Soms blijkt een ernstig bedoeld krantenartikel onbewust een geweldige bron van vermaak te vormen. Een mooi voorbeeld vinden we in De Standaard van 19 mei 2011, onder de titel 11 tips om 11 juli te vieren. De volledige tekst van het artikel, met inbegrip van de voornaamste bron van vermaak vindt men op http://www.destandaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20110518_058 .
De Standaard gold vroeger als de kwaliteitskrant van de christendemocratische zuil. Een tiental jaren geleden heeft de redactie, toen nog onder de leiding van de vrij neutrale Peter Vandermeersch, besloten het aloude logo AVV-VVK[1] uit de hoofding op de voorpagina te schrappen. Ondertussen geldt De Standaard steeds meer als het lijfblad van de N-VA en heeft Vandermeersch, die de bui allicht zag hangen, de biezen genomen naar een nieuwe uitdaging in Nederland. Van het logo uit 1918 is nog geen spoor, maar inhoudelijk slaat de redactie al wel eens de bal mis.
Het artikel bevat de elf tips van Vlaanderen Feest![2] om van de nakende feestdag van de Vlaamse Gemeenschap een spetterend gebeuren te maken. De meeste tips variëren van belachelijk (4. Organiseer een onze straat, wijk zingt! met een reekstoegankelijke Nederlandstalige meezingers voor jong en oud. Ambiance en sfeer verzekerd!)tot ergerlijk (1. Zorg zelf voor een passend welkomstwoord. Leg uit dat Vlaanderen Feest! zoveel mogelijk mensen in Vlaanderen wil betrekken bij het Feest van de Vlaamse Gemeenschap.) en zelfs tot balancerend op de rand van het fatsoenlijke (2. Nodig een gastspreker uit voor een korte gelegenheidsboodschap. Denk hiervooraan een vertegenwoordiger van het gemeentebestuur of iemand van een Vlaamse vereniging (Davidsfonds, Vlaamse Volksbeweging, VTB ) binnen de gemeente. Spreek eventueel een creatieve buurtdichter aan om een gelegenheidsgedicht te maken).
Om heel deze potsierlijke poging van separatisten om de volksmassa aan hun kant te krijgen wat te illustreren, heeft de redactie een oud trucje gebruikt. Een foto zegt soms meer dan honderd woorden. Helaas voor de Vlaamse Volksbeweging blijkt dit journalistiek adagium ook hier te kloppen. Kijk gerust eens naar de foto in de linkerbovenhoek. Vier grimmig kijkende mannen van middelbare leeftijd kijken elk een andere kant uit onder een grijze en regenachtige hemel. Een dranghek moet ongewenste elementen de toegang ontzeggen. Dit is een feest zoals enkel Vlaams-nationalisten het kunnen organiseren. België lijkt me plots nog een tijdje veilig.
[1]Eigenlijk een verwijzing naar de Eerste Wereldoorlog en het prille begin van de zogenaamde Vlaamse ontvoogdingsstrijd. Het eerste gedeelte, Alles voor Vlaanderen, zal nog wel eens terugkeren. Het tweede gedeelte, Vlaanderen voor Kristus, is gelukkig voorbij elke hoop op redding gesukkeld.
[2]Blijkbaar hebben niet enkel de ecologisten een patent op namen die leestekens menen nodig te hebben om hun eigen inhoud te beklemtonen. Als Groen niet voldoende zegt waar een partij voor staat, waarom zou Groen! dat probleem dan verhelpen?
Volgens De Morgen van 19 mei 2011 valt er een hernieuwde vechtlust van links te ontwaren. Goed nieuws, ware het niet dat het gewoon om een opiniestukje van Caroline Gennez blijkt te gaan[1] en de stelling luidt dat op een of ander congres allerlei progressievelingen zich hebben uitgesproken voor een nieuw economisch bestel, weg van de oude recepten.
Grof samengevat, komt het erop neer dat de sociaal-democraten ervoor willen zorgen dat werknemers binnen afzienbare tijd in ecologisch duurzame bedrijven met groenestroomvoorzieningen en milieubewuste afvalverwerking zullen werken, dat ondernemers niet langer onverantwoorde risicos met financiële speculaties zullen nemen, dat een afgeslankte overheid doeltreffend regels uitvaardigt die monopolies en andere oneerlijke handelspraktijken dwarsbomen en dat een gezonde economie iedereen in de samenleving meer welvaart zal brengen. Nu zou het leven in een dergelijke maatschappij ongetwijfeld een stuk aangenamer zijn dan in een door multinationals leeggezogen derdewereldland, maar het is helaas niet genoeg.
