Vandaag een ander stukje van Laos en zijn inwoners beleefd. Het Rockets Festival / festival van de raketten, een animistisch getint feest om de regen en de vruchtbaarheid te vieren.
Ooit heeft de communistische partij dit feest verboden maar omdat het land dat jaar door een extreme droogte getroffen is, is het snel terug ingevoerd.
Het dorp waar we uitgenodigd waren ligt midden in de natuur en de rijstvelden. Het laatste half uren is het rijden over onverharde wegen (dirt roads), stof en putten maar toch een mooier stukje Laos.
De ontvangst was zeer gastvrij en genereus.
Heel het dorp was ondertussen al volop aan het feesten, overal en tegen elkaar op luide muziek en/of karaokes.
Op het festival zelf was het niet anders: beperking van decibels en bescherming van de oren, nog nooit van gehoord.
De essentie van het festival is de mooiste (gekozen door een jury op basis van onduidelijke criteria) vuurpijl afschieten. Er is wel een beperking in grootte/hoeveelheid buskruit en daarover werd soms heftig gediscussieerd. Maar de jury was onverbiddelijk.
Op zich was dit allemaal niet ongevaarlijk: tijdens onze aanwezigheid is er één vuurpijl in de stelling ontploft en een andere keerde halverwege terug naar het dorp. Regelmatig, en de hoeveelheid alcohol die vloeit is daar zeker niet vreemd aan, gebeuren er ongelukken.
Een ander aspect van het feest is de vruchtbaarheid. Dit vertaalt zich in alle remmen los en overal duiken er een soort houten fallussen op waarmee men elkaar belaagd of expliciete dansen pleegt. Vooral mannen zijn verkleed in vrouw, maar ook de vrouwen laten zich niet onbetuigd. Weg met de Laotiaanse bescheidenheid, laat het beest los.
Het is vooral een lokaal feest en als buitenlandse buitenstaander trokken we natuurlijk veel aandacht en dat is mij weer (zuur) opgebroken.
Naar goede gewoonte probeert een mens zich bescheiden op de achtergrond te houden en vooral niet op te vallen. Maar dan is het ook niet onbelangrijk om niet op de verkeerde plaats op de verkeerde moment te zijn. Dus toch, terwijl ik onopvallend naar een praalwagen sta te kijken wordt ik opgemerkt door de plaatselijke feestvierders en meegetrokken (weer was ik niet assertief genoeg geweest vrees ik) en tot dansen uitgenodigd. Op zich ben ik natuurlijk een groot voorstander van integratie en wil ik in die context mijn beste (dans)beentje voorzetten, maar toen mijn Laotiaanse vriend mij voorstelde om met enkele (oudere) dames te dansen, leek dit eerder op koppelarij. Over het gedrag van die vrouwen wil ik mij als gentleman liever niet uitlaten.
Op zich een wat geforceerde onderdompeling in de Laotiaanse dorpscultuur waar ik toch met gemengde gevoelens op terugblik.
Weinig nieuws buiten enkele spectaculaire onweders en vanmorgen malse Belgische regen.
Donderdag een lange vermoeiende autorit door één van de nationale parken: op zoek naar watervallen, die jammer genoeg beide droog stonden, en de wilde dieren (olifanten, tijgers, beren, apen, volgens de reisgids) maar die lieten zich niet zien. Wilde dieren het Laotiaanse Loch Ness?
De weg door het park was een, nu nog brede zandweg, maar waarmee men duidelijk het plan had om hem up te graden naar een brede boulevard. Waarschijnlijk geen goed nieuws voor de toekomst van het nationaal park kwestie van natuurbehoud. Maar zo lijkt het in dit land te werken, voor geld is veel/alles te koop.
Wel een deugddoende oase van rust en groen, zoals ook de monniken moeten gedacht hebben toen ze hun Boeddhas bouwden en op de top van een heuvel, met prachtig uitzicht, installeerden.
Ondertussen ben ik bijna 4 weken in Laos en bezig om mij mentaal voor te bereiden op de volgende etappe: de reis van Cambodja, van Phnom Penh terug naar Vientiane met haltes in Sien Reap ( tempels van Angkor Wat), Don Det ( Siphadon, de 4000 eilanden en zijn dolfijnen) en tenslotte Pakse.
