Een luie, natte zondagmiddag in Vientiane. Waar ik normaal al terug onderweg had moeten zijn naar Vang Vieng, heeft de bureaucratie beslist om het teruggeven van mijn paspoort, hopelijk met verlengd visum, uit te stellen tot maandag. Dinsdag vertrek ik terug naar Vang Vieng waar mijn studenten ongetwijfeld met ongeduld op hun onvolprezen teacher zitten te wachten
Tijd misschien om een aantal facetten van de Laotiaanse samenleving te belichten.
Zoals reeds vermeld zie ik langs de ene kant een hardwerkende trotse bevolking, die met de glimlach en het nodige plezier (muan) alles doet om te overleven,
en aan de andere kant een overheid die op bijna alle vlakken tekort schiet: onderwijs, gezondheidszorg, sociale dienstverlenging, verkeersveiligheid, niets lijkt hier te werken.
De bevolking wordt aan zijn lot overgelaten en is verplicht binnen de familie, binnen de gemeenschap een eigen vorm van ondersteuning uit te bouwen. Verplichting is niet het juiste woord want de samenleving is zo op het onderhouden van een sterk sociaal weefsel gericht, dat die ondersteuning als vanzelf ontstaat.
Wat betreft het werken staat het plezier (muan) op de voorgrond, het is iets waar actief naar gestreefd wordt. Zelfs in de rijstvelden, onder een loden zon, de ganse dag gebukt, weerklinken regelmatig de lachsalvos.
Stress is dan weer iets dat ten alle tijden vermeden moet worden en de gemakkelijkste manier om dit te doen is er gewoon van weg te wandelen.
Tenslotte is er een zero-tolerantie wat betreft kritiek, men spaart elkaar tot in het oneindige.
Dit alles maakt de opdracht om aan capaciteitsvergroting binnen FruitFriends, te werken, alles moet sneller en efficiënter, een opdracht met een hoog op eieren wandelen gehalte.
Er is ook helemaal geen cultuur om zelf creatief op zoek te gaan naar oplossingen of zelfs maar mee te denken. Van jongsafaan, zeker in het onderwijs, is alles gericht op volgzame top bottom relatie met leraar en leiding. Met hooggespannen verwachtingen wordt gekeken naar de specialist die echter nauwelijks ruimte krijgt om te bewegen.
En zo staan de verwachtingen van de ambitieuze Belgisch-Laotiaanse directie tegenover het status-quo dat de Laotiaanse familie/staf lijkt te willen behouden. In dat wespennest probeer ik mij met een natuurlijk flegma en de nodige wijsheid te bewegen, zonder daarbij in de bekende valkuilen te trappen....
Maar niettegenstaande de onvermijdelijke wrijvingen en botsingen, meestal ten gevolge van het onbeholpen gedrag van deze fallang (buitenlander) blijven we glimlachen en genieten van elkaars anders zijn. Er valt zo veel te vertellen en te leren van elkaar. Maar voordat het te melig wordt
Een ander natuurverschijnsel dat tot de nodige ver- en bewondering leidt, zijn de wolkenformaties. Deze zijn sowieso indrukwekkender dan in België en als er dan een combinatie is van een oranje zonsondergang en daarboven een partij onweerswolken doorklieft met bliksemschichten, dan is het schouwspel kompleet en magnifiek. De Mekong als schouwtoneel maakt het geheel op een meesterlijke wijze af.
