Zoals beloofd, volgt hier een woordje uitleg over de oorzaken van het verdwijnen van Musiques Dépassées, de fuivencyclus gewijd aan een genre, of eigenlijk een geheel aan subgenres, dat op weinig plaatsen en weinig tijdstippen oprechte waardering krijgt. De mensen die deze fuiven hebben meegemaakt, snappen waarschijnlijk intuïtief dat ik dit niet schrijf omdat ik me verplicht voel, omdat ik mezelf graag hoor praten[1], omdat ik dit nodig vind of zelfs niet omdat ik het eerder heb aangekondigd. Dit tekstje is er alleen omdat toelichtingen en uitweidingen altijd een deel van het wereldje van Musiques Dépassées hebben uitgemaakt.
Na zes jaar en tien maanden[2] kan ik enkel deze conclusie trekken: Musiques Dépassées was plezant, succesvol en relevant. Dat het plezant was, leid ik af uit het feit dat heel veel mensen het de moeite vonden om dikwijls te komen. Dat het succesvol was, leid ik af uit het feit dat het zo lang heeft kunnen bestaan. Dat het relevant was, leid ik af uit het feit dat veel mensen duidelijk op fuiven van deze slag zaten te wachten. Vanuit mijn bevoorrechte positie achter de draaitafels, enkele meters boven het publiek, kon ik dit duidelijker dan eender wie observeren.
Voor ik kan uitleggen waarom Musiques Dépassées is gestopt, moet ik natuurlijk eerst eens uitleggen hoe het concept eigenlijk in elkaar zat en daarvoor moeten we teruggaan naar eind 2002.
Van halverwege 2002 tot eind 2004 heb ik elke zondagavond de muziek verzorgd in het bekende Leuvense café Libertad. Het klinkt velen misschien raar in de oren, maar dat is van het plezantste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Natuurlijk is het potentieel aantal klanten op een zondagavond een stuk kleiner dan op, pakweg, donderdag, vrijdag of zaterdag, maar dat kon niemand schelen. Ik draaide wat we voor het gemak een mix van alle alternatieve genres zullen noemen en daar kwam zowaar volk op af. Onder dat volk bevonden zich op regelmatige basis mensen van het Musicafé, dat uiteindelijk maar een paar tientallen meters verder is gelegen. Ik merkte al gauw dat ik die mensen met een selectie van klassiekers en plezante onbekenden uit wat we, ook voor het gemak, de new wave-periode zullen noemen telkens weer in de juiste stemming kon brengen. Het duurde dan ook niet lang of ik vroeg of het geen goed idee zou zijn eens een fuif in die stijl in hun zaal te organiseren. Ik kreeg het voordeel van de twijfel. We zouden het één keer doen en dan zien of het voor herhaling vatbaar was. Een uitgebreide reclamecampagne, inclusief ellenlange mails, en een volle zaal later was de deal rond. Ik werd ingehuurd om op maandelijkse basis een avond te verzorgen[3].
Ik heb in verband met die deal eigenlijk weinig voorwaarden gesteld. Ten eerste, ik bepaalde autonoom de muzikale lijn. Dat heeft iedereen, al dan niet tot zijn eigen enthousiasme of afkeer, duidelijk kunnen merken. Ten tweede, er zou geen op voorhand vastgelegd sluitingsuur zijn. We zouden, met andere woorden, draaien tot het volk uit eigen beweging zodanig was uitgedund dat het niet meer de moeite was de zaak open te houden. Ten derde, de inkom zou altijd gratis zijn.
Dit laatste is natuurlijk fundamenteel voor het verdere verloop der zaken. Indien de inkom gratis is, moeten de andere inkomsten natuurlijk hoog genoeg liggen om de diverse kosten te dekken en liefst nog een beetje winst[4] op te leveren. Die andere inkomsten waren per definitie beperkt. In feite moest alles uit de kassa van de drankverkoop komen.
Ik veronderstel dat het probleem ondertussen al duidelijk is. Na verloop van tijd is uit de rekeningen gebleken dat onze fuiven niet meer genoeg opbrachten en heeft het Musicafé besloten dat het beter zou zijn ermee te stoppen. Die beslissing had, voor alle duidelijkheid, niets met de muziek of met andere onderdelen van het concept te maken. Ik heb het definitieve einde door middel van allerlei besparingsmaatregelen nog een tijdje kunnen uitstellen, maar zelfs het schrappen van het promotiebudget en de hiermee verbonden affiches en flyers en de verhuis naar het zaaltje op de eerste verdieping hebben de handelsbalans niet in evenwicht gebracht.
Ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich aan een afrekening met of een tekst vol bijtende kritiek aan het adres van het Musicafé hadden verwacht. Eigenlijk heb ik altijd goed met die mensen kunnen samenwerken. Natuurlijk zijn er nu en dan praktische probleempjes geweest. Zo zijn ooit door een fout in de timing 200 affiches de dag na de fuif geleverd en bijgevolg rechtstreeks de papiercontainer ingezwierd. Al bij al is mijn conclusie echter dat ik hier geen spijt van kan hebben. Ik ben altijd correct behandeld en dat is in de horeca zeker niet gegarandeerd.
Concrete redenen waarom de omzet vanaf een bepaald ogenblik, volgens mij ergens halverwege 2007, significant is beginnen dalen, zijn natuurlijk moeilijk te achterhalen. Ik heb niet direct een gericht marktonderzoek verricht of een exit poll georganiseerd. Ik zou hier hele beschouwingen over gratis nachtbussen, verhoogde drankprijzen en het gebrek aan verjonging kunnen laten volgen. Alleen zou ik daarmee vooral verklaren waarom het uitgaansleven in het algemeen een achteruitgang heeft gekend. Wat Musiques Dépassées betreft, lijken slechts twee elementen een specifieke, niet voor het volledige nachtleven geldende, rol te hebben gespeeld.