Blij dat ik uit Vientiane kan vertrekken, maar redelijk gespannen omdat dit een grote uitdaging wordt.
Alleen rondtrekken is nieuw voor mij, een stap in het onbekende. Een klein hartje dus.
Terugblikkend op de voorbije weken blijf ik in verwarring en verwachting achter. Verwarring omdat ik weinig gemerkt heb van de aangekondigde cultuurschok, maar misschien is Vientiane daarvoor niet de juiste plaats. Ik kom er ook niet achter wat mensen hier drijft: ik zie veel mensen, die niet kunnen profiteren van het grote geld, op een waardige manier, hun handeltje drijven in de hoop van ? De omstandigheden zijn soms schrijnend: wachtend langs een drukke weg in de hete zon op mogelijke klanten. Maar de ijver is groot.
Het verkeer blijft ook een bron van verwondering: de chaos, het kompleet ontbreken van enige hoffelijkheid en het, zo lijkt het toch, onwrikbaar geloof in het karma, waarmee de brommertjes zich in het verkeer werpen, de voetganger als aangeschoten wild,
Ik vind het moeilijk om voorbij de enorme tegenstellingen te zien: het zichzelf verrijkend regime (en aanhangers) dat de rest van de bevolking in de steek laat, en het land langzaam maar zeker naar de afgrond leidt.
Ik hoop in Vang Vieng, tijdens het vrijwilligerswerk, wat dieper in de ziel van Lao en de Laotiaan (en misschien zo dieper in mijn eigen ziel) te kunnen zien. Nu voel ik mij een buitenstaander en is het waarschijnlijk te gemakkelijk om te oordelen.
De volgende 2 weken zal de berichtgeving van dit front stilvallen, but Ill be back.
Reeds enkele dagen zonder internet, toch even wennen zo afgesneden van de rest van de wereld.
We hebben nu reeds een paar stevige onweders achter de rug telkens met het nodige klank en lichtspel. Soms met hevige bliksem en donder alsof er vlak naast jou een inslag is, mijn hart stond even stil.
Het weer kan zeer snel omslagen. Op de terrassen is het dan alle hens aan dek, toch wordt alles na de storm zo snel mogelijk terug klaargezet. Met een stoïcijnse volharding en een economische noodzakelijkheid.
Iets over de huisdieren, onze medebewoners in het appartement.
De eerste en zonder meer talrijkste groep zijn de mieren. Het gaat hier om een kleine, rosse soort, ongevaarlijk voor de mens maar des te gevaarlijker voor voeding. Ze zijn onmogelijk te bestrijden, weten altijd nieuwe voedselbronnen op te sporen en trekken dan steeds wisselende paden naar de bron toe. Ze slagen er zelf in om in de verpakking van voeding binnen de dringen door er zelf gaatjes in te maken. Indrukwekkend, maar toch even wennen.
Daarnaast zijn er de gekkos, een kleine soort waarvan er enkele, s avonds opduiken. Ze maken nu en dan een klokkend of kloppend geluid met een volume, dat je gezien hun grootte, niet zou verwachten.
Het is alsnog onduidelijk of de eerste groep behoort tot het voedsel van de tweede, we vermoeden jammer genoeg van niet.
Het leven gaat hier verder zijn gangetje. Gisteren hebben we nog een bezoek gebracht aan het Nationaal Museum, de laatste parel aan de kroon van het toeristisch arsenaal van Vientiane.
Dit museum dat de geschiedenis behandelt van Laos, van prehistorie tot vandaag, zou zeker in Bokrijk niet misstaan: oud en vervallen maar juist daardoor charmant.
Het platte land, Lao Zoo, Chinese resort en ontspanning op de Ngum.