In die maatschappij zal de arbeider de ondernemer nog steeds baas moeten noemen en moeten buigen voor elke gril van de erfgenaam van het familiefortuin. In die maatschappij zullen wisselkoersen tussen nationale munten het nog steeds mogelijk maken te speculeren tegen een regering die de bedrijven van diezelfde beleggers met betrekking tot fiscale voordelen niet voldoende gehoorzamen. In die maatschappij zullen mensen met weinig vaardigheden nog steeds niet op de arbeidsmarkt terechtkunnen[2]. In die maatschappij zal een bedrijf nog steeds op eigen houtje premies, bonussen en andere extralegale excessen kunnen toekennen en zo de inkomens- en kapitaalskloof mogen vergroten. In die maatschappij zullen werknemers nog steeds door hun werkgevers als concurrenten tegen elkaar worden uitgespeeld.
De deelnemers aan het congres getuigden blijkbaar allen van de reeds vermelde hernieuwde vechtlust: Stelt u zich geen kameraden met gebalde vuisten voor die hun heimwee naar oud-linkse recepten belijden, maar wel progressieve, hervormingsgezinde sociaal-democraten met frisse ideeën en toekomstgericht optimisme. Ik vraag me af hoe strijdlustig hun powerpointpresentaties dan wel moeten zijn geweest.
In elk geval ken ik weinig kameraden met gebalde vuisten die heimwee hebben naar oude toestanden. De socialisten hebben de afgelopen decennia, zowel in dit land als elders in Europa, vaak in regeringen gezeteld en om een of andere reden hebben ze hun zogenaamde oud-linkse recepten nooit consequent in de praktijk gebracht.
Waar blijft de nadruk op de collectivering van bedrijven, op overdracht van de macht aan de werknemers en op de afschaffing van de gepriviligieerde klasse der bedrijfsleiders? Want dat het om een klasse gaat, is duidelijk. Bedrijfsleiders komen niet onverwacht uit de lucht gevallen. De huidige bedrijfsleiders besparen op de loonkosten van het personeel om zelf voldoende winst te maken om de eigen zoontjes economie te laten studeren en in de toekomst zelf een nieuwe generatie minder begunstigden de weg naar eeuwigdurende economische segregatie te tonen.
Ik krijg stilaan de indruk dat slechts weinig mensen het echte probleem met de houding en het gedachtegoed van kapitalisten inzien. Kapitalisten streven naar winst en naar steeds meer geld op de eigen rekening. Hoewel het soms anders lijkt, is dit geld echter slechts een middel en geen doel. Het is hun belangrijkste middel om een machtspositie te verwerven en die macht hebben ze nodig. Kapitalisten zijn in de eerste plaats alfamannetjes. Ze willen aan de top staan en ze willen zeker zijn dat zij steeds op de eerste plaats komen. Zij beslissen welk lid van de kudde welke taak moet vervullen. Zij beslissen welke richting de kudde uittrekt. Zij moeten zeker zijn dat zij tijdens het paarseizoen de eerste keuze hebben[3]. Zij willen zeker zijn dat ze niet zullen worden tegengesproken.
De verwijzing naar het paarseizoen is niet lukraak gekozen. Kapitalisten geven natuurlijk veel geld uit aan luxegoederen, vooral om de rest van de wereld te tonen hoe ver zij het hebben geschopt. De meesten en toch zeker de verstandigsten houden echter voldoende opzij om een ander belangrijk doel te bereiken. Ook kapitalisten planten zich voort en geven op die manier hun dna door. Dat dna moet natuurlijk alle kansen krijgen in het leven.
Kapitalisten zijn, zonder uitzondering, verdedigers van een systeem dat ongelijkheid tussen mensen creëert, in stand houdt en zelfs propageert[4]. De reden ligt niet bij het economisch model zelf, maar bij de voordelen die zij uit die ongelijkheid halen. Als zij ervoor kunnen zorgen dat hun kinderen later over veel geld kunnen beschikken, hebben ze al een gedeelte van hun taak volbracht. Als zij er bovendien ook voor kunnen zorgen dat de kinderen van anderen over veel minder geld kunnen beschikken, hebben ze hun eigen dna een dubbele voorsprong bezorgd. Bewust of onbewust is dit de genetisch geprogrammeerde aandrang die hun handelen stuurt.
