurlijk kopieën moet zijn, zullen we maar even over het hoofd zien. Dat de overheid niets heeft gedaan, klopt niet. Het maken of verspreiden van illegale kopieën is illegaal en bovendien is een bijkomende heffing op de verkoop van blanco cd-rs ingevoerd. Daarnaast lijkt het illegaal downloaden me trouwens een grotere oorzaak van deze daling van inkomsten dan het illegaal kopiëren.
Ten tweede: De inkomsten van concerten zijn gedaald, want bedrijven sponsoren de festivals niet meer zo sterk. Dat is best mogelijk, maar dat betekent dus dat allerlei bedrijven, gaande van KBC tot Alken Maes, vroeger veel guller waren. Waarom waren die festivals een paar jaar geleden dan ook al zo overdreven duur? Moeten we dan even negeren dat groepen haast per definitie hogere prijzen aanrekenen als ze door een festivalorganisator worden geboekt? Metallica heeft dit jaar 1 miljoen euro gekregen om op Rock Werchter te spelen. Wat heeft dat nog met gedaalde sponsorgelden te maken?
Ten derde: Ook de concerten in culturele centra zijn niet meer wat ze zijn geweest, want de subsidies aan die centra zijn gedaald. Ook dat is best mogelijk, maar volgens mij horen de meeste concerten niet in culturele centra thuis. Bovendien kunnen we toch moeilijk verantwoorden dat iedereen langer moet werken, er geen ruimte voor cao-onderhandelingen meer is en zelfs de bouw van nieuwe schoollokalen onvoldoende wordt gefinancierd en tegelijkertijd beslissen dat de culturele centra niet moeten inleveren. Wat mij betreft, mogen ze het geld gerust gaan halen bij de rijken, de profiteurs met BMWs en het stuurloos zwalpende managementwereldje, maar daar is voorlopig geen politieke meerderheid voor gevonden.
Ten derde: Maar ook de concerten in jeugdhuizen brengen niet zo veel meer op, want die organisaties worden stuk voor stuk met strenge geluidsnormen en andere bijkomende onkosten geconfronteerd. OK, dat klopt. Daar heb ik niets op aan te merken.
Ten vierde: Sioen trekt ten slotte zelfs een conclusie. Het is voor artiesten niet gemakkelijk. Zelfs de leden van een groep die hoog staat in De Afrekening en dus als bekend mag worden omschreven, moeten er soms een deeltijds job bijnemen. Wel, daar kan ik dus kwaad van worden. Het zou er nog aan mankeren. Moet dan elke snul die erin slaagt een nummertje te schrijven dat al even grote snullen willen beluisteren daar voor de rest van zijn dagen van kunnen leven? Moet elke muzikant dan per definitie beroepsmatig kunnen leven van iets dat hij of zij in optredens stelselmatig een passie noemt? Nemen andere mensen dan nooit eens een job aan tegen hun zin, enkel om de rekeningen te betalen? Wat is er mis met een deeltijdse betrekking die nog veel tijd vrij laat om in het repetitiehok of de studio te kruipen?
Erger nog dan deze stelling die een duidelijke lijn trekt tussen artiesten en alle andere mensen die voor hun eigen inkomsten moeten instaan, is de vanzelfsprekendheid waarmee die Sioen op televisie beweert dat een professioneel kunstenaarsbestaan volstrekt normaal is. Ik heb al veel met muzikanten gesproken en ik kan iedereen verzekeren dat ze allemaal jarenlang hebben moeten aanmodderen en dat in de meeste gevallen nog steeds moeten doen. Ik kan enkel vaststellen dat Sioen tot de categorie der verwende nesten behoort. Ik durf zelfs te wedden dat zijn ouders hem zijn eerste gitaar hebben gekocht, dat hij in een gesubsidieerd repetitielokaal heeft kunnen oefenen, dat hij onverantwoord veel airplay heeft gekregen van radiozenders die zich om een of andere reden moreel verplicht voelden binnenlands talent zo veel mogelijk steun te verlenen en dat hij vindt dat zijn talent hem het recht op financiële zorgeloosheid geeft.
Talent biedt geen rechten. Talent is gewoon talent. Wat dat talent oplevert, is van veel factoren afhankelijk, maar het bezit ervan levert zeker geen verworven rechten op. Bovendien heb ik een grote muziekcollectie en ik na duizenden uren luisteren kan ik besluiten dat enkel doffe armoede en gebrek aan externe ondersteuning mensen echt stimuleert om muzikaal boven zichzelf uit te stijgen. Misschien is dat ook de reden waarom die Sioen geen enkel nummer heeft geschreven dat ik het beluisteren waard vind en destijds uitgespuwde, geminachte en nooit gesubsidieerde nationale helden als Red Zebra, De Brassers, Front 242 of Zyklome A wel.
Dat de inkomsten van Sioen dreigen te dalen, moet hij alvast niet aan mij wijten. Aan mij heeft hij namelijk nog nooit een cent verdiend.
[1]Hiermee wordt eigenlijk enkel de kunstenaars met een kunstenaarsstatuut bedoeld.
[2]OK, dat is een maatregel van de Vlaamse overheid en niet van de federale overheid, maar van dat onderscheid liggen die mensen allicht niet wakker.
[3]In vergelijking met andere mensen in andere landen leiden wij hier natuurlijk allemaal in zekere mate een beschermd leventje. Het is dan ook zeker niet mijn bedoeling de inkomsten van onze kunstenaars te vergelijken met pakweg de ellende van de gemiddelde krotbewoner in Calcutta. Als we het zo bekijken, heeft de vierde wereld het in ons land ook nog goed, maar dat daar gaat het me vandaag niet om.
Veel volk en Selah Sue ziet er in het
echt een stuk slechter uit dan op foto, maar daarover wil ik het
eigenlijk niet hebben. Het is niet mijn taak de society-journalist
uit te hangen en dus bespaar ik jullie een lijst met aanwezige BV's
of een recensie van de overbodige openingsconcerten. Ik wil hier
enkel ingaan op wat in mijn ogen het beste ogenblik van heel de avond
was.
Zoals iedereen zich allicht kan
voorstellen, was ook Louis T. uit H. aanwezig. Zijn stadskas heeft
tenslotte een flink deel van de verbouwingskosten gefinancierd en
bovendien is en blijft het gebouw op het Martelarenplein eigendom van
de stad Leuven. De zichzelf eeuwig opvolgende burgemeester mocht
zelfs in het gezelschap van minister van Cultuur Joke Schauvliege,
uit wiens budget natuurlijk ook een hap subsidies afkomstig zijn, op
het podium verschijnen, alwaar de na het vertrek van Siegfried Bracke
niet meer uitgerangeerde Phara de Aguirre hen enkele vragen mocht
stellen.
