Van kotszak tot bodybag: Pieter De Crem is een slaaf van zijn ego, een onderdaan van de macht en een gevangene van de politiek
Het ongedierte van de Wetstraat heeft weer toegeslagen, ditmaal in de vorm van een christenhond uit een achterlijke streek[1] die er niet beter op heeft gevonden dan zijn eigen partij en zijn eigen regering met de hulp van vertegenwoordigers van buitenlandse overheden te manipuleren. Pieter De Crem, die nog niet goed genoeg is om door de chemische sector als proefkonijn voor nieuwe zwavelzuurverbindingen te worden gebruikt, heeft weer een nieuwe manier gevonden om zichzelf te verheerlijken. Vanuit zijn veilige villa[2] stuurt hij anderen naar het slachthuis en bereidt hij zich voor de schuld van zich af te schuiven zodra de eerste bodybags in Melsbroek landen.
Stel, zuiver hypothetisch, dat De Crem minister van Landsverdediging zou zijn in een Amerikaanse regering. Stel dat plots aan het licht zou komen dat hij, in overleg met de minister van buitenlandse zaken van een andere natie, de president en het Congres van de Verenigde Staten zodanig zou hebben voorgelogen dat ze hadden besloten troepen naar een gevaarlijke oorlogszone te sturen. Wel, het maakt in dergelijke gevallen niet veel uit wie er in Washington precies aan de macht zou zijn. De Crem zou niet al te beleefd het verzoek krijgen zijn kantoor te ontruimen en zich nooit meer buiten de poort van zijn ranch in de Midwest te vertonen.
Stel, alweer hypothetisch, dat De Crem minister van Landsverdediging van een niet nader bepaalde Afrikaanse republiek zou zijn. Stel dat plots zou uitlekken dat hij, in samenspraak met leden van de regering van een naburig land, zijn eigen regering ertoe gemanipuleerd zou hebben troepen naar een van de vele continentale strijdgebieden te sturen. Wel, in dat geval zouden we van hem al helemaal niet veel meer horen. Vergeet de oude ranch of het stilzwijgend vertrek maar. Een twintigjarig verblijf in een slechtverlichte cel zou al een luxe betekenen, maar de confrontatie met een bloederige machete lijkt realistischer.
Maar toch horen we hierover niet veel in de media. Het grootste schandaal sinds de hoogtedagen van de hormonenmaffia, een affaire die effectief tot doden en verminkten kan leiden, blijft in de schaduw van non-evenementen zoals de onbestaande regeringsvorming, het onvindbare compromis of de onrealistische communautaire eisen van de N-VA en het FDF. De Crem, die nog niet goed genoeg is om in de landbouwsector als recipiënt voor drijfmest te worden gebruikt, blijft braafjes op zijn post zitten en mag verder Amerikaanse felicitaties voor zijn eigen kruiperigheid ontvangen. Het volgend bezoekje aan New York kan er misschien zelfs een deftig restaurant af in plaats van een café met Vlaamse bieren.
De Crem, die in een normale wereld enkel als handmatige ontstopper van de toiletten op Rock Werchter zou worden gebruikt, is een slaaf van zijn ego. Hij kan er zelf niet veel aan doen. Hij moet zich nu eenmaal belangrijk voelen. Een Belgische ministerportefeuille, voor miljoenen landgenoten even onbereikbaar als de planeet Saturnus, volstaat in elk geval niet. De Amerikanen domineren de wereldpolitiek en dus moet hij ook even in hun gratie kunnen staan. Hun goedkeurende blik is meer waard dan eender welke stem die de kiezer hem in eigen land zou kunnen geven.
De Crem, die binnen de mobiliteitssector enkel als verkeersdrempel halverwege het viaduct van Vilvoorde enig nut kan hebben, is een onderdaan van de macht. In zijn eigen blinde streven naar erkenning kan hij enkel buigen voor de machtigen die weten dat hij hun slaaf is. Als het nodig is voor de premier te buigen, zal hij dat doen. Als hij meer kan bereiken door te buigen voor iemand die machtiger dan de premier is, kan Leterme, de man die hem in de eerste plaats minister heeft gemaakt, ter plekke stikken.