Een jaartje ouder zit ik hier rustig en alleen op het appartement. Marc en familie zijn gaan zwemmen bij collega expats, zo gaat dat hier. Nog 2 dagen op verkenning geweest: 3 dagen terug een lange wandeling, onder andere langs een riviertje dat verworden was tot een open riool, en eergisteren met Dominique, nog een expat een aantal markten bezocht. Wel prettig en leerzaam om met iemand die reeds jaren in Laos woont en vlot Lao spreekt rond te kuieren. Al probeer ik de dingen zo veel mogelijk op mij af te laten komen zonder ze te willen begrijpen. De gemiddelde Laotiaan is een vriendelijk mens, zo lijkt het toch want ze blijven glimlachen, (hang)jongeren doen wat jongeren bij ons ook doen: je wat vies bekijken, bedelaars daarentegen worden redelijk kwaad als je ze niks geeft. Wat ze zeggen weet ik niet maar het klinkt eerder als een verwensing dan een zegening. Gisteren een lange uittap met de wagen: een bezoek aan Lao Zoo. Na vele kilometers een eerste kennismaking met het platte land. Al blijven ook daar de kraampjes langs de kant van de weg staan. De meeste automobilisten stoppen ook gewoon, nog net niet in het midden van de weg, maar wel zonder pinken als ze iets moeten hebben van een kraampje. Voor Marc, als chauffeur, is zo'n rit hels: de hitte en constant op je hoede zijn voor de meest onverwachte manoeuvres van andere chauffeurs en motorrijders. En dan kunnen er nog plots geiten of koeien oversteken. Maar opvallend hoe ook hier mensen proberen met het weinig voorhanden toch iets op te bouwen om te overleven. Lao Zoo was zoals te verwachten een ietwat armtierige zoo: vervallen kooien maar meestal met genoeg ruimte voor de dieren (behalve voor de baviaan) maar weinig aankleding. Het was een erg groene omgeving wat aangenaam was want het is weer heet de laatste dagen. Zeer veel krokodillen (in één kooi een stuk of dertig, wat de vraag opriep hoe het voederen ervan gebeurde) en Aziatische beren. Ergens verstopt in het bos zat ook nog een olifant. De everzwijnen probeerden het vooral niet aan hun hart te laten komen. Op terugweg nog even langs een Resort dat door Chinezen gebouwd wordt. De betere locatie: in de beregen,aan een groot meer, gericht op de betere Laotiaan of buitenlander. La décadence. Voor we Vientiane terug ingingen nog een stop aan Han Village: een ontspanningsplaats op het water. Drank- en eetgelegenheden aan de kant maar ook de gelegenheid om met een soort huisboot al karaokéend een tochtje te maken o.a. naar een in aanbouw zijnde tempel met Boeddha.
Naast het bezoek aan enkele tempels vooral rondgewandeld om de ziel van Vientiane en de Vientiane proberen te vatten. Ik word echter vooral weggeblazen door de tegenstellingen: rijk - arm, hectiek - zen, prooi - glimlach, bombast - eenvoud. Ik kan niet anders dan bewonderen hoe mensen proberen met weinig tot niets een bestaan op te bouwen. Ik blijf een buitenstaander, een toeschouwer die soms gegeneerd zijn ogen sluit maar misschien daarmee de Laotiaan onrecht aandoe: gaat het niet om totaal iets anders?
Na vele kilometers in het hectische, onvoorspelbare verkeer van Vientiane (voor mij toch, voor Marc, met ervaring in Cuba en Haïti, een fluitje van een cent) en een bezoek aan het museum van de Buddha's, blijven Vientiane en zijn inwoners een mysterie.
Het is voor mij ook met niets te vergelijken. Vele kilometers lijkt het een kopie van de Boomse steenweg maar dan een veelvoud ervan. Komt daarbij dat de tegenstellingen tussen rijk en arm ongegeneerd geëtaleerd worden: protserige winkels, ministeries, villa's,...liggen zij aan zij met de armtierige stalletjes of garages waar mensen proberen met hun handeltje het hoofd boven water te houden. Tel daarbij nog de hopen vuil en afval, de loslopende honden en katten, met daartussen de scholieren in hun net uniform, en de verwarring in mijn hoofd is kompleet. Naar het communistisch ideaal en de weg van Boeddha ben ik nog op zoek.
Ik merk bij mezelf nog te veel schroom om daar foto's van te maken terwijl dit misschien juist Vientiane typeert.
Het museum van de Buddha's: een hoogtepunt in een bezoek aan Vientiane, is een verzameling Boeddha-beelden en aanverwanten die in 1958 door een filantroop is samengebracht. Jammer genoeg ontbreekt elke vorm van informatie in het museum zodat ik jullie mogelijke nieuwsgierigheid niet kan bevredigen.
De zoektocht naar de ziel van Laos gaat onverdroten verder.