Ten eerste, er zijn te veel mensen uit Leuven vertrokken. De afgelopen tien tot vijftien jaar is de populatie van deze stad sociologisch gedecimeerd. Zowat alle creatieve en alternatief ingestelde mensen zijn vertrokken omdat ze het zich niet langer kunnen permitteren in Leuven te blijven wonen. De woningen zijn eenvoudigweg te duur en dan wordt het verleidelijk een, onder meer omwille van hun vertrek, steeds saaier wordende stad voor grotere nederzettingen als Antwerpen of Brussel of voor plattelandsdorpen richting Aarschot of Tienen in te ruilen. Eenmaal daar aangekomen, wordt het natuurlijk al direct een hele opgave om enkel voor een eenvoudig fuifje weer naar Leuven af te zakken. Zij die in de steden zitten, hebben voldoende keuze aan plaatselijke activiteiten. Zij die in de dorpen zitten, moeten in Leuven en weer thuis zien te geraken. Het is mogelijk dat we ooit eindelijk nachttreinen krijgen, maar tot dan zie ik niet direct een oplossing voor dit probleem[5].
Ten tweede, veel fuifgangers vinden het blijkbaar noodzakelijk pas na 01.00 s nachts toe te komen. Hebben die mensen een zodanig druk leven dat ze tot na middernacht aan het werk zijn of zou het kunnen dat ze een fuifzaal enkel willen betreden als ze merken dat er al heel wat volk aanwezig is? Ik gok op het tweede. Blijkbaar vinden ze een nog vrij lege zaal niet gezellig en vinden ze dat anderen zich moeten opofferen om daar als eerste, tweede, derde, etc. te gaan zitten tot ze het zich willen verwaardigen ook eens te komen opdagen. Het gevolg is natuurlijk dat de omzet van de drankverkoop gedurende uren op een minimaal pitje staat. Bovendien komen die mensen niet rechtstreeks van thuis en zijn ze al in min of meerdere mate bezopen als ze uiteindelijk toekomen. Het gevolg daarvan is natuurlijk dat ze niet veel drank meer nodig hebben voor ze weer vertrekken. Organisatoren kunnen proberen hier iets aan te doen, maar ik zou in elk geval niet goed weten wat. Alle trucjes die ik al heb zien uitproberen[6], zijn mislukt[7].
Eigenlijk kan uit het bovenstaande een conclusie worden getrokken die iemand[8] me in 2006 al heeft voorgeschoteld. Er is meer behoefte aan een café dat consequent deze muziek draait dan aan fuiven die iedereen aansporen op een welbepaalde avond en op een welbepaald uur ter plekke te verschijnen.
[1] Sommige avonden wek ik allicht die indruk, maar dit is een geschreven tekst, dus hier is dat niet van tel.
[2]Ja, goed, er zijn hier en daar maanden weggevallen, maar we zijn begonnen in maart 2003 en gestopt in december 2009.
[3]Ik vermeld dit vooral om hardnekkige misverstanden uit de wereld te helpen. Ik heb het Musicafé nooit afgehuurd of zo. Musiques Dépassées werd, ondanks het feit dat ik de naam en het concept had bedacht, officieel eigenlijk door het Musicafé zelf georganiseerd. Ik was slechts het draaipersoneel van dienst, net zoals anderen het tappersoneel van dienst waren.
[4]Winst voor het Musicafé, niet voor mezelf. Ik kreeg elke maand een vast tarief en zeker geen bonussen of zo. Dat het Musicafé winst wilde maken, is natuurlijk normaal. Het is uiteindelijk een commerciële bvba en geen humanitaire ngo.
[5] Ik zie natuurlijk talrijke oplossingen, maar die vallen niet echt binnen mijn eigen bevoegdheden als fuiforganisator of DJ. De eerste belangrijke stap die we moeten zetten, is het veralgemeend invoeren van op het kadastraal inkomen gebaseerde maximumtarieven voor de woninghuurmarkt. We komen hier later nog wel eens op terug.
[6] Bunkerleute, om een andere Leuvense organisatie als vergelijkingspunt te hanteren, probeert het door de inkom voor 23.00 uur goedkoper te houden. Helaas levert dit niet het gewenste resultaat op. Ook zij zien het grootste deel van hun publiek pas een heel stuk later opduiken.
[7] Concerten lijken nog te helpen, maar kosten natuurlijk ook weer meer geld. Bovendien trekken enkel redelijk bekende namen een beetje volk en we kunnen toch niet elke maand De Brassers laten komen. Andere bands in het genre zijn in elk geval te duur voor een gratis activiteit. Sommigen, in het bijzonder de recentere, jongere bands, zijn trouwens zelfs te duur voor een avond met hoge inkomprijs. Dit is echter stof voor een andere tekst met een andere titel.
[8]Ik zou kunnen vermelden om wie het gaat, maar volgens mij heeft de gemiddelde lezer niets aan de naam van iemand die hij sowieso niet kent.
Nu er eindelijk een volgens de meesten werkbaar compromis over het geplande rookverbod in de horeca uit de bus is gekomen, moet er natuurlijk weer iemand dwars liggen. Pestkoppen van dienst zijn ditmaal de fanatici van de Nationale Liga tegen Kanker, die vinden dat ze een politiek akkoord voor het Grondwettelijk Hof moeten aanvechten.
Officieel is hun argument dat de nieuwe regeling, die inhoudt dat er een duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen horecazaken waarbinnen vanaf 1 januari 2010 al dan niet nog mag worden gerookt, een discriminatie zou inhouden. Hopelijk laten onze magistraten zich door deze geforceerde redenering niet misleiden, maar dat is een onderwerp waar we later nog wel eens op terug komen.
Belangrijker is de vraag waaraan we volgens de Nationale Liga tegen Kanker dan wel zouden moeten overlijden? Aan een gezond leven? Aan totale slijtage na tientallen jaren dementie en aftakeling? Aan een natuurramp, een ongeval of een clash of civilisations?
Natuurlijk is longkanker geen aangename ziekte. Het is pijnlijk en de behandeling, die enkel dient om de zaak voor de terminale patiënt nog wat te rekken, heeft tal van nadelen en nevenwerkingen. Net daarvoor hebben we een euthanasiewet.
Probeer nu allemaal eens gedurende 60 of 70 jaar te leven in plaats van gedurende 80 of 90 jaar doel- en zinloos te vegeteren. Een gezond leven is niet noodzakelijk een plezant leven. Integendeel, een plezant leven is haast per definitie een ongezond leven. Aan mij zal het RIZIV alvast geen verlies maken. Als ik ooit de diagnose krijg, zal ik mij verantwoordelijk gedragen, maar ik ben niet van plan daar op voorhand ook maar één seconde van wakker te liggen.
