Het incident tussen Ivan De Vadder en Yves Leterme[2] is een rechtstreeks gevolg van de fascistoïde invloed van Siegfried Bracke op de Belgische democratie.
Argument 1:
Ivan De Vadder was vroeger een geëngageerde linkse jongen die lange inhoudelijke discussie niet uit de weg ging. Als bron haal ik onder meer een recent interview in de Campuskrant[3] aan. Ik citeer: Mijn presesschap viel in een moeilijke periode, toen er een scheuring ontstond tussen de algemene studentenraad en Loko, tussen de traditionele aanpak en mensen die de boel wilden opengooien. Nu besef ik dat die evolutie er moest zijn, maar toen behoorde ik tot het eerste, ernstige kamp. Ik probeerde iets te verwezenlijken wat betreft de democratisering van het onderwijs.
Argument 2:
Siegfried Bracke heeft gedurende jaren een grote invloed op de nieuwsdienst van de VRT in het algemeen en op De Vadder in het bijzonder uitgeoefend. Nu is dat vrij normaal voor iemand die binnen die dienst een belangrijke functie uitoefent, maar de impact van die invloed varieert natuurlijk van persoon tot persoon. In verband met de heer De Vadder nog twee kleine citaatjes uit het reeds vermelde interview:
Ik kan je wel zeggen dat ik niet in de politiek stap. Brackes houding is altijd meer dubbel geweest. Zijn beslissing was voor velen geen verrassing, de keuze van de partij wel. Niet
zozeer voor mij, want ik had de afgelopen jaren talloze gesprekken met hem gevoerd, en een verandering gezien. en Siegfried Bracke was getuige op het huwelijk.
Argument 3:
De aanpak van Bracke, eerst als een als journalist vermomde opiniemaker en later als een met veel campagnemiddelen naar voren geschoven verkiezingskandidaat en als een op het elan van zijn partij met veel stemmen verkozen volksvertegenwoordiger, past in de lijn van Wilders, Bolkestein en andere rechtse populisten. De volledige argumentatie staat in het artikel dat ik bovenaan heb aangehaald of, beter gezegd, aangeraden.
Een uitspraak van Bracke zelf zou moeten volstaan om de teneur te duiden. Toen uit een wetenschappelijk onderzoek bleek dat er geen rechtstreeks verband is tussen criminaliteit en etniciteit, antwoordde hij in een uitzending van het Ochtendnieuws op 6 december 2010 het volgende: Eens te meer wordt hier geprobeerd om, overgoten met een wetenschappelijke saus, mensen juist te laten denken. En wie juist denkt is moreel goed en verheven. Het is een au fond ideologische discussie, maar dan een totaal verkeerde, waarvan ik hoop dat ze ooit zal stoppen. Het is het bekende slachtofferverhaal. Het is een verhaal dat misbruikt wordt door de zogeheten progressieve elites, en, helaas, ook door de minderheden zelf. Om te zeggen 'ons/hen treft geen schuld, wij/zij zijn niet verantwoordelijk Weet u wat zo jammer is? Dat door dit soort fratsen de werkelijkheid versluierd wordt, met als gevolg dat échte problemen daardoor nog verder van een oplossing zijn dan ooit.
Argument 4:
Fascisme kan op veel manieren worden omschreven en fascistische regimes kunnen elk eigen accenten leggen, maar een aantal elementen komen steeds weer aan bod. Volgens de Nederlandse essayist Rob Riemen[4], auteur van onder meer De eeuwige terugkeer van het fascisme, zijn de voornaamste elementen van een fascistisch gedachtegoed ressentiment, rancune, gecultiveerde haat tegenover een kleine categorie van zondebokken, moreel en ideologisch nihilisme en de cultus van het oppervlakkige, en de doctrine van de menselijke ongelijkheid.
Dit slaat zeker op Bracke en trouwens op veel van de kopstukken van de N-VA. Veel Vlaams-nationalisten voelen de rancune van het slachtoffer van de eeuwenlange francofone onderdrukking. Ze cultiveren haatgevoelens tegenover zondebokken, zoals Walen, werklozen, syndicalisten, linkse intellectuelen en zo voorts. Hun nihilisme is groter dan het lijkt, want ze praten enkel in slogans, tegenwoordiger one-liners genoemd, en in clichés. De menselijke ongelijkheid is voor hen een evidentie, want tenslotte kan niet iedereen een echte Vlaming zijn.