De Crem, die in de medische sector enkel kan dienen om studenten scrotumamputaties op te laten oefenen, is een gevangene van de politiek. Zodra men het spel op deze manier begint te spelen, kan men niet meer terug. Hij is nu een vertrouweling van het Pentagon en die zullen niet aarzelen in de toekomst opnieuw een beroep op zijn ervaringen met list en bedrog te doen. Hij heeft zich ingelaten met de zogenaamde covert operations[3] van de Verenigde Staten en hij kan in de toekomst niet zomaar van kamp veranderen. Hij zit vast, maar dan helaas enkel in de figuurlijke zin.
Ondertussen zulle onze paras in Afghanistan de zelfmoordmissies moeten uitvoeren die de Amerikanen liever naar verwaarlosbare bondgenoten doorschuiven. Dit is de echte parachutemoord en de dader is misschien gevaarlijk, maar niet ontoerekeningsvatbaar.
[1] Goed, dit is niet heel eerlijk ten aanzien van de talrijke intelligente mensen die door een speling van het lot in deze beschutte woonplaats zijn terechtgekomen, maar hen kan ik er enkel op wijzen dat migratie een fenomeen van alle tijden is. Politiek geweld overigens ook.
[2]Het moet wel een veilige villa zijn. De vorige die heeft geprobeerd er met een auto tegen te rijden, is niet verder dan de oprit geraakt.
[3]OK, het is nu niet meer zo geheim, maar het was wel degelijk niet de bedoeling dat dit ooit aan het licht zou komen. De term covert operations slaat meestal enkel op semilegale of volledig illegale acties van de CIA, maar kan bij uitbreiding ook worden gebruikt voor de doelbewuste manipulatie van regeringen.
Ik ben geen politicus en ik hoef me dus niet in beknopte oneliners uit te drukken. Maar dat neemt niet weg dat ik ook wel eens kan proberen iets te bedenken dat vlot kan worden geciteerd. Alhier mijn poging: België is momenteel het enige land ter wereld waar het uithangen van de nationale vlag als een antinationalistisch statement wordt beschouwd.
Tot slot citeer ik nog een stukje uit de toespraak die Raoul Servais op 2 februari 2011 in het Vlaams Parlement heeft gehouden naar aanleiding van de Gouden Erepenning[1] die hij die dag in aanwezigheid van (bijna) alle Vlaamse volksvertegenwoordigers mocht ontvangen:
Als men meer dan vier vijfden van een eeuw heeft geleefd en voor zover er nog geen seniliteit is verschenen, wordt men onderhevig aan een soort van tijdscompressie, een time disturbance, waarbij men gebeurtenissen uit het verre verleden veel duidelijker in herinnering weet te brengen dan recente evenementen. Deze evenementen zijn vaak bepalend geweest voor de creatieve inspiratie, voor de concretisering ervan en voor het engagement. Zo werd een deel van mijn filmwerk beïnvloed door persoonlijke ervaringen. Onder andere als getuige en slachtoffer van het gruwelijke nazibewind en van de erbij horende Vlaams-nationalistische ontsporingen. Later ook van de stalinistische terreur, die ik destijds mocht ondervinden tijdens mijn talrijke reizen achter het voormalige IJzeren Gordijn. Nare ervaringen uit het verre verleden verwekken de vrees dat ze zich zouden kunnen herhalen. Zij het onder een andere vorm. Net zoals het griepvirus nieuwe gedaanten aanneemt, kan ook het totalitaire virus deze metamorfose teweegbrengen, en dan vooral in onstabiele toestanden, in turbulente periodes.
Er was geen overweldigend applaus. Veel vertegenwoordigers van ons zogenaamde volk voelden zich duidelijk geviseerd. Pech voor hen.
[1]Het gaat eigenlijk om de Gouden Erepenningen 2010, maar deze penningen worden traditioneel pas in het begin van het daaropvolgend jaar uitgereikt.