Het bovenstaande is natuurlijk ook de reden waarom kapitalisten het leven als een grote concurrentiestrijd zien. Er is de concurrentie tussen bedrijven, tussen landen, tussen mensen binnen eenzelfde bedrijf, tussen leerlingen van een Amerikaanse highschool die de hoogste puntenscore nodig hebben om door een Ivy League-universiteit voor een beurs te worden uitverkoren, tussen vergaderende directeurs die elk trachten aan te tonen dat hun directie het belangrijkste onderdeel van het grote geheel vormt, tussen johnnys die aan het kruispunt willen bewijzen dat hun auto sneller kan optrekken dan de autos op de andere rijvakken, tussen professionele voetballers die liever zelf een goal trachten te maken dat een voorzet te geven aan een teamgenoot die veel beter gepositioneerd staat en tussen alle andere voorbeelden die deze lijst nog paginas lang kunnen rekken.
Een hernieuwde vechtlust van links moet zich richten op een samenleving waarin alfamannetjes niet langer de kans krijgen zich boven de rest te verheffen, waarin de economische gelijkheid tussen mensen garandeert dat de genetische aandrang de eigen kinderen voor te trekken door andermans kinderen omlaag te duwen geen kans op succes krijgt. Dat is de echte strijd van de antikapitalist.
Er is inderdaad behoefte aan frisse ideeën en aan toekomstgericht optimisme, maar in Oslo hebben ze duidelijk niet begrepen waar de prioriteiten liggen. Moet ik hieruit soms afleiden dat veel mensen aan de top van progressieve en sociaal-democratische organisaties en bewegingen zelf geen haar beter zijn en zelf een status van macht en financiële superioriteit nastreven?
[2]Zeker niet in een ecologisch duurzaam bedrijf, dat van zijn personeel veel scholing, specialisatie en praktische kennis vergt.
[3]Conferatur de recente arrestatie van de heer Strauss-Kahn. Ik vind die arrestatie trouwens maar flauw. Hij had al lang moeten vastzitten omdat hij nu eenmaal voorzitter van het IMF was. Het aanvaarden van die functie en er vervolgens niets zinvols mee doen, dat is pas een misdaad. Nu draait hij de bak in omdat hij een enkele vrouw heeft aangerand. In zijn vorige functie droeg hij rechtstreeks verantwoordelijkheid voor de ellende waarin miljoenen vrouwen (en mannen) zich bevinden.
[4]Voor een recent voorbeeld verwijs ik naar de film Atlas Shrugged, naar het werk van Ayn Rand, bedenkster van een filosofie die ze zelf Egoïstisch Kapitalisme noemt. Een recensie vindt u hier: http://www.ruthlessreviews.com/11448/atlas-shrugged/
Over het aangekondigde rookverbod in de horeca, deel 7
Tijd voor een korte update over de manier waarop elke vorm van rationaliteit door het internationale gezondheidspopulisme wordt verdreven. Ook in Duitsland, ooit het land van het Wirtschaftswunder en van massas logisch redenerende ingenieurs, is het syllogisme bijna uitgestorven.
Twee zinnen springen onmiddellijk in het oog. Ik citeer ze hier even: De studie toont ook aan dat zelfs in zaken met een aparte rookruimte de lucht in de ruimte voor niet-rokers schadelijke stoffen bevat. en Er is nu dringend een algemene en volledige wet nodig in Duitsland, zoals die al bestaat in andere Europese landen.
Wat ik dus nergens zie is deze zin: Hoewel de rokers ondertussen in aparte hokken zijn ondergebracht, is er blijkbaar nog steeds een probleem met de luchtkwaliteit in de rookvrije ruimtes. Verder onderzoek zou de oorzaak van dit probleem moeten duidelijk maken.
Blijkbaar is het niet nodig verder onderzoek te plegen, want het staat toch al op voorhand vast wie de schuldigen zijn. Andere vervuilers moeten niet met de vinger worden gewezen. Alle rokers bezorgen mensen kanker, alle moslims slaan hun vrouw en alle Walen staan op de dop.
Een korte bedenking bij het overlijden van de heer O. Bin Laden
Sinds de Amerikaanse regering de War on Terror heeft uitgeroepen, is het Amerikaans leger twee landen binnengevallen en hebben allerlei overheidsagentschappen met afgekorte namen die zo uit het tijdperk van FDR lijken te stammen duizenden mensen gevangen genomen. Sommigen hebben bommen geplaatst. Anderen hebben martelaren-in-wording gerekruteerd. Nog anderen zijn na een tijdje volstrekt onschuldig gebleken. Sommigen zijn mishandeld in de beruchte Abu Ghreib-gevangenis. Anderen zijn gefolterd in geheime gevangenissen die de CIA met behulp van plaatselijke politiediensten hebben opgezet. Nog anderen zitten in een isoleercel, wachtend op een proces dat er nooit zal komen want officieel zijn ze niet eens aangeklaagd.