Over de nietigverklaring van het proces tegen KB Lux
Als het personeelsleden van een bank niet langer toegelaten is om bezwarende documenten te stelen om een gerechtelijk onderzoek vooruit te helpen, waarom is het diezelfde bank dan nog steeds toegelaten ons geld te stelen en een gerechtelijk onderzoek tegen te werken?
Laten we niet vergeten dat de zaak tegen KB Lux eigenlijk een zaak van belastingontduiking is. Elke euro die KB Lux niet heeft betaald, heeft de regering van dit land bij de anderen, bijvoorbeeld u en mij, moeten halen of ui de geplande uitgaven moeten schrappen. Dat is dus een diefstal met gevolgen voor de hele samenleving en voor eenieder die hier belastingen betaalt.
Wanneer komt er eens een wet die werknemers verplicht alle mogelijke bezwarende documenten die ze vinden te stelen en aan het gerecht te overhandigen?
U denkt misschien dat u alles al kent, alle muziek al hebt beluisterd, alle stijlen al hebt gezien en alle ideeën al hebt gehoord. Wel, u bent dus fout. Dit is nieuw: http://www.taqwacore.com/ . Of we nu blij moeten zijn, is natuurlijk een heel andere vraag. De songtitel Sharia in the USA zegt alvast veel.
Er is toch één mens die de slotaflevering van Musiques Dépassées niet heeft overleefd. Terwijl ik aan het draaien en anderen aan het feesten waren, heeft Lucas Van Langendonck in het Leuvense ziekenhuis Gasthuisberg de geest gegeven. Ik kan enkel hopen dat er geen causaal verband was.
Lucas was gedurende meer dan twintig jaar, voorzover ik weet al vanaf 1984, de uitbater van het bekende café Amedee in de Leuvense Muntstraat. Dit café onderscheidde zich van de rest van de horecakudde door een geheel eigen koers te varen en elke trend of mode volledig te negeren. Het kon dan ook op een zeer trouw publiek rekenen, mensen waarvoor de uitdrukkingen een pint gaan pakken en naar de Amedee gaan eenvoudigweg synoniemen waren.
De vraag is dus waar die mensen nu heen moeten of willen. De kans dat het café openblijft, lijkt me immers klein. De eigenaar/uitbater is dood. Hij heeft vrouw noch kinderen nagelaten. De familieleden die uiteindelijk zijn erfenis in handen zullen krijgen, hebben het café amper tot nooit bezocht en hebben dus alvast geen geïnteresseerde indruk nagelaten. Echt vast personeel was er niet, enkele gelegenheidsmedewerksters niet te na gesproken. Ik zie in elk geval niemand die klaarstaat om de zaak over te nemen. Het initiatief zou al van de klanten zelf moeten komen. In theorie ben ik natuurlijk voorstander van dergelijke collectieve initiatieven van de basis, maar in de praktijk zie ik niet direct voldoende financieel krachtige figuren bij elkaar kruipen om een nieuwe bvba op te richten.
Misschien wordt het gemakkelijker de vraag te beantwoorden als we ze eens anders formuleren. Welke cafébaas is bereid, in ruil voor de komst van klanten die het gewend zijn aanzienlijke bedragen aan trappisten en andere zware bieren te besteden, de volgende voorzieningen te treffen?
-niet al te luide muziek die het voeren van een gesprek met meerdere personen mogelijk maakt
-een ruim aanbod aan bieren, liefst in properder glazen dan in het originele café
-een ruim aanbod aan gezelschapsspelen, aangevuld met voldoende tafels om die ook op uit te stallen
-een tapper die bereid is al te oppervlakkig plebs, te beginnen met studenten getooid in pet en lint[1], de deur te wijzen
Ik vermeld dit hier allemaal niet omdat ik de unieke positie van café Amedee wil benadrukken of zo. Ik vermeld dit hier omdat het verdwijnen van café Amedee zeer duidelijk aantoont hoe triest het met onze stad is gesteld. Met allerlei studentenpopulaties erbij telt Leuven de meeste maanden van het jaar meer dan 120.000 inwoners. Toch slagen we er niet in ook maar een minimum aan diversificatie in ons uitgaansleven in stand te houden. Over de oorzaken van deze situatie zal ik het later zeker nog eens hebben. Eerst laat ik iedereen voldoende tijd om na te denken over de vraag die ik halverwege dit stukje tekst heb gesteld.
Zoals al in diverse nieuwsbrieven werd aangekondigd, ben ik iedereen nog wat uitleg verschuldigd, in het bijzonder over de redenen waarom Musiques Dépassées ermee stopt. Aangezien ik me kan voorstellen dat dit niet iedereen interesseert en er zeker mensen op mijn mailing list staan die zich helemaal niet afvragen waarom ik al dan niet nog fuiven zou organiseren, heb ik besloten dit niet zomaar door te mailen. Wie het wil weten, kan altijd hier een blik komen werpen.
De uitleg in kwestie zal tegen 15 december op deze blog verschijnen. De voorbije weken zijn namelijk iets te druk geweest om me hiermee bezig te houden en, zoals we allemaal weten, ben ik het niet gewoon hard te werken. Ik vind dat namelijk ongezond.
Nu het einde van het jaar nadert, begint iedereen stilaan zijn jaaroverzichten en bijbehorende lijstjes op te stellen. Als bijlage voeg ik in elk geval mijn nominatie toe voor de trofee van Foto van het jaar 2009.
Volgens sommigen zou de foto getrukeerd zijn. De vrouw in kwestie zou wel een discussie met de president zijn aangegaan, maar het opgestoken middenvingertje zou er met behulp van Photoshop aan zijn toegevoegd. Ik weet dat natuurlijk niet zeker, maar op zich kan het mij eigenlijk niet schelen. Een vrouw die in Iran de president en zijn gevolg van fundamentalisten en repressieve machos op straat tegenhoudt, verdient sowieso al enig respect en het middenvingertje is gewoon een visuele verduidelijking van haar standpunten. Het regime in Teheran moet in elk geval ten val worden gebracht en misschien zullen de vrouwen van onder hun sluier hierbij een cruciale rol spelen.
Mijn eerste vraag is wat die illegalen daar eigenlijk nog te zoeken hebben. Ze kunnen beter een ecologisch gezondere omgeving opzoeken.