De cultus van het oppervlakkige is het element dat nog het meest bij mijn eigen stelling aansluit. Voor deze fascisten, of hoe men ze ook moge noemen, hoeft een debat niet lang te duren. Het hoeft zelfs geen inhoud te hebben. Het dient enkel om de eigen boegbeelden de kans te geven snel en kordaat mee te delen dat zij gelijk en de anderen ongelijk hebben. De kruisbestuiving tussen de media die, meestal enkel met de kijkcijfers voor ogen, snelle opeenvolgingen van aantrekkelijke momentjes willen en politici die de een echt debat willen vermijden en bijgevolg liever in eenvoudige zinnetjes praten, heeft ons het huidig landschap van verwaterde politieke verslaggeving opgeleverd.
Conclusie:
Het incident tussen De Vadder en Leterme is niet enkel tekenend voor onze tijd. Het is ook tekenend voor de manier waarop de televisiemakers met hun gasten en met hun kijkers omgaan. De gast moet zich naar hun wensen plooien, want er is geen ruimte voor concepten die hun planning overstijgen. De kijker moet zich neerleggen bij het feit dat televisiezenders enkel bestaan om hun kijkcijfers te tellen en niet om informatie te verstrekken.
Post scriptum:
Wie had er ooit gedacht dat ik nog eens sympathie zou tonen voor iets wat Yves Leterme bewust heeft gedaan? Persoonlijk kan ik enkel hopen dat een boel sprekers zijn voorbeeld zullen volgen en zich niet langer zullen laten behandelen als slaafjes van de televisieformats. Sommige problemen zijn nu eenmaal te complex om in een tiental seconden te kunnen omschrijven hoe de ideale oplossing eruitziet. Ik ken persoonlijk een computerexpert die ooit in De Zevende Dag is uitgenodigd om aan een discussie over een nieuwe technologische ontwikkeling deel te nemen. Die mens wil daar nooit meer naartoe.
[1] Indien u mijn tekst al vrij lang vindt, het eigenlijke artikel van professor Blommaert is nog een stuk uitgebreider. Mijn voornaamste bedoeling is trouwens mensen ertoe aanzetten zijn artikel te lezen.
Ik wil hier niemands tijd verprutsen met een vergelijking tussen deze opiniestukken. Het eerste is een bijtende, satirische en over het algemeen bijzonder goed geschreven[1] analyse van de huidige politieke situatie. Het tweede is een emotionele weergave van wat in se een ethische overweging is. Wat mij hier interesseert, zijn de commentaren die lezers van de krant op deze stukken hebben ingezonden.
Ik nodig u allen uit hier zelf over te oordelen. In mijn ogen is er slechts een mogelijke conclusie. Als een econoom zich, op welke manier dan ook, over de situatie uitlaat en zich beklaagt over de problemen waarmee we zitten, zijn alle lezers het met hem eens. Als een Waal iets durft te opperen dat uiteindelijk niet eens zo provocerend, vergezocht of radicaal is, wordt hij bijna aan het kruis genageld.
Ik zou nu natuurlijk kunnen opmerken dat veralgemeningen uit nationalistische overwegingen altijd uit den boze zijn, maar dat is ditmaal niet de essentie van mijn betoog. Dat een onafhankelijk geworden Vlaanderen onmiddellijk zijn deel van de momenteel nog nationale staatsschuld op zich moeten nemen en dus zijn beloften inzake welvaart niet onmiddellijk zou kunnen waarmaken, zullen we hopelijk nooit aan de lijve ondervinden.
Ik zou ook kunnen opmerken dat het niet enkel Walen zijn die arbeid liever vermijden. Percentueel gezien, telt Wallonië meer doppers dan Vlaanderen. Ik heb echter al meer dan genoeg Vlamingen horen verklaren hoe graag ze zouden stoppen met werken. De dag dat ik de Lotto win, zien ze mij op het werk niet meer is geen Waalse slogan. Zodra een regering of een partij een afbouw van het brugpensioen durft te opperen, is er even veel protest aan beide zijden van de taalgrens. Zodra ze de kans krijgen, zijn ze weg. Hoeveel Vlamingen ouder dan 50 jaar kent u eigenlijk die nog voltijds aan het werk zijn?[2] Maar ook dit is niet de essentie van mijn betoog.