Eergisteren zijn de eerste onweders gepasseerd. Veel wind, klank- en lichtspel maar we zijn ontsnapt aan het ergste. Vannacht hebben we wel de eerste regenbuien over ons gehad: indrukwekkend de bakken water die er dan leeggegoten worden. Vanmorgen de stad nog eens ingetrokken. Het blijft een chaotische, vieze stad waar het erg zoeken is naar een beetje schoonheid en rust. Alleen de tempels, niettegenstaande hun overvloedige kitcherig-aandoende ornamenten zijn oases van groen en contemplatie. Het verkeer hier is een ramp, brommers en auto's zijn hier zonder meer de koningen van de weg, oversteken is een hachelijke onderneming, zeker daar het verkeer hier ook bij rood licht rechts mag afslagen. Voetgangers hebben totaal geen rechten, voetpaden dienen enkel om op te parkeren. Hoffelijkheid in het verkeer is totaal onbestaande en dient ten allen tijde bestreden te worden. Het vuil ligt hier overal, kanalen zijn open riolen, zelfs de monniken werpen hun vuil over de muren van het klooster. Wel is het mooi om te zien hoe iedereen probeert te ontsnappen aan de armoede: er wordt in vanalles en nog wat gehandeld: stokoude motoren, onderdelen van machines,... en overal vindt je kleine eetplaatsjes waar men enkel tafeltjes heeft gezet, een keuken heeft ineengeflanst en de hongerigen spijst. Wie geen huisje heeft rijdt rond met eten, drinken, fruit, groenten,... Als toerist wordt je constant aangesproken: voor een tuktuk, om ergens te eten, om iets te kopen,.. wij zijn natuurlijk financieel ongelooflijk bevoordeeld, maar goed voel ik mij daar niet bij.
Vandaag alleen de stad ingetrokken. Een beetje op mijn gemak, zonder echt doel, relaxen en ronddolen. Gezien de hitte krijgt een mens dan al eens dorst en bij een drankje hoort een rustig plaatsje in de schaduw. En plots wordt een bleke toerist dan een doelwit van 'meedogenloze' Laotiaanse 'lichaamsverzorgsters'. Eerst is er de weigering, dan wordt naar de prijs gevraagd en als die lijkt mee te vallen, is er een akkoord. Plots duiken er echter van alle kanten collega-lichaamverzorgsters op en voor men het weet worden handen, voeten en de nek onder handen genomen. er wordt gemasseerd, gepedicuurd en gemanicuurd dat het een lieve lust is. Zo onder handen genomen worden door 4 lieftallige Laotiaanse vrouwen, het overkomt me niet elke dag. Ondertussen is er een levendige conversatie tussen de vrouwen,wordt er veel gelachen en meewarig, meelevend, ... (?) naar mij gekeken. De vraag hoe dit financieel geregeld ging worden begon zich wel wat op te dringen, maar zelf een verviervoudiging van de prijs leek nog redelijk. Maar toen kwam de afrekening, het betrof een vertienvoudiging, waar ik gezien mij zwakke positie alleen maar kon in toestemmen. Ik had nog graag een foto genomen van mijn verzorgsters maar dat is er niet meer van gekomen... Ik vermoed dat ik mijn verzorgsters een mooie dag en veel plezier heb bezorgd.
Vandaag de That Luan gaan bezoeken met broer (Marc) en nichtje (Tanit). De oudste tempel van Vientiane waar volgens de overlevering een bot van de Buddha bewaard wordt (jammer genoeg niet gevonden bij opgravingen). Wel veel Buddha's en goud. In de namiddag doen we het rustig aan, de hitte verplicht tot het aannemen van een ingetogen, soms horizontale houding.
Na een lange vermoeiende reis aangekomen in Vientiane. Niks problemen en aan het eind van de rit stonden Marc en Tanit (broer en nichtje) mij op te wachten. De hitte hakt er direct op in en het zweet vloeit in beken. Vientiane is op het eerste zicht een wat rare stad, moeilijk te vatten: buiten de vele tempels en kloosters weinig Aziatisch, de rest een rommeltje. Wel de eerste olifanten en waterbuffels gezien, maar daar blijkbaar neergezet om de toerist te lokken. Tijd voor rust en hopelijk wat slapen.