Mijn tweede vraag is waar de Lega Nord haar eigen kiezers wil onderbrengen eenmaal de hoofdstad van hun Groot-Padaanse imperium ten gevolge van de stijging van de zeespiegel tot een decorstuk uit Waterworld is geëvolueerd. Waar zullen deze klimaatvluchtelingen naartoe trekken? En zullen ze daar legaal kunnen verblijven? Ik ben in elk geval bereid leden van de Lega Nord die in ons land terechtkomen als ongewenste vreemdelingen te behandelen. Zou ik ze in het zwart in de bouw tewerkstellen of zou ik ze in een gesloten centrum onderbrengen?
[1] Ik veronderstel dat ze hiermee de kerstdagen bedoelen. Trouwens, mensen die menen dat Nieuwjaar op zich geen kerkelijke feestdag is, zijn blijkbaar even vergeten dat onze kalender door paus Gregorius XIII is ingevoerd en dat de katholieke kerk bijgevolg heeft beslist wanneer we juist de overgang van het ene naar het andere jaar kunnen vieren.
Kort samengevat: het Vlaams Belang zit in problemen en de N-VA zou daar tijdens de komende verkiezingen nog het meest van kunnen profiteren. Een van de redenen waarom het Vlaams Belang met interne spanningen strubbelt, is de zogenaamde machtsgreep van de Antwerpse gemeenteraad, oftewel het machtsmonopolie van de Antwerpse zwaargewichten Dewinter, Annemans & co.
Goed, dat klopt natuurlijk allemaal. Maar één bemerking lijkt niemand zich te maken. Als de N-VA van de interne ruzies bij het Vlaams Belang profiteert en een deel van het rechtse electoraat naar zich weet te trekken, is dat natuurlijk ook een machtsgreep van de Antwerpse gemeenteraad. Het is niet de initiële kopman Geert Bourgeois die als het boegbeeld van de partij geldt. Nee, de N-VA is in de eerste plaats de partij van de Antwerpenaar Bart De Wever.
Anders gezegd: het maakt niet uit. Rechts en Antwerps blijven synoniemen en het gewicht van de Antwerpse dorpspolitiek op het nationale beleid zal de komende jaren niet kleiner worden.
In mijn ogen is het in elk geval een argument om tegen de splitsing van België te pleiten. Enkel de internationale status van Brussel weerhoudt die Antwerpenaren ervan de positie van hoofdstad voor hun eigen metropool op te eisen. Ik heb De Wever ooit zelf horen spreken over Antwerpen en zijn hinterland, ook wel Vlaanderen genoemd. Het klinkt als een grap, maar hij meent dat en al die andere rechtse Antwerpenaren ook. We kunnen maar best waakzaam zijn, want ik heb geen zin om mijzelf als een tweederangsburger te laten behandelen omdat ik ij niet als aa uitspreek.
Volgens diverse kranten en andere media wordt binnen de rangen van het Vlaams Belang een ware oorlog uitgevochten, met als meest telegenieke veldslag de confrontatie tussen Marie-Rose Morel en Philippe Dewinter, die volgens hemzelf maar niet volgens de dienst Bevolking Filip Dewinter heet.
Mij maakt het natuurlijk niet uit wie nu precies in het partijbestuur moet zetelen. Ik zou nog kunnen zeggen dat ik de voorkeur geef aan de minst bekwame kandidaten, maar ik vind het eigenlijk vrij moeilijk te bepalen wie nu net de kleinst mogelijke bekwaamheid heeft om die partij van de ondergang te redden. Het maakt me dus niet uit wat er met de carrière van mevrouw Morel gebeurt.
Wat me wel uitmaakt, is de implicatie op lange termijn van dit krantenbericht. Het is namelijk een illustratie van een stelling die ik al langer verkondig, zij het niet online. Hoog tijd dus om dit hier ook even te benadrukken. De tijd van het Vlaams Belang/Blok is voorbij. Deze ruzie is geen anekdote of persoonlijke vete. Het is een illustratie van de malaise, een symptoom van het interne verval.
Op zich klinkt het natuurlijk gemakkelijk om nu vrijblijvend wat leedvermaak aan de dag te leggen, maar ik wil hier gerust ook een paar voorspellingen aan koppelen. Binnen een paar jaar zullen we al deze voorspellingen overlopen en zien in welke mate ze correct bleken te zijn.
Ten eerste, vanaf nu zal het Vlaams Belang geen enkele verkiezing[1] meer winnen. Zelfs op gemeentelijk vlak zal de partij geen stijgingen meer kunnen noteren.
Ten tweede, voor 2014 valt de partij uit elkaar, hetzij door een opsplitsing zoals we die bij de oude VU hebben gezien, hetzij door een leegloop van mandatarissen en militanten naar andere partijen.
Ten derde, de partij zal zich de komende twee jaar meer bezighouden met de interne machtstrijd dan met het overtuigen van potentiële nieuwe kiezers of zelfs met het behouden van oude kiezers.
Vooral dit laatste punt verdient wat meer aandacht. Wat hebben al die mandatarissen van het Vlaams Belang eigenlijk al die tijd gedaan? Klagen en zagen. Kritiek geven op het Belgisch systeem, dat hen wel een partijdotatie heeft verleend. Kritiek geven op de traditionele partijen, terwijl ze zelf geen enkele verantwoordelijkheid moesten dragen en dus nooit zwaar in de fout konden gaan. Kritiek geven op het geïnstitutionaliseerde profitariaat van partijen als de PS, maar wel zelf jarenlang de riante lonen van volksvertegenwoordigers opstrijken zonder er hard voor te moeten werken. Een hoge positie op de lijst volstond immers om verkozen te geraken en daarna moest een volksvertegenwoordiger gewoon een hele legislatuur lang tijdens de stemmingen duwen op het knopje dat door het partijbestuur werd aangeduid. Nu het duidelijk wordt dat de tijd van de zorgeloze verdeling der lucratieve postjes voorbij is, kunnen binnenskamers de messen worden geslepen. Als verdediger van inhoudelijk entertainment, kan ik enkel hopen dat de hieropvolgende ruzies niet binnen vier muren blijven.