Allemaal heel leuk en vermakelijk, maar
ook niet echt baanbrekend of wereldschokkend. Applaus was er een en
slechts een keer. Maar toch blijft dit hoogtepunt van de avond.
Phara: Mijnheer de burgemeester, wat is
nu net het belang van Het Depot voor Leuven en voor Vlaanderen?
Louis: In de eerste plaats wil ik
opmerken dat we hier in Brabant zijn en niet in Vlaanderen.
Applaus in de zaal.
Het is misschien maar een detail, maar
ik vind dat dergelijke kleinigheden een mens een hard onder de riem
steken. Er zijn tenminste nog plaatsen waar de Vlaamse overheid en
een Vlaamse gemeente geld steken in een initiatief zonder dat er
plots overal leeuwenvlaggen moeten hangen. Ze kunnen er een voorbeeld
aan nemen in Aalst, aan de toog van café De Vlaamse Rancune of aan
een tafel in taverne Het Eeuwig Gezeur. Dit is Leuven en wij hebben
geen nationaliteit of volksidentiteit nodig om ons te amuseren.
Ik zit hier en elders al jaren op de kap van het kapitalisme, maar eigenlijk ben ik nog nooit dieper op het fundamenteel probleem ingegaan. Het probleem is nochtans niet zo moeilijk onder woorden te brengen als veel mensen denken. Het gaat niet om de excessen. Het gaat om het fundamentele uitgangspunt, met name het principe van concurrentie.
Stel u voor dat X een baan krijgt in een privébedrijf. Als X zijn werk slecht doet, dreigt het bedrijf failliet te gaan, weggeconcurreerd door anderen die in hetzelfde marktsegment actief zijn. In dat geval is het in kleine of grote mate de verantwoordelijkheid van X dat zijn collegas en hijzelf hun baan verliezen, geen inkomen meer hebben[1], hun hypotheek niet meer kunnen aflossen, hun kinderen niet meer kunnen laten studeren, etc.
Dat is al geen lachertje. Maar misschien moet X eens proberen zijn werk schitterend te doen. Tenslotte is dat toch wat hij tijdens het sollicitatiegesprek heeft beloofd. In dat geval gaat het concurrerende bedrijf misschien failliet, met de reeds beschreven gevolgen voor het personeel dat daar een C4 in ontvangst mag nemen. Ook zij vallen zonder inkomen, worden misschien uit hun huis gezet, zien al hun toekomstplannen verdwijnen, etc.
Wat moet X vanuit ethisch perspectief bekeken nu precies doen? Als hij slecht werk levert, heeft dat negatieve gevolgen voor anderen. Als hij goed werk levert, gebeurt precies hetzelfde, maar dan voor een andere groep anderen. Hij heeft slechts twee alternatieven.
Hij kan zijn baan opgeven en uit het hele systeem stappen. Alleen levert dat hem natuurlijk zelf een hoop ellende op. Zonder inkomen zal hij niet ver komen en misschien heeft X ondertussen zelf een gezin om voor te zorgen. Deze oplossing klinkt aantrekkelijk voor jongeren die nog niet veel verantwoordelijkheid dragen, de dweperige romantiek van het verzet kunnen appreciëren en die nog jaren en jaren voor zich hebben om eventueel later nog een andere weg te kunnen inslaan.
X kan ook voor de gulden middenweg kiezen. Hij kan middelmatig werk leveren. Op die manier gaat zijn eigen bedrijf niet failliet en blijft de concurrent ondertussen ook bestaan. Op die manier berokkent hij niemand schade. Alles gaat zijn gangetje, tenminste als de anderen er ook zo over denken. Als X schade aan anderen wil voorkomen, kan hij beter ook de rest van de werknemers ervan overtuigen middelmatig werk te verrichten.
Wie zich binnen het kapitalisme als een goed mens wil gedragen, moet de middelmatigheid cultiveren. Wie boven de middelmatigheid wil uitstijgen, kan dit enkel door anderen schade toe te brengen. Hoe zieker en immoreler kan een systeem nog zijn?
[1]Ons land kent natuurlijk heel wat vervangingsinkomens en voorzieningen voor mensen met problemen, maar dat zijn net afwijkingen van de ideologie van het zuivere kapitalisme die hier dus even niet ter zake doen.
Malcolm juicht niet te vroeg: om de nederlaag van Romney[1]
De politieke analisten, journalisten, commentatoren, opiniemakers en Mark Eyskens hebben elkaar de voorbije dagen haast opzij geduwd om als eerste te kunnen opmerken dat Obama de presidentsverkiezingen vooral heeft gewonnen omwille van de zogenaamde minority votes, oftewel de stemmen van bevolkingsgroepen als zwarten, latinos, Aziaten, holebis, etc. Vooral de latinos hebben daarbij de aandacht getrokken. Volgens allerlei polls heeft ongeveer 70 percent van hen op de Democraten gekozen. Meer nog, gezien de demografische ontwikkelingen zou het in de toekomst zelfs onmogelijk worden zonder de hulp van deze bevolkingsgroep het Witte Huis te kunnen claimen.
Op het eerste gezicht is er natuurlijk niets verkeerds aan de hand. Maar helaas maken ze die fout maar al te vaak, al de analisten, journalisten, commentatoren, opiniemakers en Mark Eyskens. Vooral Mark Eyskens. Het is nochtans vrij logisch hoe de zaak zal evolueren.
1) De latinos stemmen op Obama omdat hij hen kan redden uit hun economisch weinig benijdenswaardig lot, een lot dat ze vooral aan mensen als Romney te danken hebben.
2) Obama, beseffende dat de Democraten de stemmen van de latinos nodig hebben om aan de macht te blijven, neemt allerlei maatregelen die deze bevolkingsgroep ten goede komen. Dat dit de harde kern der Republikeinen tegen de borst stoot, maakt hem niet uit. Die mensen zal hij toch nooit kunnen overtuigen plots naar zijn partij over te lopen.
3) Dankzij de maatregelen van Obama verbetert de levenskwaliteit van de latinos aanzienlijk. Uit dankbaarheid stemmen ze nog een of twee keer op de Democraten, die hiermee aan de macht blijven en nog meer maatregelen treffen om de latinos ter wille te zijn.
