Zaterdag: een fietstochtje in het interland van Vang Vieng, tussen de regenbuien door. Een groen landschap van berghellingen met tropisch regenwoud en groene rijstvelden door, met hier en daar een blue lagoon. Soms idylische plekken die doen denken aan Zwitserland (een droom van de Laotiaanse regering trouwens: het Zwitserland (financieel) van Azië worden): chalets tegen de bergflank. Maar iets verder mensen die leven in schrijnende armoede: een bamboe hutje in de modder waarin kippen, honden en ook hun kinderen blootsvoets rondbaggeren. En toch een vriendelijke glimlach en een vrolijk sa-bai-dee.
De rust wordt alleen regelmatig verstoord door colonnes van luidruchtige en stinkende buggies meestal bestuurd door Koreanen die zo snel mogelijk alles willen gezien hebben.
In het pizzarestaurant zaterdagavond had ik een ontmoeting met wat ik dacht een multicultureel reisgezelschap te zijn, maar het bleek om een nieuw samengesteld gezin te gaan: een Franse vader met zijn Maleisische vrouw en dochter, zijn zoon van een vroegere relatie met een Chinese vrouw, en diens Indonesische vrouw. Er wordt vlot overgegaan van het Frans naar het Engels, en van het Maleisisch naar het Indonesisch.
De man had nog wat informatie over Laos: in sommige kringen wordt Laos het Afrika van Azië genoemd en tijdens de kolonisatie werden vooral Corsicanen ingezet in het leger, zij zouden zich het best kunnen aanpassen aan het lentement van de Laotiaan. Weetjes, misschien wat gekleurd .
De laatste 2 weken FruitFriends gaan in. En ik ben er (jammer genoeg) niet rauwig om. FruitFriends/BeleefLaos/LaatLaosLeren is een schitterend project dat jammer genoegdoor het personeel met een culturele noot opportunistisch de nek wordt omgedraaid. Als gast blijf ik met gevoel zitten van het vijfde wiel aan de wagen te zijn.
Maar de Belgische directie gaat alles op alles zetten om deze scheve situatie recht te trekken. Ik kan zoveel belangeloze en vrijwillige inzet alleen maar mateloos bewonderen.
Na de vele, eerder negatieve berichten mijnentwege, ben ik deze week aangenaam verrast door de inzet van de studenten. Spontaan zijn ze begonnen om voor de les aanvangt de tongue-twister al in te oefenen en de nieuwe woorden op te zoeken. Er is dan toch een steentje verlegd in het riviertje
Een beetje de synthese van de ervaringen van de laatste dagen: regelmatig worden we hier getrakteerd op de geur van o.a. brandend plastiek en op de luidruchtige beat of een zeurschijf van eenplaatselijke artiest, beide kunnen op alle momenten, dag en nacht.
Bedenk daarbij de doorsnee klederdracht van een Laotiaanse jongen en man bestaat uit een voetbalshirt en short. De straten worden gevuld met spelende en joelende kinderen, jongeren rondscheurend op brommers, mannen flanerend in hun bolides. Overal, hier wel vrouwen in plaats van mannen, achter de BBQ met alweer de nodige geuren.
Dit alles riep bij mij het beeld op van een camping, ergens aan de kust of in het binnenland aan een meer, waarschijnlijk al een aantal jaren terug. Toen alles nog kon en iedereen zijn gang ging, reglement juist goed om uw poep mee af te vegen (of is dat wat te plat?).
En ik vermoed, eventueel door hen georkestreerd, dat dit de zogenaamde communisten die dit land regeren goed uitkomt. De burger heeft het gevoel dat hij kan doen en laten wat hij wil, dat de controle van de staat ver weg is, zolang ge maar onder de radar blijft.
De staat is allang blij dat het afgeven op het wanbeleid van de overheid iets is dat tussen pot en pint gebeurt, echte protesten blijven uit. Iedereen gelukkig en met een glimlach.
Ik heb trouwens een tweede Manneke Pis ontdekt: het begin van een invasie?
Een hypothese zou kunnen zijn dat ze volgepropt zitten met spionage-apparatuur. Laos is met zijn onbestaande sociale zekerheid, nauwelijks gezondheidszorg en onderwijs, nul belastingaanslag, geen werkeloosheid, allemaal kleine ondernemers, de natte droom van elke rechts-liberale regering. De moeite waard om te observeren.
Voilà alweer een messcherpe analyse van uw correspondent in het verre Laos. Zonder dank, we doen wat we kunnen.
Ondertussen gaat alles hier zijn gangetje: vrijwilligers komen en gaan. Studenten blijven dezelfde fouten maken en lijken niet vooruit te gaan. De moedeloosheid hieromtrent slaat regelmatig toe maar nu en dan is er een flits van tomeloze inzet die alles weer in de juiste proporties brengt.
Dit weekend een prachtige grot bezocht, samen met Sander, de nieuwe Belgische vrijwilliger. Een tunnel van meer dan een kilometer lang, hoog en breed, een echte boulevard met mooie stalactieten en -mieten, water in terrasjes, waanzinnige kleuren, very nice (very ni in Lao-Engels, zoals ook I li my wi., antwoorden op deze kwisvraag graag voor 10-08-2017).
Om de grot te beklimmen moesten we alweer een beklimming plegen met e nodige verraderlijke passages. Bij het naar beneden komen passeerden we een Laotiaanse familie, inclusief grootouders, die op hun teenslippers naar boven kuierden. Respect.
Vandaag een berg beklommen langs een glibberig maar geëquipeerd padje, dat de Laotiaan en menig ander Aziatisch toerist, alweer, op teenslippers beklimt (toch met iets minder glimlach) , naar een mooi panoramisch zicht over Vang Vieng en omgeving. Toch blij dat ik terug beneden was.
Sinds dit weekend ben ik ook moeten overstappen op een tweedaagse met Westerse voeding: s morgens en s middags broodjes en s avonds pizza of pasta. De Lao-keuken vraagt maar en meer compensatie.