[1]Ter info: tenzij de federale regering tussendoor nog eens zou vallen, vinden de eerstvolgende verkiezingen in ons land plaats in juni 2011, oktober 2012, juni 2014 en juni 2015.
De afgelopen maanden heb ik in verschillende nieuwsbrieven aangekondigd dat ik later nog zou toelichten waarom op 4 december de laatste aflevering van Musiques Dépassées plaatsvindt. Na lang nadenken, heb ik besloten hiermee nog te wachten tot na de fuif in kwestie. Het is nu nog niet het juiste moment om terug te blikken, na te denken of discussies te voeren. Eerst moet er worden gefeest. Naderhand kunnen we van gedachten wisselen over de redenen waarom deze fuivencyclus ten einde loopt. Wordt vervolgd, met andere woorden.
Ik kan in elk geval al benadrukken dat ik er niet mee stop omdat het me niet langer actueel of relevant lijkt. Er moet een nieuwe premier worden gevonden en de koning belt naar Wilfried Martens. De media hebben het enkel over de economische crisis, de fabriekssluitingen en de werkloosheid. Er liggen nog steeds Amerikaanse kruisraketten in Florennes. De christen-democratische zuil verstevigt elke dag zijn greep op de macht. Het Israëlisch leger schiet Palestijnen dood. Wie durft hier beweren dat ik geen plaatjes uit de jaren 80 mag draaien? Is er dan misschien veel veranderd?
Oorspronkelijk was ik van plan een vlammend stukje neer te pennen over de perverse effecten van de amorele hebzucht van onze bankiers en hun trawanten, maar eigenlijk is dit niet echt nodig. Ik heb namelijk een tekst gevonden die perfect uiteenzet hoe het systeem werkt, waarom het zo vaak misloopt en wie daarbij schuld treft. Verhelderend voor wie er niets van afweet, verduidelijkend voor wie er al iets van afweet en voldoende onderbouwd om nog de moeite te zijn voor wie er al veel van afweet. Het lijkt me dan ook overbodig te proberen dit alles nog eens in mijn eigen woorden uiteen te zetten.
Wie deze tekst subversieve propaganda of idealistisch gezwets vindt, mag altijd proberen daar een argument voor te vinden. Ik zou hem of haar veel geluk kunnen toewensen, maar ik ben natuurlijk niet zeker of iedereen daar de ironie van zou inzien.
Het Vlaams-nationalisme lijkt tegenwoordig hip en trendy. Dit roept natuurlijk enkele vragen op. Met stip op de eerste plaats staat natuurlijk de vraag of dit allemaal wel zin heeft. Laten we eens nader bekijken of het Vlaams-nationalisme een rationele basis heeft.
Allereerst moeten we een onderscheid maken tussen twee soorten nationalisme, met name het staatsnationalisme en het volksnationalisme, oftewel het centraal stellen van respectievelijk de staat en het volk.
Volgens de staatsnationalistische Vlaams-nationalisten is de Belgische staat een constructie uit het verleden die geen rekening houdt met de verschillen tussen Vlamingen en Walen, die elk een eigen staat zouden moeten krijgen. Het is me alleen niet duidelijk in welke mate een onafhankelijk Vlaanderen geen constructie zou zijn. Elke staat is per definitie een constructie en bijgevolg het product van beslissingen die binnen een tijdsgebonden context passen. Een onafhankelijk Vlaanderen zou immers even goed een constructie zijn en zou vrij snel aan dezelfde kritiek worden blootgesteld. De Franstalige minderheid, die om evidente redenen nu vooral in de buurt van de taalgrens te vinden is, zou zich onmiddellijk roeren en verklaren dat ze tegen haar wil in een andere staat is geduwd, net zoals de Vlaams-nationalisten nu roepen dat ze tegen hun wil in de Belgische staat zijn terechtgekomen.
Volgens de volksnationalistische Vlaams-nationalisten heeft het Vlaamse volk recht op totale zelfbeschikking en bijgevolg ook op een eigen staat, zonder inmenging van andere etnische groepen, waarmee ze natuurlijk in de eerste plaats de Franstalige inwoners van België bedoelen. Mij valt het echter steeds weer op dat niemand onder hen al eens een sluitende definitie van Vlaming naar voren heeft gebracht. Wat is dat nu eigenlijk, een Vlaming? Aan welke criteria moet iemand beantwoorden om tot het Vlaamse volk te worden gerekend? En wie beslist daar eigenlijk over, de persoon in kwestie of een soort beoordelingsorgaan dat mensen al dan niet tot Vlaming uitroept? Zonder een sluitend antwoord op deze vragen heeft het geen zin over een volk te spreken. Wat gebeurt er met mensen die aan de criteria voldoen, maar om een heel andere reden niet tot het volk in kwestie willen behoren of met mensen die een andere definitie of andere criteria willen hanteren? Die vragen heb ik nog nooit horen beantwoorden. De nationalisten stellen ze niet omdat ze hen niet goed uitkomen en de niet-nationalisten stellen ze niet omdat ze blijkbaar liever andere discussies voeren.
Ik weet in elk geval dat ik geen Vlaming ben. Ik ben hier geboren en getogen. Ik spreek de taal. Al mijn voorouders, tot in de zeventiende eeuw, kunnen tot in een of ander gehucht van ons Vlaamse Gewest worden getraceerd. Ik beweer zelfs niet dat ik veel van andere landen of culturen afweet. Ik weet enkel dat ik me niet laat meeslepen door demagogen die slechts een enkel doel voor ogen hebben, met name de huidige Belgische elite vervangen door een zelfgekozen Vlaamse elite. Ik ben geen Vlaming, ik ben een wereldburger en ik laat me niet definiëren door kandidaat-gezagsdragers die toevallig de juiste toon hebben gevonden om de tijdsgeest in hun voordeel te laten spelen.
Op basis van alle reacties, opmerkingen en suggesties heb ik de organisatoren een aantal suggesties doorgestuurd die volgens mij door iedere lezer van deze blog worden gedeeld of onderschreven. Hen contacteren is trouwens niet moeilijk, want er staat een contact-functie op de site www.sinnersday.com . Nu valt het maar te hopen dat ze hier rekening mee houden, niet omdat het om een bijdrage van mijzelve gaat, maar omdat dit de enige manier is om de talrijke ergernissen bij het publiek in de toekomst te voorkomen.