4) Nu een groot gedeelte van de latinos zich uit de armoede heeft weten te verheffen, beginnen ook andere themas een electorale rol te spelen. De meerderheid der latinos is zeer gelovig. Dat geldt trouwens ook voor een aantal andere minderheidsgroepen, zoals de zwarten. En welke partij slaagt er steeds weer het best in op religieus vlak de harde lijn te trekken? Zodra er voldoende latinos enige welvaart hebben weten te verwerven, is het gewoon wachten tot een Republikein erin slaagt hen ervan te overtuigen dat zijn partij de meest christelijke[2] is en dat trouw aan de bijbel[3] belangrijk genoeg is om de minder fortuinlijke leden van de eigen bevolkingsgroep de rug toe te keren.
Als de Democraten er niet in slagen de groeiende invloed van het geloof in de Amerikaanse samenleving een halt toe te roepen, zullen ze binnen tien of vijftien jaar electoraal worden weggeveegd door diezelfde mensen die hen nu aan de overwinning hebben geholpen en die zij nu aan meer welvaart willen helpen. En dan zijn er geen of amper nog minderheden over om het tij weer te keren.
Ik juich niet te vroeg. Zo lang godsdienst een rol in de Amerikaanse politiek blijft spelen, is het Republikeinse gevaar nog niet geweken. De nederlaag van deze wereldvreemde miljonair is slechts een momentopname.
Zeg niet: een insect dat niet ver kan vliegen (taalgebruik van normale mensen)
Zeg wel: bosgerelateerde keversoorten met een zeer beperkte actieradius of ook heidegerelateerde insecten met een kleine dispersiemogelijkheid (Joke Schauvliege[1])
Het is natuurlijk mogelijk deze omschrijvingswijze naar andere sectoren door te trekken.
Zeg niet: een rolstoelpatiënt
Zeg wel: een fysiek andersvalide mens met een beperkte verplaatsingsperimeter
Zeg niet: een kast
Zeg wel: een van deuren voorziene opbergruimte met een statische mobiliteitscomponent
Zeg niet: een bernbom
Zeg wel: een verkeersinfarctafremmend explosief
Conclusie: laat wereldvreemde juristen nooit over niet-juridische onderwerpen praten.
[1]In de commissie voor Leefmilieu, Natuur, Ruimtelijke Ordening en Onroerend Erfgoed van het Vlaams Parlement, 9 oktober 2012
Er zijn natuurlijk vele en vele verschillen tussen Gent en mijn eigen stadje aan de Dijle en het zou bijzonder pretentieus zijn te trachten die hier allemaal even in een paar alineas te analyseren, maar een enkel punt wil hier toch eens onder de aandacht brengen.
Op zaterdag 29 september 2012 vond in Café Belge de tiende editie van Electric Eclectic plaats. Op zich niets bijzonders, gewoon een avond met DJs die alternatieve muziek draaien en mensen die dat al dan niet plezant vinden. Die avond zat de sfeer er trouwens goed in en heel wat mensen lieten luidruchtig weten de opgezette nummers te kunnen smaken. Op een bepaald ogenblik zag ik tussen die mensen iemand staan die ik al een hele tijd niet meer had gezien. Hij wist me te vertellen dat hij al een jaar in Gent woont en dat het eigenlijk een gelukkig toeval was dat hij die avond in Leuven was verzeild. Op zich niets speciaals, maar een van zijn volgende opmerkingen is toch meer dan het vermelden waard.
Blijkbaar bestaan er in Gent geen dergelijke avonden meer. Blijkbaar is het voor die meer dan 400.000 Gentenaars en de bijbehorende hoop studenten niet meer mogelijk in heel die stad met internationale uitstraling een dergelijk café te vinden. Blijkbaar komen liefhebbers van muziek die wat meer van de norm afwijkt in heel die stad niet meer aan hun trekken. Blijkbaar is gaan de cafés daar allemaal dicht op uren die wij als een goed vertrekpunt voor een decadente nacht beschouwen.
Bizar, niet waar? Ik had nochtans al jaren de indruk dat Gent de hipste plek van heel Vlaanderen was. De stad van de vernieuwende muziek, de exclusieve clubs, de alternatieve concerten. De stad waar de tjeven niets te zeggen hebben en waar de rebelse aard al generaties lang met de genen wordt meegegeven. De stad waar de trendy labels zich vestigen en waar iedereen naar kijkt om te weten wat volgend jaar in de rest van het land te horen zal zijn. De stad waar al sinds begin jaren negentig Leuvenaars en anderen heen trekken als ze hun eigen kleinere stadje of dorp beu zijn.
Wel, blijkbaar is het allemaal niet zo rooskleurig. Wie een avondje lang oldschool alternatieve muziek wil horen in een plezant café dat lang openblijft, moet blijkbaar van Gent naar Leuven komen. Ik verzin dit niet. Ik herhaal gewoon wat een Gentenaar me heeft verteld.
Ik zou hier graag een optimistische conclusie aan verbinden, maar ik kan er geen bedenken.
Malcolm denkt na: over een minimale dienstverlening door de NMBS
Gisteren, woensdag 3 oktober 2012, heeft de NMBS weer eens gestaakt, met als vanzelfsprekend gevolg dat heel het treinverkeer plat lag en duizenden pendelaars alternatief vervoer naar hun arbeidsgevangenis[1] moesten zoeken.
De redenen achter deze staking laten me ditmaal koud. Over de pros en contras van een sterke syndicale werking hebben we het een andere keer nog wel eens. Een ernstige bespreking daarvan zou trouwens een verschrikkelijk lange wall of text opleveren en ik ben van plan het ditmaal kort te houden.
Telkens de NMBS een staking aankondigt, duwen de liberalen, die ondertussen in alle partijen zitten, elkaar omver om als eerste voor een zogenaamde minimale dienstverlening te pleiten. Zij vinden dat de NMBS, hoewel het personeel het recht heeft de eisen met een staking kracht bij te zetten, er steeds voor moet zorgen dat werkwilligen zich naar hun foltercel op de werkvloer kunnen verplaatsen. Alleen zeggen ze er dus nooit of te nimmer bij hoe die minimale dienstverlening er dan wel moet uitzien. Het vergt nochtans niet veel denkwerk om tot de conclusie te komen dat dit een dwaze en vooral populistische eis is. Ze kunnen er stemmen mee halen, maar ze kunnen het niet in de praktijk brengen.