De eenvoudigste suggestie volstaat om een inwoner van Irak, Afghanistan en verschillende andere landen achter de tralies te doen belanden. De bron wordt amper gecontroleerd. De feiten zijn onbelangrijk. Indien de beschuldigende vinger in uw richting wijst, wacht u een verblijf in een watersportdomein. De instructeur waterboarding staat al te wachten.
Doel van de ondervragingen was en is steevast het achterhalen van informatie over andere echte of vermeende terroristen. De hoofdprijs was in elk geval gedurende meer dan tien jaar informatie die naar Osama Bin Laden kon leiden. Hij en hij alleen was het hoofddoelwit. Hij was de leider van Al-Qaeda, een vriend van zowat elke foute extremist op de planeet en een genadeloos planner, maar uiteraard niet uitvoerder, van bloederige aanslagen. Hij moest boeten voor al die doden die de Amerikanen de voorbije vijftien jaar ten grave hebben moeten dragen van Nairobi tot Beirut en van Manhattan tot Peshawar.
Nu is mijn vraag eigenlijk vrij eenvoudig. Waarom is dit ultieme doelwit, de man die op zich meer informatie over het internationaal terrorisme kan leveren dan de voltallige bevolking van Guantanamo[1], onmiddellijk doodgeschoten? Waarom is het mogelijk gebleken commandos van de Special Forces met Apaches heen en weer te vliegen[2] en heeft toch niemand de idee opgevat de meest gezochte man ter wereld te overmeesteren, te boeien en in een helicopter te zwieren?
Waarom leek het noodzakelijk hem onmiddellijk neer te kogelen? Wat is er mis met een proces? Was de Amerikaanse overheid niet langer overtuigd van zijn schuld? Natuurlijk zou een dergelijk proces enorme veiligheidsinspanningen vergen. Is dat dan zo erg? Aangezien het onbetaalbare propaganda voor de oorlog en voor de zetelende regering zou vormen, zou het niet eens zo moeilijk blijken een budget voor dit proces vrij te maken.
Dit is in elk geval een mooi voorbeeld van de manier waarop de VS de democratische rechtstaat introduceert in landen die daar niet al te happig op zijn. In de meeste landen worden ongewenste opposanten onder druk gezet of, in het slechtste geval, in de gevangenis geworpen. Hier is net het omgekeerde gebeurd. Geen recht op verdediging, geen advocaat en zeker geen publieke verklaringen. Gewoon een paar kogels in het hoofd en de zaak kan worden geklasseerd.
En waarom leek het al even noodzakelijk zijn lijk in zee te dumpen? Wat is daar nu het nut van? Is er dan iets mis met begrafenissen? Is het nu echt nodig Greenpeace actie te laten voeren tegen het dumpen van oorlogsslachtoffers in onze reeds ernstig beproefde oceanen? Waarom was het zo onoverkomelijk het lichaam mee te nemen voor de rest van de reis en in de VS door dokters te laten onderzoeken? Nu is het gewoon wachten op de geruchten in het Midden-Oosten dat Bin Laden helemaal niet dood is en dat de domme Amerikanen gewoon een lookalike hebben neergeschoten. Een lijk bewijst meer dan een verklaring. Er zou wel een DNA-staal zijn genomen, maar niemand beschikt nog over een lijk om dat staal mee te vergelijken.
En wat is er mis met een genuanceerd debat? De Amerikanen hebben het overlijden van een oude man met een baard, die al jaren van onverwarmde grot naar onderduikadres moest trekken, gevierd alsof ze net tegelijkertijd de wereldbeker in elke echte en denkbeeldige sport hadden gewonnen. Een volksfeest werd het in onze journaals genoemd. Denkt er dan niemand aan dat die beelden ook door Al-Jazeera worden uitgezonden? En kan iemand dat zootje primitievelingen met kernwapens eens vertellen dat een slogan als USA! USA! niet zal volstaan om de superioriteit van een maatschappelijk model te bewijzen?
Ik vier in elk geval niets. De dood van Bin Laden leidt ertoe dat heel wat raadsel nooit zullen worden opgelost. De vraag is natuurlijk wie hier enig voordeel uit haalt.
[1]Bewakers en zogenaamde specialisten inbegrepen, overigens. Laat u nooit wijsmaken dat de Amerikaanse overheid in staat is op een professionele wijze inlichtingen in te zamelen. De hele CIA beschikt niet eens over één personeelslid dat Azeri spreekt.
[2]Allez, bijna toch. Het zouden geen Amerikanen zijn indien ze er niet in zouden slagen een van hun peperdure speeltjes te laten neerstorten.