"1) Natuurlijk moeten mensen tijdens het festival binnen en buiten kunnen. Indien de zaaleigenaars dit niet toelaten en beweren dat dit tot het normale beleid van de zaal hoort, zou ik toch eens rondhoren bij andere organisatoren om na te gaan of dit wel degelijk het geval is. Zouden ze dat tijdens het Energieconcert van Infrax ook tegen alle 2000 aanwezige gemeentelijke mandatarissen hebben gezegd? Indien ze voet bij stuk houden, is dit gewoon niet de ideale locatie voor het festival.
2) De wachtrijen bij de toiletten waren blijkbaar vrij extreem. Alleen heeft iemand me gezegd dat er elders in het complex nog toiletten waren die bijna niet werden gebruikt. Misschien zou het al helpen die wat beter aan te duiden. Mensen moeten dan wel iets verder stappen, maar dat zal hen niet storen indien ze daardoor niet lang hoeven aan te schuiven.
3) Het bandje voor het toiletbezoek is eigenlijk overbodig. Op die manier creëert men een bijkomende wachtrij en verborgen kosten die de mensen ergeren. Verreken dit in de prijs van een ticket en laat iedereen gratis de toiletten gebruiken. Iedereen wint hier tijd mee en bovendien moet de organisator niet voorzien in mensen die dergelijke bandjes verkopen.
4) Blijkbaar was de drank vrij snel op. De suggestie ligt natuurlijk enigszins voor de hand...Gelukkig is het nu mogelijk een mogelijke drankomzet in te schatten op basis van het verbruik van dit jaar. Alleen mogen de laatste uren, toen bepaalde dranken een na een uitverkocht raakten, hierbij natuurlijk nie worden meegeteld.
5) Volgens de site waren tickets enkel te koop bij Sherpa, Fnac en Free Record Shop. In de praktijk blijkt dit niet te kloppen. Er waren ook op andere plaatsen tickets te koop, maar bijna niemand was hiervan op de hoogte. Het komt er eigenlijk op neer dat enkel de drie verkooppunten die handling-kosten aanrekenen op de site van het festival stonden. Een volledige lijst op de site lijkt me aangewezen, zeker omdat dit de organisatie op zich niets kost. Bovendien kunnen mensen dan tickets kopen zonder tot 3 euro te moeten bijbetalen.
6) Op de site werd omstandig reclame gemaakt voor de beurs die bij het festival hoorde. Op zich een goed initiatief, maar ook hier zijn een paar zaken misgelopen. Praktische zaken, zoals een elektriciteitscircuit dat niet naar behoren functioneerde of de slechte timing, waardoor de standhouders onverwacht moesten afbreken terwijl er nog veel volk aan de kraampjes stond, lijken me gemakkelijk op te lossen. Erger is het feit dat slechts een of twee muziekverkoopstands bij de geprogrammeerde genres aansloten. Het is nochtans niet moeilijk de juiste standhouders te vinden. Desnoods zoek ik ze zelf. Ik organiseer regelmatig kleinschalige beurzen en het zou me hoogstens een tiental mailtjes kosten om die Camden Market met gespecialiseerde verkopers te vullen. En als ik dat kan, kan het niet zo moeilijk zijn...
8) Er zijn natuurlijk heel wat mensen die over de hoge ticketprijzen klagen. Aangezien ik geen zicht op de kostenstructuur heb, ga ik daar zelf niet op in. De affiche moet maar sterk genoeg zijn om de inkomprijs te verantwoorden"
Daarmee kunnen we dit onderwerp opschorten tot de initiatiefnemers met een affiche en dergelijke voor de volgende jaargang op de proppen komen. Hierdoor kunnen we ons hier eens op andere actuele en relevante thema's concentreren. Er blijven in elk geval voldoende redenen tot ergernis over om nog een tijdje bezig te blijven...
Zoals eerder aangekondigd, is het de bedoeling de reacties en de stemmen op de poll in verband met het Sinners Day festival te bundelen en aan de organisatoren over te maken. Aangezien er echter nog steeds elke dag nieuwe reacties binnenlopen, heb ik besloten hier nog tot eind deze week mee te wachten.
Het is natuurlijk niet het plan enkel maar kritiek te geven. Ik zal hier zeker een lijst met constructieve suggesties aan toevoegen. Hier volgt al een voorsmaakje, dat de zaak voor iedereen een stuk simpeler zou moeten maken.
Waarom moet iedereen een bandje kopen om naar de toiletten te kunnen gaan? Zijn er soms mensen die het een volledig festival van tien uur uithouden zonder eenmaal een wc op te zoeken? Dit is toch gewoon een totaal overbodige bureaucratie die veel tijd kost. Niet enkel aan het publiek trouwens, want de organisatoren moeten natuurlijk weer voorzien in mensen die deze bandjes verkopen. Voorstel: verhoog de ticketprijs met een uiteraard klein bedrag en maak de toiletten gratis. Dat is al een ergernis minder en bovendien verdwijnt daarmee ook een van de verborgen kosten die het moeilijk maken op voorhand in te schatten hoeveel een bezoek aan het festival zal kosten.
Suggesties en andere commentaren op het fesitval of op mijn eigen tekstjes zijn natuurlijk nog steeds meer dan welkom.
Zoals beloofd, verzamel ik hier ook een bloemlezing van de meest veelzeggende reacties die ik tot nu toe via mail heb ontvangen op mijn nieuwsbrief en column over het Sinners Day Festival van 1 november 2009. Aangezien ik niet weet of ze dat al dan niet zouden appreciëren, vermeld ik nergens de namen van de mensen die deze reacties hebben ingezonden. Het staat iedereen trouwens nog steeds vrij op deze site te reageren. Gelieve er wel rekening mee te houden dat bij elke reactie wel degelijk een naam moet worden ingevuld.
Eerst een paar korte reacties:
Ik ben dubbel blij dat ik beslist heb van niet te gaan. 60 EUR was voor mij teveel voor die affiche en ik hou zowiso niet van concerten met >1000 man. Ik woon in de buurt en zou ZEKER niet de hele tijd daar gebleven (willen) zijn. Ik had, als ik een ticket had gehad, het ook verkocht hebben.
Ik ben wel binnengegaan (met gratis ticket) en gebleven want optredens waren verrassend goed. Artistiek geslaagd maar organisatorisch (met lange wachtrijen aan toiletten, bonnetjes, eten) niet echt.