De term minimale dienstverlening kan natuurlijk op allerlei manieren worden geïnterpreteerd en ingevuld. Wie hiervoor pleit, moet echter een keuze maken en voor een van die manieren kiezen. Laten we even zien wat de mogelijkheden zijn.
Mogelijkheid 1: Er moet een minimaal aantal treinen rijden. Dit betekent dat er een onderscheid wordt gemaakt tussen die lijnen die belangrijk zijn en bijgevolg in het minimale aanbod zitten en die lijnen die minder belangrijk zijn.
De denkfout: Wie moet er dan precies beslissen welke lijnen al dan niet belangrijk zijn? De directie van de NMBS? De stakers zelf? De overheid? Een soort ad-hoc comité van werkgevers? En wie kan me garanderen dat er binnen deze entiteit eensgezindheid zou zijn over het belang van bepaalde lijnen? Dat zou nog wel eens een langdurig onderhandelingsproces kunnen worden. Bovendien zou zowat elke bestaande en nog op te richten belangengroep al het mogelijke lobbywerk verrichten om de eigen geprefereerde lijn in de minimale dienstverlening te laten opnemen. Als dat lobbywerk succesvol zou zijn, zou op den duur elke trein als minimaal worden beschouwd. In het andere geval moet er iemand de gedupeerden gaan vertellen dat hun lijn nu eenmaal minder belangrijk is dan de lijn van die andere mensen die een paar tientallen kilometers verderop wonen. Idem dito voor de werkgevers, die tenslotte ook niet allemaal op dezelfde plaats zijn gevestigd. Daar gaat de populistische stemmenwinst.
Mogelijkheid 2: De treinen moeten op alle lijnen rijden, maar dan enkel tijdens de uren waarop een minimale dienstverlening nodig is, met name tijdens de ochtend- en avondspits. Op die manier is er woon-werkverkeer, terwijl de treinen met een geringere impact op het economisch proces die dag worden geschrapt.
De denkfout: Indien er slechts gedurende enkele uren treinen zouden rijden, zouden alle passagiers zich aan die regeling aanpassen[2]. Het gevolg zou zijn dat de perrons volgepakt zouden staan met mensen die allemaal staan te wachten op een trein die zo vol zit dat ze er sowieso niet allemaal op kunnen[3]. De assertiefsten zouden met enig duw- en trekwerk wel een plaatsje weten te bemachtigen, maar de anderen zouden enkel kunnen vaststellen dat er voor hen geen plaats meer is en met hangende pootjes weer naar huis moeten keren. Alleen zou niemand op voorhand kunnen voorspellen wie wel en wie niet in staat zou zijn de trein te nemen. Mij lijkt een algemeen gebrek aan treinen dan nog wenselijker. Vaststellen dat er geen trein is, lijkt me namelijk nog altijd minder schadelijk voor het humeur dan door een halfhysterische bende op het perron te worden weggedrukt.
Mogelijkheid 3: Alle treinen rijden, maar de rest van de dienstverlening wordt stilgelegd.
De denkfout: Wat ligt er dan precies stil? Om treinen te laten rijden, is echt wel meer dan een buslading machinisten nodig. De seinwachters moeten ook allemaal op post zijn. Idem voor de onderhoudsploeg, want ze kunnen een trein met een technisch probleem moeilijk op het spoor laten stilstaan tot er eens iemand beschikbaar is om de zekering te vervangen of een nieuwe lamp in te draaien. Blijven de loketten nog over. Alleen zou dit betekenen dat reizigers daar niet terechtkunnen om een geldig vervoersbewijs te kopen. Dat zouden ze dan allemaal op de trein zelf moeten doen. Alleen zou dat de controleur zo veel tijd kosten dat hij nooit nog aan een effectieve controle van de tickets zelf zou toekomen. Dit begint verdacht veel op een betaalstaking te lijken en dat is helaas verboden.
Misschien zijn er nog andere mogelijkheden, maar ik zie niet in welke. Suggesties zijn welkom. In elk geval zal het nog lang duren voor iemand een sluitende en werkbare omschrijving van een minimaal aanbod kan verzinnen die voor alle betrokkenen, met inbegrip van de reizigers, aanvaardbaar is. Tot dan steun ik natuurlijk de syndicale kameraden van het spoor, want ze ergeren de ondernemerswereld en dat is nobel.
[1]Voor wie denkt dat ik weer eens overdreven opstandig tegenover het concept werk ben en me tegen de Amerikaanse interpretatie van tewerkstelling wil afzetten, wil ik er toch op wijzen dat zelfs de spelling checker van MS Word dit woord niet als fout beschouwt. Het staat nochtans niet in Van Dale. Wie is hier paranoïde?
[2]Al dan niet vrijwillig: sommigen zouden door hun werkgever onder druk worden gezet om de beschikbare trein te halen en anderen zouden geheel uit eigen beweging een uurtje vroeger of later vertrekken.
[3]De NMBS heeft zelf al verklaard dat het net helemaal vol zit en het ook tijdens normale dagen niet mogelijk is nog meer treinen tijdens de spitsuren te laten rijden. Dat kan dus ook niet tijdens dergelijke stakingsdagen.
Nu verwacht iedereen allicht dat ik hier een schrijnend verhaal over racisme, uitsluiting, genderdiscriminatie, kansenarmoede, maatschappelijke achterstelling, werkloosheid en religieuze intolerantie naar voren zal brengen. Wel, toch niet.
Door een samenloop van omstandigheden zag ik me recent verplicht in Brussel een taxi te nemen. De chauffeur was uiteraard Franstalig, zoals zowat alle taxichauffeurs in de hoofdstad, en bovendien van allochtone afkomst, hoewel we dat volgens De Morgen niet meer mogen zeggen.
Tijdens de rit ben ik met de mens in gesprek verzeild geraakt. Best een sympathieke mens en vol van verhalen over zijn familie, onder meer over zijn grootvader die door de Fransen in 1940 was gedwongen in Europa tegen de Duitsers te komen vechten en dergelijke. Maar het werd pas echt interessant toen het over talenkennis en onderwijs ging.