Ik zou er ook op kunnen wijzen dat het moreel onverantwoord is zo maar op elke jobaanbieding in te gaan. Ik hoor het vaak genoeg: Wie echt wil werken, vindt ook werk Ja, maar dan wel vaak in het zwart. Moeten we dat dan aanmoedigen of zelfs maar tolereren? Betalen die dan hun bijdrage aan de sociale zekerheid? Wat doen we met een werkloze die door de VDAB naar een vacature bij Citibank wordt geloodst? Moet hij er zijn dagelijkse bezigheid van maken andere mensen door middel van dubieze verkoopstechnieken en misleidende informatie financieel over de rand van de afgrond te duwen, enkel om zelf uit de werkloosheidsstatistieken te verdwijnen? Kosten al die schuldbemiddelingen en al die wanbetalingen ons dan zo veel minder dan een vervangingsinkomen dat in veel gevallen nog niet eens het leefloon benadert? Interessant onderwerp, maar het is niet de essentie van mijn betoog.
Ik zou er terloops op kunnen wijzen dat een strengere controle door de RVA en een doorgedreven schorsingsbeleid ten aanzien van iedereen die al dan niet terecht als werkonwillig wordt omschreven eigenlijk weinig economische voordelen biedt. Zodra ze die uitkering niet meer ontvangen, kloppen ze gewoon bij het OCMW aan. Dat noemen ze een verschuiving van de kosten in plaats van een oplossing. Als het OCMW hen ook wandelen stuurt, komen ze op straat terecht. Wat levert een groeiend leger daklozen op? Ze produceren niets en ze consumeren niets. Ze kweken kinderen die vanaf hun eerste dag in een uitzichtloze ellende terechtkomen. Ze verfraaien het straatbeeld niet en in sommige wijken kunnen ze zelfs tot een daling van de immobiliënprijzen zorgen. Als de nood echt hoog wordt, zullen sommigen zich in de kleine criminaliteit storten. Wat heeft een samenleving daar nu bij te winnen? Ik zou het niet weten, maar het is alvast niet de essentie van het betoog dat ik hier wil houden.
Ik wil het eens hebben over de vraag waarom een werkloze, Waal of niet, zo veel moeite zou moeten doen om werk te vinden en om van een uitkering naar een echt loon over te stappen. Waarom zou hij gaan werken voor een baas met een aandelenportefeuille die hem weer ontslaat zodra een of ander consortium van internationale speculanten ver boven zijn hoofd een crisis veroorzaakt? Waarom zou hij gaan werken voor een manager die een premie krijgt als hij een manier vindt om zijn job weer te schrappen? Waarom zou hij meer dan 40 percent afgeven van het loon dat hij krijgt van een bedrijf dat tien fiscalisten in dienst heeft om zo weinig mogelijk vennootschapsbelasting te betalen? Waarom zou hij gaan werken voor een werkgever die elk mogelijk politiek en ander lobbykanaal gebruikt om ervoor te zorgen dat zijn loon niet stijgt en zijn arbeidsvoorwaarden worden teruggeschroefd? Waarom zou hij gaan werken voor een baas die hem enkel als een menselijke grondstof bekijkt, maar tegelijkertijd enkel ten gevolge van zijn inspanningen iets kan produceren of verkopen?
Soms denk ik wel eens dat werklozen beter kunnen blijven doppen, gewoon om de tegenstanders van de sociale zekerheid mateloos te ergeren. Werknemers kunnen ze uitbuiten, ontslaan en minachten. Doppers kunnen ze ook minachten, maar dat bevrijdt hen niet van de verplichting belastingen te betalen voor al die mensen die niet werken. Naar het schijnt vergroot constante ergernis de kans op hartklachten. Ik blijf dan ook hoopvol mijn bijdragen aan de sociale zekerheid betalen.
[1] Dit stukje is trouwens echt een aanrader. Ik wacht op de dag waarop onze officiële komieken, van Hoste tot Deprez of Agnew, zich in staat zullen tonen dit niveau te halen.
[2]Ik ken er een aantal. Het zijn allemaal zelfstandigen.
Het ABVV heeft zopas een persbericht verspreid waarin wordt gereageerd op de uitlatingen van Bart De Wever in Der Spiegel en op de algemene houding van de N-VA tijdens deze fase van de regeringsonderhandelingen[1]. De volledige tekst vindt men op http://www.abvv.be/web/guest/press-releases-nl/-/press/62192/&p_l_id=13635
Hoewel ik deze tekst inhoudelijk volledig correct en zelfs, zeker voor syndicalistische pamfletten, zeer vlot en toegankelijk geschreven vind, voel ik me toch verplicht een kleine bemerking naar voren te brengen.