Ge vermeldt maar één element: verder moesten wij een kwartier aanschuiven om de wc uit (sic) te geraken, meer dan een half uur aanschuiven om eten te bestellen, en was er op de afterparty na een uur geen drank meer, en nog een half uur later hebben ze gewoon de wcs afgesloten
Eten was slecht en maes pils.
Maar daar blijft het niet bij. Beide onderstaande reacties zijn vrij uitgebreid, maar zeker het lezen waard.
Mijn ervaringen met het Sinnersdayfestival als standhouder zijn ook niet zo positief.
Mijn eerste mail naar de organisatie met vraag om info betreffende een stand op het festival dateert van ergens in Juli. Direct een antwoord gekregen met de vermelding dat ik zo snel mogelijk info zou krijgen als ze zelfs eens waren hoe ze het zouden aanpakken. Maanden niets gehoord, tot ik zelf nog eens gemaild heb een maand voor het festival hoe het er mee zat. Doorverwezen naar een apart agency die zich daar mee bezighielden. Toen ik contact opnam met die organisatie, kreeg ik prompt antwoord (toch nog iets positiefs), bleek dat alles via de post moest gaan (geen mails of faxen). En dat ik eigenlijk al te laat was voor de goedkope promoprijs. Mailtje gestuurd en hen er op attent gemaakt dat ik sinds Juli reeds de aanvraag gedaan had. Uiteindelijk dan toch de goedkopere prijs gekregen.
Uit de correspondentie was ook al deels op te maken, dat voornoemd agency vooral instaat voor het organiseren van Metalmarkets. Iets wat heel duidelijk werd op de Camden Market zelf: ik was de enige die wat betreft geluidsmateriaal ook maar iets bij had dat in de verste verte met New Wave te maken had, mijn collega platenstandhouders hielden het liever bij Rolling Stones, Beatles, Santana, Led Zeppelin, Abba en heel metal. Verder de obligatoire kleren en juwelen standen, maar die waren daar dan ook wel gepast.
Eenmaal aangekomen aan de Ethiasarena, geen enkel pijltje om de standhouders te verwelkomen, na een zoektocht door het megagrote gebouw uiteindelijk de Camden Market gevonden om dan bij een Hollander terecht te komen, die beter als kleuterleider in Madurodam tewerk gesteld zou worden. Het enige wat hij me kon vertellen was waar ik stond en de rest moest ik maar mijn plan mee trekken, bandjes heb ik later van een vriendelijke collega van hem gekregen (die jammer genoeg zijn ondergeschikte was). Parking hebben we moeten betalen. Op de voorziene electriciteitskast bleek 1 circuit niet te werken en onze Hollander keek er naar als een koe naar een trein. Plots kregen we te horen dat we om 22h reeds moesten afbreken, want op diezelfde plaats was nog een afterparty voorzien. Eerst werd er gezegd dat alles ging afgesloten worden, zodat we snel maar deftig konden afbouwen. Op het moment zelf bleek dat niet zo te zijn en moest ik mijn kraam afbreken terwijl er nog klanten in mijn bakken stonden te kijken. Achter mijn kraam was 1 van de twee deuren naar de los en laadruimte voor standhouders, beslisten ze halverwege mijn afbouw dat ze die deur gingen sluiten (voor het lawaai) waardoor ik plots enige tientallen meters mocht rondlopen met mijn bakken, etc.....
Van de crew van Neon Judgement heb ik vernomen dat er niets van hun contract gerespecteerd werd, dat hun vrouwen zelfs niet mee in de backstage mochten. Lydia Lunch stond volledig miscats op dit festival en dat vond ze er zelf ook van. Ik zelf heb geen enkel groep gezien, laat staan gehoord. De Camden Market was drie zalen verwijderd van het podium. In de Camden Market zelf stond een discobar die bij wijlen zo luid stond dat de klanten gingen gaan lopen. Vooral tijdens de sets van Didi De Paris. Hoe groot de security aan de voordeur was, hoe lek als een zeef aan de achterkant bij de afbouw.
Mijn ervaring met dit festival is dat er een aantal organisaties achter dit geheel zaten die vooral naast elkaar in plaats van met elkaar werkten.
En om even op je mail zelf te antwoorden, binnen was alles voorzien om een luchtje te scheppen, te roken, eten of drinken. Maar of die voorzieningen adequaat waren, daar kan ik niet op antwoorden, wegens zo goed als nooit mijn stand kunnen verlaten. Maar ik sta wel achter je in het veroordelen van "verlaat de zaal is terug betalen"-principe. Ik weet namelijk uit eerste hand van mensen die spullen vergeten waren in hun auto die er naar hebben mogen fluiten. 1 klant van mij was met iemand anders meegereden, maar die persoon vertrok vroeger, er lag echter nog gerief in diens auto. Met veel overredingskracht zijn ze er in geslaagd om toch die spullen te mogen recupereren, waarbij de ene binnen stond aan de ene kant van de security en de andere aan de andere kant en zo de spullen doorgeven. Waanzin toch!!!!
Ik was er zondag ook, pas rond 17u30, en was echt verbolgen toen ik de grote "leaving = paying again" borden zag aan de ingang. Maar wie daar nu echt voor verantwoordelijk is, weet ik niet 100% zeker. Ik verklaar me nader:
Niet dat het er in deze veel toe doet, maar ik ben wegens medische problemen voor onbepaalde duur rolstoelgebruiker en eens buiten geraken, zeker naar een festival, is voor mij al een hele beproeving. Zo'n aankondiging dan zien staan als je arriveert, doet je hart toch bloeden - en dan heb je nog geen benul van hoe het er binnen aan toe gaat.