De man kende amper een paar woorden Nederlands. Allicht reden genoeg voor onze rechtse partijen om hem te brandmerken als een onwillige, een profiteur en een werktuig van de grote verfransingsmachine. Alleen zat de vork anders in de steel. De man vond het namelijk bijzonder spijtig dat hij geen of amper Nederlands[1] kende. Hij wees er overigens op dat Brussel demografisch ondertussen een drietalige stad is en dat hij spijtig genoeg slechts twee van de drie talen in kwestie meester was.
De oorzaak van dit mankement was geen onwil en zelfs geen achterstelling van een etnische groep die niet de kans krijgt zich bij te scholen. Hij was tot 18 jaar naar school geweest. Hij had de lessen Nederlands bijgewoond. Hij was gemotiveerd om te leren. Alleen heeft hij gedurende al die jaren in het onderwijs van de Franse Gemeenschap in Brussel enkel en alleen leerkrachten Nederlands gekregen die er zelf niets van kenden. Het was blijkbaar zelfs zo erg dat die leerkrachten omwille van hun eigen onkunde in de klas zelf Frans moesten spreken. Praktijkoefening was er al helemaal niet. Geen enkele van die leerlingen heeft ooit de kans gekregen Nederlands te leren op de leeftijd waarop wij in Leuven of zelfs in Brussel Frans begonnen te leren.
Ik vind dit een ontnuchterende vaststelling en een zoveelste illustratie van de stelling dat alles valt of staat met een degelijk onderwijssysteem. Zo lang we dat niet aanpakken, zullen al die o zo fel aangeklaagde maatschappelijke problemen blijven bestaan. Ik heb medeleerlingen gekend die een heel jaar moesten blijven zitten omdat ze gebuisd waren op een vak als Latijn, een taal die ze, eerlijk gezegd, sowieso toch niet elke dag zouden gebruiken. Elders krijgen leerlingen een diploma zonder een jota te begrijpen van een taal die tot de hoofdvakken wordt gerekend. Wie twee maten en twee gewichten hanteert, zal op den duur met een ongelijkheid zitten. Voor die conclusie heb ik geen diploma nodig.
[1]Over het onderscheid tussen het Nederlands, het Vlaams, het Brabants en het Brussels wil ik het nu niet hebben. U begrijpt zo ook wel wat ik met de term bedoel. De kern van de zaak is dat hij met zijn passagiers wel Frans moest spreken.
Malcolm schreef naar: Paul Van den Meerssche, hoofd van de dienst Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu van de FOD Volksgezondheid
Onlangs verscheen in het tijdschrift
Knack dit artikel:
http://www.knack.be/belga-algemeen/ook-elektronische-sigaret-verboden-op-cafe/article-4000176734779.htm
. Om u het doorklikken en het lezen te besparen, geef ik even een
samenvatting. Volgens de heer Paul Van den Meerssche, diensthoofd van
de dienst Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu1
van onze FOD Volksgezondheid is het in cafés en andere openbare
ruimtes niet enkel verboden echte sigaretten op te steken. Ook
het gebruik van de zogenaamde elektronische sigaret2
is er volgens zijn interpretatie van de wet verboden.
Ik citeer even waarom ook dit voorwerp,
dat geen rook verspreidt en er bijgevolg ook niet toe leidt dat
omstaanders passief meeroken, volgens deze man toch niet legaal in
openbare ruimtes kan worden gebruikt: Het is in ons land sowieso
verboden om een e-sigaret te roken op een openbare plaats, zoals een
café of restaurant. De wetgeving zegt dat het verboden is om op
openbare plaatsen zaken te gebruiken die kunnen aanzetten tot roken.
En een e-sigaret kan nu eenmaal aanzetten tot roken. Om diezelfde
reden is het bijvoorbeeld ook verboden om asbakken te plaatsen in
openbare plaatsen.
Aangezien ik me afvraag wat ons met
dergelijke verregaande interpretaties van de wet nog te wachten
staat, heb ik de heer Van den Meerssche maar eens een schrijven met
informatieve vragen gestuurd3.
Hieronder vindt u de integrale tekst.
Geachte heer,
Onlangs las ik, zij het met enige
vertraging, een artikel in het tijdschrift Knack. U kunt de tekst
zelf nalezen op
http://www.knack.be/belga-algemeen/ook-elektronische-sigaret-verboden-op-cafe/article-4000176734779.htm
. De auteur van het artikel citeert onder meer een aantal uitspraken
van u over het gebruik van de zogenaamde elektronische sigaret.
Aangezien u geen gebruik hebt gemaakt van uw recht op antwoord om
bepaalde rechtzettingen te laten publiceren, ga ik ervan uit dat de
journalist u niet verkeerd heeft geciteerd.
Ik stel me enkele vragen bij een van uw
uitspraken. Volgens u is het gebruik van de elektronische sigaret, om
het even zeer bondig samen te vatten, verboden in alle openbare
ruimtes omdat dit anderen ertoe zou aanzetten zelf te roken.
Aangezien de wet geen specifieke melding van de elektronische sigaret
maakt, kan ik dit enkel als een interpretatie post factum beschouwen.
Graag zou ik dan ook van u antwoord krijgen op de volgende vragen die
uw uitspraken bij mij oproepen:
1) Volgens u zet de elektronische
sigaret mensen ertoe aan te roken. Waarop baseert u zich? Is dit ooit
al eens onderzocht? Beschikt u dan ook over de gegevens van dat
onderzoek?
2) Wat zet klanten in een café er
volgens u het meest toe aan zelf te roken, een andere klant die een
elektronische sigaret gebruikt of het zicht door het raam van een
boel andere klanten die buiten echte sigaretten staan te roken?
3) Aangezien een elektronische sigaret
geen echte rook verspreidt en eigenlijk zelfs geen vlam bevat, gaat
het niet zozeer om het verbod te roken, maar valt dit min of meer
onder dezelfde regel als het verbod asbakken te plaatsen. Dergelijke
voorwerpen zouden, althans volgens uw interpretatie, anderen tot
roken aanzetten. Mag ik hieruit concluderen dat het voor klanten in
een café ook verboden is hun pakje sigaretten en/of hun aansteker op
een voor anderen zichtbare plaats voor hen op tafel of op de toog te
leggen?
4) Het gaat trouwens niet enkel om de
klanten van een café. Mag een tapper, die ook niet binnen mag roken
en daarvoor naar buiten moet stappen, volgens u zijn eigen pakje
sigaretten leggen op een voor klanten zichtbare maar onbereikbare
plaats achter de toog, wat in principe eigenlijk geen openbare ruimte
is?