De media concentreren zich enkel op de tegenstelling tussen de partijen over concrete dossiers, zoals de splitsing van een kiesarrondissement, een herziening van de financieringswet of de economische toestand van het land. Ze peilen nooit naar de redenen die achter de verklaringen schuilgaan.
De N-VA is enkel in die paar randgemeenten rond Brussel tegen de Franstaligen omdat ze Frans spreken. Die communautaire discussies over het taalgebruik in de faciliteitengemeenten hebben niets met de grote discussies over de algemene koers van een potentiële nieuwe regering te maken. In essentie gaat het om symbooldossiers die enkel voor de krimpende Vlaamse bevolking in de betrokken gemeenten van praktisch belang zijn. De N-VA is vooral tegen de Franstaligen omdat ze zo massaal op de echte vijand stemmen, de socialisten, de verdedigers van de welvaartstaat, van de sociale zekerheid en van de rechten van de mensen die hun vrijemarktidolatrie niet blindelings onderschrijven.
Margaret Thatcher zei ooit Wie niet werkt, zal niet eten[2]. De N-VA, zelfverklaard woordvoerder van de hardwerkende Vlaming en tegenstander van de profiterende Waal, mag dat wel eens uitleggen aan al die mensen die niet zozeer uit de boot vallen, maar vooral uit de boot worden geschopt. Als de rijken nog rijker willen worden, kunnen ze zich geen onproductieve ballast permitteren. De sociale zekerheid moet eraan en om dat te kunnen verwezenlijken, moet de PS eraan. Alleen kan dat niet in een Belgische staat, hoe gefederaliseerd ze ook moge zijn.
[1]Of wat daarvoor moet doorgaan, natuurlijk. Ik wil me hier echter onthouden van goedkope kritiek op de onderhandelaars. Ten eerste, het is nooit of voor niemand gemakkelijk een ploeg te vormen als de kiezer dergelijke uiteenlopende groepen als overwinnaars naar voren schuift. Ten tweede, het is gewoon te gemakkelijk de kritiek te zeer te focussen op iets dat alle aandacht opzuigt en zodoende andere belangrijke elementen van het geheel uit het oog te verliezen. Voor mij blijven de standpunten van de partijen belangrijker dan wat er tijdens onderhandelingen wordt gezegd. De echte beslissingen worden uiteindelijk pas later genomen. Vraag het maar aan de kiezers van de liberal-democrats, die voor de verkiezingen hadden beloofd dat de inschrijvingsgelden voor Engelse studenten zeker niet zouden stijgen en nu gewoon het tegendeel hebben beslist.
Lang geleden dat we dit stokpaardje nog eens van stal hebben gehaald. Op dit ogenblik kan natuurlijk geen verbod worden afgevaardigd. Tijdens de besprekingen van de uiteindelijk goedgekeurde wet[1] is afgesproken dat aan een eventuele invoering een koninklijk besluit zou voorafgaan. In dit KB zou onder meer de concrete datum van inwerkingtreding worden vermeld. Zo lang we enkel over een regering van lopende zaken beschikken, kan de koning echter geen KBs ondertekenen[2]. Dit dossier leidt tegenwoordig dan ook een sluimerend bestaan. Reden te meer om nog eens een in mijn ogen relevant aspect uit de discussie te lichten.
Een punt dat tijdens mijn bijdragen over het geplande rookverbod in de horeca nog niet aan bod is gekomen, is de vraag waar bepaalde mensen zich eigenlijk mee moeien. Zijn er dan geen ernstiger problemen die de aandacht opeisen? Men zou natuurlijk kunnen beweren dat een goede overheid erin slaagt alle problemen tegelijkertijd aan te pakken en dat een internationale financiële crisis geen excuus is om niet langer aandacht voor de volksgezondheid te hebben. Ik wil er echter op wijzen dat een goede overheid ook moet weten waar ze haar prioriteiten legt. Van een aanpak van de financiële crisis heb ik nog niet veel gemerkt en dit al zeker niet in het eerste Europese land dat voor een rookvrije horeca heeft gekozen en nu mag blij zijn nog ergens een lening vast te krijgen. Anders gezegd, in plaats van haar aandacht op de dringendste en belangrijkste problemen in onze samenleving te focussen, proberen heel wat aan tunnelvisie lijdende lobbyisten en door persoonlijke kruistochten geobsedeerde volksvertegenwoordigers de bevolking de indruk te wekken dat er wel degelijk een beleid wordt gevoerd door eisen te stellen die niemand toekomstige welvaart of wereldwijde harmonie garanderen. Economische gelijkheid is blijkbaar minder belangrijk dan het eren van het nieuwe gouden kalf van de gezondheidspsychose.