Gelukkig voor mij heb ik een aantal jaar geleden - als een geluk bij een ongeluk - problemen gehad met de organisator van Gothic Festival Waregem (waar geen enkele faciliteit voor rolstoelgebruikers werd voorzien) en heb ik dat, als jarenlange trouwe Front 242 fan, laten weten aan het meisje dat verantwoordelijk is voor de Europese merchandising van de band, omdat ik het onrechtvaardig vond & vind dat ik één van mijn favoriete bands niet kon "zien" optreden enkel & alleen door gebrek aan goodwill van de organisator die toch gratis hulp & zelfs een vergoeding kan krijgen voor de faciliteiten die hij voorziet voor personen met een handicap (via organisaties als "VFG" en "Intro"). Dat meisje heeft toen de groepsleden van Front 242 ingelicht en ik ben door Patrick Codenys himself opgebeld met de belofte dat ik én 2 plaatsen op hun guestlist kreeg (voor mezelf & een begeleider) én dat zijzelf zouden zorgen dat ik de best mogelijke plaats in de zaal zou krijgen, wat ook effectief is gebeurd (= meer dan 100 euro minder inkomsten voor de organisatie). Ik heb toen alle bandleden + de crew van Front 242 persoonlijk leren kennen en sindsdien houden we contact. Nog steeds helpen zij mij belangeloos waar dat nodig is én ik krijg regelmatig nog een plaatsje op hun guestlist. Zo ook voor "Sinner's Day". Dus ik kon wel degelijk & bovendien gratis binnen langs de "guest entrance". En nu kom ik bij het punt dat ik wou melden: de mensen die de guests binnen lieten, vertelden mij dat de "leaving = paying again" strategie tot de huispolicy van Grenslandhallen & Ethias Arena behoort. Of dit klopt, heb ik nog niet kunnen nagaan. Ik was daar ook nooit eerder geweest, dus ik weet niet of dit effectief altijd het geval is bij elk evenement dat daar plaats vindt. Maar dat zo'n zaak serieus over the top is, dat vind ik wel. Polsbandjes kennen ze daar blijkbaar niet, tenzij de verplicht aan te kopen bandjes om naar het toilet te "mogen" gaan (kostprijs: 2 euro)...
Los van dit alles, waren het binnen echte slachthuistoestanden. Het is me nu even onduidelijk of je zelf binnen geweest bent en het ook ervaren hebt of niet. Het volk werd in een labyrint gedreven met eenrichtingsverkeer naar en rond de toiletblokken (zeer leuk als je met rolstoel of krukken altijd tientallen onnodige extra meters (of zelfs trappenhallen) moet trotseren om na een sanitaire stop terug bij je vrienden te raken - en er wàs controle op, zodat je wel degelijk de toer moest maken!). Bovendien waren de wachttijden om aan drank- & eettickets te raken, laat staan een drankje of eten te bemachtigen, werkelijk hemeltergend. En om 23u30, net nadat Front hun set beëindigd had, was de pils zowaar op! De pizza-ovens werkten ook al niet naar behoren, zodat je beperkt werd tot het willens nillens bestellen van een "marguerita" (5 euro voor een klein stukje pizza van bedenkelijke kwaliteit) en om aan frieten of iets anders te geraken, moest je engelengeduld hebben, niet bepaald compatibel met het "Sinner's Day" gegeven. Van vele vrienden hoorde ik intussen gelijkaardige bemerkingen.
Er was wel assistentie voor personen met een handicap voorzien & die mensen (vrijwilligers) zijn altijd zeer vriendelijk, maar het was telkens een heksentoer om vanaf het rolstoelpodium (links achteraan in de zaal) naar een eet/drinkstand of naar het toilet te raken, zeker op het gelijkvloers. Ook dat moet zeker efficiënter kunnen in zo'n groot complex.
Gelukkig speelde Front 242 een sterke set!
Maar ook mijn conclusie is: als het zo moet, hoeft "Sinner's Day" voor mij niet meer en zal ik niet op editie 2010 aanwezig zijn.
Voilà. Indien alsnog een hele reeks reacties, waaronder misschien ooit nog eens een positieve, zou binnenlopen, zal ik deze bloemlezing zeker nog aanvullen of een vervolg geven.
Het lijkt misschien eigenaardig een nieuwe blog met onderstaand bericht op te starten, maar de actualiteit heeft nu eenmaal haar rechten...
Op 1 november 2009 vond in de Hasseltse Ethias Arena de eerste aflevering plaats van het nieuwe festival Sinner's Day, geheel gewijd aan undergroundmuziek uit een vervlogen tijd, ook wel eens new wave of zo genoemd. Op zich een leuk idee, zeker na het verschijnen van een band als Gang of Four op de affiche. Helaas bleek het festival op organisatorisch vlak een kleine ramp. Hieronder vindt u de reactie die ik, via de 'contact'-functie op de website www.sinnersday.com heb verzonden. Het staat iedereen uiteraard vrij ook te reageren. Aangezien de organisatoren voor 31 oktober 2010 een tweede editie hebben gepland, lijkt dit me zeker in het belang van iedereen die hier enige interesse in heeft.
Dit is in elk geval mijn reactie:
"Beste organisator,
Zoals u aan het uur van verzending van deze mail kunt zien, ben ik alweer thuis. Het zag er goed uit, maar eenmaal aan de ingang toegekomen, merkte ik plots en geheel onverwacht een groot bord op met de tekst Leaving = paying again . Gelukkig begrijp ik genoeg Engels om direct te snappen hoe de vork in de steel zat. Muziekliefhebbers worden blijkbaar verondersteld tien uur lang binnen te blijven en wie eens naar buiten wil om aanvaardbaar eten te zoeken, een luchtje te happen, iemand op te zoeken of desgevallend de nicotineverslaving te bevredigen, zou maar liefst opnieuw 60 euro moeten betalen om weer de zaal in te mogen.
Gelukkig ben ik erin geslaagd mijn tickets nog door te verkopen en heb ik zo mijn verlies kunnen minimaliseren. Ik was trouwens niet de enige. Mensen die zonder ticket de kassa naderden, werden algauw langs alle kanten aangesproken door ontevreden bezoekers die zo snel mogelijk hun eigen ticket weer kwijt wilden. Tegelijkertijd hoorde ik overal rondom mij mensen klagen over de organisatorische beslissing het volk als vee in een stal bijeen te drijven en daar te houden.
Indien jullie niet in staat zijn dit probleem op te lossen, hoop ik uit de grond van mijn hart dat er geen volgende editie komt. Als jullie dan toch bands met een kritische ingesteldheid willen programmeren, moeten jullie het publiek dat daarbij hoort ook maar respecteren."
Reageer gerust op dit bericht. Ik zal hier tevens een bundeling publiceren van alle mails die ik over dit onderwerp heb ontvangen.