2Voor wie niet weet waarover het gaat:
www.electronischesigaret.be
. Dat de auteurs de spellingshervorming van 1996 nooit hebben
verwerkt en dit nog steeds met een c schrijven, doet nu even
niet ter zake.
3
Ik heb nog even getwijfeld bij het bekijken van de site
http://www.strip-o-gram.be/
, maar uiteindelijk heb ik toch maar braafjes gemaild naar
paul.vandenmeerssche@gezondheid.belgie.be .
Malcolm geeft: stemadvies voor de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2012
Elke zes jaar mogen we weer eens kiezen wie er gedurende de volgende legislatuur niet in zal slagen de samenleving weer leefbaar te maken. Het lijkt soms op de keuze tussen pest en cholera, maar helaas staan er ook enkele varianten van ebola op de kiesbrief. Het komt er dus weer op aan goed na te denken en het ergste te voorkomen. Hieronder volgt alvast een overzicht van de partijen die in Leuven opkomen en een paar opmerkingen die het stemgedrag der lezer eventueel kunnen beïnvloeden.
Vorige keer heb ik in mijn commentaren vooral op het rookverbod in de horeca gefocust. Ditmaal wil ik het eens over iets anders hebben, met name wat al deze partijen zouden aanvangen met ons geliefde muziekcentrum Het Depot. Ondanks alles wat er in de loop der eeuwen al is misgelopen, mogen we niet vergeten dat er nog veel overblijft dat door hebzucht en kortzichtige egotripperij kan worden kapotgemaakt.
Aangezien we al die partijen in een of andere volgorde moeten zetten, zullen we maar gewoon het alfabet volgen.
CD&V
Algemeen: Groen van jaloezie dat ze in 1994 de burgemeestersjerp zijn kwijtgespeeld, willen de christendemocraten hetzelfde als ze altijd willen, namelijk tonen dat Vlaanderen van hen en alleen van hen is. Wel veel verkiezingsborden ditmaal, trouwens, zelfs in het traditioneel veeleer roodgetinte Kessel-Lo. Zo staat er zelfs een bord van de lijsttrekker in de tuin van een notoir Vlaams-Belanger1. Welke deal zouden die hebben gesloten?
Wie: Volgens de lijstvolgorde is Carl Devlies de sterke man, maar in zijn schaduw schuilt een veel groter gevaar, met name de machtsbeluste, autoritaire en zeer conservatieve Erik Vanderheiden, momenteel voorzitter van het lokale OCMW. Verder op de lijst ook een paar wandelende karikaturen zoals Herwig Beckers op plaats 6, Edmond Feyfer, die er ook tegenover onbekenden prat op gaat ooit nog de badkamer van Jean-Luc Dehaene te hebben geïnstalleerd en die er volgens zijn eigen profiel een groot politiek angagement2 op nahoudt, op plaats 31 en tot slot de homo universalis van de 21e eeuw Marc Eyskens op plaats 34. Over de persoon op plaats 39 wil ik geen flauwe grappen maken. Het leven moet voor hem al hard genoeg zijn.
Het Depot: Enerzijds moeten we streven naar kwaliteit, maar anderzijds mogen we de mensen niet uit het oog verliezen. Of zoiets. Zo lang ze maar de indruk hebben belangrijk te zijn, zijn ze gemakkelijk te controleren.
Groen
Algemeen: Deze verkiezingen zouden wel eens de heropstanding van Groen kunnen inluiden. De socialisten hadden maar zoveel flaters niet moeten slaan in al die regeringen waar ze deel van uitmaken. In Leuven zit alvast een groot gedeelte van hun natuurlijke achterban verzameld, dus slecht zouden ze niet mogen scoren.
Wie: Voor bekende namen moet men achteraan de lijst zijn. Persoonlijk krijg ik de indruk dat iedereen die een klein beetje naambekendheid heeft precies liever niet in de gemeenteraad zou zetelen. De gepensioneerde kleuterleidster Magda Aelvoet stopte volgens Wikipedia al in september 2008 met politiek3. Stijn Bex heeft dan weer sp.a voor Groen ingeruild omdat de eerste partij zich te zeer op de zuil en de vakbond zou terugplooien, wat enkel bewijst dat hij niet goed met de vakbondsmensen aan de basis heeft gepraat. Eva Brems, tot slot, kan als lijstduwer gemakkelijk over de rest van de lijst wippen, maar aangezien ze amper campagne voert, mogen we ons gerust afvragen of ze daar eigenlijk wel zin in heeft. Verder op de lijst minstens één cryptotrotskist, maar dat kan enkel grappige gevolgen hebben.
Het Depot: Zo lang we maar met de fiets kunnen komen. Nu nog een manier vinden om de automobilisten die onder het Martelarenplein parkeren de toegang tot de zaal te ontzeggen en al die voetgangers te dwingen voor naderende fietsen opzij te springen.
LDD
Algemeen: Deze partij komt in Leuven niet op, waarmee direct alles is gezegd.
Wie: Wel, niemand dus. De sterke man van de partij in deze regio is Peter Reekmans, maar die woont in Glabbeek. Eigenaardig genoeg komt hij daar op voor de zogenaamde Dorpspartij. Verder dan de grenzen van hun eigen metropool kijken ze daar blijkbaar niet. Maar ja, de inwoners moeten dan ook worden beschermd tegen de slechte invloed van naburige plaatsen als Sint-Margriete-Houtem, Vissenaken en Miskom.
Het Depot: Die verbouwingen gaan precies goed vooruit. Zouden ze al nieuwe ramen hebben besteld?4
N-VA
Algemeen: Volgens de media is het grote vraagteken bij deze verkiezingen welke score de N-VA, ditmaal zonder kartel of andere partners, zal halen. In sommige steden zal dat ongetwijfeld tot grote verschuivingen leiden, maar in Leuven lijkt het risico me veeleer beperkt. De lijst met kandidaten veroorzaakt alvast geen paniek.
Wie: De sterke man op de lijst is ongetwijfeld Danny Pieters, hoogleraar in het asociaal recht. Gezien de relatief jonge leeftijd van de partij bestaat de rest van de lijst vooral uit mensen zonder veel ervaring met lokale politiek of naambekendheid. Op de zesde plaats staat een Frieda. Die zal het allicht nog ver schoppen. We mogen immers niet vergeten dat Frieda Brepoels het nationaal elan heeft weten te gebruiken om een Europese zetel te veroveren terwijl ze in haar eigen stad Hasselt niet eens genoeg voorkeurstemmen had om een zetel in de gemeenteraad vast te krijgen. Lijstduwer is dan weer Tine Eerlingen, die onder meer in de raad van bestuur van het AGSL zetelt. Die naam komen we straks nog even tegen.