De laatste zin van de vorige paragraaf staat daar niet omdat de auteur dezes vindt dat hij wel mooi klinkt. Het gaat hier namelijk om de essentie van heel de discussie. De tegenstanders van nicotinegebruik wijzen steeds op de gezondheidsrisicos, de verhoogde kans op kanker en de haast altijd dodelijke afloop van de ernstige aandoeningen die een roker zoal kan oplopen. Ik zou daar graag eens een andersluidende vraag tegenover plaatsen.
Beste, tegenstanders van het roken in de horeca, waaraan worden wij eigenlijk verondersteld wel te sterven? Het eeuwig leven is ons niet gegeven. Ons lichaam is er niet op gemaakt ouder te worden dan we nu gemiddeld al worden. De medische wetenschap boekt jaarlijks vooruitgang, waarvoor overigens dank, maar ook dit kan niet verhinderen dat mensen op een bepaalde leeftijd overlijden, simpelweg omdat hun lichaam te versleten is om zich op celniveau te blijven vernieuwen. Ooit komt voor ons allen de laatste dag en we moeten daar psychologisch mee leren leven[3].
Dit laatste ligt blijkbaar zeer moeilijk. Ik verdenk veel anti-rokers ervan zich niet met de eigen sterfelijkheid te kunnen verzoenen. Het miniemste gevaar voor de eigen gezondheid of die van hun naasten is er te veel aan, van plastic in papflessen tot fluor in tandpasta, alles is potentieel dodelijk. Uit onwil de mentale confrontatie met de eigen vergankelijkheid aan te gaan, moet alles wat in welke mate dan ook een risico zou kunnen vormen uit hun[4] wereld verdwijnen[5].
Maar goed, laten we er even van uitgaan dat al die rokers er effectief mee stoppen. Ik kan daar enkel uit afleiden dat die mensen na een bepaalde periode toch zullen overlijden. Hoe minder mensen roken, hoe minder mensen aan longkanker zullen overlijden. Op zich klinkt dat mooi, maar ik blijf toch bij de vraag waaraan al die mensen dan wel zullen sterven. Mogen ze dat dan zelf kiezen? Moeten ze wachten op een wetsvoorstel van senator D. Claes waarin duidelijk staat opgesomd welke doodsoorzaken voor de politieke meerderheid aanvaardbaar zijn? Mogen ze bij hun huisarts aangeven welke terminale ziektes voor hen aanvaardbaar of bespreekbaar zijn? Is sterven aan longkanker erger dan sterven aan leverkanker? Is een rokershoest een ergere ouderdomskwaal dan Alzheimer?
Als al die anti-rokers dan toch dan en nacht klaar staan om over onze gezondheid te waken en om ongezond gedrag te veroordelen, moeten ze maar eens beslissen waaraan alle mensen mogen overlijden die op hun aanraden niet roken.
[1]In casu de wet betreffende een algemene regeling voor rookvrije gesloten plaatsen toegankelijk voor het publiek en ter bescherming van werknemers tegen tabaksrook.
[2]Deze en de voorgaande zinnen staan al sinds juni 2010 in een kladwerkje voor deze tekst en ik moet helemaal niets aanpassen. Wat leven we toch in een stabiel land.
[3]Ja, ik weet dat deze zin wat melodramatisch klinkt, maar uiteindelijk telt de inhoud en niet de vorm. Zodra ik eens een mooie zin heb geformuleerd die niet helemaal binnen een redenering past, zal ik uiteraard het omgekeerde beweren.
[4]Het gaat dan wel degelijk om hun wereld. Ik heb er nog geen enkele voor de sluiting van Fabrique National in Herstal horen pleiten. Wapens zijn, in de handen van een getraind gebruiker,nochtans vrij dodelijk. Alleen worden die wapens bijna uitsluitend geëxporteerd en worden er vooral in andere landen mensen mee neergeschoten.
[5]Wat dit streven betreft, waarschuw ik iedereen al dat volgend jaar de discussie over de verstrenging van de geluidsnormen tijdens concerten zal losbarsten. Tja, luide muziek kan nu eenmaal plezant zijn en dat moet natuurlijk ook verdwijnen. Alles wat het leven smaak of kleur geeft, is namelijk slecht voor de gezondheid. Daarom dat zo veel mensen er plezier in vinden. Het gaat in tegen het instinct enkel met het overleven bezig te zijn.