Het Depot: Het is niet 'live', het is 'levend'. Het is niet 'tickets' maar 'toegangskaarten'. En staat 'online' ondertussen eigenlijk al in Van Dale? In elk geval moeten er quota komen voor de programmatie. Minstens 40 percent Nederlandstalige acts, excuseer, performers. Neen, groepen en zangers, bedoelen we. Wat ze precies komen zingen, maakt niet zo veel uit. Zo lang ze maar hun steentje bijdragen aan het gevoel van trots waarmee de burger zich met de toekomstige Vlaamse Natie5 identificeert.
Open Vld-Leuven+
Algemeen: Leuven plus wie of wat? Zelfs op hun eigen site6 is het niet duidelijk waar deze tegelijkertijd bizarre en clichématige naam7 vandaan komt8. Staat het misschien voor Leuven aangevuld met alle elders wonende huiseigenaars die hier de prijzen blijven opdrijven? Of gaat het om de middenstanders die klagen over het beleid van de zetelende coalitie maar hier zelf geen eurocent gemeentelijke opcentiemen betalen? Of zijn het misschien de illegale migranten? Hmmm, dat hangt er allicht van af hoeveel geld ze hebben.
Wie: Wat een klucht is me dat. Sinds Patricia Ceysens vorige keer kreeg wat ze verdiende, namelijk een helaas louter electoraal pak slaag, bevindt de lokale afdeling zich in een permanente crisis. Ten einde raad is dan maar de inboedel van Rik Daems verhuisd van Herent naar Leuven. Of was het van Aarschot? Waar heeft die eigenlijk allemaal al gewoond om vervolgens geen burgemeester te mogen worden? Madame Ceysens, die ooit heel onze samenleving belachelijk heeft gemaakt door zich minister te noemen, tracht nu vanop de laatste plaats de lijst verder de afgrond in te duwen. Verder zien we op de derde plaats Luc Ponsaerts, zonder twijfel de meest geminachte cafébaas van heel de binnenstad9, en op de vijftiende plaats de voorzitter van vzw De Leuvense Biertherapeuten. Zou die beseffen hoe donkerrood een groot gedeelte van zijn mede-degusteerders eigenlijk is? De lijst is trouwens niet volledig ingevuld10. Blijkbaar hebben ze het er moeilijk mee genoeg vrijwilligers voor de nakende vernedering te vinden. Wie wel al heeft toegezegd, is Koert Debeuf, gewezen kabinetsmedewerker van Guy Verhofstadt. Maar wacht... die woont in Caïro. Hoe wil die dan hier komen zetelen? Folders zult u hem alvast niet zo snel zien uitdelen.
Het Depot: Toch spijtig dat de advocaat van de vzw 40 artikelen uit de erfpachtovereenkomst heeft laten herschrijven11. Anders hadden we die naïevelingen zonder winstoogmerk eruit kunnen kieperen en de zaal tegen zijn echte marktwaarde verhuren aan een vertrouweling uit de eigen partijkaders om er een polyvalente toeristenval in te huisvesten. Misschien zou er zelfs ruimte voor een pizzeria overblijven. Maaltijden hebben nu eenmaal een hogere winstmarge dan concerten.
PPBE
Algemeen: Hoewel ik me in heel wat standpunten van de zogenaamde Piratenpartij12 kan vinden, vraag ik me af wat een dergelijke partij momenteel op lokaal vlak kan betekenen. Goede bedoelingen volstaan helaas niet en ik weet niet of deze jonge partij13 al beschikt over voldoende mensen met dossierkennis, ervaring en praktische knowhow om aan een gemeentelijk bestuur deel te nemen. Dit is trouwens de enige unitair Belgische en niet Vlaamse partij op de hele lijst, wat met een onverwacht goede score in een of meerdere faciliteitengemeenten nog tot hilarische taferelen bij de Raad van State kan leiden.
Wie: Wel, de lijst bestaat uit een indrukwekkende drie kandidaten op een maximum van 45. Op een gigantisch aantal zetels rekenen ze blijkbaar niet. De lijsttrekker is een softwareontwikkelaar, vooral gespecialiseerd in Java. 's Avonds zult u hem allicht niet op een fuif of een concert aantreffen. Hij heeft het vermoedelijk te druk met in Second Life provocerende graffiti op de muur van het virtuele kantoor van LDD aan te brengen.
Het Depot: We programmeren enkel nog bands die gebruik maken van de Creative Commons license14. Op die manier stroomt een gedeelte van de stedelijke subsidie aan de vzw tenminste niet rechtstreeks door naar de georganiseerde misdaad, in dit geval opererend onder de noemer Sabam.
PvdA+
Algemeen: Plus wie eigenlijk? Zouden er nog steeds restanten van de AEL in de gelederen rondzwalpen? Hun belangrijkste slogan is ditmaal 'Eerst de mensen, niet de winst'. Klinkt goed en zowat iedereen is het daarmee eens. Niemand vertrouwt de banken en de grote managers nog. Alleen betekent dat natuurlijk niet dat de mensen bereid zijn op linkse extremisten te stemmen. Op rechts extremisme rust in Vlaanderen historisch gezien natuurlijk minder een taboe.
Wie: De lijst wordt getrokken door Tine, zus van de President van de Europese Unie en van die andere ex-minister die volgens Bert Anciaux elke ochtend een glas azijn leegdrinkt om voldoende zuur te kunnen kijken. Hilarisch genoeg staat haar neefje op de CD&V-lijst. Voor de rest een hoop nobele onbekenden, maar dat is voor deze partij natuurlijk een nationaal probleem. Verder komen we in de tweede helft van de lijst ook Denis Van Hoef tegen, die begin jaren 90 nog virulent gekant was tegen alles wat naar maoïsme rook. Hij wordt voor zijn meningswijziging beloond met de 32e strijdplaats.
Het Depot: Eindelijk een repetitielokaal voor ons strijdkoor en een grote zaal voor onze 1-meifeesten! Nu nog de oorspronkelijke vzw opdelen in 23 mantelorganisaties die elk op hun beurt ergens subsidies kunnen aanvragen.
sp.a
Algemeen: Deze verkiezingen worden nog meer dan de vorige een soort populariteitspoll voor Louis. De rest mag van hem ook op de lijst staan, zolang ze niet te veel in zijn weg lopen. Dit is de perfecte illustratie van de pest en cholera uit mijn inleiding. Wie is er in staat de huidige grootste partij van de troon te stoten en tegelijkertijd een beter beleid te voeren? Overloop gerust zelf het lijstje en vorm u een mening. De verwijzing naar ebola in mijn inleiding slaat natuurlijk op de ziekte van het nationalisme, maar aangezien dit gemeentelijke verkiezingen zijn, zou dat eigenlijk geen al te grote rol mogen spelen.
Wie: Wie zeker nog mag meedoen, zijn de huidige schepenen. Blijkbaar is het niet de bedoeling veel verrassingen te creëren. Dat Myriam Fannes de vierde plaats heeft gekregen, betekent dat er ook in Wijgmaal stemmen moeten worden gehaald en is zeker geen bevestiging van haar inhoudelijke kwaliteiten. Daarnaast zijn er ook een hoop jongere kandidaten, die trouwens een gezamenlijke verkiezingsfolder in ons aller brievenbussen hebben geduwd. Alleen blijkt hieruit dat volgens de sp.a iedereen jonger dan veertig nog bij de jonge en nieuwe kandidaten moet worden gerekend. Spijtiger is dat die jonge kandidaten over het algemeen door een verschrikkelijke braafheid worden gekenmerkt. Uit hun folder blijkt onder meer dat ze dromen van een stad die volop inzet op warme initiatieven, van een stad die zich goed in haar vel voelt of van een hoera!-plan voor onze horeca.15 Mij is vroeger nochtans altijd verteld dat wolligheid een kenmerk van de oude CVP was. De strijd tegen de sociale ongelijkheid wordt in elk geval weinig vermeld.
Het Depot: Och, zo lang we daar een paar van onze mensen hebben zitten, komt dat allemaal wel in orde.
Vlaams Belang
Algemeen: Ach ja, die bestaan ook nog. Veel aandacht krijgen ze de laatste tijd niet, maar dat zal ze niet enkel in Leuven zuur opbreken. Twintig jaar geleden zou de nakende nederlaag ons zeker aan het lachen hebben gebracht, maar nu verontrust vooral de massale overtocht naar die andere partij die zogezegd vooral aan Vlaanderen denkt.
Wie: De lijst wordt getrokken door de alombekende Hagen Goyvaerts. We zullen maar veronderstellen dat hij kandidaat-burgemeester is, zeker? Voor de rest het verwachte zootje chronische kankeraars die de schuld steeds weer bij een of andere groep zondebokken weten te leggen.
Het Depot: Hoe? Welk depot? En wat ligt daar dan opgeslagen? Het zwart geld van de traditionele partijen, ongetwijfeld! Zakkenvullers zijn het, allemaal!
1De man stond in 1994 en 2000 uit volle overtuiging op de lijst van het toenmalige Vlaams Blok.
4Bescherm uw woning nu met echt libertarische ramen en deuren tegen het gure winterweer: http://www.finicasa.be/ramen_en_deuren/nl/getpage.asp?i=1 . Daarna nog een tapijt van Ayn Rand op de vloer en het verzameld oeuvre van Matthias Storme in de open haard en u bent er helemaal klaar voor.
5Dit is niet louter satirisch bedoeld. Zo praat bijvoorbeeld Vlaams volksvertegenwoordiger Wilfried Vandaele over de 11-julivieringen. De man woont wel ver van Leuven, maar dit is zowat de rode draad doorheen hun visie op cultuurbeleid.
6Zie hiervoor http://www.leuvenplus.be/ . Een eindredacteur kunnen ze trouwens ook gebruiken, want er staan heel wat fouten in hun tekstjes.
7Zelfs nu de VLD zich open heeft verklaard, moet er blijkbaar nog iets aan worden toegevoegd. Geslaagde partijhervorming, moet ik zeggen.
8Of wat de bedoeling is. De 'grote bevraging' die elke bezoeker van de site kan invullen, is in elk geval meer dan flauw. Vooral de vraag wat u als u burgemeester zou zijn meteen zou veranderen, is niet meer dan plat populisme. Een burgemeester kan niet zo veel in zijn eentje beslissen en bovendien moet zowat alles een hele procedure doorlopen. Er zijn zo goed als geen beslissingen die 'meteen' kunnen worden genomen, maar voor een genuanceerde boodschap kunnen we blijkbaar beter een andere site opzoeken.
9Nochtans geen gemakkelijke competitie. Andere kanshebbers zijn de eigenaars van De Bierkelder/De Kroeg/Het Forum en van café Domus.
10Ik bedoel hiermee dat Leuven+/- niet met een volledige lijst van 45 kandidaten opkomt, wat toch verwonderlijk is voor een partij die al meer dan een eeuw aan de top van de nationale politiek meedraait.
11Een voorbeeld? In het oorspronkelijk voorstel van het AGSL stond dat het stadsbestuur zijn dotatie ter compensatie van de erfpachtvergoeding in bepaalde gevallen kon uitstellen, maar daar stond niet tegenover dat de vzw zijn eigen erfpachtvergoeding dan ook later mocht betalen. Ideaal natuurlijk om een vzw in financiële moeilijkheden te brengen en vervolgens aan de deur te zetten om het lokaal voor andere geïnteresseerden vrij te maken. Nu is dat niet aan de orde, maar wie een contract met een looptijd van 36 jaar tekent, kan maar beter verder dan de huidige situatie kijken.
12Voluit Piratenpartij België, maar om een of andere reden is de afkorting dus PPBE en niet PB of PPB.
15Het ergste geval wil een jaarlijkse praatronde van Leuven. De bijbehorende toelichting luidt als volgt: Wijkwerkingen en buurtcomités betekenen veel voor de dynamiek van een stad. Wijk- en buurtbewoners hebben daaromtrent goeie ideeën. Daarom moet je hen opzoeken, om naar hen te luisteren en van gedachten te wisselen, minstens één keer per jaar. Ik start vandaag al! Wat betekent dit nu? Is het een verkiezingsbelofte om gedurende de komende legislatuur... een verkiezingscampagne te voeren? Of betekent het dat ze met allerlei mensen uit allerlei buurten en wijken wil praten? Dat laatste noemen ze op café gaan, domme gans. Helaas geloof ik dat ze dat ook maar één keer per jaar doet.